Morgunblaðið - 18.11.2011, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. NÓVEMBER 2011
✝ Vigdís Ein-arsdóttir fædd-
ist í Neðri-
Hundadal, Dala-
sýslu, 10.
september 1921.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Mörk 12. nóvember
2011. Foreldrar
hennar voru Einar
Jónsson bóndi,
Neðri-Hundadal, f.
3. júlí 1886, d. 2. mars 1966 og
Lára Lýðsdóttir húsfreyja og
bóndi, f. 27. júní 1896, d. 25. mars
1986 ættuð frá Litla-Langadal,
Skógarströnd.
Vigdís giftist 14. september
1946 Hirti Friðbergi Jónssyni, f.
10.9. 1920, d. 23.1. 2006. Þau
eignuðust fjóra syni: 1) Jón Frið-
berg Hjartarson, f. 29.7. 1947,
kvæntur Elísabetu Kemp Stef-
ánsdóttur. Börn þeirra eru: a)
Hjörtur Friðberg Jónsson, f. 3.9.
1977, sambýliskona hans er
Helga Pálsdóttir, f. 12.5. 1973,
þeirra sonur Jón Friðberg Hjart-
arson, f. 9.5. 2011. b) Áslaug
Birna Jónsdóttir, f. 5.12. 1978. c)
Stjúpsonur Stefán Kemp, f. 12.11.
1.5. 1982. 4) Ævar Sigmar Hjart-
arson, f. 25.12. 1960. Hann
kvæntist Jóhönnu Rannveigu
Skaftadóttur, f. 25.4. 1962, d. 5.6.
2002. Þau skildu. Börn þeirra
eru Lára Guðrún, f. 14.10. 1983,
Vigdís Hlíf, f. 8.5. 1992 og Jón
Sigmar, f. 10.12. 1994.
Vigdís ólst upp vestur í Dölum
og tók virkan þátt í æskulýðs-
starfi frá 12 ára aldri, var einn af
stofnendum Breiðfirðingafélags-
ins í Reykjavík, síðar einn af
stofnendum Kvenfélags Breiðs-
holts, hefur setið í stjórn þess og
verið formaður þess um nokk-
urra ára skeið. Þá hefur hún set-
ið í stjórn Bandalags kvenna í
Reykjavík og starfað um árabil í
fjölda nefnda á vegum þess. Þá
hefur hún setið í stjórn Áhuga-
mannafélags um Fjölbrautaskól-
ann í Breiðholti, setið í bygging-
arnefnd Breiðholtskirkju. Þá var
hún einn af stofnendum Sorop-
timistaklúbbs Reykjavík III. Auk
þessa hefur hún gegnt ýmsum
öðrum trúnaðarstörfum.
Vigdís verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
18. nóvember 2011, og hefst at-
höfnin kl. 13.
1963, giftur Gunn-
laugu Hartmanns-
dóttur, f. 4.10. 1964.
Dætur þeirra eru El-
ísabet, f. 1.2. 1988,
Marin, f.11.5. 1995
og Katrín Kemp, f.
9.10. 1997. 2) Einar
Friðberg Hjart-
arson, f. 20.6. 1949,
kvæntur Kristínu
Þorgeirsdóttur, f.
13.9. 1959. Sonur
þeirra er Kristinn Friðberg, f.
24.5. 1985. Með fyrrv. sambýlis-
konu sinni, Sigríði Stefánsdóttur,
á Einar tvær dætur: a) Vigdís, f.
6.2. 1977, unnusti Þorsteinn
Guðni Berghreinsson, f. 18.3.
1972, dætur þeirra eru Signý
Þorsteinsdóttir, f. 13.12. 2005 og
Hugrún Þorsteinsdóttir, f. 30.4.
2007. b) Ásdís, f. 20.6. 1978, sam-
býlismaður Þorgeir Haraldsson,
f. 3.3. 1980, sonur þeirra er Al-
mar Steinn Þorgeirsson, f. 8.9.
2007. 3) Stefán Friðberg Hjart-
arson, f. 3.7. 1956, kvæntur Ás-
laugu Guðmundsdóttur, f. 10.5.
1957, kjörsonur þeirra er Stefán
Friðberg, f. 25.3. 1990, unnusta
hans er Aileen Maymasa Yasay, f.
Það húmar að kveldi, móðir mín
er lögst í svefnsins fró og er án efa
velkomin þangað sem hún fór.
Móðir mín barst ekki mikið á, var
hógvær og lítillát í alla staði, en
það var líka það sem gerði hana að
svo mikilli manneskju, hún var
eftirsótt í félagslífi og sat í mörg-
um nefndum og störfum því það
var tekið eftir því sem hún sagði,
enda gat hún séð hluti frá ólíku
sjónarhorni sem margur hafði
ekki séð fyrir. Við þekkjum það
synir hennar hversu annt henni
var um þá sem minna mega sín en
þar birtist fórnfýsin og ósérhlífn-
in. Ég skildi oft ekki hvernig hún
gat gert alla þessa hluti og haldið
heimili í leiðinni, útsjónarsemin og
hagræðingin var það mikil að
maður dáðist að því, en eftir að
pabbi var kominn í hjólastól þá tók
mamma því af æðruleysi og hjúkr-
aði honum til dauðadags, en hægt
er að segja að í hvívetna hefur
„velferðar“-heilbrigðiskerfið
brugðist þeim báðum á mörgum
sviðum og er sú skömm ævarandi.
Eitt af því mörgu sem mamma
lagði áherslu á var að vera heið-
arlegur og koma hreint fram, ég
man í eitt skipti á mínum ung-
lingsárum að það var hringt í mig
og ég vildi ekki svara símanum
eða tala við viðkomandi, þá rak
mamma mig út á svalir áður en
hún gæti svarað og sagði: „Nei,
hann er ekki inni“ og bað mig að
gera þetta ekki aftur! Þvílík snilld.
Mömmu var margt til lista lagt
og ljóðagerðin hjá henni einstök
og sýnir hve djúp viska hennar
var, hvert orð er meitlað í steininn
svo ekki sé talað um ættfræðina
þar sem hún rakti ætt okkar
blaðalaust til 12. aldar hnökra-
laust. Börnum mínum var hlýtt til
ömmu sinnar bæði Láru og Vig-
dísi, en syni mínum Jóni Sigmari
var einstaklega annt um ömmu
sína og myndaðist djúpt samband
þeirra á milli, en Jón Sigmar hafði
reglulega lagt sig í líma við að
heimsækja hana í Fornastekk og
líka á nýja staðnum við Mörkina á
Suðurlandsbraut og fór annað-
hvort gangandi, með strætó eða
hjólandi til hennar ef hann komst
ekki sjálfur með mér. „Duglegur,“
sagði ég við hann, og hann svaraði:
Já, en mér þykir svo vænt um
hana ömmu! Móðir mín hafði ein-
staka útgeislun og nærvera við
hana fyllti mann andagift, hún
vissi þegar hennar tími var að
koma því þegar ég spurði hana
hvernig henni liði þá svaraði hún
mér af sinni einstöku stóísku ró að
hún væri í öruggri framför (til
endalokanna) og brosti. Það var
lán okkar að geta átt samneyti við
hana til hinstu stundar og að hún
fengi að halda minni til þess síð-
asta. Það virkar dálítið einkenni-
legt að sjá þegar hlutskiptin snú-
ast við þar sem móðir mín hafði
gegnt því hlutverki oft að vaka yfir
og líkna svo mörgum að sjá hana
komna í hlutverkið að vera sjálfri
líknað. Þakka ég starfsfólkinu í
Mörkinni sem önnuðust mömmu
meðan hún dvaldi þar fyrir ynd-
islegt og óeigingjarnt starf.
Blessuð sé minning hennar.
Ævar Sigmar Hjartarson.
Nú er hún móðir mín, Vigdís
Einarsdóttir, farin sína hinztu för.
Myndir leiftra í hugskoti mínu frá
byrjun seinni hluta síðustu aldar
þegar hún kom til að sækja mig
vestur í Dali eftir sumardvöl mína
hjá afa og ömmu þegar ég fékk að
fara frá bænum til móts við hana
fram að vaði á Miðá þar sem Aust-
in-bíllinn beið handan árinnar
meðan gætt var að færð yfir
óbrúaða ána. Tilhlökkunin var
mikil að fá faðmlagið frá henni.
Stundum voru vatnavextir í haust-
rigningum sem kölluðu á mikla að-
gæslu. Biðin var tilfinnanleg og
fögnuðurinn mikill þegar hún var
komin yfirum á. Það fylgdi henni
mikil birta, gleði og töfrar. Dag-
arnir fengu lit sem þeir hafa ekki
glatað í minningunni.
Eina mynd á ég í huga mér þar
sem heimilisfólkið í Neðri-Hunda-
dal hefur gengið út á túnið framan
við bæinn og horfir til himins,
máninn endurgeldur sinn feng yfir
Sauðafellinu og stjörnurnar leika
með. Það er logn og friðsæld yfir
fólkinu sem í þögn nýtur mynd-
arinnar af Fellsendafjallinu og
Grafarhnjúkunum í mynni
Reykjadals í algerri andstöðu við
fjörugu umræðurnar og gáska-
fullu í eldhúsinu hennar ömmu
stuttu áður, þegar setið var að
snæðingi. Það er ilmur í lofti. Ég
stend við húsið og horfi dolfallinn á
baksvip hópsins og myndin kvikn-
ar við að ég lít upp til að sjá hvað
fólkið mitt er að horfa á, afi og
amma, afasystkini mín, systkini
mömmu og svo við krakkarnir. Ég
sé þegar mamma kemur ásamt
ættingjum mínum af fjalli með
heilu sjópokana og balana af berj-
um.
Hún hafði örnefnin á takteinum
og fann til með landinu er fram-
ræsing mýranna fór fram stund-
um án fullrar fyrirhyggju eða þeg-
ar fornar göngugötur urðu
ýtutönn að bráð eða grænir stekk-
ir jafnaðir við jörðu. Hvað þá þeg-
ar grasivaxin lækjargil voru fyllt
upp af jarðvegi eða síkin sem
geymdu margslungna lífheima.
Margir eru heimarnir horfnir, líf-
ríkis og verklags. Henni var annt
um að varðveita minjar fyrri bú-
skaparhátta. Ekki voru móður
minni síður hugstæð örlög og vel-
ferð fólksins sem hún kynntist á
lífsleiðinni. Ávallt reyndi hún að
greiða götu þeirra, sem til hennar
leituðu, og lagði sig fram um að
bæta mannlífið það hún mátti, ým-
ist með virkri þátttöku í félagslífi
sveitar eða borgar. Eftir að hún
fluttist suður til Reykjavíkur náði
endurgjaldslaust þjónustunet
hennar til margra átta og oft varð
að sinna alls konar erindum, inn-
kaupum og milligöngu í fjölbreyti-
legum hvunndagserindum fólks.
Orðhög var hún, ættfróð og minn-
ug. Hún sinnti ófáum sem þurftu
aðhlynningar við á efri árum. Föð-
ur okkar var hún stoð og stytta er
hann varð að fara ferða sinna í
hjólastól þó hún væri þá á níræð-
isaldri. Sjálf þurfti hún að glíma
við afleiðingar slysa eftir að hún
varð fyrir bíl á stríðsárunum en
breskur hermaður keyrði hana
niður ofan við Sundlaug Reykja-
víkur við Barónsstíg.
Móðir mín var kærleiksrík og
tók öllu mótlæti af æðruleysi. Nú
er hún komin yfir Miðá hina miklu
en skildi mig eftir að þessu sinni.
Nú get ég ekkert annað en veifað.
Þinn sonur,
Jón Friðberg Hjartarson.
Gullna hliðið opnast og inn
gengur drottningin, tignarleg og
fögur beint í fang tengdapabba
sem dansar með hana að höllinni
þeirra. Nú er kátt á himnum því
hún er sannur gleðigjafi.
Ég hitti tengdamóður mína
fyrst fyrir u.þ.b. 30 árum, þá opn-
aði hún faðminn á móti mér og
faðmaði mig innilega að sér, síðan
þá hefur hún verið minn allra besti
vinur. Ég gat alltaf leitað til henn-
ar og alltaf tók hún fagnandi á
móti mér og faðmaði mig að sér.
Hún hlustaði á mig, gaf mér góð
ráð og hvatti mig áfram. Hún var
mín styrka stoð í lífinu. Hjá henni
var ekkert ómögulegt, hún sá leið
út úr öllum vanda. Bjartsýnin og
gleðin var hennar leiðarljós og
leyfði því neikvæða aldrei að kom-
ast að. Hún gaf og gaf allt sitt líf og
var alltaf að hjálpa öðrum. Hún
hafði yndi af ljóðum og var alltaf
að yrkja og líka við hin ýmsu tæki-
færi. Soroptimistaklúbbur Bakka
og Selja í Reykjavík gaf út ljóða-
bók með ljóðum hennar, Vigdísar-
ljóð.
Tengdafaðir minn lést fyrir
tæpum 6 árum, þá hafði hann verið
bundinn hjólastól í um 12 ár,
tengdamóðir mín annaðist hann öll
þessi ár heima og alltaf með bros á
vör, engin vandræði.
Systkini tengdamóður minnar
voru fjögur en þrjú á lífi, Hjörtur,
Áslaug og Stína, ég votta þeim
mína innilegustu samúð. Þær syst-
ur voru mjög samrýndar og voru
mikið saman, þegar tengdafaðir
minn veiktist og eftir að hann lést
voru Áslaug, Stína og þeirra mak-
ar Björgvin og Siggi mikið að
hjálpa tengdamóður minni og
þakka ég þeim innilega fyrir alla
hjálp.
Í ágúst 2010 flutti tengdamóðir
mín á hjúkrunarheimilið Mörk,
þar leið henni mjög vel og hún var
drottningin á staðnum og vinur
allra. Hún bræddi hjörtu starfs-
fólksins með sinni hlýju og elsku
og öllum þótti vænt um hana. Hún
gaf nýja heimilinu sínu nafn, Hug-
heimar, og allir voru sáttir við það.
Ég kveð tengdamóður mína,
þessa tignarlegu drottningu, og
þakka henni fyrir allt það sem hún
hefur gert fyrir mig. Söknuðurinn
og sársaukinn er ógurlega sár og
tárin eru sem foss niður kinnar
mínar.
Hún var fallegust, hún var best
og hún var hetja.
Við hittumst síðar.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir)
Kristín Þorgeirsdóttir.
Þá er hún elsku amma mín
komin til himna. Það er skrýtið að
missa einhvern sem hefur fylgt
manni allt sitt líf. Allt sem hún
gerði gerði hún fyrir aðra, alltaf
var hún að hjálpa öðrum hvort
sem það var að gefa ráð, gefa af
sér eða hýsa fólk og hjúkra því á
sínu eigin heimili. Amma var ljóð-
skáld og hefur samið ótal gullfal-
leg ljóð. Hún hafði brennandi
áhuga á ættfræði og gat rakið ætt-
ir aftur til fornaldar, einnig var
hún félagslynd manneskja og var
formaður Kvenfélags Breiðholts í
mörg ár og einnig var hún í fleiri
félögum. Allt gerði hún með bros á
vör og aldrei heyrði ég hana
kvarta.
Ég man þegar ég var lítill og ég
kom í heimsókn þá var hún búin
að geyma barnablöðin á sérstök-
um stað fyrir okkur og leikföng
sem synir hennar áttu fékk ég að
leika mér með og einnig leikföng
af gamla skólanum, sauðarleggi
og sviðakjálka. Þegar ég átti það
til að væla vegna einhvers þá
brosti hún til mín og sagði að við
ættum bara að „tralla“ okkur í
gegnum vandamálin, það er einn-
mitt það sem hún gerði þrátt fyrir
að síðustu ár ævi hennar hafi verið
allt annað en dans á rósum eða
auðveld á einhvern hátt þá brosti
hún og „trallaði“ í gegnum vanda-
málin og veikindin þrátt fyrir að
þau hefðu getað brotið flesta. 1994
lamaðist afi minn og var bundinn
við hjólastól og hún amma annað-
ist hann alveg fram á síðasta dag
en aldrei heyrðist kvart né kvein.
Eftir að afi dó 2006 þá sáu for-
eldrar mínir um að elda fyrir hana
og hjálpuðu henni við flestallt og
ég vil einnig þakka þeim fyrir allt
sem þau hafa gert fyrir hana. Mik-
ið vildi ég að ég hefði gefið mér
meiri tíma til að hitta hana og tala
við hana, hún var ótæmandi visku-
brunnur og hjartahreinni mann-
eskju ef ég ekki kynnst.
Það var svo í fyrra sem hún
lagðist inn á dvalarheimilið Mörk,
auðvitað bræddi hún hug og
hjörtu starfsfólksins og mikill vin-
skapur myndaðist á milli þeirra.
Síðustu dagana þegar ljóst var í
hvað stefndi voru faðir minn, móð-
ir mín og frændi minn hjá henni
allan sólahringinn og nánasta
fólkið hjá henni á daginn. Það er
Vigdís Einarsdóttir
✝ Sveinn GunnarKristinsson
fæddist í Reykjavík
20. júní 1936. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans á
Landakoti 12. nóv-
ember 2011. For-
eldrar hans voru
Kristinn Marinó
Sveinsson, verka-
maður, f. 19.6. 1909,
d. 15.11. 1991, og
Nikólína Guðfinna Konráðs-
dóttir, húsfreyja og verkakona, f.
12.5. 1912, d. 9.1. 1991. Hálf-
bróðir samfeðra er Þorkell.
Sveinn kvæntist Elínu Ósk
Snorradóttur, f. 23.9. 1941 í Stífl-
isdal í Þingvallasveit, hinn 13.
febrúar 1960. Foreldrar hennar
voru Snorri Engilbert Gíslason
og Valgerður Hannesdóttir, bæði
ættuð úr Grafningi. Börn Sveins
og Elínar eru: 1) Björgvin, f. 3.9.
6) Líney, f. 6.9. 1970, eiginmaður
Þórarinn Sveinsson, börn: Þór-
hildur, Sveinn og Haraldur, bú-
sett á Seltjarnarnesi. 7) Berglind,
f. 9.3. 1979, eiginmaður Kristinn
Bjarni Þorvaldsson, börn: Andr-
ea Ósk og Emil Goði, búsett í
Reykjavík.
Sveinn ólst upp í Þingholt-
unum til 12 ára aldurs, þá flutti
hann ásamt foreldrum sínum á
Laugateig 8. Sveinn lauk sveins-
prófi í húsasmíði 1956 og meist-
aranámi 1974 og vann ávallt við
húsbyggingar. Hann vann við
virkjanirnar, Búrfell, Sigöldu og
Hrauneyjafoss. Sveinn var verk-
taki hjá Landsvirkjun til margra
ára. Sveinn og Elín fluttu á Sel-
tjarnarnesið árið 1964 og hafa
búið þar síðan.
Útför Sveins fer fram frá Sel-
tjarnarneskirkju í dag, 18. nóv-
ember 2011, og hefst athöfnin kl.
11.
1960. Fyrri eig-
inkona Lilja Hall-
grímsdóttir, dóttir
þeirra Helena.
Seinni eiginkona
Rúna Svandís Ein-
arsdóttir, búsett á
Torfastöðum II,
Grafningi. 2) Krist-
inn, f. 8.11. 1962, d.
31.12. 1983. 3) Val-
gerður, f. 25.6.
1964, eiginmaður
Reynir Daníelsson, börn þeirra:
Gísli Már, Bryndís og Tinna, bú-
sett í Garðabæ. 4) Gunnar, f.
27.11. 1965, eiginkona Ingibjörg
Eva Arnardóttir, dóttir Guðfinna
Rós, búsett á Selfossi. Eva átti
þrjú börn fyrir, Vilhjálm, d. 30.7.
2000, Arndísi og Ingvar Örn. 5)
Snorri, f. 18.5. 1969. Fyrri eig-
inkona Trine Gregersen, synir
Daniel og Adrian. Seinni kona
Toril Amundsen, búsett í Noregi.
Mér finnst eins og ég gangi
um í þoku og bíði eftir að þú togir
í mig og segir mér að þetta sé
bara vondur draumur, að þú sért
ekki farinn frá okkur. Mér finnst
þetta svo óraunverulegt … held
að ég sé ekki alveg búin að átta
mig. Erfiðri baráttu við krabba-
mein er lokið, enn og aftur sigrar
krabbinn … þetta er víst lífið, við
fæðumst og svo kemur að því að
við deyjum á einn eða annan
hátt … Þú ert búinn að fá friðinn
núna og laus við veikindin og það
gleður mig.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um þig og ég lofa að vera
dugleg að rifja upp þessar minn-
ingar með fjölskyldunni og þá
sérstaklega börnunum mínum.
Vildi óska að þú hefðir verið
lengur til að kenna Emil Goða
meira að smíða, hann var alltaf
svo spenntur að koma í bústaðinn
til afa og fara smíða. Ég veit að
þú ert kominn á góðan stað þar
sem er tekið vel á móti þér.
Amma Lína, afi Stenni og Krist-
inn bróðir hugsa vel um þig núna
og hlúa að þér. Ég veit að þú
hafðir áhyggjur af því að fara frá
okkur en ekki hafa það, við mun-
um hugsa vel um mömmu og
hvert annað, ég lofa þér því.
Þegar lífið slokknar,
þá sorgin inn skýst.
Oft þá andlitið blotnar,
því sorginni engin orð fá lýst.
Sorgin eftir skilur í hjartanu holu,
sem ekki er hægt að fylla upp í með
vindgolu.
Maður getur ekki verið hennar þegn
en þó vill hún fylgja manni lífið út í
gegn.
Loks kemur gleðin,
þá birtir til,
svo jafnvel við dánarbeðinn,
er hægt að kunna á því skil.
Gleðin sorginni burt víkur,
þannig að henni um tíma lýkur.
Bros og hlátur hlutar af gleðinni eru
og hún er stór þáttur í okkar tilveru.
(Aurora Borealis.)
Takk fyrir allt, elsku pabbi
minn, og hvíldu í friði. Ég elska
þig.
Berglind.
Elskulegur faðir minn hefur
nú fengið hvíldina eftir erfiða
baráttu við krabbamein. Falleg-
ar minningar um góðan mann
streyma fram í huga mér og okk-
ar samverustundir munu lifa
áfram í hjarta mínu. Ég gat alltaf
leitað til pabba og það var gott að
tala við hann, söknuður okkar
allra í fjölskyldunni er mikill. Ég
er mjög þakklát fyrir að hafa
fengið að fylgja pabba síðasta
spölinn og það var falleg og frið-
sæl stund þegar hann kvaddi
þetta líf. Ég er einnig þakklát
fyrir að hafa fengið að kveðja
pabba minn í rólegheitum og það
voru engin orð ósögð okkar á
milli.
Pabbi var afar duglegur og
vinnusamur maður og það vita
allir sem unnið hafa með honum.
Hann var húsasmíðameistari að
mennt og vann mikið við hús-
byggingar. Þess má minnast að
hann smíðaði æskuheimili okkar
systkina á Vallarbrautinni í
aukavinnu á 10 mánuðum og for-
eldrar mínir bjuggu þar alla tíð.
Þangað fluttum við inn fjölskyld-
an þegar ég var eins og hálfs árs
gömul, systkinin þá sex talsins,
þrátt fyrir að ýmislegt væri
óklárað í húsinu. Nægjusemi ein-
kenndi ávallt foreldra mína en
það var mikil gleðistund í þeirra
lífi þegar þau eignuðust sum-
arbústaðinn sinn í Grímsnesi og
það var sælureitur pabba því þar
hafði hann næg verkefni fyrir
stafni. Síðasta sumri eyddi hann
að miklu leyti á Torfastöðum II í
Grafningi, þar sem hann vann að
viðhaldi íbúðarhúss og útihúsa
hjá elsta bróður mínum og mág-
konu. Hann var þá orðinn mjög
kvalinn af krabbameininu en lét
það ekki á sig fá þar sem hann
vildi klára þetta verkefni. Sárast
þótti honum að ná ekki alveg að
klára en hann talaði um að hann
hefði vantað 2 daga í viðbót.
Ég minnist þess þegar yngsti
sonur minn bað afa sinn um
sverð í afmælisgjöf. Stuttur tími
var í afmælið en afanum brást
ekki bogalistin og smíðaði það
allra fallegasta sverð sem dreng-
urinn hafði augum litið og ekki
nóg með það heldur fylgdi að
sjálfsögðu skjöldur með. Dreng-
urinn ljómaði á afmælisdaginn
sinn, ánægður með gjöfina frá
afa sínum.
HINSTA KVEÐJA
Elsku bestu afi.
Það verður sárt að sjá
þig ekki aftur en gott að
vita að þú ert í góðum hönd-
um núna. Ég vil þakka þér
fyrir hversu duglegur þú
varst alltaf að spila við mig
ólsen-ólsen þegar ég var
hjá ykkur ömmu í sum-
arbústaðnum.
Þín
Tinna.
Sveinn Gunnar Kristinsson