Morgunblaðið - 03.09.2013, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. SEPTEMBER 2013
✝ Lilja Guð-mundsdóttir
fæddist á Ystu-
Görðum í Kolbeins-
staðahreppi á Snæ-
fellsnesi 10. mars
1926. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 24. ágúst 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmundur
Illugason, rann-
sóknarlög-
reglumaður og síðar hreppstjóri
á Seltjarnarnesi, og Halla Guð-
rún Markúsdóttir húsfreyja.
Systur Lilju eru Guðrún, Laufey,
látin, Sveinbjörg og Kristín og
fósturbróðir Albert Sævar.
Fyrri maður Lilju var Ingi-
berg Hermannsson. Þau skildu.
Börn þeirra: 1) Hrönn, f. 16.9
1948, maki Skúli Óskarsson, f.
3.9. 1948. Börn: Lilja Björg, Hjal-
rún, Heiðrún, Andri. 6) Haukur,
f. 22.12. 1956, d. 5.4. 2012. Börn:
Jón Þór, Sigurbjörn, Valentínus,
fósturbörn Inga Birna og Stefán
Orri. 7) Guðmundur, f. 31.5.
1959, maki Brynhildur Björns-
dóttir, f. 13.5. 1961. Börn: Páll
Ingi, Lilja, Karen. 8) Reynir, f.
13.4. 1961, maki Magndís Guð-
mundsdóttir, f. 27.7. 1964. Börn:
Harpa Sif, Eyrún.
Lilja og Sigurbjörn hófu bú-
skap 1954 í Stóru-Býlu í Innri-
Akraneshreppi og bjuggu þar til
1970 er þau fluttu á Akranes.
Lilja fór kornung út á vinnu-
markaðinn og starfaði við versl-
unarstörf þar til húsmóður- og
uppeldisstörf tóku við. Eftir að
uppeldisstörfum lauk starfaði
hún við fiskverkun og síðustu
starfsárin í Fjöliðjunni á Akra-
nesi. Lilja tók virkan þátt í starfi
eldri borgara á Akranesi meðan
heilsan leyfði. Barnabarnabörn
Lilju eru samtals 29 og eitt
barnabarnabarnabarn.
Lilja verður jarðsungin frá
Akraneskirkju í dag, 3. sept-
ember 2013, og hefst athöfnin kl.
14.
tey, Sara. 2) Lárus,
f. 1.11. 1949, maki
Ísabella Lárus-
dóttir, f. 6.8. 1957.
Börn: Erla Ösp,
Heimir Eir, Hafdís
Mjöll. 3) Halla, f.
31.10. 1950, maki
Dagnýr Vigfússon,
f. 14.1. 1958. Börn:
Herdís, Kristín,
María, Hermann,
Kristján, Lára
Björk. Seinni maður Lilju var
Sigurbjörn A. Haraldsson, bóndi
og verkamaður, f. 7.1. 1919, d.
20.5. 1990, frá Reyni í Innri-
Akraneshrepp. Börn þeirra eru:
4) Hafdís, f. 13.6. 1954, maki
Karl Arthursson, f. 7.3. 1950.
Börn: Sigurbjörg Lilja, Arthur,
Hallur, Hrannar. 5) Guðrún, f.
16.10. 1955, maki Marteinn Ein-
arsson, f. 3.8. 1953. Börn: Krist-
Komið er að kveðjustund
elsku mamma mín, sem ég hef
kviðið fyrir síðan ég var lítil
stelpa.
Alltaf fannst mér óhugsandi
að ég ætti eftir að sjá á eftir þér.
Að verða án þín fannst mér að
mikið yrði frá mér tekið, því þú
varst alltaf til staðar heima í
sveitinni.
Minning um góðan mat og ný-
bakað brauð þegar komið var
heim er góð, mér fannst alltaf
það sem þú gerðir best.
Við vorum stór fjölskylda í
litlu húsi í sveitinni, sem mér
þykir enn svo vænt um. Það þarf
ekki að vera stórt hús og mörg
herbergi með öllum þægindum
til að gera lífið ánægjulegt, það
þurfti bara þig og góða öryggið
sem þú gafst með því að vera
alltaf til staðar þegar ég þurfti á
þér að halda.
Mér er alltaf minnisstætt
þegar ég þurfti að tilkynna að ég
ætti von á barni, sjálf ennþá lítið
eldri en barn. Ég byrjaði á að
segja þér tíðindin, hrædd við
framtíðina sem í vændum var,
að verða móðir svona ung, en
eins og þér einni var lagið hafðir
þú fulla trú á mér. Og svo bættir
þú við: „Fyrst að þú ert nógu
fullorðin til að búa til barn þá
sýnir þú og sannar að þú getur
tekist á við foreldrahlutverkið
líka.“ Ekki voru höfð fleiri orð
um það. Þið gerðuð ykkar besta
í þeim aðstæðum sem við bjugg-
um við.
Þið tókuð okkur ungu foreldr-
unum opnum örmum og plássið í
okkar litla húsi var fullnýtt. Allt-
af voru allir velkomnir meðan
húsrúm leyfði. Ekki var til pláss
inni fyrir nýbakaða pabbann,
hann svaf því bara í tjaldi bak
við litla húsið okkar en ávallt var
nóg til af mat og góðgæti handa
öllum.
Það er margs að minnast á
kveðjustund, elsku mamma mín,
þú varst mér góð móðir, góð
amma barnanna minna og góð
vinkona og fyrirmynd. Þú varst
sjálfstæð, ákveðin, dugleg, bein-
skeytt og örlítið þrjósk ef þú
ætlaðir þér eitthvað ákveðið,
eins og undir það síðasta með
viðhaldið þitt eins og þú orðaðir
það sjálf, en viðhaldið var bíllinn
þinn. Þú orðin mikið veik og við
systkinin farin að hafa af því
áhyggjur að þú værir orðin of
veik til að vera að keyra um bæ-
inn. Þegar við vorum að tala um
þetta blést þú á það og sagðir:
„Ég er nú mun betri að keyra en
labba og vil ekki hafa það að þið
séuð að skipta ykkur af þessu,
og hana nú.“ Þú vissir alltaf
hvað þú vildir og ekki var auð-
velt að breyta því, vildir alltaf
hafa okkur öll í kringum þig og
að við hefðum gott samband
hvert við annað. Vona ég að við
munum ávallt virða það.
Það var alltaf fjör og gaman
með þér þegar við hittumst öll.
Þegar við spiluðum með þér kí-
naskák færðist nú fjör í leikinn,
þú hafðir mikið keppnisskap og
spilaðir til að vinna. Einnig öll
jólin sem við stórfjölskyldan
komum saman inni í Miðgarði.
Þessu vildir þú alls ekki hætta
og sagðir að þetta væri eini tím-
inn á árinu sem allir hittust.
Þessar stundir eru ógleyman-
legar. Í lokin sagðist þú verða
orðin þreytt, en ekki tilbúin til
að fara frá okkur. Það var eins
og þú gætir ekki kvatt lífið fyrr
en við börnin þín öll vorum kom-
in til þín. Þegar við vorum öll
komin kvaddir þú á þinn fallega
hátt án allra átaka eins og þú
vildir hafa lífið, „án átaka“.
Takk, elsku mamma mín, fyr-
ir allt það góða sem þú gafst mér
og mínum.
Ég elska þig fyrir allt sem þú
varst mér og okkur.
Guð geymi þig.
Þín
Hafdís.
Elsku amma mín. Mikið er ég
þakklát fyrir að hafa átt þig að.
Tilveran verður tómleg án þín
en sem betur fer á ég safn af frá-
bærum minningum sem munu
ylja mér alla tíð. Í mínum huga
varst þú einstök amma og það
mun engin feta í fótspor þín. Ég
dáðist að lífsgleði þinni. Þrátt
fyrir háan aldur varstu ung í
anda og miklaðir ekkert fyrir
þér. Þú hafðir alltaf frá svo
mörgu að segja enda hafðir þú á
lífsleiðinni upplifað meira en
margur myndi láta sér detta í
hug. Það er því erfitt að minnast
þín í fáum orðum. Ævisaga þín
er merkileg.
Þegar þú komst í þennan
heim var þér vart hugað líf þar
sem þú varst svo lítil að þú pass-
aðir í skókassa. Þú ljómaðir allt-
af þegar þú minntist æskuára
þinna. Þú gekkst í Austurbæj-
arskóla, æfðir sund, lærðir að
steppa og elskaðir að skauta á
tjörninni. Ung að aldri smitaðist
þú af berklum sem varð til þess
að þú náðir ekki að mennta þig.
Þig hafði alltaf langað í Kvenna-
skólann en gerðist þess í stað
eiginkona og húsmóðir. Frum-
burður þinn kom í heiminn þeg-
ar þú varst 22 ára gömul og
fáum árum seinna varst þú frá-
skilin þriggja barna móðir. Þú
komst þér upp nýju heimili í
braggahverfinu vestur í bæ en
misstir svo það litla sem þú áttir
í bruna. Á þeim tíma voru ekki
tryggingar eða meðlags-
greiðslur eins og tíðkast í dag.
Eftir brunann fluttir þú úr borg-
inni og gerðist vinnukona í sveit
nálægt Akranesi. Í sveitinni
kynntist þú ástinni á nýjan leik
og eignaðist fimm börn til við-
bótar. Þið afi Bjössi óluð barna-
skarann ykkar upp á Býlu.
Heimili ykkar var ekki stórt í
sniðum en snyrtimennskan var
allsráðandi og börnin voru gullin
ykkar. Engan bíl áttuð þið og fór
afi allra sinna ferða á hjólinu
sínu en þú fótgangandi ef ekkert
far var að fá.
Afi var sauðfjárbóndi og vann
sem verkamaður myrkranna á
milli. Hann gaf sér ekki einu
sinni tíma til að vera viðstaddur
fæðingu barna sinna og meira að
segja fórst þú ein til að láta
skíra yngsta son ykkar. Þið vor-
uð ekki sammála um nafn á
hann. Þig langaði að skíra hann
Ásmund en afi var ekki sáttur
við það nafn. Á leiðinni til
prestsins fékkst þú þá frábæru
hugmynd að skíra hann Reyni,
þar sem afi var ættaður frá
Reyni. Þú varst viss um að afi
yrði glaður með það nafn.
Ég er nokkuð viss um að lífið í
sveitinni gerði þig að þeirri frá-
bæru manneskju sem þú varst.
Þú varst alla tíð óvenju sjálf-
stæð og alltaf vel til fara. Það
var alltaf líf og fjör í kringum
þig.
Varst virk í félagi eldri borg-
ara, áttir frábærar spilavinkon-
ur og nóg af börnum og barna-
börnum til að heimsækja.
Bílprófið tókstu síðan þegar þú
varst 63 ára gömul og eftir það
þvældist þú um allt þar til heils-
an leyfði það ekki lengur.
Elsku amma mín, nú ert þú
farin í langferð. Ég á eftir að
sakna þín óendanlega mikið en
ég hef trú á því að það verði tek-
ið vel á móti þér á nýjum áfanga-
stað.
Hvíl í friði,
þín
Kristrún.
Amma tók alltaf svo vel á móti
mér eða okkur þegar við komum
á Skagann á æskuárum mínum,
amma og afi stóðu á hlaðinu í
„risa“húsinu sínu á Presthús-
abrautinni. Svo fluttu þau í
rauðu blokkina þar sem ég fékk
straum, fiktaði í öllu sem ekki
mátti og hún amma Lilja, sem
var ýmsu vön, tók öllu þessu af
hinni mestu ró. Ég átti það með
ömmu að vera fæddur á nánast
sama degi og sú gamla, ræddum
við oftar en ekki um það í árleg-
um afmælissamtölum okkar, við
áttum, jú, svo margt sameigin-
legt. Tapsár, ég held reyndar að
Skagamenn séu upp til hópa
tapsárir; amma, Gaui Þórðar,
Lalli frændi o.fl. ofl., en við vor-
um svo sem einnig kjaftfor,
fljótfær og margt fleira í þeim
dúr, samt gæðablóð inn við bein-
ið. En þær eru ófáar sögurnar
sem menn geta sagt af henni
ömmu okkar spilandi við hálfsof-
andi skyldmenni snemma á
morgnana þegar menn ættu að
vera löngu farnir í háttinn, væn-
andi menn og annan um svindl.
Einnig var meira gaman að
horfa á kvikmyndir með henni
en án hennar, þar sem hún
muldraði plottið frá fyrstu
stundu þangað til kreditlistinn
kom upp, svo þrumaði hún: „Ég
sagði ykkur hver drap hann!“
Hún var svo sem búin að nefna
alla í myndinni en hafði alltaf
rétt fyrir sér að lokum.
Ég á eftir að sakna símtal-
anna í kringum afmælin okkar
en vona að hún muni nú samt
eftir okkur, því ég mun ekki
gleyma þeim. Hvíldu þig nú vel,
amma mín, þú átt það svo sann-
arlega skilið.
Þinn
Arthur.
Já, amma er farin og ég hef
verið að rifja upp þá góðu tíma
sem ég hef átt með henni. Ég
hef svo sem ekki verið mikið að
heimsækja hana undanfarinn ár
vegna þess að ég var í Dan-
mörku, en alltaf þegar ég kom til
Íslands reyndi ég að renna við
hjá ömmu í kaffi, til þess að
heyra hana segja mér sögur,
maður verður víst aldrei of gam-
all til að heyra sögur. En þó að
þetta væru gamlar sögur frá því
að hún var ung var þetta allt
eins og ævintýri, því að það var
svo mikill munur á hennar sögu
og minnar. En samt náði hún
alltaf að tengja sína sögu minni,
og ég skildi ekki hvað mikið
hafði verið lagt á þetta fólk í
gamla daga.
Hún hafði nú ekki mikið um
þetta allt að segja, fannst þessar
raunir bara svo sjálfsagður
partur af lífinu, tók þessu bara
eins og hverju öðru, var alltaf
svo jákvæð og bjartsýn. Kenndi
mér að reyna alltaf að sjá allar
hliðar málsins og hafa skilning á
hlutunum og vera jákvæður,
þannig kemst maður í gegnum
lífið. Nú er bara að njóta þess
sem þú sagðir mér og kenndir.
Hallur Karlsson.
Elsku amma, nú ertu farin frá
okkur en samt munt þú alltaf
vera til staðar í hjarta okkar
allra. Ég er yngstur af okkur
systkinum og var kannski ekki
eins mikið með þér og ég hefði
viljað en þær stundir sem við
áttum saman munu seint gleym-
ast, skemmtilegri og hreinskiln-
ari manneskju er ekki auðvelt að
finna.
Ég man eftir því þegar ég
mætti á okkar árlega jólaboð á
Skaganum og kom í þessari líka
gullfallegu rauðu jólapeysu með
alls kyns skrauti og spurði þig
hvernig þér þætti nú peysan.
Kom þá þetta frábæra svar, sem
ég mun seint gleyma: „Þessi
blessaða peysa er svo sem fín en
hún fer þér alveg óskaplega illa.
Rauðhærðir eiga alls ekki að
ganga í rauðum fötum.“ Ég
skellti upp úr af hlátri. Hrein-
skilin að vanda, hún amma mín,
það var alltaf hægt að treysta á
það.
Svo þau skipti sem ég var svo
heppinn að fá að spila við þig, ég
bara lítill polli sem kunni engin
spil, en það skipti engu máli; ef
ég var sestur við spilaborðið þá
var alvara lífsins tekin við og
ekkert of mikil hjálp gefin í því.
Sem betur fer kenndi það mér
að vinna, en eins og við vitum
vilja allir í þessari fjölskyldu
vinna.
En allar þær stundir sem ég
hef átt með þér eru bara
skemmtilegar vegna þess að þú
hafðir þann kost að koma öllum í
gott skap í kringum þig, sem er
besti kostur sem hægt er að
hafa.
Hvíldu í friði, amma mín,
Akranes verður ekki eins án þín,
það er alveg á kristaltæru.
Þín verður sárt saknað,
Hrannar.
Það er erfitt að lýsa svo vel sé
þeim tilfinningum sem sækja á
mig nú þegar leiðir okkar ömmu
Lilju skilur. Æviskeið okkar
tekur auðvitað enda á einhverj-
um tímapunkti og amma mín er
þar auðvitað engin undantekn-
ing. Það er hins vegar erfitt að
sætta sig við þá tilveru sem við
tekur, tilveru án samferðafólks
sem hefur gefið þér fyrirmynd,
ást, væntumþykju og ómælda
gleði.
Amma Lilja var gædd ein-
stökum eiginleikum þeirrar
kynslóðar sem fæddist um og
eftir seinni heimsstyrjöldina,
eiginleikum sem því miður hafa
illa skilað sér til kynslóða sem á
eftir komu. Það virtist þannig
engu breyta hvaða hindranir eða
erfiðleikar mættu ömmu minni.
Hvort sem þeir komu í formi
erfiðra veikinda, fjárskorts,
missis heimilis í bruna, missis
maka af slysförum eða missis
sonar tókst hún á við hverja
raun með reisn, þolinmæði, já-
kvæðu hugarfari og án umkvart-
ana. Engin hindrun stöðvaði
gleðiríkt og umburðarlynt
hjarta hennar og aldrei mátti
heyra umkvartanir frá ömmu.
Hún er í mínum huga hetja.
Ég mun kveðja ömmu Lilju
með miklum söknuði, en jafn-
framt ómældu þakklæti. Ég er
þakklát fyrir allar þær stundir
sem við höfum átt þar sem ég
hef fengið að njóta umhyggju
hennar, leiðsagnar, hláturmildi,
spilaklækja og einstakrar orð-
heppni. Ég vona svo sannarlega
að mér takist að bera einhverja
þá eiginleika sem amma miðlaði
til mín.
Þrátt fyrir ósk hennar um að
fá að lesa (og líklega ritskoða)
minningargreinar um sig vona
ég að henni líki þessi fáeinu orð,
þótt væmin séu. Þar sem amma
var lítið gefin fyrir væmni get ég
bætt því við að hún var afleitur
bílstjóri og flestir signdu sig
þegar á leiðarenda var komið í
bílferðum hennar. Eftir á að
hyggja vildi ég þó óska að þær
hefðu verið fleiri ferðirnar. Á
þessari stundu er mér aðeins
þakklæti í huga.
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá kvaldri
sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín
rekur,
Þú gafst mér alla gleði sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn frá
mér tekur.
(Davíð Stefánsson)
Hvíl í friði og sjáumst síðar.
Heiðrún Lind
Marteinsdóttir.
Amma er komin! Búin að fara
sinn daglega rúnt um Skagann,
kom við hjá Bellu, svo á verk-
stæðinu hjá Reyni og svo síðast
til okkar á Bakkatúnið. Við feng-
um alltaf að heyra eitthvað
skemmtilegt, sumt nýtt en oft-
ast var það eitthvað sem við vor-
um búin að heyra hjá henni
nokkrum sinnum áður. Það
verður skrýtið að fá ekki þessar
heimsóknir lengur.
Amma elskaði að keyra bíl og
var komin yfir sextugt þegar
hún tók bílpróf. Okkur þótti hún
oft keyra heldur hratt svona í
seinni tíð, en eins og hún sagði
alltaf þá var hún betri að keyra
en ganga. Amma átti mörg góð
gullkorn, hún var yndisleg og
góð kona, skipti aldrei skapi, var
alltaf svo fín og vel tilhöfð.
Henni fannst gott að hafa fólkið
sitt í kringum sig, eins og í jóla-
boðunum í Miðgarði, þar var
hún í essinu sínu með allan sinn
stóra hóp.
Elsku besta amma okkar,
takk fyrir allar góðu minning-
arnar sem við eigum og getum
rifjað upp með fjölskyldum okk-
ar, við eigum eftir að sakna þín
mikið.
Páll, Lilja og Karen.
Elsku besta amma mín, takk
fyrir að vera þú, þú ert frábær,
yndisleg, skemmtileg og svo
góðhjörtuð, þvílíkir kostir. Þeg-
ar ég rifja upp tímana sem ég
átti með þér þá koma bara upp
góðar tilfinningar og minningar.
Fyrst man ég eftir mér niðri á
Presthúsabraut hjá þér og afa,
kúrði hjá ykkur og svaf alltaf á
milli ykkar og leið svo afskap-
lega vel, lét að vísu tuðið í afa á
nóttunni aðeins pirra mig þegar
hann byrjaði að kalla í svefni
Lilja mín. Og manstu eitt skiptið
tók ég mjólkurglasið hans, hellti
því yfir hann og sagði honum að
hætta nú. Að sjálfsögðu hlýddi
hann prinssessunni og ég var
aldrei skömmuð, öllu var tekið
með jafnargeði hjá ykkur sama
hvað ég gerði.
Einnig er mér minnisstætt
þegar þið voruð nýbúin að
teppaleggja og setja nýtt áklæði
á eldhússtólana, ég hafði ekkert
sérstakt að gera annað en að
strauja þannig að ég hitaði
straujárnið vel pressaði svo stig-
ann, missti ekki af tröppu og síð-
an straujaði ég stólana þannig
að allt var vel straujað og merkt
þangað til að þið selduð húsið,
ekki var sagt orð við litlu dúll-
una, þetta var búið og gert og
líklega ekki ástæða til að tuða.
Elsku amma, mér leið alltaf
svo vel hjá ykkur, kom hjólandi
til ykkar, fór í kindakofann með
afa, fékk lambalæri eða hrygg í
hádeginu um helgar og ís í eft-
irrétt, svo man ég að mér þótti
svo gott að fá hakk í brúnni sósu.
Það var svo gott að sitja í eld-
húsinu, allir komnir við eldhús-
borðið að spjalla og hlæja. Það
var bara svo gott að vera hjá
ykkur, fylgjast með Gumma og
Reyni, hvernig dömuskór voru
niðri við innganginn á morgn-
ana, maður þurfti jú að máta og
prufukeyra þessa hæla, heyra í
Reyni að kúgast, háværu tón-
listina hjá Gumma og sjá hann
dansa við þig þegar hann kom
heim að kvöldi léttur, horfa á þig
plokka hár af hökunni meðan þú
horfðir á mynd í sjónvarpinu og
ég hoppaði fyrir framan þig til
að ná sambandi, afi sat og
skrældi appelsínu og tróð syk-
urmolum í hana og át.
Nú svo er mér svo minnis-
stæður tíminn þegar ég var á
unglingsárunum og allt var í
flækju hjá mér tilfinningalega
og líkamlega, þú svafst upp í hjá
mér, þú varst líklega að koma í
bæinn til að fara til læknis, við
spjölluðum oft lengi frameftir
nóttu því við áttum báðar erfitt
með svefn, þú sagðir að mér liði
örugglega svona af því að ég
væri að ganga í gegnum mitt
fyrsta breytingarskeið og þú
værir á þínu seinna breytingar-
skeiði og það væri svo margt að
gerast í líkamanum að það væri
ekkert skrýtið að maður væri
dálítið tættur, mér fannst þetta
fín skýring. Það var svo gott að
fá þig í bæinn og sitja með okkur
í morgunkaffi og spjalla því það
var hægt að tala um allt við þig.
Þú dæmdir mann aldrei, bara
hlustaðir, komst með ráð og
sagðir mér frá þér og það hjálp-
aði mér svo oft.
Elsku amma, ég segi það al-
veg satt þetta voru allt saman
mínar bestu æskuminningar og
ég man þær best og held í þær
því mér líður svo vel þegar ég
hugsa um þær.
Takk fyrir að vera þú og þær
yndislegu stundir og minningar
sem ég hef átt með þér og mín
fjölskylda, nærvera þín er svo
góð.
Ég elska þig af öllu mínu
hjarta, meira en orð fá nokkurn
tíma lýst.
Sigurbjörg Lilja Furrow.
Lilja
Guðmundsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800