Vikublaðið Gestur - 13.11.1955, Blaðsíða 11

G E S T U R
11
torveldari. Meg var fulltrúi Ömmu,
eiganda óðalsins, hinnar fullkomnu
húsfreyju.
„Við vonumst eftir að þú snæðir
hádegisverð með okkur,“ sagði Meg
við Ken. „Þú getur reitt þig á, að
það hefur verið vandað til máltíð-
arinnar."
„Þess gerist engin þörf að múta
mér, ég verð kyrr,“ svaraði Ken.
„Angela hefur líka búið til sér-
staka kökutegund,“ sagði Meg og
blandaði Angelu þannig hógværlega
inn í umræðurnar. „Amma segir, að
það sé engin máltíð, ef ekki séu að
minnsta kosti tvær nýjar kökuteg-
undir á borðinu, og þá minnum við
hana alltaf á, að hún verði að reyna
að gleyma því, að móðir hennar hafi
verið fædd og uppalin í Virginíu;
það er mér alveg hulin ráðgáta
hvernig kvenfólkið þar fer að því
að halda sér grönnu.“
Þarna stóð hún við hliðina á Ken,
grönn, myndarleg og ástúðleg. Ang-
ela hugsaði til þess með beizkju,
hvernig fólkið í héraðinu var búið
að tvinna nöfn þeirra saman.
Hún vann allra
hylli með fegurð
sinni — nema jafn-
öldru sinnar, sem
ATHYGLI ANGELU VAKNAÐI
skyndilega, þegar Ken sagði: „Ég
er vís með að afla mér hálfs annars
atkvæðis, ef ég fer á fundinn í garð-
klúbbnum í kvöld, en það er líklega
bezt að sitja hann samt ekki af sér.“
„Áttu að flytja aðra ræðu þar?“
spurði Angela.
„Nei, farðu nú ekki að flytja
stjórnmálaræðu í garðklúbbnum“,
sagði Meg, og minnti Angelu með
því á siði héraðsins um leið og hún
útilokaði hana í þúsundasta skipti
frá samræðunum.
En þetta gaf Angelu kærkomið
tilefni. „Hvað gerirðu annars þai-na
á fundinum í kvöld?“ spurði hún,
eins og hún væri full áhuga fyrir
málefninu.
„Ég tek í höndina á fólki“, svar-
aði Ken. „Ég sýni þeim áhuga fyrir
málefnum héraðsins, glaðlegur og
áhugasamur á svipinn".
„Ég hefði gaman af að vera við-
stödd“, sagði Angela.
„Komdu þá með“, sagði Ken.
„Ég hefði reglulega gaman af því.
Meg lofar mér að verða sér sam-
ferða, er það ekki, Meg?“ Hún sá
vandræðasvipinn á andliti Meg, og
elskaði þann, sem
hrifinn var af
Angelu ...
hélt því áfram: „Meg er alltaf svo
yndisleg við mig, þegar ég kem í
heimsókn“.
„Kemurðu hingað reglulega?“
spurði Ken. „Ég er búinn að vera
svo lengi fjarverandi, í skóla og út-
löndum, að ég hef ekki tekið eftir
þér hérna áður“.
„Frú Brandon og faðir minn voru
góðir vinir“, svaraði Angela. „For-
eldrar mínir dóu báðir, þegar ég
var lítill, og frú Brandon hefur ver-
ið mér fjarska góð. Ég fæ alltaf að
koma hingað tvisvar á ári. Þetta
er eiginlega eina heimilið, sem ég
hef eignazt".
„Branford er líka yndislegt heim-
ili“, sagði Kan hugsandi. „Meg álít-
ur það sjálfsagt, en ...“.
„Meg fæddist með silfurskeið í
munninum“, sagði Angela glaðlega.
„Og það finnst mér ömurleg tilhugs-
un. Það væri gaman að vita, hverj-
um hefði fyrst dottið þessi setning
í hug“.
Það hlakkaði í Ken meðan hann
horfði á Angelu.
„Það er nefndarfundur hjá þér á
morgun, er það ekki, Ken?“ sagði
Angela og breytti um umtalsefni.
„Hvers vegna býður þú ekki nefnd-
armönnunum hingað eftir fundinn?
Við getum svo hæglega veitt þeim
góðgerðir. ömmu væri það reglulega
kært að hafa hönd í bagga með
kosningabaráttu þinni“.
„Það væri alveg stórkostlegt“,
sagði Ken. „Það er þó sannarlega
einhver munur á að bjóða þeim hing-
að heldur en í ráðhúsið“.
Og Ken myndi gera sér ljóst,
hversu dásamleg húsmóðir Meg
væri, þegar hún bæri á borð fyrir
nefndannennina, hugsaði Angela
gremjulega. Honum myndi víst sann-
arlega verða ljóst, hvílíkt konuefni
hún yrði verðandi stjórnmálamanni,
með Branford-óðalið að bakhjarli.
Hvaða möguleika hafði hún eigin-
lega á móts við Meg? Sífellt í skugg-
Framh. á bls. 14.