Morgunblaðið - 03.08.2013, Page 26

Morgunblaðið - 03.08.2013, Page 26
26 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. ÁGÚST 2013 ✝ Hilmar Sig-urður Jónsson fæddist í Arn- ardrangi í Land- broti 15. ágúst 1943. Hann lést í Þykkvabæ 24. júlí 2013. Foreldrar hans voru Jón Skúlason, f. 16. ágúst 1904, d. 1985, og Helga Stef- ánsdóttir, f. 14. jan- úar 1915, d. 2004. Systkini Hilm- ars: Stefán, f. 1940, d. 1946, Skúli, f. 1945, Stefán, f. 1946, Ragnar, f. 1948, Elín Halla, f. 1950, og Ásta, f. 1955. Sambýlis- kona Hilmars var Soffía Guðrún Gunnarsdóttir, f. 5. ágúst 1954. Börn hennar eru Ásgerður Gróa, f. 1975, sambýlismaður hennar er Jóhannes Sig- geirsson, þau búa á Snæbýli í Skaft- ártungu, og Gunnar Símon, f. 1985, starfsmaður Álvers- ins í Straumsvík. Hilmar flutti með foreldrum sínum árið 1944 að Þykkvabæ í Land- broti. Sem ungur maður lagði hann stund á sjómennsku og almenn sveitastörf og tók síðan við búi foreldra sinna sem hann rak til dauðadags ásamt bræðrum sín- um, Skúla og Stefáni. Útför Hilmars fer fram frá Prestbakkakirkju á Síðu í dag, 3. ágúst 2013, og hefst athöfnin kl. 14. Með hlýju og þakklæti í huga minnumst við þín, kæri Hilmar. Inn milli fjallanna hér á ég heima, hér liggja smaladrengsins léttu spor. Hraun þessi leikföng í hellinum geyma, hríslan mín blaktir enn í klettaskor. Við þýðan þrastaklið og þungan vatnanið æskan mín leið þar sem indælt vor. (Guðm. Magnússon) Við kveðjum þig með sorg í hjarta. Elsku Soffía, Skúli, Stefán, Ragnar, Elín, Ásta og fjölskyldur, við vottum ykkur okkar dýpstu samúð. Gunnar, Hildur, Óskar, Erla og fjölskyldur. Kvöldið er fagurt, sól er sest og sefur fugl á grein. Þessi setning úr söngtexta minnir mig, umfram annað, á kær- an vin sem nú hefur kvatt langt fyrir aldur fram. Það var talsvert liðið á nótt í júníbyrjun 1984 sem ég kom fyrst í sveitina hans og þá mætti mér sjón sem er mér ógleymanleg. Þessi sjón var í senn dulúðug og falleg en Landbrotið var bókstaflega fullt af dalalæðu en hólarnir stóðu upp úr henni. Ég hugsaði með mér að svona falleg sveit hlyti að bjóða upp á mörg æv- intýri og það gerði hún sannar- lega. Hilmar var þáttakandi í mörgum þeirra ævintýra og oft- sinnis var búið að leita til hans í annríki daganna. Sérstaklega minnist ég hans úr fjárragi í Holti, Heiðarseli og Skaftárrétt, einnig úr girðingar- og byggingarvinnu í Holti, einnig var hann ómissandi við fjárrúning á mörgum bæjum, þar á meðal í Holti. Hilmar var kappsamur og ósérhlífinn og gerði miklar kröfur til sjálfs sín og ann- arra í sambandi við vinnu. Hann var einkar fjárglöggur og minnug- ur á sitt fé (og stundum annarra). Öllu sínu fé gaf hann nöfn, eftir út- liti, geðslagi, afdrifum, húsfreyjun- um í sveitinni eða hverju öðru sem hann tók eftir í þeirra karakter og þótt féð væri margt mundi hann nöfnin vel. Einhverju sinni gauk- aði ég að honum gömlum ærnafna- vísum og veit að það þótti honum vænt um og talsverður fengur að. Hann var skemmtilegur, gaman- samur og athugull á umhverfi sitt. Börn hændust að honum og ekki var hann fyrr sestur við eldhús- borðið í Holti en heimasætan litla var komin í fangið á honum. Hon- um þótti gott að dreypa á víni og var þá gjarnan setið á þúfu útí mildri sumarnótt eða á garðabandi í fjárhúsi. Horft yfir landið eða fjárhópinn, málin rædd og stund- um raulaður lagstúfur. Kæri vinur, ég vona að við eig- um einhvern tímann eftir að sitja saman á garðabandi, dreypa á koníaki, horfa yfir fjárhóp og máski raula lítinn lagstúf en núna er sólin þín sest, fuglinn sefur en vissulega er kvöldið fagurt. Hvíldu í friði. Helga Guðrún Sigurjónsdóttir. Hilmar Sigurður Jónsson Nú er mín elskulega frænka og trygga vinkona, Inga Lóa, fallin frá eftir áralanga baráttu við erfiðan sjúkdóm. Á þeirri þrautagöngu sem nú er lokið, í birtu sumars, vann hún þó sig- ur. Til marks um óbilandi kjark hennar og baráttuvilja náði hún, í byrjun júlí, að vera við- stödd giftingu sonar síns, sem var henni afar mikilvæg stund. Inga Lóa átti því láni að fagna að hafa sér við hlið umhyggju- sama fjölskyldu og einstakan lífsförunaut, hann Jón sinn. Þau kynntust í Menntaskólan- um á Akureyri og giftust ung. Hjónaband þeirra Ingu Lóu og Jóns var afar farsælt og í ná- vist þeirra fannst manni alltaf ríkja andrúmsloft nýgiftra hjóna enda mjög samhent í öllu sem þau tóku sér fyrir hendur. Jón var þungamiðjan í lífi Ingu Lóu og var alla tíð hennar stoð og stytta, sem kom berlega í ljós í veikindum hennar, en þar stóð hann sem klettur við hlið hennar, allt til hinsta dags. Á kveðjustund lifna í huga mínum bjartar minningar frá áhyggju- lausum æskudögum okkar á Akureyri, um hlýlegt heimili Ingu Lóu í Goðabyggðinni, þar sem ég upplifði gleði og ham- ingju í glaðværu umhverfi. Ég minnist einnig notalegra sam- verustunda og gönguferða á götum og stígum við Pollinn, þar sem við á lognkyrrum kvöldum létum okkur dreyma um framtíðina. Samveru okkar í sveitinni góðu, í Eyjafirði, þar sem lagður var grunnur að þeirri vináttu, sem aldrei bar skugga á. Heimsóknir á Álfta- nesið voru sannar gleðistundir, þar sem börnin okkar, sem fæddust á svipuðum tíma, léku sér saman í fallegu umhverfi. Inga Ólafía Haraldsdóttir ✝ Inga ÓlafíaHaraldsdóttir (Inga Lóa) fæddist á Akureyri 28. nóv- ember 1943. Hún lést á krabbameins- deild Landspítalans við Hringbraut 16. júlí síðastliðinn. Útför Ingu Lóu fór fram frá Bessa- staðakirkju 30. júlí 2013. Heimili Ingu Lóu og Jóns stóð vina- hópnum alltaf opið og var ætíð gott að sækja þau hjón heim. Hin síðari ár var svo búið að stofna frænku- klúbb, sem hittist einu sinni á ári til þess að rifja upp gamla tíma og gæða sér á góðum veitingum og var þar alltaf glatt í góðra vina hópi. Inga Lóa var góðum gáfum gædd, sem urðu samferðafólki hennar til gagns og gleði. Hún hafði gott tóneyra og hafði mikið yndi af tónlist. Hún lærði á pí- anó og söng í mörg ár í kirkju- kór Bessastaðahrepps. Hún var einstök vinkona, hógvær, um- hyggjusöm en viðkvæm. Hún var ósérhlífin og alltaf gott að leita til hennar með ráðlegg- ingar. En það var stutt í hlát- urinn á gleðistund og oft var hún í hlutverki sögumannsins við slík tækifæri. Hún hafði ríka réttlætiskennd á líðan ann- arra og sýndi það oft í verki. Hún var einstaklega náin börn- um sínum og barnabörnum sem nutu umönnunar hennar í rík- um mæli. Ég kveð þig með ást og þakklæti. Hvíl í friði við hið eilífa ljós. Við sjáum, að dýrð á djúpið slær, þó degi sé tekið að halla. Það er eins og festingin færist nær og faðmi jörðina alla. Svo djúp er þögnin við þína sæng, að þar heyrast englar tala og einn þeirra blakar bleikum væng, svo brjóstið þitt fái svala. Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt, svo blaktir síðasti loginn. En svo kemur dagur og sumarnótt og svanur á bláan voginn. (Davíð Stefánsson) Elsku Jón og fjölskylda, við Kolbeinn sendum ykkur inni- legar samúðarkveðjur. Megi fagrar og góðar minningar styrkja ykkur í sorginni. Þín Kristín (Lillagó). Klökk horfi ég á eftir Ingu Lóu vinkonu minni yfir móðuna miklu. Við áttum samleið frá blautu barnsbeini, þ.e. í barnaskóla, tónlistarskóla, íþróttafélagi, menntaskóla, síðar á sama vinnustað, í sama sumarbú- staðahverfi og í lokin í sama bæjarfélagi. Vinskapurinn þró- aðist og varð mjög náinn síð- ustu ár. Ég lít á það sem forréttindi að hafa fengið að kynnast svo vel þessari frábæru fallegu konu. Hún bar vott um glæsi- mennsku, smekkvísi og var fal- leg og heil í gegn. Ég heyrði hana aldrei segja styggðaryrði um nokkurn mann og henni þótti betra að gefa en þiggja. Augljóst er að hún unni mjög Jóni sínum og börnum, hélt vel utan um alla fjölskylduna og dáði barnabörnin. Alltaf hlakk- aði hún til að fara norður á bernskuslóðir, einkum í Vaðla- heiðina í fallegt sumarhús þeirra hjóna. Jón var hennar stoð og stytta gegnum alvarleg veikindi sem hún bauð birginn. Hún var algjör hetja í þeirri baráttu og kepptist við að þjálfa sig til að ná síðasta markmiðinu sem var að vera viðstödd brúðkaup sonar þeirra og það tókst. Við ætluðum að halda saman upp á stórt stúdentsafmæli á næsta ári en höfðum þó hent gaman að því að við gætum líka kallað hópinn saman á öðru til- verustigi síðar. Elsku Jón, Halla, Áslaug, Halli, Ása, Helga og fjölskyld- ur, mínar innilegustu samúðar- kveðjur. Hvíl í friði, elsku vinkona, og takk fyrir allt. Kalla Signý Malmquist. Í Goðabyggð tvö á Akureyri bjuggu heiðurshjónin Ninna og Halli, ásamt heimasætunum, Ingu Lóu, Helgu og Ásu og Stefaníu langömmu í kjallaran- um. Á unglingsárunum mynd- aðist náinn vinskapur með und- irritaðri og Ingu Lóu og ég varð daglegur gestur í Goða- byggðinni. Auk þess að öðlast vináttu og trúnað Ingu Lóu hlaut ég umhyggju og vináttu Ninnu og Halla. Í Goðabyggð- inni var alltaf veisla, allir vel- komnir, þar var spjallað og hlegið fram á nótt, þar voru spiluð Bítlalög um leið og fyrsta Bítlaplatan kom til landsins, Ninna var eins og ein af stelpunum, en Halli hristi höfuðið góðlátlega og kímdi. Vinir og skólasystkini Ingu Lóu fóru ekki varhluta af gestrisni og örlæti fjölskyldunnar, ekki bara meðan Inga Lóa var í föð- urgarði, heldur líka á stúdent- safmælum, en þá blésu Ninna og Halli til veislu. Inga Lóa og Jón Gunnlaugs- son urðu par í menntaskóla, stóðu þétt saman, áttu ham- ingjuríkt hjónaband og farið að styttast í gullbrúðkaup. Heimili þeirra einkenndist af alúð, smekkvísi og rausn. Þrjú myndarleg og vel gerð börn komu til sögunnar og síðar tengdabörn og barnabörn, fal- legt og mannvænlegt fólk. Inga Lóa unni fjölskyldu sinni mjög og hélt fast utan um hana. Hún studdi Jón heils hugar í at- vinnurekstri og lagði þar til margar góðar hugmyndir. Hún var afar farsæl í sínu starfi og vel liðin. Inga Lóa var glæsileg, aðlað- andi og falleg kona, skynsöm og heilbrigð að eðlisfari, hóg- vær og hófstillt, vönduð, vamm- laus og vinmörg. Hún var sér- lega myndarleg til verka, lagin, harðdugleg og skipulögð og virtist hrista stórveislur fram úr erminni. Á skólaárunum unnum við oft saman hjá pabba hennar í Kaupfélagi verka- manna. Hún kunni þar skil á öllum daglegum rekstri, gekk í öll störf, var eldsnögg að leggja saman í huganum og sagaði kjötskrokka eftir kúnstarinnar reglum í kjötsöginni eins og ekkert væri. Inga Lóa bjó yfir lunkinni kímnigáfu. Hún varpaði oft fram meinfyndnum athuga- semdum um menn og málefni og átti til að gera skemmtilegt grín að sjálfri sér. Inga Lóa bar tilfinningar sínar ekki á torg. Hún var yf- irveguð, trygglynd og traust. Það var enginn einn, sem átti Ingu Lóu að. Inga Lóa naut góðs fjölskyldu- og heimilislífs, hún og Jón undu glöð við sitt og væntu saman góðrar upp- skeru af ævistarfinu. Skyndi- lega læsti vágestur í hana klón- um. Það var sárt að sjá hve sjúkdómurinn var Ingu Lóu óvæginn og lék hana harkalega, en jafnframt aðdáunarvert að sjá hana halda innri reisn og virðingu. Með henni bjó sterkur lífsvilji og lífslöngun, margt var ógert og margt sem hún vildi njóta. Hún barðist af öllum kröftum gegn meininu en mátti lúta í lægra haldi fyrir vágest- inum grimma. Ingu Lóu verður sárt sakn- Hún Olla móður- systir mín dó öllum að óvörum hinn 11. júlí. Lífgunartilraunir báru engan árangur. Hennar tími var líklega kominn, þó við hefðum viljað að hún hefði get- að verið hér lengur meðal ást- vinanna. Þess vegna gafst ekki tími til að kveðja hana. Ég kveð þig nú Olla mín og minnist allra ánægjustunda með þér í gegn- um árin. Þegar ég var átta ára bjó ég hjá foreldrum þínum einn vetur og minnist alltaf hversu uppátækjasöm þú gast verið. Einu sinni fórstu á skóla- ball og varst búin að dressa þig upp, en settir svo skósvertu í ljósa hárið þitt. Þetta fannst þér mjög flott. Ólafía Sólveig Jónatansdóttir ✝ Ólafía SólveigJónatansdóttir fæddist á Bíldudal 29. mars 1940. Hún lést á heimili sínu á Eyrarbakka 11. júlí 2013. Útför Ólafíu var gerð frá Eyr- arbakkakirkju 26. júlí 2013. Þú varst bara 16 ára, þegar þú réðir þig sem kaupakonu í Brautarholti í Dölum. Bóndason- urinn á bænum, Brynjólfur Aðal- steinsson, varð strax hugfanginn af þessari ungu og fallegu stúlku. Það fór svo að þið urð- uð hjón og eignuð- ust þrjú mannvænleg börn, Að- alstein, Agnar Bent og Önnu Díu. Olla hafði verið á hús- mæðraskóla á Staðarfelli og hafði þar lært ýmislegt í mat- reiðslu og öðru er vék að heim- ilishaldi. Ég naut góðs af þessu, þegar ég réði mig sem kaupa- konu og barnfóstru til þeirra hjóna til að passa Aðalstein litla, sem var þá á fyrsta ári. Hún kenndi mér að elda og baka allt mögulegt. Hún var góð vinkona mín og fræddi mig um ýmsa hluti. Seinna kom ég oft á sumrin í heimsókn og þar vantaði nú ekki gestrisnina. Stundum fengu ég og maðurinn minn líka að fara á hestbak. Það var alltaf jafngott að heim- sækja þau. En leiðir þeirra skildi og flutti Olla aftur til höfuðborg- arinnar og bjó sér og börnum sínum notalegt heimili á Njáls- götunni. Soninn Sævar Óla eignaðist hún svo, er hún bjó þar. Það átti ekki fyrir henni að liggja að giftast barnsföður- num, en hún eignaðist annan mann, Þóri Atla, sem stóð alltaf eins og klettur við hliðina á henni og reyndist líka börn- unum sem besti faðir. Bjuggu þau lengi vel á Selfossi, en síð- ustu árin á Eyrarbakka í litlu húsi, sem þau hjónin tóku fyrst allt í gegn og létu síðan byggja nýja stofu við á mjög smekk- legan hátt. Olla vildi alltaf hafa fallegt í kringum sig og ræktaði oft mikið af blómum. En nú verða blómin bara að vera í kirkjugarðinum hjá henni. Ég votta eiginmanni, börnum og barnabörnum sam- úð. Ég mun geyma í minning- unni fallegu myndina af henni í peysufötunum. Þín frænka, Harpa. Ég fékk hugboð um að ég ætti að fylgja henni Ólafíu til grafar, eða Ollu eins og hún var kölluð, en hún var jarðsungin frá Eyrarbakkakirkju 26. júlí sl. og ég fór og mér leið betur á eftir. Ég varð svo heppin að kynnast henni er hún kom til sumarstarfa á Sýsló á Selfossi, fyrir þó nokkuð mörgum árum, við vorum líka nágrannar í Út- haganum, en við náðum vel saman í vinnunni, enda var hún yndisleg kona, hrein og bein, í kaffipásu náðum við að spjalla um allt mögulegt. Hún fann upp á því að draga mig með í Stokkseyrarsundlaug eftir vinnu en í þá daga var unnið til kl. 17 á daginn, hún hélt nú að við hefðum gott af því að synda, áður en við færum að elda kvöldmatinm. Olla var allt- af broshýr og glöð hún kvartaði aldrei a.m.k. ekki í mín eyru. Mér finnst leiðinlegt að hafa ekki heimsótt hana á Eyrar- bakka, en svona er þetta bara, maður vann og vann og hugsaði um heimilið er komið var heim úr vinnu, þannig var það hjá okkur báðum. En síðustu ár varð hún fyrir tveimur áföllum, sem endaði á einn veg. Ég bið góðan Guð að styrkja Atla manninn hennar og börn og fjölskyldur. Minning þín er mér ei gleymd; mína sál þú gladdir; innst í hjarta hún er geymd, þú heilsaðir mér og kvaddir. (Káinn) Sólrún Guðjónsdóttir. Sími 551 3485, svarað allan sólarhringinn. Vefsíða www.udo.is útfararstjóriútfararstjóri Davíð Jóhanna Óli Pétur guðfræðingur útfararþjónusta VirðingReynsla & Þjónusta Allan sólarhringinn www.kvedja.is 571 8222 82o 3939 svafar 82o 3938 hermann

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.