Morgunblaðið - 27.01.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 2012
✝ Jón Helgasonfæddist í Un-
aðsdal á Snæ-
fjallaströnd 18.
október 1927. Hann
lést á Sjúkrahúsinu
á Akureyri í faðmi
fjölskyldu sinnar
20. janúar 2012.
Foreldrar Jóns
voru Guðrún Ólafs-
dóttir, f. í Strand-
seljum, Ög-
urhrepppi 3. júlí 1897, d. 24.
nóvember 1987 og Helgi Guð-
mundsson, f. í Snæfjöllum, Snæ-
fjallahr. Ís. 18. september 1891,
d. 8. október 1945. Systkin Jóns
voru sextán og var hann áttundi
í röðinni, þau eru: Guðmundur, f.
1920, d. 1997, Guðbjörn, f. 1921,
d. 1986, Ólafur, f. 1921, d. 2005,
Steingrímur, f. 1922, d. 2008,
Guðríður, f. 1923, d. 2011, Kjart-
an, f. 1925, d. 1999, Guðbjörg, f.
1926, d. 2011, Sigurborg, f. 1928,
búsett í Reykjavík, Hannibal, f.
1930, búsettur á Hólmavík, Matt-
hías, f. 1931, búsettur í Reykja-
vík, Sigurlína, f. 1932, búsett í
Reykjavík, Haukur, f. 1934, d.
2001, Lilja, f. 1935, búsett í
Kópavogi, Auðunn, f. 1936, bú-
settur í Kópavogi og Lára, f.
1938, búsett í Kópavogi.
Jón kvæntist 17. maí 1952
fyrra hjónabandi eru: Magnús,
maki Sigurbjörg Ýr, þau eiga
tvö börn, Barbara, unnusti
Valdimar Heiðar, hann á eina
dóttur. d) Margrét Elfa, búsett á
Akureyri, f. 15.6. 1961, maki
Arnór Bjarnason.
Jón gekk í barnaskóla, var
einn vetur í framhaldsskóla,
lauk vélstjóranámskeiði sem
veitti minna vélstjórapróf og
lauk stýrimannanámskeiði sem
veitti minna skipstjórnarpróf.
Jón fluttist til Akureyrar 1948
og gegndi sjómennsku til
margra ára. Árið 1964 gerðist
hann starfsmaður verkalýðs-
félaganna á Akureyri og var for-
maður Einingar 1974-1985.
Framkvæmdastjóri Lífeyrissjóðs
Sameiningar frá upphafi og þar
til sjóðurinn sameinaðist öðrum
1993 í Lífeyrissjóð Norðurlands
og starfaði þar til ársloka 1996.
Jón sat m.a. í miðstjórn ASÍ og
Verkamannasambandsins um
tólf ára skeið, sat í stjórn Sjó-
mannafélags Akureyrar, Út-
gerðarfélags Akureyringa hf.,
Fjórðungssjúkrahússins á Ak-
ureyri, Húsnæðisstofnunar rík-
isins, Atvinnuleysistrygg-
ingasjóðs, Iðnþróunarfélags
Eyjafjarðar auk fleiri stjórna.
Jón starfaði mikið í stjórnmálum
og var varaþingmaður um tíma
fyrir Alþýðuflokkinn.
Útför Jóns fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag 27. janúar
2012, og hefst athöfnin kl. 13.30.
Snjólaugu, F. Þor-
steinsdóttur frá Há-
mundarstöðum í
Hrísey, f. 1. apríl
1931, dóttir
hjónanna Þorsteins
S. Baldvinssonar
skipstjóra og Ólínu
E. Pálsdóttur. Jón
og Snjólaug áttu
heimili lengst af í
Kambsmýri 2, Ak-
ureyri en bjuggu
síðustu árin í Mýrarvegi 111.
Börn Jóns og Snjólaugar: a) Ól-
ína Eybjörg, búsett á Akureyri,
f. 13.8. 1953, maki Halldór M.
Rafnsson, þeirra börn: Fanney,
d. 7.11. 1995, Ómar, maki Guð-
rún Lind þau eiga tvo syni, Elfar,
unnusta Hildur Ýr. Börn Hall-
dórs eru: Torfi Rafn, maki Lauf-
ey, þau eiga fjögur börn og Unn-
ur, maki Þorsteinn, þau eiga
þrjú börn. b) Þorsteinn Stefán,
búsettur á Akureyri, f. 25.1.
1956, maki Hildur Edda Ingv-
arsdóttir, þeirra börn: Jón Ingv-
ar, unnusta Anna Kristín, Snjó-
laug Svana, maki Bergvin
Fannar þau eiga þrjú börn, Atli
Geir. b) Helgi Rúnar, búsettur í
Kópavogi, f. 19.3. 1958, maki
Olga Hanna Möller, þeirra börn:
Sigríður Vala, Fanney Andrea,
og Jón Baldvin. Börn Helga af
Elsku pabbi, þá er þinni miklu
baráttu lokið og þú farinn að tak-
ast á við ný verkefni.
Baráttumaður varstu með ein-
dæmum, hvort sem það var í leik
eða starfi, margs er að minnast
þegar hugurinn reikar til baka.
Fyrst nefni ég þær ógleymanlegu
stundir þegar ég fékk að fara með
þér á bátnum þínum Orra EA
101, sem þú áttir ásamt fleirum,
út á pollinn að veiða smásíld í nót,
ekki eldri en 6 ára gamall. Ekki
má gleyma öllum ferðunum vest-
ur í Ísafjarðardjúp á æskuslóðir
þínar, að sjálfsögðu á gulum
Skoda Oktavia, með tjaldið í sama
lit og toppgrindin yfirfull af bún-
aði. Þá var ekkert verið að bruna
þetta í einum rykk eins og gert er
í dag, nei það var sko tjaldað á
leiðinni og alltaf við læk.
Á unglingsárum mínum fannst
mér ég missa pínu af þér, elsku
pabbi, þar sem verkalýðsmál og
barátta fyrir betri kjörum launa-
fólks átti hug þinn allan og voru
það ófáar vikurnar sem ég sá þig
ekki, þar sem þú varst oft á samn-
ingafundum í Reykjavík. Það var
þá sem ég ákvað að ekki ætlaði ég
að verða verkalýðsforingi eins og
þú. Ekki voru það áhugamálin
sem voru að taka tíma frá þinni
vinnu en um það leyti sem þú
hættir störfum þá erum við fjöl-
skyldan að koma norður að sjá
leik með KA í Evrópukeppninni í
handbolta. Þá segir þú við mig
hvar sé hægt að kaupa miða á
þennan leik, mér fannst þetta svo
frábært að ég sagði að ég vildi fá
að bjóða þér á þinn fyrsta hand-
boltaleik og keypti ég bæði húfu
og bol á okkur báða sem við fór-
um í á leikinn. Eftir þetta varð
ekki aftur snúið og þú varst með
ársmiða á leiki KA í mörg ár og
klæddir þig upp í gula skyrtu með
KA-bindi fyrir hvern leik.
Ekki er hægt að minnast þín
án þess að minnast á árin sem þið
mamma og fjölskyldan öll átti
saman í sumarbústaðnum Mel-
stað í Fnjóskadal. Í byrjun var
nánast enginn gróður á lóðinni og
melurinn fyrir sunnan bústaðinn,
þar var ekki stingandi strá og
ekkert nema sandur og auðn. Nú
23 árum seinna er þetta algjör
paradís sem þú hefur skapað með
risastórum trjám og fallegum
gróðri og fáum hefði dottið það í
hug en þú breyttir 20 feta gámi í
gistisvítu.
Að lokum vil ég þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar sem við og
fjölskyldan mín áttum saman
með þér og fyrir allt það sem þú
hefur gert fyrir okkur öll.
Eilífð með Jesú, er erfiði þrýtur,
eitt sinn mun rætast sú hjarta míns
þrá,
blíðlega tárin mín burtu hann strýkur
brosandi fagna ég lífinu þá.
(Alfred H. Ackley –
Bjarni Eyjólfsson.)
Hvíl í friði, elsku pabbi, guð
blessi þig.
Þinn sonur,
Helgi Rúnar.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson.)
Ég kveð föður minn Jón
Helgason með þessari bæn og vil
þakka honum handleiðsluna í
gegnum tíðina. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akureyrar í faðmi
fjölskyldunnar eftir erfið veik-
indi. Hann greindist með illvígan
sjúkdóm árið 2005 og barðist við
hann ótrauður eins og hans var
von og vísa. Hann var baráttu-
maður í öllu sem hann tók sér fyr-
ir hendur. Hann var spurður á
sjúkrahúsinu hvort það væri eitt-
hvað sem hann ætti eftir óklárað,
hann var fljótur til svars og sagði:
„Nei, ég vona bara að öllum vegni
ævinlega vel og hafi það sem allra
best.“ Þannig var hann alltaf að
hugsa um þá, sem honum þótti
vænt um, og þeir voru margir.
Dóttir mín sagði einu sinni:
„Mamma, það er svo gott að eiga
svona stóra fjölskyldu og svona
góða vini.“ Þau voru ekki ólík með
það að þau áttu mjög auðvelt með
að kynnast fólki og halda tryggð
við það í gegnum tíðina. Pabbi
hefur þurft í þó nokkuð langan
tíma umönnun heilbrigðistarfs-
fólks, bæði heima, á sjúkrahúsi
bæði hér á Akureyri og í Reykja-
vík og núna síðast á Hlíð. Allt
þetta fólk hefur veitt honum þá
allra bestu þjónustu sem völ er á,
og það ber að þakka.
Fyrir hönd fjölskyldunnar vil
ég þakka öllu þessu frábæra fólki
yndislegheit þess og viðmót í alla
staði. Sérstakar þakkir vil ég
færa Heimahlynningu Akureyr-
ar, sem lengst hefur annast hann.
Svo ætla ég að nefna eina konu
sem hefur annast hann betur en
nokkur hefði getað gert en það er
hún mamma mín, hún á margar
þakkir skilið. Pabbi bað okkur
fjölskylduna að passa hana
mömmu, og við gerum það, pabbi
minn.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Við elskum þig öll.
Þín dóttir,
Ólína.
Elsku pabbi, minningin um þig
mun ætíð lifa í hjörtum okkar.
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lifandi guð hefur fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
allstaðar fyllir þarfir manns.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(Jónas Hallgrímsson.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
hvíldu í friði.
Þorsteinn Stefán
og Elfa.
Elsku besti afi minn, ég sakna
þín svo sárt en ég veit að núna
ertu kominn á góðan stað þar
sem þér líður vel og vakir yfir
okkur hinum sem elska þig. Mig
langar til að þakka þér fyrir allar
yndislegu samverustundirnar
okkar, allar minningarnar sem
ég held fast í núna og hlýja mér
um hjartarætur. Það var alltaf
svo gaman að vera hjá þér og
ömmu og hvergi fannst mér
betra að vera. Það voru ófá skipt-
in sem ég hringdi til ykkar og
vildi fá að koma og alltaf var ég
velkomin og nokkrum mínútum
síðar varst þú kominn til að ná í
mig. Amma dekraði við okkur
með bakkelsi og góðum mat og
við höfðum það alltaf svo notalegt
saman. Þær standa líka upp úr
allar ferðirnar okkar í sumarbú-
staðinn, það var svo gaman að fá
að hjálpa þér við að vökva, slá og
raka, mála og allt sem þú gerðir
til að gera unaðsreitinn ykkar
ömmu svona fallegan. Duglegri
mann er varla hægt að finna, það
er ótrúlegt hvað þú ert búinn að
gera fyrir þennan stað enda var
hann stolt þitt og yndi. Sumrin
þar voru svo skemmtileg, í sveit-
inni mátti gera allt, þar hlupum
við krakkarnir í gegnum úðar-
ann, böðuðum okkur í læknum,
busluðum í litlu sundlauginni og
sveifluðum okkur í hengirúminu.
Ég er svo stolt af þér, elsku afi,
fyrir allt það sem þú hefur afrek-
að í lífi þínu, þú hefur alltaf verið
svo duglegur, svo góður og hjálp-
samur við alla í kringum þig og
alltaf svo bjartsýnn þrátt fyrir
veikindi þín. Elsku afi, þú ert fyr-
irmyndin mín.
Takk fyrir að hafa alltaf verið
til staðar fyrir mig og takk fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig,
það er mér ómetanlegt.
Hvíldu í friði, elsku afi minn,
við hugsum um ömmu núna.
Ástarkveðja,
þín
Barbara.
Þegar við hugsum um minn-
ingar tengdar afa Jóni, sjáum við
hann fyrir okkur að vinna í sum-
arbústaðnum. Hann var svo dug-
legur, og tók sér varla pásu, enda
hefur vinna hans speglast til
baka, þar sem sumarbústaðar-
lóðin var bara sandur en er nú
orðin græn og fögur. Fyrir afa
var ekki nóg að slá grasið með
sláttuvél, hann þurfti auðvitað að
fara með orfi og ljá, og skæri upp
að köntum og inn að trjám. Jafn-
vel fyrir hálfu ári, var hann með
orf í annarri og stafinn sinn í
hinni, að vinna á fullu og alltaf
jafn glaður.
Afi kvartaði aldrei, honum leið
annaðhvort vel eða ágætlega eða
það sagði hann, hann harkaði allt
af sér.
Við munum að sumarið 2004
var öll fjölskyldan í bústaðnum.
Við héldum kvöldvöku og það
sátu allir í hring og varðeldur í
miðjunni. Við fórum í leik þar sem
við völdum okkur ávöxt, og klöpp-
uðum frá ávexti yfir til ávaxtar,
og það var bannað að sjást í tenn-
ur. Þetta fannst afa rosalega
fyndið og erfitt jafnt sem áður.
Hann hló og hló sem gerði það
mun erfiðara. Það var gaman að
sjá hversu vel hann skemmti sér.
Við elskum þig, afi, og þú munt
alltaf eiga stað í hjarta okkar. Þín
verður sárt saknað. Hvíldu í friði.
Fanney Andrea, Jón
Baldvin og Sigríður Vala.
Á kveðjustund vil ég þakka
mági mínum og sönnum vini fyrir
allt og allt. Jón Helgason frá Un-
aðsdal var einhver sá áreiðanleg-
asti maður sem ég hef hitt á lífs-
leiðinni, enda voru honum falin
margskonar störf fyrir sjómenn
og verkafólk á sinni starfsævi.
Þar var hann sívinnandi að þeirra
málefnum og öllu því sem betur
mátti fara. Hann hafði sterka
réttlætiskennd og orðin frelsi,
jafnrétti og bræðralag voru eins
og brennd í vitund hans. Hann
var í ýmsum nefndum og ráðum
hjá Akureyrarbæ, ásamt því að
vera í húsnæðisstjórn á árum áð-
ur og vann öll þau störf með
stakri prýði. Hann var formaður
Verkalýðsfélagsins Einingar um
árabil og naut trausts þeirra sem
að með honum unnu og eins
þeirra sem hann starfaði fyrir.
Sælureitur hans og Snjólaugar
systur minnar í Fnjóskadalnum
var honum mikils virði þegar ald-
urinn færðist yfir. Þar ræktaði
hann upp sandorpið landsvæði
með elju og dugnaði sem honum
var í blóð borin og gerði að því-
líkri vin að eftir var tekið af þeim
sem óku inn dalinn. Sandhólar
urðu gróðri klæddir og trjágróð-
ur óx í melnum og móum. Þarna
undu þau sér best hin síðari ár. Á
fögrum degi í ágústmánuði á
fyrra ári ók ég þeim hjónum aust-
ur í bústaðinn. Þó að veikur hann
væri og fótafúinn var hugurinn
enn til staðar að vökva tré og
runna við húsið og huga að öllu
þannig að allt væri í röð og reglu.
Hann varð að fara yfir brúna
sína, sem hann smíðaði yfir læk-
inn, einu sinni enn til þess að sjá
þá staði sem hann hefði grætt
upp og segja frá því í leiðinni
hvernig þetta allt hefði litið út
þegar hér var aðeins sandur og
ógrónir melar. Þetta var í síðasta
sem hann heimsótti þennan stað
sem honum var svo kær og þau
hjónin höfðu fegrað á svo margan
hátt. Systur minni og fjölskyldu
hennar vottum við samúð okkar.
Blessuð sé minning Jóns Helga-
sonar frá Unaðsdal.
Þorsteinn, Sesselja
og fjölskylda.
Jón Helgason
Miðvikudaginn 18. janúar s.l.
kvaddi ég kæran samstarfs-
mann til margra ára, Sigur-
borgu Guðnýju Jakobsdóttur,
hinsta sinni.
Það var frost og fremur kalt
þennan dag og það kom í huga
minn að það hefði verið við hæfi
að kveðja þessa sómakonu í sól
og blíðu veðri því þannig var
hún í allri sinni framgöngu. Það
skein af henni fegurðin. Við
kynntumst á sameiginlegum
vinnustað okkar til margra ára,
Sjúkrahúsi Akraness. Hún vann
í þvottahúsinu og ég við hjúkr-
Sigurborg Guðný
Jakobsdóttir
✝ SigurborgGuðný Jak-
obsdóttir (Didda)
fæddist í Grund-
arfirði 29. júlí 1946.
Hún lést á heimili
sínu sunnudaginn
8. janúar 2012.
Útför Sig-
urborgar fór fram
frá Akraneskirkju
18. janúar 2012.
un. Eftir að þvotta-
húsinu var lokað
hafði hún umsýslu
með líni sjúkra-
hússins. Við skipt-
umst á kveðjum um
hádegisbil á föstu-
degi, hún var glöð í
bragði eins og æv-
inlega. Á sunnudegi
var hún öll.
Þegar litið er til
baka, yfir starfsfer-
il Sigurborgar, koma margar
minningar í hugann. Didda, eins
og hún var ætíð kölluð, gekk til
allra sinna verka af stakri sam-
viskusemi, yfirvegun og trú-
mennsku. Við samstarfsmenn
hennar gátum mikið af henni
lært.
Við hittumst reglulega og
ræddum um þau mál sem
snertu vinnu okkar beggja. Hún
hafði góða kímnigáfu og átti það
til að setja hlutina í skemmti-
legt samhengi eins og þegar
umræðuefnið var sá „ósiður“
starfsmanna, að hennar mati, að
senda bláa penna í þvott og út-
koman ætíð sú sama þ.e. vinnu-
fatnaðurinn varð bládoppóttur.
Við brostum gjarnan að þessu
og fór hún ævinlega frá mér
með það loforð að nú skyldi
„siða“ starfsfólkið – þetta kæmi
ekki fyrir aftur. Didda var vön
að fara vel með og bar virðingu
fyrir þeim verðmætum sem
henni voru falin.
Það var aðdáunarvert að
fylgjast með Diddu og þeirri
umhyggju sem hún bar fyrir
dætrum sínum. Hún með þær
trítlandi á eftir sér litlar og vel
klæddar, þær orðnar unglingar
og vel siðaðar og nú orðnar fjöl-
skyldukonur gefandi af sér
sömu elsku og þær ólust upp
við.
Það var ekki síður fallegt að
fylgjast með samskiptum Diddu
við tengdamóður sína á sameig-
inlegum starfsvettvangi þeirra í
þvottahúsinu. Milli þeirra ríkti
mikil vinátta og virðing. Ég
sendi Rögnu innilegar samúðar-
kveðjur á þessum erfiðu tímum.
Við, starfsmenn Sjúkrahúss-
ins á Akranesi, höfum misst
kæran starfsfélaga. Missir
dætra hennar, tengdasona og
barnabarna er mikill og votta ég
þeim öllum mína dýpstu samúð.
Steinunn Sigurðardóttir.
Genginn er góður drengur,
hæglátur og hlýr, ötull og glögg-
ur, tryggur vinur.
Margar góðar minningar leita
á hugann. Ljúf kynni allt frá byrj-
un. Notalegar stundir við tafl eða
spil þegar við vorum komnir á fer-
tugsaldur. Smíðar. Jón að smíða
fyrir okkur með einstakri útsjón-
Jón Guðmundsson
✝ Jón Guðmunds-son fæddist í
Bæ í Árneshreppi á
Ströndum hinn 19.
júní 1936. Hann lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans í
Fossvogi 15. janúar
2012.
Útför Jóns fór
fram frá Bústaða-
kirkju 20. janúar
2012.
arsemi, lagni og ljúf-
mennsku. Af því
mátti margt læra
enda kennarinn ekki
af verri endanum.
Gleymist ekki þegar
hann tók mál fyrir
breiðum, fræstum
og fleygskornum
kverklistum, kom
með þá nokkru síðar
og allt passaði upp á
brot úr millimetra.
Raunvísindamaðurinn ég hélt að
slíkt væri ógerningur.
Einu sinni var ég að glíma við
að taka niður flísar og gat ekki
náð þeim heilum hvernig sem ég
reyndi. En hjá Jóni komu þær
auðvitað allar heilar. Man líka
hvað hann var ótrúlega laginn að
negla í steinveggi, rétt eins og
þeir væru úr timbri. Ekki laust
við að sjálfstraust klambrarans
yrði stundum fyrir hnekki.
Ógleymanleg stund þegar við
litum til þeirra hjóna í sumarbú-
staðnum á Brúnavöllum í hitteð-
fyrra. Sama hlýjan í augunum og
alltaf hafði verið. Dregur mig af-
síðis og færir mér gjöf sem er mér
afar kær, vandaður smíðisgripur
eftir hann sjálfan. Þannig var
hann.
Og á köflum blandast glaðværð
og smitandi hlátur Hjördísar
frænku minnar saman við minn-
ingarnar. Slíkt fólk er gott að
þekkja.
Við Sigrún vottum Hjördísi og
öðrum aðstandendum djúpa sam-
úð. Vonum og vitum að minningin
um mannkosti Jóns, drengskap
og dugnað, á eftir að ylja þeim um
ókomna tíð.
Þorsteinn Vilhjálmsson.