Morgunblaðið - 24.07.2012, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. JÚLÍ 2012
✝ Jónína MargrétPétursdóttir
fæddist í Áreyjum á
Reyðarfirði 15.
mars 1922. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni 15. júlí
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Pétur Wilhelm
Jóhannsson, f. 3.11.
1893, d. 25.2. 1986,
og Sóley Sölvadótt-
ir, f. 30.4. 1899, d. 10.12. 1928.
Systkini Jónínu voru Jóhann
Benedikt, f. 1920, maki Kristrún
Líney Helgadóttir, látin; Ingólfur,
f. 1924, d. 2001, fyrri kona hans
var Arnfríður Guðmundsdóttir,
kvæntist síðar Stefaníu Gísladótt-
ur; Sólveig Alda, f. 1925, maki
Kristján Geir Kjartansson, látinn,
Kristrún Jóhanna, f. 1927, d.
2008, maki Ingi Guðmann Hjör-
Róbertsdóttir, f. 1978; dóttir
þeirra er Matthildur Íris, f. 2011.
2) Gunnlaugur, f. 1956, hann var
kvæntur Piu Kjær, f. 1962. Þau
skildu. Börn þeirra eru: a) Alex, f.
1985, b) Anja, f. 1987, c) Mikael, f.
1989, d) Tobias, f. 1993. 3) Bryn-
dís, f. 1958, hún var gift Ólafi
Schram, f. 1956. Þau skildu. Dæt-
ur þeirra eru: a) Helga Margrét,
f. 1981, b) Sunna María, f. 1984,
gift Karli Ágústi Þorbergssyni, f.
1982; börn þeirra eru Dagur, f.
2008, og Bryndís, f. 2010. Seinni
maður Bryndísar er Hany Hada-
ya, f. 1962. Dóttir þeirra er: c)
Mona Sif, f. 1993.
Jónína lauk prófi frá
Verzlunarskóla Íslands árið 1939.
Hún vann síðan í Ingólfsapóteki í
nokkur ár áður en hún hélt til
Washington þar sem hún stund-
aði nám og starfaði um tíma í ís-
lenska sendiráðinu. Stór hluti
starfsævi hennar var tengdur
hótelrekstri, hún starfaði á City
hóteli í Reykjavík, var hótelstjóri
á sumrin á hótelinu í Stykk-
ishólmi, á Hótel Varðborg á
Akureyri, en lengst af á Hótel
Bifröst í Borgarfirði. Jónína hóf
síðan störf hjá Félagsmála-
stofnun Reykjavíkurborgar árið
1977 sem forstöðukona heim-
ilishjálpar og heimilisþjónustu.
Hún lét af störfum þar árið 1992.
Jónína hafði yndi af hesta-
mennsku og útivist, og naut þess
að vera úti í náttúrunni. Hún var
mikil áhugamanneskja um brids
og spilaði reglulega. Hún unni
góðum bókmenntum og listum og
las mikið alla sína tíð. Hin síðari
ár átti hún góða samfylgd með
Matthíasi Bjarnasyni, skólabróð-
ur sínum úr Verzlunarskólanum.
Þau ferðuðust mikið og nutu lífs-
ins saman.
Útför Jónínu verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
þriðjudaginn 24. júlí 2012 og
hefst athöfnin klukkan 11.
leifsson; Ragnar, f.
1928, d. 1983, maki
Jóna Ingimund-
ardóttir. Jónína
missti móður sína
sex ára gömul og
var þá send í fóstur
til afa síns og ömmu,
Sölva Jónssonar og
Jónínu Gunnlaugs-
dóttur, sem bjuggu í
Reykjavík.
Jónína giftist 30.
júní 1950 Halldóri Grímssyni, f.
24.12. 1919, d. 21.9. 2006. Þau
skildu. Börn þeirra eru: 1) Hörð-
ur, f. 1950, kvæntur Þórgunni
Skúladóttur, f. 1951. Synir þeirra
eru: a) Halldór, f. 1973, kvæntur
Kristínu Johansen, f. 1971; börn
þeirra eru Nína, f. 2004, Martin, f.
2005 og Þórgunnur Kara, f. 2012.
b) Skúli Hrafn, f. 1980, sambýlis-
kona hans er Ása Iðunn
Þegar ég hugsa til Jónínu Pét-
ursdóttur fyllist hugurinn óendan-
legu þakklæti fyrir að hafa átt
hana að. Hún var heilsteypt mann-
eskja, sjálfri sér samkvæm og
ákveðin. En hrókur alls fagnaðar á
góðri stund og kunni að njóta
augnabliksins. Það var ávallt stutt
í hláturinn í návist hennar, svo eðl-
islægt var það henni að koma auga
á hið spaugilega í tilverunni.
Snemma þurfti hún þó að horfast í
augu við alvöru lífsins. Í huganum
bregður fyrir svipmyndum frá lið-
inni tíð.
Ég sé hana fyrir mér sex ára
hnátu takast á við móðurmissi. Þá
hrundi heimur litlu stúlkunnar
sem fram að því hafði skottast um
áhyggjulaus í sveitinni sinni. Þessi
sára reynsla varð tengdamóður
minni eftirminnileg og hefur ugg-
laust mótað viðhorf hennar og per-
sónuleika; henni varð mikilvægt að
geta staðið á eigin fótum. Að loknu
Verzlunarskólaprófi dreif hún sig
út á vinnumarkaðinn og hugsaði
sig ekki tvisvar um þegar hún fékk
tækifæri til að fara út í hinn stóra
heim.
Ég sé hana fyrir mér gullfallega
stúlku með koparrautt hár horfa
hnarreista í kringum sig í ókunnri
álfu. Ekki var þá um farþegaflug á
nútímavísu að ræða og eftir háska-
ferð yfir höfin blá, þar sem hún
þurfti að sitja með fallhlíf á baki,
tók við spennandi kafli í lífi hennar.
Henni bauðst starf í íslenska
sendiráðinu í Washington. Og síð-
ar hitti hún þar draumaprinsinn
sinn. Saman eignuðust þau fram-
tíðardrauma og stofnuðu heimili
sitt í Reykjavík. Börnin urðu þrjú
og allt lék í lyndi um árabil. En erf-
iðleikar steðjuðu aftur að í lífi
hennar þegar tengdafaðir minn
missti heilsuna á besta aldri. Það
var áfall sem hún tókst á við af
sama kjarki og einurð og endra-
nær.
Ég sá hana fyrst á Hótel Bifröst
í Borgarfirði. Hún var hótelstjór-
inn sem réð mig þar kornunga til
starfa. Sjálfsörugg, elegant og
virðuleg í fasi tók hún á móti mér
en sýndi mér jafnframt þá vináttu
og hlýju sem einkenndi hana alla
tíð. Þetta var kona að mínu skapi.
Seinna göntuðumst við með að ég
hefði af forsjálni viljað tryggja mér
hana sem tengdamömmu … áður
en mannsefnið skaut upp kollin-
um!
Bifrastarsumrin voru oft rifjuð
upp og hlegið dátt að ýmsum at-
vikum sem óhjákvæmilega koma
upp á stórum vinnustað með ungu
fólki og stöðugum straumi gesta
sem gerðu hvers kyns kröfur. Jón-
ína stýrði þessari „skútu“ af festu
og alúð og naut óskiptrar virðingar
og vinsælda. Þessir eiginleikar
nýttust henni ekki síður í þeim
stjórnunarstörfum sem hún síðar
sinnti hjá Félagsmálastofnun
Reykjavíkurborgar.
Ég sé hana ávallt fyrir mér sem
hina glæsilegu heimskonu sem
hún var. Ungleg og kankvís fram
til hinstu stundar, fínleg og fáguð.
Fagurkeri og smekkvís á alla hluti.
Hún var mikil fjölskyldumann-
eskja; barnabörnin löðuðust að
henni og hún var alsæl þegar lang-
ömmubörnin tóku að bætast í hóp-
inn. Síðustu árin naut hún þess að
eiga góðar stundir með vini sínum,
Matthíasi Bjarnasyni.
Ég kveð tengdamóður mína
með trega í hjarta og sé hana fyrir
mér svífa umvafin síðustu geislum
kvöldsólarinnar inn í eilífðarlandið.
Fögur minning hennar lifir í hug-
um okkar sem áttum hana að.
Þórgunnur Skúladóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Yfirvegun, örlæti og flottur stíll
einkenndi ömmu. Hún tók „ömmu-
hlutverk“ sitt hátíðlega, dekraði
við barnabörnin sín og það var allt-
af gaman að koma í heimsókn til
hennar. Amma var að sama skapi
svolítið dularfull framan af enda
Jónína Margrét Pétursdóttir
✝ Þórir Jónssonfæddist í
Húnavatnssýslu
18. apríl 1922.
Hann lést 14. júlí
sl.
Foreldrar hans
voru Jón Kristó-
fersson kaup-
maður f. 1888 frá
Köldukinn í Húna-
vatnssýslu og Jak-
obína S. Ásgeirs-
dóttir húsfreyja úr
Steingrímsfirði á Ströndum f.
1891. Dóttir þeirra og systir Þór-
is var Ásgerður f. 1920, d. 1938.
Við fráfall móður sinnar flutt-
ist Þórir 3 ára í fóstur að Þing-
eyrum í Húnavatnssýslu til
þeirra hjóna Jóns Pálmasonar og
Huldu Á. Stefánsdóttur. Þar bjó
hann við hlýju, umhyggju og gott
atlæti uns hann á þrítugsaldri,
hleypti heimdrag-
anum og freistaði
gæfunnar í Reykja-
vík. Dóttir þeirra
Jóns og Huldu er
Guðrún f. 1935. Börn
hennar eru Hulda
Sigríður, Anna
Salka, Stefán Jón og
Páll Jakob. Þessi
hópur bast Þóri
traustum fjöl-
skylduböndum.
Kona Þóris í nær hálfa öld var
Sigríður Hanna Guðmannsdóttir
f. í Reykjavík 18. júní 1932. Hún
lést 8. júlí 2008. Foreldrar henn-
ar voru Guðmann Hannesson bíl-
stjóri, f. 1912, og Rannveig Fil-
ippusdóttir húsmóðir, f. 1900.
Þau eru bæði látin.
Sonur Þóris og Sigríðar er Jón
f. 1964. Dóttir Jóns er Helena
Margrét f. 1996.
Fararskjótar urðu viðfangs-
efni Þóris ævilangt. Bifreiðar
voru hans lifibrauð, í fyrstu akst-
ur en síðar viðhald og viðgerðir.
Hestar voru hans áhugamál. Eft-
ir að til Reykjavíkur kom hélt
hann mörg hross en var vandlát-
ur í þeim efnum. Hann hafði dá-
læti á bleikum og gráum hross-
um og ekki kom til greina annað
en að rækta þau sjálfur og temja.
Honum lét illa að láta hross frá
sér fara í annarra hendur og því
gat stóðið orðið stórt. Hann var
glöggur á hesta og átti marga af-
bragðs reiðhesta á sínum hesta-
mannsferli.
Eftir fráfall Sigríðar, konu
Þóris, hrakaði heilsu hans. Hann
hélt heimili einn þar til hann
fluttist á hjúkrunarheimilið Skjól
fyrir nær ári. Þar naut Þórir um-
hyggju starfsfólks þar til hann
lést þar.
Útför Þóris fer fram frá
Lindakirkju í Kópavogi í dag,
þriðjudaginn 24. júlí 2012 kl. 11
árdegis.
Þórir Jónsson lifði tímana
tvenna. Hann fæddist árið 1922 í
Húnavatnssýslu. Móðir hans, Jak-
obína Ásgeirsdóttir af Ströndum,
féll frá þegar hann var einungis 3ja
ára. Faðir hans, Jón Kristófersson
frá Köldukinn, þurfti að sjá á eftir
syni sínum til vandalausra sem
þótti ekki tiltökumál á þeim árum.
Hann ólst upp hjá Huldu Á. Stef-
ánsdóttur og Jóni Pálmasyni á
Þingeyrum í Húnavatnssýslu.
Það hefur líklega haft mótandi
áhrif á ungan dreng að vera ekki í
nánum tengslum við foreldra sína,
en lífið var svo sem enginn leikur.
Hann kynntist eiginkonu sinni,
Sigríði Guðmannsdóttur, og átti
með henni gott líf í hartnær 50 ár.
Lengst af bjuggu þau ásamt einka-
syninum Jóni á Miklubraut 40 í
Reykjavík en síðar í Lækjarsmára
8 í Kópavogi.
Ég var 17 ára þegar ég var farin
að venja komur mínar á heimilið
hjá Siggu og Tóta á Miklubrautinni
enda myndarlegur og skemmtileg-
ur strákur sem þau áttu. Tóti lét
sér ekki bregða þó það bættist
unglingur við kvöldverðarborðið og
var alltaf vinsamlegur. Sigga eldaði
dýrindismat og sagðar voru
skemmtisögur við matarborðið.
Kepptust þeir feðgarnir við að
segja frá kynlegum kvistum og
mikið hlegið.
Þegar eiginkonunnar naut ekki
lengur við bjargaði hann sér í mat-
argerðinni. Hann vildi halda í
gamlar hefðir, lambakjöt og
hrossakjöt voru lostæti en honum
þótti ekki mikið til koma ef kjúk-
lingur var á borðum, það taldist
ekki til mannamatar, hvað þá held-
ur pasta eða pitsur.
Tóti var nægjusamur í öllu og
fannst óþarfi að hafa mikið tilstand.
Æskuárin hafa haft sitt að segja í
því viðhorfi. Hann var mikill hesta-
maður, í hesthúsinu voru hans
bestu stundir. Þegar hann vitjaði
hestanna í haga horfði maður á eft-
ir honum hlaupandi um móana létt-
um á sér eins og unglingsstrák
langt fram eftir aldri.
Tóti var af þeirri kynslóð sem
ekki þótti ástæða til að fara til út-
landa en ferðaðist þeim mun meira
um landið sitt. Hann hafði gaman
af því og var vel að sér um allar
helstu sveitirnar, Húnavatnssýslan
í mestu uppáhaldi. Þær voru ófáar
ferðirnar sem hann fór með fjöl-
skyldu sinni og ef leiðin lá norður
var ekki við annað komandi en að
keyra að Þingeyrum, á hans æsku-
slóðir.
Forfeður okkar Jóns áttu heima
við sömu götu, í Aðalgötunni á
Blönduósi. Það voru því sameigin-
legir þræðir sem bundu fjölskyldur
okkar saman og margt hægt að
rifja upp og ræða. Tóti var ekki
mikið fyrir að trana sér fram, hann
var hæglátur og yfirvegaður. En
hann hafði gaman af að segja sögur
í fárra manna hópi.
Afi Tóti hafði gaman af að hafa
sonardótturina, Helenu Margréti, í
heimsókn. Hún var svo heppin að
fá að vera oft hjá ömmu sinni og afa
í Lækjarsmáranum. Hann átti
nægan tíma til að gefa henni sem
eru nú ekki lítil verðmæti þegar all-
ir eru á harðahlaupum í önnum
hversdagsins. Hann gaf henni hest
með nafninu Kolbrún og heimsótti
hún afa og Kolbrúnu í hesthúsin
þegar hún var yngri. Hún sá á eftir
ömmu Siggu fyrir fjórum árum
þegar hún lést eftir erfið veikindi
og núna á eftir afa Tóta. Hún á góð-
ar minningar sem lifa með henni
um góðviljað og hjartahreint fólk.
Margrét og Helena.
Ég hverf í huganum langt aftur í
tímann og hugsa til lítils fjögurra
ára drengs, sem kom að Þingeyr-
um til foreldra minna Huldu Á.
Stefánsdóttur og Jóns S. Pálma-
sonar vorið 1926. Hann hafði
skömmu áður misst móður sína og
hafði faðir hans Jón Kristófersson
frá Köldukinn, kaupmaður og org-
anisti við Blönduóskirkju, óskað
eftir því að drengurinn yrði á Þing-
eyrum fram að Krossmessu árið
eftir. Að þeim tíma ætlaði Jón að
vera búinn að útvega sér ráðskonu,
sem annast skyldi heimili hans á
Blönduósi. En þegar ráðskonan
var fundin, hafði tekist svo góð vin-
átta milli drengsins og fósturfor-
eldranna, sérstaklega móður minn-
ar, að þau máttu ekki hvort af öðru
sjá. Svaraði drengurinn því til, þeg-
ar komið var að sækja hann, að
Hulda mætti ekki missa sig og fór
því hvergi.
Þórir eða Tóti eins og hann var
kallaður af vinum sínum og velunn-
urum ólst síðan upp á Þingeyrum í
góðu yfirlæti. Hann gekk í skóla
með krökkunum í sveitinni og átti
sín hross sem hann hirti framúr-
skarandi vel. Hann var um ferm-
ingu þegar ég kom til skjalanna og
var hann mér góður. Sérstaklega
er mér minnisstætt þegar hann
smíðaði, málaði og veggfóðraði
kassa sem ég notaði sem dúkku-
hús.
Á stríðsárunum flutti Tóti til
Reykjavíkur og vann sem bílstjóri í
fjallaferðum á vegum Guðmundar
Jónassonar í töluverðan tíma og
kynntist hinni ólýsanlegu fegurð
hálendisins sem og vísindamönnum
sem ferðuðust þar um á þeim tíma.
Hann ók einnig mörgum á Skíða-
svæðið í Jósepsdal, svo fátt eitt sé
nefnt. Síðar rak Tóti bifreiðaverk-
stæði ásamt öðrum, jafnframt því
sem hann fór aftur að hafa afskipti
af hrossum. Þá iðju stundaði hann
eins lengi og kraftar leyfðu.
Tóti átti afbragðskonu, Sigríði
H. Guðmannsdóttur, sem
fjölskylda mín hafði miklar mætur
á en hún lést fyrir fjórum árum.
Einkasonur þeirra er Jón Guð-
mann og dóttir hans Helena Mar-
grét. Þá fóstruðu Tóti og Sigga
dóttur mína Önnu Sölku í nokkurn
tíma. Verður sú góðvild seint full-
þökkuð.
Tóta var alla tíð mjög umhugað
um fósturforeldra sína og sinnti
mörgum viðvikum fyrir þau. Sem
dæmi má nefna að móðir mín hafði
ákveðið fyrir andlátið að láta
jarðsetja sig á Þingeyrum og þegar
hún lést í Reykjavík í marsmánuði
1989, bauðst Tóti strax til að aka
með kistuna norður yfir heiðar.
Fjölskyldunni þótti vænt um þetta
fallega boð og vissi að enginn
myndi leysa það verk betur af
hendi en hann.
Nú er komið að leiðarlokum. Ég
og fjölskyldan mín þökkum Tóta
samfylgdina. Vertu kært kvaddur
kæri fósturbróðir.
Guðrún Jónsdóttir.
Þórir Jónsson
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar eiginkonu minnar, móður okkar,
systur, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÞÓRDÍSAR STELLU BRYNJÓLFSDÓTTUR,
Norðurbrú 5,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir til starfsfólks lungnadeildar A6 á
Landspítalanum í Fossvogi fyrir frábæra umönnun.
Sigurður Þorsteinsson,
Ragnheiður Benediktsdóttir,
Brynjólfur Sigurðsson, Hrafnhildur Hlöðversdóttir,
Steinunn Guðmundína Sigurðardóttir, Ásgeir Einarsson,
Ruth Sigurðardóttir, Guðmundur Guðmundsson,
Hrefna Sigurðardóttir, Baldur Baldursson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við fráfall og útför elskulegrar
sambýliskonu minnar, móður okkar, tengda-
móður, dóttur og ömmu,
AAGOTAR EMILSDÓTTUR,
Vestur-Sámsstöðum,
Fljótshlíð.
Árni Þorsteinn Sigurðsson,
Ágústa Ingþórsdóttir, Kristján Ásgeirsson,
Ólafur Ingþórsson, Kristín Stefánsdóttir,
Emilía Guðmundsdóttir, Gústav Smári Guðmundsson,
Ágústa Kristín Árnadóttir
og barnabörn.
✝
Þökkum innilega samúð og hlýhug við andlát
og útför elskulegrar móður okkar, tengda-
móður, ömmu, langömmu og langalang-
ömmu,
ELÍNAR HANNESDÓTTUR,
Dvalarheimilinu Hlíð,
Akureyri.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Asparhlíðar fyrir
einstaklega góða umönnun.
Einar Rafn Haraldsson, Freyja Kristjánsdóttir,
Hannes Haraldsson, Guðrún Guðmundsdóttir,
Helga Björg Haraldsdóttir, Hjörtur Haraldsson
og fjölskyldur þeirra.