Morgunblaðið - 11.04.2013, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2013
✝ Katrín MaríaÁrmann fædd-
ist á Hellissandi 29.
júní árið l923. Hún
lést á Landspít-
alanum 3. apríl síð-
astliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Arn-
dís Jónsdóttir Ár-
mann húsfreyja, f.
7. september 1891 í
Bjarneyjum, Flat-
eyjarhreppi, d. 11. desember
1945 í Reykjavík, og Þórir Valdi-
mar Ármann, verslunar- og fram-
kvæmdastjóri fyrirtækis Proppé-
bræðra á Hellissandi, f. 8. júlí
1888 á Vestdalseyri við Seyð-
isfjörð, d. 16. júlí 1925 á Hellis-
sandi.
Systkini Katrínar voru: 1)
Unnur Carmen, f. 1912, d. 1980.
2) Karl Magnús, f. 1915, d. 1984.
3) Knútur, f. 1921, d. 2004. 4)
Hanna, f. 1922, d. 2010.
Katrín giftist 1949 Þórhalli
Arasyni, framkvæmdastjóra og
iðnrekanda, f. 28. júlí 1923. Börn
þeirra eru:
1) Ágúst Ármann, f. 1950,
kvæntur Hallberu Friðriks-
dóttur. Börn: a) Þórhallur,
kvæntur Helgu Brynjólfsdóttur,
b. Tjörvi, Embla og Kristín Hall-
Maríu Jónsdóttur, sem áttu
heimili á Klapparstíg 38 ásamt
móður sinni Katrínu Sigfúsdótt-
ur Ármann.
Katrín María lauk prófi frá
Kvennaskólanum 1941. Hún
starfaði á skrifstofu H. Bene-
diktsson & Co. um árabil og síðar
á Skömmtunarskrifstofunni.
Hinn 19. júlí 1949 varð hún
fyrir því áfalli að báðir fósturfor-
eldrar hennar létust sama dag-
inn.
Katrín var í fimleikaflokki Ár-
manns um 10 ára skeið og tók
þátt í sýningarferðum hérlendis
sem erlendis. Tók flokkurinn
þátt í fimleikahátíð á svonefndri
Lingviku í Gautaborg 1946 og
fékk lofsamlega dóma. Til Finn-
lands fóru þær á fimleikahátíð
árið 1947 og fengu þann dóm að
vera fremstur flokka Norð-
urlanda á jafnvægisæfingum á
hárri slá. Á þessum árum eign-
aðist Katrín sínar bestu vinkon-
ur sem æ síðan héldu hópinn.
Katrín lætur eftir sig stóra
fjölskyldu. Barnabörnin eru 11
talsins og barnabarnabörnin
sömuleiðis 11. Barnabörnum sín-
um var hún góður vinur og lang-
ömmubörnin voru henni ger-
semi.
Katrín hafði yndi af ferðalög-
um, en þau hjónin gerðu víðreist
um lönd eins og Egyptaland,
Kenía, Taíland, Indónesíu, Ísrael
og síðan um Karíbahafið.
Útför Katrínar Maríu fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 11. apríl
2013, og hefst athöfnin kl. 15.
bera. b) Katrín
María, b. Bríet. Fyr-
ir á Hallbera c)
Tinnu Sigurð-
ardóttur, gifta Jas-
oni Guðmundssyni,
b. Atli, Petra og
Nanna.
2) Helgi Þórhalls-
son, f. 1956, kvæntur
Bryndísi Þorvalds-
dóttur. Börn: a)
Helga Sif, sambýlis-
maður Gylfi Bragi Guðlaugsson.
b) Atli Elfar. Fyrir á Helgi c)
Ragnheiði Láru, b. Birgir Orri.
Fyrir á Bryndís d) Fróða Stein-
grímsson, kvæntan Önnu Hlín
Gunnarsdóttur, b. Finnur. 3)
Valdimar Þórhallsson, f. 1956,
kvæntur Nínu Nikólínu.
Börn Valdimars með fyrri
konu sinni Hrönn Valent-
ínusdóttur: a) Valentínus Þór,
sambýliskona Erla Guðjónsdóttir,
b. Guðjón Ari. b) Ari Freyr, sam-
býliskona Svana Kristinsdóttir, b.
Kristín Hrönn. c) Hafdís. Erla
sambýlismaður Þórhallur Sverr-
isson. d) Þórir Ármann Valdi-
marsson.
Við lát föður síns var Katrín
tekin í fóstur tveggja ára gömul
af föðurbróður sínum, Ágústi Ár-
mann og föðursystur Guðrúnu
Þriðjudagurinn 3. apríl rann upp
bjartur og einstaklega fagur. Ég
gekk inn á líknardeildina og fann
vor í lofti. Krókusarnir kíktu upp
úr jörðinni, fuglarnir sungu og
gróðurinn undirbjó sig fyrir sum-
arið. Það glitti á Kópavoginn í sól-
inni, náttúran var á fullu að búa sig
undir sumarið. Fegurðin og róin
yfir þessum stað var einstök á
þessu auganbliki. Ég gekk inn til
tengdamóður minnar, og þótt hún
væri fársjúk virtist hún hafa gert
sér grein fyrir nærveru minni, en
stuttu síðar byrjaði henni að hraka.
Þegar eiginmaður hennar, synir,
tengdadætur og flest barnabörn
voru komin til hennar var eins og
hún væri tilbúin að kveðja okkur.
Andlátið hennar var einstaklega
rólegt, umgjörðin þennan morgun
var fegurðin ein. Í mínum huga var
þessi stund ákveðin af henni, hún
umkringd fjölskyldunni og um-
hverfis hana ríkti friður, þannig
vildi hún hafa hlutina. Fegurð, ró
og frið.
Það var árið 1972 sem við Katrín
hittumst fyrst, þegar Ágúst, elsti
sonurinn, kynnti mig fyrir verð-
andi tengdaforeldrum mínum.
Ósagt mun ég láta hvernig henni
leist á verðandi tengdadóttur, hálf-
gerðan hippa með rauðsokkuhug-
myndir í hávegum, þetta var nú
ekki alveg hennar smekkur á ung-
um konum í þá daga. En við nánari
kynni komst ég nú að því að hún
hafði ekki ólíkar hugmyndir og ég
um stöðu konunnar í samfélaginu,
hún setti þær bara fram á sinn hátt,
af háttvísi og festu.
Henni var mjög umhugað um
fjölskyldu sína og fylgdist vel með
hvað fólkið hennar tók sér fyrir
hendur. Hún hvatti ungdóminn til
dáða í verki og lærdómi, og fylgdist
vel með hvernig þeim gekk. Hún
var stolt af sínu fólki sem allt er hið
mannvænlegasta, hvað svo sem
það hefur tekið sér fyrir hendur.
Katrín var afburða greind og vel
gerð kona. Það var alveg sama
hvar var borið niður. Hún fylgdist
mjög vel með fréttum og því sem
var ofarlega á baugi hverju sinni og
myndaði sér skoðanir á því. Hún
var einnig mjög minnug, þannig að
bæði gátum við hin fullorðnu sem
og börnin leitað í fjársjóð viskunn-
ar hjá henni.
Þessarar heimskonu verður
ekki minnst án þess að nefna glæsi-
leika hennar í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur, þar bar heimili
tengdaforeldra minna merki
smekkvísi og glæsileika í hvívetna.
Það er ótrúlegt að þau skyldu geta
haldið sitt heimili tvö án utanað-
komandi hjálpar svo lengi sem
raun bar vitni.
Þau hjónin ferðuðust víða um
heiminn og höfðu mikla ánægju af.
Gjafirnar sem upp úr töskunum
komu til okkar fjölskyldunnar
voru fallegir munir og föt á börnin
okkar, og segja má að þau hjónin
hafi séð börnum okkar fyrir fatn-
aði í mörg ár þegar þau voru lítil,
og allt var þetta valið af sömu
smekklegheitunum.
Katrín sýndi mikið æðruleysi í
veikindum sínum. Hún gekk án
efa langt á sjálfa sig án þess að
láta á því bera, og var alltaf jafn
glæsileg.
Að leiðarlokum kveð ég með
þakklæti, söknuði og virðingu ein-
staka konu sem ég var svo heppin
að eiga samleið með hluta af lífi
okkar beggja.
Þín
Hallbera.
Tengdamóðir mín, Katrín
María Ármann, lést á fallegum
sólardegi hinn 3. apríl síðastliðinn.
Það var engu líkara en sólin
reyndi að verma þá sem eftir
stóðu sem upplifðu nú kulda og
tómleika.
Katrín hefði orðið 90 ára hinn
29. júní næstkomandi ef hún hefði
lifað. Níutíu ár telst yfirleitt hár
aldur en þegar Kata, eins og hún
var kölluð, átti í hlut varð aldurinn
afstæður. Hún var alltaf jafn eleg-
ant og flott og árin virtust ekkert
hafa áhrif þar á. Tengdamóður
minni kynntist ég fyrst fyrir rúm-
um 25 árum þegar ég og eigin-
maður minn fórum að draga okk-
ur saman. Frá fyrsta degi tóku
þessi netta, fallega kona og
tengdafaðir minn mér opnum
örmum.
Ef lýsa á Kötu koma ýmsar fal-
legar myndir upp í hugann. Kata
hafði næmt auga fyrir umhverfi
sínu og því sem fallegt var. Þann
hæfileika nýtti hún til að búa sér
og fjölskyldu sinni fallegt heimili
en heimilið var hennar starfsvett-
vangur eftir að synir hennar
fæddust. Allt sem hún gerði virtist
öðrum einhvern veginn gerast
áreynslulaust. Ekki ætla ég að
halda því fram að verkin hafi unn-
ist fyrirhafnarlaust þótt oft væri
engu líkara en litlir álfar fram-
kvæmdu þau þegar enginn sá til.
Flestir vita að til að svo megi
verða þarf bæði fyrirhyggju og
gott skipulag. Kötu var ríkulega
gefið af hvoru tveggja. Einnig
virtist allt sem hún gerði svo ein-
staklega vel gert – hvort sem það
var að prjóna peysu, skreyta köku
eða rækta blóm. Allt virtist lukk-
ast aðeins betur en hjá flestum
öðrum!
Kata lagði alla tíð mikið upp úr
hreyfingu enda fimleikastjarna á
sínum yngri árum. Hún fylgdist
grannt með þjóðmálum og hafði
gaman af að ræða stjórnmál og
það sem var á döfinni hverju sinni.
Ferðalög voru einnig hennar líf og
yndi.
Þótt Kata nyti þess sem lífið
hafði upp á að bjóða var það fjöl-
skyldan – eða hópurinn hennar
eins og hún kallaði það – sem
skipti hana öllu máli. Hún var
óþreytandi að fylgjast með sínu
fólki og gladdist einlæglega yfir að
sjá hópinn sinn stækka, dafna og
vinna sína sigra.
Þótt síðustu vikurnar hafi verið
erfiðar, þar sem ljóst var að um
kveðjustund var að ræða, hafa
þær vikur verið óendanlega dýr-
mætar. Nú þegar komið er að lok-
um vil ég þakka tengdamóður
minni fyrir kærleika hennar og
hlýju.
Bryndís.
Elsku amma mín, kveð þig með
sorg en minnist þín með hlýju og
gleði. Megi alltaf vera sumar í
hvílu þinni. Samúðarkveðjur til
afa Þórhalls, fjölskyldu og vina.
Í rökkurró hún sefur
með rós að hjartastað.
Sjá haustið andað hefur
í hljóði á liljublað.
Við bólið blómum þakið
er blækyrr helgiró.
Og lágstillt lóukvakið
er liðið burt úr mó.
Í haustblæ lengi, lengi
um lyngmó titrar kvein.
Við sólhvörf silfrin strengi
þar sorgin bærir ein.
(Guðmundur Guðmundsson)
Ragnheiður Lára
Guðrúnardóttir.
Hún amma mín var einstaklega
yndisleg kona. Þegar ég kom í
heimsókn til hennar og afa voru
þau alltaf svo glöð að sjá mig og
alltaf tíndi amma til kökur og djús.
Ég mun líka alltaf minnast þess
hvað amma Kata var glæsileg,
alltaf vel tilhöfð og virtist þá engu
skipta hvaða dagur var. Auk þess
að vera falleg var hún mjög vel að
sér og virtist muna allt sem hún
heyrði og las. Má þar nefna sem
dæmi að í jólaboðum þegar við
vorum að spila Trivial vildi hún
helst ekki vera með (það hefði líka
verið ósanngjarnt því hennar lið
hefði klárlega unnið öll hin) en
hins vegar var hún alltaf að fylgj-
ast með. Af og til mátti svo heyra
svörin við spurningunum kölluð
innan úr eldhúsi.
Ég man þegar ég var yngri og
var að æfa fimleika að þá fannst
mér svo merkilegt þegar amma
sýndi mér myndir frá því þegar
hún var í fimleikum. Allar mynd-
irnar voru teknar utandyra og þar
mátti sjá ömmu standandi uppi á
margra metra hárri stöng að lyfta
fætinum aftur fyrir höfuð.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
átt svona frábæra ömmu og mér
mun alltaf þykja óendanlega vænt
um hana. Mig langar að kveðja
ömmu Kötu með þessum orðum
sem Jesús sagði, en ég trúi því að
við munum hittast aftur.
Jesús mælti: „Ég er upprisan og lífið. Sá
sem trúir á mig mun lifa þótt hann deyi.
Og hver sem lifir og trúir á mig mun
aldrei að eilífu deyja.“ (Jóh. 11:25-26.)
Helga Sif.
Ég vil með örfáum orðum
minnast móðursystur minnar,
Katrínar Maríu Ármann, eða
Kötu frænku eins og ég kallaði
hana alltaf. Kata var yngst fimm
systkina sem nú eru öll látin. Kata
frænka hefur allt frá barnæsku
minni haft vissan ævintýraljóma í
huga mér. Hún var frænkan sem
lagði stund á fimleika sem ung
stúlka og var í sýningarhópi Ár-
manns á sínum tíma. Snemma
man ég eftir henni, stórglæsilegri
konu, móður þriggja drengja. Hún
var ótrúlega víðsýn, ferðaðist mik-
ið til útlanda og var alltaf þessi
„smarta“ frænka. Minnisstæðar
eru veislurnar hennar Kötu, hvort
sem voru afmæli, fermingar eða
minni tilefni; þar voru borðin hlað-
in góðgæti sem við krakkarnir
kunnum svo sannarlega að meta.
Ég man sérstaklega eftir einu
atviki þar sem þau hjónin, Kata og
Halli, voru í góðu yfirlæti á glæsi-
legu hóteli í Grikklandi þar sem
hótelgestir klæddu sig upp á fyrir
hádegisverð og ekki dugði minna
en síðir kjólar og jakkaföt. Í þess-
ari sömu ferð vorum við Helgi son-
ur þeirra hjóna með í ferð en við
gistum á öðru hóteli í grenndinni.
Við ákváðum að heimsækja þau en
gleymdum okkur eitthvað á leið-
inni, vorum búin að ganga berfætt
á ströndinni, öll útötuð í sandi
dragandi vindsængur á eftir okk-
ur. Þegar við komum á hótelið til
þeirra þá rak Kata frænka upp
stór augu, þar sem þau stóðu
uppábúin, tilbúin í hádegisverð-
inn. Við frændi vorum kurteislega
dregin burt frá anddyrinu og látin
vita að svona kæmum við nú ekki
búin á slíkt hótel. Þetta var ekki
alveg stíllinn hennar Kötu
frænku.
Seinna heimsóttu þau hjónin
mig á bresku eyjuna Jersey þar
sem ég og systir mín heitin unnum
þá og fengum við systur að njóta
velvildar þeirra, en þau buðu okk-
ur með sér hvert sem þau fóru.
Síðustu árin höfum við frænkur
mínar, Arndís dökkhærða og Arn-
dís ljóshærða, eins og ég kalla
þær, hist í hádegismat með Kötu
frænku og alltaf var hún Kata jafn
glæsileg. Hún virtist alltaf 10 ár-
um yngri en hún í raun var. Spjöll-
uðum við um alla heima og geima
og var Kata alltaf inni í öllum mál-
um líðandi stundar. Kata var mik-
ill ræðumaður og var alltaf fengin
til að halda tölu þegar ættarmót
voru haldin. Þarna stóð hún og
sagði okkur yngri kynslóðinni frá
liðnum tímum.
Það er eiginlega ekki hægt að
tala um Kötu frænku án þess að
minnast á eiginmann hennar, Þór-
hall Arason, eða Halla eins og
hann er alltaf kallaður. Við syst-
urnar kölluðum hann alltaf Halla
mág, þar sem móðir okkar kallaði
hann það alltaf og lengi vel héld-
um við að hann héti Halli mágur.
Þau hjónin voru sérstaklega sam-
rýnd alla tíð og veit ég að Halli á
eftir að sakna Kötu sinnar mikið.
Elsku Halli, Ágúst, Helgi og
Valdimar, samúðarkveðjur til
ykkar frá mér og fjölskyldu minni.
Hvíl í friði, Kata frænka.
Valdís Ella Finnsdóttir.
Ástkær föðursystir okkar,
Katrín Ármann, er fallin frá. Kata
eins og við kölluðum hana alla tíð
var tignarleg drottning, með fág-
aða framkomu, glæsileg, réttsýn,
með skarpa dómgreind, stálminn-
ug, víðlesin, vel máli farin, góðvilj-
uð, hjálpsöm og mikill fagurkeri.
Við systkinin ólumst upp á
Klapparstíg 38 ásamt foreldrum
okkar en í sama húsi bjuggu Kata
og Þórhallur eiginmaður hennar,
eða Halli eins og við kölluðum
hann alltaf. Mikill samgangur var
á milli okkar. Hjónaband Kötu og
Halla var til fyrirmyndar og
byggðist á trausti, virðingu, sam-
vinnu og trúnaði. Kata var okkur
alltaf afar góð, leiðbeindi okkur í
leik og starfi og var okkur sem
önnur móðir í gegnum lífið. Það
var mikil og óvænt gleði hjá þeim
hjónum þegar tvíburarnir fædd-
ust. Allt var tilbúið fyrir eitt barn
þegar kom í ljós að tvö börn væru
á leið í heiminn rétt um það bil sem
þeir fæddust. Drengirnir þeirra
Ágúst, Valdimar og Helgi voru
okkur sem bræður.
Við eigum fjölmargar minning-
ar með Kötu. Jólin og áramótin
eru okkur afar minnisstæð þar
sem fjölskyldurnar voru alltaf
saman á meðan við bjuggum á
Klapparstígnum og í mörg ár eftir
að við fluttum þaðan. Það var alltaf
gaman að koma til þeirra hjóna,
allt svo fallega fram borið og Kata
bakaði flottustu og bestu kökur
sem við höfum fengið.
Þau hjónin ferðuðust mikið er-
lendis og var alltaf jafn gaman að
hlusta á ferðasögur sem Kata
sagði svo skemmtilega frá. Fyrir
þremur árum hafði annað okkar
ásamt maka tækifæri til að ferðast
um alla Vestfirðina í nokkra daga
undir leiðsögn Kötu og Halla.
Þetta er ein allra skemmtilegasta
ferð sem við höfum farið. Veðrið
lék við okkur allan tímann og þau
hjónin voru full af fróðleik og
þekkingu um land og þjóð.
Síðastliðið sumar var gifting
innan fjölskyldunnar í Vestmanna-
eyjum. Þangað mættu þau hjón
eldhress og tóku þátt af fullum
krafti í veislunni og dönsuðu fram
á miðja nótt. Það var sérlega gam-
an að þau skyldu vera með okkur á
þeim tímamótum.
Nú fyrir aðeins sex vikum hitt-
um við Kötu og Halla. Kata kom
með fullan kassa af gömlum fjöl-
skyldumyndum. Gaman var að
hlusta á Kötu lýsa sínum uppvaxt-
arárum og hvernig aðstæður voru
í þá daga. Minni hennar var svo
sterkt að hún mundi nákvæmlega
hverjir voru í fermingarveislu
sinni, hvar hver maður sat við
veisluborðið, hvað var á borðum,
hverjir héldu ræðu og hvað var
sungið.
Einnig var frábært þegar hún
lýsti fyrir okkur hvað hún hafði
fengið í fermingargjöf frá hverjum
og einum. Við erum að tala um at-
burð sem gerðist fyrir um það bil
75 árum. Hápunktur dagsins var
þegar hún stóð upp og las upp fyr-
ir okkur viðtal sem tekið var við
föðurbróður hennar Sigbjörn Ár-
mann á sextugsafmælisdegi hans
um hans lífshlaup.
Margs er að minnast í öll þessi
ár sem við fengum að njóta nær-
veru þeirra hjóna og viljum við
þakka fyrir allan þann velvilja sem
þau hafa ætíð sýnt okkur og fjöl-
skyldum okkar.
Við vottum Halla og allri fjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð.
Arndís og Ágúst Ármann.
Látin er mágkona mín, Katrín
María Ármann, á nítugasta aldurs-
ári. Hún hafði lengi undanfarið
barist af miklu æðruleysi við ill-
vígan sjúkdóm sem að lokum hafði
betur.
Það eru rúm 60 ár liðin síðan ég
fyrst kynntist Kötu, eins og hún
var jafnan kölluð. Hún var þá trú-
lofuð bróður mínum, Þórhalli, og
áttu þau heima á Klapparstíg 38
sem var heimili Kötu allt frá frum-
bernsku er hún var tekin til fóst-
urs af föðurbróður sínum Ágústi
Ármann og systur hans, Guðrúnu
Maríu. Faðir Katrínar hafði látist
aðeins 37 ára gamall, og stóð þá
móðir hennar uppi með fimm ung
börn. Heimili þeirra var þá á Hell-
issandi og þar er Kata fædd.
Þau Kata og Halli gengu í
hjónaband hinn 24. desember 1949
og hafði hjónaband þeirra staðið í
63 ár er Kata lést. Öll þessi ár ríkti
hamingja í þeirra lífi.
Kata hafði um áraraðir stundað
fimleika af miklum áhuga hjá
glímufélaginu „Ármann“. Hún
hafði farið í sýningaferðir bæði hér
innanlands og um öll hin Norður-
löndin við góðan orðstír.
Þau urðu þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eignast þrjá góða og mann-
vænlega drengi, þá Ágúst, Helga
og Valdimar sem allir eru foreldr-
um sínum til sóma.
Katrín hafði fengið gott uppeldi,
hún var afar fáguð í framkomu
bæði utan heimilis sem innan. Hún
var ljúf í viðmóti, sanngjörn í skoð-
unum og ekki framagjörn, góður
vinur vina sinna. Vinur sem gott
var að umgangast.
Þegar drengirnir uxu úr grasi
gafst tími og tækifæri til ferðalaga,
einkum utanlandsferða til hinna
ýmsu landa nær og fjær. Þau hjón-
in ferðuðust einnig mikið í þágu
Lionshreyfingarinnar eftir að
Halli gerðist forystumaður í þeim
félagsskap á árunum 1986 til 1989.
Í þeim ferðum eignuðust þau
marga góða vini og félaga til
margra ára.
Hjól tímans verður ekki stöðv-
að. Kynslóðir koma kynslóðir fara.
Lífshlaupi hennar Kötu er lokið.
Við þökkum henni samfylgdina,
góð kona er með söknuði kvödd.
Angrið sækir okkur tíðum heim
sem erum fávís börn í þessum heim
við skynjum fátt, en skilja viljum þó
að skaparinn oss eilíft líf til bjó,
að upprisan er öllum sálum vís
og endurfundir vina í paradís.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Blessuð sé minning Katrínar
Maríu Ármann. Við Sjöfn og
systkinin að vestan færum eigin-
manni hennar, börnum, tengda-
börnum og barnabörnum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ingólfur Arason.
Nú hefur Katrín María Ármann
kvatt þennan heim. Katrín, eða
Kata eins og hún var alltaf kölluð,
var góð kona, vel gefin, vel lesin og
stillt, allt í kringum hana og eig-
inmann hennar á heimilinu fallegt
og smekklegt. Kata var frábær í
leikfimi og var í sýningarflokki Ár-
manns er hún var ung og sómdi
sér mjög vel þar sem annars stað-
ar. Við vorum átta í saumaklúbbn-
um, sem er nú talsvert yfir sextíu
ára gamall, en Kata er sú fjórða úr
honum, sem fer yfir landamærin.
Alltaf var gaman að hittast og mik-
ið fjör og margt skrafað. Einu
sinni á ári var eiginmönnunum
boðið í veislu og þeir skemmtu sér
mjög vel með okkur þau kvöld.
Fyrir nokkrum árum fórum við
í klúbbnum með eldri borgurum í
kringum Snæfellsnes, það var
mjög góður leiðsögumaður með
okkur og veðrið yndislegt, logn,
sól, 20 stiga hiti og blár himinn. Við
gistum á Hellissandi yfir nótt. Um
kvöldið gengum við að húsinu, þar
sem Kata fæddist, fallegur staður
við sjóinn, og jökullinn reis hátt í
austri. Klukkan tólf á miðnætti
horfðum við á sólina setjast. Allt
draumur og dásemd. Einnig fór-
um við saman til Skotlands og sú
ferð heppnaðist líka mjög vel. Þá
skruppum við upp á Vatnajökul.
Þessar ferðir sem og styttri ferðir í
sumarbústaði munu ekki gleym-
ast. Þegar við verðum á ný átta
saman hygg ég að við munum
ferðast saman í kringum jörðina
eins og að drekka vatn.
Þórhallur Arason, hinn góði eig-
inmaður Kötu, er nú sá eini eftir af
eiginmönnum klúbbsystra, og á
hann nú um sárt að binda ásamt
fjölskyldu sinni. Við biðjum þeim
öllum Guðs blessunar, Kata fær að
fylgjast með þeim og öllum hér frá
sumarlandinu.
Við kveðjum Kötu með þakk-
læti fyrir allt og komum svo á eftir
og höldum áfram, átta glaðar
klúbbkonur.
Þuríður Kristjánsdóttir.
Katrín María
Ármann