Morgunblaðið - 11.04.2013, Qupperneq 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2013
✝ Bjarni Hann-esson fæddist á
Hvammstanga 21.
febrúar 1938. Hann
lést á heimili sínu í
Garðabæ 2. apríl sl.
Foreldrar hans
voru Hannes Pét-
ursson kennari, f.
1913, d. 1943, og
Ragnheiður Ingi-
björg Bjarnadóttir,
f. 1917, d. 1985.
Uppeldisfaðir Bjarna var Bogi
Sigurðsson framkvæmdastjóri
Barnavinafélagsins Sum-
argjafar, f. 1906, d. 1979. Systir
Bjarna er Hanna Hannesdóttir, f.
1940, gift Baldri Jóhannssyni, f.
1934. Fósturbróðir Bjarna er
Björn Bogason, f. 1937, kvæntur
Ingibjörgu Sigurðardóttur, f.
1943.
Bjarni kvæntist 20. ágúst 1960
Þorbjörgu Þóroddsdóttur, f. 23.
ágúst 1938. Foreldrar hennar
voru Þóroddur Guðmundsson
skáld frá Sandi og Hólmfríður
Jónsdóttir.
Börn þeirra eru: 1) Ragnheið-
ur Ingibjörg, f. 1961, gift Sveini
Yngva Egilssyni, f. 1959. Dætur
þeirra eru Þorbjörg, f. 1984,
Brynja, f. 1987, og Hólmfríður, f.
1995. Sambýlismaður Brynju er
Hampshire 1967-1971 og lauk
sérfræðiprófi í heila- og tauga-
skurðlækningum árið 1971.
Hann hóf störf við Borgarspít-
alann 1971 og sem sérfræðingur
í heila- og taugaskurðlækningum
árið 1972. Hann var jafnframt
ráðgefandi sérfræðingur við
Landspítalann og St. Jósefsspít-
ala. Árið 1982 hafði Bjarni ásamt
fleirum forgöngu um stofnun
heila- og taugaskurðlækn-
ingadeildar Borgarspítala, síðar
Landspítala, og gegndi stöðu yf-
irlæknis þar til starfsloka árið
2008. Hann kenndi við lækna-
deild Háskóla Íslands um langt
árabil og var með læknastofu í
Reykjavík og á Akureyri fram til
ársins 2013. Bjarni fylgdist mjög
vel með þróun í sérgrein sinni og
dvaldi m.a. tímabundið við störf
erlendis, einkum í Bandaríkj-
unum.
Bjarni sat í stjórn Svifflug-
félags Íslands 1957-1958, var
fulltrúi læknadeildar í Stúd-
entaráði Háskóla Íslands 1966-
1967, í stjórn Siglingasambands
Íslands 1979-1980 og formaður
þess 1980. Hann var formaður
Skurðlækningafélags Íslands
1976 og formaður Félags nor-
rænna taugaskurðlækna 1994-
1998.
Úför Bjarna verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
11. apríl 2013, og hefst athöfnin
kl. 15.
Friðrik Steinn Frið-
riksson, f. 1984. 2)
Þóroddur, f. 1965,
kvæntur Brynhildi
Þórarinsdóttur, f.
1970. Þóroddur var
áður kvæntur Dýr-
leifu Dögg Bjarna-
dóttur, f. 1970. Börn
Þórodds og Dýr-
leifar eru Val-
gerður, f. 1989, og
Bjarni, f. 1990. Börn
Þórodds og Brynhildar eru Þor-
björg, f. 2005, Þórarinn, f. 2008,
og Anna Kristín, f. 2009. 3) Hólm-
fríður, f. 1970, gift Martin Ein-
eborg, f. 1967. Synir þeirra eru
Egill Askur, f. 2003, og Ingvar
Jarl, f. 2006.
Bjarni lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík ár-
ið 1958, almennu læknaprófi frá
Háskóla Íslands í febrúar 1965
og ameríska læknaprófinu um
sama leyti. Hann var kandidat á
Landspítalanum febrúar-júní
1965, tók kandidatsár við Stam-
ford Hospital í Connecticut í
Bandaríkjunum 1965-1966 og
var í sérnámi í skurðlækningum
við Hartford Hospital í Connecti-
cut 1966-1967. Hann nam heila-
og taugaskurðlækningar við
Dartmouth Medical Center í New
Mennirnir í heiminum gerast
ekki flottari en hann tengdafaðir
minn, Bjarni Hannesson, sem nú
er látinn. Hann var hæglátur
töffari af gamla skólanum, há-
vaxinn, bláeygur og dökkhærður,
síðar grásprengdur og silfur-
hærður. Þessi svali maður var
bráðvel gefinn og fær heila-
skurðlæknir í þokkabót. Hann
varð Íslandsmeistari í kjölbáta-
siglingum og skíðaði betur en
nokkur sem ég þekki. Og það
merkilega var að slíkur afburða-
maður skyldi vera svona fallega
hógvær og hlédrægur. Hann var
af alþýðufólki kominn og gleymdi
því aldrei. Hann var náttúru-
barn. Hann elskaði landið sitt og
þó einkum Akureyri. Hann elsk-
aði Þorbjörgu Þóroddsdóttur og
hún hann. Þau voru góð saman
og glæsileg. Þau áttu þrjú börn
sem hafa náð langt hvert á sínu
sviði. Tíu barnabörn sem afinn
kenndi öllum að skíða. Ef Bjarni
Hannesson hefði verið persóna í
skáldsögu eða kvikmynd – sem
hann hafði svo sannarlega útlitið
til að leika í – hefði það flokkast
sem óraunsætt draumóraverk
því enginn gæti verið svona frá-
bær. En þetta var í alvöru og það
var gaman að fá að taka þátt í
þessu mikla ævintýri sem eigin-
maður eldri dótturinnar á heim-
ilinu, Ragnheiðar Ingibjargar.
Hún var skírð í höfuðið á móður
Bjarna, hjartanlegri dugnaðar-
konu og ekkju sem var syni sín-
um stoð og stytta eftir að hann
missti föður sinn ungur að árum,
en Bjarni eignaðist góðan fóstur-
föður í Boga Sigurðssyni.
Samverustundirnar voru
margar og góðar. Sigling fjöl-
skyldunnar um Eyjahafið á
skútu 1979, kærasti og nýstúdent
er með í för, allt er ungt og nýtt.
Grísku eyjarnar, vindur í hári og
salt á vör. Heimsókn 1998 á slóð-
ir fjölskyldunnar í Nýja Eng-
landi þar sem Bjarni stundaði
áður framhaldsnám. Góðir dagar
í húsinu á Hamarstíg á öllum
árstímum. Hlíðarfjall. Afmælis-
ferð til Fjóns 2008, dönsk sveita-
sæla. Alltaf notaleg návist,
spjallað um heima og geima,
skálað fyrir lífinu. Allar ferðirnar
og útsýnið sem opnaðist manni
eins og þegar skíðað var með
Bjarna úr einum dal í annan í
Ölpunum 2004.
Matarboðin í Garðabænum, líf
og fjör í kringum húsfreyjuna,
fíngerða og rauðhærða, sögur að
norðan og austan og vestan.
Húsbóndinn kveikir upp í arn-
inum og sest við eldinn með dótt-
ur sinni. Þau eru læknar bæði
tvö og bera saman bækur sínar,
stolt af starfinu, stolt af hvort
öðru og gleðjast yfir góðum
verkum. Ákallið úr Eddukvæð-
um kemur í hugann:
„Mál og manvit
gefið okkur mærum tveim
og læknishendur meðan lifum.“
Það er þyngra en tárum taki
að Bjarni skyldi ekki fá að lifa
lengur. Hann tók veikindum sín-
um af þeim kjarki og því æðru-
leysi sem hann var þekktur fyrir.
Áður en hann veiktist fannst
manni hann eiga svo mikið eftir.
Hann var vel á sig kominn,
skíðaði eins og unglingur og naut
sín til fulls sem afi með axlabönd
og veglyndur ættarhöfðingi. Ég
hefði svo gjarnan viljað sitja
gegnt honum í ruggustól og
rabba við hann lengi enn. Sökn-
uðurinn er sár en huggunin er sú
að hann lét gott af sér leiða og
snerti líf svo margra. Bjarni
Hannesson skilur eftir sig mikið
og merkilegt lífsverk sem læknir
og sem maður. Ég þakka fyrir
samfylgdina.
Sveinn Yngvi Egilsson.
Við biðum tvö í Leifsstöð árla
morguns fyrir ellefu árum. Am-
eríkuvélin var sein til lendingar.
Við vorum að sækja kærastann
minn og börnin hans og Bjarni
ekki lengur fjarlægur pabbi
Hófíar vinkonu minnar heldur
tilvonandi tengdafaðir minn. Það
var skrýtið. Sennilega fannst
okkur það báðum. Enda stein-
þögðum við bæði. Þetta var lang-
ur morgunn.
Við nánari kynni reyndist
tengdafaðir minn ákaflega elsku-
legur maður með notalega nær-
veru, þægilega laus við kurteis-
ishjal en mikill sagnameistari.
Minnisstæð eru öll matarboðin
sem Bjarni hélt uppi með sögum,
hann kunni sögu Akureyrar frá
A til Ö, sögur af merku fólki,
skáldum og furðufuglum. Tróð
ekki upp með látum en sagði
þannig frá að allir lögðu við
hlustir. Hélt sjálfum sér ætíð til
hlés, stærði sig aldrei af eigin ár-
angri og kvartaði heldur aldrei.
Ekki einu sinni þegar heilsunni
hrakaði enda hryllti hann við
vorkunnsemi. Raunsær og jarð-
bundinn en þó ævintýramaður;
töffari til hinstu stundar. Hann
var fyrstur í fjallið í vetrarbyrj-
un, síðastur niður á vorin. Leysti
landfestar um leið og skíðin fóru
í geymsluna.
Við fjölskyldan áttum margar
góðar stundir með þeim Þor-
björgu á Akureyri. Það kom sér
vel að þau kunnu á bæinn þegar
við fluttum norður, áttu þar hús
og bát og höfðu kortlagt menn-
ingarlífið. Stundum komu þau
eða fóru eins og vindurinn, sátu
allt í einu á svölunum á Hamar-
stígnum og veifuðu þegar við
gengum niður götuna. Þá var
krökkum boðið í heimsókn og
ósköp reyndist notalegt að hvíla
lúin bein með því að horfa á Línu
langsokk með afa.
Börnin hafa misst mikið og
sakna sárlega. Afi Bjarni kenndi
þeim öllum á skíði og taldi aldrei
eftir sér að baksa með snuddu-
börnum á töfrateppinu. Enginn
var stoltari af vaxandi færni
þeirra í brekkunum. Síðast núna
í nóvember fengu börnin skíða-
tíma og þótt afinn væri farinn að
finna fyrir veikindunum var
hvergi slegið af. Hann kenndi
þeim að rækta kartöflur í garð-
inum við Hamarstíg og fól þeim
að sjá um útsæðið fyrir fáeinum
vikum þegar ljóst varð hvert
stefndi. Það var falleg stund og
þannig heldur lífið áfram, börnin
taka við og rækta garðinn sinn, í
minningu afa síns.
Í fyrrasumar ferðuðumst við
um Húnavatnssýslurnar með
Bjarna og Þorbjörgu, þræddum
æskuslóðir Bjarna og hurfum
áratugi aftur í tímann. Þáðum
kaffi hjá ókunnugum bændum í
Miðfirði þar sem lítill drengur
villtist í þoku fyrir hátt í 70 ár-
um. Óðum grasið á Þingeyrum
þar sem hann uppgötvaði að ekki
var eins einfalt að smíða segls-
leða og drengjabækur lofuðu.
Einhvern veginn eru Húnavatns-
sýslurnar bæði styttri og fallegri
á eftir. Þetta var góð ferð. Og
þetta var gott líf. 75 ár er vissu-
lega ekki hár aldur og við vorum
alls ekki tilbúin að kveðja. En
allt hefur sinn tíma, eins og
Bjarni sagði sjálfur. Og fyrir
tímann sem við fengum með hon-
um er ég ákaflega þakklát.
Brynhildur Þórarinsdóttir.
Skíðaferð með afa. Við höfum
fylgt afa Bjarna upp á fjall frá
því að við gátum staðið á skíðum.
Aldrei kom til greina að við héld-
um okkur við barnabrekkuna þó
að við værum lág í loftinu, enda
var engin brekka of há eða brött
í fylgd með afa. Á skíðum lærð-
um við að til að ná hæstu tindum
þyrfti sjálfsöryggi og þor. Eins
og afi sagði: Best er að detta í
bröttu.
Afi lét ekki staðar numið við
að kenna okkur að standa á skíð-
um heldur hætti aldrei að kenna
okkur góða tækni og færni. Við
urðum aldrei of gömul til þess að
fylgja honum eftir í halarófu og
líkja eftir hverri fimlegri sveigju
og beygju hans afa. Eftirminni-
leg er skíðaferð til Austurríkis í
tilefni af sjötugsafmæli hans. Þar
þeystumst við yfir fjöll og í gegn-
um skóga og þræddum hvern
smábæinn á fætur öðrum. Leiddi
afi hópinn áreynslulaust og naut
þess bæði að skíða og fylgjast
stoltur með hópi barnabarnanna
sem fylgdi fast á eftir.
Á þeim afmælisdegi afa fædd-
ist níunda barnabarn hans, líkt
og hann sjálfur fæddist á afmæl-
isdegi afa síns. Barnabörnin tíu
hafa öll fengið skíðaáhugann í arf
og við munum aldrei gleyma
kennslu hans og fordæmi. Þó að
afi sé nú horfinn handan tindsins
hefur hann kennt okkur nóg til
að við getum haldið leiðangrinum
áfram og notið ferðarinnar.
Þorbjörg, Brynja,
Valgerður, Bjarni
og Hólmfríður.
Í dag er kvaddur góður vinur
og merkur læknir, Bjarni Hann-
esson heila- og taugaskurðlækn-
ir. Við Bjarni kynntumst í 4.
bekk Menntaskólans í Reykjavík
þar sem við sátum saman í Fjós-
inu í þrjá vetur til stúdentsprófs
árið 1958 og hófum síðar nám í
læknadeild Háskóla Íslands.
Báðir fundum við eiginkonur
okkar meðal samstúdenta í MR.
Að hvatningu Bjarna fylgdi ég
honum eftir til Stamford í Con-
necticut í Bandaríkjunum til
framhaldsnáms. Minnist ég þess
enn að sjá hann ásamt Ingu dótt-
ur sinni úti á svölunum á flug-
vellinun í New York til að taka á
móti okkur.
Eftir dvöl í Stamford skildi
leiðir, Bjarni hélt til Hartford í
Connecticut til náms í skurð-
lækningum í eitt ár og síðan til
Hanover í New Hampshire til
nokkurra ára sérnáms í heila- og
taugaskurðlækningum við
Dartmouth Medical School Affi-
liated Hospitals, með námsdvöl í
Boston og í London. Ég ílentist í
Connecticut. Samskipti fjöl-
skyldnanna voru náin á þessum
árum, t.d. gagnkvæmar heim-
sóknir. Þau hjón voru ætíð miklir
gestgjafar.
Bjarni lauk námi í taugaskurð-
lækningum með glæsibrag og
tók bandarískt sérfræðipróf.
Hann var annar tveggja frum-
kvöðla í þessari mikilvægu sér-
grein læknisfræðinnar hér á
landi og hóf störf á þáverandi
Borgarspítala sem síðar samein-
aðist Landspítala og varð það
hans starfsvettvangur, lengst af
sem yfirlæknir. Bjarni fylgdist
vel með sérgrein sinni með ferð-
um á fundi vestan hafs og til
Norðurlanda. Hann var um tíma
formaður Norrænna heila- og
taugaskurðlækna, sem var mikill
vegsauki.
Bjarni var góður íþróttamaður
á menntaskólaárunum og stund-
aði körfubolta, skíði og svifflug.
Eftir heimkomu fékk Bjarni
áhuga á siglingum og fengum við
að njóta þess með þeim hjónum.
Hann lagði sitt af mörkum til
þeirrar íþróttar og var um tíma
formaður Siglingasambandsins.
Skíðaíþróttin átti alltaf hug hans
en hann var góður skíðamaður
og frábær kennari. Minnumst við
vetrarfrís hjá þeim hjónum í
Hanover þegar Bjarni kynnti
mig rækilega fyrir skíðaíþrótt-
inni svo úr varð baktería.
Eftir að þau hjónin eignuðust
hús á Akureyri var oft dvalið þar
að sumri og vetri og þá farið í
Hlíðarfjallið. Hvað ánægjuleg-
astar voru þó sameiginlegar
ferðir til Austurríkis á lítið fjalla-
hótel sem þau hjónin höfðu upp-
götvað. Þar var margri febrúar-
vikunni eytt öllum til mikillar
ánægju og Bjarni leiddi hópinn
niður brekkurnar.
Bjarni var farsæll í starfi sínu.
Sérgreinalæknar vinna á af-
mörkuðu sviði og þekkingu á
öðrum sviðum er oft erfitt að
halda við. Sérgreinar okkar voru
mjög ólíkar en gátu skarast.
Dáðist ég ætíð að því hvað Bjarni
hélt vel við almennri yfirsýn í
læknisfræðinni.
Við hjónin og fjölskylda okkar
vottum fjölskyldu hans okkar
innilegustu samúð. Hans verður
sárt saknað.
Birgir Guðjónsson.
Enn hefur skarð verið höggvið
í níu manna hópinn, sem útskrif-
aðist úr læknadeildinni í febrúar
1965. Hann Bjarni er sá þriðji
okkar, sem nú hefur haldið yfir
móðuna, sem bíður okkar allra.
Samleið okkar hófst í byrjun
fyrsta hluta læknadeildar, og
mynduðum við þremenningar
lestrarklúbb, hittumst vikulega
og fluttum ágrip líffæra- og fóst-
urfræðinnar, sem mörgum
reyndist torfarin. Snemma
beygðist þó krókurinn hjá
Bjarna, hann tók fyrir heila- og
taugakerfið, en við hinir tókum
auðveldara efni. Fundir þessir
báru þann árangur að allir hlutu
efstu einkunn hjá Jóni Steffen-
sen og Bjarna Jónssyni, sem var
prófdómari.
Hópurinn dreifðist nú um
skeið og bar fundum okkar næst
saman þar sem við hurfum til
framhaldsnáms hver í sínu fagi,
Bjarni og Þorbjörg fluttu til
Hanover, New Hampshire en við
Halla til Worcester, Massa-
chusetts. Við héldum þó nánu
sambandi og það var ávallt til-
hlökkunarefni þegar von var á
gestum í Worcester. Jafnan voru
líka mætt Birgir og Heiður með
fjölskyldu frá New Haven.
Hanover er í miðju skíðasvæði
Nýja Englands og fórum við ný-
liðar í þeirri íþrótt í heimsókn
þangað. Við vorum að klöngrast
niður þröngar, skógum girtar
brekkurnar, en Bjarni hafði
ótrúlegt vald á þessum sleipu
fjölum, sem oft vildu krosslegg-
jast undir fótum okkar, og sveif
niður þær án nokkurrar áreynslu
parallelt og miðlaði okkur af
reynslu sinni.
Þar kom að við lukum fram-
haldsnámi og vorið 1971 hóf
Bjarni starf í sinni sérgrein. Fyr-
ir heimkomu þeirra Bjarna og
Kristins Guðmundssonar frá
námi hafði doktor Bjarni á
Landakoti sinnt bráðaaðgerðum
vegna höfuð- og mænuáverka um
margra ára skeið. Heilablæðing-
ar og æðagúlar voru send til
Danmerkur og var árangur
nokkuð misjafn, sumpart vegna
óhjákvæmilegra tafa.
Það urðu því mikil umskipti
þegar til landsins komu samtímis
tveir útlærðir heilaskurðlæknar
og þarf ekki að orðlengja þá
bættu þjónustu sem þeir veittu í
náinni samvinnu.
Við Bjarni áttum sameiginlegt
áhugamál og festum bráðlega
kaup á opnum seglbáti og áttum
góðar stundir í siglingum um
vogana innan Skerjafjarðar. Með
skánandi hag okkar skildi þó
leiðir og við enduðum með al-
vörubáta með lúkar og græjum,
en síðustu ár flutti Bjarni út-
gerðina til Akureyrar og áttum
við nokkrum sinnum notalega
siglingu á Pollinum, þegar við
áttum leið um Akureyri.
Skjótt hefur sól brugðið sumri
og siglarinn Mardöll bíður nýrra
miða og traustra stjórnenda.
Fjölskylda mín vill votta Þor-
björgu og fjölskyldu hennar okk-
ar dýpstu samúð.
Sigurgeir Kjartansson.
Mér var brugðið þegar ég
frétti fyrst af alvarlegum veik-
indum Bjarna, góðs vinar og
kollega og náins samverkamanns
í áratugi. Á fjórða áratug höfðum
við unnið saman, helming þess
tíma tveir einir. Það var erfitt að
vita af þessum glæsilega og góða
manni berjast við illvíg veikindi í
orrustu sem var við það að tapast
og geta ekkert í því gert. Maður,
sem hafði öll sín fullorðinsár att
kappi við veikindi annarra, varð
nú sjálfur að játa sig sigraðan af
erfiðum sjúkdómi.
Við flugum utan með sömu
flugvél árið 1965. Eftir u.þ.b. tvö
ár erlendis varð ljóst að leiðir
okkar mundu liggja saman því
báðir höfðum við fengið stöðu við
framhaldsnám í heila- og tauga-
skurðlækningum, hann við
Dartmouth Medical Center í
New Hampshire, mikilsvirtan
stað. Við heimkomu haustið 1971
vorum við ráðnir á Borgarspít-
alann. Sérstök heila- og tauga-
skurðlækninga-deild var svo
stofnuð þar árið 1983, sú fyrsta
og eina hér á landi.
Við unnum afar vel saman og
veitti ekki af við uppbyggingu
deildarinnar annarsvegar og
hinsvegar ákaflega vandasamar
ákvarðanir og aðgerðir vegna oft
flókinna og afar hættulegra sjúk-
dóma og áverka. Fyrstu árin
„opereruðum“ við oft saman og
stundum kölluðum við hvor ann-
an út, jafnvel að nóttu til, ef mjög
tvísýn tilfelli komu upp. Með
þessu móti nutum við kunnáttu
og reynslu hvor annars. Álagið á
starfsfólk Borgarspítalans jókst
einnig gífurlega við þessa viðbót
við starfsemina en það verður að
segjast öllu starfsfólkinu til
hróss að aldrei var kvartað og
allir stóðu sig með afbrigðum vel,
ekki síst ef þess er gætt að þetta
var fólki alveg nýtt. Viðbragðs-
hraði vegna bráðatilfella þótti til
fyrirmyndar hvert sem litið hefði
verið.
Bjarni var ákveðinn og fylginn
sér, glaðsinna og skemmtilegur,
réttsýnn og heiðarlegur. Hann
var afburða skurðlæknir og naut
mikils álits sem slíkur bæði hér-
lendis og erlendis. M.a. hóf hann
fyrstur hér á landi skurðaðgerðir
á heilaæðum. Fjölmargar voru
þær aðgerðir aðrar sem þá og
síðar voru gerðar í fyrsta sinn á
Íslandi á þessari deild.
Arfleifð hans er fullburða
heila- og taugaskurðlækninga-
deild, fjölhæf og vel búin tækjum
og góðu starfsfólki, með þremur
sérfræðingum og aðstoðarlækni
og hundruðum aðgerða á hverju
ári, afkastamikil og drífandi
legudeild og reynsluríkar stoð-
deildir. Og þar sem áður var eng-
inn eru nú u.þ.b. tuttugu íslensk-
ir sérfræðingar í heila- og
taugaskurðlækningum, flestir
þegar útskrifaðir eða við fram-
haldsnám erlendis.
Nú þegar hann er genginn
þakka ég gamla vináttu og ævi-
langt samstarf og margar góðar
samverustundir á fallegu heimili
þeirra Þorbjargar í áranna rás.
Minning hans verður í heiðri
höfð.
Við Anna vottum Þorbjörgu
og fjölskyldu allri samúð okkar
og óskum þeim alls góðs. Þegar
við svo hittumst á annarri
stjörnu munum við örugglega
sigla saman um sundin blá.
Kristinn R. Guðmundsson
Það er með djúpa sorg í hjarta
sem ég sest niður til að rita
minningargrein um minn gamla
vin og skólafélaga Bjarna Hann-
esson lækni. Leiðir okkar lágu
fyrst saman er við urðum bekkj-
arfélagar sem unglingar í fyrsta
bekk í Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar haustið 1951. Við vorum
síðan bekkjarbræður samfleytt
allt til stúdentsprófs frá MR vor-
ið 1958, og sessunautar árum
saman. Við kynntumst körfu-
bolta hjá Einari Ólafssyni
íþróttakennara í GA. Vorum í
frjálsum íþróttum í Ármanni hjá
Stefáni Kristjánssyni og stofnuð-
um Körfuknattleiksdeild Ár-
manns ungir að árum og nutum
handleiðslu Ásgeirs Guðmunds-
sonar frá Hvanneyri. Bjarni fékk
snemma áhuga á svifflugi og fór
margar ferðirnar að Sandskeiði
og náði góðum árangri í svifflug-
inu og eignaðist þar marga
trausta vini.
Bjarni var búinn miklum lífs-
krafti og metnaði sem fékk útrás
á löngum og farsælum námsferli,
en hann nýtti sér hinar góðu
námsgáfur sínar til læknisfræði-
náms í einni erfiðustu grein
Bjarni Hannesson