Morgunblaðið - 07.05.2013, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. MAÍ 2013
„Þeir áttu aldrei séns í okkur“
sagði Júlli þegar hann minntist
fimleikaæfinganna sem hann og
Siggi bróðir okkar fóru á í ÍR-hús-
inu á Landakotstúni ungir drengir
úr Skólastræti. Þarna voru strákar
sem höfðu verið saman og æft
lengi. Júlli var fimur og snöggur og
djarfur í framgöngu. Hann vildi
prófa nýja hluti en hinir voru með
forskot í lærðum skylduæfingum
með tækjum sem frændurnir
höfðu ekki snert á.
Við frændsystkin ólumst upp í
barnahópi þriggja systra í tveimur
húsum í Skólastræti auk þess sem
amma okkar bjó í öðru húsinu og
tveir móðurbræður ráku verslanir
á strætishorninu. Í húsunum í
kring voru fleiri fyrirtæki rekin á
þessum tíma sem lituðu umhverfi
okkar í uppvextinum. Hæst bar
þar smíðaverkstæði í bakhúsi á
lóðinni, ásamt með ljósmyndastof-
unni.
Júlla frænda var margt til lista
lagt, hann var góður sögumaður,
gat verið hæðinn, spaugsamur,
hnyttinn, fljótur að átta sig á að-
stæðum og koma auga á hvað
skipti máli. Hann var frábær kokk-
ur og höfðingi heim að sækja. Ör-
læti hans átti sér engin takmörk.
Júlli gerði ótrúlega margt úr litlu
og innréttaði heilt stúdíó í kjallara-
geymslu. Hann var smekkmaður
fram í fingurgóma og trendsetter.
Svo var hann bráðvel gefinn og
Júlíus Agnarsson
✝ JúlíusAgnarsson
upptökustjóri
fæddist í Reykja-
vík 22. febrúar
1953. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu 26.
apríl 2013.
Útför Júlíusar
fór fram frá
Dómkirkjunni 3.
maí 2013.
Meira: mbl.is/minningar
frændrækinn. Hann
var flinkur fagmaður
og óhræddur að fara
eigin leiðir.
Við systkinin þökk-
um Júlla frænda sam-
fylgdina og öll
skemmtilegheitin
gegnum tíðina.
Birna, Sigurður,
Guðný, Hans og Guð-
rún Jónsbörn.
Júlíus bróðir stjúpu minnar var
snillingur á mörgum sviðum og átti
mikið eftir að gefa. Þær eru marg-
ar sögurnar af Júlla. Hann var
krónískur prakkari og þjóðsagna-
persóna. Við hittumst í fyrsta sinn í
sunnudagsmat í Skólastræti 1 árið
1964. Þar var stöðug samkeppni
um sniðugheit og frásagnarlist. Þó
Júlli væri ekki gamall þá, gaf hann
ekkert eftir. Frásagnarlistin var
alltaf eitt af höfuðeinkennum Júlla.
Hann var viðkvæmur og brothætt-
ur, en með frásagnarlistinni
byggði hann í kringum sig skel.
Þeir sem komust inn í skelina
fundu þar lýsandi perlu. Það lýsti
af þeirri perlu gegnum glufur. Oft
var bjarminn skær og ofur bjartur
en stundum varð myrkrið áþreif-
anlegt. Eftir Júlíus liggur mikill
fjársjóður af hágæða handverki og
listsköpun. Blessuð sé minning
hans.
Ásgeir R. Helgason.
Í dag kveðjum við okkar elsku-
lega frænda, vin og samferða-
mann, Júlíus Agnarsson. Fjöl-
skyldur okkar voru alla tíð
bundnar sterkum og nánum ættar-
og vináttuböndum. Við þær að-
stæður uxum við úr grasi, ýmist í
sama húsi eða hlið við hlið í Skóla-
stætinu. Uppeldið var frjálslegt og
bernskan áhyggjulaus, eins og
okkar kynslóð þekkir.
Júlíus var leiðtoginn í hópnum,
enda einstaklega uppátækjasam-
ur og hugmyndaríkur leikfélagi.
Hann var engum öðrum líkur,
skemmtilegur, hugaður og ævin-
týraþráin var rík.
Miðbærinn var leiksviðið: það
var prílað í Torfunni, hjólað og
hlaupið í Strætinu, boltum kastað
og sparkað, kofar byggðir í port-
um með efnivið frá smíðaverk-
stæðinu Nýmörk. Menntó, „Olíó“,
Biskupstúnið og Arnarhóll voru
innan landamæra okkar. Alls
staðar var Júlli og allir vildu vera
þar sem hann var.
Starfsemi fjölskyldufyrirtækis-
ins, Hans Petersen, var fléttað ná-
ið í líf og leiki okkar. Þar kviknaði
snemma áhugi Júlla á ljósmynda-
og Super8-kvikmyndatöku. Það
þótti sérstakt hversu ötull og
snjall myndasmiður Júlíus var;
myndasafnið hans er ómetanlegur
fjársjóður í dag.
Á unglingsárum hafði Kana-
sjónvarpið mikil áhrif á hann og
svo komu Bítlarnir. Hann leit
strax á þá sem persónulega vini
sína, enda átti hann eftir að kynn-
ast Ringo! Please, please me var
spiluð upp til agna – nú vissi hann
að popptónlistarsviðið yrði hans
vettvangur. Aðrir munu eflaust
gera þeim kafla betri skil.
Við þökkum góðum dreng sam-
fylgdina á lífsbrautinni til síðasta
dags – strengurinn milli okkar
slitnaði aldrei. Við þökkum allar
ánægjustundirnar og ógleyman-
legu sögurnar sem við munum
varðveita í hjarta okkar.
Sonum hans, Eiríki, Agnari og
Birni, vottum við innilega samúð
okkar, einnig systkinum hans og
ástvinum öllum.
Áslaug, Margrét, Pétur
og Jens Ormslev.
Það er sárt að kveðja kæran
vin. Við kveðjum sérvitring, sér-
fræðing, gleðiljón, leikstjóra,
hljóðmeistara og heimspeking
götunnar. Við kveðjum með þökk,
fyrir allt og allt. Júlli skrifaði sína
eigin sögu og endursagði hana á
sinn einstaka hátt. Minning hans
lifir í eyrum barnanna, í munnmæl-
um næturinnar, í sonum hans og
öllum sem hann tengdist og þekkti.
Mér var hann vinur og læri-
meistari, sagnamaður og eilífðar-
strákur á skjön við næstum allt.
Hann var einmana félagsvera,
stækur húmanisti og baktjalda-
listamaður sem kenndi mér svo
margt um lífið og mennina. Ég
mun ætíð sakna hans.
Kristrún Heiða
Hauksdóttir.
Ég hitti Júlla oft að undanförnu
og þakka mínum sæla fyrir það, á
þessari stundu. Ég þakka líka kær-
lega fyrir að fá að kynnast þessum
yndislega manni, hlusta á hann,
spjalla við hann, vinna fyrir hann.
Maður gerði það ekki bara fyrir
peninginn, heldur líka til að njóta
samvista við karakterinn. Júlli léði
tilverunni nefnilega aðra vídd. Því
Studio Eitt var heimur út af fyrir
sig og þar ríktu lögmál Júlla Agn-
ars sem voru einhvern veginn
öðruvísi en í heiminum fyrir utan.
Hann var Dubmaster Íslands,
mikils metinn hæfileikamaður á
sínu sviði, hljóðvinnslu á tónlist og
kvikmyndum, þ.á m. öllum stærstu
teiknimyndunum, sem við þekkj-
um svo vel. Hann var 6. Bítillinn,
fyndinn með afbrigðum, hæfileika-
ríkur og einstakur á alla lund. Júlli
skipar veglegan sess í poppsögu
Íslands, eins og allar ljósmyndirn-
ar sem hann birti í óðaönn á Fés-
bókinni að undanförnu bera glöggt
vitni um. Hann sagði manni óborg-
anlegar sögur úr fortíðinni, sem
seint munu gleymast, margar ekki
prenthæfar. Júlli tók ekki þátt í
þrasinu í samfélaginu, en var samt
með flest á hreinu. Nema kannski
að fara vel með sjálfan sig, því mið-
ur. Hann hélt tryggð við sína, var
örlátur, drengur góður. Ég hitti
Júlla síðast daginn áður en hann
yfirgaf bygginguna. Ég á leið heim
úr vinnu, hann á leið að leita náðar
hjá þeim kóngi, sem lagði hann
endanlega að velli. Þau reyndust
oft erfið tímabilin milli vinnutarna
hjá Júlla, milli Disney og Dream-
works. Við áttum gott spjall eins
og alltaf þegar við hittumst. Nú
ætlaði hann að taka sig á, gera eitt-
hvað í sínum málum. Og ég trúði
honum og ítrekaði vináttu mína og
stuðning, sem hann átti vísan, sem
og hjá svo mörgum sem þótti vænt
um hann. Ég faðmaði vin minn
innilega, þarna fyrir utan Grettis-
gat, þar sem hann hafði oft átt góð-
ar stundir. Þetta reyndist okkar
síðasta stefnumót og nú er Júlli In
The Sky With Diamonds. Ég votta
fjölkyldu hans mína innilegustu
samúð. Blessuð sé minning Júl-
íusar Agnarssonar. Ég sakna
hans.
Stefán Jónsson.
Okkar fyrstu kynni urðu við
tökur á kvikmyndinni Með allt á
hreinu, en Júlíus var hljóðmaður
Stuðmanna. Um hæfni hans á
þeim vettvangi lék enginn vafi,
enda hafði hann áralanga reynslu
að baki, hafði reyndar sjálfur verið
í hljómsveitum, m.a. í tvíeykinu
Andrews. Hins vegar hafði hann
ekkert reynt fyrir sér í leiklist, svo
að það kom svolítið á óvart þegar
hann bauðst til að vera með atriði í
hæfileikakeppni, en það var eitt af
mörgu hjákátlegu sem mönnum
datt í hug að gera í þeirri mynd.
Júlíus setti hins vegar tvö skilyrði,
sem leikstjóranum þóttu í strang-
ara lagi: í fyrsta lagi yrði engin æf-
ing, í öðru lagi yrði atriðið einungis
flutt einu sinni. „Hvernig á ég þá
að vita hvernig skotið á að vera?“
spurði ég. „Settu vélina bara á þrí-
fót úti í sal,“ sagði hann. „Verð-
urðu mikið á hreyfingu? Á þetta að
vera víð mynd eða þröng?“ spurði
ég. Svarið var fremur óljóst, og því
fékk tökumaðurinn þau fyrirmæli
að stilla vélinni upp úti í salnum
miðjum og beina henni í flennivíð-
um vinkli upp á sviðið.
Síðan sté hljóðmaðurinn fram
undan hliðartjaldinu, íklæddur
indverskri hippamussu, með síða,
rauða hárkollu, og sýndi töfra-
brögð, fullkomlega fáránleg, en af-
skaplega fyndin. Þetta var upphaf-
ið að afskiptum Júlíusar
Agnarssonar af leiklist, en sá ferill
varð lengri og farsælli en hann
sjálfan óraði fyrir. Hann lék í lang-
fyndasta atriðinu í Hvítum máv-
um, var drykkfellda löggan sem
skreið undir embættisbílinn á ferð
til að fá sér snabba. Hann kom
fram í áramótaskaupi, lék þar m.a.
á móti Gísla Halldórssyni og Rúrik
Haraldssyni. Seinna var hann í
bráðfyndnum auglýsingum fyrir
Svein bakara, en þær munu hafa
aukið sölu um allan helming á
brauði og kökum frá Beini svak-
ara, afsakið, Sveini bakara.
Þegar hér var komið sögu hafði
Júlíus opnað eigið hljóðver þar
sem hann sá einkum um talsetn-
ingar á teiknimyndum. Í upphafi
vann hann með ýmsum leikstjór-
um, en tók það hlutverk smám
saman yfir, þannig að á endanum
var engin þörf fyrir okkur leik-
stjórana. Gott dæmi um það er Toy
Story eitt, tvö og þrjú. Ég leik-
stýrði þeirri fyrstu, en fékk síðan
bara að þýða tvö og þrjú, Júlíus sá
um leikstjórnina þar. Aldrei bar á
öðru en að leikurum þætti gott að
vinna undir stjórn Júlíusar. Leið-
beiningar hans voru tæpitungu-
lausar, en jafnframt hvetjandi, og
árangurinn eftir því. Í mörg ár var
Júlíus þannig einn afkastamesti
leikstjóri landsins, án þess að
nokkurn tíma væri vakin á því at-
hygli.
Fyrir nokkrum árum kom út
bók með gamansögum Tómasar
M. Tómasasonar bassaleikara úr
tónlistarlífinu. Í þeim flestum var
Júlíus aðalpersónan. Og nú, þegar
hlutverki Júlíusar er lokið í lífinu,
munum við eftir litríkum persónu-
leika með einstaka kímnigáfu, sem
átti þó til að súrna við ótæpilega
rauðvínsdrykkju. Við munum eftir
næmum tilfinningamanni, sem
alltaf skilaði góðu verki, hvað sem
tautaði og raulaði. Best man ég þó
eftir vininum Júlíusi, en hann lagði
mikið upp úr vináttunni og var
ófeiminn við að auðsýna hana.
Hans verður sárt saknað í miðborg
Reykjavíkur.
Ágúst
Guðmundsson.
Ég er svo þakklát fyrir að
hafa átt ykkur sem foreldra,
þennan styrk sem þið hafið veitt
mér í lífinu, sem ég finn og nýt
góðs af í dag. Hugrekki fyrir
hvern dag í þessum erfiðu veik-
indum sem sýndi hversu sam-
rýnd þið, elsku pabbi og
mamma, voruð og eruð. Alltaf
jafn gott að koma heim í
Kjarrmóann í hlýjuna til ykkar.
Kærleikur og kraftur sem ein-
kenndi ykkur og var alltaf til
staðar fyrir okkur öll. Við verð-
um alltaf sameinuð í anda og
hjarta. Guð blessi ykkur elsk-
urnar.
Kærleikans faðir, allri hugsun ofar,
auðmjúk vér krjúpum og þig biðjum
heitt:
Gef þessum börnum ást, sem aldrei
svíkur,
ást sem í hjörtum tveimur slær sem
eitt.
Guðmar Pétursson
og Elsa Ágústsdóttir
✝ GuðmarPétursson
fæddist í
Reykjavík 24.
október 1941.
Hann lést á
Heilbrigðis-
stofnun Suður-
nesja 26. apríl
2013.
Elsa Ágústs-
dóttir fæddist á
Siglufirði 21.
desember 1939. Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suðurnesja 26.
apríl 2013.
Útför Guðmars og Elsu fór
fram frá Ytri-Njarðvíkurkirkju
3. maí 2013.
Kærleikans faðir, ver þeim tákn og
vissa
vonar í trú, sem reist á bjargi er,
veittu þeim styrk og þolgæði í
þrautum,
þrek því að mæta, sem að höndum
ber.
Veit þeim þá gleði’, er geislum lýsir
harma,
gef þeim þann frið, sem kyrrir æviél;
gef þeim að rísi’ í ástum
endurbornum
eilífðarmorgunn fagur bak við hel.
(Guerney. Þýð. Lárus H. Blöndal)
Ykkar
Sigrún.
Hæ afi. Jæja nú ertu farinn í
stóru ævintýraferðina með
ömmu og svo þegar við verðum
gömul munum við hittast aftur.
En mundu, að við elskum þig
sama hvað gerist. Aldrei gleyma
tímunum sem við áttum saman.
Við gefum þér stóran koss og
stórt knús.
Hæ amma. Við söknum þín og
elskum þig og munum alltaf
gera, sama hvað gerist. Þú ert
besta amma sem við höfum
nokkurn tíma kynnst og haltu
áfram í þinni ævintýraferð með
afa. Aldrei gleyma skemmtilegu
tímunum sem við áttum saman
og við elskum þig alltaf. Við gef-
um þér stóran koss og stórt
knús.
Svala og Tómas Óli.
Skrefin eru þung þegar við
kveðjum elskulegan bróður og
mágkonu, Bóa og Elsu, sem
kvöddu okkur hinn 26. apríl síð-
astliðinn.
Enn er höggvið í okkar litlu
fjölskyldu, en Bói er sá fjórði af
okkur fimm systkinum sem
kveður, eftir langvarandi erfið
veikindi. Sorgin er sár en við
höfum ljúfar minningar til að
ylja okkur. Minningar um sam-
heldin hjón sem stóðu þétt sam-
an hvað sem á bjátaði. Sam-
heldni þeirra minnir okkur sem
eftir stöndum á að halda vel
hvert utan um annað í erfiðleik-
unum og lífinu öllu.
Minningar um Bóa bróður frá
því að við vorum krakkar í Mel-
gerðinu eru margar og svo óend-
anlega dýrmætar. Við vorum
samhent systkini og Bói stóri
bróðir einstaklega hlýr og góður
við okkur litlu systur sínar. Þó
að samverustundir okkar systk-
inanna væru ekki alltaf margar
var sambandið alltaf gott. Bói og
Elsa sýndu sonum okkar og fjöl-
skyldum þeirra alltaf mikinn
áhuga og hlýju.
Elsku Gústa, Sidda og fjöl-
skyldur, missir ykkar er mikill.
Við Jón og fjölskylda okkar
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góð-
an Guð að styrkja ykkur í sorg-
inni.
Komin er kveðjustundin,
klökknar og bljúg er lundin.
Friður þér falli í skaut
farvel á friðarbraut.
Englar ljóssins þig leiði
lýsi og veginn þinn greiði
þá héðan þú hverfur á braut.
(G.H.)
Ykkar systir og mágkona,
Guðríður (Lilla).
Góðir vinir eru fallnir frá,
Guðmar Pétursson, Bói, og Elsa
Ágústsdóttir.
Leiðir okkar Bóa lágu fyrst
saman í smáíbúðahverfinu 1952 í
Melgerðinu þar sem við bjugg-
um hlið við hlið í nokkur ár. Þar
varð til vinátta sem aldrei hefur
borið skugga á. Bói var þessi
ábyrgi sem sagði mér sprelli-
karlinum „svona gerir maður
ekki“.
Góð lýsing á Bóa er þegar við
fórum að vinna sem pollar, ég 13
en hann 14 ára, hjá Bæjarút-
gerðinni vestur á Meistaravöll-
um við að breiða saltfisk til
þurrkunar. Þarna unnum við í
þrjá daga og svo kom að útborg-
un; ég fékk 135 kr. en Bói 260
kr. Við héldum á sömu börunum
allan tímann, en verkstjórinn
sagði: „Þú ert 13 og þetta er
bara svona, þú áttir bara að
segja að þú værir 14!“ Þá sagði
Bói: „Þetta er ekkert mál, við
skiptum bara jafnt.“ Svona var
þessi elska, alltaf sami góði
drengurinn.
Við vorum mjög nánir og fór-
um helst ekkert nema saman.
Lillý systir og Ingi mágur
bjuggu hjá okkur um tíma og
Ingi stríddi okkur með því að við
gætum ekki farið á klósettið
nema saman. Árin liðu, við vor-
um forfallnir gömludansafíklar
og þar hittust Elsa og Bói. Bói
fór að læra vélvirkjun hjá Sigga
Sveinbjörns á Skúlagötunni en
ég fór til sjós. Þegar komið var í
land var farið á gömlu dansana.
Í þann tíð voru gömlu dansarnir
sex sinnum í viku. Árin liðu og
Bói og Elsa fluttu í Sandgerði.
Marga sunnudagsbíltúrana
var farið í Sandgerði. Elsa, þessi
myndarlega húsmóðir, átti alltaf
nýbakað og flott með kaffinu.
Ég fór að vinna á Vellinum í
vaktavinnu og þá var oft boðið
upp á næturgistingu í Sand-
gerði. Þá settumst við vinirnir
saman og rifjuðum upp gömlu
árin. Á þessum árum voru dæt-
urnar Ágústa og Sidda á ung-
lingsaldri en þær fóru ekki út
þau kvöldin, heldur sátu heima
og hlustuðu og hlógu allt kvöld-
ið.
Til marks um vinnubrögð Bóa
og vandvirkni má geta þess, að
1976 smíðaði hann kerru aftan í
bílinn minn, hún er ennþá í notk-
un. Sameiginlegt áhugamál okk-
ar var söngurinn, hann söng í
Karlakór Keflavíkur í áratugi og
átti margar góðar minningar
þaðan.
Það er margs að minnast og
margt að þakka, en svona vini
eignast maður bara einu sinni á
lífsleiðinni.
Elsku vinir Bói og Elsa, bestu
þakkir fyrir að mega vera vinur
ykkar öll þessi ár.
Elsku Ágústa og Sidda, guð
veri með ykkur á þessum erfiðu
tímum en minningin um yndis-
lega foreldra hjálpar ykkur í
gegnum þetta.
Ég gleymi ei við góðra vina skál
mér gaman þótti að dvelja með þér
stund
og eins var gott ef angur mæddi sál
að eiga tryggan vin með kærleikslund.
(Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti)
Arilíus Harðarson (Búbbi).
Það fylgir því tregi og sorg að
kveðja hjónakornin Elsu og Bóa,
eins og Guðmar var ávallt kall-
aður. Við minnumst þeirra með
þakklæti fyrir ógleymanlegar
stundir í gegnum árin. Það koma
upp í hugann gamlar myndir af
okkur saman í Kálfárdalnun þar
sem gantast var með hvort „læki
meira hjá Eyjólfi eða Ásmundi“
en þá voru það svilarnir að lag-
færa pípulagnir og hvorugur
vildi viðurkenna að það læki hjá
honum. Ferðum fækkaði, norður
og suður, með árunum en þá var
bara hringt meira á milli til að fá
fréttir af líðan og hvernig gengi
með alla í fjölskyldunni. Elsu
þótti vænt um þetta fallega ljóð
og við kveðjum þau með því.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut
allar þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga)
Við sendum Gústu og fjöl-
skyldu og Siddu og fjölskyldu
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Þorbjörg Ágústsdóttir
(Obba) og fjölskylda.