Morgunblaðið - 28.12.2011, Blaðsíða 24

Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. DESEMBER 2011
fór á hverjum morgni í bakaríið
og kom með nýbakað brauð og
hellti upp á kaffi. Heimilið varð
alltaf miklu meira heimili þegar
Inga var hjá okkur.
Elsku Inga, ég verð þér æv-
inlega þakklát fyrir að hafa sent
stelpurnar þínar í skóla til Ak-
ureyrar, ég get ekki ímyndað
mér lífið án þinnar fjölskyldu.
Elsku Kristín, Birna og Ívar,
harmur ykkar er mikill. Hugur
minn er hjá fjölskyldu og vinum.
Ásta Björg Ingadóttir.
Elsku „bestasta“ vinan.
Við vorum búnar að gera svo
mikið og margt saman, áttum
eftir að gera svo mikið og margt
saman, en ég ætla að eiga það
með mér en smákveðja þar til við
hittumst aftur.
Þú trúir því kannski ekki
að heimurinn þarfnist þín,
en hann gerir það,
því þú ert einstök.
Enginn hefur nokkurntímann verið eins
og þú,
og enginn á eftir að verða eins og þú.
Enginn annar getur látið rödd þína
hljóma,
sagt það sem þú hefur að segja
brosað brosinu þínu eða lýst ljósinu
þínu.
Enginn getur komið í þinn stað,
því hann er aðeins þinn.
Og ef þú ert ekki til að lýsa ljósinu
þínu,
hver veit hversu margir ferðalangar
villast,
þegar þeir eiga leið framhjá staðnum
þínum í myrkrinu.
Þetta var þér gefið og þú gafst
mér og ég sendi þér það nú aftur.
Þú og börnin voruð ein af okk-
ar fjölskyldu og mun ég vera
dugleg að segja stráknum „okk-
ar“ (Stapinn) frá þér og litlu
dömunni sem þú varst svo
spennt fyrir og vissir að hún var
fædd tveimur dögum áður en þú
kvaddir.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir.)
Þín verður minnst á hverjum
degi hjá „Issunum“. Góður guð
umvefji börnin þín þrjú, mömmu
þína, systkini og þeirra fjölskyld-
ur og leiði þau í gegnum þetta
erfiða tímabil.
Elsku vinan, guð geymi þig.
Kristín H. Karvelsdóttir
og fjölskylda Stínubæ.
Við áttum því láni að fagna að
kynnast Ingibjörgu Vagnsdótt-
ur, þeirri einstöku konu. Hún var
sannur vinur okkar, ekki síst
strákanna okkar sem hún leit á
sem sína. Kynni okkar hófust
1979 þegar við hófum nám á Bif-
röst. Þegar við hófum búskap
nokkrum árum síðar hófust
kynni Ingibjargar og Ingu Rósu.
Synir okkar og börn hennar og
Ketils eru á svipuðum aldri og
við reyndum að hittast þegar
tækifæri gafst en í fyrstu bjugg-
um við á Sauðárkróki en þau í
Bolungarvík. Við náðum öll vel
saman og áttum ógleymanlegar
stundir með henni og Katli og
börnunum þeirra, þeim Kristínu,
Birnu og Ívari.
Ingibjörg og Ketill slitu sam-
vistir. Þessi staða var henni í
fyrstu þungbær en með þraut-
seigju náði hún sér á strik. Hún
kom börnunum sínum til mennta
og þau hafa staðið sig frábærlega
og verið móður sinni til mikils
sóma. Hún tók næturvaktir á
sjúkrastofnuninni í Bolungarvík,
hlúði að öldruðum, bar út Mogg-
ann og kom upp ferðaþjónustu-
fyrirtæki. Við vissum að ferða-
þjónustan var henni hugleikin og
hafði hún áform um frekari upp-
byggingu á því sviði. Þegar horft
er til baka erum við ótrúlega
stolt af því hvernig hún tókst á
við erfiðar aðstæður með börn-
unum sínum og fólkinu sínu fyrir
vestan.
Ingibjörg heillaði fólk með
framkomu sinni og frá henni
stafaði ljómi, sambland af vest-
firskum persónutöfrum og kær-
leika. Það var því gott að vera í
návist hennar. Það fór aldrei á
milli mála þegar vinan var komin
í heimsókn, þá var kallað „elsk-
urnar mínar, eruð þið ekki
heima, ég er komin, hvar eru nú
strákarnir mínir allir“. Þegar
þeir heyrðu hver komin var
komu þeir hver af öðrum og
knúsuðu hana og föðmuðu, enda
var hún óspar á hrós til handa
þeim og lét jafnan fylgja upp-
byggileg heilræði.
Hún hafði einstaklega gaman
af að taka á móti fólki. Það var
sama hvernig stóð á, heimili
hennar var öllum opið. Jón Rún-
ar rifjaði upp sögu af henni þeg-
ar hann dvaldi hjá henni fyrir
vestan á „Aldrei fór ég suður“.
Þá vantaði hljóðmanninn gist-
ingu og að sjálfsögðu var hann
boðinn velkominn, þrátt fyrir að
húsið væri þá þegar yfirfullt. Ná-
kvæmlega svona var Ingibjörg,
vildi allt fyrir alla gera og naut
þess að gleðja aðra.
Ingibjörg naut þess að ferðast
og fór í heimsreisu þegar skóla-
vistinni á Bifröst lauk. Í Kanada
dvaldi hún veturinn 2009-2010 og
hafði af því mikla ánægju. Okkar
síðasti fundur var áður en hún
fór til Kína en þar hefur Kristín
búið. Hún varð að komast þang-
að til að hitta Kristínu sína og
ferðast með henni. Það var ynd-
islegt að fylgjast með sambandi
hennar við börnin sín. Hún var
þeim í senn einstök móðir og
sannur vinur. Sagði svo oft: „Ég
er svo heppin með krakkana
mína,“ og var gríðarlega stolt af
þeim.
Við fjölskyldan á Marargrund
13 í Garðabæ erum þakklát fyrir
að hafa átt þessa frábæru konu
að vini. Við eigum góðar minn-
ingar um hana sem við munum
varðveita og geyma. Elsku Krist-
ín, Birna, Ívar, Sossa, Birna
Hjaltalín og fjölskylda, megi Guð
styrkja ykkur á þessum erfiðu
tímum og minningin um Ingi-
björgu lifa í hjörtum okkar.
Ingimar og Ingibjörg Rósa.
Síðasta mánuðinn hefur sorgin
svifið yfir litla bænum mínum
Bolungarvík. Öðru sinni knýr
maðurinn með ljáinn dyra hjá
Vagnsfjölskyldunni skömmu fyr-
ir jól. Allt frá því ég fékk frétt-
irnar af sviplegu andláti Ingu
Vagns, alla leið austur í Kína,
hefur hugurinn verið löngum
stundum hjá henni, börnunum
hennar, móður og systkinum sem
hafa misst svo ólýsanlega mikið.
Fyrir mér hefur þetta allan tím-
ann verið óraunveruleg saga sem
ég vil ekki trúa að sé sönn. Það
getur enginn skilið hver tilgang-
urinn er með svona skyndilegri
brottför yndislegrar konu á
miðjum aldri. Þetta er nokkuð
sem alla tíð verður erfitt að
sætta sig við.
Leiðir okkar Ingu lágu eink-
um saman í gegnum kvennadeild
Slysavarnafélagsins og kjör-
stjórn sveitarfélagsins. Á báðum
stöðum störfuðum við saman í
16-17 ár. Það var gott að vinna
með Ingu. Hún var alltaf tilbúin
að taka að sér þau verkefni sem
fyrir hana voru lögð og vann þau
vel og rösklega. Í kjörstjórninni
skemmtum við okkur jafnan vel
við að rifja upp sögur af okkur
eldri og reyndari mönnum sem
við unnum með fyrstu árin, þá
ungar og reynslulausar; sem og
af ættingjum okkar og fleira
fólki. Ævinlega allt í mestu vin-
semd og góðmennsku. Inga gat
líka sagt skemmtilegar sögur af
sjálfri sér og börnunum sínum og
jafnvel gert góðlátlegt grín að
öllu saman. Það var ævinlega
glatt á hjalla hjá okkur. Það
verður tómlegt í næstu kosning-
um að hafa ekki Ingu sér við hlið.
Ég dáðist alltaf að því hversu
mikil „heimskona“ hún Inga var.
Hún hafði dvalið langdvölum er-
lendis, ekki síst í Ameríku, og
þekkti fólk um víða veröld. Það
var því kannski dæmigert að hún
skyldi kveðja þennan heim í fjar-
lægri heimsálfu þar sem hún
hafði dvalið hjá Kristínu dóttur
sinni í nokkrar vikur. Samkvæmt
fréttum sem lesa mátti af henni á
meðan áttu þær yndislegar
stundir saman og ber að þakka
það. Einnig hafði hún fengið
tækifæri til að dvelja í Kanada og
Bandaríkjunum í fyrra og end-
urnýja kynni við vini sína þar.
Inga mátti ekkert aumt sjá og
þeir eru fjölmargir sem eiga
henni mikið að þakka. Minnis-
stætt er þegar hún og mamma
hennar fluttu júgóslavneska
flóttafjölskyldu vestur og tóku
upp á arma sína. Síðustu árin rak
hún, ásamt Sossu systur sinni,
gistiheimili. Þá kom stundum
fyrir að fullbókað var en Inga gat
aldrei hugsað sér að úthýsa nein-
um – þá tók hún iðulega blá-
ókunnugt fólk inn á heimilið til
sín og fannst ekkert sjálfsagðara.
Svona var Inga. Þeir eru fjöl-
margir sem eiga eftir að sakna
bjarta brossins hennar og hlýja
viðmótsins.
Heimurinn er fátækari án
Ingu Vagns, stórt skarð er
höggvið í bolvískt samfélag, en
allra mest hafa þau þó misst
börnin hennar, sem hún sá ekki
sólina fyrir, þau Kristín, Birna
og Ívar. Einnig móðir hennar,
hún Binna frænka, og öll fjöl-
skyldan hennar. Ég bið Guð að
styrkja þau í sorginni og gera
þeim kleift að takast á við fram-
tíðina þrátt fyrir að ljósið hennar
Ingu sé slokknað. Minningin um
góða konu lifir.
Sólrún Geirsdóttir.
Leiðir okkar og Ingibjargar
Vagnsdóttur lágu fyrst saman
þegar við vorum við nám við
Samvinnuskólann á Bifröst. Við
félagarnir vorum í skólahljóm-
sveitinni, sem síðar hélt áfram að
spila undir heitinu Upplyfting.
Það má segja að Ingibjörg hafi
orðið nánast einn af meðlimum
hljómsveitarinnar. Hún fylgdist
grannt með æfingum og öllu því
sem hljómsveitin tók sér fyrir
hendur, gaf góð ráð, hvatti og gaf
af sér systurlega alúð. Þegar við
hljóðrituðum okkar fyrstu plötu
fylgdist Ingibjörg ætíð vel með
og var tíður gestur í hljóðverinu.
Þá kom hún gjarnarn með
pönnukökur eða annað góðgæti
sem hún hafði af sinni alúð útbú-
ið fyrir okkur vini sína. Þess er
getið á plötuumslaginu og henni
þakkað fyrir. Þær þakkir eru hér
endurteknar.
Alla tíð eftir samveruna á Bif-
röst hefur Ingibjörg verið okkur
öllum traustur vinur. Hún hefur
fylgst vel með okkur öllum og
þegar endurfundir urðu var
gleðin við völd. Við skólafélagar
Ingibjargar í Upplyftingu þökk-
um henni vináttu og samfylgd, en
umfram allt þann kærleika og
traustu vináttu sem hún sýndi
okkur alla tíð. Hjá henni stóð
alltaf opið hús fyrir okkur.
Ótímabært fráfall Ingibjargar
er öllum sem hana þekktu mikið
harmsefni. Okkur finnst í því fel-
ast mikið óréttlæti þar sem hún
hafði lifað eftir góðum lífsgildum.
Hún var heiðarleg, heil og sönn í
öllu því sem hún tók sér fyrir
hendur og hafði mikið að gefa.
Ingibjargar verður sárt sakn-
að af mörgum og við munum
sakna vináttu hennar. Við mun-
um líka sakna þess að hafa hana
til staðar til þess að reka á eftir
okkur með að klára þau verkefni
sem ókláruð eru og hvetja okkur
til dáða.
Við félagarnir í Upplyftingu
fórum í Fossvogskapellu og
fengum óvænt það verkefni að
lyfta kistu Ingibjargar upp í bíl-
inn sem flutti hana sína hinstu
ferð vestur á Bolungarvík.
Við vorum mjög snortnir og
finnst að þetta hafi verið tákn-
ræn skilaboð og táknræn upp-
lyfting til þessarar góðu vinkonu
okkar.
Þeim Kristínu, Birnu og Ívari,
ömmu þeirra, auk systkina Ingi-
bjargar og annarra vandamanna
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Ingimar Jónsson,
Kristján B. Snorrason,
Lárentsínus Kristjánsson,
Magnús Stefánsson,
Sigurður V. Dagbjartsson.
Kallið kom skyndilega og allt
of fljótt. Ég kynntist Ingu minni
sumarið 1973 þegar ég vann í
fiski hjá EG í Bolungavík. Með
okkur og Sossu, systur hennar,
tókst strax góð vinátta. Minning-
ar frá þessu sumri um athvarf
hjá ástríkri fjölskyldu á Þjóðólfs-
veginum streyma fram eins og
stuttmyndir, fullar af hlátri og
söng. Ég sé okkur Ingu, Sossu
og Deddu í risherbergi systr-
anna. Ég legg við hlustir og
heyri söng. Við Sossa spilum á
gítar, Dedda og Inga hrista Hel-
enustokkinn góða og Maracas af
hjartans lyst. Ég heyri sönginn
um Elfuna bláu; sönginn um
sjarmörinn á togaranum Ingólfi
Arnari; og er þetta ekki Þegar
farmaður leggur frá landi? En
ég heyri líka í Arlo Guthrie
syngja The city of New Orleans
og Karen Carpenter syngur fyr-
ir okkur Top of the world. Á
vegg hangir plakat af George
Best í hvítum stuttbuxum og
rauðri treyju. Já, þetta voru góð-
ir dagar og gott að eiga þær
minningar.
Inga var glæsilæg kona og
henni voru flestir vegir færir.
Hún ferðaðist ung um Bandarík-
in og Kanada, menntaði sig í
Samvinnuskólanum á Bifröst,
lærði tækniteiknun og starfaði
við það í nokkur ár í Reykjavík.
En Víkin togaði fast í Ingu og
þegar ungur og glæsilegur mað-
ur, Ketill Helgason, steig á land í
Bolungavík varð ekki aftur snú-
ið, hann varð hennar stóra ást.
Saman áttu þau góðan tíma og
eignuðust þrjú mannvænleg
börn, Kristínu, Birnu og Ívar.
En enginn má sköpum renna,
áföll dundu yfir, hvert öðru
þyngra. Rétt fyrir jólin árið 1990
fórust faðir Ingu og mágur
hennar á sjó. Nokkrum árum
síðar varð fiskvinnslufyrirtæki
Ketils gjaldþrota og í kjölfarið
fluttu þau til Kína. Inga kom þó
fljótlega heim aftur með börnin í
skóla og þar kom að upp úr sam-
bandinu slitnaði. Öll þessi áföll
settu mark sitt á Ingu mína um
skeið. En hún vissi að hún varð
að standa sig, ekki síst fyrir
börnin. Inga sýndi það líka og
sannaði að það var enn töggur í
henni. Saman byggðu þær Sossa
upp gistiþjónustu í Víkinni sem
þær sinntu meðfram annarri
vinnu. Inga taldi heldur ekki eft-
ir sér að vinna. Hún sinnti jafnan
fleiri en einu starfi og tók auk
þess að sér ýmis viðvik fyrir vini
og vandalausa, enda bóngóð.
Inga naut þess að umgangast
fólk og við það var hún sérlega
lagin. Hún var gestrisin með af-
brigðum og opnaði heimili sitt
fyrir gestum og gangandi hve-
nær sem á þurfti að halda, alltaf
boðin og búin að leysa hvers
manns vanda. Oft kom það fyrir
að hún flutti sjálf annað til að
geta komið gestum fyrir. Á síð-
ustu árum átti Inga þess kost að
ferðast eins og hún þráði svo
mjög. Hún endurnýjaði meðal
annars kynni sín af fólki frá því
hún var í Bandaríkjunum forð-
um tíð, ferðaðist þar um fornar
Ingibjörg Vagnsdóttir
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ANNA HJARTARDÓTTIR,
lést á taugalækningadeild Landspítalans í
Fossvogi mánudaginn 19. desember.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju föstu-
daginn 30. desember kl. 13.00.
Óskar Jónsson,
Hjörtur Aðalsteinsson, Auður Jacobsen,
Kristján Aðalsteinsson, Þóra Leósdóttir,
Ásta Laufey Aðalsteinsdóttir, Þorsteinn Hallgrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
SIGURÐUR VIGFÚSSON
bifreiðarstjóri,
Skógarási 6,
áður Hjallanesi 1,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir að kvöldi
jóladags 25. desember.
Útför verður auglýst síðar.
Guðjón Sigurðsson, Friðgerður Helga Guðnadóttir,
Kristín Sigurðardóttir, Reynir Jónsson,
Steinar Sigurðsson, Kristín Björg Hermannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Elskuleg konan mín, systir okkar og frænka,
HULDA ÞÓRÐARDÓTTIR
fyrrv. bankastarfsmaður,
Laugarnesvegi 112,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi sunnu-
daginn 25. desember.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 2. janúar
kl. 13.00.
Hólmsteinn Þórarinsson,
Svana I. Þórðardóttir,
Charlotta O. Þórðardóttir, Úlfar Gunnar Jónsson,
Hulda Hrönn Úlfarsdóttir, Aðalsteinn Finsen,
Edda Sólveig Úlfarsdóttir,
börn og tengdafjölskyldur.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
SIGURGÍSLI SIGURÐSSON
húsgagna- og innanhússarkitekt,
Gullsmára 9,
Kópavogi,
lést á Landspítala Fossvogi mánudaginn
26. desember.
Jarðarför verður auglýst síðar.
Guðmundur Vikar Einarsson, Guðrún Garðars,
Hjördís Sigurgísladóttir, Dennis D. Jóhannesson,
Hilmar Sigurgíslason, Ásgerður Atladóttir,
Sjöfn Sigurgísladóttir, Stefán Jökull Sveinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
SIGRÍÐUR HJÁLMARSDÓTTIR,
Sissa frá Viðvík,
lést á Dvalarheimili aldraðra á Sauðárkróki á
jóladag, 25. desember.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Björn Sverrisson, Helga Sigurbjörnsdóttir,
Svavar Sverrisson,
Torfi Sverrisson, Herdís Ólafsdóttir,
Sigríður Sigurlína Sverrisdóttir, Maríus Sigurbjörnsson,
Viðar Sverrisson, María Gréta Ólafsdóttir,
Hilmar Sverrisson, Jenný Ragnarsdóttir.
✝
Móðir okkar,
INGIBJÖRG EGGERTSDÓTTIR,
Árskógum 6,
Reykjavík,
lést laugardaginn 24. desember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Björgvin J. Jóhannsson,
Eggert Þ. Jóhannsson,
Hörður Jóhannsson,
Herdís Jóhannsdóttir,
Ingvar J. Jóhannsson.