Heimilispósturinn - 18.02.1961, Blaðsíða 7

Hentugur klæðnaður
^®ssi mohair-klæðnaður er eitt það eftirtektarverðasta, sem
**** hefur frá París lengi. Módelið er frá St. Cyr.
IXIýi vorhatturinn
Þetta furðulega módel er komið beinustu leið frá POCHET, sem
unnið hefur sér varanlegan orðstýr með því.
Sílem®a niður i töskuna sína. Hún
Setti aHt dótið aftur niður.
~~ Nú, þetta skiptir svosem ekki
j'okkru minnsta máli, hvort við
öfum sézt áður, sagði ég. — Mér
eyfist þó alltaf að bjóða yður hress-
'ngu,
^ún sneri sér hægt að mér, blés
reyknum út um nefið og sagði:
Þakka yður fyrir.
Nokkrum mínútum seinna sátum
með sjerrí-glösin í höndunum.
Un sneri glasinu milli grannra
'ngranna og sagði síðan:
' Eg hef árangurslaust reynt að
'úa yður fyrir mig, en ég er al-
Ve8' sannfærð um, að við höfum ekki
sé2t áður.
Eg skal þá reyna að hjálpa yð-
Ur. sagði ég. — Nafn mitt er Law-
|‘ence — Bill Lawrence. Ég er einka-
°8regiumaður. Ég vinn aðallega fyr-
lr vátryggingafélög.
Hún hrökk við, en hún stillti sig
Vei.
~~ Það hlýtur að vera ákaflega
skemmtilegt starf, sagði hún.
Já, það er það. Við höfum oft
samvinnu við Scotland Yard, toll-
þjónustuna og allskyns stofnanir.
Ég þagnaði og virti hana fyrir
mér. Nú var hún orðin talsvert tauga-
óstyrk.
—- Ég heiti Marian Collins. Ég
starfa hjá tizkuhúsi í Amsterdam.
— Er það eina starf yðar? spurði
ég-.
— Hvað eigið þér við ? Ég skil yð-
ur ekki! svaraði hún og fölnaði.
Mottram lögregluforingi leit á-
hugasamur á mig:
— Þér hafið skrambi gott minni,
sagði hann. — Það er talsverður tími
síðan við höfum haft nokkur afskipti
af La belle Hermann.
— Stærsti gallinn við hana er bara
sá, að hún skuli vera svona forkunn-
arfögur, svaraði ég. — Maður gleym-
ir ekki svo auðveldlega kvenmanni
eins og henni. Hún hafði heldur ekki
gleymt mér, — enda þótt það rif jað-
ist ekki upp fyrir henni fyrr en um
seinan. Hún hafði að minnsta kosti
alls ekki búizt við því, að leitað yrði
á henni.
Lögregluforinginn leit á litla hlut-
inn í lófa sínum. Þetta var smábögg-
ull með nokkrum dýrmætum dem-
öntum.
— Það er eiginlega furðulegt, hvað
kvenfólk getur falið í nösunum,
sagði hann. — Hvað kom yður til
að álíta, að hún hefði falið smyglið
þama?
— Hún blés vindlingsreyknum út
þá illræmdasti bóginn í Kaliforníu,
Dick Fellows, með annan fótinn i í-
staði hestsins og hinn hoppandi á
jörðinni á eftir digrum hestinum,
sem hoppaði um inni í girðingunni.
Nákvæmlega mánuði siðar var
Dick Fellows dæmdur til að sitja
það, sem eftir væri ævinnar, i Fol-
som-fangelsinu.
um nefið í sífellu alla leiðina, sagði
ég. Og mér fannst það harla kynd-
ugt, að reykurinn skyldi aldrei koma
út um nema aðra nösina.
— Þér hafið augun sannarlega hjá
yður.
— Það geri ég alltaf, þegar fag-
urt kvenfólk er annars vegar, svar-
aði ég.
—•••
Ríkharður konungur þriðji er sagð-
ur hafa boðið riki sitt í skiptum fyr-
ir hest. Þrjózkufullir kynbræður
slíks grips höfðu aflað Dick Fellows
þrjátíu ára bak við fangelsismúra
og auk þess stimplað hann mis-
heppnaðasta glæpamannsefni í öllu
Villta Vestrinu!
—•••
Oheppinn þjóðvegarœningi
Framh. af bls. 5
HEIMILISPDSTURINN
7