Morgunblaðið - 12.06.2012, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. JÚNÍ 2012
Hún Arnheiður Halldórsdóttir
vinkona mín frá Eskifirði er lát-
in. Hún er ein merkilegasta kona
sem ég hef kynnst. Hefur einnig
haft mikil áhrif á heimili okkar
Magnúsar bæði úti og inni því
garðurinn okkar er fullur af
steinum sem þessi kona tíndi út
um allt Austurland að ég held.
Föðurbróðir minn hann Addi
frændi átti þessa konu fyrir
tengdamóður og hefur það verið
fastur liður þegar við Magnús
komum í heimsókn til Adda og
Sólveigar að ganga niður brekk-
una og heimsækja Arnheiði í
kaffi og spjall og svo að setja
nokkra steina í bílinn og flytja
norður til Húsavíkur. Einnig eru
í fórum okkar dúkkur tvær
prjónaðar af Arnheiði, ótrúlega
flottar. Já heimili þessarar sóma-
konu var bæði handavinnu- og
steinasafn. Einnig háfleygar eld-
húsborðsumræður um álver,
virkjanir og flótta fólks af lands-
byggðinni til Reykjavíkur svo
eitthvað sé nefnt. Mig langar að
votta hinni fjölmennu fjölskyldu
Arnheiðar innilega samúð og
kveð þessa vinkonu mína með
vegsemd og virðingu.
Hólmfríður Benediktsdóttir
Húsavík.
Ein besta vinkona mín er látin.
Ég heimsótti hana daginn fyrir
andlátið á heimili hennar og hitti
hana glaða og brosandi í fé-
lagsskap systur sinnar og dóttur.
Það var ekkert nýtt við það að
Adda vinkona mín væri með
gesti, þangað sóttu margir
lengra eða styttra að komnir til
að njóta samveru með henni. Ég
kynntist henni þegar ég kom inn
í fjölskyldu eiginmanns míns og
alla tíð síðan höfum við verið
mjög nánar. Ég minnist hennar
fyrst sem ungrar og glæsilegrar
stúlku á Eskifirði.
Ég man hana húsmóður á
stóru og umsvifamiklu heimili,
þar sem listfengi hennar og
rausnarskapur fengu að njóta
sín. Ég hef alla tíð borið mikla
virðingu fyrir Öddu vinkonu
minni. Hún var góður fulltrúi ís-
lenskra alþýðukvenna. Svo list-
feng sem hún var. Allt lék í hönd-
um hennar, hvert sem hráefnið
var, ekkert var henni ofviða á því
sviði. Á hennar heimili voru allir
aufúsugestir, börn og fullorðnir,
enginn greinarmunur gerður.
Gjafmildi og greiðasemi voru
henni líka í blóð borin. Það var
ekki af tilviljun að allir hændust
að henni. Á langri ævi kemst
enginn undan því að kynnast
sorginni og það gerði vinkona
mín líka snemma á lífsleiðinni.
Móður sína og systur missti hún
á unga aldri. Föður sinn, eigin-
mann og dóttur með stuttu milli-
bili. Lífshlaupinu hennar Öddu
verður ekki lýst í fáum orðum.
Það þarf hver að muna það fyrir
sig. Við Lalli minnumst elsku-
legrar vinkonu og frænku, leik-
systur og konu sem hver og einn
getur tekið sér til fyrirmyndar.
Við kveðjum hana með versum
herra Sigurbjörns Einarssonar
biskups.
Blómin falla, fölskva slær
á flestan ljóma.
Aldrei hverfur
angan sumra blóma.
Þannig varstu, vinur, mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu
geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf
sem aldrei falla.
Drottinn launi
elskuna þína alla.
Við sendum börnunum hennar
Öddu, tengdabörnum og fjöl-
skyldum þeirra, systkinum og
allri stórfjölskyldunni okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Við er-
um öll svo miklu fátækari.
Vertu Guði falin, kæra vin-
kona.
Jóhanna og Þorlákur
og fjölskylda.
Fagur, fagur fiskur í sjó,
svona byrjaði vísan sem þú
söngst svo oft fyrir okkur Jón,
elsku amma okkar, þessi vísa
minnir okkur svo á þig. Við
geymum ótal minningar um þig
eins og þegar við fórum á vík-
ingahátíðina og síðan öll jóla-
boðin þegar við borðuðum villi-
bráð sem pabbi var búinn að
veiða. Þú varst svo dugleg að
ýta okkur á rúlluskammelinu
fram og til baka, í íbúðinni
þinni á Sólvangsveginum, þú
gast ýtt okkur endalaust fram
og til baka. Oft fórstu með okk-
ur niður að tjörn í Hafnarfirði
að gefa öndunum brauð. Heima
hjá þér í Hafnarfirðinum áttir
þú fullt af Playmo-dóti til að
leika með. Oft sagðir þú okkur
af því þegar þú varst lítil stúlka
Þuríður
Gísladóttir
✝ Þuríður Gísla-dóttir fæddist á
Hnappavöllum í
Öræfum 2. desem-
ber 1919. Hún lést á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 30. maí
2012.
Útför Þuríðar
fór fram frá Frí-
kirkjunni í Hafn-
arfirði 11. júní
2012.
austur á Hnappa-
völlum, hvernig líf-
ið var í þá daga og
frá uppáhaldshest-
inum þínum, hon-
um Víkingi. Þegar
þú varst farin að
gleyma þá spurðir
þú oft hvort við
kæmum ríðandi á
hestum til þín í
heimsókn. Við eig-
um eftir að sakna
þín en við vitum að þú ert á
betri stað núna í „Sumarland-
inu“ og heilsan orðin góð og
minnið komið afur. Við munum
aldrei gleyma þér og ég, Þur-
íður, er mjög ánægð að heita í
höfuðið á þér, elsku amma mín,
eins og þú varst látin heita í
höfuðið á ömmu þinni.
Þín barnabörn,
Jón og Þuríður.
Elsku amma, þegar ég frétti
að þú værir farin fann ég ennþá
meira fyrir því hversu mikið þú
átt í mér. Allt frá því ég man
eftir mér hefur þú verið mér
eins og klettur og alltaf hafðir
þú hagsmuni mína að leiðar-
ljósi. Nánast hvern einasta dag
á minni grunnskólagöngu
komstu heim á Hverfisgötuna
og gafst mér að borða. Það kom
ekki til greina að sleppa við að
koma heim því ekki vildi ég að
þú kæmir og eldaðir fyrir mig
og ég ekki á staðnum. Ekki
skipti máli hvort ég kæmi einn
eða með vini með mér, alltaf
gafstu öllum að borða. Annað
gott dæmi um það hversu góð
amma þú varst er að ef maður
kom kaldur heim og var mögu-
lega búinn að týna ullarsokk-
unum þá tók það ekki langan
tíma þar til þú varst komin með
nýprjónaða sokka til mín. Á
unglingsárum kom ég oft til þín
eftir æfingar og þá var gott að
eiga góða ömmu sem gat nudd-
að á mér fæturna og gefið gott
kvöldsnarl á meðan við horfð-
um á fréttirnar saman. Alltaf
hafðir þú ánægju af því að
stjana við barnabörnin og gera
okkur lífið auðveldara. Allt sem
þú kenndir mér, elsku amma
mín, mun ég nýta mér alla ævi,
hvort sem það er á heimilinu
eða hvernig á að koma fram við
aðra einstaklinga. Ég veit að
þú munt vaka yfir mér alla ævi
og fylgist með hvort ég sé ekki
að gera allt rétt. Hvíl í friði,
elsku amma.
Árni Freyr.
Með nokkrum orðum vil ég
minnast kærrar móðursystur
minnar sem nú kveður okkur á
93. aldursári. Á síðustu þremur
árum hafa þær systur kvatt
okkur, hver af annarri, fyrst
Guðný, svo mamma (Guðrún)
og nú Þura. Áður hafði Jón
bróðir þeirra látist fyrir þó
nokkuð mörgum árum. Kær-
leikur, vinátta og góður sam-
gangur var alla tíð á milli
systranna og ekki síst eftir að
þær urðu allar búsettar á höf-
uðborgarsvæðinu. Því var oft
fjör og mikið talað þegar þær
hittust. Jón bróðir þeirra bjó á
Hornafirði og þegar hann kom í
bæinn töldu þær ekki eftir sér
að gefa honum ótal góð ráð
hvort sem hann sóttist eftir
þeim eða ekki. Sumum þótti
stundum nóg um en þetta var
allt gert af góðmennsku einni
saman. Og líklega hefur honum
bara þótt gott í aðra röndina að
komast austur aftur í kyrrðina.
Um leið og Þuru er minnst
hugsa ég ósjálfrátt til Ella,
hennar góða eiginmanns sem
lést langt um aldur fram. Þau
voru samstillt hjón og það var
ljúft að vera í návist þeirra.
Þegar ég flutti til Hafnarfjarð-
ar ung að árum var notalegt að
vita af þeim í Grænukinninni.
Þura var frændrækin og það
var gott að leita til hennar.
Hún var myndarleg húsmóðir
og stjórnaði sínu heimili af
röggsemi.
Það gustaði af frænku minni,
hún sagði sína meiningu og tal-
aði hátt og mikið en það var
líka stutt í hláturinn. Mörg ár
söng hún í kór Skaftfellinga
innan um ættingja og vini og
átti þar góðar stundir því hún
var bæði glaðlynd og fé-
lagslynd.
Marga sunnudagsmorgnana
kom Elli við hjá mér að lokinni
morgungöngunni niður á höfn.
Honum þótti ekki slæmt að fá
kaffisopann og enn síður mér
að fá hann í stutt innlit. Naut
hann þess að dýfa nokkrum
molum í kaffið þar sem Þura sá
ekki til hans. Hún var í
vinnunni á Sólvangi. Þura bar
mikla umhyggju fyrir Ella og
lagði sig sérstaklega fram um
að hugsa vel um heilsu og mat-
aræði þeirra.
Þura slasaðist illa í bílslysi
eftir að hún varð fullorðin og
þá kom sér vel að vera í góðu
formi. Hún var harðákveðin í
að ná heilsu aftur og styrkti sig
með æfingum, heilsubótar-
göngum, sundi og hollu mat-
aræði. Henni var ekki fisjað
saman. Ég sé hana fyrir mér
koma gangandi rösklega eftir
Hringbrautinni með bakpok-
ann, nýkomna úr sundi og á
leið til Guðna að passa strák-
ana hans. Hún var alla tíð létt í
spori. Eftir að hún hætti að
vinna kíkti hún oft við hjá mér
í kaffisopa en þáði engan mol-
ann.
Mér þótti mjög vænt um
þessi innlit og þarna kynntist
ég frænku minni enn betur.
Það er bjart yfir minningum
mínum um mína kæru frænku.
Hún skilur eftir sig afkomend-
ur sem eru góðir vitnisburðir
foreldra sinna. Þeim votta ég
öllum innlega samúð mína. Guð
blessi minningu Þuru frænku.
Katrín.
Elsku, yndislega
amma mín, nú er þínu ferðalagi
lokið hér á þessari jörð. Hjarta
mitt er fyllt þakklæti fyrir þær
ómetanlegu stundir sem ég átti
með þér. Þú ert og verður alltaf
ein af mínum fyrirmyndum í líf-
inu. Minningin um þig mun lifa
með okkur, börnunum þínum.
Ég kveð þig nú í hinsta sinn,
elsku amma mín, með litlu
kvæði sem ég orti til þín.
Í fangi þínu ég blessun hlaut,
nafn var gefið, verndar naut.
Mig vafðir hlýju og hjartans ást,
umhyggju barst, það alltaf sást.
Í nærveru þinni birti allt til,
mér, ömmustelpunni, veittir yl.
Guðsgjöf það var að fylgja þér,
því lífsins gildi gafstu mér.
Með hinstu kveðju minningar
streyma,
sem hjarta mitt mun ávallt geyma.
Á lífsins leið ég sakna þín,
hvíl í friði, elsku amma mín.
Þín sonardóttir,
Kristín Gestsdóttir.
Mig langar með örfáum orð-
um að kveðja góða konu. Ég
kynntist Kristínu þegar ég var
barn að aldri. Hún var mamma
Valborgar sem er gift honum
pabba mínum. Hún var góð-
hjörtuð, falleg og fordómalaus
kona. Ég minnist Kristínar með
þakklæti og hlýju. Hún var mér
alltaf mjög góð. Hún kom fram
við mig af virðingu, hlýju og
væntumþykju og ég fann alltaf
fyrir öryggi og kærleika í návist
hennar. Ég upplifði að hún hefði
dýpri skilning á aðstæðum mín-
um en margir aðrir. Það var
Kristín
Gestsdóttir
✝ Kristín Gests-dóttir fæddist á
Kálfhóli á Skeiðum
8. júlí 1915. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Mörk 24. maí
2012.
Kristín var jarð-
sungin frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 11. júní 2012.
mér ómetanlegt
þegar ég sem við-
kvæmt barn þurfti
að takast á við erf-
iðar tilfinningar og
aðstæður í kjölfar
skilnaðar foreldra
minna. Fyrir það
verð ég henni ætíð
þakklát.
Ég kveð Krist-
ínu með virðingu,
kærleika og þakk-
læti í hjarta.
Megi minning hennar lifa.
Þrúður Arna Briem
Svavarsdóttir.
Mismunandi áhrif hafa menn-
irnir hverjir á aðra um ævi-
skeiðið. Sumir valda andans
kulda en aðrir verma varanlega.
Slíkur varmi getur orðið að ævi-
langri vináttu sem endist meðan
báðir lifa og jafnvel bara annar.
Ég kallaði hana aldrei annað en
„Stínu á Flókó“ enda bjó hún
áratugum saman á Flókagötu 4.
Þangað kom ég, 16 ára lands-
byggðarstúlka, í fæði og hús-
næði haustið 1967. Og hvílík
heppni. Þar myndaðist órofa
vinátta við Stínu og hennar
góðu fjölskyldu, Sigga og börn
þeirra, Valborgu og Gest. Um-
hyggja fjölskyldunnar fyrir
stelpunni kom fram á margvís-
legan hátt, m.a. rogaðist fjöl-
skyldufaðirinn að beiðni Stínu
með forláta grammófón-mublu
úr geymslu upp í herbergi
stelpunnar til að hún og vinkon-
urnar gætu hlustað á rokk- og
poppgólið sitt. Vinkvennahópur-
inn á góðar minningar frá
Flókagötu 4.
Stína varð ekki bara húsmóð-
ir mín, heldur vinur og fyrir-
mynd. Hún var falleg kona með
afbrigðum, smekkleg og tign-
arleg. Þegar hún hló sínum sér-
staka hlátri, tindruðu augun og
hnykkur kom á höfuðið, þannig
að úr varð einskonar fagur-
fræðileg sinfónía. Stína var
þeirrar fegurðar frá náttúrunn-
ar hendi að ekki þurfti að betr-
umbæta, enda átti hún stundum
erfitt með að skilja málning-
arstand þeirra sem ekki höfðu
verið jafn heppnir. Hún var
jafnflott nývöknuð í morgun-
sloppnum og uppáklædd í dragt
með barðastóran hatt. Eitt er
hin ytri fegurð og annað hin
innri. Mannkostirnir voru marg-
ir. Hún talaði aldrei þvert um
hug sér, var rökföst og sjálfri
sér samkvæm. Tryggð hennar
og hjálpsemi var viðbrugðið.
Hún hafði til að bera gagnrýna
hugsun og hafði ákveðnar skoð-
anir, gat jafnvel verið óvægin ef
henni þótti að einhverjum vegið
eða einkahagsmunir teknir fram
yfir almannahagsmuni.
Ég var ekki ein um að hafa
matarást á Stínu og margur
einn góður bitinn og sopinn
þeginn við fallega dúkað borðið
í stofunni á Flókó. Stína bjó til
sérstaklega gott kaffi og pönnu-
kökurnar hennar voru með
„Stínubragði“. Aldrei kom ég
svo til hennar meðan hún hélt
enn heimili, að hún skellti ekki í
pönnsur. Að sitja í stofunni með
Stínu að kaffispjalli og borða
nýbakaðar pönnsur, það var
eðal. Tilhugsunin um það verm-
ir á köldustu dögum.
Stína var mikil fjölskyldu-
manneskja og gífurlega frænd-
og vinmörg. Tíðar gestakomur
voru á heimili þeirra Sigga og
jafnan glatt á hjalla. Millum
þessa fólks voru og eru
tryggðabönd en síðasta áratug-
inn hefur Valborg tekið við
kyndlinum af móður sinni og
séð um að vera miðdepillinn í
frænd- og vinagarðinum. Mikill
samgangur var milli þeirra
mæðgna alla tíð og sjaldan sást
fallegra mæðgnasamband.
Elsku fjölskylda, sá sem átt
hefur mikið, missir líka mikið,
slík er formúla kærleikans.
Stínu minni þakka ég af alhug
ómetanleg kynni í 45 ár, alla
viskuna og væntumþykjuna sem
hún sýndi. Sú var nú gagn-
kvæm.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
(Oddný Kristjánsdóttir í Ferjunesi)
Þú áttir söngva og sól í hjarta
er signdi og fágaði viljans stál.
Þeir þurftu ekki um kulda að kvarta,
er kynni höfðu af þinni sál.
(Grétar Fells)
Guðný Anna.
✝ Sigurjón SkúliBjarnason
fæddist í Reykjavík
9. nóvember 1943.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu í Hafnarfirði
26. maí 2012.
Foreldrar hans
voru Bjarni Sig-
urðsson og Svan-
hvít Svala Krist-
björnsdóttir og var
hann þriðji í röð sjö systkina.
Skúli giftist Hugrúnu L.
Ólafsdóttur árið 1975 og eign-
uðust þau tvær dætur saman,
þær Sigrúnu og Maríu. Sigrún á
tvö börn, Skúla Þór Birkisson og
Hugrúnu Evu Unnarsdóttur
ásamt sambýlismanni sínum
Unnari Jónssyni. María Skúla-
dóttir er gift Einari Má Björg-
vinssyni og eiga
þau saman Björg-
vin Skúla og Hugin
Lindar. Fyrir átti
Skúli tvær dætur af
fyrri samböndum,
þær Þóru Guðrúnu
og Svanhvíti. Þóra
Guðrún er gift
Kristni Karli Garð-
arssyni, þau eiga
einn son Guðmar
Þór. Svanhvít á tvö
börn, þau Shönnu Hofman og
Philip Einarsson, þau eru búsett
í Ástralíu. Að auki átti Hugrún
einn son, Grétar Lindberg sem
Skúli gekk í föðurstað og ól upp
frá eins árs aldri. Grétar á tvö
börn, þau Grétar Freyr og Ey-
dísi Maríu.
Útför Skúla fór fram í kyrr-
þey 5. júní 2012.
Aðfaranótt 26. maí vorum við
vakin upp með skelfilegum frétt-
um af andláti þínu, elsku pabbi.
Við rukum heim til ykkar
mömmu og sáum þig látinn, far-
inn öllum að óvörum, svo skyndi-
lega, svo allt of fljótt. Hjartaáfall
að sögn læknisins.
En við töluðum saman fyrr um
kvöldið og nánast daglega, allt
frá upphafi vorum við góðir vinir,
þrættum, sættumst, hlógum og
grétum saman og ræddum saman
um heima og geima, t.d. pólitík og
allt sem viðkemur mannlegu eðli
og samskiptum.
Þú ætlaðir á golfmót næsta
morgunn (eins og þú gerðir við
hvert tækifæri) og svo ætluðum
við að hittast eftir það.
Eins og hendi væri veifað ertu
farinn, öll sameiginleg plön horf-
in að eilífu, allavega þangað til ég
hitti þig á ný á þeim góða stað
sem ég trúi að þú sért á núna. Ég
er þakklát fyrir þann tíma sem
við fjölskyldan fengum með þér
og hversu hress og glaðlegur þú
naust lífsins á meðan þú hafðir
það hér með okkur. Þú varst mín
helsta hvatning og stuðningur og
það styrkir mig í sorginni að vita
hversu mjög þér fannst við lík á
mörgum sviðum, mér er það
sannur heiður að líkjast þér,
pabbi og er stolt og ánægð að
hafa fengið að eiga þig sem föður.
Ég á eftir að sakna þín svo gíf-
urlega mikið en ég mun líka
reyna að hafa þín gildi og viðhorf
í heiðri og halda áfram, reyna að
vera sterk og jákvæð, njóta lífs-
ins og láta mér og mínum líða vel.
Ég elska þig af öllu hjarta og held
minningu þinni lifandi. Bless að
sinni, elsku pabbi, farðu vel með
guði og englunum.
Þín dóttir,
Sigrún.
Sigurjón Skúli
Bjarnason
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morg-
unblaðslógóið efst í hægra horn-
inu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir
birtingu á útfarardegi þarf grein-
in að hafa borist á hádegi tveim-
ur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Minningargreinar