Morgunblaðið - 07.05.2013, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. MAÍ 2013
Afi minn, Kristján Davíðsson,
fæddist í Ytra-Skógarnesi í
Miklaholtshreppi árið 1920,
þriggja ára flutti hann að Þver-
felli í Lundarreykjadal. Þetta
var löng leið þar sem fólkið
gekk ýmist eða fór ríðandi og
kýrnar voru reknar alla leiðina.
Fólkið var ferjað yfir Hvítá og
kýrnar látnar synda yfir ána. Á
Þverfelli ólst hann upp með fjór-
um systkinum sínum og einni
uppeldissystur og foreldrum.
Í vetur heimsótti ég hann
nokkrum sinnum á dvalarheim-
ilið, skráði nokkur atriði úr ævi-
ferli hans sem ég notaði í náms-
verkefni.
Afi byrjaði ungur að vinna, 16
ára fór hann sem kaupamaður
að Hóli í Lundarreykjadal og
var þar í þrjú sumur. Eftir það
fór hann í skóla á Hvanneyri þar
sem hann lærði að verða bóndi.
Honum fannst þessi þrjú ár á
Hvanneyri alveg yndisleg. Hann
var ekki sáttur með einkunnina
sem hann fékk fyrir dugnað og
honum fannst hann eiga skilið
að fá 10 en hann fékk aðeins 8
fyrir dugnað. En þess má geta
að afi þótti dugnaðarforkur til
vinnu. Það voru nokkrar stúlkur
þarna sem hann og nokkrir vinir
hans buðu á böll og þær þvoðu
og gerðu við fötin af þeim og
sokkana. „Það var nú mjög gott
að hafa þær,“ sagði afi . Þegar
hann var orðinn um 20 ára fór
hann að Oddsstöðum og átti að
vera kaupamaður þar, hann hitti
þar stúlku sem hét Ástríður.
„Við vorum nú eitthvað búin að
vera að kíkja hvort á annað,“
sagði afi . „Þetta var nú upphaf-
ið að því að ég fór aldrei frá
Oddsstöðum aftur.“ Hann fór að
búa með ömmu og hann bjó á
Oddsstöðum í rúm 60 ár. Fyrst
bjó hann á Oddsstöðum með for-
eldrum ömmu, en síðan sótti
hann um styrk til þess að
byggja Oddsstaði II og það
gekk. Hann fór í þær fram-
kvæmdir og byrjaði að grafa
með skóflu því það voru engin
önnur tæki til. Húsið er stein-
steypt og einangrað með vikri
úr fjallinu Grábrók sem hann og
Ragnar á Oddsstöðum hand-
mokuðu á vörubíl og fluttu heim.
„Mér fannst ég geta allt þegar
ég var yngri,“ sagði afi. Hann
var hissa á því að húsið stæði
enn. Á Oddsstöðum II byggði
hann upp býli og þar var hann
Kristján Davíðsson
✝ Kristján Dav-íðsson fæddist í
Ytra-Skógarnesi í
Miklaholtshreppi
24. júlí 1920. Hann
lést á Dvalarheimil-
inu Brákarhlíð í
Borgarnesi 26. apr-
íl 2013.
Útför Kristjáns
fór fram frá Lund-
arkirkju í Lundar-
reykjadal 4. maí
2013.
með fjárbú og
kúabú sem var
mest með 250 ær
og 12-14 kýr. Einn-
ig var hann alltaf
með hesta og var
mikill hestamaður.
Afi hringdi á
hverjum degi og við
gátum spjallað um
daginn og veginn,
hann sagði mér
margar sögur og
gaf mér heilræði. Hann spurði
mig oft þegar hann hringdi
hvort ég ætlaði ekki að fara í
kór því hann hafði svo gaman af
söng. Ég kann vel að meta það
að hafa kynnst honum vel á
hans síðustu árum og hann mun
ávallt vera mér ofarlega í huga.
Hann sagði mér oft hvað það
væri gaman að vera ungur og að
ég ætti að njóta þess á meðan
ég gæti. Blessuð sé minning þín,
afi minn.
Davíð Guðmundsson.
Á kveðjustund afa í sveitinni
koma upp í hugann frásagnir
hans um eitt og annað. Ein
þeirra sagði frá því er Jóhannes
bóndi á Hóli í Lundarreykjadal
kom að máli við Davíð bónda að
Þverfelli og falaðist eftir yngri
syninum í vinnu. Sonurinn var
þá sextán ára og fór glaður í
bragði í vinnu að Hóli. Vinnu-
maðurinn varð síðar afi minn og
hann sagði mér frá þessu með
glampa í augum, glampa sem
sagði meira en nokkur orð. Frá
Hóli sést nefnilega vel yfir að
Oddsstöðum þar sem amma bjó
með foreldrum sínum og systr-
um. Mér finnst eins og að afi og
amma hafi bundist hvort öðru
um þetta leyti en haldið því fyrir
sig enda afi sjö árum yngri en
amma. Afi lauk sínu búfræði-
námi og svo leiddi ýmislegt til
þess að þau hófu búskap að
Oddsstöðum. Ef ekki hefði kom-
ið til smíði brúar yfir Grímsá á
móts við Oddsstaði hefðu afi og
amma ef til vill sest að í Reykja-
vík, afi sá fyrir sér að hann hefði
kannski orðið sölumaður í borg-
inni. Ég þakkaði fyrir að raunin
varð önnur þegar ég heyrði
þessa frásögn.
Að eiga ömmu og afa í sveit-
inni hefur haft áhrif á líf mitt og
jafnvel á lífsgildi og viðhorf án
þess að ég geri mér fullkomlega
grein fyrir því. Í sveitinni
kynntist ég ýmsum verkum
enda var alltaf nóg að gera,
gaman að sjá árangur vinnunnar
og upplifa gleði yfir kláruðu
verki. Húrrahróp afa þegar búið
var að taka upp allar kartöflurn-
ar eitt árið er mér skemmtileg
minning og eins augnablikið
þegar við hvíldum okkur í smá-
stund á slættinum og afi sagði
þetta orð hægt og rólega: sum-
arfrí. Afi tók vel eftir umhverf-
inu og las í það, gróandin í
ákveðinni dæld í hlíðinni sagði
honum til um hvenær óhætt
væri að hleypa fénu þangað.
Hann opnaði augu mín fyrir því
að áttirnar hafa áhrif á vindinn
og beindi sjónum mínum að
fuglunum, ár eftir ár kom mar-
íuerlan í fjárhúsin og tjaldurinn
spígsporaði í garðinum.
Afi og amma tóku þátt í gleði
og raunum samferðafólks síns í
Lundarreykjadal og nærsveit-
um, amma tók á móti börnum og
oft var haft samband við afa
þegar andlát bar að. Þau voru
samrýnd, verkaskiptingin skýr á
milli þeirra og allt í föstum
skorðum á þeim tíma sem ég var
hjá þeim. Afi fylgdi áfram
klukkunni eftir dag ömmu, hver
matmálstími átti sína stund
hvort sem maginn þurfti þess
með eða ekki. Við settumst þá
niður í eldhúsinu sem afi sagði
það fallegasta í heimi með
gluggum í suður og austur og þá
kom oft frásögn um liðna tíð og
samferðafólk sem mér fannst
gaman að heyra.
Söngur, ljóð og kvæði léttu
afa stundirnar, skerptu minnið
og glöddu á allan hátt. Síðustu
árin á Oddsstöðum átti hann það
til að aka um á Land Rovernum
einungis til að hlusta á tónlist í
bílgræjunum. Góðri heilsu og
háum aldri þakkaði hann söngn-
um, líkamlegri vinnu sinni og
heita vatninu í Brautartungu en
glaðvær lund og jákvæðni sem
prýddi hann afa minn hefur
einnig haft sitt að segja.
Á kveðjustund þakka ég
starfsfólki Brákarhlíðar fyrir
umönnun afa hin síðari ár og öll-
um þeim sem heimsóttu hann og
glöddu.
Blessuð sé minning afa míns í
sveitinni.
Auður Sigurðardóttir.
Ég kveð nú með söknuði góð-
an vin minn, uppalanda og
sterka fyrirmynd, Kristján Dav-
íðsson, bónda á Oddsstöðum í
Lundarreykjadal. Ég var í sveit
hjá þeim yndislegu hjónum
Kristjáni og Ástríði Sigurðar-
dóttur í 10 sumur árin 1956-
1965. Þetta voru ár mikilla
breytinga í sveitinni en fyrstu
árin voru kýr handmjólkaðar og
hestarakstrarvél beitt við hey-
skapinn. Kristján var hinsvegar
mikill áhugamaður um tækni-
nýjungar; eignaðist bæði einn
fyrsta jeppann og traktorinn í
héraðinu þannig að fljótlega var
búskapurinn allur vélvæddur.
Oddsstaðir voru tvíbýli en á hin-
um bænum bjuggu þau yndis-
legu hjón systir Ástu hún
Hanna og Ragnar Olgeirsson.
Þær yndislegu og hláturmildu
systur Ásta og Hanna eru nú
báðar látnar. Mikill vinskapur
og fjör ríkti á fjölmennum heim-
ilum á Oddsstöðum, ekki síst á
sumrin þegar við bættust
krakkar sem höfðu verið sendir
í sveitina. Enginn var svikinn af
því að bjóðast sumardvöl hjá
fólkinu á Oddsstöðum enda voru
bústörfin fjölbreytt; bæði búið
með kindur og kýr auk þess sem
mikið var af mjög góðum hest-
um á báðum bæjunum. Kristján
var yndislegur maður sem sjald-
an skipti skapi og reyndist öll-
um sem til hans leituðu mjög
vel. Fljótt var brugðist við ef
bændur á nágrannabæjum
þörfnuðust aðstoðar. Kristján
var harðduglegur og snyrti-
menni og þrátt fyrir miklar ann-
ir við bústörfin virtist hann allt-
af hafa tíma til að sinna
garðrækt og umhirðu við bæinn
af alúð. Hann valdist til trún-
aðarstarfa og kom þannig eng-
inn annar til greina sem fjall-
kóngur við leitir en ljúfa
hreystimennið og tenórsöngvar-
inn frá Oddsstöðum. Kristján
var refaskytta sveitarinnar og
er mér minnisstætt það eina
skipti sem hann bauð mér að
koma með sér fram á heiði í ís-
köldu og hráslagalegu rigning-
arveðri til að vitja grenja. Mér
til gremju fékk þó einn albesti
vinur minn í sveitinni, fjárhund-
urinn hann Bríó, ekki að fara
með. Á leiðinni frameftir tókum
við Kristján vafalaust lagið sam-
an en hann var mjög góður
söngmaður og hafði yndi af ís-
lenskum sönglögum. Eftir næt-
urdvöl þar sem ekki náðist full-
ur árangur við grenið þurftum
við Kristján að ríða tveggja tíma
reið heim að Oddsstöðum til
mjalta. Þegar heim var komið
sagði hann mér að fara að sofa
og sagðist ætla að vekja mig
þegar hann hefði lokið bústörf-
um en síðan yrði haldið aftur að
greninu. Þegar hann hugðist
halda aftur að greninu án þess
að hafa unnt sér hvíldar tókst
honum ekki að vekja mig enda
var ég úrvinda en sjálfur reið
hann upp á heiði í kalsarigningu.
Hann var ekki kúrekinn sem
reið inn í sólarlagið heldur ís-
lenski bóndinn sem af eigin
reynslu og markaður af reynslu
margra kynslóða reið á gæð-
ingnum Frosta á vit þeirra verk-
efna sem honum hafði verið trú-
að fyrir. Þannig var Kristján;
hafði óbilandi þrek og krafðist
alltaf mikils af sjálfum sér en
hlífði samferðamönnum sínum.
Flosi Ólafsson, sem lengi var í
sveit á Oddsstöðum, sá Kristján
í vestrahetjunni sem Clint
Eastwood túlkaði og sú er einn-
ig mín upplifun.
Kær kveðja til barna Krist-
jáns og Ástu; Sigrúnar og Sig-
urðar og fjölskyldna þeirra.
Gunnar Bjarnason.
Á sjötta áratug síðustu aldar
var algengt að börn og ungling-
ar væru send í sveit á sumrin.
Þetta átti eflaust rætur í því að
margir áttu afa og ömmu í sveit-
inni, eða önnur skyldmenni, sem
vantaði vinnufúsar hendur við
sumarstörfin. Í mínu tilviki fékk
ég að fara til fóks sem var mér
ótengt með öllu en sem frænka
mín í Borgarnesi þekkti að góðu
einu. Og þannig atvikaðist það
að einn góðan veðurdag, 17. júní
1953, var ég mættur í sveitina
og hitti væntanlega sumarfor-
eldra fyrsta sinni. Þetta voru
Ásta og Kristján á Oddsstöðum.
Ég var þá níu ára. Hjá þeim átti
ég svo eftir að dveljast næstu
fimm sumur, venjulega kominn
um sauðburðinn og hélt aftur til
Reykjavíkur eftir réttir.
Á Oddsstöðum var mikið um
að vera. Við vorum mörg,
krakkarnir frá Reykjavík, Akra-
nesi og Vestmannaeyjum, sem
þarna dvöldumst, okkur til
ómældrar ánægju og þroska.
Allir höfðu nóg að gera. Á hverj-
um degi var vinnu deilt niður og
sjálfsagt þótti að krakkarnir
tækju þátt í störfunum eins og
fullorðnir. Eflaust hafa einhverj-
ar nútíma Evrópureglugerðir
um barnavinnu verið brotnar,
t.d. hverjir óku bílum eða trak-
torum eða voru við heyskap svo
lengi sem veður hélst þurrt og
koma þurfti heyi í hlöðu. Og
stundum sofnuðu margir þreytt-
ir en óskaplega var þetta
skemmtilegt líf.
Og svo voru það Ásta og
Kristján. Á hverju vori tóku þau
á móti okkur krökkunum opnum
örmum og við vorum komin á
okkar annað heimili. Þau
kenndu okkur til verka í sveit-
inni og treystu okkur, og við
reyndum eftir bestu getu að rísa
undir ábyrgðinni. Við urðum að
standa á eigin fótum og fátt er
meira þroskandi. Og alltaf voru
Ásta og Kristján á næstu grös-
um tilbúin að leiðbeina og að-
stoða.
Sveitalífið kenndi manni sitt-
hvað um lífið og tilveruna sem
ekki var svo auðvelt að upplifa í
borginni. Og þessi reynsla hefur
verið mér dýrmætt veganesti á
lífsgöngunni. Sumrin á Odds-
stöðum skildu eftir sig virðingu
fyrir bændamenningunni og
náttúrunni.
Og nú er Kristján farinn til
austursins eilífa eftir langa og
farsæla ævi. Hann er væntan-
lega búinn að finna Ástu sína á
ný og það hafa verið fagnaðar-
fundir og að sjálfsögðu lagið
tekið. Hann var einstaklega
glaðsinna og hlýr maður og frá
honum geislaði góðmennskan.
Kristján á Oddsstöðum var öð-
lingur.
Ég kveð þennan höfðingja í
djúpri virðingu og með þakklæti
fyrir að gera sveitalífið svo eft-
irminnilegan og góðan hluta af
mínu lífi.
Valur Valsson.
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og sonur,
HELGI S. GUÐMUNDSSON,
Boðaþingi 10,
Kópavogi,
sem lést þriðjudaginn 30. apríl, verður jarð-
sunginn frá Hallgrímskirkju miðvikudaginn
8. maí kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Krabbameinsfélagið.
Sigrún Sjöfn Helgadóttir,
Anna María Helgadóttir, Benedikt Hálfdanarson,
Eva Rakel Helgadóttir, Höskuldur Ólafsson,
Guðmundur Anton Helgason, Helga Valdís Árnadóttir,
Sesselja Sigurðardóttir
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn,
FABIO TAGLIAVIA,
Palermo,
Ítalíu,
lézt þriðjudaginn 30. apríl.
Svava Magnúsdóttir Tagliavia og fjölskylda.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓHANN TÓMAS INGJALDSSON
fv. aðalbókari Seðlabanka Íslands,
Sæviðarsundi 60,
Reykjavík,
sem lést á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi laugardaginn 27. apríl, verður
jarðsunginn frá Áskirkju miðvikudaginn 8. maí kl. 13.00.
Þeim sem vildu minnast hans er vinsamlega bent á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi í síma 543 1000 eða Krabbameins-
félag Íslands.
Ástbjörg S. Gunnarsdóttir,
Margrét Jóhannsdóttir, Hálfdán S. Helgason,
Ingi Gunnar Jóhannsson, Kristín G. Hákonardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn og faðir,
EYJÓLFUR GUÐNI BJÖRGVINSSON
viðskiptafræðingur,
Kringlunni 81,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
föstudaginn 10. maí kl. 15.00.
Elsa Rúna Antonsdóttir,
Anton Björgvin Eyjólfsson.
✝
Elskulegur faðir okkar, afi, sonur, bróðir og
frændi,
SIGURGEIR BALDURSSON,
lést á líknardeild Landspítalans fimmtudaginn
2. maí.
Útför fer fram frá Kópavogskirkju
miðvikudaginn 15. maí kl. 13.00.
Baldur Sigurgeirsson, Megumi Nishida,
Sylvía Sigurgeirsdóttir, Rúnar Örn Eiríksson,
Kristrún Sigurgeirsdóttir, Jón Konráðsson,
Særún Sai Baldursdóttir Nishida,
Baldur Sigurgeirsson, Hrönn Jóhannesdóttir,
Arndís Baldursdóttir,
Sólborg Baldursdóttir,
Dagbjört Bára Baxter, Davíð Jónsson.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
KRISTJÁN BERSI ÓLAFSSON
fyrrverandi skólameistari,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði að morgni
sunnudagsins 5. maí.
Útförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Bjarnadóttir.