Byggingarlistin - 01.01.1956, Blaðsíða 25

Frú Svanhildur Ólafsdóttir
MINNINGARORÐ
Frú Svanhildur Ólafsdóttir andað-
ist 17. nóv. 1954 á sjúkrahúsi í Stokk-
hólmi eftir áhættusaman uppskurð.
Hún varð rúmlega 49 ára gömul,
fædd 14. nóvember 1905 í Reykjavík,
dóttir dr. Ólafs Dan Daníelssonar og
frú Ólafar Sveinsdóttur.
Feður okkar Svanhildar voru
frændur, vinir og bekkjarbræður í
skóla, og af þeim sökum kom ég fyrst
á heimili foreldra liennar við Skóla-
vörðustíginn. Hún hefur líklega verið
i 2. eða 3. bekk Menntaskólans, og þó
langt sé nú um liðið koma fram í
hugskotssjónir áhrifin: ástríki Ólafar
móður hennar og hreykni föður yfir
hinni gáfuðu og glaðværu dóttur,
sem var elzt systkina sinna, þeirra er
á legg komust.
Hið glaða hispursleysi einkenndi
hana jafnan síðan stutt réttsýni og
heiðarleik, er hvergi þoldi réttu máli
hallað.
Umhyggju foreldranna galt hún
með stakri alúð og fórnfýsi án þess
að skeyta um eigin hag. Þá er hún um
vorið 1937 missti móður sína, fórnaði
hún framabraut sinni í utanríkisþjón-
ustu sambandsríkisins og skundaði
heim til að standa við hlið föður síns
og systkina eftir móðurmissinn.
Framinn, sem margur vinur hennar
hafði haldið að væri í fyrirrúmi, varð
að víkja fyrir skyldunni.
Þegar heim kom, tók hún við
stjórnartaumunum á heimilinu, en
gegndi þó jafnframt sem aðalstarfi
umfangsmiklum og ábyrgðarríkum
störfum fyrir land sitt.
Um hríð var Svanhildur sendiráðs-
ritari Islands í Moskvu, fyrst ís-
lenzkra kvenna, og sú eina til þessa
dags, til að gegna slíku starfi fyrir
þjóð sína.
Sterkustu eiginleikar frú Svanhild-
ar aðrir en glaðværðin og starfsgleð-
in voru samvizkusemi, nákvæmni og
vandvirkni í starfi. Þessir eiginleikar
mótuðu æviferil hennar í ríkum mæli,
og er mér sagt, að lengi muni verða
búið að þeim og þeirra gæta í skjala-
varðarstörfum hennar við utanríkis-
ráðuneytið, en þeim störfum gegndi
hún eftir heimkomuna í annað sinn.
Ekki er að undra, þótt nokkurra
áhrifa gætti frá slíkum mannkostum á
málefni arkitekta, er Svanhildur þann
9. maí 1951 giftist Sigurði Guð-
mundssyni. Frú Svanhildur gerði vor
málefni að sínum af þeim skilningi,
sem vér gátum beztan kosið oss. Á
heimili þeirra Sigurðar. mótað af
stakri smekkvísi og list, var gott að
koma; þar mættum vér ekki bara
hlýju og gestrisni, heldur næmum
skilningi og uppörfun í starfi.
Hafi Svanhildur rennt grun í að
hverju dró um veikindi hennar, vitum
vér nú, að henni var ekki nóg að
styðja mál vor á líðandi stundu. Af
óvenjulegum höfðingsskap stofnaði
hún sjóð, er ber nafn föður hennar
og eiginmanns. Sjóðnum ætlaði hún
það hlutskipti að örfa unga menn til
dáða í stærðfræði og byggingarlist.
Hvað byggingarlistina snertir, veit ég,
að það var öðrum þræði ætlan Svan-
hildar, að til þrautarinnar veldust þau
verkefni, er þurfti stórhug til að
halda á lofti, og þau réttlætismál, er
sakir þröngsýni áttu erfitt uppdrátt-
ar.
Svanhildur Ólafsdóttir
Við fráfall þessarar óvenjulegu
konu er sár harmur kveðinn að að-
standendum, einkum þó öldruðum
föður hennar og starfsfélaga vorum,
Sigurði Guðmundssyni arkitekt, sem
ávallt hefur átt hug vorn óskiptan, en
ekki sízt nú, er hann á um svo sárt að
binda.
Svanhildur Ólafsdóttir, fædd 14.
nóv. 1905 í Rvík, stúdent Rvík 1924,
cand. phil. Rvík 1925, vann við orða-
bók Sigfúsar Blöndals 1922—24, inn-
anþingsskrifari í Alþingi 1925—1930
og 1937—1944, gerðabókarritari í
skrifstofu Alþingis 1930—35, löggilt-
ur skjalaþýðari og dómtúlkur í
dönsku 1933, réðst til danska utan-
ríkisráðuneytisins 1935 og til danska
sendiráðsins í London 1936, sagði því
starfi lausu 1937, starfaði hjá S.Í.F.
1937—39, skip. aðstm. í utanríkis-
máladeild stjórnarráðsins 15. okt.
1939, en fulltrúi í utanríkisráðuneyt-
inu 1. nóv. 1944, sett sendiráðsritari í
Moskvu 1946, síðan skjalavörður ut-
anríkisráðuneytisins til 1952.
Gunnl. Hálldórsson.
BYGGINCARLISTIN
23