Morgunblaðið - 14.05.2012, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. MAÍ 2012
✝ Björg HákoníaHjartardóttir
fæddist í Neðri-
Rauðsdal á Barða-
strönd 8. mars
1937. Hún lést á
Landspítalanum
Fossvogi 6. maí síð-
astliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Gísli Hjört-
ur Lárusson, bóndi í
Neðri-Rauðsdal, f.
6.8. 1894, d. 18.7. 1964, og Bjarn-
fríður Jóna Bjarnadóttir, f. 1.12.
1892, d. 4.2. 1979. Björg var
yngst 11 systkina en þau eru Sig-
rún Lilja, f. 17.5. 1915, d. 7.3.
1999, Halldóra, f. 7.10. 1916, d.
26.12. 2010, Fanney, f. 18.2.
1919, Sigríður, f. 6.8. 1921, d.
12.12. 1987, Jónína, f. 3.12. 1923,
Inga, f. 19.1. 1925, d. 2.4. 2008,
Reynir, f. 30.7. 1926, d. 7.1. 2009,
Sigvaldi, f. 28.9. 1928, Lára, f.
24.4. 1930, Kristjana, f. 16.7.
1931.
Árið 1954 kynntist Björg, Þór-
arni Inga Jónssyni, f. 6.9. 1935,
og gengu þau í hjónaband árið
1955. Foreldrar Þórarins voru
Jón Guðmundsson, f. 14.3. 1911,
d. 13.2. 2003, og Guðrún Ásgeirs-
dóttir, f. 4.11. 1912, d. 11.7. 2000.
flutti til Reykjavíkur með for-
eldrum sínum. Hún gekk í Laug-
arnesskólann og fór síðan í
Gagnfræðaskóla verknáms þar
sem hún stundaði nám í hand-
mennt.
Björg og Þórarinn kynntust
sumarið 1954 á garðyrkjuskól-
anum í Hveragerði. Fyrsta heim-
ili sitt reistu þau í Hlíð, Blesu-
gróf, í litlum húsakjarna sem var
inni við Elliðaár beint á móti Raf-
stöðinni. Seinna reistu þau sér
hús í Breiðholtinu en fluttu síðar
í Hvassaleitishverfið á svipuðum
tíma og þau hófu rekstur blóma-
búðarinnar Vors í Austurveri
sem þau ráku í tæplega 20 ár.
Sótti hún á þessum tíma m.a.
námskeið í blómaskreytingum í
Englandi. Þegar þau hættu
rekstri blómabúðarinnar hóf
Björg störf í mötuneyti Háskóla
Íslands og starfaði þar, þar til
hún lét af störfum fyrir aldurs
sakir. Árið 1989 fluttu Björg og
Þórarinn í Kópavog og hafa búið
þar síðan. Björg og Þórarinn
voru einstaklega samrýmd hjón
og ferðuðust mikið bæði innan-
lands og utan. Þegar þau ferð-
uðust um landið gistu þau æv-
inlega í tjaldi en fyrir rúmlega
fimm árum fengu þau sér tjald-
vagn og notuðu hann óspart og
var nú í vetur þegar búið að
planleggja ferðalög sumarsins.
Útför Bjargar verður gerð frá
Lindakirkju í Kópavogi í dag, 14.
maí 2012, og hefst athöfnin kl.
13.
Börn Bjargar og
Þórarins eru 1)
Smári Þórarinsson,
f. 23.5. 1955, eig-
inkona hans var
Þórey Einarsdóttir,
d. 25.3. 2011. Börn
þeirra eru a) Örvar
Smárason, f. 24.6.
1977, m. Birgitta
Birgisdóttir og er
dóttir þeirra Alda,
f. 27.9. 2008. b) Vala
Smáradóttir, f. 8.2. 1984, m. Ill-
ugi Torfason, dóttir þeirra er
Þórey, f. 22.3. 2011. c) Adda
Smáradóttir, f. 14.11. 1998. 2)
Rósa Þórarinsdóttir, f. 26.11.
1956, m. Magnús Andrésson, syn-
ir þeirra eru a) Nói Kristinsson,
f. 14.9. 1982, m. Lena Geirlaug
Ingvadóttir. b) Ívar Kristinsson,
f. 12.6. 1985, m. Fany Larota Cat-
unta og er dóttir þeirra Gabríela
Sif, f. 5.12. 2009. Sindri Magn-
ússon, f. 7.6. 1990, m. Edda Sig-
ríður Freysteinsdóttir 3) Björk
Þórarinsdóttir, f. 15.12. 1964, m.
Kristinn Pétursson og synir
þeirra eru a) Alexander Krist-
insson, f. 2.12. 1989, og Þröstur
Kristinsson, f. 3.12. 1995.
Björg ólst upp í Neðri-
Rauðsdal til 9 ára aldurs er hún
Aðfaranótt 6. maí síðastliðins
leið ofurtunglið yfir himinhvelf-
inguna og tók hana mömmu til
sín.
Tunglið, tunglið taktu mig
og berðu mig upp til skýja.
Þar situr hún móðir mín
og kembir ull nýja.
Aldrei náði ég að fullþakka
henni fyrir það að koma mér í
gegnum barnaskólann en ég varð
seint læs. Hún las oft fyrir mig
m.a. landafræði- og kristnifræði-
bækurnar og hlýddi mér svo yfir.
Hún var ákaflega umburðarlynd
við mig eins og ég gat nú verið
erfiður. Ekki var hún með mikinn
æsing daginn sem ég kom þrisvar
hundblautur inn eftir að hafa
dottið í Elliðaárnar og ekki komið
nema rétt fram yfir hádegi. Ég
þurfti auðvitað að vera inni það
sem eftir var dags því að öll
hversdagsfötin mín voru blaut.
Alltaf var hún saumandi föt á mig
þegar ég var krakki. Minnisstætt
er mér sérstaklega þegar ég var
kominn á unglingsár og orðinn
áhugamaður um tísku. Pífuskyrt-
ur voru í tísku og ég ákaflega
spenntur fyrir þeim. Við mamma
fórum í bæinn og keyptum eina
skyrtu og efni í þrjár til viðbótar.
Mamma gerði svo snið af nýjum
skyrtum eftir fyrirmyndinni og
fljótlega átti ég fjórar flottar
skyrtur. Ég á eftir að sakna
hennar mikið og ég veit ekki
hvernig maður kemst í gegnum
jólin án þess að fá hveitikökurnar
hennar. Blessuð sé minning
hennar.
Smári Þórarinsson.
Elsku mamma, það er ótrúlegt
hvað þetta gerðist hratt. Það voru
aðeins fimm sólarhringar frá því
að þú veiktist og þar til þú varst
farin frá okkur. Hugurinn reikar
til bernskuáranna, það var ynd-
islegt að alast upp við Elliðaárnar
með mömmu heima að hugsa um
okkur. Allar útilegurnar sem við
fórum í, fyrst á „rúgbrauðinu“
þar sem þið notuðust við hey á
gólfið fyrir dýnur. Síðar var
ferðast á Trabant um landið í
einni ferðinni, er mér minnis-
stætt, þegar við vorum að heim-
sækja pabba, sem var að vinna úti
á landi. „Trabbinn“ eitthvað leið-
inlegur og þú þurftir að stoppa
reglulega til að hreinsa kertin,
það vafðist ekki fyrir þér að
skrúfa þau úr og í, þú lést þér fátt
fyrir brjósti brenna.
Öll fallegu fötin sem þú prjón-
aðir og saumaðir. Það var bara að
teikna upp eða sýna þér hvað mig
langaði í og þá saumaðir þú það.
Stundum nutu frænkur og vin-
konur góðs af og þú saumaðir líka
á þær. Seinna unnum við saman í
mörg ár í blómabúðinni. Þitt
þægilega fas og ljúfa skap var
einstakt og auðvelt að grínast
með þér og fá þig til að hlæja. Þú
naust þess að aðstoða okkur
börnin þín fyrir veislur og aðrar
uppákomur hjá okkur, það var
ekki sú afmælisveisla að ekki
væru pönnukökur frá þér. Ef ein-
hver þurfti aðstoð varst þú boðin
og búin, sagðir aldrei nei. Aldrei
kvartaðir þú og hógværari konu
var vart að finna.
Mamma og pabbi voru mjög
samrýnd hjón, og erfitt verður að
hugsa sér annað án hins. Ég mun
gera mitt besta til að hugsa um
pabba. Allar góðu stundirnar með
þér verða perlur á bandi minning-
anna sem ég geymi í hjarta mínu
um ókomna tíð. Ég á eftir að
sakna þín elsku mamma, að heyra
ekki í þér á hverjum degi. Takk
fyrir allt.
Þín dóttir,
Rósa.
Það var síðasta dag aprílmán-
aðar sem líf okkar tók algerlega
óvænta stefnu og við lentum í
hringiðu ótrúlegrar atburðarásar
sem engan óraði fyrir. Það var í
hádeginu sem ég fékk símhring-
ingu um að pabbi hefði dottið nið-
ur og þau mamma væru komin á
bráðamótttökuna. Ég hraðaði
mér á staðinn og var létt þegar ég
sá að ástandið virtist ekki alvar-
legt þó svo að það hefði hrist að-
eins upp í þeim. Ég sat þarna
fram eftir degi meðan verið var
að rannsaka pabba og við spjöll-
uðum saman um allt og ekki neitt.
Húmorinn var á sínum stað þótt
við værum kannski í þannig um-
hverfi að ekki var viðeigandi að
hlæja mikið en við mamma feng-
um samt allavega eitt slæmt kast,
eldrauðar í framan með hláturt-
árin í augunum reyndum við að
horfa ekki hvor á aðra meðan við
reyndum að halda niðri hlátrin-
um. Mikið eru þessir klukkutímar
nú dýrmætir í minningunni og er
ég ævinlega þakklát fyrir þessa
stund sem við áttum saman því
raunin varð svo að það var
mamma sem aldrei átti aftur aft-
urkvæmt heim því hún veiktist
síðan alvarlega um kvöldið.
Já mikið höfum við mamma
hlegið saman í gegnum tíðina að
alls kyns bulli og vitleysu en
margar eru minningarnar líka
um hljóðar og notalegar stundir.
Ein af mínum elstu minningum
snýst einmitt um hlustun þegar
mamma vakti mig alltaf á morgn-
ana með Morgunstund barnanna
í útvarpinu. Mikið var notalegt að
liggja uppi í rúmi og hlusta á sögu
úr útvarpstækinu. Seinna átti ég
svo eftir að hlusta á miðdegissög-
ur með henni og þegar ég komst
til meira vits og ára hlustuðum
við saman á útvarpsleikritin á
fimmtudagskvöldum og spiluðum
rommý á meðan. Í mömmu bjó
vestfirskt blóð sem sýndi sig í því
að hún kvartaði aldrei og var ein-
staklega dugleg og ósérhlífin.
Fyrir örfáum árum báðum við
mömmu að fara til læknis því
okkur fannst hún hafa minnkað
og kom þá í ljós að hún var búin
að minnka um 10 cm því hryggj-
arliðir voru fallnir saman á
nokkrum stöðum. Húmorinn var
svo sannarlega til staðar hjá
mömmu því hennar viðbrögð við
tíðindunum voru að spyrja lækn-
inn hvort hún mætti þá ennþá
sitja í framsætinu, fyrst hún væri
orðin svona lítil. Mamma og pabbi
voru ung að árum þegar þau
felldu hugi saman og áttu þau
bara eftir að verða nánari með ár-
unum. Þau voru alveg einstalega
samrýnd hjón. Sváfu meira að
segja stærsta hlutann af sinni
sambúð undir einni og sömu
sænginni, drukku alltaf saman úr
einni gosflösku og leiddust alltaf
hönd í hönd.
Elsku pabbi, missir þinn er
mikill en við munum gera allt til
þess að styðja þig og styrkja eftir
bestu getu. Við fengum fimm
daga til þess að reyna að ná áttum
og þótt við séum ekki sátt þá var
það besta í stöðunni eins og kom-
ið var að hún fengi að kveðja.
Nóttin sem mamma kvaddi var
líka einstaklega falleg og tunglið
hafði sjaldan verið stærra og nær
jörðinni. Dagurinn sem gekk í
garð var líka fagur og það reynd-
ist vera alþjóðlegi hláturdagurinn
svo nú reyni ég að brosa í gegnum
tárin og ylja mér á minningum
um mömmu sem gat hlegið.
Hafðu þökk fyrir allt elsku
mamma mín.
Þín
Björk.
Hvað bindur vorn hug við heimsins
glaum,
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum
straum,
þó dauðinn oss megi ei saka.
Sem kona hún lifði í trú og tryggð;
það tregandi sorg skal gjalda.
Við ævinnar lok ber ást og dyggð
sinn ávöxtinn þúsundfalda,
og ljós þeirra skín í hjartans hryggð
svo hátt yfir myrkrið kalda.
(Einar Ben.)
Ég kveð þig kæra tengdamóðir
og geymi í hjarta mínu allar
björtu og góðu minningarnar um
þig.
Magnús.
Elsku amma, ég sem var búinn
að plana að skrá þig í pönnuköku-
keppni í sumar og sjá þig verða
Íslandsmeistari. Ég mun alltaf
minnast þín fyrir eldfasta mótið
sem var alltaf fullt af nammi,
frystinn sem var alltaf fullur af ís,
öll andrésblöðin, tindátana, bíl-
ana og allar bíómyndirnar sem
við bræðurnir og frændurnir
horfðum á heima ykkur afa.
Helgarnar sem við Alexander
gistum hjá þér og öll páska- og
jólaboðin. Hlutirnir munu svo
sannarlega verða öðruvísi án þín.
Sindri.
Blessaðir séu þeir
sem gefa sér tíma
til að strjúka vanga
og þerra tár af kinn
bara með því að faðma
og vera.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku amma, bestu þakkir fyr-
ir að hafa alltaf verið svona hlý og
góð við mig og seinna meir við
elsku Þóreyju mína. Það er erfitt
að sætta sig við það að Þórey fái
ekki að njóta þín lengur, en hún
hafði mikið yndi af því að um-
gangast ykkur afa. Það var gott
að geta reitt sig á ykkur þegar ég
þurfti að fara í skólann í haust og
ég trúði ekki öðru en að við fengj-
um að njóta ykkar saman áfram.
Svei mér þá hvað lífið getur verið
undarlegt, stundum er það einfalt
og líður bara áfram og stundum
skellur það á manni og sýnir allar
sínar verstu hliðar. Þá er gott að
vera jákvæður og sjá það fallega í
hlutunum og aðstæðunum. Það
gerðir þú alltaf og man ég ekki
eftir þér öðruvísi en kátri, með
nóg af ís og nammi til að gleðja
barnabörnin. Minningarnar eru
fjölmargar og munu lifa áfram og
ylja okkur öllum um hjartaræt-
urnar. Ég bið að heilsa öllum sem
verða á vegi þínum á leiðinni
áfram.
Þín
Vala, Illugi og Þórey.
Útvarpið í gangi, „og nú er
komið að morgunleikfiminni“.
Kryddstaukar ömmu hlutu að
vera óhreinir. Saman tókum við
þá alla niður og eyddum næsta
klukkutímanum í að þrífa þá.
Litla stráknum hennar ömmu
datt í hug frábær saga og amma
skrifaði hana niður orð fyrir orð
og við bundum inn. Árin liðu og
lagt var upp í ferðalag um heim-
inn. Jól uppi í háfjöllunum og upp
úr pakkanum komu sokkar,
grænir fyrir Ívar og rauðir fyrir
Fany, amma hafði haft áhyggjur
af að okkur yrði kalt. Tíminn leið
og við vorum hjá ömmu og afa,
amma kenndi Fany að prjóna og
að gera pönnukökur.
Enn leið og litlar hendur föðm-
uðu hrukkóttan háls, langamma
og langafi komu sem bjargvættir
og sátu yfir veikri lítilli stelpu
meðan foreldrarnir hurfu í Há-
skólann. Litla stelpan átti eftir að
hlaupa með langömmu sinni um
húsið og sýna henni áhugasöm
heiminn. Þegar við fórum með
Gabrielu Sif í pössun þá drógum
við að fara út aftur. Heima hjá
þeim var sannur friður, gamla
gufan í útvarpinu og værð sem
fannst hvergi annars staðar í
borginni, líkt og heimurinn stöðv-
aðist eitt andartak. Við sátum
með bollann okkar, spjölluðum og
nutum þess að vera til. Í öllu sem
hún gerði sást aðeins ást, um-
hyggja og kærleikur. Litla fjöl-
skyldan var svo heppin að eiga
hana að.
Ívar, Fany og Gabriela Sif.
Elsku amma, takk fyrir að
blessa okkur með tilveru þinni.
Þú varst alltaf þarna fyrir okkur
þegar við þörfnuðumst þín, alltaf
tilbúin að fá okkur í heimsókn, og
þegar maður kom í heimsókn þá
var alltaf komið fram við okkur
eins og við værum konungbornir,
pönnukökurnar voru á leiðinni,
grjónagrauturinn var á leiðinni,
kakósúpan var á leiðinni og þegar
maður gat loks stunið upp að
maður gæti ekki meira, þá var
kominn ís og nammi í fangið og
leigð spóla í tækið.
Amma lét alltaf lítið fyrir sér
fara og hafði alltaf meiri áhyggj-
ur af öðrum en sjálfri sér, var allt-
af lífleg, kát og hló mikið. Hún var
alltaf til staðar þegar á reyndi.
Þegar allt er tekið saman hefur
amma náð því sem er markmið
okkar allra, að vera yndisleg og
elskuð manneskja.
Takk fyrir okkur.
Alexander og Þröstur.
Björg Hákonía
Hjartardóttir
Haukur Angantýsson er einn
snjallasti skákmaður Íslands
fyrr og síðar. Haukur varð Ís-
landsmeistari í skák árið 1976
og var oft nærri því að hampa
titlinum. Hann tefldi á ólympíu-
skákmótinu árið 1970. Tækifæri
Haukur
Angantýsson
✝ Haukur Ang-antýsson fædd-
ist á Flateyri við
Önundarfjörð 2.
desember 1948.
Hann andaðist á
lungnadeild Land-
spítalans í Fossvogi
hinn 4. maí síðast-
liðinn.
Útför Hauks fór
fram í Guðríð-
arkirkju í Graf-
arholti 11. maí 2012.
og titlar Hauks
hefðu örugglega
orðið fleiri hefðu
ekki til komið veik-
indi.
Ég man fyrst
eftir Hauki þegar
ég byrjaði að tefla
um 1980. Ekki var
hægt annað en að
bera óttablandna
virðingu fyrir þess-
um brúnaþunga
dökkhærða skákmeistara. Síðar
keypti ég af honum skákbækur
þegar hann seldi sumar gömlu
bækurnar sínar. Ekki fór
framhjá manni miðað við blý-
antsmerkingarnar í bókunum að
Haukur var ákaflega vel lesinn
skákmaður.
Haukur hvarf svo úr skák-
samfélaginu í mörg herrans ár
en hóf að tefla í Vin, athvarfi
Rauða krossins, í fyrra. Haukur
tefldi síðustu misseri reglulega í
Vin sem og einnig með Ásum,
skákfélagi eldri borgara í Ás-
garði, og vann mörg mót.
Skákhreyfingin hefur misst
mann. Aðstandendum votta ég
samúð mína.
Gunnar Björnsson, forseti
Skáksambands Íslands.
Það var góður dagur, fyrir
u.þ.b. ári, þegar Haukur kom
við í athvarfinu Vin á mánudegi
til að taka nokkrar skákir.
Kappinn hafði ekki teflt að ráði
í 20 ár en hann vann minni spá-
menn án átaka og þegar hann
lagði vin okkar Róbert Lagerm-
an í hörkuskák sáu menn að
þetta var fúlasta alvara. Hauk-
ur skráði sig í Skákfélag Vinjar
sem fagnaði gríðarlegum lið-
styrk fyrir komandi Íslandsmót.
Þegar ég leitaði upplýsinga
hjá manni í forystusveit skák-
hreyfingarinnar, varðandi grein
um nýja félagann, var svarið:
„Það þarf ekkert að rifja upp
afrekin hans Hauks, maðurinn
er legend!“ Svo fylgdu ham-
ingjuóskir og menn voru afar
kátir með að sjá alþjóðlega
meistarann mættan að nýju.
Haukur var fastagestur á æf-
ingum í Vin á mánudögum og á
þriðjudögum mætti hann í Ás-
garð að tefla við skákstráka á
besta aldri. Hann hafði sterka
nærveru og það var bara miklu
skemmtilegra þegar þessi mikli
karakter var með.
Það var rogginn liðsstjóri
sem tefldi fram tveimur grjót-
hörðum köppum með magnaða
ferilskrá á Íslandsmótinu í
haust, þeim Hauki og Birni Sig-
urjónssyni, FIDE-meistara.
Baráttumenn með óteljandi titla
á bakinu og félagar úr TR frá
því áður. Nú hafa þeir báðir
kvatt okkur og söknuður Vinj-
arfólks er mikill.
Eftir svo langt hlé frá mótum
var úthaldið ekki sem áður, það
tekur á að tefla langar skákir
heila helgi. Eftir maraþonskák í
þriðju umferð í haust tapaði
Haukur eftir að hafa haft vinn-
ingsstöðu og var þungur á brún.
Áhorfandi tjáði mér, nokkru áð-
ur, að andstæðingurinn hefði
boðið jafntefli en Haukur ekki
heyrt, enda með skerta heyrn.
Ég vissi ekki hvort það mætti
benda pilti á þetta og spurði
skákstjóra sem sagði að Hauk-
ur Angantýsson hefði ekki
hlustað á jafnteflisboð áður fyrr
og það væri engin ástæða til að
ætla að það hefði breyst!
En baráttuandinn var til
staðar því er Hauki var ekið
heim var eins og áður sagði
þungt í honum. Við ræddum um
að þetta yrði bara leiðrétt, liðið
væri neðarlega en nægur tími
til stefnu. Eftir að hafa boðið
góða nótt spurði kappinn allt í
einu hvað mörg lið færu upp úr
deildinni og þá sá ég að það
þyrfti ekki að hafa neinar
áhyggjur. Þetta var svo lagað í
síðari hlutanum á Selfossi í vor,
þótt ekki færi liðið upp þá voru
neðstu sætin örugglega yfirgef-
in.
Haukur var bráðgreindur,
efnafræðingur frá Georg Aug-
ust-háskólanum í Göttingen,
með skipstjórnarpróf upp á vas-
ann og starfaði sem netagerð-
armaður, svona m.a. Hann varð
Íslandsmeistari og keppti með
ólympíuliði Íslands, sigraði á
World Open í Philadelphiu þar
sem fleiri hundruð manns
kepptu og skildi eftir fyrir neð-
an sig her stórmeistara. Þetta
var 1979 og Haukur ekki enn
orðinn alþjóðlegur meistari.
Þau veikindi sem Haukur tókst
á við komu sennilega í veg fyrir
enn meiri frama en ég ætla ekki
að rifja frekar upp afrek þessa
snillings, mér fróðari menn eiga
eftir að gera það. Ég vil bara
rifja upp orðin sem góður mað-
ur sagði: „Maðurinn er legend.“
Fjölskyldu Hauks Angantýs-
sonar votta ég dýpstu samúð.
F.h. Skákfélags Vinjar,
Arnar Valgeirsson.