Heimilispósturinn - 18.02.1961, Blaðsíða 22

Hjá sumutn slotar óveðrinu aldrei
Framh. af bls. 3
F'áskrúðsfjörð, jjetta franska
þorp fyrir austan. Hann sagði,
að það hefði verið mikil sigl-
ing af Frökkum þar í gamla
daga. Bjöm fór oft um borð í
duggumar, var þá við að inn-
heimta tollinn hjá þeim. Þeir
borguðu vanalega í kexi og lín-
um, og ,,þá rauðvíni og þess-
háttar dóti“.
Vertshús var á Fáskrúðsfirði,
hét Baldurshagi, sem Bjami
Sigurðsson rak.
— Með afbrigðum góður mað-
ur. Hann var seinna skrifstofu-
stjóri hjá Sjálfstæðisflokknum,
kenndur við Vattames. Ég var
útkastari á öldurhúsinu. Þang-
að komu bæði Fransmenn og
Norðmenn. Kom stundum í
tusk. Ég man eftir því einu
sinni, að þar voru staddir tveir
Norðmenn æði ölvaðir. Ég henti
þeim niður tröppumar, og þeg-
ar þeir risu á fætur, rak ég þá
eins og hunda um borð. Þeir
voru vel að manni, eins og
margir Norsaramir, en Frans-
mennimir vom flestir mestu
tuskur, sem ég hefi kynnzt.
— Þú hefur verið sterkur vel ?
— Rétt sæmilega. Og það
kom sér betur stundum í lífinu.
LAUSNIN A MORÐGATUNNI:
Já, manni verður sannarlega
ýmislegt á í lífinu. Hversvegna
þurfti ég endilega að kveikja ljós-
ið í forstofunni? ®g fékk fimm-
tán ár, það varð ekki hjá því
komizt. . .
Annars lenti ég í verstum átök-
um um ævina árið 1934 í Þýzka-
landi. Var í verzlunarerindum í
Hamborg. Ég var að fara frá
jámbrautarstöðinni á leið að
Hotel Lindevelt. Þá var ég sleg-
inn þannig, að mig hálfsvimaði.
Ég var nærri búinn að missa
meðvitund, en geðið réði. Sneri
mér fljótt við, brá honum hæl-
krók, kom honum undir, og þá
var ekki að spyrja að aðfömn-
um. Barði hann nærri kaldan
og alblóðugan. Hann orgaði. Þá
kom lögreglan og farið með
okkur báða á stöðina. Þá kom
í Ijós, að þeir höfðu lengi verið
að leita að manninum, sem ég
barði niður. Hann hafði yfir-
22 HEIMILIGPÚSTURINN
fallið margan undanfarið. Lög-
reglan þakkaði mér fyrir að
hafa gengið frá honum, þeir
gáfu mér sjúss að drekka og
óku mér á hótel.
Víxlar og afföll og útgerð
Bjöm flyzt til Reykjavíkur
tuttugu-og-fimm ára gamall
með tuttugu og fimm krónur í
vasanum, eins og hann sagði.
— Tryggvi Gunnarsson og Ei-
ríkur Briem vom bankastjórar.
Kem inn í bankann með þrjú-
þúsund-og-fimm himdmð króna
víxil. Eiríkur segir: „Þetta er
engin trygging!" Ég segi: „Ég
er ekki að biðja um neinn fjand-
ans matarvíxil. Ég er að kaupa
mótorbát“. Svo fer Eiríkur, en
ég sezt inn hjá Tryggva, og fer
að fara með gamanmál og segi
honum klámsögur og allan djöf-
ulinn, og það endaði með þvi, að
hann skrifaði upp á víxilinn, en
sagði: „Hvað skyldi hann Ei-
ríkur segja um þetta?“
— Og þú keyptir mótorbát-
inn?
— Ég keypti fjögurra tonna
bát, sex hesta, af Bjama Þor-
kelssyni. Hann var með Mole-
mpsvél. Fór með hann austur,
var með hann á Seyðisfirði.
Þetta var fyrsti vélbáturinn,
sem kom á Seyðisfjörð. Gerði
.hann út um sumarið á línu. Ég
slarkaði fram úr því, seldi bát-
inn um haustið á fimmta þús-
und krónur og borgaði víxilinn.
— Hélztu áfram að gera út?
— Thor Jensen átti bát, sem
Gammur hét. Það var tólf
tonna dekkbátur, sem búið var
að henda inn í Sund og dæma
með ónýta vél. Hann hafði kost-
að uppphaflega fjórtán þúsund
krónur. Ég hitti Thor Jensen
og segi: „Ég skal kaupa
Gamm“. „Nú“, segir Thor; „vél-
in í honum er ónýt“. Þó verður
úr, að ég býð fimm þúsund í
hann. Svo keypti ég bátinn og
fór með strák með mér þangað,
sem hann lá inni í Sundum.
Nokkru seinna kom ég keyr-
andi á honum upp að bryggju.
— Hvemig gat það verið?
— Það var allt í lagi með
vélina. Enginn þessara r~'a
hafði kunnað á hana. Það þurfti
að smyrja hana svolítið, því að
hún var í óhirðu. Ég hafði haft
vit á því að kynna mér margt
í kringum vélar í bátum. Nú, og
svo sendi ég Einar Straumf jörð
með bátinn til Norðfjarðar, og
þar gerði ég hann út um sum-
arið með Þórami Hávarðssyni.
Þetta var svo fiskilaust sumar,
að í ágústbyrjun vorum við
varla búnir að fá í soðið. Þór-
arinn leggst í rúmið útaf þessu,
og er varla mönnum sinnandi,
og býður mér afsal í bátnum
og ég fari með þetta allt í
burtu, segir, að það sé nóg, að
hann fari á sveitina, þó hann
verði ekki vitlaus lika. Ég keypti
karlgreyið út með því að láta
hann fá lítinn bát með fjögra
hestafla vél og skildi eftir tvo
menn handa honum. Upp frá
því fór Gammur vitanlega að
fiska. Um haustið sendi ég
bátinn norður fyrir land,
og aflaði báturinn vel og
skilaði hagnaði. Þórarinn kom
suður um haustið og ætlaði að
fara að bera mér á brýn, að ég
hefði gabbað sig og komið sér
út úr kompaníinu. „Þú baðst
um það sjálfur“, segi ég, „og
þú ert með fullu viti, og þakk-
aðu mér fyrir það“.
Sagan af spunavélinni og
grammófóninum.
Ég bað hann að segja mér
meira af athafnalífi sínu.
Eitt sinn keypti hann vörur
af Jóhanni nokkrum Jóhanns-
syni og fékk faktúrur yfir vör-
umar.
— Þegar ég fór að skoða
þetta, þá er þetta tómt andskot-
ans rusl. Það voru bæði skó-
ræflar og grammófónn, sem
vantaði verkið í, og vörumar
eftir því. En eitthvað var af
góðum vömm í því, og það tók
ég. Matvömr og þess háttar. Ég
gaf honum út víxil fyrir þessu,
upp á fimmtán til tuttugu þús-
und krónur, svo tók ég allar ó-
nýtu vömmar og skrifaði þær
og lagði á þær f jörutíu til fimm-
tíu prósent, safnaði þeim sam-
an, nema grammófóninum, ég
hélt honum eftir. Svo féll víx-
illinn. Ég sagði, að ég hefði ekki
annað en vömr til að borga með
og sendi honum ruslið. Svo vant-
aði mig eitthvað sjöhundrað
krónur upp á upphæðina.
fékk ég stráka til að safna sani1
an járnamsli úr brunanum
af
verksmiðjunni Iðunni. Þetta
setti ég saman og kallaði spuna-
vél. Þá varð Jóhann sjóðandj
vitlaus og sagði: „Ég set þig 1
tugthúsið, helvítið þitt“.
bætti við: „Viltu setja upp
spunavélina ?“ „Ég skal gera
það, ef þú vilt spila undir a
grammófóninn", sagði ég. Hann
vildi ekki spila á grammófon'
inn. Þá sagði ég, að hann skylúj
stefna mér, ef hann þyrði, Þ'n
að öll hans viðskipti væru bai"a
svik og prettir. Eftir Þetta
minntist ekki Jóhann á neitt-
Algjör þögn.
Af kappdrykkju og öðru®
brellum.
— Segðu mér af einhverju
skemmtilegu . .. drykkjuskap-
— Ég þoldi það heita helvitn
Við Jón Ólafsson, bankastjórn
fórum einu sinni í kappdrykkju
um borð í Botníu á leið fra
Kaupmannahöfn. Þetta hefur
verið um 1916. Við byrjuðurí
með sjö flöskur af viskíi. Þegar
við vorum komnir ofan í fjórðu
flöskuna, eftir fjóra til fiuiU1
klukkutíma, þá var Jón sofnað
ur, dauður. Þá kallaði ég a
kokkinn og einn farþega,
klukkan fjögur um nóttina voiu
flöskumar tómar, og þeir sof°
aðir. Ekki var ég spor eftir mife'’
Jón var hins vegar æði timbrað
ur daginn eftir og mælti
mig: „Helvítis skrokkurinn a
þér, Bjöm“, og borgaði allar
flöskurnar.
— Manstu ekki eftir einhverju
hátrompi — grande coupe ' 1
bisnessnum ?
— Ég var tvö ár í Kaup^
mannahöfn, 1917—18. Þar 1
ýmsu braski. Eitt sinn var e»
alveg staurblankur, skuldað1
Sparisjóð Eyrarbakka 120 þús'
und krónur í víxlum. Þá vissi e%
af síld, sem lá á Islandsbryggju’
og átti að keyra hana burtu
sem ónýta. Ég vissi ekkert, hver
átti hana, en ég fékk hana iue
því skiljTði að taka hana bur
af plássinu. Svo lét ég p®^®|
hana svolítið. Fór svo á fun
Pólverja, sem ég þekkti, og le
hann bragða á henni. Honu111
þótti hún svo góð, að hann var