Morgunblaðið - 21.01.2014, Síða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. JANÚAR 2014
✝ Jóhanna Valdi-marsdóttir
fæddist í Hval-
látrum á Breiða-
firði 14. febrúar
1930. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 9.
janúar 2014. For-
eldrar hennar voru
Fjóla Borgfjörð
Oddsdóttir frá
Reykjavík, f. 2. júlí
1911, d. 6. október 1985 og
Valdimar Ólafsson frá Hval-
látrum, skipasmiður og útvegs-
bóndi, f. 20. febrúar 1906, d. 28.
maí 1939. Systkini Jóhönnu sam-
feðra: Sigurjón, f. 3. janúar 1932,
Ásta Sigurdís, f. 25. maí 1933,
Kristján Guðmundur, f. 31. ágúst
1934, d. 27. júlí 1961, Ólafur
Valdimar, f. 28. september 1935,
Anna, f. 16. nóvember 1936, Að-
alsteinn, f. 29. mars 1938, d. 24.
nóvember 2013. Systir Jóhönnu
sammæðra: Valgerður Ás-
mundsdóttir, f. 8. ágúst 1944. Jó-
hanna giftist 10. október 1948
Yngva Magnúsi Zophoníassyni,
f. 2. ágúst. 1924, þau skildu.
Sambýlismaður hennar frá 1988
var Sigtryggur Jónsson, f. 22.
mars 1930.
14. apríl 1959. Dætur þeirra: a.
Sólrún Droplaug, f. 26. júní
1985, gift Ólafi Má Jónssyni, f.
19. mars 1985. Börn þeirra: Jón
Þór, Súsan Klara og Sonja Lillý
Ólafsdóttir. b. Bryndís Lillian, f.
4. september 1990, gift Sverri
Kristjánssyni f. 4. ágúst 1987.
Jóhanna var í barnaskóla í
Breiðafirði og barna- og ungl-
ingaskóla í Borgarfirði. Hún
stundaði nám í Húsmæðraskól-
anum á Varmalandi, hjá kjóla-
meistara í Reykjavík og tók
námskeið í Iðnskólanum í
Reykjavík. Hún sótti nám í vefn-
aði og ýmsum listgreinum. Jó-
hanna vann við kjólasaum, var
með sjálfstæðan rekstur eða í
samstarfi við aðra. Hún kenndi
fatasaum út um allt land, í at-
vinnuátaki stjórnvalda og hún
kenndi grunnskólabörnum
handmennt. Hún starfaði sem
fatahönnuður og verkstjóri hjá
fataframleiðendum á innan-
landsmarkaði og erlendis. Jó-
hanna var virk í félagsstörfum
og stjórnmálum. Hún skrifaði
um þjóðmál og jafnréttismál í
blöð og tímarit. Jóhanna bjó í
Hvallátrum fyrstu 10 æviárin,
fluttist þá í Borgarfjörð og síðan
til Reykjavíkur. Hún bjó á höf-
uðborgarsvæðinu, lengst af í
Kópavogi, þangað til hún flutti
til Eyjafjarðar, bjó fyrst í Sam-
komugerði 2 og síðan á Ak-
ureyri. Útförin fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, 21. janúar
2014, og hefst athöfnin kl. 13.30.
Jóhanna og
Yngvi eignuðust
fjögur börn: 1. Guð-
rún Björt, f. 13. maí
1948, gift Jóni
Bjarna Þorsteins-
syni, f. 30. sept-
ember 1948. Börn
þeirra: a. Þorsteinn
Yngvi, f. 4. júní
1975, kvæntur
Gerði Guðmunds-
dóttur, f. 6. apríl
1971. Dóttir þeirra: Telma Guð-
rún. Dætur Gerðar: Aðalheiður
Ósk Magnúsdóttir og Viktoría
Ósk Arnardóttir. b. Ingibjörg
Hanna, f. 3. desember 1976. Syn-
ir hennar og Emils Þórs Vigfús-
sonar: Tómas Nói og Jón Bjarni.
2. Valdimar Borgþór, f. 26. jan-
úar 1952, d. 29. ágúst 1953. 3.
Borgþór, f. 3. mars 1955, kvænt-
ur Svanhildi Sigurðardóttur, f.
2. desember 1957. Synir þeirra:
a. Yngvi Magnús, f. 26. mars
1975, og b. Ólafur Jóhann, f. 15.
júní 1981, sambýliskona Guð-
björg Sigríður Hauksdóttir, f. 8.
des 1980. Sonur þeirra: Sig-
tryggur Örn. Sonur Sigríðar:
Arnór Orri Guðbergsson. 4. Haf-
þór Yngvason, f. 8. maí 1957,
kvæntur Söruh Brownsberger, f.
Nú kveð ég mömmu, minn besta
vin og fyrirmynd. Ævistarf hennar
var glæsilegt, hún var metnaðar-
gjörn, kröfuhörð, vandvirk og heið-
arleg. Við fengum agað uppeldi og
mikla ást. Hún lagði áherslu á heil-
brigt líf, hollan mat, gildi menning-
ar og verndun náttúru. Hún gaf
okkur gott veganesti.
Ég var stolt af glæsilegu
mömmu minni, vel klæddri og vel
upplýstri. Ung byrjaði hún að
vinna við kjólasaum. Hún hannaði
og seldi föt og fylgihluti og stund-
um mátti ég hjálpa til. Tíu ára
fékk ég saumavél, mamma gaf
mér efni til að sauma. Ég þurfti að
finna út hvað var hægt að gera úr
bútunum, þannig örvaði hún sköp-
unarkraft minn. Hún hafði þörf
fyrir að skapa og hafði mikinn fag-
legan metnað. Henni fannst líka
gaman að kenna. Ég var 12 ára
þegar hún fór um landið til að
kenna fatasaum, sem var hluti af
atvinnuuppbyggingu stjórnvalda.
Síðar á ævinni kenndi hún hand-
mennt í grunnskóla og þá skrifaði
hún um form og liti, aðferðir og
efni, allt sem kom að gangi nem-
endum eða kennurum. Mömmu
fannst kennsla mjög gefandi, var
alltaf tilbúin að miðla og aðstoða.
Samband okkar var náið, hún
umgekkst mig sem jafningja. Þeg-
ar ég byrjaði að fara að út á kvöld-
in, sagði hún mér ekki hvenær ég
yrði að koma heim; við ræddum
málin og hún lét mig setja mér
skynsamleg mörk. Hún vakti ekki
eftir mér, hún vissi að ég myndi
vekja hana þegar heim kæmi. Hún
sýndi mér fullkomið traust sem
var gagnkvæmt. Við mamma
gerðum margt saman. Þegar ég
var unglingur bauð hún mér með
sér á félagsmálanámskeið, en hún
var að hasla sér völl í félagsmálum
og pólitík. Við fórum saman á
námskeið í myndlist, vefnaði o.fl.
Við fórum saman í jarðarfarir, hún
lagði ríka áherslu á að kveðja og
sýna virðingu. Leikhúsferðir okk-
ar voru tíðar frá því ég var lítil
stelpa, þangað til hún var gömul
kona. Það var mikið lesið, skáld-
sögur, leikrit og ljóð. Mömmu
tókst aldrei að smita mig af ljóða-
áhuga og það tók hana langan
tíma að smita mig af fjallaáhuga,
en mikið varð hún glöð þegar ég
fór að stunda fjallgöngur. Við fór-
um saman til útlanda, hana lang-
aði að sjá framandi menningu og
stórbrotið landslag. Við fórum
m.a. til Grænlands, Egyptalands,
Álandseyja, Tyrklands og Austur-
ríkis, auk Norðurlandanna og
Englands.
Mamma var alltaf að grúska og
skrifa; lífið í Breiðafirði, galdrar á
Vestfjöðrum, þjóðmál, jafnrétti,
fátt var henni óviðkomandi. Hún
lét mig lesa yfir greinar sem var
mér lærdómsríkt. Hún skrifaði
mest sjálfri sér til gamans, en líka
til birtingar í blöðum og tímarit-
um. Hún var oft á undan sinni
samtíð og vakti athygli með skrif-
um sínum.
Mamma var Breiðfirðingur og
var stolt af uppruna sínum. Hún
var ættrækin og á heimilinu var
alltaf nóg pláss fyrir alla. Foreldr-
ar mínir skildu, þegar þau voru
búin að mennta börnin sín og
koma þeim úr hreiðrinu. Nokkr-
um árum síðar flutti hún norður,
þar sem hún kynntist góðum
manni honum Sigtryggi. Þau áttu
saman falleg ár og skemmtileg
áhugamál, m.a. bókmenntir og
skógrækt. Nú kveðjum við sterka
konu, sem átti merkt lífsstarf og
hafði djúp áhrif á mig, sem ég
þakka fyrir.
Guðrún Björt Yngvadóttir.
Tvær blaðagreinar sem
mamma skrifaði snemma á átt-
unda áratugnum lýsa henni vel.
Önnur var um sjósókn breið-
firskra kvenna og byggðist á
heimildum um konur sem reru á
móti körlum. Þær voru fullgildir
hásetar og stýrimenn og þótti það
ekkert tiltökumál þótt konur sætu
undir öllum árum. Hún vissi að sú
verkaskipan sem hafði þróast í
þjóðfélaginu væri ekki algild og
hún hvatti konur til að takast á við
hver þau verkefni sem hugur
þeirra stóð til. Þannig hvatti hún
okkur líka, syni sína og dóttur. Og
þannig vona ég að ég hafi hvatt
dætur mínar áfram. Mamma
hvatti okkur og studdi og ekki síst
með fordæmi sínu. Hún tókst
ófeimin á við ný og erfið verkefni,
hellti sér í kvennabaráttuna og
stjórnmálin og hafði mannaforráð
mestallan vinnuferil sinn.
Hin blaðagreinin var um konur
og bæjarmál. Þar hvatti hún kon-
ur til að skipta sér ekki bara af
heilbrigðis-, skóla- og félagsmál-
um, heldur gatnagerð, vatns- og
hitaveitu, skipulagi bæjarins og
atvinnumálum. „Þessi mál eru
sannarlega ekki einkamál karl-
manna.“ Þau snerta alla og ekki
síst þá sem vinna heima, eins og
svo margar konur gerðu. Konur,
skrifaði hún, hafa áhuga á um-
hverfi sínu, kaupstaðnum sjálfum,
og það sem þar gerist kemur þeim
við. Hún hélt því fram að bestu
stjórnmálaumræðurnar heyrði
maður á heimilunum, en ekki hjá
þeim fáu sem gefa kost á sér í
kosningum. Þannig heimili vildi
hún skapa okkur. Það voru alltaf
eldhúsborðsumræður heima,
kappræður um allt sem máli
skipti. Við börnin áttum að hafa
skoðanir á hlutunum og geta rök-
stutt þær. Allt átti að koma okkur
við og alltaf gaf hún sér tíma til að
tala um við okkur.
Mamma vildi að ég menntaði
mig. Menntun var ekki bara mátt-
ur heldur menning. Ljóðalestur,
leikhúsferðir og heimsóknir á list-
sýningar eru ofarlega í minningu
minni um mömmu. Þetta var bæði
menntun og skemmtun sem hún
og systkini hennar stunduðu sam-
an af lífi og sál. Hún tók okkur
krakkana með því að listar ættu
allir að njóta. List er ekki frekar
en stjórnmál ætluð fáum útvöld-
um.
Sjálfstæði mömmu kom skýrt í
ljós þegar hún tók sig upp vel á
sextugsaldri og réð sig sem ráðs-
kona, fyrst á Halldórsstaði og svo
á Samkomugerði í Eyjafirði. Fé-
lagsmálamanneskjan sem hún var
kvaddi borgarlífið upp úr þurru.
Hún elskaði sveitina og hafði alltaf
gert. Í hennar huga var íslenska
menningu að finna í sveitum
landsins, þar sem hún hafði þróast
meðal sjálfmenntaðra bænda kyn-
slóð eftir kynslóð. Hún vildi vera
hluti af þeim háskóla. Í Samkomu-
gerði kynntist mamma miklum
öðlingsmanni, Sigtryggi Jónssyni
bónda, og áttu þau mörg góð ár
saman. Hlýjan og virðingin sem
ríkti milli þeirra var djúp og sönn.
Ég þakka honum og samhryggist.
Hafþór Yngvason.
Hún var vör um sig og gaf sér
tíma til að hugsa, þessi stillta og
spekingslega kona. Samt hló hún
glaðbeitt og fylltist aðdáun yfir
minnstu skaparans snilld, falleg-
um steinum eða föllnu laufi, hvað
þá barnabrosum.
Ég kynntist henni 1981. Þá var
hún nýfráskilin og búin að kaupa
sér íbúð í Hamraborg. Einn góðan
dag stakk kærasti minn upp á að
rölta heim til mömmu sinnar í
sunnudagssteik. Gerðum lítið úr
þessu en þegar við komum, úfin og
rjóð eftir langa göngu, í ilmandi
íbúð hennar fylltist ég spennu,
ekki bara vegna þess hve rannsak-
andi augnaráð Jóhönnu var held-
ur líka vegna þess að hér var
sterk, klár, og skemmtileg kona,
tilvalin til að ala upp eiginmann,
en sonum sínum hafði hún kennt
að virða konur sem jafningja inn-
an heimilis sem utan.
Hún var sposk og naut þess
hvað lífið gat verið skondið en var-
færni hennar og næmi fyrir líðan
annarra gaf til kynna að lífsspeki
hennar hefði líka mótast af erfiði
og sárum missi. Hún hafði lifað
miklar breytingar, kunni að
kemba ull og matreiða sel en gat
jöfnum höndum bjargað sér í
borgarpólitík. Hún notaði viskuna
sem þessi breiða reynsla veitti
henni til góðs í samfélaginu og til
styrktar öllum þeim sem fengu að
þekkja hana.
Hún hélt röð og reglu með
miklum aga en gat líka brugðið á
vit ævintýra, frá bókalestri og
leikhúsi til utanlandsferða. Við
eigum frábærar minningar úr
tveimur útilegum með henni. Fór-
um um Snæfellsnes í fimm daga
látlausri rigningu; þá kenndi hún
mér að finna sólskinsstundir í öll-
um veðrum. Svo tjölduðum nokkr-
ar nætur á Cape Cod, við hjónin,
Jóhanna og Sólrún, þriggja ára, í
tveggja manna tjaldi. Fáar
tengdamömmur þola slíka raun,
en Jóhanna gladdist yfir öllu, sér-
staklega mannhæðarháu blá-
berjarunnunum sem ekki þurfti
að krjúpa til að tína af. En fleiri
voru yndislegu stundirnar heima
hjá henni og við rausnarlega borð-
ið þeirra Sigtryggs í Samkomu-
gerði, enda vildi Jóhanna helst að
allir borðuðu „dálítið vel“ áður en
þeir héldu af stað út í lífið frá
hennar dyrum.
Sarah M. Brownsberger.
Í dag kveðjum við Jóhönnu
Valdimarsdóttur. Það er erfitt að
kveðja góðan vin með fáum orð-
um. Ég átti því láni að fagna að
kynnast Jóhönnu vel sem heim-
alningur á heimili þeirra hjóna er
ég kynnist dóttur hennar. Eigin-
leikum Jóhönnu vil ég lýsa þannig:
Hún var vandvirk, hófsöm og með
fágaða framkomu. Stjórnmála-
skoðanir okkar fóru oft saman um
dagleg málefni, eins og jafnrétti
og virðing fyrir samferðafólkinu,
en ekki er mér kunnugt um að við
höfum nokkurn tímann kosið
sama stjórnmálaflokk. Bæði gát-
um við verið föst fyrir, en skildum
ætíð sem miklir vinir.
Hún var einstök í öllu sam-
starfi, glettin og lagði flestum gott
til. Eitt var það, sem ég mat um-
fram aðra þætti, en það var sterk
og rökföst réttlætiskennd. Hún
kunni sig vel og gerði ekki manna-
mun.
Jóhanna átti auðvelt með að
koma frásagnarlistinni til skila.
Allmargar greinar liggja eftir
hana, en þeim flíkaði hún ekki.
Hún hafði næman skilning á ís-
lensku máli og vönduðu málfari.
Hún vann að fatahönnun meiri-
hluta ævinnar, hæfni hennar til að
leysa það starf af hendi var mér
lærdómur. Dóttir hennar naut
góðs af hönnuninni, var oft til-
raunadýr og klæddist flottum föt-
um. Dóttir og dótturdóttir hafa
erft þessa hæfileika frá Jóhönnu
og ófáar flíkurnar og hluti hafa
þær hannað. Gaman var að horfa á
þær saman við þessa iðju.
Börn mín minnast ferðar henn-
ar og Yngva afa er þau komu í
heimsókn til okkar til Skövde í
Svíþjóð, þar sem ég stundaði nám
í heimilislækningum. Við nutum
sólar, fórum í siglingu, ókum um
og nutum fegurðarinnar á sænskri
grund.
Margs er að minnast, ferðir
hérlendis og ferðirnar til útlanda,
þar á meðal á skíði og ferðalag til
Egyptalands. Hún naut sín í
skíðaferð með okkur í Lech þó
hún færi ekki á skíði sjálf. Hún fór
ein í skíðalyftuna og hitti okkur á
mismunandi veitingastöðum í há-
deginu og naut samveru með
barnabörnum sínum. Hún fór ein í
skoðunarferðir um bæinn og sagði
okkur frá ýmsu sem við höfðum
aldrei tekið eftir. Það þurfti oft lít-
ið að gera fyrir hana til að gleðja
hana.
Síðastliðin ár voru Jóhönnu
minni oft erfið. Hún sinnti matar-
gerð af dugnaði og festu og reyndi
eftir megni að lifa sem eðlilegustu
lífi. Þar naut hún fjölskyldu sinnar.
En mest þó vináttu Sigtryggs sem
var hennar sambýlismaður yfir tvo
áratugi. Samband þeirra var mjög
ástríkt og samheldnin mikil. Sig-
tryggur og Jóhanna báru mikla
virðingu hvort fyrir öðru og voru
góð heim að sækja.
Andlát hennar kom ekki á óvart
og sennilega var hún hvíldinni feg-
in. Ég kveð nú Jóhönnu tengda-
móður mína með mikilli þökk fyrir
vináttu hennar við mig, sem ungur
að árum kom inn í fjölskyldu
hennar. Árin munu ekki gleymast
og minningin um hana skapa gleði
hjá mér og fjölskyldu minni. Ég
vona að góður guð styrki fjöl-
skyldu hennar á erfiðum tímum og
vil votta börnum hennar, barna-
börnum og barnabarnabörnum
samúð mína á þessum erfiða tíma.
Ég er viss um að birtan sem staf-
aði af nærveru Jóhönnu mun
hjálpa okkur öllum við að komast
yfir erfitt skilnaðartímabil. Minn-
ing Jóhönnu mun lifa með mér um
alla tíð.
Jón Bjarni Þorsteinsson.
Þegar ég var lítil fannst mér
gott að vera hjá ömmu því mér
fannst hún hafa svo mjúka og ljúfa
rödd. En það var auðvitað ekki
bara röddin, hún hafði svo góða
nærveru, hún hafði raunverulegan
áhuga á hvað maður var að fást við
og skoðunum manns. Þegar ég
eignaðist sjálf börn fannst mér af-
skaplega gaman að fylgjast með
henni spjalla við þau og umgang-
ast á svipaðan hátt.
Amma var sjálfstæð nútíma-
kona sem fylgdi hjartanu. Ég hef
alltaf dáðst að því hjá henni. Hún
flutti í Eyjafjörð þegar ég var um
10 ára gömul og hitti ég hana því
ekki eins oft og ég hefði viljað en í
staðinn fór maður í heimsókn til
hennar í sveitina og dvaldi í ein-
hvern tíma og naut gæðastunda
með henni og lék sér við hressu
hundana á bænum. Þegar ég varð
eldri og hún var flutt til Akureyrar
breyttust ferðirnar í menningar-
ferðir og var farið í leikhús og á
listasýningar enda höfðum við
báðar mikinn áhuga á því.
Amma var alla tíð skapandi
bæði í vinnu og leik. Hún vann við
fatahönnun og hef ég heyrt margar
sögur af því frá mömmu hversu
mikið hún naut þess og að hún
hefði verið ótrúlega smart ungling-
ur. Þó að mamma gangi ekki leng-
ur í fötum eftir ömmu er hún enn
mjög vel klædd enda fékk hún góða
skólun í þeim efnum frá byrjun.
Amma hafði svo fallegan og
skemmtilegan persónuleika. Þeg-
ar hún var farin að missa minnið
var hún samt ennþá með hnyttna
frumlega húmorinn sinn og góðu
nærveruna sem einkenndi hana
ávallt.
Ingibjörg Hanna Bjarnadóttir.
Stuttu fyrir áramót áttum við
mamma einstakan dag með ömmu
Jóhönnu. Amma var búin að vera
slöpp dagana fyrir en þennan dag
var hún án hita og vel upplögð þó
að lúin væri. Það féll því í okkar
skaut að upplýsa hana um okkar
hagi og rifja upp góða tíma. Þær
samræður kölluðu fram skemmti-
legar minningar sem hafa átt sinn
þátt í að móta mig og mína.
Sem barni þótti mér mikið til
matargerðar ömmu koma. Þrátt
fyrir góða matarlyst taldi hún mig
ávallt geta bætt við nokkrum
munnbitum. Til hvatningar sagði
hún „borðaðu nú aðeins meira svo
þú verðir feitur og fallegur eins og
amma“. Ég áttaði mig aldrei al-
mennilega á þessari speki, því
vissulega var hún falleg en feit var
hún ekki. Í sérstöku uppáhaldi hjá
mér var „Framsóknarbrauðið“
hennar. Það var ekki fyrr en togn-
aði úr mér að ég uppgötvaði að
réttnefni kræsinganna væri
„skúffukaka“. Nokkrum árum síð-
ar rann upp fyrir mér að nafnið
hefði jafnframt eitthvað með
stjórnmálaafl að gera.
Innan vébanda stjórnmálanna
fékk hún tækifæri til að hafa áhrif
á samfélag sitt og samferðamenn.
Þegar hún hóf feril sinn gáfu fáar
konur kost á sér til stjórnmálaum-
svifa. Í grein sem birtist eftir
ömmu 1970 taldi hún að mismunur
á framhleypni kynjanna á opinber-
um vettvangi stafaði fyrst og
fremst af því að sjálfstraust karl-
manna hefði margra alda uppörv-
un. Konum hefði hins vegar verið
sniðinn svo þröngur stakkur í þjóð-
félaginu að þær þyrðu ekki að
treysta á sjálfar sig eða kynsystur
sínar, jafnvel ekki þær hugmynda-
ríkustu og duglegustu. Í sömu
grein lagði hún áherslu á að hags-
munir kynjanna væru þeir sömu.
Því hét hún að leggja hverju máli
lið og breytti engu hvort um væri
að ræða málefni ungra, aldraðra,
karla eða kvenna. Sá tónn sem
þarna var sleginn virðist hafa fylgt
henni alla tíð, þá sérstaklega að fá
kynsystur sínar til að treysta
meira á sjálfar sig og minnka bilið
milli kynjanna. Það kemur mér því
ekki á óvart að hún hafi verið yf-
irlýstur stuðningsmaður fyrstu
konunnar til að gefa kost á sér til
embættis forseta lýðveldisins. Í
Kópavogi lagði hún meðal annars
sitt á vogarskálarnar til að konur
væru upplýstar um lögbundin rétt-
indi sín. Þegar hún flutti í Eyja-
fjarðasveit nýtti hún þekkingu sína
í verkefni sem hvöttu konur til at-
vinnusköpunar. Jafnframt skrifaði
hún greinar í tímarit, t.a.m. um sjó-
sókn breiðfirskra kvenna áður fyrr
sem ýmist sátu undir öllum árum
eða héldu um stýrið.
Ég fyllist stolti þegar ég hugsa
til þess sem amma stóð fyrir. Ég
er þakklátur fyrir framlag hennar
í þágu jafnréttis. Vænst þykir mér
þó um að hafa átt hana sem ömmu.
Fróða og víðsýna, hjartahlýja og
einlæga ömmu. Allt eiginleikar
sem ég legg mig fram við að veita
komandi kynslóð.
Ég kveð nú með sömu orðum
og þegar ég kvaddi hana eftir ein-
læga og ógleymanlega stund rétt
fyrir áramótin, elsku amma, takk
fyrir allt – og allt.
Þorsteinn Yngvi Bjarnason.
Þeim fækkar konunum sem
stofnuðu Kvennadeild Barð-
strendingafélagsins, en þar var
Jóhanna fremst í flokki. Undir-
búningsfundur Kvennadeildar var
haldinn heima hjá Jóhönnu á
Kársnesbraut og þar mættum við
eitthvað innan við 20 konur úr
Barðstrendingafélaginu til undir-
búnings þessum félagsskap, sem
stofnaður var með það að mark-
miði að bjóða eldri Barðstrending-
um í kaffi og skemmtidagskrá á
skírdag ár hvert. Félagsskapur-
inn hennar Jóhönnu gekk mjög
vel og átti fljótlega meiri peninga
en bara fyrir skírdagsskemmtun
og bauð meðal annars eldra fólki
úr Barðastrandarsýslu í dagsferð
um Jónsmessuna.
Formaðurinn Jóhanna var bæði
dugleg og útsjónarsöm við fjáröfl-
un Kvennadeildarinnar og dreif
okkur hinar konurnar áfram. Við
saumuðum meðal annars dúkkuföt
sem Jóhanna sneið og seld voru á
fjáröflunardaginn. Margir stofn-
félagar Kvennadeildar hafa nú tek-
ið á móti Jóhönnu í Sumarlandinu
og átt með henni góðar og
skemmtilegar stundir, eins og við
áttum forðum á vinnufundunum.
Ég vil með þessum fáu orðum
þakka Jóhönnu góða og skemmti-
lega samveru á fyrstu árum
Kvennadeildar Barðstrendinga-
félagsins og votta aðstandendum
hennar samúð okkar sem með
henni störfuðum.
Guð geymi þig og varðveiti
kæra Jóhanna.
Ásta Jónsdóttir.
Jóhanna
Valdimarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Guð geymi þig, elsku
langamma.
Arnór Orri og
Sigtryggur Örn.