Morgunblaðið - 18.03.2014, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. MARS 2014
✝ Ómar HeiðarHalldórsson
fæddist á Stóru-
Heiði í Mýrdal 7.
mars 1954. Hann
lést á Landspít-
alanum aðfaranótt
11. mars sl.
Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
laug Guðrún Vil-
hjálmsdóttir, f.
22.9. 1932, d. 11.5.
1997, og Halldór Jóhannesson,
f. 17.12. 1925. Systkini Ómars
eru: Helga, f. 17.6. 1955, Arnar
Viggó, f. 21.7.1958, Jóhannes, f.
8.11. 1960, Sævar, f. 18.9. 1965,
og Hafdís, f. 18.9. 1965, d.
12.3.1995. Eiginkona Ómars er
Guðrún Sigríður Ingvarsdóttir,
frá Markaskarði, f. 9.8. 1955.
Ómar ólst upp hjá foreldrum
sínum, ásamt systkinum, á
Brekkum í Mýrdal þar sem
hann vann að bústörfum með
föður sínum. Ómar var húsa-
smíðameistari að mennt og
lærði hjá Sigfúsi Kristinssyni á
Selfossi. Fjölskyldan bjó á Sel-
fossi og vann Ómar þar við iðn
sína þar til fjölskyldan fluttist
að Suður- Hvammi í Mýrdal ár-
ið 1980. Þar stunduðu þau bú-
skap til ársins 2003. Á þeim ár-
um gegndi Ómar ýmsum
trúnaðarstörfum í Mýrdalnum,
sat m.a. í sveitarstjórn og bygg-
ingarnefnd Mýrdalshrepps ,
ásamt því að gegna stöðu sókn-
arnefndarformanns Reyn-
issóknar. Ómar stundaði alla tíð
smíðar með búskapnum, bæði
fyrir sjálfan sig og sveitunga
sína. Árið 2003 hætti fjöl-
skyldan búskap og flutti aftur á
Selfoss þar sem Ómar tók aftur
að starfa við smíðar.
Útför Ómars fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 18. mars
2014, kl. 13.
Þau gengu í hjóna-
band 14.12. 1974.
Börn Ómars og
Guðrúnar eru: a)
Halldór Unnar, f.
7.11. 1977, b) Heið-
dís Inga, f. 17.4.
1980, maður henn-
ar er Magnús Vil-
hjálmur Árnason, f.
5.6. 1977. Dætur
þeirra eru Klara
Lind, f. 1.9. 2009,
og Katrín Harpa, f. 3.6. 2011, c)
Ingvar Helgi, f. 20.6. 1984, kona
hans er Ásthildur Eygló Ástu-
dóttir, f. 22.12. 1983. Synir
þeirra eru Heiðar Jóhann, f.
28.2. 2009, og Ásbjörn Ómar, f.
28.1. 2013, d) Hróbjartur Heið-
ar, f. 20.1. 1993, og e) Hilmir
Ægir, f. 20.4. 1998.
Elsku besti vinur minn og ynd-
islegi eiginmaður. Takk fyrir öll
yndislegu árin okkar. Oft var á
brattann að sækja í búskapnum,
en við leystum það alltaf í samein-
ingu. Einnig kom sorgin til okkar
þegar við misstum Hafdísi, en þú
varst þá svo mannlegur og við
unnum úr þeirri sorg saman með
börnunum okkar.
Þegar við fluttum á Selfoss aft-
ur skaust þú rótum strax en það
tók mig lengri tíma að festa nýjar
rætur í þéttbýlinu. Einhvern veg-
inn var hugurinn í Mýrdalnum að-
eins lengur. En loksins gátum við
farið að njóta þess að ferðast um
landið okkar saman. Takk fyrir
það að drífa mig með þér um land-
ið okkar fagra og yndislega. En
svo veiktist þú og það var högg
sem vildi ekki hverfa frá mér,
enda á brattann að sækja. Ég
sagði stundum að við ætluðum
upp háu brekkuna, en þegar við
héldum að við værum að nálgast
toppinn, kom í ljós að leiðin var
lengri en við héldum og slóðinn
grýttari en vonir stóðu til. Undir
lokin vissum við að lækning feng-
ist ekki. Sigrún Reykdal og starfs-
fólk 11G ásamt starfsfólki gjör-
gæslunnar við Hringbraut hafa
verið dásamleg og gerðu allt fyrir
okkur sem hægt var að gera.
Á túni sefur bóndabær,
og bjarma á þil og glugga slær.
Við móðurbrjóstin börnin fá
þá bestu gjöf, sem lífið á.
Nú dreymir allt um dýrð og frið
við dagsins þögla sálarhlið,
og allt er kyrrt um fjöll og fjörð
og friður drottins yfir jörð.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Nú kveð ég þig með söknuði,
kæri eiginmaður, og minn besti
vinur.
Þín elskandi eiginkona,
Guðrún Sigríður.
Elsku besti pabbi okkar.
Þú varst tekinn frá okkur allt of
fljótt. Við reiknuðum allir með að
hafa þig hjá okkur mun lengur, en
lífið tekur óvæntar stefnur þó erf-
itt sé að sætta sig við það.
Þú varst alltaf svo traustur og
tryggur, eins og klettur sem nátt-
úruöflin áttu ekki að geta unnið á.
Barnslega trúin á stóra sterka
pabba sem alltaf verður til staðar,
hefur þurft að lúta fyrir köldum
raunveruleikanum. En minning-
arnar, stundirnar, hlýjan og kær-
leikurinn situr eftir. Takk fyrir
allar dásamlegu stundirnar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Halldór Unnar, Ingvar Helgi,
Hróbjartur Heiðar
og Hilmir Ægir.
Elsku pabbi. Ég sakna þín svo
mikið. Þetta er búið að vera erfitt
ár hjá okkur öllum og þú ert búinn
að vera svo sterkur. Það hefur
ekki verið auðvelt að vera í öðru
landi og fylgjast með úr fjarlægð
en ég hef reynt að taka þátt í bar-
áttunni með þér og hugsað mikið
til þín. Samtöl okkar síðastliðið ár
hafa oft einkennst af niðurstöðum
úr rannsóknum og spurningum
um lyf og meðferðir, enda það sem
kannski liggur beinast fyrir þó að
mig hafi oft langað bara að faðma
þig að mér.
Ég hef alltaf litið mikið upp til
þín frá því ég var lítil stelpa og
fundist gott að vera í kringum þig.
Þú varst vinnusamur og duglegur
og var það því oft úti við sem ég
þurfti að vera til að nálgast þig,
því á kvöldin svafstu yfir sjón-
varpinu. Ég man hvað mér fannst
gaman að vera úti í geymslu með
þér þegar þú varst að smíða þar.
Það myndaðist notalegt andrúms-
loft með rafmagnsofninn í gangi
og ég fékk stundum smáspýtu til
að leika mér að, pússa eða tálga.
Það var ekki alltaf talað mikið en
við vorum alltaf góð að þegja sam-
an án þess að það væri óþægilegt.
Ekki var alltaf efst á óskalistanum
að fara í fjósið en þegar út var
komið þá var alltaf notalegt að
vera í kringum þig og kýrnar og
Rás 2 sem þú varst yfirleitt með í
gangi. Kannski ástæðan fyrir því
að við systkinin sungum mikið í
fjósinu enda hið fínasta æfinga-
húsnæði. Stundum lastu fyrir
okkur sögur á kvöldin systkinin
en þær svæfðu þig yfirleitt á und-
an okkur og var oft galað „pabbi,
haltu áfram!“ Á morgnana fannst
mér alltaf notalegt að fá mér
Melroses-te með þér og ristað
brauð með osti og marmelaði. Í
seinni tíð höfum við haft ljós-
myndun sem sameiginlegt áhuga-
mál og það hefur verið gaman að
bera saman bækur sínar og sjá
hvað þú hafðir mikinn áhuga á að
ná góðum myndum af umhverfinu
og fjölskyldunni.
Fjarlægðin síðustu árin hefur
leitt til þess að heimsóknir hafa
verið færri en við vildum en verið
reynt að taka Skype-heimsóknir
reglulega og dæturnar voru ekki
gamlar þegar þær fóru að biðja
um afa og ömmu á Skype. Það hef-
ur verið ómetanlegt að fá ykkur
mömmu í heimsókn til okkar til
Danmerkur og kannski höfum við
notað tímann betur þegar við höf-
um hist, af því það var ekki svo oft.
Heimsókn okkar til Íslands fyrir
nokkrum dögum varð ekki alveg
eins og við höfðum planað enda
erfitt að plana hlutina þegar veik-
indi eru annars vegar. Það síðasta
sem við ræddum í síma var hvað
við hlökkuðum til að hittast og ég
fann hversu mikil hlýja lá í orðum
þínum og umhyggjuna fyrir okkur
og afastelpunum þínum sem
hlökkuðu sannarlega til að knúsa
afa sinn. Hlutirnir þróast ekki
alltaf einsog við viljum og vona ég
að þú hafir skynjað alla hlýjuna
sem ég hef sent þér, sérstaklega
síðasta árið og síðustu vikuna okk-
ar saman.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
en í dag og alla daga,
í þinn náðarfaðm mig tak.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Elsku pabbi. Nú hefur þú feng-
ið hvíldina. Ég mun alltaf muna
eftir stóra faðminum þínum því
pabbafaðmur er alltaf bestur. Hvíl
í friði.
Þín dóttir
Heiðdís Inga.
Elsku Ómar Heiðar.
Ég hélt að ég hefði meiri tíma.
Tíma til að tala saman og tíma til
að vera saman. Tíma sem ég ætl-
aði að nota til að segja þér hvað þú
skiptir mig miklu máli. Ég ætlaði
að láta þig vita að mér finnst þú
umhyggjusamur, skemmtilegur
og umfram allt góður faðir og afi.
Og ég ætlaði að þakka þér fyrir
hann Ingvar. Hann hefur haft þig
sem fyrirmynd og hefur lært af
þér, og hann er góður eiginmaður
og faðir. Mig langaði að þakka þér
fyrir það, af því að hann kennir
síðar sonum mínum að vera góðir
eiginmenn og góðir feður.
Ég hélt að ég hefði tíma til að
þakka þér fyrir hvað þú elskar öll
börnin þín skilyrðislaust og hefur
þar með kennt þeim að elska. Og
Guðrúnu. Hjónaband ykkar, ást
ykkar hvort á öðru hefur verið
mín fyrirmynd í mínu hjónabandi.
Ég hélt að ég hefði tíma til að
þakka þér fyrir að taka vel á móti
mér, og þykja vænt um mig eins
og ég er. Alveg frá því ég hitti þig
fyrst í Suður-Hvammi og þar til
þú seinast kreistir hönd mína og
opnaðir augun og leist á mig.
En þennan tíma höfðum við
ekki.
En við þekktumst í 12 ár. Og
við þekktumst í blíðu og stríðu. Og
við töluðum oft saman. Og það var
alltaf hægt að leita ráða hjá þér,
og aðstoðar, jafnt þegar við
bjuggum í Danmörku, og auðvitað
fleiri góðar stundir þennan sein-
asta tíma eftir að við fluttum aftur
til Íslands. Og ég er þakklát fyrir
þessi ár.
Elsku Ómar Heiðar. Það er
engin tilviljun að börnin mín heita
Ómar og Heiðar, þeir eru skírðir í
höfuðið á afa sínum. Góðum manni
sem vert er að muna.
Hvíl í friði.
Ásthildur Eygló Ástudóttir.
Elsku afi Ómar. Á afmælisdag-
inn minn, 28. febrúar, þegar ég
varð fimm ára hitti ég þig í sein-
asta skipti. Við knúsuðumst og ég
sýndi þér nýju skóna mína og ég
borðaði rjómabollu með Dóra hjá
þér á spítalanum.
Þegar þú áttir 60 ára afmæli
var mamma ekki búin að kaupa
neinn pakka svo ég opnaði fjár-
sjóðskistuna mína og fann falleg-
an demantstein sem ég lagði í
öskju og pakkaði inn í fallegan
pappír með bílum. Ég sagði
mömmu að þú ættir að hafa þenn-
an stein í hendinni þinni. Líka
þegar þú ert dáinn.
Þremur dögum seinna kom
mamma heim af spítalanum. Hún
var búin að tala við læknana og
vildi segja Lullu og Steina frá því
sem er áður en maður kemur á
jörðina. Ég þekkti söguna, en ekki
þau. Hér kemur hún:
Áður en þú fæddist varstu eng-
ill uppi á himninum. Þar lékstu
þér við verndarengilinn þinn og
þar var alltaf ljós og gleði. Svo var
það einn daginn þegar þið voruð í
miklum boltaleik að boltinn fór
hátt hátt og þegar hann lenti kom
smá gat á skýin. Þá sást þú pabba
þinn, Halldór, og mömmu þína,
Unnu. Þau langaði að eignast
barn. Þú spurðir verndarengilinn
þinn hvort þú mættir fara og vera
barnið þeirra. Hann sagði að þú
mættir það og að hann mundi
ávallt passa þig, svo þú renndir
þér niður regnbogann og lagðir
englaklæðin þín við rætur regn-
bogans.
Þegar mamm kom heim af spít-
alanum þennan dag sagði hún
okkur að þú værir að taka engla-
klæðin þín og ætlaðir aftur upp í
himininn að vera hjá Guði og
verndarenglinum þínum.
Ég skil þetta ekki allt enn, en
veit að þér líður vel í birtunni og
gleðinni á himninum.
Hér er lítið lag sem ég samdi
þegar ég var að hugsa um þig:
Nú ertu dáinn afi Ómar
þú elskar Heiðar þinn
og líka Ásbjörn Ómar
líka mömmu
og pabba og ömmu
og líka allt fólkið þitt góða
en heima bíður jakkinn þinn
og kuldagallinn
og líka hatturinn þinn
af því það er ekki hægt að taka það með
til himna
Þinn afastrákur,
Heiðar Jóhann Ingvarsson.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Elsku Ómar afi. Nú ertu ekki
lengur hjá okkur. Við vildum svo
gjarnan hitta þig þegar við vorum
á Íslandi fyrir nokkrum dögum en
þá varstu sofandi og lasinn. Núna
ertu búinn að breytast í engil og
ert farinn til himna. Við lesum
bókina um verndarenglana saman
og Klara Lind er viss um að núna
ertu hjá Pétri erkiengli og ert að
búa til regnboga. Við hugsum til
þín og söknum þín mikið.
Hvíl í friði, elsku Ómar afi.
Þínar afastelpur,
Klara Lind og Katrín
Harpa, Danmörku.
Fregnin um að Ómar mágur
ætti stutt eftir kom eins og reið-
arslag fyrir okkur öll og þegar við
fréttum nokkrum klukkutímum
síðar að hann væri allur var eins
og himnarnir hefðu fallið. Á þessu
átti enginn von.
Ómar hafði síðasta árið barist
hetjulega við krabbamein, sem
var þó ekki það sem sigraði hann
að lokum. Við sitjum eftir sorg-
mædd og hljóð og okkur skortir
skilning á lífsgátunni.
Ómar var góður drengur og
hans er sárt saknað. Stutt er síðan
hann náði þeim áfanga að verða
sextugur og í dag er það ekki hár
aldur. Ómar var alltaf yfirvegað-
ur, rólegur og afar traustur mað-
ur.
Hjónaband hans og Guðrúnar
einkenndist alla tíð af mikilli ást,
kærleika, vináttu og virðingu
gagnvart hvort öðru. Þau ráku til
áratuga myndarlegt bú í Mýr-
dalnum þar sem glöggt mátti sjá
hve samheldnin var mikil og
reglusemi á hlutunum.
Ómar hafði gaman af því að
ferðast og gerðu þau hjónin mikið
af því eftir að þau hættu búskap
fyrir nokkrum árum og fluttu á
Selfoss.
Ómar hafði einnig mikinn
áhuga á ljósmyndun og hann hafði
næmt auga fyrir myndefninu.
Hann fór á námskeið og tók marg-
ar fallegar myndir, bæði af lands-
lagi og fólki. Við hjónin erum svo
lánsöm að eiga nokkrar myndir
eftir hann af barnabörnunum okk-
ar og erum þakklát fyrir þær.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund minnumst við einnig fjölda
samverustunda og heimsókna í
gegnum tíðina með þakklæti og
gleði í huga. Við komum til með að
sakna þeirra samverustunda mik-
ið.
Það var alltaf gaman að hlusta
á Ómar tala um eitt af áhugamál-
um sínum, sem var að gera upp
gamlar vélar. Hann gerði bæði
upp gamlan bíl og dráttarvél og
naut sín við það enda var hann
bæði handlaginn og vandaður til
verka.
Það er sárt að þurfa að kveðja
með jafn skyndilegum hætti og nú
– en eftir sitja minningarnar sem
ylja. Við viljum kveðja Ómar með
þessum orðum Jóhannesar úr
Kötlum:
Loks beygði þreytan þína dáð,
Hið þýða fjör og augnaráð;
Sú þraut var hörð – en hljóður nú
Í hinsta draumi brosir þú.
Svo hvíl þig, vinur,hvíld er góð.
– vor hjörtu blessa þína slóð
Guðrúnu, Halldóri Unnari,
Heiðdísi Ingu, Ingvari Helga,
Hróbjarti Heiðari, Hilmi Ægi,
tengdabörnum og barnabörnum
vottum við okkar innilegustu sam-
úð á þessum erfiðu tímamótum.
Guð blessi minningu hans.
Guðbjörn Svavar
(Bubbi) og Íris Björk.
Ómar Heiðar
Halldórsson
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
ALLAR SKREYTINGAR UNNAR
AF FAGMÖNNUM
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐRÚN ÞÓRHALLSDÓTTIR,
Skúlagötu 44,
verður jarðsungin frá Neskirkju föstudaginn
21. mars kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir
en þeim sem vilja minnast hennar er bent á líknarfélög.
Sigurður Árni Sigurðsson,
dætur, tengdasynir, barnabörn
og langömmubörn.
Þegar við fluttum
í húsið í Austurgerð-
inu kynntumst við
henni Dæju frænku,
hún var systir
mömmu okkar og þær voru ein-
lægar vinkonur og áttu svo óend-
anlega margt sameiginlegt. Þetta
var eins og að flytja inn í höll í
yndislegum heimi. Dásamleg
æsku okkar getum við auðvitað
þakkað því indæla fólki sem við
fengum að kynnast.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(K.H.)
Dæja og Gísli, eiginmaður
hennar; voru alltaf til staðar.
Þetta var svona nánast eins og að
eiga aukasett af mömmu og
pabba. Og þegar Dæja er núna
farin yfir móðuna miklu, farin þá
leið sem Gísli, pabbi og mamma
fóru, þá sitjum við eftir með
Dagbjört Ólafsdóttir
✝ Dagbjört Ólafs-dóttir fæddist
15. júní 1931. Hún
andaðist 24. febr-
úar 2014. Útför
Dagbjartar fór
fram 11. mars 2014.
ódauðlega minning-
ar. Dæja og
mamma; alltaf að
sauma og prjóna. Og
myndarskapurinn
fór ekki leynt, því
það merkilega gerð-
ist, að með sauma-
skapnum tóku þær
þátt í að koma af
stað tískubylgju í
Kópavogi. Það voru
útvíðu buxurnar;
brúnar buxur sem þær saumuðu
fyrir unglingana í hverfinu. Á
ganginum hjá Dæju mátti jafnvel
sjá röð af krökkum sem vildu láta
sauma á sig útvíðar buxur. Já,
handverkið var alltaf svo mikil-
vægt hjá henni frænku okkar. Og
allt var svo vandað og svo fullkom-
lega óaðfinnanlegt.
Eftir árin í Austurgerðinu, var
alltaf mikill samgangur á milli
fjölskyldna okkar. Og þegar við
komum í kaffi til Dæju og Gísla
var alltaf eins og um stórafmæli
vari að ræða; margar sortir og allt
svo fínt og fallegt.
Það er svo auðvelt en samtímis
svo skelfilega erfitt að sakna þess
sem hefur gefið manni svo ríku-
lega af minningum. Einhvern veg-
inn er eins og þær systur, mamma
og Dæja, verði alltaf til. Öll þessi
blíða, þessi einstaka hlýja og þessi
milda og fágaða framkoma. Við
fengum svo margt og þurftum að
gefa svo fátt í staðinn.
Dæja frænka var alltaf þessi
gefandi sál og hlýja hennar var
þess eðlis að hún mun ávallt fylgja
okkur.
Auður, Kristján og
Svanberg Hreinsbörn.