Morgunblaðið - 12.11.2011, Qupperneq 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. NÓVEMBER 2011
Ég hef verið reglulegur og tíður
gestur á heimili Sigþórs og Krist-
ínar Auðar á Sólbakka, í Fífuseli
og í Brúnalandinu. Sem náin vin-
kona Kristínar Maríu á ég auk
þess margar góðar minningar úr
sumarbústaðaferðum í Úthlíð og
útilegum um landið, sem mér var
boðið í með fjölskyldunni. Ég
kynntist þannig töffaranum Sig-
þóri, sem setti upp prakkarasvip
og gaf í á heiðinni þótt báðar
Kristínar sætu óandi í bílnum og
bæðu hann að hægja á. Ég kynnt-
ist ábyrga pabbanum sem setti
upp rannsakandi svip og spurði
mann spjörunum úr um það hvað
við hefðum verið að gera af okkur.
Ég kynntist gestgjafanum og hin-
um örláta fjölskylduföður, sem sá
alltaf til þess að allir hefðu nóg af
öllu og engan vantaði neitt. – Allt-
af boðinn og búinn, hjálpsamur og
umhyggjusamur.
Þegar við vorum litlar úti í Kö-
ben man ég mest eftir honum inni í
eldhúsi í kollegi-íbúðinni á Sól-
bakka, með svuntu. Og á síðustu
árum hitti ég hann helst ekki öðru-
vísi en með bor í hönd að hengja
upp hillu eða að tengja þvottavél
heima hjá vinkonu minni. Alltaf
hress, alltaf áhugasamur og alltaf
til í spjall. Við Sigþór vorum alls
ekki alltaf sammála, síst í pólitík
og við rökræddum hana oft, að ég
tel okkur báðum til jafn lúmskrar
ánægju. Enda hafði Sigþór gaman
af því að skiptast á skoðunum,
hann hafði áhuga á umhverfi sínu
og gleði af fólki.
Sigþór Sigurjónsson
✝ Sigþór Sig-urjónsson
fæddist í Reykjavík
12. júlí 1948. Hann
lést á krabbameins-
lækningadeild
Landspítalans 26.
október 2011.
Útför Sigþórs
var gerð frá Bú-
staðakirkju 10.
nóvember 2011.
Í undirbúningi
fyrir brúðkaup
Kristínar Maríu og
Ben fyrir nokkrum
árum átti ég síðast í
miklum og nánum
samskiptum við Sig-
þór. Þau Kristín
Auður buðu þá til
ótrúlegrar veislu,
sem einkenndist
ekki síst af rausn og
gleði Sigþórs. Hann sinnti hverju
smáatriði í skipulagningunni af
slíkri natni og nákvæmni að fáir
gætu leikið það eftir, án þess þó
nokkurntíma að missa yfirsýn eða
sjónar á hamingjunni sem ein-
kenndi viðburðinn.
Síðan þá hef ég kynnst afanum
Sigþóri. Gagnkvæm ástin sem
geislaði af bæði afa og Irisi Æsu
þegar þau voru saman fór ekki
framhjá neinum. Og það er ljóst að
missir allra afabarnanna er mikill.
Megi minningarnar um hörkudug-
legan, ástríkan, glaðlyndan mann,
litríkan karakter og ekki síst gef-
andi og umhyggjusaman fjöl-
skylduföður lifa með þeim og okk-
ur öllum sem kynntumst Sigþóri.
Elsku Kristín Auður, Sophus
og Kristín María, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Málfríður Garðarsdóttir.
Maður getur haft mikil áhrif á
fólk án þess að hafa hugmynd um
það. Sömuleiðis getur fólk haft
mikil áhrif á mann án þess að mað-
ur sjálfur átti sig á því fyrr en
löngu síðar. Sigþór var einn af
stærri áhrifavöldunum í lífi okkar
systra. Það líður ekki árið að við
minnumst ekki einhvers sem við
eigum Kringlukránni og Sigþóri
að þakka. Þetta var svo miklu
meira en bjór og ungversk gúll-
assúpa. Svo miklu meira.
Sigþór tók okkur systur í vinnu
á sínum tíma – sína í hvoru lagi.
Við vorum unglingar með enga
reynslu í veitingabransanum og
höfðum ekki hugmynd um hvers
var vænst af okkur. Það kom fljótt
og örugglega í ljós undir styrkri
stjórn Sigþórs; maður afgreiðir
ekki fólk með hangandi hendi eða
fýlusvip. „Ímyndaðu þér að þú
sért eigandi Kringlukráarinnar,“
sagði hann einhvern tímann. „Þá
sérðu hvað þarf að gera.“ Þeir
voru ófáir öskubakkahringirnir
sem voru teknir með stolti eftir
þetta. Sigþór bar virðingu fyrir
öllum þeim sem sóttu hann heim:
gestum kráarinnar sem og starfs-
fólki – og það var alls konar fólk.
Við munum alltaf búa að því sem
Sigþór kenndi okkur – ekki bara í
veitingabransanum heldur í
mannlegum samskiptum: að bera
virðingu fyrir öðrum; að vera kát-
ur þótt á brattann sæki en um-
fram allt að vera einbeittur í því
sem þarf að gera og gera það af
fullum krafti, með bros á vör.
Við kveðjum Sigþór með þungri
sorg í hjarta – síðast þegar við
hittum hann áttum við svo sann-
arlega ekki von á að það væri í
hinsta sinn. Hann tók okkur fagn-
andi með faðmlagi og kossi. Við
kveðjum hann með faðmlagi og
kossi – í huganum. Með dýpstu
samúð.
Sara Stef Hildardóttir og
Rakel Stefánsdóttir.
Elsku Sigþór.
Fyrsta daginn minn í vinnu hjá
þér grunaði mig ekki hve mikil
áhrif þú og Kringlukráin ættu eft-
ir að hafa á líf mitt. Fyrir mér var
þetta bara vinna, eitthvað sem
þyrfti að gera. Ekki grunaði mig
að þessi vinna og þú og fólkið þitt
ætti eftir að kenna mér svona
margt í sambandi við vinnu, lífið
og þroska og umhyggju fyrir
náunganum. Það eru óteljandi
hlutirnir sem þú hefur bent mér á
sem ég nota dags daglega, hvort
sem það er í vinnu, námi eða upp-
eldinu á börnunum mínum.
Þú hefur veitt mér öxl til að
gráta á, eyru sem hlustuðu á
vandamál þó þau tengdust ekki
vinnu og ráð sem nýtast mér alla
ævi. Takk fyrir allt, elsku Sigþór.
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu.
Elsku fjölskylda, innilegar sam-
úðarkveðjur á þessum erfiða tíma.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Eva María Sveinsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Hafðu þökk fyrir allt. Við
munum geyma minningu
um góðan vin í hjarta okkar.
Þórhallur og Gróa.
Allt frá fyrstu árum Háskóla Ís-
lands hefur skólinn haft yfir að
ráða allmörgum styrktarsjóðum
sem veita styrki til góðra málefna
og þá oftast námsstyrki til nem-
enda við skólann. Einn slíkur er
Minningarsjóður prófessors dr.
phil. Jóns Jóhannessonar, en til
hans var stofnað skömmu eftir
sviplegt fráfall Jóns í maí 1957.
Skipulagsskrá sjóðsins var sam-
þykkt árið 1984 og var þar tekið
fram að sjóðurinn skyldi styrkja
stúdenta eða kandídata í kennslu-
greinum Jóns, íslensku og sagn-
fræði, til frekara náms eða rann-
sókna. Var fyrsti styrkur sjóðsins
afhentur á afmælisdegi Jóns, 6.
júní 1984.
Ólafur Oddsson var kjörinn í
fyrstu stjórn Minningarsjóðsins,
og var hann lífið og sálin í starfi
stjórnarinnar næstu árin enda var
honum minning stjúpföður síns
mjög kær. Veitti sjóðurinn styrki
nær árlega næstu árin, en hlé varð
á starfi hans eftir að upphafleg
stjórn lét af störfum árið 2003. Fyr-
ir réttum tveimur árum ákvað
stjórnin að taka þráðinn upp á nýju
og hringdi ég, sem formaður sjóðs-
stjórnar, í Ólaf til að láta hann vita
af þeirri ákvörðun okkar. Þótti
honum greinilega mjög vænt um
ákvörðunina og gaf mér holl ráð
varðandi framkvæmdina. Vegna
Ólafur Oddsson
✝ Ólafur Odds-son fæddist í
Reykjavík 13. maí
1943. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans 3. nóv-
ember 2011.
Útför Ólafs
Oddssonar var
gerð frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 10.
nóvember 2011.
veikinda gat Ólafur
ekki verið viðstaddur
úthlutunarathöfn í
júní 2010, en hann
kom aftur á móti þeg-
ar úthlutað var úr
sjóðnum á 102 ára af-
mæli Jóns Jóhannes-
sonar í júní síðast-
liðnum. Hvatti hann
stjórnina þar til dáða,
því að þótt styrkir
sjóðsins séu ekki háir
þá skipta þeir máli. Fyrir hönd
stjórnar Minningarsjóðs Jóns Jó-
hannessonar þakka ég Ólafi fyrir
vel unnin störf fyrir sjóðinn og
sendi ekkju hans og afkomendum
samúðarkveðjur mínar.
Guðmundur Hálfdanarson,
formaður stjórnar
Minningarsjóðs Jóns
Jóhannessonar.
Ég hóf kennslu í Menntaskólan-
um í Reykjavík haustið 1995. Þar
lágu leiðir okkar Ólafs Oddssonar
saman. Frá fyrstu stundu var ljóst
að þar fór heill maður. Að öðrum
ólöstuðum reyndist hann mér þá
bestur drengur. Með tímanum þró-
aðist með okkur vinátta sem aldrei
bar skugga á.
Menntaskólinn í Reykjavík er
góður vinnustaður með friðsamleg-
an andblæ, fullan hefða en þó létt-
ari en ýmsir kunna að álíta. Geng-
inn félagi okkar sagði að MR væri
„heilbrigðasti“ vinnustaður sem
hann hefði unnið á. Þar mætast
margir sérfræðingarnir á jafnrétt-
isgrundvelli enda þótt sumir verði
ævinlega fremstir meðal jafningja.
Ólafur var einn þeirra. Þar fór
vandaður fræðimaður sem lagði sig
fram um að inna starf sitt óaðfinn-
anlega af hendi. Til hans var gott
að leita með hvers kyns vandamál.
Með mannkærleika að leiðarljósi
fann hann lausn á þeim eða gaf góð
ráð á sinn hófstillta og prúðmann-
lega hátt, oftar en ekki á þann veg
að fyrirspyrjanda fannst hann fara
ríkari af hans fundi og að honum
sjálfum væri nokkur sómi að lausn-
inni. Sjálf þá ég mörg heilræðin af
Ólafi og hann gaukaði að mér ýms-
um gullmolum sem hann átti í fór-
um sínum. Ég nota þá enn þótt
reynslan hafi með tímanum létt
mér róðurinn í starfinu.
Ólafur var kennari af köllun.
Hann bar virðingu fyrir starfinu,
nemendunum og samstarfsmönn-
unum. Ekkert í samskiptum nem-
anda og kennara var svo auvirði-
legt að þar væri ekki gætt fyllstu
virðingar og hlutleysis. Orð eins og:
„Maður veit aldrei hvernig aðstæð-
ur þeirra eru…“ eða „Ef þú ert í
vafa hvora töluna þú átt að gefa þá
láttu nemandann njóta vafans…
maður er ekki óskeikull, það er
lengi hægt að finna eitthvað sem
orkað getur tvímælis…“ sýndu
umhyggju hans fyrir skjólstæðing-
um sínum en um leið virðingu fyrir
hinum mannlega þætti kennara-
starfsins sem kannski er sá allra
mikilvægasti þegar allt kemur til
alls.
Einlæg ást Ólafs á íslenskri
tungu skein í gegnum alla hans
vinnu. Gilti þá einu hvort fræði-
maðurinn hélt á penna eða kenn-
arinn lauk upp leyndardómum
bókmenntanna. Honum var kenn-
arastarfið hjartfólgið og að fræða
og miðla var honum unun en um
leið alvara. Ekki kom þó alvaran í
veg fyrir kímnina þegar Ólafur
sagði frá. Glettni skein úr augum
hans og hláturinn krimti í honum.
Hann átti það til að bregða á leik í
hita frásagnarinnar öllum til gleði
en gætti þess þó vandlega að meiða
engan ef svo bar undir. Persónur
hans voru nafnlausar, þær voru
herrar eða dömur. Stundum nægði
frásagnarháttur hans einn og sér
til þess að atvik yrðu brosleg.
Ólafur Oddsson var einn vand-
aðasti maður sem ég hef kynnst.
Hann var glöggskyggn á kjarna
hvers máls og ekki ólíkur þjóð-
skáldinu Matthíasi að hafa þá gáfu
að hefja sig yfir sviðið og skoða við-
fangsefnið af hærri sjónarhóli en
aðrir. Menn hlustuðu á málflutning
hans. Heilindi hans og væntum-
þykja í garð samferðamanna var
ótvíræð. Kynni mín af honum
gerðu mér gott, bæði sem mann-
eskju og kennara. Fari minn vinur í
friði.
Innilegar samúðarkveðjur til
Dóru og annarra ástvina.
Kristín Jónsdóttir.
Keflavík var
nafli heimsins á sjötta áratug
síðustu aldar og reyndar leng-
ur. Ungir drengir léku sér og
að því er virtist í áhyggjulaus-
um heimi, en kalda stríðið var
allt um kring. Bandarískur her
var kominn í heiðina fyrir ofan
Keflavík og ekkert var sem áð-
ur var. Guðni „málari“ Magn-
ússon, faðir Eiríks Guðnasonar
var nálægur og móðir Eiríks,
Hansína Kristjánsdóttir, og þar
var skjól mitt í ærslafullum
leikjum æskuáranna. Mikið
þótti okkur æskufélögum Ei-
ríks vænt um foreldra hans og
bárum mikla virðingu fyrir
þeim. Hvernig átti líka annað
að vera? Guðni var séntilmað-
ur, hávaxinn stór og stæðilegur
en um allt fagmaður, sannur
listamaður, alltaf traustvekj-
andi og fyrirmynd okkar ungra
drengja og æskufélaga Eiríks.
Á horninu á Suðurgötu og
Heiðarvegar komum við saman
og hófum leiki. Bíósýningum
var nýlokið í Nýja bíói þar sem
Elísabet Ásberg og hennar
maður Björn Snæbjörnsson
stóðu fyrir kvikmyndasýning-
um árum saman. Sigurður
Baldursson, „Diddi Bíló“ var
ávallt eins og upphafsmaður að
leikjum okkar æskufélaganna.
Ég hef sagt frá því í endur-
minngabók minni, Ævintýra-
þorpinu. Snemma eða þegar
vinátta okkar Eiríks hófst vissi
ég að hann var sá drengur sem
ég vildi gera að vini mínum
ævilangt. Jú. Viðmót hans var
þannig, drengskapur, trygg-
lyndi og umfram allt kærleikur
til vina, að ég var viss um að
hann var okkar alltaf hvað sem
á gekk í umhverfinu sem úti í
hinum stóra heimi, sannur vin-
ur og félagi.
Árin liðu og oft langt á milli
funda en ávallt þegar við hitt-
umst var hann mér kær vinur.
Við rifjuðum upp liðnar stundir
á æskuárunum í Keflavík.
Hann fylgdist með því þegar ég
var að rita endurminningar frá
Keflavík og studdi mig með
Eiríkur Guðnason
✝ Eiríkur Guðna-son fæddist í
Keflavík 3. apríl
1945. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans 31. októ-
ber 2011.
Útför Eiríks fór
fram frá Hallgríms-
kirkju 9. nóvember
2011.
fjárframlögum.
Hann var þannig
drengur að ég mun
ávallt minnast
hans með kærleika
í huga.
Guð blessi minn-
ingu æskuvinar
míns Eiríks
Guðnasonar.
Ólafur Orms-
son.
Leiðir okkar Eiríks lágu
saman fyrir 20 árum þegar
hann réði mig til starfa við mál
er vörðuðu Verðbréfaþing Ís-
lands. Samstarf okkar stóð með
hléum í 15 ár og naut ég hans í
ýmsum málum, bæði stórum og
smáum. Hann var gagnrýninn
og spurði oft erfiðra spurninga
en hann var alltaf sanngjarn og
víðsýnn og var tilbúinn að
reyna nýjar aðferðir ef honum
þóttu rök hníga að því að þær
gætu verið til bóta. Hann
reyndist mér góður leiðbein-
andi og kenndi mér margt er
varðaði stjórnsýslu og rekstur.
Eiríkur var nákvæmur og hafði
yfirgripsmikla þekkingu á
starfsháttum og tölfræði Seðla-
bankans og hafði jafnan skoð-
anir á því hvernig betur mætti
gera. Í þeim hremmingum sem
yfir dundu haustið 2008 komu
mannkostir hans berlega í ljós,
því að hann reis tvíefldur upp
og tókst á við ný og oft fram-
andi verkefni af mikilli atorku
og einbeitni og gott var að eiga
hann að þegar kom að úrlausn
vandamála. Starfslok hans í
bankanum voru honum ekki að
skapi. En eftir að hann lét af
störfum sendi hann okkur
nokkrum sinnum orðsendingar
þar sem hann benti á hnökra í
tölfræði, sem hann hafði hnotið
um, því þótt hann væri hættur
störfum var hann ekki hættur
að fylgjast með. Síðustu orð-
sendinguna fengum við viku
fyrir andlát hans og var ekki að
merkja að erfið veikindi stæðu
honum fyrir þrifum.
Eiríkur var gamansamur og
orti stundum kviðlinga um
menn og málefni og einstöku
sinnum flutti hann vísur við
eigin gítarleik og fór vel með
enda flinkur gítarleikari. Það
hafa verið mér forréttindi að
hafa unnið með og kynnst Ei-
ríki Guðnasyni og hans mun ég
sakna. Þorgerði og aðstandend-
um sendi ég samúðarkveðjur.
Tómas Örn Kristinsson.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
BRYNDÍSAR SVEINSDÓTTUR,
Sunnuvegi 9,
Selfossi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Foss-
heima fyrir góða umönnun.
Ingvar Jónsson, Þórdís Kristjánsdóttir,
Þórir Jónsson,
Pálmi Jónsson, Guðrún Elíasdóttir,
Guðmundur Jónsson, Áslaug Pálsdóttir,
Haukur Jónsson, Aldís Anna Nielsen,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Þökkum öllum þeim sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við fráfall
STEINUNNAR EIRÍKSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunar-
deildar 3B Hrafnistu Hafnarfirði fyrir virðingu
og alúð.
Guð blessi ykkur öll.
.
Ármann Eiríksson, Sigrún Gísladóttir,
Ferdinand Róbert Eiríksson,
Jóhanna Erla Eiríksdóttir, Jón Pétur Svavarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KRISTJANA GÍSLADÓTTIR,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut
laugardaginn 5. nóvember, verður
jarðsungin frá Hallgrímskirkju miðvikudaginn
23. nóvember kl. 13.00.
Þorbjörg Steins Gestsdóttir, Guðmundur Helgi Gústafsson,
Magdalena Lára Gestsdóttir, Pétur Haukur Helgason,
barnabörn og barnabarnabörn.