Morgunblaðið - 21.12.2012, Síða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. DESEMBER 2012
✝ Eugene R. Ma-ticko fæddist í
Pennsylvania í
Bandaríkjunum 11.
júlí 1933. Hann lést
á heimili sínu í Fa-
irfax, Virginíu, 11.
desember 2012.
Eiginkona hans
er Guðrún Ragn-
arsdóttir Maticko,
f. 3. nóvember 1936
í Reykjavík. Börn
þeirra eru Karen, f.
1963, María, f. 1964,
John Ragnar, f.
1969, og Rebecca, f.
1972. Barnabörnin
eru 9.
Útför hans fer
fram í Fairfax í
dag, föstudaginn
21. desember 2012.
Jarðsett verður í
Arlington-
kirkjugarðinum.
Það var glæsilegur ungur mað-
ur sem Guðrún móðursystir mín
kynnti fyrir fjölskyldunni á sjötta
ártug síðustu aldar. Þetta var
hann Gene, mannsefni hennar.
Ég var 12 ára og fannst hann æð-
islegur, minna mest á kvik-
myndastjörnu, myndarlegur með
ríka persónutöfra. Hann hafði allt
sem prýða mátti góðan eigin-
mann og lífsförunaut.
Ég átti eftir að kynnast honum
vel þegar ég dvaldi á heimili
þeirra, fyrst 15 ára gömul sem
barnfóstra hjá þeim á Spáni í
fjóra mánuði, en þá voru elstu
dæturnar á fyrsta og öðru ári, og
síðar á heimili þeirra í Bandaríkj-
unum. Gene var mikill fjölskyldu-
maður og lét velferð Guðrúnar og
barnanna ganga fyrir öllu.
Hann var mér einstaklega góð-
ur þegar ég dvaldi með þeim á
Spáni á valdatíma Francos, í öðru
andrúmslofti en ríkir á Spáni í
dag. Þau bjuggu þá í litlu þorpi
nálægt Rota, sem var bækistöð
Bandaríkjahers, þar sem Gene
starfaði. Unglingar voru þá ekki
einir á ferli og almenningssam-
göngur litlar sem engar. Alltaf
var hann boðinn og búinn að
skutla mér til að hitta bandaríska
jafnaldra mína sem bjuggu í Rota
og sækja mig aftur, alveg einstak-
lega bóngóður. Fyrir þennan lær-
dómsríka og skemmtilega tíma
verð ég þeim hjónum ætíð þakk-
lát.
Okkur í fjölskyldunni var tekið
opnum örmum á heimili þeirra
hjóna hvar sem þau voru búsett
og við nutum þar einstakrar gest-
risni. Þar var alltaf gott að vera.
Gene var í miklum metum hjá
tengdaforeldrum sínum, ömmu
minni og afa, þeim Guðrúnu Guð-
mundsdóttur og Ragnari Guð-
laugssyni, og var ekki örgrannt
um að það væri aðdáunartónn í
röddinni þegar hann kom til tals.
Þau nutu þess svo sannarlega að
heimsækja Guðrúnu, Gene og
börnin erlendis, sem var mikið
ævintýri hverju sinni. Þeir feðgar
Gene og John Ragnar, einkason-
urinn, voru miklir félagar, fóru
saman í stangveiðiferðir á hverju
sumri til Íslands og eignuðust
marga góða veiðivini. Þeir hnýttu
flugur sem urðu frægar. „Ma-
ticko black“ heitir ein sem var
einstaklega fengsæl í íslenskum
ám er mér sagt og lætur Gene eft-
ir sig mikið og merkt veiðiflugu-
safn.
Fjölskyldan samheldna var
honum allt. Hennar missir er nú
mikill, en minningar ylja um góð-
an eiginmann, föður, tengdaföður
og afa, umhyggju hans og ást.
Eugene R. Maticko verður
jarðsunginn frá sóknarkirkjunni
sinni í Fairfax í Virginiu í dag og
jarðsettur á nýju ári í Arlington-
kirkjugarðinum. Fjölskyldan á
Íslandi kveður hann með þakk-
læti og söknuði og sendir samúð-
arkveðjur vestur um haf.
Ásta R. Jóhannesdóttir.
Nú brast gott hjarta; hvíl vært kæri
prins; og englasveimur syngi þig til
náða.
(W. Shakespear/Helgi Hálfdánars.)
Þar sem jökulinn ber við loft hættir
landið að vera jarðneskt, en jörðin fær
hlutdeild í himninum, þar búa ekki
framar neinar sorgir og þess vegna er
gleðin ekki nauðsynleg, Þar ríkir feg-
urðin ein, ofar hverri kröfu.
(H.K. Laxness.)
Ofanskráð orð tveggja meist-
ara orðsins komu okkur í hug er
við fréttum lát vinar okkar Eu-
gene R. Maticko. Í minningunni
um hann ríkir fegurðin ein. Nú
hvílir hann vært eftir erfið veik-
indi síðustu mánuði. Hann vissi
hvert stefndi. Því kaus hann að
vera heima og mæta örlögum sín-
um af karlmennsku og hjá sínum
nánustu – svo brast gott hjarta.
Hann hlaut trúarlegt uppeldi í
kaþólskum sið þar sem honum
var meðal annar kennt þetta:
„Enn nú varir trú, von og kær-
leikur, þetta þrennt en þeirra er
kærleikurinn mestur.“ (I. Kor.
13.1.3) Þetta uppeldi mótaði hjá
honum sterka trú. Og kærleiki
hans var mikill.
Þar sem háfjöllin heilög rísa
mót heiðskírri norðurátt,
á landi íslenskra ísa,
þar er þér sál mín svo dátt;
þar sem öræfafuglinn flögrar
í frosti um skarð og tind
og jökulauðnin þér ögrar
sem óklöppuð dýrlíngsmynd,
þar sem Urðhæð og Einbúi vaka
og eldborgin hvíta rís
og fornir fjallgalar kvaka
þar finn ég þig loks mín dís!
(H.K. Laxness.)
Og hér á landi fann Eugene
sína dís, Guðrúnu Ragnarsdóttur,
æskuvinkonu Kolbrúnar. Kynni
okkar hjónanna og Gene, eins og
hann var gjarnan kallaður, hófust
þá. Guðrún varð síðar eiginkona
hans. Þau gengu í hjónaband í
Reykjavík 17. nóvember 1962.
Þar sem jökulinn ber við loft
undi Gene sér vel. Hann var mjög
snjall stangveiðimaður. Margar
urðu ferðir hans, ásamt John
Ragnari syni sínum til Íslands til
veiða, m.a. í Langá á Mýrum og
síðar í Laxá í Aðaldal. Þeir nutu
sín við veiðar í íslenskri náttúru.
Gene starfaði sem yfirmaður í
bandaríska sjóhernum víða um
heim á starfsævi sinni. Þar gat
hann sér gott orð sem annars
staðar. Fjölskyldan bjó m.a. á
Spáni, í Flórída og um tíma á Ís-
landi.
Árið 1970 hóf Gene störf í höf-
uðstöðvum Varnarmálastofnunar
Bandaríkjanna í Arlington, Virg-
iníu. Sama ár keyptu þau hjónin
hús sitt í Fairfax, Virginíu. Á því
glæsilega heimili áttum við marg-
ar góðar stundir.
Við hjónin þökkum samfylgd-
ina. Fjölskyldunni sendum við
hugheilar samúðarkveðjur.
„Nú lætur þú Drottinn þjón
þinn í friði fara eins og þú hefur
heitið mér.“ (Lk. 2.29). Gene hef-
ur nú fengið hlutdeild í himnin-
um. Þar ríkir fegurðin ein.
Blessuð sé minning Eugene R.
Maticko.
Kolbrún og Erling.
Eugene R. Maticko
✝ Róbert Maits-land fæddist 3.
september 1943.
Hann lést 14. des-
ember 2012.
Foreldrar Ró-
berts voru: El-
ísabet Jóhanns-
dóttir, f. 19.11.
1910, d. 16.8. 1976,
frá Miðkrika,
Hvolhreppi, til
heimilis þar til
1964, verkakona í Reykjavík
og síðan bóndi á Þjótanda í
Flóa, Árnessýslu, og Jack Luis
Maitsland, frá Bandaríkjunum.
Maki Róberts var Agnes
Jóna Ólafsdóttir, f. 16.9. 1959,
d. 9.6. 2000. Börn Róberts og
Agnesar eru: Sara Sif Maits-
land, f. 26.10. 1981. Maki: Ka-
sper Christensen, f. 1.3. 1980.
Elma Maitsland Kristensen, f.
20.2. 1979. Maki: Kiehn Maits-
land Kristensen f. 2.2. 1979,
börn þeirra eru tvíburarnir
Celia og Elias, f. 5.1. 2009. Að
auki átti Róbert þrjú börn úr
fyrri samböndum. Rúnar Ben
Maitsland, f. 23.7. 1972, maki:
Anna Aneta. Rúnar á ein son
frá fyrra sambandi: Jordan
merkur kom settist hann fljót-
lega að á Falster og stjórnaði
þar verslun í Hoki-versl-
unarkeðjunni. Eftir það fluttu
þau til Spánar. Frá Spáni lá
leiðin til Suður-Jótlands þar
sem hann stundaði íþróttaþjálf-
um við góðan orðstír. Agnes
og Róbert áttu lítið sjálfstætt
fyrirtæki sem þau ráku um
tíma, Marsea import/export.
Róbert hefur alltaf haft gaman
af að skrifa. Hann á jafnvel
handrit af heilu bókunum og
allskonar heimildum um íþrótt-
ir. Hann skrifaði bókina Högg-
ormur í Paradís. Hún var
byggð á sannsögulegum sögum
um menn og málefni á Suður-
landi. Róbert ferðaðist mikið,
einkanlega á seinni árum. Af-
ríka var honum hugleikin en
hann dvaldi í Gambíu 1-3 mán-
uði á ári síðastliðin 10 ár
ásamt góðum vinum. Indland,
Tyrkland, Búlgaría, Rúmenía,
Egyptaland eru líka meðal
landa sem honum auðnaðist að
heimsækja. Þó að hann hafi
lengi verið búsettur erlendis
glataði hann aldrei trúnni á
landið sitt og var hann alltaf
mikill Íslendingur.
Útför Róberts verður gerð
frá Hellig Kors Kirke í Kaup-
mannahöfn í dag, 21. desember
2012, kl. 12.
Victor, f 10.7.
1997. Davíð Ben
Maitsland, f. 23.7.
1972, maki: Svala
Birna Sæbjörns-
dóttir, f. 8.8. 1978,
börn þeirra eru:
Ásthildur Ben., f.
18.2. 2001 og
Ágústa Ben., f.
27.2. 2009. Móðir
þeirra er Guðrún
Benediktsdóttir.
Heiðdís Maitsland, f. 3.5. 1976.
Börn: Helena Ýr, f. 18.10. 1997
og Karen Birta, f. 28.6. 2001.
Móðir hennar er Rósa Sigdórs-
dóttir.
Róbert fylgdi móður sinni
frá Reykjavík og var bóndi á
Þjótanda í Flóa til 1980 þegar
hann flutti til Danmerkur. Um
tíma bjó hann á Spáni en frá
1985 hefur hann haft fasta bú-
setu í Danmörku. Róbert hafði
alltaf mikinn áhuga á íþrótt-
um. Á Íslandi þjálfaði hann
frjálsar íþróttir hjá nokkrum
ungmennafélögum á Suður-
landi. Hann hafði frumkvæði
að stofnun lyftingadeildar á
Selfossi og þjálfaði þar lyft-
ingar um árabil. Þegar til Dan-
Elskulegur faðir okkar, Ró-
bert Maitsland, er látinn. Eftir
þriggja ára hetjulega baráttu
við krabbamein kvaddi hann
sína jarðvist föstudaginn 14.
desember. Hann var síðustu
dagana á hjúkrunarheimili hér í
Kaupmannahöfn. Það hafði
dregið mjög af honum og ljóst
að hann myndi ekki sigra sjúk-
dóminn.
Elsku pabbi, Daddy Cool.
Með þessum fátæklegu orðum
langar okkur að kveðja þig.
Það er svo sárt að vita til
þess að þú sért farinn frá okk-
ur. Minningin um góðan og ást-
ríkan föður mun lifa með okkur
og allt það skemmtilega sem
við gerðum saman. Þú varst
alltaf til staðar fyrir okkur þeg-
ar við þurftum á því að halda
og þú hvattir okkur áfram í líf-
inu hvað sem við tókum okkur
fyrir hendur. Fyrir það erum
við þakklátar. Takk fyrir stuðn-
inginn á námsárunum, takk
fyrir öll ferðalögin og takk fyr-
ir allan stuðninginn þegar við
vorum sjálfar að byggja upp
okkar eigin fjölskyldur. Það má
ekki heldur gleyma barnæsk-
unni og íþróttaárunum þar sem
þú stóðst alltaf hjá okkur á öll-
um mótum og æfingum og
hvattir okkur áfram.
Takk fyrir að vera til staðar
fyrir okkur. Við elskum þig svo
mikið og minningin um þig
verður varðveitt. Núna bætist
falleg stjarna á næturhimininn.
Megi englanna her taka á móti
þér og gæta þín að eilífu.
Hvíldu í friði elsku pabbi, við
munum sakna þín.
Þínar dætur,
Elma og Sara.
Ég kynntist Róberti Maits-
land á frjálsíþróttaæfingu hjá
ungmennafélaginu Baldri í
Hraungerðishreppi. Ég kom á
þessa æfingu ásamt nokkrum
félögum frá Oddgeirshólum. Ég
var nú ekkert upprifinn yfir
þessum nýja þjálfara hjá félag-
inu í fyrstu en það átti eftir að
breytast fljótlega. Með okkur
tókust góð kynni enda höfðum
við báðir mikinn áhuga á íþrótt-
um. Á aðalfundi Ungmenna-
félagsins vorum við kosnir sam-
an í íþróttanefnd félagsins og
árið þar á eftir var ég kosinn
formaður í félaginu að undir-
lagi Róberts. Næstu þrjú árin
var ég formaður félagsins og
Róbert frjálsíþróttaþjálfari fé-
lagsins. Róbert var sérstaklega
áhugasamur og góður þjálfari
enda var árangur félagsins í
frjálsum íþróttum á þessum ár-
um góður einkum í unglinga-
flokkum og meðal annars unn-
um við aldursflokkamót
Héraðssambandsins Skarphéð-
ins eitt árið og slógum þar við
mun stærri ungmennafélögum.
Eftir þessi ár þurfti ég starfa
minna vegna að hætta for-
mennsku í félaginu en vinátta
okkar Róberts hélt alla tíð upp
frá því. Fyrst eftir að Róbert
flutti til Danmerkur urðu sam-
skiptin eðlilega minni en smám
saman jukust þau aftur bæði
með heimsóknum og símtölum.
Ég heimsótti hann og Agnesi
bæði í Kaupmannahöfn og
Broager, og eftir að Róbert
fluttist aftur til Kaupmanna-
hafnar urðu samskiptin stöðugt
meiri og meiri. Undanfarin 15
ár hef ég heimsótt hann flest
árin og hann hefur komið til Ís-
lands nokkrum sinnum. Ég var
líka svo lánsamur að vera Ró-
berti samferða í þrjú skipti í
vetrarfríi í Gambíu. Róbert var
einstaklega góður ferðafélagi
og áttum við góðar stundir
saman í þessum fríum. Í gegn-
um bréfaskipti, símtöl og heim-
sóknir gátum við félagarnir á
Íslandi fylgst með uppvexti
dætra Róberts og Agnesar,
námsferli, íþróttaferli og síðan
hvernig þær hafa eignast menn
og stofnað heimili. Það er ljóst
að dæturnar hafa erft margt
frá föður sínum, þær geta verið
harðar í horn að taka og semur
kannski ekki alltaf við alla, en
eins og hjá Róberti skín í gegn
góðmennska, væntumþykja og
vinátta. Það er einmitt þannig
sem ég vil minnast míns góða
vinar Róberts Maitsland sem
nú hefur kvatt þessa jarðvist.
Ég er sannfærður um að hann
dvelur nú meðal góðra ættingja
og vina á öðru sviði og að þar
munum við einhvern tíma
seinna hittast aftur og rifja upp
takmarkaða kunnáttu okkar í
gambískum málum og segja
hvor við annan „Vá, Vá, Lama,
Lama“. Börnum, ættingjum og
vinum Róberts sendi ég sam-
úðarkveðjur.
Heiðar Ragnarsson.
Föstudagurinn 14. desember
sl. var bjartur og fagur við
Gullfoss. Fjallahringurinn ljóm-
aði mjallhvítur í sólinni. Á þess-
um fagra degi barst mér sú
fregn að vinur minn Róbert
Maitsland hefði kvatt þessa
jarðvist, laust eftir hádegið. Í
raun kom þetta mér ekki mikið
á óvart en alltaf er erfitt að
sætta sig við að missa góðan
vin.
Í febrúar 2010 komum við fé-
lagarnir heim úr einni af mörg-
um ferðum okkar til Afríku.
Róbert hafði farið til læknis og
kom með þann úrskurð að hann
ætti aðeins þrjá mánuði ólifaða.
Skemmst er frá því að segja að
Róbert háði þriggja ára hetju-
lega baráttu við krabbameinið
sem að lokum sigraði hann og
lagði að velli þennan fagra des-
emberdag.
Sem ungir menn lágu leiðir
okkar Róberts saman. Þá voru
sveitaböll um hverja helgi. Fé-
lagsheimilin á Suðurlandi,
Glaumbær, Klúbburinn, Röðull
og Þórskaffi voru okkar sam-
komustaðir. Róbert þjálfaði
íþróttir og ég vann fyrir ung-
mennafélögin. Róbert hefur
skráð sögu sína frá unglings-
árum og til þess tíma að hann
giftist og flutti til Danmerkur
þar sem hann hefur búið meira
en þrjá áratugi.
Eftir ótímabært andlát
Agnesar urðu fundir okkar tíð-
ari. Róbert langaði að gleðja
dæturnar eftir fráfall móður
þeirra. Þá vildi svo til að eina
ferðin sem var í boði og hentaði
þeim var ferð til Gambíu í Afr-
íku. Tveim árum seinna fórum
við að kanna þetta skrítna land
betur. Þetta varð til þess að
síðan 2002 höfum við verið í
landinu 1-3 mánuði á ári. Ýmist
höfum við gist á hótelum eða
haft hús á leigu. Við fengum
tækifæri til að kynnast landinu
mjög vel og höfum blandað geði
við íbúana með því að búa í
íbúðahverfum innfæddra. Þetta
hefur verið dásamlegur tími.
Róbert var góður ferðafélagi og
endurminningar okkar frá öll-
um ferðunum og ævintýrunum
sem við höfum gengið í gegnum
hafa kallað fram hlátur glens
og gaman þegar við höfum hist
eða talað saman í síma.
Dagurinn leið og roða sló á
Langjökul þegar sól lækkaði á
lofti sem minnir okkur sem eft-
ir standa á það að á morgun
kemur annar dagur. Lífið held-
ur áfram en í farteskinu höfum
við söknuð í hjarta en bjartar
minningar um góðan vin og
förunaut.
Ég kveð þig, kæri vinur, með
söknuði en um leið þakklæti
fyrir samveruna og öll þau
ólýsanlegu ævintýri sem við
höfum gengið í gegnum á
ferðalögum okkar. Ég trúi því
að sá dagur komi að leiðir okk-
ar liggi saman aftur og æv-
intýrin haldi áfram. Ég bið þig
vel að fara, kæri vinur, en ég
mun varðveita minninguna um
góðan félaga og vin.
Börnunum þínum, Elmu,
Söru, Heiðdísi, Davíð og
Rúnari, ættingjum þínum og
vinum, bið ég alla heilla og
sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Diðrik Haraldsson.
Vinur minn Róbert Maits-
land lést í Danmörku á föstu-
dag. Við vorum sveitungar.
Hann bjó á Þjótanda og ég á
Neistastöðum. Við kynntumst
1974 þegar hann var lyftinga-
þjálfari í kjallara Sundlaugar
Selfoss. Róbert fékkst lítt við
hefðbundinn búskap og hafði
yfirleitt tíma aflögu til að taka
á móti gestum, segja sögur,
tæma flöskur og ræða allt milli
himins og jarðar. Vorið 1977
var haldin fjáröflunarsamkoma
á Þjótanda og allt sumarið þar
á eftir var ferðast um Evrópu á
Interrail og vinaböndin treyst.
Róbert fæddist 1943. Elísa-
bet Jóhannsdóttir móðir hans
var frá Miðkrika í Hvolhreppi.
Hún vann á hóteli í Reykjavík
og kynntist þar sjarmerandi
stýrimanni, sem kom reglulega
til Reykjavíkur í skipalest yfir
hafið. Í síðustu heimsókn hans
var Elísabet veik og fannst út-
lit sitt svo hræðilegt að hann
mætti ekki sjá sig. Hann leitaði
hennar um alla Reykjavík og
var að lokum viss um að hún
vildi ekkert meira með hann
hafa. Stýrimaðurinn hvarf á
braut og fannst ekki framar,
jafnvel þótt hans væri leitað á
veraldarvefnum hálfri öld síðar.
Strax og ástandsbarnið Róbert
er fætt flytur hún aftur í sveit-
ina. Í þá daga voru fordómar
óþekktir til sveita og orðið
sjálft eflaust óskiljanlegt í sjálf-
umgleði sveitasælunnar. Elísa-
bet var vel gerð kona, en fékk
aldrei tækifæri til að njóta
sinna kosta. Róbert ólst upp í
sveitinni og áttaði sig snemma
á því að honum voru ætlaðir
ýmsir varasamir eiginleikar
vegna ótryggs upplags. Hann
fékk snemma mikla íþrótta- og
kraftadellu og var kappsamur í
áflogum. 17 ára flytur hann
með móður sinni til Reykjavík-
ur og lék, eins og hann best
kunni, töffara. Hann náði góð-
um árangri í slagsmálum og
stelpuveiðum, en gekk afleit-
lega í fjáröflun og bílaútgerð.
Róbert skrifaði sögu sína með
tilþrifum 1982 í bókinni Högg-
ormur í Paradís og ég bæti þar
engu við hér.
Róbert átti þrjú áhugamál
alla tíð; ferðalög, konur og
íþróttir. Fyrstu áratugina ferð-
aðist hann aðallega í huganum
og las bækur, en seinna varð
ferðamátinn fjölbreyttari. Hann
var greindur og athugull ferða-
langur og skemmtilegur ferða-
félagi. Sendi börnum hans og
vinum mínar samúðarkveðjur.
Björn Sigurðsson.
Róbert Maitsland
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morgunblaðs-
lógóið efst í hægra horninu og
velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birt-
ingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minning-
argreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær út-
förin fer fram. Þar mega einnig
koma fram upplýsingar um for-
eldra, systkini, maka og börn, svo
og æviferil. Ætlast er til að þetta
komi aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Minningargreinar