Morgunblaðið - 03.08.2013, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. ÁGÚST 2013
Nú kveð ég
ömmu mína, Ragn-
heiði Indriðadótt-
ur, sem var alltaf kölluð amma
Lilla. Ég mun sakna þess að
koma ekki oftar í heimsókn til
hennar á Skúlagötuna því þar
Ragnheiður
Indriðadóttir
✝ RagnheiðurIndriðadóttir
fæddist í Reykjavík
30. janúar 1930.
Hún lést á heimili
sínu 16. júlí 2013.
Útför Ragnheið-
ar fór fram í kyrr-
þey 25. júlí 2013.
áttum við margar
góðar stundir. Nú
síðustu ár kom öll
fjölskyldan þar
saman á hverjum
miðvikudegi og þar
var gleðin ætíð við
völd. Miðvikudag-
arnir voru mikið til-
hlökkunarefni í
viku hverri og það
var samveran sjálf
sem skipti mestu.
Alltaf var ömmu jafn illa við það
þegar við stálumst í sjónvarps-
fjarstýringarnar. Sjónvarpið
var heilagur hlutur á heimilinu
og það mátti alls ekki rugla
stöðvunum. Það dugði vitanlega
lítið til þó hún reyndi að fela
fjarstýringarnar, við fundum
þær alltaf aftur og héldum upp-
teknum hætti, henni til mikils
ama.
Ég minnist einnig reglulegra
leikhúsferða með ömmu og vin-
konum hennar, Áslaugu og Þur-
íði. Á hverju ári fórum við á sýn-
ingar á stóra sviði
Þjóðleikhússins. Ég var nú ekki
beinlínis aldursforsetinn í hópn-
um því hálf öld skildi okkur að í
árum en alltaf voru þær jafn
hressar og þvílík unglömb hef
ég ekki fyrirhitt. Við áttum
bestu sætin í húsinu og skemmt-
um okkur konunglega yfir
hverri sýningu. Mér er það
einna minnisstæðast nú í vetur
þegar við hlógum svo mikið að
við gátum varla staðið upp í
hléinu, slík var gleðin. Hléið var
einmitt ómissandi hluti af hverri
sýningu því ekki mátti halda
sýningunni áfram án þess að fá
eitt púrtvínsglas í drottningar-
svítunni.
Við áttum svo margar dýr-
mætar samverustundir saman.
Amma passaði mig alltaf þegar
ég var lítil og ég man hve oft við
keyptum bland í poka og fórum
að gefa öndunum brauð – þó ég
hafi nú borðað mest af brauðinu
sjálf. Við spiluðum líka mikið á
spil. Hún kenndi mér að það
væri stranglega bannað að
svindla og að ekki mætti vera
tapsár en ég átti það til að fara í
fýlu ef ekki gekk vel í spilinu.
Hún varst stórkostleg kona
og yndisleg amma. Saman eig-
um við hafsjó af minningum sem
ég hugsa til með gleði í hjarta.
Sólveig.
✝ SteingrímurHjaltalín Guð-
jónsson fæddist í
Reykjavík 10.6.
1956. Hann and-
aðist á líknardeild
LSH 22.7. 2013.
Foreldrar hans
voru Guðjón Jóns-
son, f. 4.11. 1913, d.
5.4. 1992 og Ásdís
Steingrímsdóttir, f.
29.1. 1931. Systkini
Steingríms: Sigurður Guð-
jónsson, f. 7.2. 1952, kvæntur
Guðrúnu Björgu Kristmunds-
dóttur, f. 19.10. 1953 og Sigrún
Guðjónsdóttir, f. 17.7. 1953, gift
Ásmundi Kristinssyni, f. 5.12
1951.
Steingrímur kvæntist Bríeti
Einarsdóttur, f. 12.2. 1957, og
áttu þau dótturina Ásdísi, f.
22.11. 1977. Hennar maður er
Mark Coleman, f. 7.10. 1975, og
eiga þau dæturnar Ísabel Evu, f.
Steingrímur lauk gagnfræða-
prófi frá Hagaskóla og fór síðar í
Iðnskólann í Reykjavík, jafn-
framt á samning í vélvirkjun í
vélsmiðjunni Héðni og lauk það-
an sveinsprófi í iðninni. Eftir
nokkurra ára starf í Héðni fluttu
Steingrímur og María upp á
Akranes og starfaði hann fyrst
hjá Krossvík við viðhald fiski-
skipa, síðan hóf hann störf hjá Ís-
lenska járnblendifélaginu, en þar
starfaði hann í rúm tuttugu ár.
Síðar stundaði hann vinnu um
tíma frá Akranesi og eftir að
hann flutti þaðan til Reykjavíkur,
vann hann fyrst við Þjóðleik-
húsið og eftir það við Borgarleik-
húsið, en síðast var hann umsjón-
armaður og sviðsstjóri Gamla
bíós. Steingrímur var list-
hneigður maður og teiknaði og
málaði á yngri árum; þá hafði
hann næmt auga fyrir ljós-
myndun. Hann var mikill bóka-
og kvikmyndaunnandi og hafði
mikið yndi af tónlist. Á Akranesi
tók hann virkan þátt í starfsemi
Skagaleikflokksins í um þrjátíu
ár, þar af formaður um nokkurra
ára skeið.
Útför Steingríms fór fram frá
Fossvogskapellu í kyrrþey.
20.3. 2007, Natalie
Rós, f. 20.3. 2007, og
Bríeti Söru, f. 4.2.
2012. Þau skildu.
Síðar kvæntist hann
Maríu B. Hreins-
dóttur, f. 4.4. 1960,
og áttu þau börnin;
Silju Eyrúnu, f. 7.2.
1982, hún er gift
Pálma Þór Sævars-
syni, f. 29.6. 1981 og
eiga þau börnin
Marinó Þór, f. 9.12. 2002, Sævar
Alexander, f. 30.11. 2007, Birgi
Ívar, f. 23.11. 2009, og Rakel
Maríu, f. 9.9. 2012; Davíð Reyni,
f. 10.11. 1984, maki er Edit Óm-
arsdóttir, f. 28.3. 1988, og eiga
þau dæturnar Sögu Dís, f. 24.4.
2008 og Heklu Maríu, f. 25.8.
2011; Sindra Frey, f. 30.5. 1991.
Þau skildu.
Eftirlifandi unnusta Stein-
gríms er Kirsten Ertmann, f. 4.9.
1955, frá Lösning í Danmörku.
Elsku hjartans pabbi minn.
Þetta líf þetta líf þetta líf – var
frasi sem þú sagðir svo oft og
hann á svo vel við núna. Þetta líf
er svo snúið og skrítið að ekki átti
ég von á því í upphafi árs að örfá-
um mánuðum síðar værir þú bú-
inn að heyja mjög ósanngjarna
baráttu við krabbamein og búinn
að kveðja þetta líf. Þessi barátta
varð aldrei að alvöru baráttu, öll
vopn voru slegin úr hendi þér
strax í upphafi en þrátt fyrir það
hafðirðu alltaf baráttuviljann, þú
aktívistinn sjálfur.
Við eigum svo margar minn-
ingar saman og ég er svo þakklát
að hafa fengið að eiga þig að í
rúm þrjátíu ár. Helsta sameigin-
lega áhugamálið okkar var leik-
húsin. Þegar ég var lítil var ég
alltaf að skottast með þér þegar
þú varst í Skagaleikflokknum og
mér fannst það svo gaman.
Seinna þegar þú varst starfandi
við leikhúsin þá bauðstu mér svo
oft með á sýningar og alltaf fékk
maður sömu gæsahúðina. Hvað
ég vildi óska ég hefði komist oftar
með þér.
Uppáhalds hljómsveitin þín
var Jethro Tull og ég man hvað
þú varst glaður þegar ég ákvað
að fara í tónlistarnám að læra á
þverflautu. Ég held þú hafir gert
þér vonir að ég gæti leikið eftir
Ian Anderson einn daginn en því
miður skorti mig alla þolinmæði
til að halda áfram eftir einn vet-
ur. En þú hafðir alltaf trú á mér
með allt sem ég tók mér fyrir
hendur og það er ég svo þakklát
fyrir.
Við börnin vorum gullin þín,
þér fannst þú svo ríkur og þegar
barnabörnin fóru að koma, fyrst
Marinó og síðar komu átta stykki
í viðbót koll af kolli og var afi allt-
af jafn stoltur og ánægður eins og
kóngur sem sá ríkidæmi sitt
stækka og stækka.
Ég vildi óska að þessi barátta
hefði verið þér í vil en svona er
þetta, lífið gefur – lífið tekur. En
við sjáumst síðar, ég veit þú bíður
eftir okkur.
Elska þig alla leið til tunglsins
og til baka og lengra ef hægt er.
Þín
Silja.
Elsku pabbi minn.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt og hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ég elska þig.
Þinn,
Sindri Freyr.
Pabbi, við vorum alltaf svo
góðir vinir eða „pallar“ eins og þú
myndir segja.
Þegar ég var yngri þá áttu vin-
ir mínir til að segja „þú átt svo
skemmtilegan pabba“ og ég
skildi ekkert hvað þeir voru að
tala um, ég hélt að pabbar væru
bara svona. En seinna skildi ég
aðeins meira hvað þeir áttu við,
hvaða pabbar raka hausinn á 8
ára stráknum sínum (mömmu til
mikillar ánægju) svo hann geti
litið meira út eins og Michael Jor-
dan, eða gefa honum alvöru
sverð, og í vatnsleikjastríðum
með hinum krökkunum fékk ég
ekki vatnsbyssu heldur gamal-
dags slökkvitæki með pumpu.
Við áttum góðar stundir sam-
an og bjuggum lengi einir saman,
þá var maður mótaður tónlistar-
lega og kvikmyndalega, og ég
tala nú ekki um sögulega því að
koma heim var oft eins og að
koma á safn, þú varst mikill safn-
ari og það er ótrúlegt hvað þú
náðir að safna að þér, allar þessar
orður, stríðsmunir og allskonar
gamlir munir.
Við systkinin erum svo heppin
að við munum aldrei gleyma æsk-
unni því þú varst alltaf á bakvið
myndavélina og svo í tvítugs-
afmælisgjöf gafstu okkur spólur
og DVD með okkar ævi á, og eftir
15-20 ár vona ég að ég geti gert
það sama fyrir mín börn.
Ég sakna þín, pabbi minn og
því miður þurftir þú að fara fyrr
en við öll vildum en þú skildir eft-
ir þig djúp spor í mínu hjarta og
næst þegar ég á í einhverjum
vandræðum þá get ég ekki hringt
í þig en ég mun hugsa til baka og
hugsa, hvað hefði pabbi sagt.
Þinn,
Davíð Reynir.
Ég sagði oft við pabba „ein-
hvern tíma ætla ég að skrifa um
þig bók“, hugmynd sem honum
leist afskaplega vel á. En það
þyrfti líka heila bók til að lýsa því
hvernig manneskja hann var og
hvers virði hann var mér.
Fyrst og fremst var hann al-
veg yndislegur pabbi. Ég ólst
ekki upp hjá honum en ég leið
aldrei fyrir það. Alltaf þegar ég
kom í heimsókn var mér tekið
fagnandi og ég fann svo vel hvað
ég var velkomin hjá honum og
Maju.
Hann byrjaði snemma að
reyna að ala mig upp tónlistar-
lega. Ég hef verið um 6 eða 7 ára
þegar hann lét mig setjast niður
og spilaði fyrir mig Jethro Tull og
Pink Floyd. Ég var að hlusta á
Pílu Pínu á þessum tíma þannig
að þessar tilraunir hans gengu
hálf brösuglega.
Hann gafst samt ekki upp og á
unglingsárunum fórum við virki-
lega að ná saman á okkar áhuga-
sviðum og ég fór að fíla hans tón-
list, honum til mikillar gleði. Það
var líka sá tími sem samband
okkar breyttist frá því að vera
uppalandi og barn yfir í einlæga
vináttu byggða á jafningjagrund-
velli og gagnkvæmri virðingu. Ég
elskaði pabbahelgar þar sem ég
fór upp á Akranes til hans. Við
elduðum saman, töluðum saman
út í eitt og gláptum svo á bíó-
myndir.
Þessi vinátta okkar átti bara
eftir að styrkjast og dýpka. Hann
studdi mig á allan hátt í því sem
ég tók mér fyrir hendur. Heim-
sótti mig þegar ég bjó á Írlandi,
hélt ræðu í brúðkaupinu mínu og
var stressaðri og spenntari en all-
ar ömmurnar til samans þegar
börnin mín fæddust. Þá er mér
minnisstætt þegar hann gaf mér
dularfulla videóspólu þegar ég
varð tvítug. Í hvítu hulstri með
nafninu mínu framan á. Það var
ákveðið að horfa á hana í veislunni
um kvöldið því allir voru forvitnir
hvað væri eiginlega á spólunni. Þá
hafði hann tekið saman myndir og
myndbönd frá því að ég fæddist
og til þessa dags og klippt saman í
eina mynd. Öll leikrit, útvarps-
þættir, þetta var allt þarna. Hann
hafði meira að segja farið og tekið
mynd af öllum þeim húsum sem
ég hafði búið í um ævina. Hann
hafði lagt svo mikla vinnu og ást í
þessa gjöf að allir afmælisgestirn-
ir voru farnir að tárast. En svona
var hann, hann gaf svo ótrúlega
mikið af sér.
Það er óendanlega sárt að
hann þurfti að kveðja svona fljótt.
Ég get ekki lýst því með orðum
hvað ég á eftir að sakna hans. En
þegar sorgin er sem sárust reyni
ég að rifja upp allar góðu minn-
ingarnar og þær eru svo margar
að ég get ekki annað en fyllst
þakklæti. Fyrir að hafa átt hann
sem pabba, sem vin. Fyrir að
hafa fengið svona yndislegan
tíma með honum og Kirsten okk-
ar í fyrra út í Danmörku. Fyrir
allt sem hann kenndi mér. Fyrir
allt sem hann var mér.
Ég elska þig, pabbi minn.
Þín,
Ásdís (Dísa).
Elsku afi okkar.
Nú hefur það því miður gerst
að vond frétt til manns berst
Kær vinur er horfinn okkur frá
því lífsklukkan hans hætti að slá
Rita vil ég niður hvað hann var mér kær
afi minn góði sem guð nú fær
Hann gerði svo mikið, hann gerði svo
margt
og því miður get ég ekki nefnt það allt
Að tala við hann var svo gaman
á þeim stundum sem við eyddum saman
Hann var svo góður, hann var svo klár
æ, hvað þessi söknuður er svo sár
En eitt er þó víst
og það á við mig ekki síst
að ég sakna hans svo mikið, ég sakna
hans svo sárt
hann var mér góður afi, það er klárt
En alltaf í huga mínum verður hann
afi minn góði sem ég ann
í himnaríki fer hann nú
þar verður hann glaður, það er mín trú
Því þar getur hann vakið yfir okkur dag
og nótt
svo við getum sofið vært og rótt
hann mun ávallt okkur vernda
vináttu og hlýju mun hann okkur senda
Elsku afi, guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima
en eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth)
Afaknús og klapp á koll.
Þín barnabörn,
Marinó Þór, Sævar Alex-
ander, Birgir Ívar og Rakel
María Pálmabörn. Natalie
Rós, Isabel Eva og Bríet
Sara Coleman. Saga Dís og
Hekla María Davíðsdætur.
Sjöundi ágúst, sagði hann ang-
urværum rómi og átti þá við áætl-
aðan fæðingardag yngri dóttur
okkar hjóna. Þetta mundi hann
og nefndi á dánarbeðinu, er ég
spurði hvort ég gæti ekki gert
eitthvað fyrir hann að síðustu.
Þannig var hann Steini minn.
Alltaf að hugsa um þá sem hann
unni. Svo dæmalaust elskulegur
og hlýr. Og ævinlega að þakka
fyrir sig. Þá sjaldan maður varð
fyrri til að segja takk fyrir eitt-
hvað, heyrðist jafnan „dittó“ að
bragði. Dittó, vinurinn.
Vinátta okkar hófst fyrir rúm-
lega tveimur áratugum, þegar
Skagaleikflokkurinn undirbjó
uppsetningu á nýju íslensku leik-
verki. Fáheyrt var á þeim tíma að
áhugaleikfélag stæði í slíku. Höf-
undurinn kynnti mig fyrir fram-
sýnum formanninum, Steingrími
Guðjónssyni, sem jafnframt var
einn af aðalleikurunum. Þessi há-
vaxni og myndarlegi maður hafði
afar sterka nærveru. Hann kom
mér fyrir sjónir eins og heims-
kunnur kvikmyndaleikari, svo
svipsterkur að honum hefði verið
í lófa lagið að bera uppi bíómynd í
fullri lengd, án þess að segja orð.
Síðri varð hann og ekki við að
taka til máls; tungutak og rómur
spönnuðu gjörvallt spektrúmið,
með ósjálfráðum kúnstpásum
sem færustu fagmenn hefðu vart
getað leikið eftir. Svo sjarmer-
andi var hann og flottur, alltaf
hreint; dramatískur bæði og
dýnamískur. Til dauðadags.
Hann Steini minn varð aldrei
atvinnuleikari, þótt sviðsljósið
hefði sjálfsagt farið honum betur
en flestum. Hlutverk hans voru
yfirleitt bakvið tjöldin. Þeim
gegndi hann einatt af ósérhlífni
og gilti þá einu hvort um launað
starf var að ræða eða sjálfboða-
vinnu. Steini var ekki aðeins frá-
bær sviðsmaður í helstu leikhús-
um höfuðborgarinnar, heldur
einnig ötull aðstoðarmaður alls-
kyns listafólks. Þannig man ég
eftir honum á Akranesi; hann var
ávallt boðinn og búinn að aðstoða
heimamenn jafnt sem gestkom-
andi, hvort sem var í leiklist, tón-
list eða myndlist. Skjólshúsi skaut
hann meira að segja yfir rithöf-
unda sem komu í bæinn til að lesa
upp úr verkum sínum. Um árabil
var hann máttarstólpi í menning-
arlífi Akurnesinga; prímusmótor í
áðurnefndum Skagaleikflokki,
einn af forsprökkum Írskra daga
og svo mætti lengi telja.
Steini lærði ungur sína iðn og
starfaði lengstum við hana. En
listagyðjan átti hug hans allan, að
fjölskyldunni frátalinni. Hann
var afar stoltur af börnunum sín-
um og lagði sig fram um að eiga
við þau gott vináttusamband. Og
mér segir sá hugur að afahlut-
verkið hafi farið honum sérstak-
lega vel. Árin framundan virtust
björt. Börnin komin til manns og
minn maður búinn að finna ástina
sína, Kirsten.
Það var fjarska gleðilegt að
fylgjast með þróuninni, síðustu
árin, því undangengnir áratugir
höfðu á stundum verið honum
Steina mínum erfiðir. Maður var
farinn að sjá fram á tiltölulega
stillt og sólríkt haust í annars
óþarflega veðrasömu lífi hans,
þegar ótíðindin um krabbameinið
bárust. Hann hafði mátt þola nóg.
Elsku kallinn. Á lífsleiðinni varð
hann ítrekað fyrir áföllum sem
bugað hefðu margan. En Steini
var svo dæmalaust glaðsinna að
ekki kom annað til greina en að
halda áfram. Og oftast nær gekk
honum giska vel að líta tilveruna
jákvæðum augum, þótt vissulega
þyrfti hann annað veifið að glíma
við eftirköst erfiðrar reynslu. Þá
var nærtækt fyrir næmgeðja
menn að deyfa sig. Og það gerð-
um við stundum, vinirnir. En oft-
ar var nú glatt á hjalla, hvort sem
kaffið var svart eða blandað. Það
gilti í sjálfu sér einu. Samveran
var ævinlega góð.
Ég verð ávallt þakklátur fyrir
allar okkar stundir, í gleði og
sorg. Það voru forréttindi að vera
vinur Steingríms Guðjónssonar.
Minningin lifir um dæmalaust
góðan dreng.
Orri Harðarson.
Steingrímur H.
Guðjónsson
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur hlýhug og samúð vegna andláts
og útfarar ástkærs eiginmanns, föður,
tengdaföður og afa,
ÓSKARS ÓSKARSSONAR.
Ragnheiður Baldursdóttir,
Sigríður S. Óskarsdóttir, Ólafur M. Ólafsson
Óskar B. Óskarsson, Ingibjörg Hjálmfríðardóttir,
Baldur Ö. Óskarsson, Kristín J. Kolbeinsdóttir Diego,
barnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýndan hlýhug,
samúð og vináttu við andlát og útför föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SIGURÐAR KRISTJÁNSSONAR,
fv. yfirkennara,
Vesturgötu 7,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á Vesturgötu 7.
Björg Sigurðardóttir, Troels Bendtsen,
Hanna Sigurðardóttir, Kristinn Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.