Morgunblaðið - 21.12.2012, Blaðsíða 11

Morgunblaðið/Kristinn
Rithöfundur Sigrún stendur hér stolt með handgerðri geimverunni Bétveimur en bók um hana er nú endurútgefin.
þó margar þeirra séu talsvert líkar
þeim fyrri. Ég vann þessar nýju
myndir öðruvísi, gömlu myndirnar
voru vatnslitamyndir en þessar
nýju málaði ég með skærum olíu-
litum. Einnig eru myndirnar stærri
í nýju útgáfunni. Ég breytti líka
sumu aðeins, til dæmis voru afinn
og amman útlítandi eins og langafi
og langamma í gömlu bókinni, en í
nýju útgáfunni færði ég þau aðeins
meira í átt að nútíma öfum og ömm-
um. Ég tálgaði textann aðeins til,
sleppti málalengingum og öðru
slíku. En sagan er samt alveg sú
sama.“
Við þvældumst um safnið
Nýjasta bók Sigrúnar er Lista-
safnið, þriðja bókin um feðgana
Skarphéðin og Rúnar, en áður hafa
komið út bækurnar Forn-
gripasafnið og Náttúrugripasafnið.
Sigrún segir að kveikjan að þessum
safnabókum sé sú staðreynd að hún
ólst sjálf upp á Þjóðminjasafninu frá
fæðingu og þar til hún var 14 ára, en
faðir hennar Kristján Eldjárn var þá
þjóðminjavörður.
„Það var vissulega svolítið sér-
stakt að búa á þjóðminjasafni, og í
sama húsi var Listasafn Íslands og í
geymslum í kjallaranum var Nátt-
úrugripasafnið. Við systkinin þekkt-
um ekkert annað og við þvældumst
auðvitað um safnið og heilsuðum upp
á gæslukonurnar. Þetta var partur
af lífinu. En þegar við byrjuðum í
skóla fórum við að renna grun í að
það væri kannski ekki alveg venju-
legt að búa á safni. Ekkert af því
sem gerist í sögunum mínum um
söfnin hefur nein tengsl við mig að
öðru leyti.“
Persónur verða smátt og
smátt til bæði í mynd og texta
Sigrún ætlar sennilega að segja
skilið við Rúnar og vini hans með
þessari þriðju safnabók. „Nema þau
fari að ásækja mig og biðja um
meira, maður veit aldrei,“ segir hún
og bætir við að það sé alltaf svolítið
sorglegt að skilja við sögupersónur
fyrir fullt og allt. „Ég hef gert
nokkrar svona þriggja bóka syrpur
og mér hefur fundist það vera alveg
nóg. Um leið og ég byrja á einhverju
nýju sakna ég hinna krakkanna lítið,
ég skil við þau þokkalega sátt.“ Þeg-
ar Sigrún fer af stað með nýjar per-
sónur segir hún allan gang á því
hvernig þær verða til. „Oft er þetta
hópur þar sem samsetningin af
krökkum spannar breytt aldurssvið,
einhver er kannski ellefu ára, eitt lít-
ið kríli og stundum líka unglingur.
Þar sem ég geri alltaf sjálf allar
myndir í mínar bækur, þá eru þær
stór partur af þeim. Krakkarnir
verða því oft til smátt og smátt, fyrst
sem riss og svo taka þau á sig endan-
lega mynd. Sköpun þeirra á sér því
stað samhliða í mynd og texta.“
Jólakrakkar Stelpur og strákar sem
geta staðið og hægt er að klæða.
Úlli og Þispa Persónur í
bókinni um Listasafnið.
DAGLEGT LÍF 11
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. DESEMBER 2012
Komin er út dönsk unglingabók sem
kallast De Første Piger På Månen og
gerist á Íslandi. En höfundarnir Anne-
Marie Donslund og Kirsten Sonne Ha-
rild fengu hugmyndina að sögusvið-
inu í heimsókn sinni til Íslands. Í bók-
inni segir frá stjúpsystrunum Lunu
og Alberte. Pabbi Alberte og móðir
Lunu eru nýtt par og halda þau með
stúlkurnar til Íslands til að hrista
nýju fjölskylduna saman.
Á baksíðu bókarinnar segir að
stúlkurnar séu síður en svo ánægðar
með þessa áætlun og líki í fyrstu afar
illa við hvor aðra. Íslenska náttúran
hafi hins vegar dulmögnuð áhrif á
þær og þegar þær týnist mitt í
óbyggðum Íslands styrkist böndin á
milli þeirra svo um munar. Það er
Gyldendal-forlagið í Kaupmannahöfn
sem gefur út bókina.
Íslenskt sögusvið í danskri unglingabók
Bók Danskar stúlkur lenda í íslensk-
um ævintýrum í óbyggðum.
Fyrstu stúlkurnar á tunglinu
ARINN – FYRIR RÓLEGA OG RÓMANTÍSKA JÓLASTEMNINGU!
OPNUNARTÍMI: Mán. 17. t i l sunn 23. des . 10-22. Aðfangadag 10-13 • SÍMI: 558 1100
ÖRUGGT OG
UMHVERFISVÆNT.
Real Flame arinn-eldsneyti
í dós. Real Flame gelið er
snarkandi og róandi á köldum
haustdögum. Sótar ekki.
Logar í þrjár klukkustundir.
KASSI 24 DÓSIR
15% AFSLÁTTUR KR. 16.116
790KR.DÓSINNÝ
SENDING
MIKIÐ ÚRVAL
AF FALLEGUM
ÖRNUM
79.990
ELISE ARINN
VERÐ FRÁ KR.
Síðasta innsýn í heim undirrit-aðrar birtist hér í september ípistli sem sagði frá þeirri
ákvörðun að setjast aftur á skólabekk
eftir fimm ára hlé. Svona rétt til að
fullnýta þær stundir sólarhringsins
sem ekki eru lagðar undir vinnu. Pist-
illinn einkenndist af hvoru tveggja í
senn: Spenningi fyrir að prófa eitt-
hvað nýtt (eða rifja upp gamla takta
kannski frekar) og dassi af sjálfs-
blekkingar-peppi um hversu stór-
kostlega skemmtilegt það sé nú að
vera í skóla. Nú rúmum þremur mán-
uðum síðar er mér ljúft og skylt að
greina frá því sem ég hef lært.
Það fyrsta sem ég lærði, sama dag
og ég byrjaði í skólanum, var að nú
eru til pennar með bleki sem hægt er
að stroka út. Þetta hafði ég aldrei séð
áður og eftir á að hyggja eru þessir
pennar sennilega það sem kom mest
á óvart á þessari önn, því þetta er í al-
vörunni töfrum líkast.
Löngum stundum sat ég yfir náms-
bókunum og krotaði eitthvað með
bleki til þess eins að stroka það síðan
út aftur í andakt. Annað sem ég lærði
er að það getur tekið svolítið á að vera
settur inn í lokað herbergi með hópi
af ókunnugu fólki og þurfa að hlusta á
skoðanir þess í 3 klukkutíma. (Ekki
endilega vegna þess að þær
séu svona vitlausar samt). Í
grunnnáminu í háskól-
anum hafði fólk alls ekki
svona miklar skoðanir, og
á netinu er alltaf hægt að
loka athugasemdakerfinu.
Ein lexía sem tók svolítinn
tíma að síast inn er sú að
það gengur nokkuð
freklega á orkubú-
skap líkamans að
vera í 50% námi
ofan á 100%
vinnu. Eftir
nokkrar vikur
með dögum
sem hófust í skólanum klukkan 9 og
enduðu í vinnunni klukkan 24, eða öf-
ugt (hádegis- og kvöldmatur snædd-
ur við skrifborðið) þá komst ég að því
að ég er alls engin 150% manneskja.
Ég er ekki einu sinni A-manneskja.
Að öllu gríni slepptu lærði ég þó
auðvitað heilmargt, enda komst ég
þrátt fyrir allt yfir að lesa einhver
hundruð blaðsíðna, þótt mér fyndist
ég stöðugt vera að dragast aftur úr
námsáætluninni. Ég komst líka að
því, sem mig grunaði reyndar fyrir,
að eftir nokkurra ára þátttöku í sam-
félaginu sem fullorðinn einstaklingur
nálgast maður námsefni öðruvísi og á
hægara með að tengja milli teoríu og
praxís. En mér lærðist líka að þótt
námsbækurnar væru nógu áhuga-
verðar til að lesa þær uppi í rúmi á
kvöldin, þá fannst mér hreint ekki
nógu áhugavert að þurfa svo að
leggja þær á minnið til að láta
einhvern annan prófa mig
upp úr þeim.
Mér lærðist að þótt ég
eigi margar nostalgískar
minningar um líf náms-
mannsins þá hef ég senni-
lega rómantíserað úr hófi
fram þá hugmynd að
vera eilífðarstúdent
– nema þá sjálf-
lærður sé.
»Annað sem ég lærði erað það getur tekið svo-
lítið á að vera settur inn í
lokað herbergi með hópi af
ókunnugu fólki og þurfa að
hlusta á skoðanir þess
HeimurUnu
Una
Sighvatsdóttir
una@mbl.is