Vikublaðið Gestur - 13.11.1955, Síða 8

8
G E S T U R
skóm?“ hélt ókunni maðurinn áfram.
„Þeir myndu slíta skinninu af löpp-
unum á okkur“, sagði einhver í kerskni.
Ókunni maðurinn útskýrði sitt mál.
Ef við vildum koma með honum til
Kispest-í]þróttafélagshússin's, skyldum
við fá allan útbúnað, sem við þörfn-
uðumst. Við eltum hann með hálfum
huga, en tortryggni okkar hvarf smám
saman fyrir voninni, sem jókst því meir
stundarfjórðunginn, sem það tók okk-
ur aiý ganga til hússins. Okkur var
fylgt gegnum dyr leikmanna og inn í
stórt búningsherbergi. Á gólfi þar lá
hrúga af notuðum skóm, skyrtum,
stuttbuxum og legghlífum.
Maðurinn kynnti sig fyrir okkur sem
þjálfari félagsins. „Þeir, sem vilja raun-
verulega leika knattspyrnu, geta tekið
það, sem þeir vilja“, sagði hann. „En
ég vil ekki hafa neinn fíflshátt. Ég
heiti Nandor Szucs. Ef þið þarfnist
einhvers, þá komið til mín og segið
mér frá því, og við munurn reyna að
útvega það".
Upp frá þessu kölluðum við hann
aldrei annað en Nandi frænda.
ÁÐUR EN HANN HAFÐI lokið
máli sínu, vorum við komnir á kaf í
hrúguna. Ekki veittist okkur erfitt að
koma okkur í skóna. Enginn okkar
þurfti stærra númer en sex, en engir
skórnir voru minni en númer níul Ekki
varð það samt til þess að draga úr
stolti okkar, er við þrömmuðum, í-
klæddir skyrtum, stuttbuxum og allt of
stórum skóm, út á leikvöllinn.
Þarna beið fótknöttur eftir okkur,
fótknöttur tir leðri. Við reyndum að
sparka honum, en það var algerlega
vonlaust í þessum skóm. Fætur okkar
skutust aðeins fram í tána og síðan
aftur í hæl. Og jafnvel þótt við gætum
hitt knöttinn, höfðum við ekki hug-
mynd um, hvert hann fór.
Eftir hálfa klukkustund, þegar við
vorum farnir að draga fæturna á eftir
okkur af þreytu, kallaði Nandi frændi
okkur út af vellinum. „Komið aftur
eftir tvo daga", sagði hann. Næst þegar
við komum, biðu okkar skór, sem voru
okkur mátulegir. Vikum saman héld-
um við áfram æfingum á vellinum.
Smám saman var okkur gefið tækifæri
til þess að komast í yngsta keppnis-
flokk félagsins.
Við vorum hreyknustu drengirnir í
bataum. Stundum, eftir innilegar bæn-
S A G T
Einmana og óhamingjusamur eins
og ostra á Sahara .. .
Orð hans sveimuðu eins og mý
utan um dauðar hugsanir hans . ..
Þjónninn leið inn eins og eins-
manns-skrúðganga .. .
★
Handleggirnir eru mjúkir og
daufhvitir eins og þeir veeru úr ný-
löguðu marsípani. Beinlinis til að
éta ...
ir, var mér leyft að fara með skóna
mína heim til þess að bursta þá. Einu
sinni hafði ég þá með mér í skólann,
og'félagar mínir umgengust mig eins
og ég væri ofurmenni.
Við vorum afar taugaóstyrkir fyrir
fyrsta kappleikinn. Við hvöttum vini
og kunningja til þess að mæta, og krít-
uðum tilkynningar um, að við ættum
að fara að leika, á alla veggi í Kispest.
Veðrið var kalt þennan dag. Við
þrömmuðum út til fundar við mót-
herja okkar með glamrandi tennur og
helbláar varir. Þeir voru líkastir ris-
um. Við vorum allir smápattar, og ég
var minnstur.
Við gerðum allt, sem við gátum, en
lieppnin var okkur óhagstæð. Líklega
vorum við aðeins yfirspenntir og lögð-
urn þess vegna of hart að okkur.
Þrátt fyrir þetta settum við fyrsta
rnarkið, en í hálfleik höfðu mótherj-
arnir yfir, 2:1. Við gengum grátændi út
af vellinúm, og huggunaryrði Nandi
frænda höfðu engin áhrif á okkur.
5taðráðnir í að berjast til þrautar
hófum við seinni hálfleikinn. Andstæð-
ingar okkar óðu með knöttinn beina
leið í mark.
Þetta var mér um megn, og ég snökti
upphátt. Síðan settist ég niður á miðj-
an völlinn og fór úr skónum. Félagar
mínir gerðu slíkt hið sama, og með níu
berfættum breyttist gangur leiksins ger-
sanrlega. Allt gamla sjálfstraustið okk-
ar kom nú aftur yfir okkur, við skor-
uðurn fimm mörk í hálfleiknum og
unnum, 6:4.
ÞETTA VAR BYRJUNIN. Árið
1936 var ég átta ára, og upp frá þessu,
nema á veturna, lék ég kappleik á
hverjum laugardegi og sunnudegi, fyrst
i drengjaflokki og síðan í unglinga.
flokki, þar sem ég var kallaður „Ocsi",
sem merkir „litli bróðir".
Knattspyrnan var „fyrsta ástin", en
ég var ákafur þátttakandi í öllum
íþróttum, sem gætu þjálfað mig í
knattmeðferð. Ég lék talsvert „siag-
knött" (baseball) til þess að örva við-
bragðsflýti minn.
Hvenær, sem ég gat því við komið,
horfði ég á kappleiki og fylgdist með
hverri hreyfingu. í hvert einasta skipti
lærðist mér eitthvað í meðferð knatt-
arins. Ég æfði hverja nýja brellu í
laumi, og sýndi hana síðan hreykinn
félögum mínum.
í nóvember 1943, þegar ég var að
æfingum á vellinum, kölluðu þeir
Nandi frændi og pabbi, sem þá var
orðinn þjálfari hjá félaginu, mig til
sín.
„Okkur finnast tilburðir þínir prýði-
legir, Ocsi", sögðu þeir, „og þess vegna
ætlum við að launa þér með því að
lofa þér að koma með okkur til Nagy-
varard á morgun".
Nagyvarad var þá Ungverjalands-
meistarar, og þessi meistaraflokksleikur
okkar var þýðingarmesti leikur leik-
ársins.
Ferðalagið til Nagyvarad tók heilan
dag, og um kvöldið hafði liðið æfingu.
Ég fór líka í búninginn minn, ham-
ingjusamur yfir að fá að æfa með þeim
fullorðnu.
Daginn eftir fórum við á leikvöllinn
tveim klukkustundum áður en leikur-
inn hófst. Ég var hreykinn yfir að fá
að vera með liðinu, enda umkringdur
strákum. Allt gekk vel, þangað til við
komum að vellinum. Liðið fór inn á
völlinn, en af hæversku var ég síð-
astur, og hliðvörðurinn stoppaði mig:
„Heyrðu, drengur, hvar er aðgöngu-
miðinn þinn?"
„Ég er í Kispest-liðinu", svaraði ég
hortugur.
„Trúðu honum ekki", hrópuðu ein-
hverjir af krökkunum, sem stóðu um-
hverfis. „Hann er enginn kappleiksmað-
ur, hann er að reyna að lauma sér inn".
Loksins kom pabbi mér til hjálpar.
„Þú færð bráðum að sjá, hvaða dreng-
ur þetta er, og hvað hann getur", sagði
hann við vörðinn. „Taktu eftir honum
á vellinum!"
í fyrstu gerði ég mér ekki ljóst,