Morgunblaðið - 03.06.2014, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. JÚNÍ 2014
✝ Óðinn Sig-urgeirsson
fæddist í Borg-
arnesi 11.8. 1958 og
lést í vinnuslysi í
Kongsvinger í Nor-
egi þann 8.5. 2014.
Foreldrar hans
eru þau Sigurgeir
Ingimarsson, f. 5.5.
1929 og Dóra Erna
Ásbjörnsdóttir, f.
30.4. 1933. Eldri
bróðir Óðins er Ásbjörn Sig-
urgeirsson, f. 20.7.1952. Óðinn
giftist Guðrúnu Halldórsdóttur,
f. 19.7. 1958. Börn þeirra eru 1)
Erna, f. 6.1. 1976, gift Helga
Kjartanssyni, f. 3.2. 1970. Börn
þeirra eru Kjartan, f. 25.10.
1996, Halldór Fjalar, f. 11.10.
2000 og Þórey Þula, f. 10.3.
2004. 2) Ása, f. 4.7. 1981, gift Ey-
þóri Árnasyni, f. 24.3. 1981.
Börn þeirra eru Emma, f. 1.7
2002 og Ari Ævar, f. 3.9. 2008.
Árið 1998 fluttist Óðinn til Nor-
egs. Þar kynntist hann eftirlif-
andi sambýliskonu sinni, Bente
Ingelu Åsengen, f. 19.4.1965.
Sonur þeirra er Geir Ísak Åsen-
gen Óðinsson, f. 22.12. 2001.
Stjúpdætur Óðins eru þær a)
inni Miðfelli 2a. Hestamennskan
náði tökum á honum og fljótlega
hafði hann komið sér upp
hrossastóði. Óðinn sat um skeið
í stjórn Hestamannafélagsins
Smára og Hrossaræktarfélagi
Hrunamanna. Á uppvaxtarár-
unum var mikið um tónlist og
söng í kring um Óðin sem fylgdi
honum allt lífið. Í æsku lagði
hann stund á píanónám og síðar
söng hann í kórum og lærði
söng hjá Ingveldi Hjaltested um
nokkurra ára skeið. Leiklistin
heillaði líka og var hann félagi í
leikdeild Hrunamannahrepps.
Síðar skildu leiðir þeirra Guð-
rúnar og Óðinn flutti til Noregs.
Þar starfaði hann við iðn sína
um tíma. Nokkrir hestar fylgdu
með en með tímanum losaði
hann sig við þá en var þó alltaf
með annan fótinn í hesta-
mennskunni, við járningar og
annað. Eftir nokkur ár í Noregi
kynntist Óðinn Bente og saman
eignuðust þau Ísak. Fyrir átti
Bente tvær dætur, þær Ameliu
og Auroru, sem urðu stór hluti
af lífi hans.Honum leið vel í Nor-
egi en Ísland og fjölskyldan þar
togaði alla tíð fast í hann. Það
urðu því ófáar ferðirnar sem
Óðinn, Bente og Ísak tóku sér
hingað. Í síðustu heimsókn sína
kom hann núna um páskana.
Útför hans fer fram frá
Hrunakirkju í Hrunamanna-
hreppi í dag, 3. júní 2014, og
hefst athöfnin kl. 15.
Amelia Åsengen, f.
4.7. 1989, dóttir
hennar er Alma
Åsengen, f.
30.2.2013 og b) Au-
rora Åsengen, f.
28.3. 1995.
Óðinn ólst upp í
Borgarnesi. Hann
fór ungur að vinna
með föður sínum
við smíðar en á
þeim tíma ráku for-
eldrar hans þar byggingar-
fyrirtæki. Þar lærði hann síðar
húsasmíðar. Hann tók meira-
próf, þungavinnuvélapróf og
meistarapróf í húsasmíði fylgdi í
kjölfarið nokkrum árum síðar.
Einnig lærði hann ýmis handtök
í skúrnum hjá Ásbirni afa sín-
um, en þeir voru miklir félagar.
Óðinn kynntist fyrri konu sinni í
Borgarnesi og þar fæddist Erna.
Síðar lá leiðin til Reykjavíkur
þar sem hann hóf nám í bygg-
ingatæknifræði við Tækniskóla
Íslands. Á námsárunum í
Reykjavík fæddist Ása. Að námi
loknu hóf Óðinn störf hjá Límtré
og fluttist fjölskyldan í Hruna-
mannahrepp. Nokkrum árum
síðar festu hjónin kaup á jörð-
Elsku pabbi minn. Lífið er
hverfult og óútreiknanleiki þess
minnir mann á að ekki er gott að
leggjast ósáttur til hvílu að kveldi.
Ég átti yfirleitt yngstu foreldr-
ana, mér finnst svo ótrúlega stutt
síðan ég sagði vinkonum mínum
að pabbi og mamma væru 23 ára.
Það voru góðir dagar, við á Fram-
nesveginum, þú í námi og mamma
prjónandi lopapeysur dagana
langa með Ásu pínulitla. Á tylli-
dögum og yfir hátíðar brunuðum
við í Borgarfjörðinn, ýmist til
ömmu og afa í Borgarnesi eða
ömmu og afa á Dýrastöðum –
brennt fyrir fjörð í orðsins fyllstu
merkingu. Syngjandi, að sjálf-
sögðu.
Eftir svolítið flakk innan borg-
armarkanna bauðst þér vinna í
sunnlensku sveitinni okkar fögru,
þá nýútskrifuðum tæknifræðingi.
Lífið varð ein sæla á svipstundu,
mér fannst ég vera stödd í ævin-
týralandi æskunnar. Hvergi hefði
ég heldur viljað fá að alast upp en
einmitt á þessum stað. Það á ég
þér að þakka og svo ótalmargt
annað ef út í það er farið. Útreið-
artúrar á löngum sumarkvöldum,
skúffukaka og mjólk í kvöldkaffi
og langar samræður sem inni-
héldu undantekningarlaust vísna-
gerð sem ekki var alltaf jafngáfu-
leg.
Hestamennskuna gafstu mér
færi á að stunda, hestasjúkri smá-
stelpunni, og sást til þess að ég
eignaðist almennilegan reiðskjóta
undir rassinn. Og þegar í Miðfellið
okkar var komið var hesta-
mennskan orðin stór partur af lífi
okkar allra í fjölskyldunni.
Grandalausri fannst mér að þetta
fyrirkomulag myndi vara ævina á
enda, til ykkar mömmu í Miðfellið
myndi ég koma þar til við öll
myndum sennilega tékka okkur
inn á dvalarheimili fyrir aldraða,
því það voru jú ekki nema 17 ár á
milli okkar.
Það varð þó ekki svo. Við fórum
hvort í sína áttina, ég og þú, eftir
stutt stopp í höfuðborginni, ég til
baka á æskustöðvarnar austan
fjalls en þú til Noregs. Það var erf-
itt að sjá á eftir þér, þú varst svo
mikill Íslendingur, elskaðir land
og þjóð, náttúruna og allra mest
hálendi Íslands sem dró þig að sér
eins og segulstál. Það er sárt að
þurfa að kveðja, alltof ungan, hlát-
urmildan, kraftmikinn, kröfuharð-
an, duglegan en umfram allt góð-
an og hlýjan mann – þig pabbi
minn.
Nú ertu kominn aftur í sunn-
lensku sveitina fögru – ég hefði
kosið endurkomuna á annan hátt,
þú efalaust líka, en þessum hlut-
um ráðum við víst ekki þótt stíf og
ákveðin séum.
Hver vegur að heiman er veg-
urinn heim.
Hvíl í friði.
Þín
Erna.
Elsku pabbi. Margskonar til-
finningar herja á hugann nú þegar
þú hefur svo snögglega verið tek-
inn í burtu. Reiði, skilningsleysi,
vanmáttarkennd, sorg, söknuður
og margar fleira. Ég ákvað þó að
velja þakklætið. Ég á þér svo
margt að þakka. Fyrstu minning-
arnar sem skjóta upp kollinum eru
tengdar söng. Þú varst sísyngj-
andi og ég varla talandi þegar ég
var farin að taka undir. Hvort sem
það voru kórlög Tækniskólakórs-
ins eða The Pogues eða eitthvað
þar á milli, ég söng með. Og í bíln-
um var sungið! Þú, ég og Erna
sáum um sönginn, mamma sá um
að rétt væri farið með textana. Af-
mælisdiktur Þórbergs var í sér-
stöku uppáhaldi hjá okkur, ég
man ekki eftir mér öðruvísi en
syngjandi það lag. Hestabakterí-
an heltók þig í Miðfelli og þú smit-
aðir alla fjölskylduna. Ég var bara
níu ára þegar þið tókuð mig með í
ferð inn að Arnarfelli, það er
nokkuð sem gleymist ekki. Takk
fyrir stundirnar óteljandi sem við
áttum saman á útreiðum, í hesta-
ferðum og öðru hrossastússi. Þú
leyfðir mér alltaf að dröslast með
þér þegar þú varst að vinna heima.
Fátt var betra en vera með þér að
girða, pípuleggja, múra veggi eða
vera handlangari hjá þér í hvers
konar smíðavinnu. Það var sama
hver verkefnin voru; ekkert var
svo flókið að þú fyndir ekki lausn á
því. Þú varst alltaf fús að kenna
mér hitt og þetta. Ég var sérstak-
lega stolt þegar þú kenndir mér á
rennibekkinn. Síðar stóð ég oft við
hann þegar þú varst að smíða eitt-
hvað á verkstæðinu. Þú lagðir líka
áherslu á það að við systur yrðum
sjálfstæðar og duglegar. Mér
fannst þú hálfósanngjarn þegar
þú rakst mig til að sigrast á óör-
yggi, gera hlutina sjálf í staðinn
fyrir að hanga í buxnaskálminni
ykkar mömmu. Í dag er ég þér
þakklát fyrir það. Svo var það
hláturinn þinn. Hann var svo smit-
andi að örgustu fýlupúkar gátu
ekki staðist að lyfta að minnsta
kosti öðru munnvikinu. Svo fluttir
þú til Noregs og samverustund-
irnar urðu færri, en góðar. Það var
gott sumar, sumarið sem við Ey-
þór komum til þín og unnum í
Kongsvinger. Þar bættust við
góðar minningar, í formi skógar-
höggs, hestastúss og samræðna
við útiarininn, gjarnan með góða
norska spekepylsu og sjálfskeið-
ung við höndina. Ég vil þakka þér
fyrir dásamlegan tíma sem við
fjölskyldan áttum með ykkur í
Kongsvinger í haust. Það var svo
gaman að koma til ykkar í fallega
húsið þar sem handbragðið þitt er
svo afgerandi alls staðar.
Að koma í íbúðina í Arvika þar
sem þið nutuð þess svo að vera. Að
finna að þrátt fyrir að þú hefðir átt
þína erfiðu tíma hafði Bente hjálp-
að þér í gegnum þá og sjá að loks
brosti lífið við þér. Þessi ómetan-
legi tími verður varðveittur í
hjörtum okkar. Takk fyrir stuðn-
inginn, jákvæðni og gleði þegar ég
sagði þér að von væri á tvíburun-
um. Ég sagði að þitt hlutverk væri
að benda mér á að þetta væri frá-
bært og yrði ekkert mál. Þú hlóst
bara og stóðst þína plikt allt til síð-
asta dags. Takk fyrir öll samtölin
frá þeim tíma. Að síðustu vil ég
þakka þér samveruna um
páskana, þótt stutt væri. Við vor-
um á leið til Englands og við
kvöddumst með þeim orðum að
við sæjumst nú í sumar, öðrum
hvorum megin við komu tvíbur-
anna. Bara að ég hefði faðmað þig
aðeins fastar þá. Elsku pabbi,
takk fyrir allt.
Þín
Ása.
Fyrstu kynni mín af tengda-
pabba voru trúlega með öðrum
hætti en alla jafna gerist. Óðinn
flutti ásamt fjölskyldu sinni á
neðri hæðina hjá foreldrum mín-
um í Hvammi árið 1985. Fljótlega
kom í ljós áhugi hans og annarra á
heimilinu á að halda hross og inn-
réttaði hann tvo bása í hesthúsinu
í Hvammi þar sem þau Hvítár-
valla-Skotta og Breki bjuggu eftir
það. Alltaf var hann boðinn og bú-
inn að hjálpa til við hin ýmsu við-
vik þegar til hans var leitað frá
smíðum til stærðfræðikennslu.
Þau Óðinn og Gunna festu kaup á
Miðfelli 2 árið 1988. Það var fátítt
þá að fólk keypti sér jörð án þess
að búa þar með hefðbundinn bú-
skap. Ég er ekki frá því að þarna
hafi verið kominn fyrsti hobbý-
bóndinn í Hrunamannahreppi og
þótt víðar væri leitað. Nokkrum
árum seinna gerist það að heima-
sætan í Miðfelli dregur mig á tálar
og var það við manninn mælt að
mér var ávallt vel tekið á þeim
bænum. Tókum við Óðinn þar upp
þráðinn við ýmislegt hestabrall.
Eitt sumar starfaði ég hjá Óðni við
ýmis smíðastörf. Einna eftir-
minnilegast frá þeim tíma eru
endurbætur á Hrepphólakirkju.
Um sl. páska fór ég með Halldóri
mínum að lesa og hlýða á lestur
Passíusálma þar. Eitt andartak
gleymdi ég mér við að hlýða á
þjáningar Krists á krossinum og
fór að virða fyrir mér gluggana
sem Óðinn hafði smíðað vorið
1994. Þegar grannt er skoðað má
greina tannaför Breka gamla,
hestsins hennar Ernu, á gluggun-
um. Þegar smíðin var á lokametr-
unum á verkstæðinu í Miðfelli
ákvað klárinn að taka út smíðina
og fór inn á verkstæðið þar sem
búið var að leggja alla gluggana á
búkka út um öll gólf, glerja þá og
mála. Tók hann nokkrar bragð-
prufur af þeim en lét það duga og
gekk út aftur. Á einhvern ótrúleg-
an hátt varð ekki meira tjón af
þessu uppátæki klársins og voru
sumir á því að æðri máttarvöld
hefðu komið að málum þarna. Eitt
atvik frá fyrstu búskaparárum
okkar Ernu í Reykjavík er eftir-
minnilegt sem lýsti Óðni hvað
best. Einn föstudagseftirmiðdag
er ég kom heim úr skóla þá liggur
tengdapabbi á hnjánum í forstof-
unni að leggja flísar. Þá höfðu þau
feðgin fundið þessar fínu flísar til
að skella á forstofuna. Aðeins
stækkaði verkið og áður en helgin
var liðin var öll íbúðin flísalögð.
Þannig var hann alltaf til í að
hjálpa og fórna tíma sínum ef með
þurfti.
Í kjölfar skilnaðar ákvað Óðinn
að hefja nýtt líf í Noregi. Sam-
verustundum fækkaði við þennan
breytta ráðahag. Eitt sumar kom
hann til okkar og dvaldist um
nokkurt skeið og við tókum til við
smíðar á palli sem hafði staðið til
nokkuð lengi að klára. Eftir þá
heimsókn mátti manni ljóst vera
að hlutirnir voru ekki eins og þeir
höfðu áður verið, eitthvað vantaði
án þess að hægt væri að festa
hönd á því. Eftir ferð okkar Ernu
til Noregs nú í vor varð manni
endanlega ljóst hversu ólíku lífi
við lifðum hin seinni ár, í tveimur
ólíkum heimum. En í dag verður
hann lagður til hinstu hvílu í okkar
heimi.
Minning mín af tengdapabba er
af hjálpfúsum vinnuþjarki sem sá
ekki vandamál heldur verkefni til
að leysa.
Blessuð sé minning Óðins, hvíl í
friði.
Helgi Kjartansson.
Elsku besti tengdapabbi. Núna
ertu farinn frá okkur, fyrr og
óvæntar en mér þykir sanngjarnt.
Þú áttir svo mikið eftir og svo
margt sem við áttum eftir að gera
með þér. Svona getur lífið oft verið
ósanngjarnt.
Það eru svo margar minning-
arnar sem skjóta upp kollinum
þegar ég fer hugsa um hvar og
hvenær leiðir okkar lágu saman.
Við Ása byrjuðum náttúrlega svo
ung að vera saman að það má
segja að hluta af uppvaxtarárum
mínum hafi ég eytt með þér. Þú
varst ansi fljótur að taka „gæj-
ann“, eins og þú kallaðir mig víst
fyrst, inn í fjölskylduna.
Þótt þú hafir fljótlega flutt út til
Óðinn
Sigurgeirsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi.
Því miður hitti ég þig
ekki nógu oft, en þegar ég
hitti þig varst þú mér ekk-
ert nema hlýr og góður. Ég
var svo heppinn að fá að
heimsækja þig til Noregs,
og mun ég aldrei gleyma
þeirri ferð. Þegar við fórum
saman að veiða og svo
margt fleira. En nú ertu því
miður farinn og á ég ekkert
nema góðar minningar um
þig. Þær mun ég alltaf
geyma.
Kjartan Helgason.
Elsku afi Óðinn. Megi
guð og englarnir geyma
þig. Við munum alltaf
minnast þín.
Halldór Fjalar
og Þórey Þula.
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
ALLAR SKREYTINGAR UNNAR
AF FAGMÖNNUM
✝
Útför elsku dóttur okkar, systur, unnustu og
barnabarns,
TINNU INGÓLFSDÓTTUR,
verður gerð frá Akureyrarkirkju föstudaginn
6. júní kl. 13.30.
Inga Vala Jónsdóttir, Ingólfur Samúelsson,
Steinar, Logi og Ragnhildur Ingólfsbörn,
Kristján Helgi Hjartarson,
Sólveig Guðmundsdóttir,
Ragnhildur Ingólfsdóttir, Samúel Jóhannsson.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
ELLERT BJÖRN SKÚLASON
verktaki,
Bergási 11,
Reykjanesbæ,
lést mánudaginn 26. maí á Landspítalanum
í Fossvogi.
Útförin fer fram frá Ytri-Njarðvíkurkirkju
miðvikudaginn 4. júní kl. 14.00.
Elín Guðnadóttir,
Elínborg Ellertsdóttir, Bjarne P. Svendsen,
Vigdís Ellertsdóttir,
Björn Viðar Ellertsson, Helena Guðjónsdóttir,
Ómar Ellertsson, Árni Kr. Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Yndislegi maðurinn minn, pabbi okkar,
tengdapabbi, afi, langafi og bróðir,
BERGMUNDUR ÖGMUNDSSON
skipstjóri og útgerðarmaður
í Ólafsvík,
sem andaðist miðvikudaginn 21. maí á
dvalarheimilinu Jaðri í Ólafsvík verður jarð-
sunginn frá Ólafsvíkurkirkju miðvikudaginn
4. júní kl. 14.00.
Sigríður Þóra Eggertsdóttir,
Þórdís Bergmundsdóttir, Elvar Guðvin Kristinsson,
Elsa S. Bergmundsdóttir, Aðalsteinn Snæbjörnsson,
Bergmundur Elvarsson, Sunna Kristinsdóttir,
Jóhann Ögri Elvarsson, Rut Helgadóttir,
Snæbjörn Aðalsteinsson, Guðrún Magnea Magnúsdóttir,
Hólmkell Leó Aðalsteinsson,
Sindri Már, Darri, Patricia, Máni
og systkini hins látna.
✝
Okkar ástkæri,
EMIL JÓN BJÖRNSSON,
lést í Svíþjóð mánudaginn 28. apríl.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 6. júní klukkan 10.30.
Björn Erlendsson, Lilja Jónsdóttir,
Sólveig Eva Björnsdóttir, Samúel Björn Sólveigarson,
Dagný Hrund Björnsdóttir, Arnþór Brynjarsson,
Alma Kristín Björnsdóttir,
Sólveig Guðmundsdóttir,
Árný Bjarnadóttir.
✝
Okkar ástkæra
VALDÍS HALLDÓRSDÓTTIR,
áður Kvisthaga 27,
Reykjavík,
og Lækjarbrún 8,
Hveragerði,
lést þriðjudaginn 27. maí á hjúkrunar-
heimilinu Hömrum, Mosfellsbæ.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn
4. júní kl. 15.00.
Hjördís Halldórsdóttir og fjölskylda.
Börn Gunnars Eggertssonar og fjölskyldur þeirra.