Morgunblaðið - 19.12.2011, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. DESEMBER 2011
✝ Signý Thorodd-sen fæddist í
Reykjavík 13. ágúst
1940. Hún lést á
Landakotsspítala
11. desember 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Thoroddsen verk-
fræðingur, f. 24. júlí
1902, d. 29. júlí
1983, og Jakobína
Margrét (Bína) Tul-
inius kennari, f. 20. september
1906, d. 8. nóvember 1970. Seinni
maður Bínu var Sverrir Krist-
jánsson sagnfræðingur, f. 7. febr-
úar 1908, d. 26. febrúar 1976.
Systkini Signýjar eru Óttar, f. 18.
des. 1928, d. 17. sept. 1929, Dag-
ur, f. 6. ágúst 1937, d. 19. febrúar
1994, og Bergljót, f. 20. des.
1938. Hálfsystkini Signýjar sam-
feðra eru Jón Sigurður, f. 8. des.
1948, Halldóra Kristín, f. 2. ág.
1950, Guðbjörg, f. 20. okt. 1955,
og Ásdís, f. 26. feb. 1959.
Signý giftist 16. ágúst 1969
Jakobi Ármannssyni banka-
manni, f. 7. maí 1939, d. 20. júlí
1996. Foreldrar hans voru Ár-
mann Jakobsson bankastjóri, f.
1914, d. 1999, og Hildur Svav-
Akureyri en á öllum þessum
stöðum átti hún ættingja.
Frændgarður hennar var mikill
og samheldinn og lá henni á efri
árum gott orð til margra merki-
legra frænkna og frænda sem
höfðu sett svip á bernsku henn-
ar. Signý lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík ár-
ið 1959. Hún lærði sálfræði við
Kaupmannahafnarháskóla og
útskrifaðist sem cand. psych. ár-
ið 1967. Þau Jakob bjuggu lengst
saman í Álfheimum 62 en áður á
Brekkustíg 14. Signý starfaði
sem sálfræðingur í Reykjavík,
einkum við Kleppsspítala og við
sálfræðideild skóla, með hléum,
frá 1967 til 1980. Hún helgaði sig
síðan alfarið uppeldi barna og
sjálfri tilvistinni. Áhugamál
hennar voru óteljandi: sam-
félagsmál, bókmenntir, tónlist,
framandi þjóðir og hvers konar
mannleg náttúra. Seinustu árin
sem Jakob lifði ferðuðust þau
hjónin kringum Ísland eins og
landkönnuðir og naut hún þess
mjög. Signý missti mann sinn ár-
ið 1996 og hún átti við talsvert
heilsuleysi að etja á efri árum,
einkum seinustu tvö árin. Síð-
ustu mánuðina átti hún gott skjól
á Landakotsspítala.
Jarðarför Signýjar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 19. des-
ember 2011, kl. 13.
arsdóttir, f. 1913, d.
1988. Börn þeirra
eru 1) Bergljót
Njóla kennari og
ljósmyndari, f. 28.
maí 1962, dóttir
hennar er Álfrún
Elsa Hallsdóttir, f.
25. apríl 1990, 2)
Ármann dósent við
Háskóla Íslands, f.
18. júlí 1970, 3)
Sverrir aðjúnkt við
Háskóla Íslands, f. 18. júlí 1970,
kvæntur Æsu Guðrúnu Bjarna-
dóttur bókmenntafræðingi, f. 4.
mars 1978, dætur þeirra eru
Jakobína Lóa, f. 23. mars 2010,
og Stína Signý, f. 20. nóv. 2011,
4) Katrín mennta- og menning-
armálaráðherra, f. 1. febrúar
1976, gift Gunnari Sigvaldasyni
heimspekingi, f. 13. mars 1978,
synir þeirra eru Jakob, f. 3. des-
ember 2005, Illugi f. 31. desem-
ber 2007, og Ármann Áki, f. 10.
júní 2011.
Signý ólst upp í Reykjavík,
lengst af á Víðimel 70 þar sem
móðir hennar og stjúpfaðir
bjuggu. Á bernskuárum sínum
bjó hún um tíma á Ísafirði,
Blönduósi og á táningsárunum á
Ég minnist Signýjar tengda-
mömmu minnar með vinsemd,
virðingu og þakklæti fyrir þau
fimm ár sem við höfum verið
saman í fjölskyldu. Frá fyrstu
kynnum tók hún mér með mikilli
hlýju og við náðum fljótlega vel
saman. Það eru minnisstæðar
margar stundir þegar við sátum
yfir kaffi í múmínbollum, skoð-
uðum myndir og skröfuðum, til
dæmis um Kaupmannahafnarár-
in hennar. Ég dáðist að Signýju
fyrir sjálfstæði, kjark og þor og
hefði viljað heyra meira um
þessa ungu konu á Vesterbro
sjöunda áratugarins. Það var líka
gaman að heyra sögur af henni
og Jakobi eiginmanni hennar,
MR-árunum, farsælu tilhugalífi
tíu árum síðar og ört stækkandi
fjölskyldunni með tiheyrandi
fjöri.
Ég syrgi sérstaklega að dætur
okkar Sverris muni ekki alast
upp við að heimsækja föður-
ömmu sína. Það var gaman að
kynnast nýrri hlið á henni, ömmu
Signýju, í gegnum Jakobínu Lóu
sem var ávallt aufúsugestur í Álf-
heimunum og gekk að leikfanga-
horninu vísu. Nýfædda stúlkan
okkar fær nafn ömmu sinnar og
ég vona að því fylgi einhverjir
þeirra mörgu eiginleika sem voru
mér kærir í fari Signýjar. Stína
Signý mín yrði þá mikil fjöl-
skyldumanneskja sem stæði með
fólkinu sínu í gegnum þykkt og
þunnt. Hún yrði mikill húmoristi
og tæki sjálfa sig ekki of hátíð-
lega. Henni færi vel að vera í
röndóttu og hún fengi sérstakt
dálæti á kínverskum engifermol-
um. Hún hefði sterka réttlætis-
kennd, eindregnar skoðanir á
samfélagsmálum og bæri virð-
ingu fyrir umhverfinu og landinu
sínu. Það yrði ekki leiðum að líkj-
ast.
Æsa Guðrún.
Signý Thoroddsen, tengda-
móðir mín, var um sumt mót-
sagnakennd manneskja og segja
má að hún hafi fengið það í fæð-
ingararf. Hún var komin af kap-
ítalistum og kommúnistum, Ís-
lendingum og Dönum,
listamönnum og athafnaskáld-
um. Hugsanlega gerðu mótsagn-
ir í hennar eigin fari og þær and-
stæður sem hún sprettur upp úr
það að verkum að Signý var alla
tíð dálítill villingur eða „rebel“ í
sér. Hún fór eigin leiðir og þorði
að hafa eigin skoðanir. Hún var
stundum erfið viðfangs en hún
var búin eðlislægum persónu-
töfrum og gáfum sem hafði það í
för með sér að maður hafði alltaf
gaman af henni og naut þess að
hitta hana.
Í þónokkurn tíma hittumst við
tvö reglulega, borðuðum saman,
drukkum kaffi og spjölluðum
lengi. Það voru notalegar stundir
og okkur kom vel saman enda
áttum við eitt og annað sameig-
inlegt. Okkur þótti að sjálfsögðu
vænt um sama fólkið en það sem
ekki skipti minna máli var að
okkur fannst báðum ekki slæmt
að slappa af, vorum hæfilega löt,
og við vorum bæði dálítið stríðin.
Á samverustundum okkar beind-
ist talið oft að Skandinavíu en
hún hafði alla tíð sterk tengsl við
Danmörku og fluttist þangað
ung að árum til að mennta sig.
Ég náði ekki að kynnast
manni Signýjar, Jakobi Ár-
mannssyni, sem lést fyrir fimm-
tán árum. Jakob var máttar-
stólpi lífs hennar og ást hennar á
honum var öllum þeim sem til
þekktu augljós. En því miður
missti hún hann alltof snemma.
Henni þótti einnig afar vænt um
börnin sín fjögur og var mjög
stolt af þeim, stundum svo að
manni þótti nóg um. Hið sama
má segja um barnabörnin sex en
þau gátu vart gert nokkurn hlut
rangt og Signý lagði almennt
fremur trúnað á hugmyndina um
foreldravandamál en vandamál
hjá börnunum sjálfum. Áhugi á
börnum virðist hafa fylgt henni
alla tíð, þannig menntaði hún sig
í barnasálfræði og tók ávallt
málstað barna ef henni fannst á
þeim brotið.
Signý passaði Illuga son okk-
ar hjóna fyrir nokkrum árum til
að létta okkur byrðarnar og
náðu þau tvö vel saman enda um
margt lík. Ekki nóg með að þau
væru frá fæðingu hans lík í útliti
heldur virtist lyndiseinkunn
þeirra að sama skapi vera áþekk.
Þau voru sjarmerandi prakkarar
sem vissu vel hvað þau vildu og
svo sannarlega hvað þau vildu
ekki.
Í síðasta skipti sem ég hitti
Signýju var yngsti sonur minn
með í för. Þá var mjög af henni
dregið. Hún tók þó eftir litla
ömmubarninu sínu og brosti sínu
blíðasta þegar hún sá hann. Ég
kveð með söknuði merkilega
konu og er þakklátur fyrir þann
tíma sem ég fékk með Signýju
sem og þann tíma sem synir
mínir Jakob, Illugi og Ármann
Áki fengu með ömmu sinni sem
þeim þótti svo vænt um. Ég
votta öllum þeim sem syrgja Sig-
nýju Thoroddsen samúð mína.
Gunnar Sigvaldason.
Oftar verður okkur litið aftur
á veg en fram nú orðið, þeim
sem fæddust fyrir miðja síðustu
öld. Þetta er heldur að styttast
finnst manni. Nú er Signý farin.
Við vorum rétt um 100 vorið
1959 á morgni lífsins. Þetta var
hópur sem fólkið okkar, landið,
þjóðin hafði veitt þau forréttindi
að koma saman og kynnast. Í
hinum ytri skilningi samvalinn
hópur, í grunninn líklega með
svipaða sýn og væntingar. Á
móti voru væntingar til okkar,
erfingja landsins. Nú er komið
að því að loka bókum, strika
undir dálka og gera upp. Í hin-
um innri skilningi átti eftir að
koma í ljós hvort hópurinn var
samvalinn. Eitt var að standast
sömu landsprófin, annað að
syngja sig og dansa saman, ná
takti í Seli, á rúntinum, á Ellefu
eða í gangaslag. Auðvitað reynd-
umst við ólík, sem betur fer,
komandi sitt úr hverri átt, að
norðan, eða Þingholtum, af
verkamönnum, prestum, kenn-
urum eða krötum.
Signý kom í fjórða bekk eftir
vetrardvöl í MA. Hún var óspör
á skoðanir, ekki síst á málefnum
sem við hin höfðum engar skoð-
anir á. Hún var kommi og var al-
in upp á kommaheimili, foreldr-
arnir þekktir vinstrimenn og
stjúpinn einn þekktasti og orð-
heppnasti málsvari þeirra. Hún
hafði oftast eitthvað nýtt til mál-
anna að leggja, og horfði á mál
frá óvæntum sjónarhóli. Þessi
afstaða aflaði ekki alltaf vin-
sælda, frekar en gagnrýni al-
mennt. Signý var heimagangur á
Ellefu, þekkti gegnum Dag
bróður sinn jafnt skáld sem
róna, homma og listamenn.
Signý var ekki óvænt í hópi
þeirra námsmeyja MR, sem rufu
hefð hinna svörtu stúdínudragta
svo sem sjá má á forsíðu Alþýðu-
blaðsins þetta vor. Þetta var ára-
tug fyrir stúdentauppreisnir í út-
landinu, þar sem ungir höfnuðu
gildum eldra fólks og heimtuðu
alls kyns nýmæli í menntun,
skólum og klæðnaði. Skömmu
eftir útskrift sló nágranni á Víði-
melnum grasflöt, Signý fékk
heiftarlegt asmakast, og varð af
öllum gleðskapnum.
Svo lá við að Jakob skólabróð-
ir missti af henni. Það tók hann
10 ár að átta sig og færa sig á
milli sæta í rútu sem flutti júbíl-
anta heim af ballinu í Valhöll ’69.
Þá var hún útlærður, sigldur sál-
fræðingur og til í að stúdera
þennan ógifta og lítt útskrifaða
fyrrverandi inspector scholae.
Við vitum svosem ekki hvernig
föður hennar leist á en hitt vit-
um við að honum hafði ekkert
litist á að hún færi að stúdera
sálarfræði og taldi að sú fræði-
grein væri bara fyrir klikkað
fólk. Signý taldi sér ekki veita af,
einmitt af því að sálarfræðin
hentaði klikkuðu fólki. Hún sá
aldrei eftir að hafa lært sálar-
fræðina og hafði yndi af starfi
sínu, einkum þó hjá skólasál-
fræðingi.
Heilsan var aldrei sterk. Því
kom það e.t.v. af sjálfu sér að
hún helgaði heimilinu flestar
stundir eftir giftingu. Þau
bjuggu við fágætt barnalán. Þar
sannaðist sem oftar að hver er
sinnar gæfu smiður. Við vissum,
skólasystkinin, að hún missti
aldrei neitt af heiðarleika sínum,
hreinskiptni eða gagnrýnni
hugsun, hvorki á sjálfa sig né
annað. Svo er „allur dagur úti og
upp gerð skil“. Fyrir hönd ár-
gangsins,
Hildur og Aðalsteinn.
Signý Thoroddsen
✝ Alfreð Sigur-laugur Kon-
ráðsson fæddist á
Brattavöllum á Ár-
skógsströnd 14.
júlí 1930. Hann
lést 4. desember
2011.
Foreldrar hans
voru Soffía Júnía
Sigurðardóttir og
Konráð Sigurðs-
son.
Eftirlifandi eiginkona Al-
freðs er Valdís Þorsteinsdóttir,
f. 1932, frá Hrísey. Börn þeirra
hjóna eru: 1) Þórdís Björg, f.
1951, gift Steingrími Sigurðs-
syni. Þau búa í Svíþjóð og eiga
tvo syni og tvö barnabörn. 2)
Konráð Þorsteinn, f. 1952,
kvæntur Agnesi Guðnadóttur.
Þau búa á Akureyri og eiga
einn son, tvær dætur og ellefu
barnabörn. 3) Sigurður Sveinn,
f. 1955, kvæntur Sólborgu
Friðbjörnsdóttur. Þau búa á
freðs og Valdísar eru 17 og
langafabörnin 24.
Alfreð var rafvirkjameistari
og vann um tíma á Keflavík-
urflugvelli við rafvirkjastörf og
bjuggu þau hjónin á þeim tíma
í Hafnarfirði. Árið 1956 fluttu
þau hjón norður á Árskóssand
og stofnaði hann útgerð með
föður sínum og byggði þá m.a.
eikarbátinn Sólrúnu EA 151
ásamt Nóa bátasmið á Ak-
ureyri. Árið 1962 hætti hann
útgerð á Árskógssandi og flutti
ásamt fjölskyldu til Hríseyjar
þar sem hann gerðist vélstjóri
við frystihús KEA og gegndi
hann því starfi í 10 ár, er hann
stofnaði útgerð ásamt syni og
tengdasyni og gerði út eik-
arbátinn Þorsteinn Vald EA 11
í um 2 ára skeið. Eftir það tók
Alfreð við sem skipstjóri á
Hríseyjarferjunni Sævar EA 9
og gegndi því starfi í yfir 20
ár. Árið 2007 fluttu þau hjón til
Dalvíkur og bjó hann þar síð-
ustu æviár sín. Alfreð var hag-
ur mjög á tré og striga og
liggja eftir hann ýmis málverk
og listaverk.
Útför Alfreðs var gerð frá
Dalvíkurkirkju 17. desember
2011.
Dalvík og eiga
einn son, eina dótt-
ur og tvö barna-
börn. 4) Sigurjón
Freyr, f. 1957,
kvæntur Margréti
Kristmannsdóttur.
Þau búa á Sel-
tjarnarnesi og eiga
einn son og eina
dóttur. Fyrir átti
Sigurjón dóttur
með Heiðrúnu Sig-
urðardóttur. Barnabörnin eru
fjögur. 5) Blængur Elvar, f.
1958, kvæntur Þórdísi Þor-
valdsdóttur. Þau búa í Borg-
arnesi og eiga þau einn son og
eina dóttur. Fyrir átti Blængur
tvo syni með Sveinbjörgu
Pálmadóttur. Barnabörnin eru
tvö. 6) Kristín Anna, f. 1960,
hún er gift Ásgeiri Stefánssyni.
Þau búa í Reykjavík og eiga
tvo syni. Fyrir átti Kristín son
með Vigni Almarssyni. Barna-
börnin eru þrjú. Barnabörn Al-
Það er ekki sjálfgefið að eign-
ast frábæra tengdafjölskyldu en
það er enn eitt lánið í mínu lífi.
Nú er þessi fjölskylda viku fyrir
jól í sárum enda höfuð fjölskyld-
unnar fallið frá eftir stutt veik-
indi. Og þó að tengdapabbi hafi
undanfarin ár vart talist heilsu-
hraustur – þá er einhvern veg-
inn svo að við teljum okkur allt-
af hafa nægan tíma og fráfall
ástvinar virðist alltaf koma jafn-
mikið á óvart – og vera jafn
sárt.
Tengdapabbi var gegnheill
maður. Hafði hjarta úr gulli sem
var besta mótvægið við hjart-
veikina sem hrjáði hann und-
anfarin 20 ár og hann hafði hlýj-
an faðm sem virtist endalaus
uppspretta faðmlaga. Hann var
ekki margmáll, hann tengda-
pabbi, en með útgeislun laðaðist
fólk að honum – ekki síst börnin
í fjölskyldunni að ógleymdum
ferfætlingunum. Og með
tengdapabba var gott að þegja –
sem segir kannski mest um
hvernig var að vera návistum
við hann.
En tengdapabbi var hvorki
skaplaus maður né skoðanalaus
og þegar sá gállinn var á honum
átti hann til að brydda upp á
rökræðum um hin ólíklegustu
mál. Þá reyttum við hin oft hár
okkar enda þrjóskari maður en
tengdapabbi vandfundinn og
varð sjaldan tauti við karlinn
komandi. En þegar hávaðinn var
við það að ná hámarki sá maður
hann oft glotta út í annað enda
erum við ekki frá því að hann
hafi stundum gert sér upp skoð-
anir bara til að fá smá líf í sam-
kvæmið.
Tengdapabbi var ríkur maður
á flesta mælikvarða og alla
mælikvarða sem skipta máli
þegar upp er staðið. Hann skilur
eftir sig mikinn mannauð í af-
komendum sínum, hann bjó yfir
innri friði og æðruleysi sem
smitaði út frá sér og hafði áhrif
mun víðar en hann sjálfur áttaði
sig á. Í lífinu gaf tengdapabbi
mun meira en hann þáði og
hann fór sáttur við Guð og
menn. Hans verður saknað.
Við trúðum bæði á að tilveru
okkar lyki ekki með þessari
jarðvist. Því kveð ég að sinni –
um leið og ég þakka tengda-
pabba fyrir mig og mína.
Margrét.
Margs er að minnast og
margs að sakna, óneitanlega er
það þannig þegar þeir kveðja
sem hafa verið manni samferða
alla ævi. Ég man aldrei eftir
mér öðruvísi en Silli mágur
minn væri stór hlut af minni
fjölskyldu en krakkarnir hans,
sem eru flest kringum mig í
aldri, eru nánast eins og systkini
mín. Silli og Lóa eru svo sam-
tvinnuð í huga manns að það er
nánast óhugsandi að þau séu
ekki saman lengur.
Minningarnar hafa verið
áleitnar síðustu vikur. Fyrst
Sandurinn, alltaf pláss fyrir
aukagemling þó að allt væri fullt
af krökkum, enda fannst þeim
eflaust ekkert muna um einn.
En samgangurinn varð fyrst
mikill þegar þau fluttu öll til
Hríseyjar og Hafnarvík varð
stór partur af lífinu.
Í mínum huga var Silli sá sem
gat allt. Hann var rafvirki að
mennt en mér finnst að það hafi
alltaf verið aukastarf hjá honum,
kannski ekki fyrstu árin þegar
hann vann á Vellinu, en höf-
uðborgarsvæðið átti ekki við
hann, norður vildi hann. Sjó-
maður, bátasmiður, húsasmiður,
skipstóri á eigin skipi, vélstjóri í
landi og síðast ferjumaður er
einungis hluti af þeirri vinnu
sem hann stundaði. En lista-
maðurinn var alltaf þarna líka,
listmálarinn og útskurðarmeist-
arinn, enda allt lék í höndunum
á honum.
Ég horfi í kringum mig og sé
alla fallegu hlutina hér heima
hjá mér sem mér hafa áskotn-
ast, lampi, kertastjakar, nálahús
og klukka, og þetta er bara brot
af því sem hann hefur gert. Ég
man alltaf eftir kjól sem hann
saumaði einu sinni á Lóu á fót-
stignu saumavélinni. Ótrúlega
flottur kjóll með svanadúni í
hálsmálinu. En ég man líka að
Lóa var orðin frekar þreytt á að
máta, því nákvæmnin var mikil.
Árin liðu, krakkarnir fluttu að
heiman og Hafnarvík var seld
og Silli og Lóa keyptu Brekku-
götu, æskuheimili okkar Lóu, og
fluttu þangað. Síðan var alltaf
eins og að koma heim þegar ég
kom til þeirra og gamla her-
bergið mitt alltaf tilbúið handa
mér. Silli, handlaginn að vanda,
hélt þessu gamla húsi vel við.
Garðurinn varð hans dægradvöl
og rósarækt hans nýja áhuga-
mál og garðurinn blómstraði
undir hans handleiðslu. Svo fór
heilsan að gefa eftir og fyrir
fjórum árum fluttu þau til Dal-
víkur og keyptu þar raðhúsíbúð
og komu sér vel fyrir.
Mágur minn var ekki mikill
æsingamaður, myndarlegur með
rólegt yfirbragð, en mjög skoð-
anafastur og það gat stundum
tekið á að lenda í skoðanaskipt-
um við hann. Hann hafði mjög
ákveðnar skoðanir á þjóðlífinu,
mönnum og málefnum og var
með vakandi hug og áhuga fram
á síðasta dag.
Elsku Lóa mín, þinn missir er
mikill. Þið áttuð 61 árs trúlof-
unarafmæli daginn fyrir andlát
hans og þessi langa vegferð hef-
ur borið ríkulegan ávöxt. Ég
veit að börnin þín, barnabörnin
og tengdabörnin munu umvefja
þig. Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Þóra Þorsteinsdóttir.
Alfreð Sigurlaugur
Konráðsson
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTJÁN JÓNSSON,
Sléttuvegi 23, Reykjavík,
áður Hlégerði 5, Kópavogi,
lést 16. desember sl. á Hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli.
Guðbjörg Óskarsdóttir,
Olga Kristjánsdóttir, Hrönn Kristjánsdóttir,
Lilja Kristjánsdóttir, Lára Kristjánsdóttir,
Dóra Hjálmarsdóttir,
afabörn og langafabörn.