Morgunblaðið - 13.04.2013, Síða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. APRÍL 2013
Elsku Tótan okkar, nú kveðj-
um við þig í lengsta ferðalag
sem okkur er heitið frá Hótel
jörð. Þú hringdir í mömmu 7.
janúar síðastliðinn og tilkynntir
okkur að nú væri þín stærsta
barátta að hefjast við lífið. En
alltaf hélstu þó áfram að brosa
og berjast, kljást við þetta erf-
iða verkefni. Jafnvel í baráttu
þinni við veikindin hélstu áfram
að kenna okkur svo margt, hluti
sem við geymum og ræktum um
ókomna tíð. Eins og að fjöl-
skyldan og vinir eru ómetanleg-
ur fjársjóður. Við gleymum því
aldrei hversu glöð þú varst að
fá okkur til Þýskalands, þú gast
ekki beðið eftir að hitta okkur
eftir allan þennan tíma og
kynna okkur fyrir öllum þeim
sem þú þekktir. Þessar tvær
ferðir sem við komum öll til
ykkar verða okkur ógleyman-
legar. Þegar ljóst var að þú
myndir flytja aftur til Íslands,
gátum við varla beðið og buðum
ykkur húsaskjól þangað til ann-
að byðist, þessir tímar eru okk-
ur dýrmætir. Þú umvafðir alla
kærleik og ást og sýndir hverj-
um sem varð á vegi þínum
þessa einstöku manngæsku sem
þú bjóst yfir. Í þínum huga voru
allir jafnir og börnin þín taka
nú við þessum hæfileika sem
þau hafa sýnt og sannað í bar-
áttu ykkar síðastliðna mánuði.
Fagrar rætur liggja langt,
lífsins jörð umliggur.
Í gegnum tíðina, hin sterka stoð,
stendur gegn veðrum og vindum.
Heimstréð Askur, móðir manna,
mennsk og máttugri en Mjölnir.
Með arma ástar, verndar vor,
við öllu sem á okkur dynur.
Þórhildur
Jónsdóttir
✝ ÞórhildurJónsdóttir,
Tóta, fæddist á
Hvammstanga 19.
nóvember 1965.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
föstudaginn 29.
mars 2013.
Útför Tótu fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 5. apríl 2013.
Þú varst okkar
Askur, Tóta, hugs-
aðir um allt og alla.
Þinn bróðir,
Daði, Olga,
Eva, Katrín,
Kristín og
tengdasynir.
Elsku yndislega
Tóta mín. Gleðin er
eins og ljósið, ef þú
kveikir á því skín það á sjálfan
þig. Þú kveiktir alls staðar á
gleði hvar sem þú komst. Þú
varst einstök manneskja, um-
vafðir allt og alla og alltaf áttir
þú nóg af kærleik, visku og
hrósi. Ég kynntist þér fyrir
rúmum 15 árum þegar þú
komst í Hulduheima og sóttir
um vinnu og Erla og Urður
komu með þér. Ég man svo vel
eftir þessari stund, hvað þú
heillaðir mig og umvafðir þær.
Mig langar að þakka þér fyrir
alla elsku þína til mín og til
okkar allra í Hulduheimum.
Minning þín verður alltaf í
heiðri höfð hjá okkur og skín
hún í gegn, um allt hús.
Það var svo gott að vera í
kringum þig og stutt í húm-
orinn. Endalaust hugmyndarík
og listræn. Að fylgjast með þér
leikskólakennaranum inni á
deild með barnahópinn í kring-
um þig var einstakt. Verkefnið
um hana Gunnjónu, „Blómin á
þakinu“, sem allir tóku þátt í
með þér, börnin, foreldrar,
ömmur og afar.
Lestur blaðsins þann daginn
og verkefnið ykkar á Sól-
skinsbæ, „Barn vikunnar“, sem
fékk hvatningarverðlaunin 2010,
gerði okkur svo stolt. Þú rifjaðir
upp við mig fram á síðasta dag
hvað við í Hulduheimum værum
búin að vinna mörg flott verk-
efni og gera góða hluti. Þetta
sagðir þú með glampa í aug-
unum og andlitið þitt ljómaði.
Það er svo dýrmætt að hafa
fengið að kynnast þér elsku vin-
kona og að fá að vera í kringum
þig síðustu vikurnar í lífi þínu.
Þú tókst veikindum þínum af
þvílíku æðruleysi að eftir því
var tekið og þegar tárin
streymdu hjá mér, þá sagðir þú
„usss uss … bara seinna“. Þú
fannst alltaf það jákvæða í öll-
um aðstæðum og meira að segja
þegar þú hringdir í mig í byrjun
janúar og sagðist vera komin
með krabbamein. Þá sagðir þú:
„Ég er svo heppin.“ „Heppin?“
sagði ég. „Já, hugsaðu þér, ég
hefði getað dáið úti á horni hér
fyrir utan en nú fæ ég tíma til
að ganga frá og kveðja ykkur
öll sem mér þykir svo vænt
um.“
„Hulduheimar rokka.“ Þetta
sagðir þú í síðasta skiptið sem
ég sá þig og við knúsuðumst
fast og innilega, kvöddumst með
virðingu og svo kysstir þú mig
eins og þú gerðir alltaf. Mikið á
ég eftir að sakna þín. Ég kveð
þig um stund og ég veit að við
eigum eftir að hittast seinna.
Vísa sem við héldum báðar upp
á:
Það er svo gott að liggja í mjúkum
mosa
mæna upp í himininn og brosa.
Hugsa bara þetta: – Rosa rosa
rosalega er gott að liggja í mosa.
(Höf. Þórarinn Eldjárn)
Elsku Steinn, Erla Rún, Jó-
hann, Urður Mist, Björn Máni,
Jóhanna og fjölskyldan öll.
Ég sendi ykkur einlægar
samúðarkveðjur og Guðs bless-
unar.
Blessuð sé minning elskaðrar
Tótu. Við erum öll betri mann-
eskjur sem höfum fengið að
kynnast henni.
Í hjartans einlægni,
Bryndís vinkona, leik-
skólastjóri Hulduheimum.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín. (Kahlil Gibran).
Elsku fallega vinkona mín.
Það er svo margt sem mig lang-
ar að segja en orð verða svo fá-
tækleg á stundu sem þessari.
Minningar frá því við kynnt-
umst fyrir 37 árum streyma um
huga minn þessa dagana og allt-
af sé ég þig brosandi. Þú varst
ávallt jákvæð, glöð, umburðar-
lynd, auðmjúk og elskuð af öll-
um sem kynntust þér. Alltaf
tilbúin að hlusta og gefa af þér.
Þú varst einstök og skilur eftir
þig djúp spor. Ég mun alltaf
sakna þín elsku Tóta mín og
minning yndislegrar vinkonu
mun áfram lifa í hjarta mér.
Hvíl í friði elsku vinkona.
Vinur þinn er þér allt. Hann er akur
sálarinnar, þar sem samúð þinni er
sáð og gleði þín uppskorin. Hann er
brauð þitt og arineldur. Þú kemur til
hans svangur og í leit að friði. (Kahlil
Gibran)
Elsku Naný, Steinn, Erla
Rún, Jói, Urður Mist og Björn
Máni, systkini og fjölskyldur,
megið þið finna styrk á þessum
erfiða tíma.
Borga.
Föstudaginn 5. apríl kvödd-
um við Tótu okkar í hinsta sinn,
við fyrstu húmanísku athöfn
sem haldin hefur verið á Ís-
landi, um leið braut hún blað í
sögu Íslands. Yndislegri mann-
eskju er varla hægt að finna
þótt víða væri leitað. Um leið og
ég kveð hana með sorg í hjarta
finnst mér gott að hún sé laus
við þjáningar veikindanna. Ég
man að kvöldið áður en Tóta og
co. fluttu til Þýskalands voru
þau öll hjá okkur í mat, í raun-
inni er það eina sem ég man að
ég var úti að leika með Urði.
Síðan á þeim árum sem þau
bjuggu úti sat maður stífur fyr-
ir framan mömmu á meðan hún
spjallaði í símann við Tótu, um
leið og var skellt á vildum við
vita allt sem fór fram.
Rétt áður en þau komu til Ís-
lands vorum við Urður að senda
bréf á milli, á þau öll ennþá. Svo
þegar þau komu aftur til Ís-
lands bjuggu þau hjá okkur í
nokkra mánuði og þeir tímar
eru mér mjög dýrmætir, að fá
Tótuknús á hverjum degi. Þeg-
ar þau síðan fluttu í eigin íbúð
var ég mjög oft hjá þeim, greip
hvert einasta tækifæri held ég,
og alltaf tók Tóta á móti mér
með bros á vör. Tóta kenndi
mér margt og jafnvel á hennar
erfiðustu tímum síðastliðna
mánuði var hún alltaf að kenna
manni eitthvað nýtt. Mér er
mjög minnisstætt það sem hún
skrifaði hér inn: „Vinir og fjöl-
skylda er dýrmætasti fjársjóð-
urinn.“ Og nú á kveðjustund
heldur maður áfram að geyma
og rækta gullmolana hennar
Tótu. Ég minnist frænku minn-
ar sem kærleiksríkrar og óeig-
ingjarnrar manneskju og at-
höfnin í gær var alveg einstök.
Gullmolarnir hennar þrír
taka nú við þessum einstaka
hæfileika sem Tóta bjó yfir, sem
þau hafa sýnt og sannað.
Katrín Helga Daðadóttir.
Nú hefur hann Valli kvatt okk-
ur. Þegar ég hugsa til Valla þá er
það sem fyrst kemur upp í hugann
rúntar hans með Bangsa. Þau
voru ófá skiptin sem þeir félagar
komu keyrandi þegar ég var á út-
reiðum í Gröf og var þá stoppað og
spjallað og rætt um hrossin mín.
Valli vildi að þau væru töltgeng og
ekki spillti ef liturinn væri skraut-
legur. Valli fylgdist alltaf grannt
með því hvernig sauðburður gengi
á vorin, hvernig frjósemin væri og
hvort það væri nokkuð mikið um
afföll á lömbum. Á haustin varð ég
að gera skil á því hvernig skil af
fjalli voru og einnig hvernig vigt-
aðist.
Núna á seinni árum þá sagði
hann alltaf við mig, þegar ég hitti
hann, að hann væri nú orðinn svo
gleyminn, en einhverra hluta
vegna vissi hann samt alltaf meira
en ég hvað var að gerast í sam-
félaginu hérna. Fyrir stuttu sagði
hann við mig: „Það er orðið langt
síðan þú bjóst í Bandaríkjunum,
er það ekki?“ Ég sagði honum að
það væru komin 13 ár síðan og þá
bætti hann við að hann ætti alltaf
bréf frá mér sem ég sendi honum
þegar ég var þar.
Valli var snillingur í að bræða
mann og heilsaði hann mér alltaf
með orðunum: „Sæl elskan mín.“ Í
fyrra hitti ég hann, og hafði þá
ekki hitt hann í langan tíma, og gaf
honum knús og koss. Þá brosti
hann og sagði: „Þessi koss er
milljóna virði!“
Árið 2009 veiktist ég illa og var
á spítala í nokkrar vikur. Þegar ég
kom heim var Valli ekki í rónni
fyrr en ég kom til hans og varð
hann að gefa mér pening til að
styðja mig og tók hann ekki annað
í mál en að ég tæki við honum.
Nokkrum dögum síðar komu þeir
saman, hann og Bangsi, í Grafar-
kot og var Valli þá aftur með sömu
upphæð af peningum. Ég sagði við
hann að hann væri orðinn brjál-
aður, hann væri búinn að gera
nóg. Þá sagði hann, jafn rólega og
yfirvegað og alltaf: „En ég var
ekkert búinn að styðja dóttur
þína!“
Síðasta mánuð kom ég nokkuð
oft til Valla og er ég þakklát fyrir
það í dag. Við sátum heillengi
saman og voru hrossin aðalum-
ræðuefnið. Ræddum við hesta-
mennsku nú á dögum og hvernig
hún var áður fyrr. Það var svo
gaman að sjá hvernig Valli lyftist
allur og sveif á vit minninga þegar
hann sagði mér sögur af hinum og
þessum hestum og knöpum. Verst
finnst mér að ég náði ekki að sýna
honum myndirnar af Sölku minni.
Ég er viss um að honum hefði lík-
að óskaplega vel við rauðskjótta
litinn á henni og segði: „Hún er
töltgeng!“
Ég er afskaplega þakklát fyrir
að hafa kynnst Valla og að hafa
fengið að eyða svona miklum tíma
með honum. Vil ég kveðja þig,
elsku Valli minn, með þessum fal-
lega texta.
Er völlur grær og vetur flýr
og vermir sólin grund.
Kem ég heim og hitti þig,
verð hjá þér alla stund.
Við byggjum saman bæ í sveit,
sem blasir móti sól.
Þar ungu lífi landið mitt,
mun ljá og veita skjól.
Sól slær silfri á voga,
sjáðu jökulinn loga.
Allt er bjart fyrir okkur tveim,
því ég er kominn heim.
Þorvaldur Björnsson
✝ ÞorvaldurBjörnsson
fæddist á Litla-Ósi í
Miðfirði 24. sept-
ember 1919. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
urlands, Akranesi,
19. mars 2013.
Útför Þorvaldar
fór fram frá
Hvammstanga-
kirkju 5. apríl 2013.
Að ferðalokum finn ég
þig,
sem mér fagnar
höndum tveim.
Ég er kominn heim,
já, ég er kominn heim.
Eydís Ósk
Indriðadóttir.
Því get ég kvatt mín
gömlu föðurtún
án geigs og trega, þegar
yfir lýkur,
að hugur leitar hærra fjallsins brún,
og heitur blærinn vanga mína strýkur.
Í lofti blika ljóssins helgu vé
og lýsa mér og vinum mínum öllum.
Um himindjúpin horfi ég og sé,
að hillir uppi land með hvítum fjöllum.
(Davíð Stefánsson.)
Þessar ljóðlínur úr kvæðinu
Föðurtún eiga vel við þegar við
kveðjum öðlinginn og fyrrverandi
bóndann Þorvald á Litla-Ósi í
Miðfirði.
Það er mikil guðsgjöf að lifa í
rúmlega níutíu ár við nokkuð góða
heilsu, geta lesið blöð og bækur,
fylgst með fréttum og spjallað við
vini og kunningja um daginn og
veginn. Síðustu vikurnar voru
honum þó erfiðar þegar ljóst var
að hinn eiginlegi lífskraftur kæmi
ekki aftur. Hann átti þá ósk heit-
asta að lifa ekki lengi sem „algjör
aumingi“.
Þegar ég hitti Þorvald síðast
heima í Nestúni um jólin naut ég
þess að hlusta á hann tala við sér
yngri menn um liðna tíma og vera
stálminnugur hvað varðaði tíma-
setningar, skyldleika og jafnvel
einstakar setningar sem sagðar
voru. Þá hugsaði ég að svona gæti
þetta varla orðið um næstu jól
þegar enn eitt árið væri komið í
lífstréð hjá hinum aldna bónda og
sú varð raunin.
Það var svo gott að finna hvað
við vorum alltaf innilega velkomin
í gistingu til Þorvaldar og hann
sagðist njóta þess að fá fé-
lagsskap. Það væri svo gott að
vera ekki einn í íbúðinni og láta
einhvern „stjana við sig“ eins og
hann orðaði það. Sumarið 2010 fór
ég ásamt Þorvaldi og vinkonu
minni að sunnan í hringferð um
Miðfjörðinn en þangað hafði ég
aldrei komið þó svo að ég væri
uppalin í næstu sveit, Víðidalnum.
Hann sagði okkur frá öllu sem fyr-
ir augu bar, hvað býlin hétu og
ábúendurnir. Ekki ónýtt að hafa
þannig leiðsögumann með í för. Í
þessari sömu norðurferð var ég að
gantast með það við þessa vinkonu
mína að Þorvaldur ætti nú son á
góðum aldri sem hún gæti nú
kannski stofnað til kynna við. En
hún taldi að að honum ólöstuðum
og óséðum þá litist henni bara bet-
ur á föðurinn sem var fjörutíu ár-
um eldri enda hann þá búinn að
nefna við hana að sig vantaði ráðs-
konu!
„Þannig týnist tíminn“ og það
hugsar maður sannarlega þegar
einhver deyr sem manni þykir ein-
staklega vænt um. Þá væri ósk-
andi að samverustundirnar hefðu
verið fleiri en fjarlægðin norður
og aðrar aðstæður höfðu áhrif þar
á. En á móti kemur að þessar
stundir með Þorvaldi voru gæða-
stundir þar sem allt var rætt bæði
gott og vont, ekkert dregið undan
þótt það reyndi á tilfinningar og
illskiljanlega hegðun og hátterni í
mannlífinu. Hann hafði kynnst
mörgu fólki um dagana og unnið
hin margvíslegustu störf.
„Að hillir uppi land með hvítum
fjöllum“ stendur í ljóðinu hér á
undan. Ég vona svo sannarlega að
það sé sjóndeildarhringur þinn
núna þótt við vitum ekki hvað tek-
ur við þegar jarðnesku lífi lýkur.
Nú get ég því miður ekki lengur
flett upp í símanum mínum og leit-
að þar sem stendur „pabbi“ því þú
svarar ekki lengur í því númeri.
Það var gott að þekkja þig og
eiga þig að í rúman áratug. Hjart-
ans þakkir fyrir allt.
Birna Torfadóttir.
Andri Már dvald-
ist á heimili okkar frá ársbyrjun
1999 til sumarsins 2003. Hann hóf
nám við Sólgarðaskóla í Fljótum
og má ætla að það hafi verið mikil
viðbrigði fyrir strák úr Breiðholti
að koma í snjóþunga og einangr-
aða sveit yst á Tröllaskaga. Fljótt
kom í ljós, að Andri var iðinn og
Andri Már
Þórðarson
✝ Andri MárÞórðarson
fæddist í Reykjavík
16. apríl 1987.
Hann lést af slys-
förum í Flórída 23.
mars 2013.
Útför Andra Más
fór fram frá Fella-
og Hólakirkju 11.
apríl 2013.
var sérstaklega
gaman að sýsla með
honum við hirðingu
kinda og girðinga-
vinna var hans
uppáhald. Andri var
þéttur á velli og fíl-
hraustur, og eitt
sinn tók hann þátt í
kúluvarpi á frjáls-
íþróttamóti á Hofs-
ósi. Hann stóð
ásamt nokkrum
strákum í röð sem voru að hita sig
upp, þegar ein kúlan sveif eins og
tennisbolti langt út á völl. Þjálf-
arinn spurði gáttaður hver hefði
hent kúlunni, en þar var Andri að
verki. Hann var hæglátur að eðl-
isfari og var ekki vanur að gorta
af afrekum sínum. Andri reyndist
börnum okkar einstaklega vel og
sérstaklega elstu dóttur okkar
Rebekku, sem var aðeins eins árs
þegar Andri kom til okkar.
Hringdi hann oft heim til okkar á
afmælisdögum barna okkar
löngu eftir að hann fór frá okkur.
Ég man aldrei eftir að Andri hafi
skipt skapi meðan á dvöl hans
stóð hjá okkur, en það var alltaf
stutt í brosið og jákvæðnina þó að
honum hafi stundum leiðst allur
þessi heimalærdómur. Þegar
Andri lauk námi við Sólgarða-
skóla hóf hann nám við Grunn-
skólann á Hofsósi og tóku þá við
daglegar ferðir þangað, oft við
slæm veðurskilyrði. Til að koma
honum til móts við skólabílinn
þurfti oft að nota dráttarvél, eða
jafnvel vélsleða og hafði Andri
alls ekkert út á slíkar svaðilfarir
að setja. Á sumrin vann hann í
unglingavinnunni á Hofsósi, auk
þess sem hann fór til fjölskyldu
sinnar í Reykjavík. Andri var
hörkugangnamaður og fór ófáar
ferðir með okkur bændum í Fljót-
um um hin bröttu fjöll sveitarinn-
ar. Ferming Andra er mér sér-
staklega minnisstæð, en hann var
fermdur af séra Gísla Kolbeins,
sem var afleysingaprestur um
tíma á Hofsósi. Andri var eina
fermingarbarnið og tók athöfnin
ekki nema fimmtán mínútur und-
ir styrkri stjórn séra Gísla, sem
þá var kominn á eftirlaunaaldur.
Þegar fermingin var búin greip
séra Gísli um axlirnar á Andra og
sagði hátt: Takið nú myndir af
okkur Breiðfirðingunum, en báð-
ir áttu þeir ættir að rekja þangað.
Þessi mynd er okkar uppáhalds-
mynd af Andra, en á myndinni er
Andri við það að springa úr hlátri.
Þannig langar okkur að minnast
Andra, alltaf stutt í kímnina og
fallega brosið. Við erum þakklát
fyrir þann stutta tíma sem við
áttum með Andra og vottum fjöl-
skyldu og vinum hans samúð okk-
ar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar á
Molastöðum,
Haukur Gunnar.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800