Morgunblaðið - 18.01.2012, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. JANÚAR 2012
✝ Þórunn Guð-mundsdóttir
fæddist á Ytri-Hóli,
V-Landeyjum í
Rangárvallasýslu
26. júlí 1918. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 2. janúar
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
mundur Einarsson
og Pálína Jóns-
dóttir, Viðey, Vestmannaeyjum.
Fósturforeldrar hennar voru
Jón Jónsson og Þórunn Páls-
dóttir, Páls-Nýjabæ. Þórunn ólst
upp í Páls-Nýjabæ. Systkini
hennar: Guðmunda Pálína, Jón-
ína Þórunn, Guðrún Ágústa,
Guðríður, Ingibjörg, Karl Ósk-
ar, Jón Óskar, Ármann Óskar,
Geir Óskar, Sigurður Óskar og
Kristinn Óskar. Samfeðra systk-
ini: Helgi, Aðalheiður, Guðbjörg
Svava og Ólafía.
Þórunn giftist
Óskari Pálssyni
járnsmiði 29. nóv.
1941. Þau áttu sam-
an Þórarin Jón, f.
1942, Elínu, f. 1944,
Palínu G., f. 1945,
Elsu Sólrúnu, f.
1949, d. 1950, Elsu
Sólrúnu, f. 1950, d.
1951, og Aðalheiði
Elsu, f. 1952, d.
1983.
Þórunn og Óskar bjuggu
lengst í Skipasundi. Þórunn út-
skrifaðist úr húsmæðraskól-
anum á Ísafirði 1939 og vann
ýmis störf um ævina. Áhugamál
hjónanna var laxveiðar og hún
hafði mjög gaman af blóma-
rækt.
Útför Þórunnar fer fram frá
Áskirkju í dag, 18. janúar 2012,
kl. 13.
Amma í Daló. Hér koma nokk-
ur orð um ömmu mína Þórunni
Guðmundsdóttur, ömmu í Daló.
Amma fæddist 1918, hún var gift
Óskari Pálssyni, afa í Daló. Ég
kenni þau við Dalaland, þar sem
þau bjuggu síðustu áratugina, en
áður bjuggu þau á Kleppsvegi og
við Skipasund. Svo þegar amma
og afi voru flutt í Daló og tækni-
undur eins og sjálfvirkar kaffi-
könnur komnar í notkun var líka
spennandi að fylgjast með ömmu.
Við veðjuðum gjarnan um hvort
hún mundi muna eftir: vatni,
kaffi og að kveikja á könnunni!
Hápunkturinn var þó þegar hún
mundi eftir öllu þessu en kom svo
með súrmjólk og hellti út í kaffið
hjá mömmu. Þau afi komu gjarn-
an í sunnudagsbíltúr upp á Kjal-
arnes þar sem við bjuggum. Þá
höfðu þau farið í bakarí og þá var
bakarísbrauðið velkomin ný-
lunda, snúður með bleikum glass-
úr. Við pössuðum alltaf upp á það
að amma hefði töskuna sína inn-
an seilingar, hún átti nefnilega
alltaf nammi í töskunni.
Þegar ég var níu ára fékk ég
að fara í bæinn og gista hjá
ömmu, ég man ekki af hverju en
vá hvað það var spennandi.
Amma gaf mér kaffi, mjólkurglas
með kannske teskeið af kaffi en
matskeið af sykri. Svo sátum við
og dýfðum kringlu í kaffið. Eftir
morgunkaffið fórum við svo í
sannkallaða ævintýraferð, ég
sveitakonan hafði ekki farið í
strætó, svo amma bauð mér í
strætó. Fyrst fórum við í vinstri
hringleið og fengum skiptimiða
og fórum í hægri hringleið. Þetta
þótti mér rosalegt. Það er tím-
anna tákn að nú er ég orðin
amma og um daginn sagði ég
sonarsyni mínum að ég væri að
fara til útlanda og færi í flugvél.
Þá sagði hann, fjögurra ára
stubburinn: „Amma, ég er búinn
fara í flugvél,“ sem er satt, hann
hefur tvisvar flogið til Ameríku
að heimsækja pabba sinn. Ég
man líka þegar ég þurfti að leggj-
ast inn á spítala 11 ára og amma
kom að heimsækja mig, þá tók
hún Þjóðviljann með sér og sat
og las við rúmstokkinn hjá mér.
Um daginn heimsótti ég ömmu á
Hrafnistu, þá sat ég og las á
spjaldtölvu við rúmstokkinn hjá
henni. Heyrnarleysi fylgir ætt-
inni. Í áttræðisafmæli ömmu var
systkinunum stillt upp fyrir
myndatöku. Þegar ljósmyndar-
inn var búinn að æpa sig hásan að
biðja þau að brosa var sótt blað
og skrifað BROSA á það. Því var
svo lyft upp og þá brostu þau öll.
Heyrnarleysi og þrjóska er ætt-
arfylgja. Oft komu amma og afi í
Daló líka í Skrauthóla til afa og
ömmu Siggu. Afarnir sátu gjarn-
an og spjölluðu og tóku í nefið,
bóndinn og járnsmiðurinn. Það
er tímanna tákn að í dag er það
ömmusystirin sem tekur í nefið
og er bæði bóndi og járnsmiður.
Dagrún systir mín er mótorhjóla-
bóndi og að læra málmsuðu, hún
tekur í nefið og er í miklu uppá-
haldi hjá ömmubörnunum mín-
um. Tímarnir hafa breyst. Amma
Daló og amma Sigga voru góðar
vinkonur. Amma heyrnarlaus og
Sigga með raddstyrk þokulúð-
urs. Kannske eina manneskjan
sem amma hefur heyrt almenni-
lega í! Þær voru báðar veiðikon-
ur. Ég sé þær fyrir mér ömm-
urnar með Riesling í glasi og
afana með neftóbak. Vinirnir
sameinaðir.
Amma mín, ég þakka fyrir
kaffisopa, hvítvín, sérrí og góðar
stundir gegnum árin.
Þín
Guðrún.
Til Þóru.
Í augum þínum sá ég fegri sýnir
en sólhvít orð og tónar geta lýst, –
svo miklir voru móðurdraumar þínir,
þó marga þeirra hafi frostið níst.
Sem hetja barst þú harmana og sárin,
huggaðir aðra – brostir gegnum tárin,
viðkvæm í lund, en viljasterk.
Þau bregða um þig ljóma, liðnu árin.
Nú lofa þig – þín eigin verk.
(Davíð Stefánsson)
Blessuð sé minning Þórunnar
Guðmundsdóttur.
Aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Guðlaug og Þórður.
Þórunn
Guðmundsdóttir
komumst við að þeirri niðurstöðu
að hægt væri að rekja allar
mestu tæknibyltingar mann-
kynssögunnar til þess þegar
maðurinn var að smíða tæki og
tól til þess að auka afköst í styrj-
öldum, þá fengust nægir pening-
ar til þróunarstarfa. Gríðarleg
tækniþróun hófst í seinni heims-
styrjöldinni, þar var lagður
grunnur að rafeinda- og tölvu-
byltingunni. Þessi bylting náði til
Íslands á sjötta áratugnum og í
ljós kom að verkmenntun var
steinrunnið nátttröll. Íslensk fyr-
irtæki liðu fyrir að ekki voru til
rafiðnaðarmenn sem réðu við
tækniþróunina.
Árið 1973 ákváðu norræn sam-
tök rafiðnaðarmanna bæði fyrir-
tækja og launamanna að stofna
til sameiginlegs átaks í starfs-
menntun rafiðnaðarmanna. Í
þeim hóp var Gunnar. Hann sat í
stjórn Eftirmenntunar rafiðna
þegar hún var stofnuð árið 1975.
Nefndin varð í fararbroddi upp-
byggingar í starfsmenntun í at-
vinnulífinu og flutti hingað fjölda
námskeiða í stýritækni. Mikil
þekking er flutt hingað með þess-
um námskeiðum og hafði mikil
áhrif á fagkennslu í rafiðnaðar-
deildum verkmenntaskólanna.
Gunnar hóf störf sem kennari í
Iðnskólanum í Reykjavík árið
1971.
Þróunin á vinnumarkaði raf-
iðnaðarmanna var gríðarlega
hröð á þessum árum og krafðist
algjörrar endurskipulagningar á
allri starfsmenntun rafiðnaðar-
manna og mjög virkrar starfs-
menntunarstarfsemi á vinnu-
markaðnum. Rafiðnaðarmenn
eru fyrstir starfsgreina til þess
að semja um starfsmenntasjóð
árið 1978 og verða á stuttum tíma
langt á undan öðrum í þessu
starfi. Ég var starfsmaður eftir-
menntunarnefndar rafiðnaðar og
kynntist Gunnari vel. Við störf-
uðum einnig töluvert að allmörg-
um verkefnum fyrir mennta-
málaráðuneytið. Gunnar var ekki
allra, sumir áttu erfitt með að
skilja glettni hans, sem gat
reyndar stundum orðið nokkuð
grá.
Bára og Gunnar voru samhent
hjón og gott að vera með þeim.
Ég vil fyrir hönd rafiðnaðar-
manna þakka Gunnari fyrir mik-
ið framlag hans til þróunar í raf-
iðngreinum. Persónulega þakka
ég fyrir margar góðar stundir,
gott og drengilegt samstarf. Við
Helena sendum Báru og fjöl-
skyldu hugheilar samúðaróskir.
Guðmundur Gunnarsson,
Rafiðnaðarsambandi
Íslands.
Kveðja frá samstarfs-
mönnum við Iðnskólann
í Reykjavík
Stundum er eins og gangvirki
lífs og tíma sé sífellt að auka
hraða og takt. Það finnst okkur
samstarfsmönnum Gunnars
Bachmanns úr Iðnskólanum í
Reykjavík. Vinir og félagar það-
an falla frá hver á fætur öðrum
með stuttu millibili og nú hefur
klukkan kallað Gunnar á annað
tilverustig. Að loknu námi í raf-
virkjun starfaði Gunnar við iðn
sína og sinnti þar fjölbreyttum
verkefnum við góðan orðstír.
Hann hafði mikinn áhuga á og
kom með virkum hætti að endur-
menntun rafiðnaðarmanna og
hafði því góðan grunn í fræðslu-
starfi þegar hann var ráðinn að
Iðnskólanum árið 1972.
Gunnar var öflugur liðsmaður
í erfiðu verkefni áttunda og ní-
unda áratugar síðustu aldar en
það var að reisa verknám úr
öskustó íslenska skólakerfisins
og flytja menntunina inn í verk-
námsskóla eftir því sem kostur
var á. En handtökin voru mörg
við erfiðar aðstæður. Byggja
þurfti upp tækjakost og útbúa
námsefni og verklegar æfingar
sem hæfðu þessari breytingu og
þá kom sér vel að Gunnar var úr-
ræðagóður og ósérhlífinn. Gunn-
ar gerði miklar kröfur til nem-
enda sinna en mestar þó til sjálfs
sín. Nákvæmni, vönduð vinnu-
brögð, góður frágangur og stund-
vísi. Á þessa þætti lagði hann
mikla áherslu og stundum svo að
nemendum fannst nóg um. En
Gunnar vissi sem var að þetta eru
nauðsynlegir eiginleikar góðs
iðnaðarmanns. Það getur skilið
milli feigs og ófeigs séu þessi at-
riði ekki höfð í heiðri við vanda-
söm verkefni í rafiðnaði. Hann
benti jafnan á að skóli á ekki að
vera verndaður vinnustaður held-
ur á iðnnámið þar að lúta í aðal-
atriðum sömu lögmálum og nám
og vinna í atvinnulífinu.
Gunnar var vanur og ötull fé-
lagsmálamaður sem starfaði víða
á þeim vettvangi. Við samstarfs-
menn hans fundum fljótt að þar
fór maður sem hægt var að
treysta til að gæta hagsmuna
okkar og efla félagslíf. Við völd-
um hann því til forustu í kenn-
arafélaginu og því hlutverki
sinnti hann með ágætum um
nokkurra ára skeið. Árið 1998
flutti Gunnar sig um set og réði
sig til kennslustarfa við rafiðna-
deild FB. Þar kom hann inn í öfl-
ugan kennarahóp sem margir
hverjir voru gamlir nemendur
okkar úr Iðnskólanum. Ekki var
verra að nýi vinnustaðurinn var í
næsta nágrenni við heimili hans.
Hann rækti þó tengslin við gamla
vinnustaðinn og kom öðru hvoru í
heimsókn. Smátt og smátt fórum
við fyrrverandi samstarfsmenn
Gunnars að gera okkur grein fyr-
ir því að afar erfiður sjúkdómur
var að leggjast yfir hann. Að lok-
um hvarf hann okkur og öðrum
undir þann huliðshjálm sem
stundum er nefndur græna land-
ið og læknavísindin kunna engin
ráð við. En drottinn gefur líkn
með þraut. Gunnar tók þessum
veikindum með æðruleysi og
miklum sálarstyrk. Þegar við
hittum hann við ýmis tækifæri
var hann jafnan í fylgd með Ás-
grími Jónassyni, fyrrverandi
samkennara sínum og vini. Ára-
tuga vinátta þeirra rofnaði aldrei
þrátt fyrir aðstæður.
Við kveðjum Gunnar fyrir ára-
langa vináttu og samstarf og
sendum eftirlifandi eiginkonu
hans Báru og fjölskyldu þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Frímann I. Helgason.
Góður vinur er látinn eftir erf-
ið veikindi. Við hjónin og Gunnar
og Bára vorum nágrannar í ná-
lægt 40 ár. Síðan kynntumst við
enn betur, er við ásamt öðrum
stofnuðum Oddfellowstúkuna
Þorlák helga 1996. Í stúku-
starfinu var Gunnar ávallt
reiðubúinn í þau verkefni sem
honum voru falin, innan stúkunn-
ar sem utan. Má nefna verkefni
sem við stúkubræður tókum að
okkur að styrkja, lagfæringar í
kjallara á öldrunarheimilinu
Hofsbúð í Garðabæ. Þar var
stóru herbergi í kjallaranum
breytt og margt lagfært. Þar
mætti Gunnar ásamt öðrum
stúkubræðrum sem lögðu fram
sína vinnu. Gunnar sá um breyt-
ingar á raflögnum og fleira sem
gera þurfti. Síðan gaf stúkan í
þann sal þjálfunartæki fyrir vist-
menn. Einnig kom Gunnar vel að
verki þegar regludeildirnar í
Hafnarfirði keyptu húsnæðið í
Staðarbergi. Það var innréttað og
klárað að megninu til í sjálfboða-
vinnu. Kom Gunnar einnig vel að
því verki sem var mikil vinna en
gaman að taka þátt í því.
Öll störf sem Gunnar vann fyr-
ir stúku okkar vann hann af alúð.
Hann var einnig virkur í ferða-
lögum okkar og skemmtunum.
Það var ekki leiðinlegt að sitja við
borð með Gunnari og Báru.
Kæra vinkona Bára, það eru
erfið sporin í dag en eitt er víst að
í veikindum Gunnar stóðst þú
eins og klettur, um velferð hans,
og af ást og umhyggju.
Blessuð sé minning br. Gunn-
ars G. Bachmanns.
F.h. stúku okkar,
Sigurður Jónsson.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamamma, amma
og langamma,
ÞÓRLEIF SIGURÐARDÓTTIR
iðnrekandi,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður Haukanesi 18,
verður jarðsungin frá Garðakirkju fimmtu-
daginn 19. janúar kl. 15.00.
Jón Hjartarson, María Júlía Sigurðardóttir,
Sigurður Hjartarson, Edda Sigríður Sigfúsdóttir,
Gunnar Hjartarson, Sigríður Baldursdóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Ástkær maður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
tengdasonur, afi, langafi, sonur og bróðir,
DAVÍÐ ÞÓR GUÐMUNDSSON,
sem andaðist á Landspítalanum Fossvogi
laugardaginn 7. janúar, verður jarðsunginn frá
Neskirkju í dag, miðvikudaginn 18. janúar
kl. 15.00.
Hrafnhildur Þorleifsdóttir,
Þórhildur Sandra Davíðsdóttir, Sigfús Bergmann,
Sunna Rannveig Davíðsdóttir,
móðir, systkini, afabörn, langafabarn
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ELÍN JÓHANNSDÓTTIR,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði laugardaginn
7. janúar.
Útför hennar fer fram frá Kópavogskirkju
fimmtudaginn 19. janúar. kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á FAAS, Félag áhugafólks
og aðstandenda Alzheimerssjúklinga, reikningsnúmer
0327-26-004302, kennitala 580690-2389.
Ragnar J. Kristinsson,
Elín Birna Kristinsdóttir, Ólafur Pétursson,
Jóhann Gylfi Kristinsson, Helga Garðarsdóttir,
Guðlaug S. Sigurðardóttir,
Viktor, Kristinn Viðar, Anna Margrét, Eyþór Ingi,
Vera Rut, Elín Ósk, Valberg Snær, Jakob Vífill,
Harpa, Thelma og aðrir ástvinir.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
GUÐBJÖRG FRIÐFINNSDÓTTIR,
Jófríðarstaðarvegi 19,
Hafnarfirði,
áður Hlíðarbraut 7,
lést á Landspítalanum mánudaginn
16. janúar.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 20. janúar
kl. 15.00.
Sigurður Arnórsson,
Friðfinnur Sigurðsson, Christina Wieselgren,
Sólveig Sigurðardóttir, Jóhannes Kristjánsson,
Arnór Sigurðsson,
Sigríður Sigurðardóttir, Árni Finnbogason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elsku móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BERGÞÓRA EIDE EYJÓLFSDÓTTIR
frá Fáskrúðsfirði,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Garðvangi
föstudaginn 13. janúar, verður jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju föstudaginn 20. janúar
kl. 13.00.
Ingólfur Arnarson, Þórhildur Guðlaugsdóttir,
Olga Eide Pétursdóttir, Ingvar Ingvarsson,
Elma Eide Pétursdóttir, Eiríkur Ómar Sæland,
Kristján Sigurður Pétursson,Helga Aðalbjörg Þórðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn,
LÚÐVÍK BALDURSSON,
Litla-Dunhaga,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 4. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Þórey Aspelund.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGRÍÐUR BÖÐVARSDÓTTIR
frá Kirkjulæk 1,
Fljótshlíð,
lést á hjúkrunarheimilinu Kumbaravogi
fimmtudaginn 12. janúar.
Útförin fer fram frá Keldnakirkju á Rangár-
völlum mánudaginn 23. janúar kl. 14.00.
Brynjólfur Gíslason, Aðalheiður Margrét Gunnarsdóttir,
Guðni Birgir Gíslason, Elínborg Kjartansdóttir
og barnabörn.