SunnudagsMogginn - 29.01.2012, Blaðsíða 17

29. janúar 2012 17
Anna Lilja er menntaður mjólkurfræðingur og starfaði í 13 ár í Mjólkursamlagi
KEA á Akureyri. Þar kom þó að hún gafst upp og hætti, en það var ekki vegna
flogaveikinnar heldur þoldi hún ekki lengur við vegna eineltis á vinnustaðnum.
Þetta var árið 2000.
Þegar flogaveikisjúklingum líður illa andlega eru meiri líkur á flogi en ella.
„Ég er með fullkomnunaráráttu og vildi standa mig vel í vinnunni en treysti
mér ekki til að vera í fullu starfi, þannig að ég minnkaði við mig. Fór í hálft
starf í nokkra mánuði en gafst svo endanlega upp. Ég varð að velja á milli þess
að halda heilsu og að vinna áfram.“
Lengi áttaði hún sig ekki hvers kyns var.
„Þetta var mjög skrýtið. Einn daginn var hætt að bjóða mér góðan daginn,
svo fór ákveðinn hópur fólks að standa upp ef ég settist við sama borð og það í
kaffitímanum. Ég fékk óneitanlega á tilfinninguna að allir hinir væru í vonda
liðinu, þar sem enginn þorði að taka af skarið og standa með mér, en fólk hefur
kannski óttast að lenda í þessu sjálft.“
Anna Lilja segir eflaust hafa spilað inn í að eiginmaður hennar, Sigmundur E.
Ófeigsson, hafði verið í stjórnunarstöðu hjá KEA á sínum tíma, en reyndar áður
en eineltið gegn henni hófst. „Skipulagsbreytingar stóðu fyrir dyrum í samlag-
inu og í eitt skipti þegar þremur starfsmönnum var sagt upp héldu sumir því
fram að hann stæði á bak við það og ég læki einhverjum upplýsingum í hann en
Sigmundur kom þessu máli ekkert við.“
Þau hjónin segja að líklega hafi einhverir starfsmenn samlagsins haldið að
ráða hafi átt Sigmund til að stjórna fyrirtækinu. Anna segist hafa verið svo djörf
að spyrja, þegar fréttist að þremur hefði verið sagt upp, hverjir það væru og
fengið svar frá einum samstarfsmanna sinna: Þú ættir að vita það!
„Ég var vissulega heppin að halda vinnunni því ég hafði ekki unnið svo lengi
sem mjólkurfræðingur. Þarna voru menn sem höfðu unnið í áratug eða lengur
sem var sagt upp.“
Önnu Lilju líkaði afskaplega vel að vinna í Mjólkursamlaginu lengst af. „Það
má því segja að ég hafi misst 60 til 70 félaga þegar ég hætti en mér fannst ég
ekki geta annað. Sjúkdómurinn versnaði heilmikið á þessum mánuðum sem
eineltið stóð yfir. Mér leið svo illa andlega að sjúkdómurinn ágerðist.“
Lengi vel taldi hún sökina algjörlega sína. „Það var líklega ekki fyrr en eftir
tvö ár sem ég loksins áttaði mig á því að þetta væri vandamál hinna en ekki
mitt. Það var ákveðinn léttir en samt vonbrigði því samskiptin við vinnufélag-
ana urðu engin eftir að ég hætti. Það tók suma þeirra álíka langan tíma og mig
að átta sig á þessu en eftir það fóru þeir að heilsa mér aftur. Ef ég mætti þeim í
búð fram að þeim tíma fóru þeir hinum megin við rekkann í stað þess að heilsa
mér.“
Anna Lilja segist hafa reynt að tala við einn verkstjórann um málið í upphafi,
en hann hafi verið einn þeirra sem lögðu hana í einelti og því hefði ekkert
gerst. Hún veit því ekki hvort fjallað var um málið innan fyrirtækisins á sínum
tíma.
„Satt best að segja veit ég það ekki. Því miður gæti verið að margir í fyr-
irtækinu vissu enn ekki af þessu ennþá. En til að losa mig úr þessu sendi ég
stjórnendum fyrirtækisins bréf á sínum til þess að lofa þeim að vita hvernig ég
hefði það, og sagði þeim að ég væri ekki reið við þá.“
Hætti að vinna
vegna eineltis
Síðustu tíu árin áður en Anna Lilja fór í
aðgerðina voru erfið. Hún segir þó ekki
mikinn sársauka fylgja krampaköst-
unum. „Það er aðallega að maður kvíði
fyrir. Það kemur fyrirboði sem svo er
kallaður, en maður veit ekki hvort hann
stendur í kortér eða nokkra klukktíma.“
Hún segir biðina eftir því að sjálfur
krampinn hefjist aldrei hafa vanist. „Best
er að slaka á meðan beðið er, það getur
verið mjög erfitt. En maður reynir það.“
Kastið sjálft stóð yfirleitt í eina til tvær
mínútur en þau voru stundum mörg á
stuttum tíma. „Undir það síðasta, þegar
ég var búin að fá hátt í tíu köst á nokkr-
um klukkutímum og stefndi í fleiri, þá
fórum við upp á sjúkrahús þar sem ég
var sprautuð niður.“
Nú hefur hún ekki fengið flog í tvö ár.
„Það er algjör draumur. Þetta er eins og
nýtt líf. Litla drengnum mínum, sem á
að fermast í vor, finnst þetta alveg stór-
kostlegt.“
Hann þekkti ekki annað, þar til fyrir
tveimur árum, en að móðir hans gæti
fengið krampakast með skömmum fyr-
irvara.
„Það var mikil og erfið ákvörðun fyrir
okkur hjónin hvort ættum að láta hann
sjá hvernig flogið væri eða ekki, þegar
hann var lítill. Við ákváðum að láta hann
sjá það strax; sem betur fer, segi ég í dag.
Ég er viss um að það hefði verið miklu
verra fyrir hann að verða vitni að því
þegar hann var orðinn fjögurra eða fimm
ára. Þótt það væri erfitt og vissulega gréti
hann oft, þá varð þetta eðlilegur hlutur
fyrir hann þegar frá leið.“
’
Anna Lilja hefur ekki fengið flog í
tvö ár. „Það er algjör draumur.
Þetta er eins og nýtt líf. Litla
drengnum mínum, sem á að fermast í
vor, finnst þetta alveg stórkostlegt.“
Anna Lilja stendur upp í fyrsta skipti utandyra eftir að hún fór í aðgerðina. Hér er hún ásamt sjúkraþjálfaranum sínum.
Anna Lilja með sjúkraþjálfara og talþjálfara.
Anna Lilja stendur upp í fyrsta skipti eftir aðgerðina í Rochester.
Sigmundur myndaði konu sína í bak og fyrir.