Vikublaðið Gestur - 13.11.1955, Blaðsíða 6

6
G E S T U R
Dyrabjallan hringdi, og Elna kastaði
bréfinu á litla borðið fyrir framan speg-
ilinn. Hún flýtti sér fram til þess að
opna. Hjartað hamaðist í brjósti lienn-
ar, því að skyndilegur ótti hafði gripið
hana. Hvers vegna þurfti líka Dave að
skjóta upp kollinum eftir öll þessi ár?
Ef Harry væri heldur ekki svona hræði-
lega afbrýðisamur, þá gæti liún óhrædd
kynnt Dave fyrir honum:
„Þetta er Dave Robson. Við kynnt-
umst, þegar þú varst í hernum og ég
vann í flugstöðvarmatsalnum".
En hún gat ekki fengið slíkt af sér.
Afbrýðisemi lians sannaði, að hann
elskaði hana, en olli líka vandræðum
og taugaóstyrk hjá henni.
Fyrir utan stóð sendisveinn með af-
langan kassa í fanginu.
„Gjörið svo vel að kvitta hérna!“
sagði hann stuttaralega.
Blóm frá Borlands — dýrustu blóma-
verzluninni í borginni! Elna hripaði
nafnið sitt í kvittanaheftið.
Þegar hann var farinn, hallaði Elna
sér dauðþreytt upp að veggnum til
þess að jafna sig. Síðan reif hún lokið
af kassanum . .. rósir, yndislegar rósir,
og bréfspjald, sem gaf til kynna, að
Dave hefði sent þær.
„Ég — ég get ekki átt þær“, muldraði
hún örvingluð. „Harry vill fá að vita,
frá hverjum þær eru, og hann heldur,
að það búi eitthvað undir þessu. Hvað
á ég að gera?“
Losna við þær, auðvitað! Elna flýtti
sér í kápuna, greip veskið sitt, og með
rósirnar í fanginu þaut hún út. Hvolp-
urinn gat víst séð um sig sjálfur í
nokkrar klukkustundir.
Á horninu sá hún gamla konu standa
og horfa inn um glugga. Henni datt
skyndilega nokkuð í hug. Hún hljóp
til gömlu konunnar, stakk pakkanum
undir handlegginn á henni og sagði:
„Hérna eru nokkur blóm handa yð-
ur. Ég þarf ekki á þeim að halda“.
Um leið tók hún aftur á rás og
stökk upp í strætisvagninn, en konan
stóð yfir sig hissa og horfði á eftir
henni.
ÞEGAR HÚN KOM út úr strætis-
vagninum, gekk hún hægt í áttina til
Rialto-kaffihússins. Hugrekkið var ekki
upp á marga fiska. Hugsunin um Dave
gerði hana óstyrka í linjánum.
Hár og myndarlegur maður stóð á
fætur um leið og hún kom inn í' sal-
S A G T
Hún er ein af þeim, sem kunna
bezt við sig úti i liorni með þykka
banltabók ...
Fyrir ofan skóvarpið tók hún strax
að breiða úr sér upþ i tvö hundruð
pundin,*sem hún óg ...
inn. Sólskinsbros ljómaði um andlit
hans um leið og hann leit til hennar.
En hvað var þetta. Það var önnur
kona með honum!
„Það var sannarlega gaman að sjá
þig aftur, Elna, eftir öll þessi ár“, sagði
hann glaðlega. „Mig langaði svo mikið
til þess að heilsa upp á þig og rifja
upp gömul kynni. Má ég kynna þig
fyrir eiginkonu minni, Klöru. Klara,
])etta er Elna Graham. Við vorum
perluvinir, þegar ég dvaldi hérna, og
hún gaf mér þessar líku fínu pönnu-
kökur ... ekki satt, Elna?“
Elna hafði ekki náð sér eftir undrun-
ina, en henni tókst samt að segja nokk-
ur vingjarnieg orð við spóalegginn, sem
var gift Dave. Dave náði í stól handa
henni og sagði, að nú skyldu þau sann-
arlega rifja upp gamlan kunningsskap.
Elna mundi eftir að þakka honum
fyrir rósirnar.
„Blessuð, minnstu ekki á það lítil-
ræði“, sagði hann og hellti sér út í
frásagnirnar um það, sem á daga hans
hafði drifið.
Þau drukku te og röbbuðu fjörlega
saman. Skyndilega brá Elnu við að
sjá, hversu liðið var á daginn. Tíminn
lrafði hlaupið frá henni, og Harry
myndi koma heim á undan henni.
Hann myndi að vísu ekkert segja, þótt
hún tefðist um hálfa klukkustund eða
svo.
Elnu leið nú svo vel, að hún myndi
hafa boðið þeim hjónunum heim til
sín, ef henni hefði ekki dottið í hug,
að Harry, jafn stífur og hann var,
myndi ekki kunna að sjá þessa atburði
í réttu ljósi. Hún varð að búa hann
svolítið betur undir það.
Þess vegna bauð hún þeim að lí'ta
endilega inn til þeirra hjóna, næst þeg-
ar þau ættu leið um, með því myndu
þau gera þeim mikla ánægju.
1 STRÆTISVAGNINUM á leiðinni
heim hvíldi Elna sig reglulega. Nú
gekk allt eins og í sögu. Hún gat
ekki varizt hlátri yfir skelfingu sinni
um morguninn. Hvað hún hafði hag-
að sér heimskulega. Og Harry hefði
samt orðið öskuvondur, ef hann hefði
komizt í bréfið, og þá hefði orðið hörð
senna!
Jæja, hann skyldi víst ekki fá að
lesa bréfið. Hún ætlaði að rífa það í
smáparta og lienda þeim út um glugg-
ann.
Hún rótaði í veskinu sínu og leit-
aði full örvæntingar að bréfinu. Það
var ekki þar.
„Hvað get ég hafa gert af því?“ Hún
greip andann á lofti.
Ég leit á það, þegar sendisveinninn
kom með pakkann, og síðan — síðan
kastaði ég því' á borðið. Það var ein-
mitt það, sem ég gerði. Og nú les
Harry það, þegar hann kemur heim.
Hann heldur, að ég hafi verið á stefnu
móti, meðan hann var í vinnunni.
Óróinn var kæfandi. Hairy myndi
ekki trúa henni, þótt hún segði hon-
um, að Dave hefði verið þarna með
eiginkonu sinni — hann hafði ekki
minnzt einu orði í bréfinu á konuna
sína.
Öll sagan myndi hljóma hjákátlega,
og skýringar hennar naumast teknar
gildar.
Elna þorði vart að koma heim og
standa auglit til auglitis við ofsareiðan
eiginmanninn.
„Þetta gerði svo sem ekkert til, hann
hefur enga ástæða til þess að vera reið-
ur, en hann myndi leggja innihald
bréfsins út á versta veg“.
ÞEGAR HÚN GEKK héim á leið,
sá hún Harry koma út í dyrnar með
Trygg í fanginu og láta hann niður.
Hvolpurinn tók strax á sprett og hent-
ist til hennar.
Elna gekk hægt inn í húsið. Dyrnar
inn í borðstofuna stóðu opnar og hún
sá, að Harry liafði gert klaufalega til-
raun til þess að leggja á borð.
Hann hafði bundið svuntu framan
á sig og afhýtt kartöflur frammi í eld-
húsi. Hann kom gleiðbrosandi á móti
henni.
„Það er gott, að þú kemur, elskan
mín, því að ég var orðinn dauðsoltinn.
Garnirnar gaula inn í mér. Hvar hef-
ur þú verið?"
Elna reyndi að tala, en orðin sátu
föst í hálsinum á henni. Harry leit
hörkulega á hana:
Framh. á bls. 14.