Heimilispósturinn - 18.02.1961, Side 9

hringurinn,
SEM HVARF
SMÁSAGA eftir myrna trent
LBERT hafði horft á hringinn að
minnsta kosti fimmtiu sinnum áður
en hann ákvað að fara inn til gull-
Síniðsins og kaupa hann. Hann var
Sar>nfaerður um, að Laura myndi
st að honum, en engu að síður var
að með hálfum huga, sem hann lét
Seðlana af hendi.
Hann hafði háð harða baráttu
ihnra
með sér. Hinn hringurinn var
1 rauninni alveg eins fallegur. Laura
Vlssi Þð ekkert um, að hann hefði
Veri3 á báðum áttum um hvorn hann
*Ui taka, og hefði hann tekið
mn hringinn, hefði hann sparað
nsund krénur. Þessum þúsund krón-
Um Var eiginlega á glæ kastað. Það
Var laust við, að hann sæi eft-
óllu saman, þegar hann yfirgaf
u ‘na með hringinn í vasanum. Ef
stin kæmi honum til að gera fleiri
s heimskupör, myndi ekki liða á
&u áður en hann væri kominn á
öfnðía Hann yrði að gæta þess að
^áta orð falla í þá átt að kaupin
sv°na dýrmætum hring væri yfir-
5iön, sem myndu endurtaka sig.
Löngu áður en Laura játaðist hon-
1,1,1 vissi hún, að hann var hagsýnn,
nánast nízkur. Margar myndu hafa
neitað Albert, því að nízka er sizt
nð,aðandi eiginleiki. En Laura áleit
nimenn einskonar hráefni, sem hún
myndi
1 geta mótað að eigin geðþótta.
var sannfærð um að geta lækn-
ATbert.
j ^ringurinn fékk eitt aðalhlutverk
Þeirrí laekningu. Hún gekk út að
^ uSganum til að sjá sólina spegl-
ast í
anum
hnina
demöntunum. Albert sat í sóf-
og' gat ekki losað sig við hugs-
um, að hringurinn hefði kost-
U hann þúsund krónum meira en
ann hefðí þurft að gefa fyrir hann.
n hann langaði nú samt til að sjá
^lina speglast í honum, svo að hann
S 4 fætur og gekk til Lauru.
"■ Hann er sannarlega ekki sem
Verstur! sagði Laura og horfði á
uósbrotin.
~~~ Ekki sem verstur! endurtók Al-
ert með grafarraust. Hann hafði
I2t við, að hún myndi bráðna af
‘rifningu yfir hringnum, og það
r>1yndi kannski lægja svolítið gremj-
Una, sem nagaði hann innvortis.
Ekki sem verstur! endurtók
ann. — Hefur þú nokkra minnstu
hgmynd um, hvað ég borgaði fyrir
hann?
Henni duldist það ekki, að honum
fannst hann hafa borgað alltof mik-
ið.
— Hvað þú borgaðir! Og það ertu
að hugsa um núna? Heldur þú virki-
lega, að . . .
— Nei, nei, alls ekki, flýtti hann
sér að segja. — Ég keypti hann án
þess að hugsa um verðið.
Og nú var um að gera að finna
sér allt til afsökunar:
— Raunar —- raunar get ég svo-
sem sagt þér, að ég hefði getað
keypt hring, sem var alveg eins fal-
legur og þessi, og hann kostaði ekki
nema helminginn af verði þessa
hrings, en ég tók þennan samt.
Áhrifin af þessum orðum urðu allt
önnur en þau, sem hann hafði búizt
við. Laura varð nefnilega öskuvond:
— Reyndu ekki að koma með af-
sakanir! hrópaði hún. — Ég vil ekki
eyða ævinni með manni, sem hugs-
ar um það eitt að spara peninga! Þú
hefur móðgað mig! Fyrst verðlegg-
ur þú hringana, síðan verðleggur þú
mig! Þú blátt áfram setur mig á
metaskál, — var ég verð þess að
fá dýra hringinn, eða var ég það
ekki? Hefðir þú verið fátækur, þá
hefði ég með gleði borið óekta hring,
en...
Hún reif hringinn af sér, og áður
en hann gat nokkuð að gert, hafði
hún kastað honum útum gluggann.
Albert flýtti sér að stinga hausn-
um út um gluggann til þess að vita,
hvað orðið hefði af honum. Hann
hafði lent á gangstéttinni og oltið
þaðan út I göturennuna.
— Ég sé hann! Ég skal sækja
hann. Að geta tekið upp á öðru eins!
En ég skal fyrirgefa þér!
— O, hirtu ékkert um það. Farðu
bara sömu leið og hringurinn.
Veiddu hann upp úr göturennunni og
hlauptu með hann til gullsmiðsins.
Þú getur kannski fengið peningana
þína aftur fyrir hann! En komdu
ekki hingað aftur. Ég vil aldrei sjá
þig framar!
Albert fannst hann aldrei hafa
séð hana fegurri en þessa stundina,
þegar hún slöngvaði þessum orðum
framan í hann með leiftrandi aug-
um. Hann reyndi af veikum mætti að
bera hönd fyrir höfuð sér.
— Nei, flýttu þér bara! sagði
Laura stuttaralega. — Annars kann
Albert var ákaflega hagsýnn, að
ekki sé sagt beinlínis nizkur. En
hann lœknaðist, og það hastar-
lega!
einhver að finna hringinn, og þá
missir þú bæði hringinn og mig.
Albert skildi, að ef hann ætti að
hafa minnsta tækifæri til að sætt-
ast við hana, yrði hann að láta hring-
inn liggja. Hugsa sér, ef hann missti
nú bæði hana og hringinn. Hann
yrði þá að minnsta kosti að flýta
sér niður og reyna að bjarga hringn-
um. Hann hikaði og Laura leit hæðn-
islega á hann. Síðan leit hún út um
gluggann og sagði:
— Þarna kemur maður eftir göt-
unni — þarna sér hann hringinn —
hann beygir sig niður og tekur hann
upp!
Albert hallaði sér út um glugg-
ann og fylgdist skelfdur með því,
sem fram fór þarna niðri. Maðurinn
virti hringinn fyrir sér og stakk
honum siðan í vasann.
— Þér þarna! Heyrið þér! grenj-
aði Albert.
Maðurinn skimaði umhverfis sig,
eins og hann hefði heyrt einhvern
vera að kalla,’ en síðan hélt hann ró-
lega áfram eftir gangstéttinni.
— Jæja, þá hefurðu misst okkur
bæði, sagði Laura.
— Nei, e’skan mín, talaðu ekki
svona! Ég vcit, að mér þylcir alltof
vrnt um pcninga. Svona nú. elsku
Laura mín, rcísaðu mér ekki, lrkn-
Framh. á bls. 16.
HEIMILtSPÓSTURINN