Morgunblaðið - 27.01.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 2012
✝ Gyða Guðjóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 29.9.
1926. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli í Reykjavík 3.
janúar 2012.
Foreldar Gyðu
voru Guðjón Jó-
hannsson, f. 2.6.
1906, d. 3.2. 1966,
verkamaður í Rvík,
og Sigríður Gunn-
arsdóttir húsfreyja, f. 28.6. 1906,
d. 9.12. 1990. Alsystkin Gyðu eru
Guðjón, f. 1928, Ragnheiður, f.
1930, d. 1939, Haukur, f. og d.
1935, Ragnar Jóhann, f. 1940, d.
2011, og Sigurður, f. 1945. Hálf-
systir Gyðu er Erna Guðjóns-
dóttir, f. 1931.
Gyða var tvígift. Fyrri mann,
Harald Haraldsson vélstjóra, f.
10.1. 1919, d. 1980, gekk hún að
eiga 5.6. 1946. Þau slitu sam-
vistir. Foreldrar Haraldar voru
Haraldur Sigurðsson, vélstj. í
Rvík, f. 8.2. 1883, d. 27.11. 1954,
og Alice Sigurðsson, f. 4.3. 1890,
d. 28.6. 1972. Dóttir Gyðu og
Haraldar er Ragnheiður Alice
hjúkrunarfr., f. 10.10. 1948, gift
Gunnari H. Guðmundssyni
lækni, f. 27.7. 1947. Synir þeirra
eru a) Guðmundur læknir, f.
1982, maki Svava Þorleifsdóttir
landslagsarkítekt, f. 1983. Sonur
þeirra er Þorleifur Kári, f. 2011.
b) Baldur Helgi BA arkítekt, f.
1986, unnusta Guðrún Harð-
ardóttir, nemi í LHÍ, f. 1985. c)
Snorri Eldjárn, nemi í LHÍ, f.
1988. 2) Þorsteinn umhverfisfr.,
f. 20.3. 1966, maki María Harð-
ardóttir líffr., f. 15.11. 1970.
Börn þeirra eru Hugrún Gyða, f.
2006, og Hörður, f. 2011. Dóttir
Maríu er Una Björg Jóhanns-
dóttir, f. 1995. Fyrrv. Maki Þor-
steins er Björg Jónsdóttir líffr.,
f. 17.5. 1965. Synir Þorsteins og
Bjargar eru Narfi, nemi við LHÍ,
f. 1990, og Eyvindur raf-
eindavirki, f. 1992. 1991-2002
bjó Gyða með Páli Hannessyni
verkfr., f. 6.7. 1925, d. 6.1. 2002.
Gyða ólst upp í Vesturbænum,
gekk í Miðbæjarskólann og Ingi-
marsskóla. Hún var í Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur 1945-
46 og nam listvefnað í Myndlista-
skóla Reykjavíkur 1960-65.
Meðan börnin voru ung var
Gyða heima og sinnti þeim og
stundaði jafnframt heimilisiðnað
af áhuga. Sem útivinnandi var
hún lengst af aðstoðarmaður
iðjuþjálfa á dagdeild fyrir aldr-
aða í Hafnarbúðum. Gyða stjórn-
aði Kvenskátaskólanum að Úlf-
ljótsvatni 1960-64 og var
þátttakandi í starfsemi St.
Georgs-gildisins meðan heilsa
leyfði.
Útför Gyðu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 27. janúar
2012, kl. 13.
1971, kvæntur
Ernu Guðlaugs-
dóttur lækni, f.
1980. Sonur þeirra
er Daníel f. 2011.
Dóttir Guðmundar
er Magdalena, f.
2000, barnsmóðir
Lovísa Rut Ólafs-
dóttir, f. 1973. b)
Gunnar Narfi
lögfr., f. 1977, maki
Lóa Ingvarsdóttir
viðsk.fr., f. 1980. Sonur þeirra er
Ingvar Dagur, f. 2006. Seinni
maður Gyðu var Narfi Þor-
steinsson rafmagnstæknifr., f.
23.5. 1922, d. 25.12. 1989. Þau
gengu í hjónaband 30.11. 1952.
Foreldrar hans voru Þorsteinn
Þorsteinsson, fyrrv. Hag-
stofustj., f. 5.4. 1880, d. 22.2.
1979, og Guðrún Geirsdóttir
Zoëga, f. 29.11. 1887, d. 4.3.
1955. Börn Gyðu og Narfa, auk
Ragnheiðar sem Narfi ætleiddi,
eru 1) Guðrún lífeðlisfr., f. 5.4.
1955. Fyrrv. maki Snorri Bald-
ursson líffr. f. 17.5. 1954. Sonur
Snorra er Heimir sálfr., f. 1974,
maki Signý Kolbeinsdóttir vöru-
hönnuður, f. 1978. Börn þeirra
eru Snorri, f. 2004, og Svava, f.
2009. Synir Guðrúnar og Snorra
eru a) Narfi Þorsteinn verkfr., f.
Amma mín er eftirminnileg.
Hún var stórhuga og hjartahlý.
Sköruleg kona. Fastheldin á sín-
ar skoðanir. Gat verið hávær og
uppátækjasöm. Rétt austan við
Kirkjubæjarklaustur seint að
sumarkvöldi 1981 var ég með
henni og afa á leið í Skaftafell í
útilegu. Ég sagði Hafnarfjarðar-
brandara og amma hló og hló.
Upp úr þurru segir hún: „Heyrðu
Narfi viltu ekki kenna mér sem
snöggvast að keyra?“ Afi var nú
heldur betur til í það og amma
settist undir stýri. Ég fylgdist
spenntur með úr aftursætinu.
Hún var fljót að ná þessu, þriðji
gír svona, já fjórði gír, mér fannst
þetta tilkomumikið. Amma
smellti í fimmta gírinn og bíllinn
flaug áfram í sumarblíðunni.
Svona var amma. Óhefðbundin
og sniðug. Hún var mikill skáti.
Hún reyndi allt hvað hún gat að
gera okkur bræðurna að skátum,
ég var sendur austur að Úlfljóts-
vatni í sumarbúðir og bróðir
minn fékk árlega gefins skáta-
hníf, hann á orðið grunsamlega
stórt safn. Á skátamóti kynntust
þau afi skátum frá Noregi. Upp-
hófst mikil og sterk vinátta sem
entist út lífið. Hún var sannkall-
aður Noregsvinur. Handboltalið
Kolbotn spilaði við Víking á ní-
unda áratugnum, ég veit ekki
hvernig hún bar sig að, en hún
bauð öllu liðinu í mat. Þetta gat
amma. Það var gott að vera barn
hjá ömmu og afa. Þau voru nátt-
hrafnar og ekkert barnabarn var
rekið snemma í rúmið, maður
fékk að ráða háttatímanum sjálf-
ur sem manni þótti að sjálfsögðu
mjög spennandi. Það var ekkert
stress í Hvassaleitinu, amma
prjónaði eða sat við vefstólinn
sinn meðan ég fékk að rista mér
samloku í grilli sem var nýmóðins
og fannst aðeins á betri heimil-
um! Þegar ég skrifa þessi orð finn
ég fyrir söknuði. Hvíl í friði
amma mín.
Guðmundur.
Mig langar til þess að minnast
ömmu minnar með nokkrum orð-
um. Hún var einstök manneskja –
hlý, uppátækjasöm, skemmtileg,
gjafmild, vinamörg og yndisleg í
alla staði. Alveg eins og góð
amma á að vera.
Mér er enn í fersku minni
hvernig tilfinningin var að koma í
heimsókn í Hvassaleiti 85, húsið
þar sem amma Gyða og afi minn
heitinn, Narfi, bjuggu í stærstan
hluta barnæsku minnar. Þangað
var alltaf gaman að koma. Í minn-
ingunni var húsið ógnarstórt og á
mörgum hæðum. Á neðstu hæð-
inni var stór og myndarlegur vef-
stóll sem amma varði löngum
stundum við og bjó til hvert lista-
verkið á fætur öðru. Þegar hún
var ekki önnum kafin við að vefa,
sat hún og prjónaði fyrir fjöl-
skyldu sína og vini.
Í Hvassaleiti var alltaf eitt-
hvað um að vera. Þar voru reglu-
lega haldin stór og mikil matar-
boð þar sem fjölskylda og vinir
þeirra ömmu og afa voru saman-
komin. Á heimili þeirra vöndu
gjarnan norskir vinir þeirra kom-
ur sínar, sem þau höfðu kynnst í
gegnum skátahreyfinguna, sem
amma var mjög stolt að tilheyra.
Ég man mjög sterkt að ég var
sérstaklega hændur að einum
þeirra, Harald, sem endrum og
eins færði mér stóra og mikla
hnífa – eflaust í óþökk foreldra
minna.
Ég man líka eftir ferðalögun-
um sem við fórum í saman í
Skaftafell í gamla, drapplita bíln-
um hans afa. Ófáar ferðirnar
voru farnar þangað – í minning-
unni ár eftir ár. Ég man að ömmu
leið alltaf vel á þessum stað. Þar
voru kjöraðstæður fyrir langar
göngur, bæði að Skaftafellsjökli
sem og inn að Svartafossi og jafn-
vel enn lengra inn í dalinn. Þetta
var held ég, af öðrum fallegum
stöðum ólöstuðum, hennar stað-
ur.
Elsku amma mín, þú varst stór
hluti af lífi mínu. Ég mun alltaf
hugsa hlýlega til þín og allra góðu
stundanna sem við áttum saman.
Blessuð sé minning þín.
Gunnar Narfi.
Margar af bestu minningum
barnæsku minnar tengjast ömmu
Gyðu. Heimili ömmu og afa
Narfa í Hvassaleitinu var enda-
laus uppspretta hlýju og vænt-
umþykju í minn garð og annarra
sem þangað komu. Á leikskóla-
aldri fór ég oftar en ekki í pössun
í Hvassaleitið og fékk þar að
kynnast hlýhug þeirra og mann-
gæsku. Þar fékk ég jafnframt
mínar fyrstu kennslustundir í
lífsleikni, jafnt á sviði mannasiða
og prúðmennsku sem útiveru og
skátastarfs. Þannig var amma
einkar laginn við uppeldi barna
sem hún nálgaðist af miklum
kærleika en jafnframt nokkurri
festu þannig að ekki fór á milli
mála hver réði ferðinni. Þessir
kostir hennar nýttust henni til að
mynda við rekstur sumarbúða
skáta á Úlfljótsvatni sem hún
stýrði af röggsemd í nokkur sum-
ur.
Amma og afi voru einkar
skemmtileg hjón þó að ólík væru.
Afi var hæglátur með einstakt
jafnaðargeð en jafnframt hár-
beitta kímnigáfu en amma var ör-
ari og þurfti sífellt að hafa eitt-
hvað fyrir stafni. Þau voru bæði
afar félagslynd og nutu að bjóða
heim til sín vinum og ættingjum
og lifa margar þessara veislna
enn í minningunni. Þeirra sam-
eiginlega áhugamál var útivist og
skátastarf og voru þau bæði mjög
virk í starfi eldri skáta meðan
heilsa leyfði. Amma var jafn-
framt ötull talsmaður skáta-
starfsins og linnti hún ekki látum
fyrr en við barnabörnin höfðum
öll verið vígð inn í skátahreyf-
inguna og græjuð upp með
gönguskóm, svefnpokum, prím-
usum og öðrum nauðsynlegum
búnaði til fjallaferða.
Amma aðhylltist alla tíð heil-
brigðan lífsstíl og hollt mataræði.
Hún stundaði sund og gönguferð-
ir langt fram á áttræðisaldur
enda var hún líkamlega hraust
þar til allra síðustu árin. Hún var
afar umhyggjusöm og full
náungakærleiks, einkum í garð
barna og eldri borgara. Hún
starfaði lengi á dagvist fyrir aldr-
aða í Hafnarbúðum. Þar kynntist
ég því sjálfur, þegar ég fékk að
fara með henni í vinnuna, að hún
var í miklu uppáhaldi meðal vist-
manna.
Eftir að afi Narfi féll frá á jóla-
dag 1989 kynntist amma Páli
Hannessyni verkfræðingi. Þótt
Páll væri að mörgu leyti algjör
andstæða ömmu fór vel á með
þeim og sambandið einkenndist
af gagnkvæmum kærleika. Við
brottfall Páls árið 2001 fór að
bera á veikindum ömmu sem áttu
síðar eftir að ágerast. Þrátt fyrir
alvarlega heilabilun var lundin
létt og eftir að hún flutti inn á
hjúkrunarheimilið Skjól talaði
hún ávallt um þann stað sem
„Himnaríki á jörðu“ og reyndi
jafnvel að fá vini og ættingja til
að flytja þangað inn. Amma
kvaddi svo á fallegu vetrarkvöldi
hinn 3. janúar sl. þegar slétt 22 ár
voru liðin frá jarðarför afa. Megi
guð sameina þau í eilífðinni.
Narfi Þorsteinn Snorrason.
Mig langar að segja nokkur
orð um ömmu Gyðu. Ég kom inn í
fjölskylduna þegar ég var fjög-
urra ára gamall. Ég man ennþá
eftir því þegar ég kom fyrst inn á
heimili hennar og afa Narfa í
Hvassaleitinu. Ég gekk með
pabba og mömmu Dundu inn fyr-
ir þröskuldinn inn í litla forstof-
una. Ég man eftir litunum, þess-
um mjúku brúnu tónum sem voru
í tísku þá, kommóðu úr tekki og
fatahenginu sem var svo stórt og
svo fullt af yfirhöfnum. Og ég
man, þó aðeins lauslega, eftir
lyktinni sem einkenndi heimilið
alla tíð. Það var lykt af hlýju og
ull, að ég held, og líklega mat-
arilmur líka sem barst úr eldhús-
inu. Þarna sá ég ömmu fyrst.
Hún var áreiðanlega með svuntu
en samt svo fín. Hún settist á
hækjur sér þannig að við vorum í
beinni augnlínu og heilsaði mér
eins og fullorðnum manni og
bauð mig velkominn. Eins og
manni sem hún vildi kynnast bet-
ur. Svo leit hún upp til pabba og
sagði eitthvað fallegt um mig.
Þannig gaf hún mér tækifæri á að
svipast um og ná áttum og finnast
ég hafa stjórn í stöðunni sem er
svo mikilvægt, nánast lífsnauð-
synlegt, fyrir lítið barn í nýjum
aðstæðum. Hún gaf mér svigrúm
og beið með opinn faðminn þegar
ég sjálfur var tilbúinn sem varð
fljótt. Hún virti og skildi óskir lít-
illa barna. Hún kunni þetta.
Ég var mikið í Hvassaleitinu á
þessum árum og mér leið alltaf
vel hjá ömmu og afa Narfa. Hún
var þolinmóð og hafði alltaf tíma
fyrir mig. Hún gaf sér tíma frá
amstrinu við að halda stórt heim-
ili til að kenna mér að vefa á lítinn
veframma sem ég held að afi hafi
smíðað. Ég gerði nokkur lítil
röndótt teppi á þennan vefstól og
þótt þau þættu eflaust ekki
merkilegir gripir í dag fylltist ég
stolti yfir að geta skapað sjálfur.
Ég fékk að leika mér með bílana
mína á munstruðu teppunum í
stofunni sem hún sjálf hafði ofið
og mynduðu fullkomin vegakerfi.
Ég mátti alltaf leika mér í stof-
unni. Afi kenndi mér að skera út í
hobbíherberginu niðri í kjallara
undir bílskúrnum. Þau voru alltaf
að sýsla eitthvað og það var alltaf
eitthvað spennandi að gerast.
Amma óskaði þess að ég lærði á
píanó. Mig skorti þolinmæði en
það var allt í lagi. Bara seinna.
Hún kynnti mig fyrir skátunum
sem mér fannst svakalega spenn-
andi en ég fór aldrei þangað. Ég
veit ekki af hverju. Feiminn býst
ég við en hún þrýsti ekki. Hún
vissi hvað í mér bjó og gaf mér
alltaf svigrúm til að velja sjálfur
og hrósaði fyrir það sem gekk vel.
Ég fór einu sinni í ferðalag með
henni og afa og Áslaugu og Sófusi
vinum þeirra í Skaftafell. Bara ég
einn með þessu fína fólki. Ég man
eftir sólríkum degi þar sem við
höfðum tjaldað undir hlíðinni. Ég
fékk að sjálfsögðu að hjálpa við
að reisa tjaldið og mér var hrósað
fyrir dugnað. Ég var að springa
úr stolti.
Þetta eru bara örfáar æsku-
minningar mínar um ömmu og
afa. Það er frá mörgu öðru að
segja en þessar móttökur, þessi
hlýja og væntumþykja voru mér
svo mikilvægar á þessum tíma í
umbroti æskunnar. Ég hefði ekki
getað óskað mér betri ömmu en
ömmu Gyðu.
Heimir Snorrason.
Mig langar að minnast Gyðu
Guðjónsdóttur með örfáum orð-
um, nú þegar hún hefur kvatt
þetta jarðlíf og er laus úr þeirri
prísund sem Alzheimer-sjúkdóm-
urinn fjötraði hana í síðustu árin.
Ég kynntist Gyðu fyrst þegar
leiðir hennar og föður míns, Páls
Hannessonar, lágu saman, en
bæði höfðu þá misst maka sína úr
krabbameini nokkru áður. Faðir
minn hafði þá verið ekkill í tvö ár
og afar vængbrotinn eftir andlát
móður minnar og það blés í hann
nýju lífi að kynnast Gyðu.
Gyða var einstaklega dugleg
og atorkusöm, mikil húsmóðir og
hannyrðakona. Pabbi hafði oft á
orði við mig hvað Gyða væri góð
manneskja, stundum svolítið
stjórnsöm eins og hann orðaði
það, en alltaf vel meinandi og
vildi öllum vel. Hún var mikil úti-
vistarkona og skáti af lífi og sál
og það er til marks um eljusem-
ina að henni tókst að fá föður
minn til að taka þátt í skátastarf-
inu með sér, þótt það hefði verið
honum þvert um geð í byrjun.
Gyðu féll aldrei verk úr hendi á
meðan heilsan leyfði, vann í
Hafnarbúðum við umönnun eldra
fólks og naut þess að láta gott af
sér leiða. Hún var líka mikil bú-
kona, bakaði og prjónaði til gjafa
og kunni ýmislegt fyrir sér í létt-
vínsgerð en af henni lærði ég þá
list og hafði gaman að.
Gyða var ákaflega stolt af
börnum sínum og barnabörnum.
Henni var líka annt um barna-
börn pabba og þegar Garðar
Snorri sonur minn valdi að koma
heim eftir ½ árs dvöl með okkur í
Kaupmannahöfn, fékk hann að
búa hjá pabba og Gyðu í 6 mánuði
í Grænutungunni. Þá kom vel í
ljós umhyggjusemi Gyðu, sem
smurði nestið fyrir hann í skól-
ann á hverjum degi og vakti eftir
honum fram á nótt um helgar
þegar hann fór út með vinum sín-
um í MK.
Gyða og pabbi áttu góð ár sam-
an og vógu hvort annað upp á
margan hátt, hún spræk líkam-
lega og hann andlega og minn-
ugur eftir því. Það var því ekki
fyrr en pabbi dó að það kom í ljós
að Gyða var komin með byrjunar-
einkenni Alzheimers. Pabbi hafði
veitt henni andlegan stuðning
síðustu árin án þess að við tækj-
um eftir því á meðan Gyða reyndi
að hafa áhrif á mataræðið og
reykingarnar, en pabbi lét ekki
alltaf vel að stjórn.
Pabbi hafði gaman af því að
stríða Gyðu og hún tók því vel og
aldrei man ég eftir því að þeim
hafi orðið sundurorða þau ár sem
þau bjuggu saman enda bæði
orðvör og skapgóð. Þó man ég að
eitt sinn er ég kom í Grænutung-
una um kvöld síðsumars, sat
Gyða úti á palli í ullarpeysu og
prjónaði, en pabbi lá inni í sófa og
las, sem oftar. Gyða hafði þá boð-
ið Norðmanni að gista í nokkrar
nætur án samráðs við pabba.
Maðurinn var skáti en einn af
fylgismönnum uppreisnarhers
Tíbeta og pabbi gat ekki sætt sig
við að fá hann inn á heimilið af
pólítískum ástæðum og hvorugt
vildi gefa sig.
Ég vil að lokum þakka Gyðu
fyrir öll árin sem hún átti með
pabba og fyrir að fá tækifæri til
að eiga samleið með henni í rúm-
an áratug. Hún er sennilega
hvíldinni fegin og ég bið góðan
guð að blessa minningu hennar.
Þorsteini, Guðrúnu, Stellu og
fjölskyldum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Hólmfríður og synir.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast hennar Gyðu
frænku. Við vorum systradætur
en nokkur aldursmunur var þar
sem ég og dóttir hennar Guðrún
vorum jafngamlar upp á dag. Ég
frétti reglulega af Guðrúnu og
hvernig henni gengi bæði í skól-
anum, íþróttum og listum.
Fannst stundum að ég þyrfti að
hafa mig alla við til að standa
undir væntingum fjölskyldunnar.
Seinna kynntist ég Gyðu
frænku og hennar fjölskyldu bet-
ur þegar ég fékk að koma á heim-
ilið hennar á Njarðargötunni að
æfa mig á píanóið á heimilinu. Þá
var ég nýbyrjuð að læra að spila
en ekkert píanó var til heima, þá
tók Gyða frænka á móti mér og
setti klukku af stað og tilkynnti
mér að nú yrði ég að æfa þangað
til hún hringdi. Æfingin skapar
meistarann og það dugðu engin
vettlingatök.
Gyða frænka var alltaf að og
man ég vel eftir hvað hún var
mikil handavinnukona og hafði
mikinn metnað, var að lita og vefa
fallega dúka, hekla, prjóna.
Önnur minning kemur upp í
hugann en hún er frá barnæsku
þegar Gyða var að vinna fyrir
austan á Úlfljótsvatni í sumar-
búðum skáta, þá kom ég með
pabba og mömmu austur og við
hittum Gyðu þar sem hún stjórn-
aði öllu af myndarskap eins og
henni var lagið. Það var ótrúleg-
ur fjöldi barna og mikill erill en
léttleiki og gleði yfir öllum. Gyða
starfaði í skátahreyfingunni
lengst af og var komin þar til
mikilla metorða enda skáti af lífi
og sál.
Gyða frænka fór að vinna við
að kenna gamla fólkinu handa-
vinnu og hafa umsjón með starf-
inu í Hafnarhúsinu og hittumst
við þá oft í gegnum vinnuna.
Þetta starf var sem sniðið fyrir
hana, hún hafði gaman af að
vinna með fólki og stjórna og
elskaði að vinna í höndunum.
Gyða frænka hafði gaman af að
hitta fólk og fannst ætíð gaman á
mannamótum og var oft sú sem
dreif í hlutunum, var ekki lengi
að skipuleggja gott afmæli, hóf,
samsæti. Man eftir hvað það var
oft mikið líf og fjör heima hjá
henni einmitt í góðum veislum,
afmælum. Einu sinni um áramót-
in var ég stödd ekki langt frá
heimili Gyðu í Hvassaleitinu um
miðnætti á gamlárskvöld, þá var
stærsta brennan í Reykjavík þar
sem núna er Kringlan. Fór í
heimsókn til Gyðu eftir brennuna
og man alltaf eftir hvað hún tók
mér vel og hvað það var notalegt
að koma til hennar og hitta
frændur og frænkur.
Gyða frænka kunni þá list að
lifa lífinu lifandi meðan heilsan
leyfði, það er það sem skiptir
máli. Naut þess að vera með fjöl-
skyldu og góðum vinum. Var mik-
il handavinnukona og leitaði eftir
að læra og bæta við sig, hvatti
fólk áfram og var þrautseig á erf-
iðum tímum. Kenndi mér margt
og vil ég að síðustu þakka góðar
stundir og senda fjölskyldunni
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur og vona að góður Guð sé með
ykkur.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Katrín Þ.
Hinn 3. janúar síðastliðinn
kvaddi kær vinkona okkar hjóna
og mikill skáti þennan táranna
dal. Kynni okkar Gyðu hófust
þegar konan mín fór að vinna í
Hafnarbúðum um 1986, en þar
vann Gyða við umönnun eldri
borgara er áttu við vanheilsu að
stríða. Gyða var mikil félagsvera
og geislaði jafnan af lífi og mann-
gæðum. Hún var vinmörg og vin-
sæl enda gestrisin með afbrigð-
um. Við hjónin áttum margar
gleðistundir á heimili Gyðu og
Narfa, manns hennar, með þeim,
vinum þeirra hjóna og ættingj-
um. Gyða og Narfi voru einstak-
lega ljúf og glöð og höfðu yndi af
að safna um sig vinum; eiga með
þeim góðar stundir yfir góðum
mat og glöðu spjalli, sem höfð-
ingjar gerðu forðum daga.
Einna nánast kynntist ég
Gyðu í St. Georgsgildinu í
Reykjavík, en Gyða og Narfi voru
mjög virk í starfi þess um langt
árabil, eða uns Narfi féll frá.
Kona mín og ég gengum í gildið
fyrir atbeina Gyðu og frænku
hennar Helgu Óskarsdóttur sem
einnig var góður vinur okkar
hjóna. Við störfuðum öll í gildinu
fram til þess tíma að heilsa Gyðu
brást 2007/2008 og hún hætti að
geta mætt á fundi og tekið þátt í
ferðalögum gildisins, en þau
höfðu veitt henni ómælda
ánægju.
Skátastarf Gyðu nær miklu
lengra aftur í tímann en sem
nemur vináttu okkar. Hún varð
skáti ung að árum og vann mikið
og óeigingjarnt starf með þeim
og í þágu þeirra. Hún var sannur
skáti jafnt í orði sem æði. Meðal
starfa í þeirra þágu hafði hún um-
sjón með ungu kvenskátunum við
Úlfljótsvatn í fjöldamörg sumur.
Minntist hún þeirra tíma oft og
Gyða
Guðjónsdóttir