Morgunblaðið - 19.01.2012, Síða 23

an lengur. Þá voru eftir ljúfar
minningar sem ylja. Nú er hún
farin og gott að vita að hún er
laus úr viðjum. Guð veri með
henni.
Ég er þakklát fyrir þann ynd-
islega tíma sem við vorum sam-
ferða á lífsleiðinni og sakna
hennar sárt.
Við Kristján og fjölskylda
okkar vottum öllum ástvinum
samúð og þökkum Guði fyrir að
hafa átt Ellu að vini.
Kristín Möller.
„Vegir Guðs eru órannsakan-
legir“, hversu oft hafa þessi orð
ekki komið upp í huga minn
frammi fyrir þungum örlögum
Elínar frænku minnar og bestu
vinkonu allt frá frumbernsku að
greinast með Alzheimer rétt
rúmlega fimmtug. Við vorum
systkinadætur og jafnaldra. Ég
trúi að við höfum verið lagðar
hvítvoðungar hlið við hlið og
vegnar og metnar af foreldrum
og systkinum sem elskuðu okk-
ur og fordekruðu á bernskuár-
um. Við vorum ólíkar bæði í út-
liti og gerð, langyngstar í
hópnum og kannski meira eins
og systur en frænkur. Lékum
okkur í Jóhannshúsi og á Urð-
argötu 6 á Patreksfirði þar sem
fjölskyldur okkar bjuggu þá og
byrjuðum saman í tímakennslu
hjá Ingibjörgu á Háteig með
vinum okkar Davíð og Lilju.
Í byrjun árs 1951 flutti fjöl-
skylda Túllu til Reykjavíkur.
Undir því nafni þekktu allir
hana á Patró en það mátti ekki
vitnast í Reykjavík. Á sumrin
fórum við saman í Vindáshlíð og
svo hún með mér til Patró og
alltaf fylgdi dvöl á Eysteinseyri
í Tálknafirði. Foreldrar hennar
höfðu átt þá jörð og stjórfjöl-
skylda okkar átti þar margar
góðar stundir. Eysteinseyri var
seld góðu fólki sem Túlla elskaði
að dvelja hjá. Hún var elskuð og
virt fyrir mannkosti af þeim sem
henni kynntust. Heil, sönn og
hógvær í allri sinni framgöngu,
tryggur vinur vina sinna og
lagði aldrei illt orð til nokkurs
manns. Fyrstu árin í Reyjavík
bjó fjölskylddan í húsi afa okkar
á Bergstaðastræti 51, síðan í
Sætúni á Seltjarnarnesi. Barna-
skóla lauk hún frá Mýrarhúsa-
kóla, síðan tók Kvennaskólinn í
Reykjavík við. Þar settumst við
saman á skólabekk. Elín og Jó-
hann opnuðu heimili sitt fyrir
mér og við deildum herbergi í
fjögur ár, sátum saman, lærðum
saman, áttum sömu vinkonur og
gerðum nánast allt saman þessi
ár. Aldrei bar skugga á okkar
vináttu. Það er til marks um
samhjálpina eins og hún var á
þessum árum að þrátt fyrir
mannmargt heimili var rúm fyr-
ir mig. Þetta er geymt og
gleymist ekki. Að skólagöngu
lokinni vann hún skrifstofustörf
þar til börn og bú tóku við.
Hún giftist Kristni 1964. Þau
áttu farsælt hjónaband og góð
börn þar sem ást, samstaða og
gagnkvæm virðing ríkti. Hvar
sem heimili þeirra stóð bar það
myndarskap og smekkvísi vitni.
Sumarbústaðurinn í Skorradal
var þeirra sælureitur. Eins naut
hún þess mjög að ferðast, ekki
síst til sólarlanda. Eftir að Ella
veiktist launaði Kristinn henni
sannarlega hvernig hún hafði
staðið með honum í blíðu og
stríðu. Hann studdi hana og
hlúði að henni eins lengi og hún
var með okkur eins og við sjáum
það. En svo spyr maður: Hvað
vitum við fávís í þessum aðstæð-
um? Kannski það eitt, „að
mennirnir ætla en Guð ræður“.
Það er áralangt sorgarferli að
sjá ástvin verða fyrir slíkum ör-
lögum. Alltaf var samgangur
með okkur en mest með vinkon-
um sem við áttum sameiginlega.
Það var trausti æskuvinkvenn-
ahópurinn Patrónur, eins og við
köllum okkur, og kvennaskóla-
systur sem hist hafa reglulega í
mörg ár og kalla sig Perlur.
Hún mætti meðan stætt var.
Henni hefur hlotnast langþráð
hvíld. Ævilöng samfylgd er
þökkuð, börnum og ástvinum
öllum vottuð samúð.
Guðrún Gísladóttir
Bergmann.
Frænka okkar Elín er geng-
in, ljósið er slokknað.
Mamma og Elín voru systra-
dætur og við vitum að mömmu
þótti sérstaklega vænt um nöfnu
sína. Hún kallaði hana Ellu litlu.
Elín mamma hennar kom okkur
systkinum í ömmu stað.
Í huga okkar eru margar fal-
legar minningar þegar við hugs-
um um Elínu. Jólaboðin með
fjölskyldunni og ekki síst nýárs-
boð á fallegu heimili þeirra El-
ínar og Kristins á Kópavogs-
braut.
Elín var áberandi hlý kona,
geislandi og falleg. Hún var fal-
leg að innan sem utan. Hún vildi
öllum í kringum sig vel og rækt-
aði garðinn sinn.
Við börn Elínar Sigurðardótt-
ur erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þessari ynd-
islegu frænku okkar.
Elsku fjölskylda, missir ykk-
ar var mikill fyrir yfir áratug er
sjúkdómurinn tók yfir og þið í
raun misstuð eiginkonu, móður,
ömmu, frænku og vin. Nú er
þessari baráttu lokið og á móti
henni taka margar Elínar hinum
megin.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Auður, Anna Kristín,
Sigrún og Óskar Lárus
Traustabörn.
Kær vinkona er látin.
Eftirfarandi ljóðlínur koma
upp í hugann þegar Elín Jó-
hannsdóttir er kvödd.
Langt í vestri vakir byggðin mín
vinaleg í faðmi brattra fjalla.
Unaðsleg hún ól upp börnin sín
er þau hlupu um strönd og græna
hjalla.
Roðagylltur Rauðisandur er.
Rís úr hafi landsins ysti vörður.
Ævinlega er efst í huga mér
æskuslóðin kæra, Patreksfjörður.
(Ómar Ragnarsson.)
Það var vor í lofti, Ella var
komin í eina af sínum árlegu
sumarheimsóknum vestur til
skyldfólks síns en nokkru áður
hafði hún flutt suður ásamt fjöl-
skyldu sinni. Ég var svo heppin
að vera heimagangur á Urðar-
götu 6 og eiga heimasætuna þar,
Guðrúnu Gísladóttur, fyrir vin-
konu og inn í þann vinskap
bættist Ella ásamt mörgum öðr-
um góðum vinkonum á staðnum.
Minningar frá þessum tíma eru
kærar, alltaf sól og heiðríkja.
Leikvöllur okkar var þorpið með
öllum sínum tækifærum þar
sem fjaran, hlíðin og íbúar
þorpsins skipuðu stóran sess í
tilveru okkar. Þannig leið tími
bernsku okkar við leik og störf.
Allt í einu var þessi hópur vin-
kvenna kominn á táningsaldur
og engin tækifæri til áframhald-
andi menntunar á staðnum. Við
þurftum því að yfirgefa heima-
slóðirnar eins og flest ungmenni
sem voru að alast upp í þorpum
landsins á þessum tímum. Leiðir
okkar lágu því suður á bóginn til
höfuðborgarinnar, þar sem frek-
ari menntun og önnur störf biðu
okkar og alvara lífsins tók við.
„Trygg vinátta er gulls í gildi.“
Í nær 50 ár, allt frá þeim tíma
er við fluttum suður höfum við
haldið hópinn. „Patrónur“ er
nafnið á saumaklúbbnum okkar
sem við nefndum í höfuðið á
æskustöðvunum. Allt frá fyrstu
tíð var Ella virk í þessum hópi.
Falleg framkoma, heilsteyptur
persónuleiki og hógværð voru
aðalsmerki hennar sem gerði að
í návist hennar var ljúft að vera.
Glæsilegt heimili hennar bar
vott um smekkvísi og ekki var
verra að hún hafði farið á
danskan húsmæðraskóla og nut-
um við þess vinkonurnar að fá
dýrindis danskættaðar kræsing-
ar að hætti húsmóðurinnar.
Ógleymanleg er helgi fyrir
mörgum árum sem við Patrón-
urnar og makar okkar áttum í
Skorradal í sumarbústað fjöl-
skyldunnar. Þar var Ella hrókur
alls fagnaðar og sannkölluð
drottning í ríki sínu. Enginn
veit örlög sín. Á miðjum aldri
fór Alzheimersjúkdómurinn að
hafa áhrif á líf Ellu. Smátt og
smátt hvarf hún frá okkur inn í
sitt eigið tilverustig. Fallega
brosið hennar var þó enn til
staðar og æðruleysi hennar var
aðdáunarvert. Fjölskylda henn-
ar þurfti að takast á við erfið
verkefni þegar einkenni sjúk-
dómsins tóku völdin. Þrátt fyrir
dyggan stuðning eiginmanns og
barna fór svo að Ella gat ekki
lengur búið heima. Hrafnista í
Hafnarfirði var heimili hennar
sl. 11 ár. Þar naut hún aðhlynn-
ingar og hjúkrunar starfsfólks-
ins sem sýndi henni væntum-
þykju og ástúð, allt fram á
síðasta dag. Nú er hún orðin
frjáls og leyst frá þrautum lífs-
ins. Fyrir hönd okkar „Patróna“
vil ég þakka Ellu alla vináttu og
tryggð og þátt hennar í að gera
liðnar samverustundir okkar að
gæðastundum sem við munum
geyma í hjörtum okkar um
ókomna tíð.
Við biðjum guð að blessa
hana.
Fjölskyldu hennar vottum við
okkar dýpstu samúð.
Þórdís B. Kristinsdóttir.
Það dró ský fyrir sólu í lífi
Ellu. Við vinir hennar misstum,
vegna veikinda hennar, sam-
bandið við hana í bókstaflegum
skilningi. Það var sárt. En sól-
argeislar brjótast í gegnum ský-
in og verma minningarnar um
samverustundir með Ellu og
hennar fjölskyldu á árum áður.
Það var gleðin og skopskynið,
hógværðin og hæverskan sem
einkenndi hana. Samverustund-
irnar voru margar og ávallt
ánægjulegar, á heimili þeirra, í
sumarbústaðnum í Skorradal, í
útilegu og við ýmis tækifæri, t.d.
á grímuballi í dansskólanum.
Minningarnar eru um fallega
góða konu sem unni fjölskyldu
sinni, var góður vinur. Það var
reisn yfir öllu sem hún gerði.
Á kveðjustundu sendum við
fjölskyldu Elínar Jóhannsdóttur
innilega samúðarkveðju. Bless-
uð sé minning hennar.
Anna og William.
Elsku Ella mín, það er mikill
missir að góðri vinkonu. Við
Ella kynntumst fyrir 50 árum á
„Den Suhrske Husmoderskole“
í Kaupmannhöfn. Þarna hittust
sjö íslenskar stúlkur sem þekkt-
ust ekki allar innbyrðis en vissu
deili á sumum. Fyrsta kvöldið er
minnisstætt þegar við íslensku
stúlkurnar settumst saman til
að drekka kaffi. Þær sem not-
uðu molasykur dýfðu honum í
kaffið og settu svo molann upp í
sig. Allt í einu kemur aðalkenn-
arinn Frk. Petersen og segir að
þetta geri maður ekki í Dan-
mörku, það eigi að láta molann í
bollann og hræra í.
Þetta var góður hópur og var
margt skemmtilegt sem við upp-
lifðum bæði við matreiðslu,
þvotta, sauma og ekki má
gleyma kvöldunum, þegar við
fengum leyfi til að vera lengur
úti. Þegar páskarnir komu feng-
um við leyfi til að dvelja í skól-
anum með því skilyrði að ein
kennslukonan væri hjá okkur.
Það skemmtilegasta var að við
fengum að bjóða íslenskum pilt-
um í mat á laugardeginum fyrir
páska. Það var mikill undirbún-
ingur hjá okkur að hafa þetta
sem flottast. Þeir mættu á stað-
inn og voru frekar feimnir til að
byrja með en síðan var farið í
leiki og gert margt skemmtilegt,
en það besta var að kennslukon-
an lagði til að þeir vöskuðu upp,
sem þeir gerðu með miklum
myndarskap. Þessi tími leið allt-
of fljótt og áður en við vissum af
komu skólaslit og var Ella ein af
þeim sem fengu verðlaun.
Við Ella ákváðum eftir skól-
ann að fara til Ítalíu með Ung-
domsrejseburet, sem stóð yfir í
tæpar tvær vikur. Við vorum 18
í þessari ferð og tók fararstjór-
inn strax ástfóstri við okkur.
Hann heimsótti Ísland síðar í
mörg ár og naut gestrisni Ellu
meðan á dvöl hans stóð. Ítal-
íuferðin var ævintýri frá upphafi
til enda. Eitt sinn vorum við
Ella á gangi í Róm þegar páfinn
átti að koma fram. Allt í einu
koma hermenn til okkar og vilja
tala við okkur en við vorum ekki
á því og hlupum inn í vöruhús.
Þeir eltu okkur þangað og skim-
uðu í allar áttir. Við hlupum eins
hratt og við gátum í átt að hót-
elinu okkar alveg dauðhræddar.
Við hlógum mikið að þessu síð-
ar.
Í gegnum árin höfum við
skólasysturnar frá húsmæðra-
skólanum komið saman og gert
eitthvað skemmtilegt. Síðasta
ferðin sem við fórum allar sam-
an í var til Parísar að heim-
sækja eina skólasysturina sem
þar bjó og dvöldum við þar í
viku. Við Ella vorum saman í
herbergi og var mikið spjallað
um dagana okkar á Ítalíu og í
skólanum. Einn daginn fórum
við Ella saman í skoðunarferð
um París og gerðum hinar vin-
konurnar svo hræddar að þær
ætluðu að láta auglýsa eftir okk-
ur, þegar við komum ekki til
baka á tilsettum tíma. Ella var
sallaróleg og sagði við þær að
það hefði nú ekkert verið að ótt-
ast, við hefðum aldrei villst og
skoðað margt, tekið strætó og
fengið okkur fínar kökur á flottu
kaffihúsi. Það var yndislegt að
fara í þessa ferð og að eiga
þessa yndislegu daga.
Elsku Ella mín, ég þakka þér
fyrir vináttuna og að hafa verið
svo heppin að kynnast þér. Ég
sendi mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til barna, barnabarna
og tengdabarna.
Kristrún Jónsdóttir
(Kidda).
Eftir mjög harða og langa
sjúkdómslegu hefur vinkona
okkar, Elín, kvatt okkur og lok-
ið sínu stríði og hverfur nú til
æðri heima.
Við vorum 13 ára hnátur þeg-
ar fundum okkar bar saman í
Kvennaskólanum í Reykjavík,
allar spenntar og fullar af kvíða-
blandinni tilhlökkun. Þar áttum
við saman fjögur góð ár. Fyrir
nokkrum árum mynduðum við
nokkrar skólasystur hóp sem
við köllum Perlur, það var ein-
falt að finna það nafn því fund-
arstaðurinn hefur oftast verið í
Perlunni. Við höfum farið saman
í ferðalög til útlanda og fór Ella
með okkur í fyrstu ferðina, hún
var reyndar farin að finna fyrir
sjúkdómnum sem heltók hana
svo á nokkrum árum.
Minningarnar streyma fram
um Ellu sem var skemmtileg,
hlý, myndarleg og dugleg og
síðast en ekki síst góð vinkona.
Við geymum góðu minningarnar
í hjarta okkar um ókomin ár.
Angrið sækir okkur tíðum heim
sem erum fávís börn í þessum heim
við skynjum fátt, en skilja viljum þó
að skaparinn oss eilíft líf til bjó,
að upprisan er öllum sálum vís
og endurfundir vina í paradís.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Hvíl í friði elsku Ella okkar
og hafðu hjartans þökk fyrir
vináttuna sem aldrei bar skugga
á.
Við sendum öllum aðstand-
endum hlýjar samúðarkveðjur.
Bjartey og Edda.
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. JANÚAR 2012
✝
Elskuleg móðir mín og systir okkar,
DÓRA BERREVOETS KRISTINSDÓTTIR,
lést í Las Vegas Nevada laugardaginn
12. nóvember.
Bálför hefur farið fram ytra.
Anna Linda Swan og fjölskylda,
Einar Kristinsson,
Kristinn Kristinsson,
Sigurður Kristinsson
og fjölskyldur.
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN TORFADÓTTIR,
Þvervegi 6,
Stykkishólmi,
er lést sunnudaginn 8. janúar, verður jarðsungin frá Stykkis-
hólmskirkju laugardaginn 21. janúar kl. 14.00.
Idda Jófríður Þorleifsdóttir, Hörður Sigurðsson,
Guðrún Alda Harðardóttir, Ólafur Kristján Ragnarsson,
Þorleifur Andri Harðarson, Aldís Óskarsdóttir,
Fannar Már Harðarson
og langömmubörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og systir,
EYRÚN EYJÓLFSDÓTTIR,
Rúna,
sem andaðist á Hrafnistu í Hafnarfirði laugar-
daginn 14. janúar, verður jarðsungin frá
Hafnarfjarðarkirkju þriðjudaginn 24. janúar
kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Parkinsonsamtökin
og Kraft.
Alfons Jónsson, Ágústa Guðmundsdóttir,
Aldís Jónsdóttir,
Eyjólfur Kristinn Jónsson,
Kristrún Jenný Alfonsdóttir,
Inga María Eyjólfsdóttir.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÁRNI V. GÍSLASON
fyrrverandi forstjóri,
lést á Landspítala Landakoti þriðjudaginn
17. janúar.
Útför hans fer fram frá Bústaðakirkju mánu-
daginn 23. janúar kl. 13.00.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vilja minnast
hins látna er bent á líknarstofnanir.
Guðrún B. Steingrímsdóttir,
Steinunn K. Árnadóttir, Sigurður Guðmundsson,
Gísli Ö. Ólafsson,
Gísli Árnason, Unnur Úlfarsdóttir,
Bogi Guðmundur Árnason, Kristín Rafnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær bróðir minn,
ÞÓRIR BJARNASON
fyrrum bóndi á Óseyri
við Stöðvarfjörð,
lést á Uppsölum, Fáskrúðsfirði, sunnudaginn
8. janúar.
Útförin verður gerð frá Stöðvarfjarðarkirkju
laugardaginn 21. janúar kl. 14.00.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Sigurður Bjarnason.
✝
Ástkær móðir okkar, amma og systir,
GEIRLAUG SIGURÐARDÓTTIR,
Lönguhlíð 3,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum mánudaginn
16. janúar.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju þriðju-
daginn 24. janúar kl. 13.00.
Ragnheiður Ingadóttir,
Arnar Geir Bertelsen,
Magnús Ingi Haraldsson,
Magnús Sigurðsson,
Júlíana Sigurðardóttir, Kristján Björnsson,
Gunnar Sigurðsson, Sigríður Einarsdóttir.