Vikublaðið Gestur - 13.11.1955, Blaðsíða 7

G E S T U R
7
FERENC PUSKAS er talinn óviðjafnanlegur knattspyrnumaður. Æskuár hans voru hin erfið-
ustu, og byrjunarörðugleikarnir ótrúlegir. Á frægðarstundu, sem hann og félagar hans sköpuðu
landi sínu með því að vinna landsleikinn við Englendinga á Wembley leikvanginum í London ár-
ið 1953 með 6:3, rifjast bernskan ljóslega upp fyrir honum . . .
Ungverski fyrirliðinn
HORN DÓMARI BLÉS I FLAUTUNA — og ég þeyttist af stað eftir
Wembley-leikvanginum. Framherjamir voru með knöttinn, og sendu hann
stutt og hratt á milli sín. Ég spymti honum til Hidegkuti, miðframherj-
ans, og áður en níutíu sekúndur voru liðnar frá því leikurinn hófst, hafði
hann skorað fyrsta mark leiksins fyrir Ungverjaland. í fyrsta skipti
eftir komu okkar til London, datt mér í hug, að við hefðum möguleika
til að sigra.
Það var 25. nóvember 1953, og
sautján ár voru liðin frá því ungverskt
lið hafði seinast leikið við enskt. Allir
gerðum við okkur Ijóst mikilvægi þess-
arar stundar; jafnvel harðsvíruðustu
leikmenn okkar áttu erfitt með að vera
kyrrir.
Fyrsta markið róaði taugar okkar, og
mér fannst liðið einbeita sér meir að
leiknum, þar sem Englendingarnir —
og þá sérstaklega Billy Wright, sem var
fyrirliði þeirra — voru hins vegar ó-
styrkir. England jafnaði — og Hideg-
kuti skoraði á ný. Þá var röðin komin
að mér. Ég tók við langri sendingu frá
hægri kanti. Sendingin var ónákvæm,
og allt í kringum mig voru enskir
leikmenn. Það myndi hafa verið ár-
angurslaust að senda hann frá sér. Svo
að ég spann knöttinn upp á vinstri
fótinn á mér og skaut þaðan sem ég
stóð.
Ég heyrði varla þrumugnýinn frá á-
horfendapöllunum: „Mark!“ því að um
leið og ég skaut knettinum, varð ég
strákur á ný. Lítill strákur, sem eyddi
öllum stundum dagsins í að láta sam-
anvöðlaðar tuskur dansa á vinstra fæt-
inum á sér, í þeim tilgangi að læra
upp á eigin spýtur galdra fótknattar-
ins, sem hann var of fátækur til að
kaupa . ..
Níu okkar léku knattleik saman sem
drengir á völlunum í Kispest, sem er
úthverfi Búdapestborgar, hálfgert uppi
í sveit. Sumir okkar voru svo litlir —
sérstaklega ég undirritaður — að þið
hefðuð orðið að gá aftur til þess að
koma auga á okkur. En við lékum frá
morgni til kvölds. Við höfðum engan
sæmilegan útbúnað: knötturinn okkar
var samanvöðlaðar tuskur. Við áttum
enga knattspyrnuskó — sjaldnast nokkra
skó yfirleitt. Venjulegast Iékum við ber-
fættir á velli, sem var alþakinn þyrn-
um.
En aldrei leiddist okkur við heima-
tilbúinn knöttinn. Við æfðum okkur í
að sparka, taka við sendingum og
stjórna knettinum með bringu, leggj-
um, knjám og lærum. Einu rauverulegu
kennslustundirnar voru kappleikir at-
vinnumannanna á laugardögum og
sunnudögum. Þar veittum við nána at-
hygli öllum brellum og tilburðum, sem
við gætum æft okkur á í næstu viku.
Ekki höfðum við peninga, nema við
hátíðlegustu tækifæri, en einhvern veg-
Unglingaflokkur Kispest. Ocsi Puskas,
13 ára, er þriðji frá heegri i aftari röð.
Frímerki, útgefið i Ungverjalandi i :il-
efni af leiknum við Englendinga. Lh-
slit leiksins voru yfirstimpluð.
inn heppnaðist okkur alltaf að komast
inn á leikvanginn. Ég man ekki eftir
einum einasta kappleik, sem ég sá ekki.
Stundum horfðum við á leikina hang-
andi í tré í kirkjugarði við hliðina á
leikvellinum. Stundum smugum við inn
í gegnum klofið á hliðverðinum. Loks-
ins útbjuggum við okkur eigin inngang
á leikvöllinn. Við grófum holu úr
kirkjugarðinum undir vegginn, og
þennan einkaaðgang notuðum við allt
til ársins 1936, — sem er eitt þýðingar-
mesta árið í lífi mínu, — en þá höfð-
um við ekki lengur not fyrir hann.
Við vorum að leika okkur á vellinum
okkar, þegar hvellt blísturshljóð batt
enda á leikinn hjá okktrr. Maður, sem
ég hafði aldrei séð áður, stóð og horfði
á okkur. Hann kom til okkar og spurði
okkur, hvað við hétum. Síðan sagði
hann: „Strákar, langar ykkur til að
leika ykkur með raunverulegan knött?"
„Gerið ekki gys að okkur, herra“,
sagði Cucu Bozsik, því að hann hélt
að maðurinn væri að reyna að selja
okkur knött. „Við höfum enga peninga
til þess að kaupa knött fyrir". í dag
vill svo til, að Cucu er leikmaður í ung-
verska landsliðinu og þingmaður að
auki!
„Strákar, langar ykkur til þess að
leika á raunverulegum knattspyrnu-