Morgunblaðið - 28.12.2011, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. DESEMBER 2011
✝ IngibjörgVagnsdóttir
fæddist í Bolung-
arvík 15. júní 1957.
Hún lést á heimili
dóttur sinnar í Kína
20. nóvember 2011.
Hún er elst sjö
barna hjónanna
Birnu Hjaltalín
Pálsdóttur, kaup-
manns og hús-
móður, sem lifir
dóttur sína, og Vagns Margeirs
Hrólfssonar sjómanns, sem lést
árið 1990. Systkini Ingibjargar
eru Soffía, f. 5. nóvember 1958,
Hrólfur, f. 20. febrúar 1960,
Margrét, f. 26. júní 1962, Pálína,
f. 30. nóvember 1964, Haukur, f.
10. mars 1967, og Þórður, f. 9.
febrúar 1969.
Börn Ingibjargar eru Kristín,
f. 21. apríl 1986, enskukennari í
borginni Shenzhen í Kína og
stundar auk þess nám í kín-
versku, Birna, f. 2. júní 1987,
stundar nám í lögfræði við Há-
skóla Íslands, og Ívar, f. 18.
október 1993, nemi við Mennta-
skólann á Akureyri. Barnsfaðir
Ingibjargar og sambýlismaður
til 20 ára er Ketill Helgason.
in rekstur. Ingibjörg stundaði
um tíma ásamt manni sínum um-
svifamikinn atvinnurekstur í
fiskvinnslu í Bolungarvík og á
fleiri stöðum á Vestfjörðum. Þá
var Ingibjörg liðtækur húsamál-
ari og greip í það starf með
reglulegu millibili. Ingibjörg
var alla tíð mikil heimskona.
Hún ferðaðist víðs vegar um
heiminn og fór m.a. í æv-
intýralega heimsreisu ásamt
vinkonu sinni að loknu námi á
Bifröst. Hún hafði unun af
ferðalögum og fór óhrædd af
stað til móts við ný ævintýri.
Eftir að hún stofnaði fjölskyldu
hafði fjölskyldan fasta búsetu í
Bolungarvík og síðast á Holta-
stíg 11. Hún var einstök heim að
sækja og heimili hennar stóð öll-
um opið og alltaf, jafnvel þótt
sjálf væri hún ekki heima. Hún
hafði unun af því að taka á móti
gestum og búa þeim hlaðborð á
einstaklega fallegu heimili fjöl-
skyldunnar. Heimili Ingibjargar
var bæði stórfjölskyldunni og
vinum barnanna jafnan opið og
sjaldan var tómt í stofunni ef
eitthvert þeirra var heima. Ingi-
björg starfaði undanfarin ár á
Heilbrigðisstofnun Vestfjarða í
Bolungarvík auk þess sem hún
rak eigið fyrirtæki í ferðaþjón-
ustu ásamt systkinum sínum.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Hólskirkju í Bolungarvík í
dag, 28. desember 2011, og hefst
athöfnin kl. 13.
Þau slitu samvistir
árið 2005.
Ingibjörg bjó
nánast alla sína tíð í
Bolungarvík en
hafði þó tíma-
bundna búsetu í
Reykjavík og á
ýmsum stöðum í
heiminum. Mest
tengsl hafði hún við
Kanada þar sem
hún bjó tvívegis um
eins árs skeið, síðast fyrir tveim-
ur árum, og átti hún þar bæði
stóran frændgarð og vinahóp
sem hún ræktaði einstaklega
vel. Þá var fjölskyldan einnig
um tíma með annan fótinn í
Kína vegna atvinnureksturs.
Ingibjörg lauk grunnskóla-
prófi frá Grunnskóla Bolung-
arvíkur og þaðan lá leiðin í Iðn-
skólann á Ísafirði þar sem hún
lauk námi í tækniteiknun og
starfaði hún við það um tíma í
Reykjavík á yngri árum. Ingi-
björg lauk einnig tveggja ára
námi frá framhaldsskólanum á
Bifröst. Þá lauk hún fyrir
nokkrum árum Brautargengi,
viðskiptanámi fyrir konur í at-
vinnurekstri í tengslum við eig-
Elsku mamma.
Við viljum þakka þér fyrir svo
margt.
Fyrir að hafa opnað heila ver-
öld á heimili okkar í Bolungarvík
fulla af mismunandi menningar-
heimum og ólíku fólki. Við lærð-
um af því víðsýni, umburðarlyndi
og gestrisni.
Fyrir að hafa sýnt okkur
traust til að fara að heiman 16
ára, mennta okkur, ferðast um
heiminn og stunda áhættusöm
áhugamál. Það hafa líka fleiri en
við notið góðs af því hvað þú
varst fús að treysta fólki. Það
sést best í þeim ótrúlega stóra
hópi fólks sem þú hefur kynnst
með fjölbreyttum hætti, laðað að
þér í gegnum tíðina og ræktað
sambandið við.
Við viljum þakka þér fyrir að
hafa verið okkur hvatning og fyr-
irmynd með því að hafa sjálf
ferðast vítt um heiminn, stofnað
fyrirtæki og rekið með miklum
dugnaði og vinnusemi. Alltaf ver-
ið tilbúin að kynnast nýju fólki og
taka því opnum örmum. Með
þetta veganesti erum við ríkari
en margir aðrir.
Við þökkum þér fyrir að hafa
verið í gegnum árin góður og
traustur vinur svo ótal margra.
Sá stóri og fallegi vinahópur þinn
er okkur styrk stoð í gegnum
þennan erfiða tíma. Eins fjöl-
skyldan okkar sem þú hugsaðir
alltaf svo vel um. Þú veist það
elsku mamma að við stöndum
saman.
Takk fyrir heimilið okkar sem
þú lagðir mikla vinnu í og metnað
að hafa sem hlýlegast og falleg-
ast. Það er fullt af ást og lætur
okkur finna að hér eigum við
heima.
Takk fyrir að hafa kennt okk-
ur að elska lífið. Erfiðir tímar
koma og fara eins og þú upplifðir
á svo margan hátt. En þú náðir
þér alltaf á strik og þannig verð-
ur það líka með okkur.
Þú varst kletturinn okkar og
við leituðum til þín með allt, stórt
og smátt. En þú ólst líka upp í
okkur sjálfstæði og þess vegna,
eins erfitt og þetta er núna að
þurfa að kveðja þig, þá þarftu
samt ekki að hafa áhyggjur af
okkur.
Við viljum þakka þér fyrir að
hafa valið handa okkur yndisleg-
an pabba sem elskar okkur eins
og við hann. Við eigum hvert
annað og þannig verður það allt-
af. Það er brot af þér í okkur öll-
um og þannig vegum við hvert
annað upp.
Þú varst alltaf stolt af okkur
og við fengum svo sannarlega að
finna fyrir því. Við viljum að þú
vitir að það var eins með okkur
gagnvart þér. Það verða því þrjú
stolt börn sem fylgja þér til graf-
ar í dag ásamt svo mörgum,
mörgum öðrum.
Við elskum þig.
Þín alltaf,
Kristín, Birna og Ívar.
Þau verða fátækleg og mátt-
vana orðin sem við setjum á blað
í þeirri viðleitni að kveðja ynd-
islega systur okkar. Samfylgdin
hefur í flestu verið hamingjurík
og farsæl. Hverjum lífsferli
fylgja brekkur og beygjur, beinir
vegir og breiðir. Við höfum verið
ótrúlega lánsöm systkinin sjö að
eiga hvert annað að og ekki verð-
ur neitað að þeirri stund höfum
við kviðið þegar kæmi að kveðju-
stund þess fyrsta úr hópnum. Við
höfum fengið að fylgjast að svo
lengi, við höfum gert svo margt
og áorkað svo miklu saman. Upp-
byggingin á Læknishúsinu á
Hesteyri, plöturnar okkar tvær,
Hönd í hönd og Vagg og velta,
Systrablokkin og Gistiheimilið
Gil; allt eru þetta dæmi um það
sem við höfum með einum eða
öðrum hætti áorkað saman. Nú
hefur sú elsta í hópnum kvatt og
eftir sitjum við sorgmædd og
döpur. Hópurinn hefur nú
minnkað, hópur sem fékk að
njóta einstaks uppeldis í faðmi
kærleiksríkra og hvetjandi for-
eldra sem höfðu heiðarleika og
sanngirni að leiðarljósi.
Elsku, elsku Inga okkar. Við
þökkum þér samfylgdina. Við
þökkum þér fyrir einstaka natni
þína við okkur öll, fyrir að opna
heimilið þitt alla tíð fyrir okkur,
fjölskyldum okkar og vinum. Við
munum halda minningu þinni á
lofti með því að halda áfram að
lifa lífinu lifandi, syngja, spila,
reyna að lifa drauma okkar eins
og þú gerðir og ganga óhrædd
ótroðnar slóðir ef svo ber undir.
Við munum líka leggja okkur
fram um að verða börnum þínum
gott bakland. Þú þarft ekki að
hafa áhyggjur af þeim. Þau
spjara sig. Það er ekki síst þér að
þakka og því uppleggi sem þú
hefur haft í uppeldinu á þeim.
Guð blessi minningu einstakr-
ar systur.
Soffía, Hrólfur, Margrét,
Pálína, Haukur og Þórður
Vagnsbörn og fjölskyldur.
Örlögin réðu því að við Inga
kynntumst, bjuggum saman og
eignuðumst þrjú börn og á sama
hátt að við fórum hvort í sína átt-
ina eftir 20 ára sambúð.
Það eru forréttindi að hafa
kynnst Ingu, búið með henni
þennan tíma og eignast krakk-
ana.
Inga var afskaplega skapandi
kona, hafði unun af list, sérstak-
lega handverki, og hvar sem hún
fór var hún fundvís á ótrúlega
muni, stóra og smáa, sem hún
keypti og þeim valdi hún stað á
heimilinu af einstakri smekkvísi.
Inga var hrókur alls fagnaðar,
hvar sem hún var, náði að blanda
geði við háa sem lága. Gerði aldr-
ei mannamun. Allir voru jafnir
fyrir henni og hún heillaði alla
með framkomu sinni, sem ein-
kenndist af glaðværð og skiln-
ingi.
Hún þurfti aldrei að fá sér
einn gráan. Lífsgleðin var henni
meðfædd og áunnin.
Heimilið var hennar staður.
Hún naut þess að fá fólk í heim-
sókn og gera vel við það. Þar var
tekið vel á móti fólki, þvegið af
því ef þess þurfti meðan það
staldraði við og það fékk kaffi og
hressingu.
Inga hafði unun af tónlist.
Röddin var hennar hljóðfæri og
það var oft sungið á Holtastígn-
um.
Hápunktur ársins voru jólin.
Þá var húsið skreytt af stakri
smekkvísi og tekið á móti eins
mörgu fólki og vildi koma. Þar
naut hún sín vel og þá nýttist
smekkurinn, sköpunarkrafturinn
og glaðværðin til að gera hátíðina
eftirminnilega.
Ég sé Ingu fyrir mér. Það eru
að koma jól og þá þarf að kaupa
greni, setja upp ljósaseríurnar og
velja þemað á jólatréð. Allt tilbú-
ið að taka á móti jólunum.
Vertu kært kvödd elsku Inga
og takk fyrir öll gömlu árin.
Ketill Helgason.
Mig langar að þakka þér,
Inga, fyrir örlæti þitt og góð-
mennsku. Hvernig þú opnaðir
heimili þitt fyrir mér og greiddir
leið mína þegar ég kom fyrst til
Bolungarvíkur í Snorraverkefn-
inu 2001 breytti lífi mínu til fram-
búðar og hafði mikil áhrif á þá
persónu sem ég hef að geyma.
Manngæska, húmor, hlýja, já-
kvæð lífsorka og ósérhlífni ein-
kenndu þig og ég nýt mikillar
blessunar af því að hafa þekkt
þig. Ég er viss um að þú breyttir
lífi margra annarra og þín verður
sárt saknað. Það er mér huggun
að vita hversu innihaldsríku lífi
þú lifðir og mikið væri heimurinn
innihaldsríkur væru fleiri eins og
þú í honum.
Ég votta fjölskyldu og vinum
Ingu mína dýpstu samúð.
Tricia Signý McKay, frænka
þín frá Selkirk í Kanada.
Það var mikið áfall að fá fréttir
af andláti elsku Ingu okkar, vin-
konu og frænku. Okkur setti
hljóð við þessar dapurlegu og
sáru fréttir. Með sárum söknuði
og djúpri hryggð kveðjum við
vinkonu okkar úr þessu lífi.
Það er afar þungbært og ótrú-
lega ótímabært fyrir vini og að-
standendur að þurfa að hugleiða
og skrifa minningarorð um svo
unga manneskju í blóma lífsins.
En það er bjart yfir minning-
unni um Ingu, hún hafði svo
marga kosti, sem prýða góða
manneskju, sem við munum
varðveita í huga okkar. Inga var
einstaklega elskuleg manneskja,
mætti öllum brosandi og með já-
kvæðum huga, hafði góða nær-
veru og sýndi í verki einlæga
væntumþykju, alúð og mann-
gæsku. Hún var auk þess mikið
snyrtimenni og samviskusöm svo
eftir var tekið. Hún var líka bón-
góð með afbrigðum og vildi allt
fyrir alla gera, þótt hún væri sjálf
fullhlaðin verkefnum.
Öllum þessum kostum kynnt-
umst við vel á hennar ævi, bæði á
uppeldisárunum sem krakkar og
síðast en ekki síst eftir að við
fengum hana til að aðstoða for-
eldra okkar á efri árum, sem hún
sinnti svo afburða vel á sinn
næma hátt, með sínum einstöku
hæfileikum til að umgangast fólk
með nærgætni, glaðværð, hjarta-
hlýju og samviskusemi.
Inga var sérlega dugleg kona.
Á tímabilum stundaði hún marg-
falda vinnu til að sjá fyrir sér og
börnunum sínum sem hún elsk-
aði svo heitt og voru henni mjög
náin. Hún hafði mikinn metnað
fyrir börn sín og voru þau alltaf í
fyrsta sæti í hennar lífi, hún var
þeirra „heimaklettur“.
Inga hafði yndi af ferðalögum,
það kom meðal annars fram á
korti, sem hún hafði skrifað móð-
ur okkar fjórum dögum fyrir
andlátið og barst vestur stuttu
seinna. Þar lýsti hún hvað ferðin
öll hefði verið skemmtileg og þær
mæðgur átt yndislegar stundir
saman. Það er ljós í minningunni,
sem gott er að ylja sér við, að hún
féll frá í gleði einmitt á ferðalagi,
sem hún naut svo vel. Í lok korts-
ins skrifaði hún; „ég kem heim
um mánaðamótin“, en því miður
gekk sú áætlun ekki eftir.
Við biðjum góðan guð að
styrkja börnin hennar, móður,
systkini og fjölskyldur og að þau
reyni að hugsa til góðu minning-
anna um yndislega manneskju,
það gerir lífið léttara.
Einar, Halldóra, Bjarni
og Ómar, Benedikts- og
Hildarbörn.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Ég sest niður með sorg í
hjarta til að minnast elskulegrar
frænku minnar, Ingibjargar
(Ingu Vagns), sem lést langt um
aldur fram hjá dóttur sinni Krist-
ínu í Kína.
Ég mun seint gleyma 15. júní
1957. Birna systir, sem þá bjó í
foreldrahúsum, var að fæða
frumburð sinn. Þá var ekki til
siðs að aðrir væru við fæðingu en
ljósmóðir og læknir. Í næsta her-
bergi sátu fósturforeldrar okkar,
heiðurshjónin Ingibjörg Guð-
finnsdóttir og Páll Sólmundsson,
verðandi eiginmaður Birnu,
Vagn Hrólfsson, og ég. Okkur
fannst lítið heyrast frá herberg-
inu og ég fann og sá óttasvip í
augum allra. Allt í einu heyrðist
barnsgrátur og svipur allra
breyttist í sælubros. Inga bless-
unin var komin í heiminn, en
hafði aðeins látið standa á grátn-
um, en hún var fædd í sigurkufli.
Strax frá fæðingu hennar mynd-
uðust sterk bönd á milli okkar og
alla tíð síðan hefur mér fundist
ég eiga stóran hlut í henni. Inga
bjó með Katli Helgasyni hátt í 20
ár, en leiðir þeirra skildi. Þau
eiga þrjú myndarleg börn, sem
mér finnst ég líka eiga hlut í,
enda viðstödd fæðingu þeirra
allra. Þessi fjölskylda var ætíð
aufúsugestur á heimili okkar.
Inga var strax sem barn ákaf-
lega samviskusöm, traust og
reglusöm. Ung fékk hún mikinn
áhuga á ferðalögum. Á Bifröst
kynntist hún Geirfinnu (Geiru)
og saman fóru þær í margra
mánaða hnattferð, sem var æv-
intýri líkust. Í Kanada var hún í
eitt ár. Síðan fór hún þangað fyr-
ir einu ári. Inga eignaðist marga
góða vini og kunningja og hún
var dugleg að rækta þau sam-
bönd.
Ég kveð þig kæra frænka og
þakka þér fyrir allar ánægjulegu
samverustundirnar, þær síðustu
daginn áður en þú lagðir upp í
þína síðustu ferð.
Ég bið Guð að varðveita og
styrkja börnin þín sem þú elsk-
aðir svo mikið og áttir stóra
drauma um velgengni þeirra í líf-
inu.
Einnig bið ég Guð að vera með
móður þinni, systkinum og öllum
sem þótti vænt um þig.
Vertu Guði falin og hvíl í friði
elsku frænka mín.
Kristín Sigurðardóttir
og fjölskylda.
Haustið 1974 hitti ég hana
frænku mína í fyrsta skipti
heima á Þjóðólfsvegi 5 í Bolung-
arvík, káta og rjóða. Ég var nýr
maður á nýjum stað, þ.e.a.s. í
dásamlegum frændgarði á leið í
framhaldsskólanám við MÍ. Mér
var tekið opnum örmum af
frændfólki mínu og ég varð fljót-
lega eins og einn af fjölskyldunni.
Inga var nýkomin heim úr ferða-
lagi frá Ítalíu með Sossu systur
sinni. Söngur Umberto Tossi óm-
aði um alla íbúð en lagið hans „Ti
Amo“ var mjög vinsælt dægurlag
á meginlandi Evrópu á þessum
tíma. Seinna þegar ég fullorðn-
aðist og var á ferðalagi um
Þýskaland brá ég mér í plötubúð
til að kaupa „best of“ með Um-
berto Tossi, svona til minningar.
Veturinn 1974-1975 gengum við
Inga í skóla á Ísafirði. Inga nam
tækniteiknun við Iðnskólann og
ég stundaði nám við Menntaskól-
ann á Ísafirði. Inga leigði her-
bergi í Húsmæðraskólanum Ósk
en ég dvaldi á heimavist MÍ á
Torfnesi. Um helgar fékk ég far
með henni heim í Víkina og
dvaldi heima hjá fjölskyldunni á
Þjóðólfsvegi 5 við gott atlæti.
Við áttum ýmislegt sameigin-
legt eins og áhuga á tónlist og
listum almennt, fólki og málefn-
um, að ferðast o.fl. Í hvert skipti
sem við hittumst bar ferðasögur
á góma og að koma í heimsókn til
hennar þá blasti heimurinn við í
allri sinni dýrð. Inga var mikill
fagurkeri og snillingur í að raða
saman hlutum og litum víðs veg-
ar að úr veröldinni sem varð að
heildstæðri mynd sem fyllti íbúð-
ina lífi. Hún lét lítið yfir sér og
tranaði sér hvergi fram. Hún var
rík af visku og kærleika sem kom
vel fram í starfi hennar með fólki,
hláturmild og söngelsk. Hennar
fallega söngrödd naut sín vel
þegar fjölskyldan kom saman við
undirleik og söng. Hún var hrók-
ur alls fagnaðar og höfðingi heim
að sækja.
Með árunum minnkaði sam-
band okkar þar sem við héldum
hvort í sína átt, t.d. nám á nýjum
stöðum, stofnun fjölskyldu og
fleira. Inga fór út til Kanada sem
skiptinemi og nam einnig við
Samvinnuskólann á Bifröst. Hún
kynntist Katli barnsföður sínum
og átti með honum þrjú mann-
vænleg börn, þau Kristínu, Birnu
og Ívar. Ég náði að heimsækja
Ingu sumarið 2009 með sonum
mínum þar sem við nutum gest-
risni hennar og samveru. Þá var
hún að undirbúa ferðalag til
skiptinemafjölskyldu sinnar í
Kanada. Í framhaldi langaði
hana aftur til Kína þar sem hún
hafði búið áður með fjölskyldu
sinni.
Nú er hennar tími liðinn hér á
meðal vor og minnir okkur á
hversu dýrmætt það er að elska,
að njóta og að gefa af sér.
Kæru aðstandendur, fyrir
hönd fjölskyldu minnar votta ég
ykkur alla okkar samúð og megi
minning Ingu lýsa okkur og ylja
um alla framtíð.
Hvaðan komu fuglarnir,
sem flugu hjá í gær?
Á öllum þeirra tónum
var annarlegur blær.
Það var eitthvað fjarlægt
í flugi þeirra og hreim,
eitthvað mjúkt og mikið,
sem minnti á annan heim,
og ég get ekki sofið
fyrir söngvunum þeim.
Af vængjaþytnum einum
ég vor í lofti finn.
Einhver hefur sent þá,
sem elskar fjörðinn minn.
Þeir komu út úr heiðríkjunni
og hurfu þangað inn.
Það var eins og himnarnir
hefðu fært sig nær.
Hvaðan komu fuglarnir,
sem flugu hjá í gær?
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Ketill Jósefsson.
Mig langar að minnast hennar
Ingu frænku minnar með nokkr-
um orðum en hún lést langt um
aldur fram fyrr í mánuðinum, á
ferðalagi í Kína. Inga var jafn-
aldri minn, ég fæddist í febrúar
en hún í júní, á afmælisdegi dótt-
ur minnar. Við vorum elst í
stórum og nánum frændsystk-
inahópi. Móðir mín og faðir henn-
ar voru systkin og áttu hvort um
sig sjö börn. Nálægðin á milli
fjölskyldnanna var mikil á meðan
við ólumst upp.
Það var alltaf gott að hitta
Ingu, og væntumþykja skein úr
andlitinu þegar hún sagði: „Hvað
segirðu elsku besti frændi,“ og
kyssti mig. Þetta sagði hún í
hvert einasta sinn sem ég hitti
hana, það var mjög auðvelt að
þykja vænt um Ingu og eftirsjáin
eftir henni er mikil.
„Ég trúi þessu ekki, skemmti-
legasta og besta konan í Bolung-
arvík er dáin,“ sagði ungur
frændi hennar með grátstafina í
kverkunum þegar okkur bárust
fréttirnar. Heimili Ingu var opið
öllum og þar var alltaf skemmti-
legt. Þangað sóttu unglingarnir
og stundum var það hálfgerð fé-
lagsmiðstöð. Inga var vinmörg
og þótti gaman að taka á móti
fólki. Hjá henni var gestkvæmt
Ingibjörg
Vagnsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Kom, vornótt og syng þitt barn í
blund!
Hve blítt þitt vögguljóð og hlý þín
mund
– ég þrái þig
breið þú húmsins mjúku
verndarvængi,
væra nótt, yfir mig.
Draumljúfa nótt, fær mér þinn
frið,
firr þú mig dagsins háreysti og
klið,
ó, kom þú fljótt!
Elfur tímans áfram rennur,
ennþá hjartasárið brennur,
– skapanorn, ó, gef mér
stundargrið!
Kom ljúfa nótt,
sigra sorg og harm,
svæf mig við þinn barm,
– svæf glaumsins klið
og gef mér frið,
góða nótt.
(Jón frá Ljárskógum)
Hittumst hinum megin.
Þín
mamma.