Morgunblaðið - 08.10.2013, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. OKTÓBER 2013
og ríkari sem manneskjur. Fyrir
allt þetta erum við þakklátar og
að hafa fengið að vera honum
samferða í lífinu. Við sendum
Auði og börnum og barnabörnum
svo og öðrum aðstandendum okk-
ar dýpstu samúð.
Minning um góðan dreng lifir.
F.h. saumaklúbbsins,
Guðrún Jónsdóttir og
Helga Friðriksdóttir.
Fyrirtæki mótast af starfs-
mönnum og sumir leggja þar
meira af mörkum en aðrir, bæði
með trúnaði við fyrirtækið og
leiðandi hendi fyrir aðra starfs-
menn. Actavis hefur misst einn
slíkan við fráfall Ólafs Siemsen
og er það mikill missir öllum
þeim sem unnið hafa með honum.
Starfsemin heldur áfram, en
skarðið er vandfyllt, þegar jafn
heill og einlægur félagi á í hlut.
Óli kom til starfa hjá Pharma-
co 1. febrúar 1984 og var einn
þeirra starfsmanna Actavis á Ís-
landi, sem lengstan starfsaldur
hafa, enda 30 ár langur tími á
sama vinnustað. Hann starfaði
fyrstu árin við framleiðslu í ga-
lenískri deild, en þegar þeirri
starfsemi var hætt, kom hann til
starfa í pökkunardeild Delta í
Hafnarfirði og starfaði í
tengslum við framleiðsluna upp
frá því. Fyrirtækið var fremur
lítið á þessum tíma og góð kynni
tókust því milli starfsmanna. Óli
var fullur þátttakandi í því mikla
ævintýri, sem gerðist, þegar fyr-
irtækið breyttist úr að vera fá-
mennt fyrirtæki, sem framleiddi
eingöngu fyrir innanlandsmark-
að, í að gerast fyrst og fremst út-
flutningsfyrirtæki. Óli stýrði
pökkunardeildinni í mörg ár og
var lykilmaður í að veita fjöl-
mörgum erlendum viðskiptavin-
um fyrirtaks þjónustu og að
koma lyfjum á markað strax eftir
að einkaleyfi rann út erlendis.
Hann var dugnaðarforkur og
ósérhlífinn með eindæmum, og
lagði nótt við dag, ef það var það
sem þurfti til að ljúka verkefn-
unum á réttum tíma.
Óli var ákaflega traustur og
góður starfsmaður, sem alltaf var
hægt að leita til. Það er ómet-
anlegt fyrir fyrirtæki að hafa á að
skipa slíkum starfsmönnum, sem
geta miðlað til annarra. Óli var
mikill lærimeistari, úrræðagóður
og laginn við að einfalda hluti og
ferla. Hann var líka einstaklega
jákvæður einstaklingur og góður
félagi, sem fannst alltaf gaman í
vinnunni. Alltaf stutt í húmorinn,
og hrókur alls fagnaðar, ef starfs-
félagar komu saman. Óli var nán-
ast æviráðinn í að blanda bollur
og glögg á slíkum tyllidögum.
Þrátt fyrir að hafa glímt við
erfið veikindi undanfarin ár, hef-
ur Óli ekki látið deigan síga, held-
ur mætt reglulega til vinnu eins
og heilsan leyfði. Hann tókst á við
veikindin af ótrúlegri elju og já-
kvæðni. Þegar einn samstarfs-
manna dáðist að jákvæðu viðhorfi
hans í erfiðum veikindum, þá
svaraði Óli með brosi á vör: „Ég
ætla ekki að deyja úr leiðindum,“
og bætti svo við: „Allavegana
ekki ef ég kemst hjá því.“ Þetta
tilsvar lýsir hugarfari og já-
kvæðni Óla einstaklega vel.
Við sendum Auði og fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Minningin um góð-
an dreng mun lifa.
Guðbjörg Edda Eggerts-
dóttir, Jón Gunnar Jónsson
og Tryggvi Þorvaldsson.
Ég kynntist Óla Sím eins og
hann var gjarnan kallaður þegar
ég byrjaði minn vinnuferil fyrir
15 árum. Mér varð fljótlega ljóst
að í vinnunni var hann fagmaður
fram í fingurgóma, hann pældi
mikið í hlutunum, vandaði sig við
allt sem hann gerði og var rosa-
lega praktískur. Það sem stendur
þó algerlega upp úr er að það var
alltaf hægt að leita til hans með
öll mál og hann var ávallt boðinn
og búinn til að aðstoða, sama
hversu flókið það var. Óli var allt-
af til í að taka þátt í öllum
skemmtilegum viðburðum í
vinnunni og fyrir einhverjum ár-
um kom það upp að hann komst
ekki, en við það tækifæri fór hann
að rifja upp að þetta væri nú lík-
lega fyrsti eða jafnvel annar við-
burðurinn á vegum vinnunnar
sem hann hefði ekki mætt á.
Þetta fannst okkur mjög merki-
legt í ljósi starfsaldurs hans og
var þetta rifjað einstaka sinnum
upp þegar hann sá sér ekki fært
að mæta, að nú væri hann að fara
illa með tölfræðina. Þó að vinnu-
mál hafi nú venjulega verið mest í
umræðunni þá kom það auðvitað
fyrir að það var setið og spjallað
um daginn og veginn en á þeim
stundum sagði hann mér margar
skemmtilegar sögur úr lífi sínu
sem munu lifa í minningunni. Ég
hafði sérstaklega gaman af að
fylgjast með því hvernig lífið hjá
honum breyttist með tilkomu
barnabarnanna og það kom alltaf
sérstakur glampi í augun á hon-
um þegar hann sagði frá því að
þau Auður væru að fara passa um
helgina eða von væri á heimsókn,
eins og hann orðaði það gjarnan
þegar von var á barnabörnunum.
Óli Sím var frábær persónuleiki
og hans verður sárt saknað. Takk
fyrir að vera mér og öðrum góð
fyrirmynd, minning þín mun lifa
með okkur alla ævi.
Við hjónin vottum Auði, börn-
um, tengdabörnum og barna-
börnum okkar dýpstu samúð.
Kristín Hrönn
Þorbjörnsdóttir.
Vinur okkar og samstarfs-
félagi Ólafur Siemsen er fallinn
frá. Óli var einn af elstu og reynd-
ustu starfsmönnum Actavis (áður
Delta) með tæplega 30 ára starfs-
reynslu. Kom hann víða við innan
fyrirtækisins og hafði hann yfir-
gripsmikla þekkingu á flestu sem
fram fór í fyrirtækinu. Við sem
skrifum þessa grein vorum svo
heppin að fá að vinna með honum
í deild sem kallaðist FED (fram-
leiðslueftirlitsdeild) sem var frá-
bær hópur sem stóð saman jafnt í
leik og starfi. Hann var alltaf
miðpunktur bæði í starfi og utan
þess, við brosum öll þegar við
minnumst orðatiltækis hans
„maður lifandi!“ Hann var bros-
mildur og kátur og gerði aldrei
mannamun. Stress var ekki að
þvælast fyrir honum enda hafði
hann mikið jafnaðargeð. Óli gaf
sér alltaf tíma til að aðstoða sam-
starfsfólk sitt og var mikill
grúskari, oftar en ekki reddaði
hann okkur þegar Concorde-for-
ritið var að stríða okkur. Alltaf
var hann með fyrstu mönnum út
á dansgólfið á skemmtunum og
var hinn mesti stuðpinni, sögu-
maður góður og gátu sögurnar
stundum orðið ansi langar. Óli
var yfirblandari í óvissuferðum
og jólahittingi og brást honum
ekki bogalistin þó svo að komið
hafi fyrir að vínandann vantaði í
blönduna. Hann var mikill úti-
vistar- og náttúruunnandi og nut-
um við mörg hver félagsskapar
hans á þeim vettvangi.
Óli var vanafastur, á hverjum
morgni borðaði hann 2 ristaðar
brauðsneiðar með osti og marm-
elaði nema á föstudögum þegar
við vorum með „föstudagskaffið“
þá borðaði hann bara eina. Dæmi
um það hvað öllum þótti vænt um
hann var að allir á deildinni voru
tilbúnir til að fara út í búð fyrir
hann ef hann átti að sjá um
kaffið. Oftast heyrðum við þegar
Óli gekk um ganga fyrirtækisins
því hann blístraði alltaf sama lag-
ið, sem var mjög grípandi og end-
aði með því að við hin rauluðum
með. Tveir hjólagarpar voru í
deildinni sem hjóluðu yfirleitt í
vinnuna og var Óli annar þeirra.
Eftir að hann veiktist og þurfti að
nota hækjur útbjó hann statíf
fyrir hækjurnar á hjólið, en það
er lýsandi fyrir þrautseigju hans
og hugvit. Þegar Óli sagði okkur
frá veikindum sínum, var okkur
mjög brugðið, en sjálfur tók hann
þessu með einstakri ró, og sem
dæmi um það sagði hann: „Af
hverju ekki ég?“ Jafnframt bað
hann okkur um að hnippa í sig ef
hann væri orðinn eitthvað dapur,
því þannig vildi hann ekki vera.
Meðan á meðferðinni stóð virtist
hann geta séð spaugilegu hlið-
arnar eins og þegar hann var
settur á hormónakúr sem fylgdu
mikil svitaköst, þá sagði hann:
„Nú er ég orðinn kerling!“
Fjölskylda hans var honum
mikilvægust. Auður, börnin fjög-
ur og svo ekki sé minnst á „gull-
molana“ hans barnabörnin. Það
kom fallegt blik í augun á Óla
þegar hann talaði um þau. Við
sendum fjölskyldunni okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Við er-
um þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast þessum öðlingi og er-
um ríkari fyrir vikið.
Kæri vinur, hvíl í friði.
F.h. FED-ara,
Aðalsteinn og Kristbjörg.
Í dag kveðjum við góðan vin og
félaga, hann Ólaf Siemsen, eða
Óla Siemsen eins og við kölluðum
hann. Það var um haustið 1996 að
leiðir okkar Óla lágu saman er
hann hóf að stunda líkamsrækt
hjá Líkamsrækt B & Ó í Garða-
bæ, á vegum almenningsíþrótta-
rdeildar Stjörnunnar. Hann
stundaði ræktina af kappi og
sýndi fljótlega hversu manni
verður ágengt ef áhuginn og
áræðið er fyrir hendi. Óli sýndi
frá upphafi hversu félagslyndur
hann var og skemmtilegur félagi,
alltaf jákvæður og tilbúinn að að-
stoða og hjálpa. Það hefur tíðkast
hjá líkamsræktinni að vera með
vorfagnað og man ég sérstaklega
eftir tveimur slíkum þar sem Óli
kom virkilega sterkur inn eins og
honum var einum lagið, en það
var í Hveragerði 9́7 og úti í Viðey
9́8.
Óli var í sjötímanum í líkams-
ræktinni en það er hópurinn kall-
aður. Það er margt sem við gerð-
um annað en að sprikla og stunda
líkamsrækt, félagslegi þátturinn
spilar þar mikið inn í og er ekki
síður mikilvægur en hreyfingin.
Þar má nefna jeppaferðirnar sem
farnar eru á haustin inn í óbyggð-
ir. Í þeirri fyrstu sem farin var
2001 var stefnan tekin í Þórs-
mörk, en menn voru hálftregir að
leggja af stað sökum hvassviðris,
en af stað fórum við á 11 jeppum.
Þegar hópurinn var kominn á
Sandskeið gerðist það að farang-
ursbox sem ég hafði á toppnum á
jeppanum brotnaði, þá þurftum
við að stoppa og leggja á ráðin.
Það vildi til að Óli Siemsen var í
næsta jeppa á eftir en hann kom
með nokkrar strekkingsólar til
að óla niður boxið. Í þessum
tveimur jeppum vorum við sam-
an komnir fjórir Ólar og stofn-
uðum við þá Ólavinafélagið, sem
nú hefur stórt skarð verið höggv-
ið í.
Á hverju ári er valinn íþrótta-
maður líkamsræktarinnar hjá al-
menningsíþróttadeild Stjörnunn-
ar og fékk Óli þann titil 2009, en í
tilnefningunni stóð m.a.: „Hann
hefur tekið þátt í ræktinni, verið
duglegur að mæta og ekki síður í
hinum félagslega geira. Ólafur er
alltaf hress í bragði, jákvæður og
drengur góður.“
Óli þurfti á undanförnum árum
að fara í aðgerðir á báðum hnjám.
Hann var varla búinn að sleppa
hækjunum þegar hann var mætt-
ur í ræktina til að ná upp fyrri
styrk. Hann var orðinn ansi góð-
ur er hann greindist með sjúk-
dóm þann fyrir þremur árum
sem varð honum að lokum að ald-
urtila 28. september. Óli var
harðákveðinn í því að láta ekki
sjúkdóminn buga sig. Þó að hann
hafi ekki verið með okkur í tím-
um á sl. ári þá mætti hann ávallt
upp á gang og út í sundlaug þessa
sömu daga og líkamsræktin til að
halda sambandinu
Í huga okkar félaganna,
stelpna og stráka í líkamsrækt-
inni, er Óli okkar fyrirmynd hvað
varðar viljastyrk og það að gefast
aldrei upp þótt á móti blási. Hann
verður ekki bara íþróttamaður
ræktarinnar 2009 heldur um
ókomin ár í okkar huga. Kæri
vinur, við félagar þínir úr líkams-
ræktinni þökkum þér samveruna
og fylgdina í gegnum árin, þín er
strax sárt saknað úr sjötímanum.
Innilegustu samúðarkveðjur
viljum við flytja Auði og fjöl-
skyldu og vonum að góður Guð
styrki þau við þeirra mikla missi.
F.h. Líkamsræktar B & Ó,
Ólafur Ág. Gíslason.
Kær vinur er fallinn frá langt
fyrir aldur fram. Á kveðjustund
er margs að minnast og margs að
sakna. En einnig margt að þakka
og áratuga löng vinátta að gleðj-
ast yfir. Það voru mikil forrétt-
indi að eiga Óla að vini. Hann bjó
yfir einstökum mannkostum eins
og lífshlaup hans ber merki um.
Hann var traustur félagi og
reyndist vinum sínum vel. Óli var
með sérstaklega góða nærveru
og sýndi samferðafólki sínu
væntumþykju og áhuga. Á vina-
fundum var hann hrókur alls
fagnaðar og ávallt stutt í húm-
orinn. Í baráttunni við illvígan
sjúkdóm sl. þrjú ár komu mann-
kostir Óla skýrt fram. Hann hélt
ávallt fullri reisn, tók virkan þátt
í lífinu og kappkostaði að láta
hvern dag skipta máli.
Mínar fyrstu minningar um
Óla má rekja til ákaflega vel
heppnaðrar kvöldstundar þegar
við saumaklúbbssystur, þá flest-
ar á öðru ári í Menntaskólanum í
Reykjavík, buðum nokkrum álit-
legum piltum úr skólanum til
kaffisamsætis heima hjá einni
okkar í Bústaðahverfinu í
páskafríinu. Þetta kvöld var
grunnurinn lagður að sterkum
vinahópi, MR-klíkunni, sem
stækkaði og hélt þétt saman öll
menntaskólaárin. Þau vináttu-
bönd styrktust með árunum og
margt hefur verið brallað. Í þess-
um vinahópi kynntust þau Óli og
æskuvinkona mín Auður og fóru
að draga sig saman. Það reyndist
mikið hamingjuskref fyrir þau
bæði og afkomendur þeirra.
Óli og Auður voru mjög sam-
hent hjón og miklir vinir. Þau
lögðu áherslu á að skapa börnum
sínum og síðar barnabörnum
kærleiksríkt heimili þar sem hver
og einn fékk að njóta sín. Ofar-
lega er í huga framtakssemi og
drifkraftur þeirra hjóna á öllum
sviðum. Heimili þeirra, sumarbú-
staðurinn í Grafningi, ferðalögin
og fjölmörgu samverustundirnar
bera þess glöggt merki.
Á erfiðri kveðjustund sem
þessari er gott að ylja sér við all-
ar góðu minningarnar bæði frá
því að við vorum ung og frá ýms-
um tímamótum sem fjölskyldur
okkar hafa átt saman meðan
börnin voru að alast upp. Þar
minnist ég sérstaklega yndis-
legra stunda sem við höfum deilt
í sumarbústöðum okkar í Grafn-
ingi. Þar naut Óli sín vel og féll
yfirleitt ekki verk úr hendi. Einn-
ig minnist ég margra skemmti-
legra ferðalaga innlands og utan.
Óli og Auður voru bæði miklir
náttúruunnendur og fróð um
land og sögu. Ferðalögin með
þeim og samvera öll var því mjög
gefandi og lærdómsrík. Efst í
huga mér nú er ferð sauma-
klúbbsins til Spánar í mars sl. og
nestisferðin okkar þriggja í Hval-
fjörðinn í sumar þar sem við slóg-
um upp veisluborði við Meðal-
fellsvatn. Allt eru þetta mér
dýrmætar minningar um góðan
dreng sem ég er svo heppin að
hafa átt að vini og er full þakk-
lætis fyrir að hafa átt þessa löngu
samfylgd með honum.
Það er mikill sjónarsviptir að
manni eins og Ólafi Siemsen.
Manni sem hafði svo mikið að
gefa umhverfi sínu. Ég og fjöl-
skylda mín kveðjum hann með
miklum söknuði og þökkum alla
vináttuna og ómetanlegan stuðn-
ing í gegnum árin. Við sendum
Auði, börnum, barnabörnum og
systkinum hans innilegar samúð-
arkveðjur.
Vilborg Jóhannsdóttir
og fjölskylda.
Okkar ástkæra
SIGURBJÖRG K. INGVARSDÓTTIR.
áður til heimilis
Möðrufelli 13,
Reykjavík,
er látin.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Grétar Bæring Ingvarsson,
Mundhildur Birna Guðmundsdóttir og fjölskylda,
Júlíus Már Baldursson.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
PAULA ANDREA JÓNSDÓTTIR,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut
miðvikudaginn 2. október, verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni föstudaginn 11. október
kl. 15.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast
hennar er bent á Barnaspítala Hringsins.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðni Bergþór Pálsson, Guðríður Tómasdóttir,
Þór Elís Pálsson, Jóhanna Bernharðsdóttir,
Lísa Pálsdóttir, Björgúlfur Egilsson,
Rannveig Pálsdóttir, Juan Pardo Pardo,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
JÓHANNA DAGMAR PÁLSDÓTTIR
frá Brúarholti Miðfirði,
Miðgarði 14,
Keflavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Garðvangi föstu-
daginn 4. október.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn 11. október
kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á FAAS, Félag áhugafólks og
aðstandenda Alzheimerssjúklinga.
Fyrir hönd aðstandenda,
Stefán E. Pétursson,
Páll Björgvin Hilmarsson, Signý Eggertsdóttir,
Pétur Skarphéðinn Stefánsson, Sæbjörg Þórarinsdóttir,
Lovísa Guðlaug Stefánsdóttir, Indriði Þórður Ólafsson,
Ásta Pálína Stefánsdóttir, Gunnar Már Yngvason,
Hrönn Stefánsdóttir, Jósef Hólmgeirsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Faðir minn, sonur okkar, bróðir og mágur,
BRYNJAR BJÖRNSSON
múrarameistari
frá Egilsstöðum
í Vopnafirði,
lést á líknardeild Landspítalans föstudaginn
27. september.
Útför hans fer fram frá Bústaðakirkju fimmtudaginn 10. október
kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Krabbameinsfélag
Íslands.
Helga Björk Brynjarsdóttir,
Björn M. Sæmundsson, Ingigerður Jóhannsdóttir,
Þorkell Björnsson, Súsanna Ó. Sims,
Sæmundur Egill Björnsson,
Hanna Jóna Björnsdóttir,
Helga Björnsdóttir, Aðalsteinn A. Halldórsson.
✝
Ástkær sambýliskona mín, móðir,
tengdamóðir og amma,
MARGRÉT SIGRÚN VIGGÓSDÓTTIR,
Forsæti 6a,
Sauðárkróki,
sem lést á Heilbrigðisstofnuninni á
Sauðárkróki fimmtudaginn 3. október,
verður jarðsungin frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 12. október kl. 14.00.
Búi Vilhjálmsson,
Sigurður Viggó Gunnarsson,
Guðvarður Brynjar Gunnarsson,
Sigrún Marta Gunnarsdóttir,
Guðrún Þórey Gunnarsdóttir,
Ingibjörg Sigurlaug Gunnarsdóttir,
Gunnar Búason,
tengdabörn og barnabörn.