Morgunblaðið - 03.06.2014, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. JÚNÍ 2014
✝ Dóra Bern-harðsdóttir
fæddist á Ak-
ureyri 8. júní
1928. Hún and-
aðist 25. maí 2014
á Hjúkrunarheim-
ilinu Lögmanns-
hlíð á Akureyri.
Foreldrar henn-
ar voru Bernharð
Helgason verka-
maður frá Hólum í
Eyjafirði, f. 24.9. 1896, d. 9.5.
1970, og Sigurbjörg Jónsdóttir
verkakona og húsmóðir, f. á
Litlu-Háeyri á Eyrarbakka
3.8. 1903, d. 1.9. 1995. Bræður
hennar voru Anton Helgi, lag-
erstjóri, f. 15.9. 1926, d. 22.10.
2007, kona hans var Katrín
Þorvaldsdóttir. Jón Guð-
mundur múr-
arameistari, f.
21.9. 1930, d. 20.8.
1998, hann var tví-
kvæntur, fyrri
kona hans var
Bryndís Stef-
ánsdóttir, þau
skildu, en síðari
kona hans var
Steinunn S. Valdi-
marsdóttir. Upp-
eldissystir Dóru
var Helga Sigurbjörnsdóttir, f.
22.11. 1929, d. 22.3. 1991.
Lengst af vann Dóra sem
gjaldkeri í Landsbankanum á
Akureyri.
Útför Dóru fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, 3. júní
2014, og hefst athöfnin kl.
10.30.
Nú þegar vorið kveður og
tónskali vindanna lætur í sér
heyra svo um munar vitum við
að sumarið er á næsta leiti. Þú
elskaðir sólina og góða verðrið,
naust þess að vera úti í nátt-
úrunni við veiðar og berjatínslu
svo fátt eitt sé nefnt. Í huga
mínum var æskuheimili þitt á
Akureyri sem höll. Að vissu
leyti sem völundarhús sem gaf
færi á nýjum uppgötvunum
handan við hornið í hverju her-
bergi. Smekkvísi og gott heim-
ilishald fór þar saman. Þakher-
bergið var skemmtilegast. Þar
geymduð þið amma alla köku-
baukana með óteljandi smá-
kökutegundum sem ætlaðar
voru til jóla og páska. Þarna
geymdi afi líka spennandi lestr-
arefni, sem hann lánaði mér
þegar ég var orðin nógu full-
orðin til að lesa Satt og Sannar
sögur. Hann hafði reyndar
kennt mér Faðirvorið mörgum
árum fyrr, svo þetta jafnaðis
allt saman út. Eldhúsið var
ekki stórt, en þar var að jafnaði
eldaður veislumatur, enginn fór
svangur frá borði, afi sá til
þess. Stofan var falleg með út-
sýni yfir Vaðlaheiðina. Lit-
brigði hennar sýndu gjarnan
árstíðinar. Við vissum alltaf
hvað það þýddi ef snjóað hafði í
heiðina. Minningar úr þessari
höll eru óteljandi, þarna fædd-
ist ég. Þú bjóst á jaðarhæðinni
og var sú hæð ekki síður
spennandi. Í stofunni þinn var
grammófónn sem þú settir
gjarnan plötur á og spilaðir
fyrir mig. Þú ein máttir að
sjálfsögu spila á þetta undra-
tæki. Svalinn í svefnherberginu
og allar kiljurnar, sem þú last
þér til ánægju, gefa ljóslifandi
minningu. Sagan er skráð í
innviði veggjanna um ókomna
tíð.
Elsku frænka, þakka þér
fyrir yndislegar samverustund-
ir í Borgarfirðinum, þar sem
margt var spjallað. Þakka þér
fyrir dagana sem við áttum í
Lögmannshlíðinni og þú bauðst
mér í mat og kaffi með ná-
grönnum þínum, við sögðum
þeim að ég væri í hvíldarinn-
lögn hjá þér. Þessir dagar voru
lærdómsríkir.
Þær systur sorg og gleði
gera vart við sig í lífi allra
manna. Spurningin er bara
hversu oft barið er að dyrum.
Þú fórst ekki varhluta af þessu,
en síðari ár ævinnar varst þú
nokkuð sátt og stolt yfir vist-
veru þinni í Lögmannshlíðinni.
Ættingjum væntanlegra vist-
manna var gjarnan sýnt inn til
þín, til að sjá hversu vel væri
hægt að búa.
Að morgni sunnudagsins 25.
maí kom svefninn langi til þín
og létti þér andardráttinn sem
var orðinn svo erfiður undir
lokin. Þakka ber þeim sem
sýndu þér umhyggju og hlýju
síðustu ár ævinnar og voru til
staðar þegar þú þurftir á því
að halda.
Jóna Björg.
Það var hún Dóra sem
kynnti mig fyrir Akureyri. Ég
var nýflutt norður og þurfti að
bera út bækur til þeirra sem
ekki komust á Amtsbókasafnið.
Það er verkefni okkar
kvennanna í Soroptimistaklúbbi
Akureyrar. Þekkti varla nokkr-
ar götur með heiti. Dóra hélt
það væri nú alveg sjálfsagt að
leiðsegja mér um bæinn sem
hún og gerði á svo skemmti-
legan hátt. Við fórum nokkrum
sinnum saman í þessa leiðangra
og veit ég að Dóra naut þess
virkilega.
Árin liðu og við Dóra hitt-
umst alltaf á fundum og stund-
um kom hún með okkur á fundi
suður. Er sérlega minnisstætt
þegar við gistum flestar í or-
lofsíbúð í stóru fjölbýli í höf-
uðborginni og Dóra var þá hjá
góðum vinum sínum í sama
húsi og bauð okkur öllum þang-
að til sín áður en við fórum út
að borða.
Vinskapur okkar styrktist
enn frekar þegar ég eignaðist
hann Sverri tengdason og síðan
barnabörnin og í ljós kom að
Dóra var frænka þeirra. Hafði
ég gaman af því að fara með
börnin til hennar í heimsókn
þegar þau komu norður.
Dóra átti fallega íbúð í Víði-
lundi þar sem henni leið sér-
lega vel og var gaman að koma
þangað til hennar og spjalla.
Alltaf átti hún heimagerðan ís
og var ekki ánægð nema maður
smakkaði, nú eða fengi sérrítár.
Því miður hrakaði heilsu henn-
ar og kom að því að hún þurfti
að kveðja heimilið sitt og var
um tíma í Kjarna á heimili fyrir
aldraða. Það fékk virkilega á
hana og tók hana langan tíma
að aðlagast breyttum aðstæð-
um. En öll él styttir upp um
síðir og var Dóra ein þeirra
heppnu sem fengu inni á hinu
nýja vistheimili, Lögmannshlíð,
sem er örugglega það allra
glæsilegasta á Íslandi og þótt
víðar væri leitað. Þarna undi
Dóra hag sínum vel og bjó hún
innan um sín fallegu myndverk
og húsgögnin sín.
Síðustu árin höfðum við
Dóra og Debbie vinkona okkar
þann skemmtilega sið að hittast
og fara saman á kaffihús. Dóru
þótti þetta mjög gaman og naut
þess að sjá öll þessi nýju kaffi-
hús eins og í Lystigarðinum,
Ilminn og í Hofi. Þegar við
komum til Dóru síðast, nú fyrir
skömmu, var hún ekki nógu
frísk og treysti sér ekki út svo
við ákváðum að hittast fljótt
aftur.
Blessuð sé minning mætrar
konu.
Sigríður Ágústsdóttir.
Kveðja frá Soroptimista-
systrum á Akureyri
Í dag kveðjum við kæra syst-
ur, Dóru Bernharðsdóttur
bankastarfsmann í Landsbank-
anum á Akureyri. Hún var ein
af stofnfélögum Soroptimista-
klúbbs Akureyrar en hann var
stofnaður 13. febrúar 1982.
Dóra var í undirbúnings-
nefnd sem vann undir leiðsögn
Halldóru Eggertsdóttur að
stofnun klúbbsins, en Halldóra
var í útbreiðslunefnd Lands-
sambands Soroptimista. Hún
gaf okkur verðandi systrum
góðar upplýsingar um starf-
semi Soroptimistaklúbba og
hvernig skyldi standa að stofn-
un þeirra.
Dóra var strax áhugasöm og
virk í klúbbnum og var það allt-
af meðan heilsa hennar leyfði.
Það fylgdi henni hressandi
blær og hún hvatti okkur í
starfinu og einkum í fjáröflun
til að við gætum látið gott af
okkur leiða. Dóra var útnefnd
heiðursfélagi í Soroptimista-
klúbbi Akureyrar í febrúar
2007 fyrir störf sín í þágu
klúbbsins.
Soroptimistar eiga að beita
sér fyrir að veita þjónustu í
heimabyggð, heimalandi og á
alþjóðavettvangi. Þá eiga So-
roptimistar að taka virkan þátt
í ákvarðanatöku hvarvetna í
þjóðfélaginu. Soroptimistasyst-
ur á Akureyri hafa lagt áherslu
á að finna viðeigandi verkefni
fyrir klúbbinn og einnig að það
sé gaman og gleði í starfinu.
Við höfum lagt mörgum mál-
efnum lið bæði með vinnufram-
lagi og fjárstuðningi. Aðalverk-
efni okkar í gegnum tíðina
hefur verið að bera vikulega út
bækur og hljóðbækur frá
Amtsbókasafninu til aldraðra
borgara á Akureyri. Þetta hef-
ur verið vinsælt og gefandi
starf og þá má geta þess að
fyrir jól baka systur smákökur
og senda út með bókunum sem
smá jólaglaðning.
Nú er hún Dóra horfin sjón-
um okkar. Við þökkum henni
samfylgdina og allar góðu og
skemmtilegu samverustundirn-
ar á fundum og ferðalögum.
Blessuð sé minning hennar.
Fyrir hönd Soroptimista-
klúbbs Akureyrar,
Þórunn
Sigurbjörnsdóttir.
Dóra
Bernharðsdóttir
✝ Valdís Ár-mannsdóttir
fæddist á Hofi,
Höfðaströnd hinn
6. mars 1930. Hún
lést á Landspít-
alanum, Hring-
braut 25. maí
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Ármann
Jóhannsson, f.
1909, d. 1979, og
Björg Guðný Jónsdóttir, f.
1897, d. 1975. Systkini Valdísar
sammæðra voru Klara Ísfold
Jónatansdóttir, f. 1918, d. 1998,
Jón Margeir Jónatansson, f.
1920, d. 1942, og Hrefna Skag-
fjörð, f. 1921, d. 2011. Systkini
Valdísar samfeðra eru Hólm-
fríður Sigrún Ármannsdóttir, f.
1941, d. 2002, og Gylfi Örn Ár-
mannsson, f. 1948.
Fósturmóðir Valdísar var
Kristín Sigurðardóttir, f. 1886,
d. 1969. Fóstursystkini Valdís-
1977. Börn þeirra eru: a) Sig-
urður Pálmi, f. 18. mars 1993.
b) Þorvaldur Snær, f. 1. ágúst
1999. c) Brynjar Eyberg, f. 14.
nóvember 2006. Börn Jóns af
fyrra hjónabandi eru a) Björg-
vin Sigurður, f. 9. febrúar
1942. Maki Halldóra Ragna
Pétursdóttir, f. 1942. b) Stein-
unn Kristjana, f. 22. janúar
1943. Maki Freyr Baldvin Sig-
urðsson, f. 1943, d. 2011. c)
Brynja, f. 18. ágúst 1944. Maki
Hallgrímur Jónsson, f. 1941. d)
Salbjörg Engilráð, f. 28. júní
1947. Maki Sigurður Jón Vil-
mundsson, f. 1945.
Valdís ólst upp á Siglufirði
og gekk í skóla þar. Hún, líkt
og aðrir á þessum tíma, tók
virkan þátt í hinu svokallaða
síldarævintýri en leiðin lá suð-
ur til Reykjavíkur árið 1959.
Þangað flutti hún ásamt fóstur-
móður sinni. Lengst af vann
hún við saumaskap, fyrst í
Belgjagerðinni, síðar á sauma-
stofu Hagkaupa og einnig í
Skinngalleríi. Síðasti starfsvett-
vangur Valdísar var Hrafnista
í Reykjavík.
Útför Valdísar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 3. maí
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
ar eru Hólmfríður
Sölvadóttir, f. 21.
september 1917,
og Guðmundur
Skagfjörð Jónsson,
f. 21. september
1924, d. 21. sept-
ember 1942.
Sambýlismaður
Valdísar var Jón
Ólafur Sigurðsson,
forstjóri og út-
gerðarmaður á
Siglufirði, síðar skrif-
stofumaður, f. 14. ágúst 1918,
d. 4. nóvember 1997. Synir
þeirra eru: 1) Guðmundur
Kristinn, f. 6. nóvember 1959.
Maki Halldóra Pétursdóttir, f.
19. október 1961. Börn þeirra
eru a) Valdís Björt, f. 27. sept-
ember 1982. Sonur hennar er
Angantýr Guðnason, f. 1. októ-
ber 2011. b) Pétur Mikael, f.
29. febrúar 1988. 2) Sigurður,
f. 20. september 1972. Maki El-
ísabet Þorvaldsdóttir, f. 9. júlí
Þessar línur eru skrifaðar til að
kveðja góða konu, Valdísi, sem
var bæði mamma, amma og ynd-
isleg tengdamamma. Kona sem
alltaf var gott að koma til og frá
henni fór enginn svangur. Hún
var kát og glettin og stutt í góðan
húmor sem hún hélt fram á síð-
asta dag.
Valdís var ótrúlega tillitssöm
við allt og alla, svo mjög að stund-
um átti hún það til að gleyma
sjálfri sér.
Brúnkaka, pönnukökur og
sérríterta er nokkuð sem á alltaf
eftir að minna okkur á góða tíma
hjá Valdísi í Æsufellinu. Drengj-
unum mínum á eftir að finnast
skrítið að halda upp á afmælin sín
án þess að bjóða upp á pönnukök-
urnar hennar ömmu Valdísar því
þær eru í uppáhaldi hjá öllum.
Ég vil þakka fyrir þau 20 ár
sem við áttum saman því á okkar
vináttu hefur aldrei borið skugga
og mun minning þín lifa með okk-
ur öllum.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning þín.
Elísabet Þorvaldsdóttir.
Tengdamóðir mín Valdís Ár-
mannsdóttir hefur lokið lífsgöngu
sinni en leiðir okkar lágu saman í
35 ár. Frá því að við kynnumst
fyrst ríkti á milli okkar vinasam-
band sem hélst óslitið til hinsta
dags. Valdís var viljasterk kona,
hún ólst upp hjá einstæðri móður,
Kristínu Sigurðardóttur fóstur-
móður, og þurfti ung að taka þátt í
að afla lífsviðurværis. Hún hafði
alla tíð mikla starfsorku, var af-
kastamikil, skipulögð og vandvirk
þegar hún gekk til verka. Engan
hef ég þekkt sem gat gert jafn-
mikið úr litlu og allt var nýtt til
hins ýtrasta. Hún var höfðingi
heim að sækja, mjög veitul og
hugsaði um að allir gengju mettir
frá borði. Skapferli hennar var
létt, hún sá alltaf eitthvað spaugi-
legt í umhverfinu og sagði
skemmtilega frá. Valdís var bón-
góð og gæti hún rétt fram hjálp-
arhönd var hún ávallt reiðubúin.
Ótalmargt hefur hún gert fyrir
mig í gegnum árin, allt frá því að
ég kom á heimili hennar fyrst, sex-
tán ára unglingur, og fram á síð-
asta dag. Það eru mikil forréttindi
að kynnast góðu og heilsteyptu
fólki á lífsleiðinni. Þeirra forrétt-
inda naut ég öll árin sem við Val-
dís áttum saman.
Megi minningin um hana lifa.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Halldóra Pétursdóttir.
Valdís hét stúlkan sem móðir
mín og fósturfaðir tóku í fóstur
stuttu eftir að hún fæddist. Valdís
átti aðeins að vera í fóstri í
skamman tíma en hún var hjá
móður minni á meðan hún lifði og
náði hún háum aldri.
Ég man það vel þegar Valdís,
eða Valla eins og hún var alltaf
kölluð, kom til okkar. Áður en
móðir mín lagði af stað að sækja
Völlu lagði hún þrjár flöskur á
rúmið sitt með heitu vatni í til að
hita holuna. Ég stóð í miðju her-
berginu og horfði á þessar aðfarir
hjá móður minni alveg gapandi
hissa því að vanalega var ekki
snert á rúminu að degi til. Móðir
mín fór og sótti hana og kom með
krílið heim í Hornbrekku og lagði
hana í hlýja rúmið. Það örlaði fyrir
afbrýðisemi af minni hálfu þar
sem ég hafði alltaf sofið í holunni
hjá mömmu en Völlu var fyrirgef-
ið allt. Litla stúlkan með brúnu
augun óx og dafnaði og hún var
öllum mjög kær og flutti hlýju og
birtu inn á heimilið. Allt frá þeim
tíma er hún kom til okkar og fram
til dagsins í dag hef ég litið á Völlu
sem systur mína og talað um hana
sem systur.
Móðir mín, fósturfaðir og Valla
bjuggu í Hornbrekku þar til Valla
varð sex ára gömul en þá fluttu
þau til Siglufjarðar. Þar bjó fjöl-
skyldan uns Valla og móðir mín
fluttu til Reykjavíkur og inn á
heimili mitt og Hauks, mannsins
míns. Þá var Valla orðin fullorðin
og farin að vinna og var mjög dug-
leg stúlka. Mikið sem það var
gaman að hafa þær, oft var hlegið
og mikil gleði ríkti á heimilinu.
Tala nú ekki um þegar að margar
hendur hjálpast að hvað það auð-
veldaði oft á tíðum hlutina enda
um miklar dugnaðarkonur að
ræða. Valla og móðir mín voru al-
veg óaðskiljanlegar og var oft
mjög gaman að þeim. Að þremur
árum liðnum keypti Valla sér íbúð
og móðir mín fluttist með henni
þangað, allt til enda sinna ævi-
daga.
Valla hóf sambúð með Jóni Sig-
urðssyni og eftir andlát móður
minnar fluttu þau í Æsufell og
bjuggu þar alla sína tíð. Áttu þau
saman tvo syni. Alla tíð var gott
fjölskyldusamband á milli fjöl-
skyldu Völlu og fjölskyldu minnar.
Valla starfaði við saumaskap og
var lengi á hverjum stað. Hún var
alls staðar vel liðin fyrir dugnað og
heiðarleika í öllum samskiptum.
Það var hún Valla, hrein og bein
og hreinskilin. Hún var ákveðin
kona með ákaflega hlýtt hjarta.
Það var oft glatt á hjalla þar sem
hún var, alltaf fylgdi henni kátína
og gleði. Þegar fólk hafði kynnst
Völlu gleymdi það henni ekki. Það
er óhætt að segja að Valla mín var
ákaflega vinmörg. Alveg fram til
dagsins í dag hefur fólk sem lítið
eitt kynntist henni á árum áður
spurt um hana og hvað væri að
frétta af henni.
Ég stend í ævinlegri þakkar-
skuld við Völlu mína, ég á henni
mikið að þakka. Hún var alltaf
boðin og búin að rétta mér hjálp-
arhönd ef erfiðleikar steðjuðu að.
Lífið er óútreiknanlegt og ég hefði
aldrei trúað því að Valla færi á
undan mér. Hún var alltaf full af
lífsorku, hress og kveinkaði sér
aldrei. Þetta kom því frekar flatt
upp á mig en svona er víst gangur
lífsins. Eitt sinn verða allir menn
að deyja.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Hólmfríður Sölvadóttir
(Fríða fóstursystir).
Meira: mbl.is/minningar
Nú þegar við kveðjum Valdísi
vinkonu og samstarfskonu minn-
umst við þess þegar þau hjónin
mættu á saumastofuna okkar
hjóna. Við höfðum auglýst eftir
saumakonu og leist okkur strax
vel á Valdísi og sýndi Jón okkur
unga fólkinu föðurlega umhyggju.
Við vorum ekki svikin af Val-
dísi; fyrir utan það að vera
reynslubolti kom hún sterk inn í
þennan litla og góða hóp. Það var
mikil gleði í kringum Valdísi, hún
hafði góða frásagnarhæfileika,
sagði skemmtilega frá og það var
oft svo mikið hlegið. Það voru sög-
ur úr síldinni á Siglufirði frá henn-
ar uppvaxtarárum; þar var mikið
unnið en stutt í gleðina og hún var
bara þannig, sá alltaf skemmtilega
hlið á lífinu. Þegar við vorum sam-
an gleymdist allur aldursmunur,
við vorum jafningjar. Valdís var
hörkusaumakona og hafði mikla
reynslu. Það var alltaf mikill
gestagangur hjá þeim hjónunum
enda stór fjölskylda sem að þeim
stóð og góð heim að sækja.
Það var svo yndislegt að heyra í
þér, þú varst alltaf svo glöð og um-
vafin fólki sem vildi vera í þinni
návist enda svo gefandi og
skemmtileg. Við heimsóttum sam-
eiginlega vinkonu okkar frá
saumastofunni fyrir stuttu, þá
grunaði okkur ekki að þetta yrði
síðasta stundin okkar saman. Við
Júlli sendum sonum og fjölskyld-
um innilegar samúðarkveðjur.
Mín kæra þökk fyrir allt.
Sigrún.
Valdís
Ármannsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma Valdís, við
eigum eftir að sakna þín en
það er gott að vita að núna
líður þér vel uppi á himnum
með hinum englunum.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Sigurður Pálmi,
Þorvaldur Snær og
Brynjar Eyberg.
Elsku amma,
þú gerir nafnið mitt fal-
legt. Við Angantýr munum
alltaf búa að því sem þú
gafst okkur.
Þín
Valdís Björt.