Morgunblaðið - 21.01.2014, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. JANÚAR 2014
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist í
Stíflisdal í Þing-
vallasveit 17.7.
1924. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ í
Reykjavík 12. jan-
úar 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Sig-
urðsson, fæddur að
Sandi í Kjós, 11.8.
1896, d. 27.9. 1978 og Ingibjörg
Eyvindsdóttir, fædd að Ásólfs-
skála, V-Eyjafjöllum, 13.3.
1899, d. 31.1. 1980. Systkini
Sigríðar eru: Kristín sem er lát-
in, Ósk, Einar sem er látinn,
Haraldur, Jenný, Ása og Ingi-
björg.
Sigríður giftist 18.11. 1944,
Þorgilsi Bjarnasyni, fæddum að
og 1 barnabarn, Guðrún, maki
Einar Helgason, þau eiga 2
börn og 2 barnabörn, og Ey-
vindur. Þorgils átti eina dóttur
áður, Jóhönnu Erlu. Sigríður og
Þorgils hófu búskap í Reykjavík
1944 og bjuggu við Skólavörðu-
stíg til 1951 þegar þau fluttu
vestur á Snæfellsnes að Kirkju-
hóli í Staðarsveit og bjuggu þar
í eitt ár og fluttu aftur á Skóla-
vörðustíginn í Reykjavík og
bjuggu þar uns þau byggðu sér
íbúð árið 1958 í Ásgarði 133 í
Reykjavík, þar sem þau bjuggu
til dánardags. Sigríður var
saumakona af lífi og sál og
vann við saumaskap hjá ýmsum
aðilum, svo sem Andrési Andr-
éssyni, Fötum hf., Sportveri og
Saumastofu Ríkisspítalanna,
einnig vann hún við ræstingar.
Sigríður hætti að vinna úti
1995. Sigríður flutti í hjúkr-
unarheimilið Skógarbæ í júní
2013 og lést þar 12. janúar sl.
Útför Sigríðar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 21. janúar
2014, og hefst athöfnin kl.
13.00.
Hraunsmúla í Stað-
arsveit 5.9. 1914, d.
11.8. 1971, for-
eldrar hans voru
Bjarni Jónsson og
Kristbjörg Jóns-
dóttir. Börn Sigríð-
ar og Þorgils eru:
Ingibjörg, maki
Þorvaldur Guðna-
son, þau eiga 2
börn og 3 barna-
börn, Ragnar, maki
Eva Garðarsdóttir, þau eiga 3
börn og 6 barnabörn, Björg,
maki Magnús Ólafsson, þau
eiga 4 börn og 8 barnabörn,
Jón, maki Ásdís Ólafsdóttir, þau
eiga 5 börn og 4 barnabörn,
Anna, maki Gunnar Stefánsson,
þau eiga 3 börn og 4 barna-
börn, Árni, maki Sigrún Mar-
grét Jónsdóttir, þau eiga 1 barn
Þegar þú ert farin, kæra
mamma, eru margar minningar
sem á hugann reika. Það var
alltaf svo gott að eiga þig að.
Það var mér mikils virði að
geta hitt þig daginn áður en þú
kvaddir þennan heim.
Í huganum reika ég heim til þín
móðir
og hugsa um forna og liðna tíð.
Þá finnst mér sem áður þú faðminn
mér bjóðir
og fagnandi kyssir mig ástrík og
blíð.
Þó hverfi mér æska og alvara lífsins
um eirðarlaust sjávardjúp hreki mitt
fley
þó hljóti ég mæðu í mótgangi lífsins
móðir mín kæra ég gleymi þér ei.
(Svafar Þjóðbjörnsson)
Takk fyrir alla hjálpina í
gegnum lífið. Það var alltaf
hægt að treysta á þig, elsku
mamma. Ég veit að pabbi hefur
beðið þín lengi og tekur vel á
móti þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson)
Þín dóttir,
Björg.
Ég kynntist henni Sigríði
fyrir hátt í 40 árum þegar ég
náði í dóttur hennar. Það var
aðdáunarvert hvernig hún hafði
höndlað lífið. Hún átti átta
börn og kom þeim öllum til
manns. Oft hefur það verið erf-
itt í ljósi þess að maður hennar
veiktist þegar yngsti sonurinn
var aðeins fjögurra ára gamall
og dó þegar hann var níu ára.
Þau hjón höfðu flutt í nýja íbúð
fáum árum fyrr og með útsjón-
arsemi og mikilli vinnu tókst
Sigríði að halda íbúðinni og ala
börnin upp. Fólk sem talar um
erfiðleika dagsins í dag gæti
margt lært af slíku fólki og
hvernig spara mætti og komast
af með lítið.
Það var ekki bruðlað um efni
fram við bygginguna og mér er
nær að halda að þau hjón hafi
getað komið henni upp án þess
að steypa sér í miklar skuldir.
Þau voru samhent og hann
vann hörðum höndum við að
reisa húsið og smíða inn í það.
Þar var útsjónarsemi og
nægjusemi í fyrirrúmi. Ekki
var íbúðin stór fyrir þetta
mannmarga fjölskyldu, margir
sváfu í hverju herbergi og
hvert pláss nýtt. Þannig var
það oft áður fyrr þótt ekki þyki
slíkt boðlegt í dag.
Já, það var oft þröngt í Ás-
garðinum en þangað var alltaf
gott og hlýlegt að koma. Þar
var allt í föstum skorðum.
Gestum var boðið að eldhús-
borðinu upp á kaffi og bita. Oft
var þröngt setinn bekkurinn.
Sigríður var ekki margmál, en
hún hafði fastar skoðanir og
fylgdi sínu eftir ef á þurfti að
halda. Hún vildi vita hvernig
allir hefðu það og fylgdist náið
með sínum afkomendum og
hvernig þeim gengi að takast á
við lífið.
Sigríður er fallin frá
frábær móðir, amma.
Hafði reglu öllu á
engan var að skamma.
Efnin nýtti afar vel
á öllu hafði gætur.
Sýslaði oft með saumavél
sína fram á nætur.
Megi friður fylgja þér
í ferð á nýjar slóðir.
Minningar í brjósti ber
um blíða tengdamóðir.
Hafðu þökk fyrir allt.
Magnús frá Sveinsstöðum.
Elsku amma mín, kletturinn
minn í lífsins ólgusjó, er fallin
frá. Ég skal segja þér eina litla
sögu. Amma var kletturinn
minn, hún var alltaf til staðar
fyrir mig, hún hughreysti mig
þegar ég þurfti á því að halda
og gladdist með mér þegar það
átti við og allt þar á milli. Ég
er skírð í höfuðið á henni, en
hún bað mömmu og pabba í
guðanna bænum að láta ekki
kalla mig Sigríði því þá færi
örugglega einhver að kalla mig
Siggu og það fannst henni
hræðilegt, enda hafði hún sínar
skoðanir og sagði þær. Allir
vissu að það sem hún sagði
meinti hún, það var ekkert sem
hét smjaður hjá henni, maður
vissi hvar maður hafði hana.
Þegar hún hrósaði manni þá
átti maður það fyllilega skilið
og maður lyftist upp, þú ert svo
dugleg, Helga mín, sagði hún
eitt sinn þegar ég var með
börnin lítil. Ég ljómaði, þessi
orð voru aukakraftur fyrir mig
í marga mánuði. Hún nefndi
það ekki hvað hún var mikil
kraftakona, afi féll frá þegar
yngsta barnið var níu ára og
sex börn enn heima og hún að-
eins 47 ára orðin ekkja og ekki
mikla aðstoð að fá. Þegar ég
var að alast upp man ég eftir
því að hún prjónaði peysur til
að selja og peysurnar þurftu að
passa upp á millimetra í ein-
hverja staðla. Þar var amma á
heimavelli því að millimetra-
kona var hún. Hún saumaði
lengi á saumastofum, nú síðast
saumastofu Ríkisspítala.
Saumaskapurinn var ekki ein-
göngu í vinnunni heldur saum-
aði hún á börnin sín, barnabörn
og fleiri þegar þurfti eða þegar
beðið var um. Átti hún það til
að skoða jakkaföt hjá körlunum
í fjölskyldunni til að athuga
hvort þau væru nógu vel saum-
uð og gengið frá þeim. Ég var
svo heppin að amma saumaði á
mig fínar flíkur, prjónaði á mig
peysur, sokka og vettlinga,
einnig voru börnin mín svo
heppin að fá frá henni sokka,
vettlinga og peysur, og það er
ekki langt síðan síðustu sokk-
arnir komu á heimilið. Meðan
amma vann úti þá kom hún
heim klukkan fimm og það var
hægt að treysta því, einnig að
cheeriosið, greiðan, naglaklipp-
urnar og allt annað var á sama
stað hvort heldur það var árið
1976 eða 2013. Í hvert sinn sem
ég fór til Reykjavíkur heimsótti
ég ömmu, ég gat ekki hugsað
mér neitt annað, meðal annars
til að sýna henni börnin mín,
hvað þau hefðu stækkað og
einnig til að sjá hana og fá
kaffispjall við eldhúsborðið. Á
hverju ári komu amma og Eyvi
í heimsókn til okkar hingað
norður, það var alltaf mikið til-
hlökkunarefni, sama á hvaða
aldri maður var. Það var alltaf
svo mikil hátíð, spjallað var
fram á rauða nótt, og camel-
sígarettureykinn lagði um hús-
ið sem vottorð um að amma
væri komin í heimsókn. Hún
amma mín, amma camel eins og
ég kallaði hana í góðra vina
hópi, reykti camel, filterslausar
sígarettur, alvöru fullorðins
sígarettur. Þegar ég hugsa til
ömmu þá sé ég hana fyrir mér
drekka kaffi, reykja, leggja
kapal eða lesa Moggann og
dýfa mjólkurkexi í bollann sinn.
Fyrir mér var amma hetja,
kannski hvunndagshetja, en
hetjan mín. Ég mun ætíð sakna
hennar, en minningin lifir.
Elsku amma mín, farðu vel með
þig og þá skal ég vera þæg og
góð stúlka.
Þín
Helga litla.
Meira: mbl.is/minningar
Minningarnar eru svo margar
að það væri efni í heila bók.
Ég sakna ömmu óskaplega
mikið en það er gaman að hugsa
til baka og rifja upp allar minn-
ingarnar frá heimsóknum í Ás-
garðinn. Þegar ég var krakki
gengum við mamma og Óli yfir
hæðina til að fara í heimsókn.
Alltaf var tekið á móti manni
með kossum og knúsi, kökum og
mjólk en mér fannst alltaf mest
spennandi að fá að gista því ég
mátti vaka eins lengi og ég gat.
Það sem kemur fyrst upp í
hugann þegar ég hugsa til henn-
ar er hún sitjandi í eldhúsinu
með kaffi og spil eða prjóna í
hendi. Hún kenndi mér marga
kapla og líka að það væri bann-
að að svindla. Ef ég svindlaði
myndi hún taka spilin. Þessi
varnaðarorð hljóma í eyrum
mínum enn í dag ef ég svo mikið
sem hugsa um að hagræða
kapli.
Þegar árin liðu og ég full-
orðnaðist fannst mér líka gott
að koma í heimsókn til að spjalla
og fá mér kaffi með ömmu og
Eyva.
Takk, kæra amma, fyrir allar
stundirnar sem ég átti með þér,
minning þín mun lifa í hjarta
mínu og fjölskyldu minnar að ei-
lífu.
Haraldur Már
Gunnarsson.
Sigríður
Jónsdóttir
Enginn veit hvar
við dönsum um
næstu jól. Þetta gamla máltæki
hefur leitað á hugann undanfar-
ið.
Þegar ég leit ofan í vöggu ný-
fædds frænda míns á fæðing-
ardeild Landspítalans vöknaði
mér um augu, svo fallegur og
myndarlegur sem hann var og
með þennan fallega húðlit. Móð-
ir hans stolt kvað ástæðuna
vera þá hversu dugleg hún var
að borða gulrætur á meðgöng-
unni, því hlaut ég að vera sam-
mála. Hún fékk hann í afmæl-
isgjöf, hinn 28. júlí 1972.
Fyrsta árið áttir þú heima
Georg Þór
Steindórsson
✝ Georg ÞórSteindórsson
fæddist í Reykjavík
28. júlí 1972. Hann
lést af slysförum
26. desember 2013.
Útför Georgs Þórs
fór fram frá Vídal-
ínskirkju í Garða-
bæ 9. janúar 2014.
með pabba og
mömmu á Holts-
götunni, hjá ömmu
Steinu og Georg
afa, síðan fluttuð
þið í húsið til ömmu
og afa á Reynimel
24 þar sem þið átt-
uð heima næstu
fimm árin. Auðvit-
að varst þú sólar-
geislinn og nýtt líf
færðist í fjölskyldu-
hópinn. Þegar kom að skóla-
göngu í Melaskólanum þurftir
þú að ganga yfir Hagamel, sem
í þá daga var ekki lokuð gata.
Þá hringdi Guðríður amma í
ráðamenn hjá bænum og benti á
að þar vantaði göngubraut svo
börnin gætu verið öruggari að
komast til og frá skóla. Það var
strax framkvæmt og fannst
Georg þetta mikið afrek hjá
ömmu sinni og gleymdi þessu
aldrei og rifjaði þetta upp í sinni
síðustu heimsókn til mín og við
brostum að minningunni.
Árin liðu. Georg var ekki
langskólagenginn, hafði efnin til
þess en það var ekki hans stíll
að sitja kyrr á skólabekk um-
fram skyldu. Hann vildi út í líf-
ið. Hann vann við húsamálun,
sjálfstæður oftast, og var af-
bragðs verkmaður, vandaður og
duglegur. Eftirfarandi lýsir
hans hugarfari einkar vel. Ef ég
bað hann að vinna verk, þá
sagði hann hressilega: „Já, við
drífum bara í þessu við fyrsta
tækifæri og ég held að ég eigi
meira að segja málninguna í
þetta.“ Ekki var minnst á reikn-
inginn að fyrra bragði, það var
seinni tíðar mál sem rætt var
yfir kaffibolla.
Hann gerði litlar kröfur til
þess sem við hin velflest sækj-
umst eftir í hinum veraldlega
heimi. Hann trúði á líf sitt, fólk-
ið sitt og samferðamennina sem
urðu á leið hans og naut áhuga-
málanna; að ferðast um á jepp-
anum um hálendið og gera upp
bíla, en bílar og mótorhjól voru
meðal helstu áhugamála. Fram-
koma hans var nærgætin og
ljúf. Sjarmör var hann og brosti
oft, einlægu og fallegu brosi,
það var og hans aðalsmerki og
heillaði frænku upp úr skónum.
Hans verður sárt saknað.
Það hvarflaði aldrei að mér
annað en að Georg frændi
myndi fylgja mér síðasta spöl-
inn og þótt ég hefði þá ósk að
geta stillt tímavélina til baka og
þess megnug að breyta atburða-
rásinni þá koma þær hugsanir
ekki að gagni. Eitt augnablik
varð að stórslysi sem tók líf
bróðursonar míns. Ótímabært
fráfall þitt setur stórt skarð í
litlu fjölskylduna, hugur minn
er hjá elsku Tinnu, Denna bróð-
ur, Önnu mágkonu, Möggu,
Björgvini og litlu drengjunum,
þeim Bjarka Frey og Breka
Þór, sem Georg var svo stoltur
af, og ömmu Steinu.
Minningarnar eiga eftir að
hlýja um ókomin ár. Ég kveð
elsku frænda minn og þakka af
öllu hjarta það sem hann var
mér í gegnum lífið og megi Guð
varðveita hann og blessa á nýj-
um vegum.
Elín E. Steinþórsdóttir.
Þessi hinsta kveðja er skrifuð
allt of snemma á tímalínunni.
Við kveðjum Georg með miklum
söknuði. Hann Georg er fyrr-
verandi tengdasonur og mágur.
Á þeim tíma kom Tinna í heim-
inn en hún er ástæðan til þess
að við sáum ekki sólina í langan
tíma. Hann var okkur mikill vin-
ur á þessum fjölmörgu árum
sem við áttum samleið. Hann og
Katrín bjuggu lengi saman og
áttum við oft skemmtilegar
stundir. Á erfiðu tímabili í lífi
okkar mæðgna bjuggu þau þrjú
með okkur og hann átti alltaf
auðvelt með að koma með
bjarta punkta og ná fram brosi
og sýndi samkennd og hlustaði
á okkur. Það er svo minnistætt
þegar Georg var að byrja að
koma heim til okkar, mamma
bauð honum upp á hamborgara
sem hann auðvitað neitaði ekki.
Nema hann kunni ekki við að
segja nei þegar mamma var að
bjóða honum meira og hann
endaði með að borga allavega 4
hamborgara og gat síðan ekki
hreyft sig. Allt fyrir kurteisina
að vilja ekki segja nei.
Hann kynnti mig fyrir tónlist
sem mér hafði aldrei dottið í
hug að hlusta á og lét mig oft
heyra það á bróðurlegum nót-
um. Enda þjálfaður í því hlut-
verki. Einhvern veginn finnst
mér ógleymanlegt þegar ég
heyrði Tinnu segja við mig
„Passaðu þig á bílastæðalögg-
unni“. Hver annar en Georg
hafði getað fundið upp á þessu
orði og kennt barninu fyrir fjög-
urra ára aldur?
Það má ef til vill láta ýmis
orð falla um prakkarastrikin
hans Georgs en kostir hans
voru svo margir. Náungakær-
leikurinn og væntumþykjan sem
hann sýndi vinum og fjölskyldu
og orðin eru ekki til sem gætu
lýst væntumþykju hans til
Tinnu.
Þrátt fyrir að það séu nokkur
ár síðan leiðir okkur skildu þá
var faðmurinn alltaf jafn opinn
þegar við mættum honum. Lífið
heldur áfram en það mun alltaf
vanta Georg í það, þó það hafði
ekki verið nema bara að eiga
möguleikann á að geta hitt á
hann, einhvern tímann, eitt-
hvers staðar.
Okkar hugur er hjá Tinnu,
dóttur hans, og þeim sem hann
syrgja. Okkar samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald.Brim.)
Helga Herlufsen og
Hrönn Jónsdóttir
það er mars, seint um kvöld,
snjór yfir öllu, slabb á Hellis-
heiðinni, sést varla út á veginn,
hríðarbylur og rok, við á leið til
Hveragerðis. Örlítið rautt ljós
fyrir framan mig, ég hægi ferð
og sé mótorhjól á ferð með
tveim farþegum, fer framhjá og
við hjónaleysin segjum bæði í
einu „þvíumlíkir ævintýramenn“
og það í svona veðri. Komumst
sjálf klakklaust yfir heiðina og í
hlýtt kotið, komum hafurtaskinu
fyrir og setjum upp ketilinn. Í
því heyrist skrjáfur á útidyr-
unum, minnir á músaklór, og ör-
lítið þrusk, við hendumst til
dyra og vitum ekki okkar rjúk-
andi ráð. Er ekki Georg Þór
mættur með vini sínum, freðnir
eftir ferð yfir Hellisheiðina á
mótorfák í ballfötum, gegn-
freðnir, hrímaðir og minna helst
á Amundsen á norðurpólnum.
Eftir fataskipti og heitt kaffi
halda þeir áfram á bíl og koma
aftur um morguninn og er þá
hlegið að ævintýrum næturinn-
ar og hefur oft síðan verið haft
gaman af þessu. Þannig lifði
frændi minn, ævintýrin voru á
hverju strái, það var eins og þau
eltu hann og hann tók þátt í
þeim öllum. Þegar við höfum
skroppið á fjöll hefur oftar en
ekki verið tekin lengri, óljósari
og torveldari leið til baka og oft
hefur annar endað í spotta í bæ-
inn og eftir á hlegið að öllu sam-
an og frekar spáð í hvernig
hægt sé að klára leiðina seinna.
Maður á ógleymanlegar minn-
ingar með Georg Þór úr ferða-
lögum, útilegum, fjölskyldu-
uppákomum, úr vinnunni og
víðar. Hér ríkir söknuður, tóm-
leiki og missir við brotthvarf
hans. Við vottum dóttur hans,
henni Tinnu, foreldrum og öll-
um vinum og vandamönnum
okkar dýpstu samúð. Elsku
Goggi, bæbæ.
Steinþór og
Maria Michelsen.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Þegar andlát ber að höndum
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST