Morgunblaðið - 13.04.2013, Qupperneq 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. APRÍL 2013
✝ Jóhann E.Ólafsson fædd-
ist í Keflavík 7.
desember 1944.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
26. mars 2013.
Foreldrar hans
voru Marta Eiríks-
dóttir húsmóðir, f.
1915, d. 1992, og
Ólafur Ingibers-
son, flutningabílstjóri í Kefla-
vík, f. 1913, d. 1987. Þau hjón
eignuðust tíu börn og var Jó-
hann sá sjötti í röðinni.
Systkini Jóhanns eru: Ingi-
ber Marinó, f. 5.7. 1934, d.
11.9. 2007. Eiríkur Gunnar, f.
15.1. 1936. Stefán, f. 29.1. 1937.
Arnar Leifsson og eiga þau tvö
börn.
Jóhann ólst upp í stórum
systkinahópi í Keflavík. Á ung-
lingsárum fór hann sem skipti-
nemi til Bandaríkjanna. Fljót-
lega eftir heimkomuna hóf
hann nám við Samvinnuskólann
á Bifröst. Jóhann starfaði í
fjölda ára hjá heildversluninni
Kristjánsson hf. en hóf síðan
störf hjá St. Jósefsspítala í
Hafnarfirði undir lok síðustu
aldar. Hann tók við starfi for-
stöðumanns Heilbrigðisstofn-
unar Suðausturlands árið 2000
og starfaði þar til ársins 2004,
er hann sneri aftur til starfa á
St. Jósefsspítala. Síðustu árin
var hann verkefnastjóri á fjár-
málasviði Landspítalans, þar
sem hann starfaði á inn-
kaupadeild.
Útför Jóhanns hefur farið
fram í kyrrþey.
Sverrir, f. 15.5.
1938. Hulda, f.
28.4. 1942. Albert,
f. 22.9. 1946. Reyn-
ir Jens, f. 23.10.
1947. Hjördís, f.
5.6. 1949. Ólafur
Már, f. 27.8. 1951.
Jóhann kvæntist
hinn 24. september
1966 Guðrúnu Þ.
Einarsdóttur og
eignuðust þau þrjú
börn: 1) Einar Þór, f. 5.11.
1970. Maki hans er Bryndís
Einarsdóttir og eiga þau fjórar
dætur. 2) Þorbjörg, f. 13.2.
1973. Maki hennar er Ólafur
Andri Stefánsson og eiga þau
tvö börn. 3) Gunnhildur Hekla,
f. 30.9. 1974. Maki hennar er
Mig langar til að minnast
hans Jóhanns, eða „Jóa“ eins
og hann var kallaður. Þegar ég
hugsa til baka vakna góðar
minningar um Jóa og fjölskyldu
og fyllist ég þakklæti fyrir að
hafa fengið að upplifa þær. Ég
og Gunnhildur, dóttir Jóa, ól-
umst upp saman í Þjóttuselinu
og vorum eins og samlokur frá
fyrstu kynnum. Jói kallaði mig
oftast „heimilisköttinn“ eða
„mjása“ svo mikið var ég á
heimili þeirra hjóna. Jói kynnti
mig því oft sem sjötta meðlim
fjölskyldunnar. Við vinkonurn-
ar eyddum miklum tíma saman
bæði heima hjá Jóa og fjöl-
skyldu og í fyrirtækinu þeirra
þar sem við vorum ávallt í
skrifstofuleik. Jói var vinnu-
samur maður og í kringum
hann var mikið af reiknivélum,
kvittunum og eyðublöðum. Við
vinkonurnar fengum stjörnur í
augun þegar við sáum vinnu-
dótið hans en hann leyfði okkur
oft að leika með það og þá gátu
klukkustundirnar liðið án þess
að maður vissi af, svo gaman
var þetta. Þegar maður hugsar
til baka og er sjálfur orðinn
foreldri sér maður hvað Jói var
þolinmóður og duglegur að
halda ró sinni þrátt fyrir að við
værum ávallt að þvælast fyrir.
Jói var mikill hestamaður og
reyndi sitt besta til að kynna
hestamennskuna fyrir okkur
Gunnhildi. Eitt sinn fórum við í
reiðtúr og í miðjum túrnum
fældist hesturinn minn þannig
að ég datt af baki. Jói var fyrsti
maður á staðinn til að aðstoða
mig og athuga hvort það væri
ekki allt í lagi með mig. Ég
slapp með skrekkinn og Jói
krafðist þess að ég færi aftur á
bak svo ég yrði ekki hrædd í
framtíðinni, eins og sönnum
hestamanni ber. Jói passaði því
ávallt vel upp á mann og maður
vissi að maður væri í öruggum
höndum í návist hans. Ég hef
sjaldan kynnst jafn samrýndum
hjónum og Gunnu og Jóa.
Hamingjan skein af þeim og
það sást hversu miklir félagar
þau voru. Þau tóku manni
ávallt opnum örmum og buðu
mann velkominn inn á heimili
sitt hvort sem það var eld-
snemma að morgni eða seint að
kveldi. Þau tóku t.d. ekki annað
í mál þegar við hjónin vorum á
leið með Norrænu að flytja til
Danmerkur en að við kæmum
við hjá þeim á Höfn í Horna-
firði. Alltaf fékk maður góðar
móttökur hjá þeim. Þegar ég
hugsa um Jóa get ég ekki ann-
að en hugsað um Þorra, hund-
inn þeirra. Jói og Þorri voru
miklir og nánir félagar og nutu
samverunnar í kringum hest-
ana. Nú eru þeir félagar sam-
einaðir á ný og sé ég þá fyrir
mér í löngum göngutúrum og
reiðtúrum að njóta samverunn-
ar. Á seinni árum minnkuðu
samskiptin við Jóa en ávallt
hélst sérstakt samband okkar á
milli. Jói var mikill barnakarl
og ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að hitta hann í barnaaf-
mælum hjá Gunnhildi vinkonu.
Þá sá maður hvernig andlitið á
Jóa lifnaði við þegar barna-
börnin voru nálægt. Hann
sýndi mínum börnum áhuga og
spurði ávallt frétta af foreldr-
um mínum. Þannig maður var
Jói, bar ávallt umhyggju fyrir
öðrum. Elsku Gunna, Gunnhild-
ur, Þorbjörg, Einar Þór og aðr-
ir aðstandendur, ég samhrygg-
ist ykkur innilega og bið þess
að Guð gefi ykkur styrk. Minn-
ing um yndislegan mann og
frábæran eiginmann, föður og
afa mun ávallt lifa í hjarta
mínu.
Halldóra Elín Ólafsdóttir
og fjölskylda.
Kveðja frá bekkjarsystk-
inum
Á komandi hausti eru liðin
50 ár síðan hópur ungmenna
safnaðist saman á gömlu BSÍ
við Kalkofnsveginn og tók rútu
til að hefja nám við Samvinnu-
skólann á Bifröst. Þá tók ferðin
upp í Norðurárdal á fjórða tíma
en þar sem hópurinn þekktist
lítt eða ekkert var lítið um
samskipti á leiðinni en sjá
mátti í fasi unga fólksins vonir
og framtíðardrauma.
Ferðin markaði upphaf
tveggja vetra samveru á Bif-
röst. Samfélagið á Bifröst var
lítið og gerði kröfu til nemenda
um nána samvinnu í leik og
starfi. Enn í dag er það ein-
kenni skólans að efla einstak-
linginn til sjálfstæðis með skap-
andi námsefni og
verkefnavinnslu. Einn þessara
nemenda sem settust á skóla-
bekk þetta haust var Jóhann
Ellert sem eins og aðrir í hópn-
um átti sér þann draum að afla
sér í skólanum haldgóðrar
framhaldsmenntunar eins og
hún bauðst á þeim tíma. Hóp-
urinn kynntist fljótt og við tók
nám sem gerði kröfu um árang-
ur jafnt á bókina sem og í fé-
lagsstarfi. Jói E., eins og við
kölluðum hann til aðgreiningar
frá nafna hans Jóa G., kynnti
sig strax sem ákaflega fé-
lagslyndan mann, prúðan og
góðan félaga. Þeir nafnarnir
voru úr Keflavík og Njarðvík-
inni og voru herbergisfélagar.
Áhrif Bítlanna voru að koma til
sögunnar og við lögðum okkur
fram um að ná strax vinsælustu
Bítlalögunum enda var það
þarna sem Jói G. steig sín
fyrstu spor í tónlistarbransan-
um. Við nokkrir ásamt nöfn-
unum „Jóunum“ urðum svo
frægir að flytja ásamt hljóm-
sveit skólans „Love, love me
do“ sem skemmtiatriði í spurn-
ingakeppni útvarpsins og sumir
telja sér það enn til frægðar.
Þessi árin voru meðal nemenda
fjölhæfir hljóðfæraleikarar svo
hljómsveit skólans vakti athygli
út fyrir veggi skólans. Aðferðin
við að ná nýjustu Bítlalögunum
var að hlusta á Radio Lux-
embourg á stuttbylgju og þá
helst að næturlagi því þá voru
skilyrðin betri í Norðurárdaln-
um. Fyrir lok fyrra ársins var
það samdóma álit bekkjarins að
kjósa Jóa Ellert formann nem-
endafélagsins og gegndi hann
því starfi með miklum sóma.
Gott var að eiga hann að sem
traustan vin og félaga. Þessir
vetur liðu fljótt í gleði og sam-
hug og í lok skólans höfðum við
lært að meta hvert annað að
verðleikum. Á þessum mótun-
arárum er jafnan bundin sú
vinátta og tengsl sem endist út
ævina. Að vori fórum við hvert
sína leið.
Valkostir um atvinnu voru á
þessum tíma fleiri fyrir ungt
fólk en á síðustu árum þótt
menntunarstigið sé annað og
meira í dag. Við fylgdumst með
Jóa úr fjarlægð en leiðir okkar
lágu of sjaldan saman nema
allra fyrstu árin. Síðustu miss-
eri hafa verið honum erfið í
baráttu við illvígan sjúkdóm
sem hafði betur þótt hann
sýndi mikinn kraft og baráttu
til síðasta dags.
Við vottum Guðrúnu og fjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð.
Viðar Þorsteinsson.
Jóhann E. Ólafsson
✝ Rut Sigurð-ardóttir fædd-
ist 13. september
1930 í Eyþórsbæ,
sem stóð við Berg-
staðastræti 48 í
Reykjavík.
Hún lést í Brák-
arhlíð í Borgarnesi
18. mars 2013.
Rut var dóttir
hjónanna Guðrúnar
Oddsdóttur og Sig-
urðar Guðmundssonar. Þriggja
ára að aldri fór hún
í fóstur í Borgarnes
til hjónanna Bjarn-
laugar Helgadóttur
og Sigurðar Guð-
mundssonar og ólst
þar upp ásamt fóst-
ursystur sinni
Hrefnu Sigurð-
ardóttur. Rut bjó
og starfaði í Borg-
arnesi.
Útför hennar
hefur farið fram.
Elsku vinkona, nú ert þú far-
in í þitt síðasta ferðalag. Það
koma upp margar og ljúfar
minningar. Þau voru mörg
ferðalögin sem við fórum og allt-
af gaman að hlusta á þig segja
brandara og ýmsar skemmtisög-
ur.
Þú varst alltaf jákvæð og
tilbúin ef eitthvað skemmtilegt
átti að gerast, aldrei neitt vesen.
Ég ætla ekki að fara að fjölyrða
um það sem við gerðum en alltaf
var glatt á hjalla. Þær minn-
ingar geymum við í hjarta okk-
ar.
Elsku Rut, takk fyrir allt.
Gangi þér vel á nýjum stað.
Hjartans kveðjur,
Ragnheiður, Þórunn og
ferðafélagarnir.
Elsku nafna. Að hugsa til þín
kveikir bros á vör þótt sökn-
uðurinn sé ekki langt undan.
Alltaf var gaman hjá okkur þeg-
ar þú komst í heimsóknir, eða
við fórum í sumarbústað með
mömmu og pabba og öllum hin-
um. Og þegar við fengum þig til
að búa til grjónagraut var hátíð
hjá okkur, þinn var sá besti í
heimi. Ekki má gleyma því þeg-
ar ég var í Borgarnesi og fór á
reiðnámskeið, þá sást þú um
nestið sem ég þurfti. Alltaf rúg-
brauð með kæfu eða samloka
með hangikjöti og ítölsku salati.
Algjört sælgæti. Við yljum okk-
ur við minningarnar um það
hvað þú varst alltaf yndislega
góð við okkur og verðum þér ei-
líflega þakklát fyrir þann tíma
sem við fengum með þér. Þú
varst alltaf svo þolinmóð við
okkur krakkana og góð. Sam-
veran með ykkur ömmu og afa í
Hlíðartúni er fjársjóður sem ég
á og geymi alla tíð. Það verður
frekar tómlegt hjá okkur að
hafa þig ekki með þegar eitt-
hvað stendur til, en þú verður
nú samt örugglega ekki langt
undan, þú gladdist alltaf með
okkur af öllu hjarta.
Kveðja okkar til þín er falin í
þessum ljóðlínum Davíðs Stef-
ánssonar frá Fagraskógi:
Hver fugl skal þreyta flugið móti sól,
að fótskör guðs, að lambsins
dýrðarstól,
og setjast loks á silfurbláa tjörn
og syngja fyrir lítil englabörn.
Guð veri með þér alla tíð.
Hildur Rut, Nói
og Íris Mjöll.
Elsku Rut. Þegar ég hugsa
um þig kemur upp í hugann
heimsins besti grjónagrautur,
pönnukökur og smurt brauð. Og
hvað ég varð alltaf glöð þegar
ég opnaði nestisboxið á reiðnám-
skeiðunum og þú hafðir gert
ítalskt salat handa mér á sam-
lokuna. Svo má ekki gleyma því
þegar þú tókst fram kirkjuhatt-
inn og komst með okkur í reið-
túr, alltaf líf og fjör í kringum
þig. En umfram allt minnist ég
þess hvað þú varst endalaust
góð og þolinmóð og húmorinn
þinn skemmtilegur. Þolinmæðin
þín hlýtur að hafa verið enda-
laus því að ég man aldrei eftir
því að þú hafir skammast, orðið
reið eða ekki verið í góðu skapi.
Ég dvaldi nú flestar helgar og
sumur hjá ömmu, afa og þér í
Hlíðartúni enda vildi ég helst
hvergi annars staðar vera. Þú
varst alltaf tilbúin að snúast í
kringum okkur öll, það var eins
og þú þyrftir aldrei tíma fyrir
sjálfa þig, þú hugsaðir alltaf
fyrst og fremst um aðra. Þegar
við Maggi fórum síðan að búa og
eignast börn voru þau líka um-
vafin þinni einstöku hlýju og
ástúð. Þótt við söknum þess að
fá þig ekki aftur í heimsókn til
okkar í Grindavík eru minning-
arnar um þig perlur sem við
munum geyma alla tíð. Þar sem
þú ert nú aftur komin í fé-
lagsskap ömmu og afa get ég al-
veg ímyndað mér að þið hafið
tekið upp allar ykkar ógleym-
anlega gáfulegu samræður á ný.
Söknuðurinn okkar er svo sár,
því glitra tregatár um vorar brár
En minning þín er líkt og ferskur
blær.
Og alla tíð þú verður okkur kær.
Guð geymi þig.
Við söknum þín alla tíð.
Jóhanna, Magnús
og krakkarnir.
Rut Sigurðardóttir
Elskuleg vinkona mín, Vigdís
Finnbogadóttir frá Litlu-Eyri,
Bíldudal er fallin frá eftir langa
og vinnusama ævi. Hjá Dísu,
eins og hún var jafnan kölluð,
átti ég alltaf mín önnur for-
eldrahús. Þegar ég var barn og
foreldrar mínir fóru til Reykja-
víkur var ég alltaf hjá Dísu og
Bjarna eiginmanni hennar og
föðurbróður mínum, þar leið
mér ætíð eins og heima hjá
mér. Á heimili þeirra bjó líka
amma mín og alnafna sem mér
þótti einstaklega vænt um.
Lengst af bjuggu þau á Litlu-
Eyri og amma mín var alltaf
heimilisföst hjá þeim, milli
þeirra Dísu var gagnkvæm
virðing og mikil vinátta. Dísa
og Bjarni eignuðust tólf börn
og eins og nærri má geta var
mikið að gera og í mörg horn
að líta frá fyrstu tíð. Óhætt er
að segja að amma mín létti
undir með Dísu í heimilisstörf-
um eins og hún gat enda ekki
lítið að eignast tólf börn á inn-
an við tuttugu árum. Búið bar
dugnaði þeirra og elju gott
vitni enda hlutu þau viðurkenn-
ingu fyrir snyrtimennsku og
góða búskaparhætti. Heimili
hennar og frænda míns var svo
hlýlegt og fallegt og ekki tók
það hana nema nokkrar mín-
útur að dekka matar- eða kaffi-
hlaðborð svo undan svignaði.
Búrið hjá henni var ætíð fullt
af góðgæti og ófáar voru þær
uppskriftir sem hún deildi með
mér og kenndi mér, í flestu tók
ég hana mér til fyrirmyndar.
Aldrei kastaði Dísa til hend-
inni, allt sem hún gerði var vel
gert og bar kunnáttu hennar,
smekkvísi og þekkingu gott
vitni. Hún var fagurkeri fram í
Vigdís Guðrún
Finnbogadóttir
✝ Vigdís GuðrúnFinnbogadóttir
fæddist á Hóli í
Bakkadal í Arn-
arfirði 25. ágúst
1922. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Patreksfjarðar
sunnudaginn 13.
janúar 2013.
Útför Vigdísar
fór fram frá Bíldu-
dalskirkju 19.1.
2013.
fingurgóma og
þótti henni gaman
að hafa fínt í
kringum sig utan-
húss sem innan
enda bar heimili
þeirra því glöggt
vitni. Dísa var ein-
stakt prúðmenni
og hafði til að bera
jafnaðargeð sem
hefur eflaust hjálp-
að henni á erfiðum
stundum í lífinu. Ekki man ég
Dísu nema káta og brosandi,
ætíð svo létta í lund og af henn-
ar fundi fór maður alltaf betri
manneskja. Það lýsir kannski
dugnaði Dísu einna best að
ekki gafst hún upp og hætti bú-
skap þegar hún missti manninn
sinn langt um aldur fram, held-
ur hélt hún ótrauð áfram með
hjálp barna sinna. Einnig man
ég þegar amma mín fór sína
hinstu för frá Bíldudal til
Reykjavíkur fárveik, þá fylgdi
Dísa henni í lítilli flugvél með
Birni Pálssyni flugmanni og var
henni til halds og trausts þar til
yfir lauk. Hún lét það ekki á sig
fá þótt komið væri fram í nóv-
ember og allra veðra von, þá
voru samgöngur ekki eins góð-
ar og traustar og þær eru í
dag.
Allir gátu reitt sig á Dísu
þegar á reyndi. Ég get ekki lát-
ið hjá líða að minnast á hve
Finnbjörn sonur Dísu hugsaði
alltaf sérstaklega vel um
mömmu sína og var henni ætíð
stoð og stytta seinustu árin.
Það er ómetanlegt og ber að
þakka. Öll börnin hennar voru
líka ætíð til taks ef á þurfti að
halda. Elsku Dísa mín, ég kveð
þig með miklum söknuði og
þakka þér allt sem þú gerðir
fyrir mig og mína fjölskyldu.
Þegar ég hugsa til baka finnst
mér svo vænt um þegar þið
Bjarni sögðuð að ég væri elsta
stelpan ykkar. Stóru fjölskyld-
unni þinni, sem þú varst eðli-
lega svo hreykin af, sendi ég
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Meira: mbl.is/minningar
Sigríður Stephensen
Pálsdóttir
(Diddý).
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
ÞORVARÐAR G. HARALDSSONAR
dúklagninga- og veggfóðrarameistara,
Grenilundi 4,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar Landspítalans og
Karitas, hjúkrunar- og ráðgjafarþjónustu fyrir góða umönnun og
hlýtt viðmót. Einnig fær samstarfsfólk Svönu í Íslandsbanka
þakkir fyrir góðan stuðning.
Svanhildur Árnadóttir,
Arnar Smári Þorvarðarson, Kristín H. Thorarensen,
Sævar Freyr Þorvarðarson, Guðríður Ingunn Kristjánsd.,
Elínbjörg Katrín Þorvarðardóttir, Hinrik R. Haraldsson,
S. Kristín Þorvarðardóttir,
H. Árni Þorvarðarson, Harpa Dögg Vífilsdóttir
og barnabörn.
VirðingReynsla & Þjónusta
Allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann