Morgunblaðið - 28.12.2011, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. DESEMBER 2011
slóðir og dvaldi um hríð í Kan-
ada. Þegar kallið kom var hún á
ferðalagi í Kína með Kristínu
dóttur sinni sem þar býr. Er gott
til þess að hugsa að þær mæðg-
urnar áttu saman góðan tíma
þótt endalokin yrðu svona sorg-
leg. Við Binni vottum börnum
Ingu, móður og systkinum,
ásamt fjölskyldum þeirra og öðr-
um vinum og vandamönnum,
okkar innilegustu samúð. Hvíl í
friði mín kæra vinkona.
Anna Þorbjörg Ingólfsdóttir.
Jólin eru að ganga í garð og
jólaljósin lýsa upp skammdegið.
En lífsljós kærrar vinkonu okkar
er slokknað. Jólalögin óma, en að
þessu sinni eru þau tregablandin.
Sorg og söknuður setur á þau sitt
mark. Lífsljós Ingibjargar
Vagnsdóttur vinkonu okkar er
slokknað.
Það var árið 1976 sem við hitt-
umst fyrst. Ég hafði þá kynnst
honum Bjössa mínum. Hann
sagðist eiga einstaklega góða
vinkonu, hana yrði ég að sjá og
kynnast. Eftir það varst þú ekki
bara vinkonan hans Bjössa, held-
ur vinkona okkar beggja. Vinátta
okkar blómstraði, þú bjóst á
Kleppsveginum og við á Lauga-
læk. Þá var margt brallað og
mikið hlegið. Við áttum okkur
skemmtilega samveru. Minning-
arnar streyma fram í hugann,
minningar um gleði og hlátur og
þeim fylgir ómurinn frá nikkunni
hans Hrólla.
Ég man dagana þegar við
Bjössi vorum að flytja í fyrstu
íbúðina okkar. Ég var að dunda
mér við að tína dót upp úr köss-
um, Bjössi var á sjónum og auð-
vitað varst þú mætt á staðinn til
að hjálpa mér. Kvöld eftir kvöld
sagðir þú: Hvenær eigum við að
byrja á morgun? Oft höfum við
hlegið að áhuga okkar og kappi,
þegar við vorum að raða sem
flottast öllu þessu leirtaui sem
við Bjössi vorum búin að safna.
Allt þurfti að líta svo vel út í eld-
hússkápunum. Þetta heppnaðist
okkur og við vorum alsælar
hvernig allt smellpassaði. En þá
kom bomban, foreldrar mínir
komu í heimsókn. Stoltar opn-
uðum við Inga alla skápa og dá-
sömuðum hvað þetta væri flott
og haganlega fyrirkomið. Þá
sagði pabbi: Hvernig er það, á
ekkert að borða á þessu heimili,
hvar á maturinn að vera?
Já minningarnar um Ingu eru
margar og góðar. Þær lifa, lýsa
og ylja. Fallega brosið, hjarta-
hlýjan og hugulsemin. Þær
minningar eru dýrmætar.
Elsku Inga. Við kveðjum þig
með söknuði og þakklæti í huga.
Huggunarorð vildum við mæla til
barnanna þinna, mömmu og ann-
arra ástvina, en orðin verða
máttvana í þessum mikla missi.
Elsku Binna. Það er sárt til
þess að vita að þetta er í annað
sinn sem sorgin ber að dyrum
hjá þér um jólin. En það er hugg-
un að vita að þú og börnin þín og
öll stórfjölskyldan eigið eftir að
umvefja Kristínu, Birnu og Ívar
allri þeirri ást og umhyggju sem
við vitum að þið eigið í svo ríkum
mæli.
Kæru börn og ástvinir Ingu,
við Bjössi sendum ykkur okkar
innilegust samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að veita ykkur
styrk á þessum erfiða tíma. Að
lokum ætlum við að kveðja þig,
elsku Inga, með tveimur erind-
um eftir vinkonu okkar hana
Betu. Þau segja svo vel það sem
okkur er efst í huga á þessari
stundu. Blessuð sé minning þín
kæra vinkona.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi á þér vörður vísi
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þá sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér
við sálu þína biðjum Guð að geyma
þín göfga minning okkur heilög er.
(G.E.V.)
Sigurbjörn (Bjössi) og Erla.
Það styttist í hátíð ljóss og
friðar þegar fréttir af ótímabæru
og skyndilegu andláti góðrar
vinkonu berast. Hún Inga Vagns
er fallin frá. Við slíkar fréttir
syrtir í sálinni og tónverk tilfinn-
inganna tekur völdin. Myndir og
minningar frá góðum stundum á
liðnum árum þjóta um hugann.
Þrátt fyrir að Inga hafði fengið
of skamman tíma með okkur
nýtti hún tímann vel. Hún hafði
komið til manns og búið þremur
efnilegum börnum sínum mynd-
arlegt menningarheimili enda
var hún einstök fjölskyldukona
og ræktaði af alúð stóran systk-
inahóp og móður. Hún hafði
ferðast víða, farið í heimsferð,
dvalið bæði um lengri og
skemmri tíma í fjarlægum lönd-
um og eignast fjölmarga vini af
ólíkum menningaruppruna.
Þrátt fyrir að vera heimsborgari
voru það börnin og heimilið á
æskuslóðunum í Bolungarvík
sem stóðu hjarta hennar næst.
Heimili Ingu bar þess vitni að
þar byggi fagurkeri og listunn-
andi. Allt heimilið var einstak-
lega smekklegt og búið fallegum
munum víða að úr heiminum
rammað inn í ægifögru náttúru-
útsýni Inguhúss á Holtastíg. En
það voru ekki bara listmunir sem
prýddu húsið heldur húsfreyjan
sjálf sem með hlýju viðmóti og
gjafmildi með velferð íbúa bæj-
arins að leiðarljósi sem tók á
móti hinum ýmsu leik- og lista-
mönnum er tróðu upp í stofunni
hennar heima. Þá opnaði Inga
húsið sitt fyrir öllum Bolvíking-
um og gestum þeirra til að þeir
gætu átt saman gleðistundir og
notið þess sem listamennirnir
vildu deila með íbúunum út við
heimskautsbaug. Það er því ekki
að undra að Inga var kölluð til
setu í menningar- og ferðamála-
ráði Bolungarvíkur þar sem við
sátum saman í stjórn um árabil.
Þar lá hún ekki á liði sínu að
vinna að menningar- og fram-
faramálum í bænum. Inga var
athafnakona. Hún hafði staðið í
atvinnurekstri um árabil og m.a.
rekið með systur sinni Sossu
ferðaþjónustu í fjölbýlishúsi sem
hafði hlotið það skemmtilega
nafn Systrablokkin. Þar hafa
ófáir ferðalangar notið gestrisni
þeirra systra sem hafa verið ós-
ínkar á að leggja ferðalöngum lið
til að þeir fái notið ferðar og ein-
stakrar upplifunar af fjörðum og
fólki. Auk þessa vann Inga við
ýmis störf og síðustu árin nutu
aldraðir Bolvíkingar umönnunar
hennar auk þess sem hún greip í
ýmis störf s.s. málningarvinnu til
að safna fyrir ævintýraferðum.
Það var í einni slíkri ævintýra-
ferð sem Inga lagði upp í hinu
hinstu för en hún hafði farið alla
leið til Kína til dóttur sinnar
Kristínar sem þar dvelur við
nám og störf. Áður hafði hún
heimsótt hin börnin sín, Ívar og
Birnu, sem eru við nám á Ak-
ureyri og í Reykjavík og notið
samvista við þau skömmu fyrir
hina hinstu ferð. Ástkær börnin
hennar horfa nú á eftir mætri og
mildri móður, Binna á eftir ást-
kærri dóttur, systkinin á eftir
umhyggjusamri systur og fé-
laga. Bolvíkingar sakna athafna-
konu og menningarvinar, vinirn-
ir einstaks félaga og
samferðamanns. Fagrar minn-
ingar og þakkir fyrir samveru-
stundirnar hugga á þessum ljúf-
sára tíma ljóss og friðar, sorgar
og saknaðar. Guð geymi ykkur
öll.
Guðrún Stella Giss-
urardóttir, Hanhóli.
Myndin af Ingu er eins og
mósaíkmynd sett saman úr
mörgum minningabrotum sem
við eigum um hana ein og sér og
saman. Við erum skólasystkin
hennar á Bifröst sem mættum
feimin en nokkuð galvösk í skól-
ann haustið 1979 til að hefja okk-
ar tveggja ára viðskiptanám.
Okkar beið ferðalag um ævin-
týraheim sem ólgaði af lífi í öll-
um sínum margbreytileika. Ald-
ursbilið var nokkuð breitt í
hópnum. Okkur fannst Inga
þroskaðri, yfirvegaðri og jafnvel
móðurleg, ekki bara yngstu
krökkunum sem mættu þarna
mörg hver blaut á bak við eyrun,
15-16 ára, heldur einnig hinum
eldri. Þó var Inga bara 22 ára
þegar hún hóf nám á Bifröst.
Ferðalagið hófst; við vorum
busuð, svo tóku við þriggja vikna
annir. Það voru helgarleyfi þar
sem hossast var í rútum með Sæ-
mundi, það voru fullveldishátíðir,
það voru metnaðarfullar afmæl-
ishátíðir allra sem áttu afmæli
það árið; skreytingar, matur og
skemmtun; Vá! Það var kóra-
starf og Inga í altinum, það voru
sönglagahátíðir og Upplyfting,
Kertalog Jökuls Jakobssonar og
þjálfun í „dásamlegri“ ræðu-
mennsku og öðrum félagsmála-
fræðum. Það voru vísur á vegg.
Þarna var hin leyndardómsfulla
Grábrók, þarna var litli og stóri
co-op, skautaferðir á Hreðavatni.
Það voru farnar vettvangsferðir,
á Þjóðminjasafnið og Bessastaði.
Magnús og Jóhann héldu tón-
leika og Þursaflokkurinn. Það
var föndur í fjáröflunarskyni, ár-
gangar heilsuðust og kvöddust,
það var Ecco Homo og útskrift
og síðan Flórída og New York.
Farrými okkar var herbergi
113, staðsett í Helvíti, eins og
neðsta hæðin hét, en þar skópum
við notalegan heim og komum
okkur vel fyrir. Okkur leið vel í
þessu rými og öðrum líka því þar
var afar gestkvæmt. Inga var
allra og allir voru hennar. Hún
gerði aldrei mannamun. And-
rúmsloftið var á iði allan sólar-
hringinn, ungt fólk að njóta þess
að vera til. Dr. Hook spilaður í
gríð og erg sem og hin ljúfa kan-
adíska Anne Murray. Ári síðar,
eldra og reyndara, fluttist
þríeykið „upp“, náði eins í
hreinsunareldinn á miðhæðinni
og ferðalagið hélt áfram, tók á
sig enn margbreytilegri myndir
og óvæntar en nærði okkur og
þroskaði, þarna voru okkar
æskudrauma lönd.
Það var húshljómsveit á ferða-
laginu – Upplyfting og lögin
þeirra. Inga var mikið fyrir söng
og tónlist, naut þess að stússa í
kringum Upplyftingarstrákana,
var þeirra „Trausti vinur“. Þeir
mættu í Fossvogskapellu eftir að
Inga var komin heim úr sínu
hinsta ferðalagi og fengu það
óvænta verkefni að lyfta kistu
hennar upp í bíl fjölskyldunnar
sem flutti hana vestur til Bolung-
arvíkur. Þar fékk hún sína tákn-
rænu upplyftingu. Bíllinn hélt
svo með hana áleiðis vestur með
viðkomu á Bifröst, þar sem leiðir
okkar allra lágu saman. Einn
hringur var tekinn í kringum
fánastöngina áður en haldið var á
áfangastað.
Þannig lýkur ferðalagi skóla-
systur okkar, konu sem var hlý
og umhyggjusöm og hafði góða
nærveru. Við skólasystkin henn-
ar þökkum henni samveruna og
minnumst hennar með virðingu
og elsku. Okkar líf varð ríkara af
samferðinni.
F.h. skólasystkina
á Bifröst 1979-1981,
Guðrún Guðmundsdóttir.
Hún verður dýrmæt í minn-
ingunni stundin sem við áttum
með Ingu vinkonu okkar og ná-
granna kvöldið áður en hún hélt
til Kína og ekki hefði okkur
grunað að þetta yrði síðasti kaffi-
bollinn, síðasta spjallið við eld-
húsborðið eða síðasta faðmlagið.
Hún var full tilhlökkunar yfir
ferðalaginu til fundar við Krist-
ínu sína sem hún hafði ekki séð
lengi.
En þetta var síðasta ferðalag-
ið hennar, hennar sem hafði svo
gaman af því að ferðast og hitta
fólk en þar var hún á heimavelli,
allir hrifust af Ingu enda með af-
brigðum opin, ljúf og góð mann-
eskja. Hún lét sér svo sannarlega
annt um samborgara sína og því
hefur Bolungavík misst mikið við
fráfall hennar.
Við höfum verið hér nágrann-
ar síðan Kristín var lítil og síðan
bættist Birna og þá Ívar í hóp-
inn, Þá bjó Inga í „Inguömmu-
húsi“ og var undravert hvað hún
gat gert mikið úr þessu litla rými
en svo flutti fjölskyldan húsi ofar
og þá varð nóg pláss og Inga inn-
réttaði það af sinni alkunnu
smekkvísi en þar var hún meist-
ari, fagurkeri fram í fingurgóma.
Sambúðin hér í götunni var góð
og við eigum eftir að sakna þess
að heyra kallið hennar í forstof-
unni: „Elskurnar mínar, eruð þið
heima?“
En Inga mun lifa áfram í
börnunum sínum og það góða
upplag sem hún hefur sáð í huga
þeirra mun fleyta þeim yfir
þennan erfiða hjalla. Við biðjum
ástvinum hennar Guðs blessunar
og megi minningin um góða móð-
ur, dóttur og systur verma og
hlýja um ókomna tíð. Við þökk-
um af alhug að hafa fengið að
vera samferðamenn hennar.
Fjölskyldurnar Holtastíg 10
og 12,
Sigríður J. Hálfdánsdóttir,
Kristín Halldórsdóttir og
Hallgrímur Kristjánsson.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þegar stórt er spurt verður oft
fátt um svör. Hvers vegna Inga?
Hún sem var í blóma lífsins er
hún var skyndilega tekin í burtu
frá þessu jarðlífi.
Við drúpum höfði í sorg og líka
þökk fyrir að hafa fengið að njóta
samvista við Ingu. Við eigum svo
margar góðar minningar sem
ylja hjörtum okkar. Inga bros-
andi, alltaf reiðubúin að koma á
vakt. Hlaupandi með blöðin ný-
komin af næturvakt, málandi eða
uppi í blokk að vinna og aldrei
kvartaði þessi góða kona. Hún
tók ekkert sumarfrí því hún ætl-
aði í langþráða ferð til Kristínar
sinnar í Kína. Hún fór í þá ferð
og naut hennar í botn.
Börnin hennar voru henni allt
og var hún óendanlega stolt af
þeim. Elsku Kristín, Birna, Ívar,
Binna og systkini Ingu, missir
ykkar er mikill. Megi góður Guð
leiða ykkur, vernda og styrkja á
þessum erfiðu tímum.
Fyrir hönd stelpnanna á Skýl-
inu,
Hulda Karlsdóttir.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HELGA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Bólstaðarhlíð 41,
Reykjavík,
lést á heimili sínu laugardaginn 17. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Steinunn G. Kristinsdóttir, Benedikt Hauksson,
Olga Helena Kristinsdóttir, Sigurþór Örn Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg systir mín, mágkona og frænka
okkar,
ANNA STEINUNN SIGURÐARDÓTTIR,
Drápuhlíð 39,
lést á hjúkrunardeild Hrafnistu í Reykjavík
fimmtudaginn 22. desember.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 30. desember kl. 13.00.
Flosi Hrafn Sigurðsson, Hulda Sigfúsdóttir,
Ágústa Lyons Flosadóttir, John Lyons,
Sigurður Flosason, Vilborg Anna Björnsdóttir
og aðrir aðstandendur.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
GÍSLI V. EINARSSON
fyrrverandi forstjóri,
Barðastöðum 11,
áður Stigahlíð 91,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni þriðjudaginn 20. desember.
Útförin fer fram frá Hallgrímskirkju fimmtudaginn 29. desember
kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vildu
minnast hans er bent á Parkinsonsamtökin á Íslandi og
minningarsjóð Sóltúns.
Edda Ingibjörg Eggertsdóttir,
Guðný Edda Gísladóttir, Guðjón Kr. Guðjónsson,
Eggert Árni Gíslason, Petra Bragadóttir,
Halldór Páll Gíslason, Anna Helga Höskuldsdóttir,
Gunnar Þór Gíslason, Sólveig Ingólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær unnusta mín, stjúpmóðir, dóttir og
systir,
G. EYRÚN GUNNARSDÓTTIR,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
föstudaginn 23. desember.
Árni Snær Kristjánsson,
Jóhann Grétar Árnason,
Gunnar Þórðarson, Rannveig Rúna Viggósdóttir,
Unnur Guðný Gunnarsdóttir, Gísli Jóhannsson.
✝
Ástkær sonur okkar og bróðir,
JÓN ELLERT TRYGGVASON,
varð bráðkvaddur á aðfangadag,
24. desember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Inga Ásgeirsdóttir, Sæmundur Gunnarsson,
Tryggvi S. Jónsson, Erna Agnarsdóttir,
Systkini og aðrir aðstandendur.
✝
Kæru vinir.
Hjartans þakkir fyrir alla hlýjuna og sam-
hygðina sem okkur var sýnd við andlát
FJÖLNIS STEFÁNSSONAR
tónskálds.
Fjölskyldan sendir ykkur öllum óskir um
gleðilegt og gæfuríkt nýtt ár.
Arndís Guðmundsdóttir.
✝
Okkar ástkæri
JÓN ARNDAL STEFÁNSSON,
Óðinsgötu 16,
Reykjavík,
lést mánudaginn 26. desember.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni þriðjudaginn
10. janúar kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Barnaspítala Hringsins.
Auður Kristjánsdóttir,
Agnes Aðalgeirsdóttir, Hersteinn Brynjúlfsson,
Ellert Friðrik Berndsen, Eydís Mikaelsdóttir,
Birgir Stefán Berndsen,
Björgvin Ragnar Berndsen,
Davíð Berndsen,
Viðar Berndsen,
Kári Hersteinsson.