Hermes - 01.08.1971, Blaðsíða 32

að saumaklúbbar eru ekki ýkja merkilegar samkom-
ur eins og þessi sneri að okkur. En að baki okkar
má heyra að búið er að skrúfa frá og hávaðinn er að
ná hámarki á ný.
Texti: Atli Freyr Guðmundsson.
Myndir : Guðmundur Bogason
Líkist
svipi dags
Á kvöldin reif ég mig brott frá heiminum eins og ég
væri að hugsa um eitthvað annað, en það sem ég átti
að hugsa um.
Eiginlega fóru þá kvöldin í alls ekki neitt, nema
þá að fundin voru upp ný tækifæri til þess að notfæra
sér út í yztu æsar.
Þegar kvöldlíf mitt hafði verið þannig um þriggja
mánaða skeið, tók ég upp á því að fara að sofa að
loknum sjónvarpsfréttum og vaknaði ég þá árla
morguns og hóf daginn á því að íhuga sólina þegar
hún var að skreiðast upp á himininn, grútsyfjuð og
úrill. - Að lokinni sundlaugaferð fékk ég mér svo
ristað brauð og te og lá svo fram að hádegi á lóðinni
og hugaði að andvökuleiðum þegar skemmri yrði
dagur og kólnaði í veðri.
Á brjálæðislegum ferðum næturlangt lékum við
okkur að lífinu eins og um væri að ræða litla brot-
hætta skel - þó var eiginlega ekki um hættur að ræða
á ferðum okkar, en höfðum samt gaman að því öllu
saman. Þegar á ferðirnar leið, hugsuðum við ekki
einungis um sumarblóm og haustliti, heldur einnig
um grýttar brekkur og ógnandi hamra, þar sem feitar
köngullær spinna vef sinn á sumrum og klettafrúr
blómstra. Einu sinni datt ljóshærðu stúlkunni í hópn-
um í hug að leita sér lífsviðurværis og samvistustaðar
uppi í háum kirkjuturni, en sökum kuldans dvaldi hún
ekki í þessu nýja híbýli sínu nema í fáeinar mínútur og
32
okkur hina skorti nákvæmnina til þess að veita því
eftirtekt hvað mínúturnar voru raunverulega marg-
ar. í baðhita niðri í nýrri kjallarageymslu fannst
okkur þá stundum gott að vera, þegar óöruggt var
ofar . . .
. . . eða
ofsakenndar tilfinningar okkar orsökuðu það oft,
að það var líkast því sem líf okkar myndi springa
þá og þegar. Þegar komið var á það stig, létum við
ætíð frumhljóð okkar bjarga okkur og var þá þess-
ari raunverulegu hættulausu hættu að láta sér nægja
að draga sig í hlé um stundarsakir og . . .
. . . einu sinni gerðum við okkur það til dundurs
að ímynda okkur 12 sólir á lofti í einu og síðan lét-
um við þær springa hverja af annarri unz himinninn
var orðinn rauðglóandi, þá létum við allar sprungnu
sólirnar sameinast í eina stóra sól og var hún oftast
gerð úr öllum 12 sólunum. En þessa ímyndun létum
við ekki eftir okkur nema einstöku sinnum því að
afleiðingarnar gátu verið svo ofsafengnar að langur
tími leið, þar til okkur tókst að gera himininn raun-
verulegan á nýjan leik.
Andvökuleiðirnar, sem ég fann upp í sólinni úti
á lóðinni, gátu hlaupið með mig í slíka hringavitleysu,
að stundum varð ég að rísa upp sem eldibrandur og
fá mér ískalda mjólk að drekka. Stundum drakk ég
sex eða sjö glös nær því í einum teyg af þessari dásam-
legu, ísköldu mjólk, unz ég kom ró á huga minn.
Sveittur líkami minn olli mér viðbjóði þegar ég
vaknaði stundum örvinglaður á morgnana þegar
hausta tók og sólardagarnir urðu sífellt færri. Sem
betur fór hresstist ég þó fljótt í ísköldu steypubaðinu
og þá fannst mér gott að fá mér heitt kaffi. Ég fór
síðan aftur að sofa og svaf vært fram á miðjan dag,
og tók síðan upp á fyrra líferni mínu, að leita nýrra
tækifæra sem gnótt var af í heilabúinu, léti ég ekki
frumunum það eftir að liggja í sljóleika og leti.
Einu sinni fór ég með vinkonu upp á háa hlíð fjarri
hávaða. Það var svalt í veðri og vindurinn gaf okkur
ferkst loft til þess að næstast af. Ég ræddi þá um al-