Vikublaðið Gestur - 13.11.1955, Blaðsíða 19

G E S T U R
19
Sundurtætt og blóðug klæði Spán-
verjanna féllu hins vegar í þeirra
hlut, og fulla fengu þeir að drekka
sig í víni Spánverjanna. Að öðru
leyti urðu þeir að láta sér nægja
heiðurinn af aðförinni og það að fá
að flytja góssið heim á sýslumanns-
setrið.
Á alþingi næsta ár lagði sýslu-
maður fram lýsingu af aðförinni fyr-
ir höfuðsmanninn Herluf Daa. Voru
spönsku hvalfangararnir þannig
mörgum mánuðum eftir dauða sinn
yfirlýstir þjófar og ofbeldismenn,
sem hlotið hefðu makleg málagjöld.
Var fi'amganga sýslumanns og
manna hans mjög rómuð, en Spán-
verjunum lagt margt illt orð fyrir
þeirra misgjörðir.
Sögulok.
Eins og að framan segir, komst
einn Spánverjanna undan í blóðbað-
inu á eyðibýlinu. Fór hann leynt og
fylgdi fjöllum suður á bóginn, unz
hann náði til félaga sinna, sem siglt
höfðu skútunni. Gerði hann þeim
skiljanlegt, hver hætta vofði yfir
þeim, og nokkru seinna bárust þeim
einnig fréttir af afdrifum de Villa
skipstjóra og manna hans.
Sáu því Spánverjar sér ekki ann-
an kost vænstan en halda lengra
suður á bóginn. Hittu þeir þar fyrir
danskan faktor, sem leyfði þeim að
setjast að hjá sér.
Mestan hluta vetrar dvöldu þeir
hjá faktor, og þorði Ari sýslumaður
ekki að ráðast til atlögu við þá. Að
vísu heppnaðist honum að safna um
sig 10 manna flokk og leggja af stað,
en illviðri tvístraði hópnum, og varð
því ekkert úr herförinni.
Næsta sumar komust þeir allir á
enska fiskiskútu og héldu heim á
leið.
Því fór fjarri, að hlýtt hefði verið
milli Ara sýslumanns og Jóns Guð-
mundssonar lærða, en eftir dvöl
Spánverjanna á Vestfjörðum bloss-
aði fjandskapurinn upp milli þeirra,
og varð Jóni ekki vært á býli sínu.
Fór það orð af honum, að hann hefði
haft samúð með spönsku illræðis-
mönnunum og alið á fjandskap gegn
sínum eigin landsmönnum. Fór svo
að lokum, að hann flúði ágang sýslu-
manns og nágranna hans og flutti í
aðra sveit.
íslandssagan kann frá mörgu Ijótu
blóbaðinu að segja, en þessi þáttur
hennar, er vopnað fjölmenni níðist
svo grimmdarlega á sæhröktum og
lítt vopnuðum aðkomumönnum, er
einn hinn ljótasti.

David Hume:
CAKDBY frá
1. kafli.
STUTT MORGUNHEIMSÓKN.
Klukkan var hálf tíu að morgni, og
gamla Bond.Stræti var í svefnrofun-
um. Gulgrár sólargeisli gerði marg-
ítrekaðar tilraunir til þess að brjót-
ast gegnum skýjabakkana.
Tveir ungir menn sátu í snoturri,
lokaðri bifreið, sem stóð kyr við gang
stéttarbrúnina á Berkeley-torgi. Maður
inn við stýrið fleygði reyktum sígar
ettustubb frá sér og leit sem snöggv
ast á armbandsúrið sitt. Hann setti bif.
reiðina í gír um leið og hann steig
á gangsetjarann.
„Eigum við að aka?" spurði hann far-
þega sinn.
„Já, ég er tilbúinn. í botn með ben-
sínið — og gangi þér vel“.
Vagninn skreið frá gangstéttarbrún.
inni með lágu suði og bifreiðarstjórinn
sveigði til hægri. Þeir fóru rólega niður
Burton-stræti og biðu tvær, þrjár mín-
útur áður en þeir sáu sér færi að skjót-
ast inn í Bond-stræti. Nokkur hundruð
metrum lengra nam bifreiðin staðar
fyrir framan litla verzlun með járnriml-
um fyrir gluggunum. Á auglýsinga-
spjaldi fyrir ofan dyrnar stóð: Curtis,
skartgripasali, h.f.
SCOTLAND YABD
Bifreiðarstjórinn mældi í huganum
vegalengdina til bifreiðar, sem stóð kyr
í nokkurri fjarlægð og síðan aftur fyrir
sig til þess að ganga úr skugga um,
hvort nokkur var sjáanlegur.
„Allt í lagi!" sagði hann. „Vertu
snöggur!"
„Verð ekki meir en tvær mínútur".
Nicolas Proddy, skartgripasali, leit
upp, þegar dyrnar opnuðust. Hann
brosti. Um þessar mundir var verzlunin
sízt til að gorta af, og þess vegna
var viðskiptavinur að morgni dags sér-
staklega velkominn. Hann virti mann-
inn, sem inn kom, lauslega fyrir sér.
Hann var ungur — tuttugu og þriggja-
fjögurra ára. Vantaði máske trúlofun-
arhring. Bláu fötin hans voru vel saum-
uð og úr dýru efni — gátu hæglega
hafa kostað tíu-tuttugu sterlingspund.
Hvít skyrtan og flibbinn voru úr silki.
Filthatturinn var smekklegur. Proddy
var strax farinn að gera sér í hugar-
lund, hvað þessi myndi nú verzla fyrir
mikið, kannski þrjátíu, jafnvel fjörutíu
pund. Nei, það var erfitt að geta sér
til um það. Proddu skyldi víst sjá til
þess að hann fengi það, sem hann
vildi.
„Góðan dag“, sagði hann og brosti
vingjarnlega.
„Góðan dag", svaraði ungi maðurinn.
Rödd hans var þægileg og menntuð.
„Það er gimsteinadjásn þarna úti í
sýningarglugganum. Má ég líta á það?"
„Það er varlega áætlað virt á sextíu
þúsund sterlingspundl"
„Það er talsvert verð, en lofið mér
samt að sjá það. Þá get ég með góðri
samvizku sagt unnustu minni það, að
ég hef litið á það, en ekki fundizt það
peninganna virði. Viljið þér gjöra svo
vel og koma með það hingað?"
Broddy gekk hægt út að glugganum
og opnaði silalega þunga hlerana. Náði
f djásnið á rauðum flauelspúða og kom
með að borðinu. En djásnið dýrmæta