Morgunblaðið - 16.06.2014, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. JÚNÍ 2014
✝ TrúmannKristiansen
var fæddur á Seyð-
isfirði á nýársdag
árið 1928. Hann
andaðist á hjúkr-
unardeild Hrafn-
istu í Hafnarfirði
31. maí 2014. Trú-
mann var yngsta
barn hjónanna
Mattíu Þóru
Þórðardóttur, f.
1883, d. 1967, frá Haga í Holt-
um í Rangárþingi, og Jentofts
Kornelíusar Kristiansen, f.
1879, d. 1943, frá Narvík í Nor-
egi. Systkini Trúmanns voru
þau Klara, hárgreiðslumeistari,
f. 1910, d. 1987, Gústaf Rolf,
pípulagningameistari, f. 1915,
d. 1991, kvæntur Bergþóru
Pálsdóttur, d. 1979, Selma, leik-
fimikennari, f. 1917, d. 2004,
gift Jóni A. Jóhannessyni, d.
1995, og Baldur Ingolf, pípu-
lagningameistari, f. 1919, d.
1975, kvæntur Steinunni Kristi-
ansen, d. 2013.
Mattía Þóra flutti til Reykja-
víkur eftir að Jentoft lést en þá
var Trúmann 15 ára og bjó enn
í foreldrahúsum.
Trúmann kvæntist í maí 1950
eftirlifandi eiginkonu sinni
Birnu Frímannsdóttur, f. 4. jan-
Harðarbörn. Trúmann og Birna
réðu sig til starfa við Hvols-
skóla sem þá var barnaskóli
Hvolhrepps í Rangárvallasýslu,
hann sem skólastjóri og hún
sem kennari. Þar störfuðu þau
við góðan orðstír fram til ársins
1972 og byggðu á þeim tíma
upp heildstæðan grunnskóla
með barna- og unglingadeild
sem margir hreppar í Rangár-
vallasýslu áttu hlutdeild í. Árið
1972 fluttu þau hjónin til
Hveragerðis þar sem Trúmann
varð skólastjóri barnaskólans
en Birna kenndi við þann sama
skóla, allt til þess að hann fór á
eftirlaun 1991. Á Hvolsvelli
hafði Trúmann unnið við og
byggt upp gott héraðsbókasafn,
hann tók þráðinn upp að nýju í
Hveragerði og vann á bókasafni
bæjarins um tíu ára skeið í
hlutastarfi.
Árið 2001 fluttu þau Trú-
mann og Birna sig um set á ný,
að þessu sinni til Kópavogs,
ekki síst til þess að geta verið
nær börnum sínum og barna-
börnum sem þá bjuggu flest á
höfuðborgarsvæðinu. Heilsan
var farin að gefa sig 2011 þeg-
ar þau fluttu á hjúkrunar- og
dvalarheimilið Hrafnistu, fyrsta
árið við Brúnaveg í Reykjavík
en síðan 2012 bjuggu þau hjón í
íbúð á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Trúmann Kristiansen verður
jarðsunginn frá Kópavogs-
kirkju, mánudaginn 16. júní
2014, og hefst athöfnin klukkan
15. Jarðsett verður í Kópavogs-
kirkjugarði.
úar 1931, en þau
luku bæði kennara-
prófi frá Kennara-
skóla Íslands það
sama vor. Þau
eignuðust fjögur
börn. Elstur er
Matthías Már,
kennari og þýð-
andi, f. 18. 11.
1950. Kona hans er
Heidi Strand,
myndlistarmaður,
f. 6. 3. 1953. Þau eiga Önnu
Lindu, Atla Þór og Braga Má.
Eiginkona Braga Más er Kristín
Vala Breiðfjörð og eiga þau
tvær dætur, Heklu Himinbjörgu
og Kötlu Bergþóru. Ragnheið-
ur, vinnumarkaðsfræðingur, er
fædd 16. 2. 1952. Eldri dóttir
hennar er Guðrún Kristins-
dóttir, gift Philippe Urfalino og
eiga þau tvíburadætur, Freyju
og Bryndísi. Yngri dóttirin er
Camilla Mirja Björnsdóttir, gift
Pontusi Degsell, og eiga þau
tvö börn, Simon og Emmy. Mál-
fríður Klara arkitekt er fædd
11. 6. 1956, gift Sigurði Reyni
Gíslasyni, doktor í jarðefna-
fræði og eiga þau tvíburana
Önnu Diljá og Birni Jón. Yngst
er svo Kolbrún hjúkrunarfræð-
ingur, f. 3. 3. 1967, og á hún tvö
börn, Trúmann og Auði Ýr
Á kveðjustund koma margar
minningar og myndbrot upp í
hugann. Samleið okkar tengda-
pabba hófst eitt snjóríkt vetr-
arkvöld á Hvolsvelli þann 29.
janúar 1972 og lauk á Hrafnistu
í Hafnarfirði, 31. maí sl. Fyrstu
kynni mín af Trúmanni eftir að
við komum með rútunni austur
eru einn af dýrgripum minning-
anna. Mér fannst ég vera svo
velkomin. Trúmann og fjöl-
skylda tóku svo fallega á móti
mér og hef ég verið ein af fjöl-
skyldunni síðan þá. Hálfu ári
seinna varð hann svo tengda-
pabbi minn.
Tengdapabbi sýndi mér Suð-
urland, hann notaði skemmti-
legar myndlíkingar til að út-
skýra fyrirbæri í íslenskri
náttúru og þá kom húmorinn
oft fram. Trúmann leiðbeindi
okkur og studdi. Hann gat ver-
ið mjög stríðinn og stundum
fannst mér hann aðeins of
ákveðinn. Fallegustu minning-
arnar um hann tengjast sum-
arbústaðnum Bakkaseli við
Þingvallavatn með veiðiferðum
á daginn og kvöldvökum í
skemmtilegum félagsskap
marga á kvöldin. Þar var ekk-
ert rafmagn og við nutum
bjartra sumarnótta.
Fyrir Atla okkar var hann
„afi á báti“ og afi á báti átti sér
tvífara í baðleikfangasafni
drengsins.
Trúmann hefði mjög gaman
af tónlist og átti stórt plötusafn.
Minnisstætt var að vakna
snemma morguns við klassíska
tónlist þegar við vorum í heim-
sókn á Hvolsvelli og í Hvera-
gerði.
Ég sá óperu í fyrsta sinn
þegar Trúmann bauð okkur á Il
Trovatore í Kaupmannahöfn á
meðan hann og Birna voru þar í
námsleyfi á áttunda áratugnum.
Ég komst á bragðið og síðan
hafa óperuferðir mínar verið
óteljandi.
Trúmann heimsótti okkur
tvisvar á meðan við bjuggum í
Þrándheimi og hann kom líka
þegar við bjuggum í Danmörku.
Hann var svo fróðleiksfús og
spurði mig mikið um staðarheiti
í Þrændalögum og merkingu
þeirra. Ég hafði ekki verið mik-
ið að pæla í þeim áður en hef
gert það síðan.
Við ræddum oft um lífið og
tilveruna og mér er það alltaf
minnistætt sem hann sagði við
mig, þá tvítuga stúlkuna: „Mað-
ur á aldrei að gera meiri kröfur
til annarra en sjálfs sín.“ Það
hefur verið eitt af því sem ég
hef síðan reynt að taka mér til
fyrirmyndar.
Minningin um kæran tengda-
föður mun lifa, takk fyrir mig
og takk fyrir allt.
Hvíl í friði.
Heidi.
„Áðan flugu tveir svanir
austuryfir. Veröldin er einsog
svið þar sem alt er í haginn bú-
ið undir mikinn saungleik:
bjarkarilmur í Þingvallahrauni,
kylja af Súlutindum, purpura-
logn á Esjuhimni, bláminn
djúpur og kaldur yfir Skjald-
breið; en það kvöldar ekki meir;
náttleysa og andvaka í öllum
áttum.“ Þessi upphafsorð Vef-
arans mikla frá Kasmír gætu
átt við Bakkasel í Hagavík við
Þingvallavatn þar sem Trú-
mann tengdapabbi fetar sig nið-
ur Hagavíkurhraunið í báta-
skýlið til að gera sjóklárt fyrir
morguninn. Veiðibúrin hreinsuð
og sett um borð í stóra bátinn,
sem liggur í sleða á járnbrauta-
teinum, dyttað að stöngum og
veiðihjólum, stolist til að reykja
„eina litla sígarettu kennda við
Fíl“ – þótt hann væri hættur
fyrir mörgum árum – og í lokin;
hálfum bolla af bensíni hellt á
vatnsdæluna og hún dregin í
gang. Þessi hálfi bolli af milljón
ára gamalli sólarorku lyfti
nægu vatni fyrir meira en 20
gesti upp í hús um 30 m ofar.
Staðreynd sem vakti áhuga
margra unglinga í Bakkaseli á
lögmálinu um varðveislu ork-
unnar.
Morguninn eftir var Trú-
mann horfinn út á Þingvalla-
vatn, stundum einn en oftast í
félagi við Sissu og Friðbjörn og
eitthvað af yngra fólkinu. Hann
sagði að þessar stundir kölluð-
ust á við æskuárin á Seyðisfirði
þar sem hann átti bát og lagði
stoltur fisk á borð. Ein eftir-
minnilegasta stund mín með
Trúmanni var úti á stórbleikj-
umiðum. Við vorum á litla bátn-
um og lágum við stjóra. Það var
áttleysa, of mikil sól og bleikjan
gaf sig ekki. Við drógum inn
flugurnar og fórum að spjalla.
Þá heyrðum við veikan nið og
það hreyfði aðeins vind; skúr
kom suður eftir vatninu og skall
á okkur. Á eftir datt á dúna-
logn. „Nú köstum við“ – og
skömmu síðar voru tvær stór-
bleikjur komnar í búr. Börnin
okkar náðu að kynnast afa sín-
um í Bakkaseli, hann setti lif-
andi murtur í fötu í botn báts-
ins svo þau gætu leikið sér á
meðan eldra fólkið veiddi. Að
lokinni sjóferð baðaði Birna
amma tvíburana; Önnu og
Birni, í stóra vaskinum í eld-
húsinu þar sem stórbleikjan var
oftast þvegin. Þetta voru sæl-
ustundir – Bakkaselsstundir.
Trúmann stjórnaði fleiru en
báti, hann var skólastjóri
barna- og gagnfræðaskóla,
fyrst á Hvolsvelli og síðar í
Hveragerði. Þau ungu hjónin,
Birna og Trúmann, byggðu upp
skólann á Hvolsvelli og var afar
kært með þeim og Hvolhrepp-
ingum. Í Hveragerði keyptu
þau fokhelt raðhús sem Trú-
mann innréttaði haganlega og
hann braut land til ræktunar
langt út í óræktina. Hann tíndi
grös í löngum gönguferðum sín-
um, þurrkaði og sendi okkur,
stundum með leiðbeiningum um
lækningamátt þeirra, eða hvort
þær hentuðu með fiskinum eða
lambakjötinu.
Á efri árum fluttu þau í
Kópavoginn, og saknaði Trú-
mann alltaf garðholunnar sinn-
ar í Hveragerði. Hægt og bít-
andi sótti ellin á og dó hann
saddur lífdaga á Hrafnistu í
Hafnarfirði, „skipstjórinn“ frá
Seyðisfirði og Bakkaseli. Ég er
þakklátur fyrir árin sem við
„sigldum“ sama.
Taormina, Sikiley, 31. maí
2014,
Sigurður Reynir Gíslason.
Endurminningin merlar æ
í mánasilfri hvað sem var,
yfir hið liðna bregður blæ
blikandi fjarlægðar,
gleðina jafnar, sefar sorg;
svipþyrping
sækir þing
í sinnis hljóðri borg.
(Grímur Thomsen.)
Þakkir fyrir dýrmæta vin-
áttu, ótal veiðiferðir á Vatninu
og dvölina í Bakkaseli.
Friðbjörn.
„Að kveldi gistir oss grátur
en gleði og söngur að morgni.“
Sálm. 30.6. Okkur er ætlað mis-
munandi hlutverk í lífinu. Trú-
manni Kristiansen var ætlað
ævilangt uppeldishlutverk sem
hann rækti af mikilli alúð,
manngæsku og metnaði sem
skólastjóri. Ég minnist með
virðingu og þökk þess manns
sem hafði mikil áhrif á líf mitt
og þroska og fjölda annarra
barna. Hann og hans góða
kona, Birna Frímannsdóttir,
stýrðu Hvolsskóla á Hvolsvelli
um áraraðir og kenndu þar. Í
huga mínum er ótrúlegt hve
góðan skóla þessi sæmdarhjón
héldu, hve fjölbreytt námið var,
metnaðarfullt og starfið í raun
langt á undan samtíðinni, í
litlum fátækum sveitaskóla.
Auk hefðbundins náms kenndu
þau handavinnu, íþróttir, dans,
vélritun, framkomu og hvernig
ætti að umgangast náttúruna
svo fátt eitt sé nefnt. Ferðir í
sundkennslu í Skóga voru einn-
ig spennandi.
Við vorum ekki sérlega upp-
burðarmiklir vinirnir Helgi
Bjarnason, Ómar Óskarsson og
ég þegar við gengum saman
með hliðarskólatöskurnar upp
traðirnar að skólanum árið
1961. Við höfðum ekki sofið
mikið nóttina áður af spenningi
að komast í skóla. Systur mínar
höfðu átt skólatöskuna sem ég
var með, en þær nutu einnig
kennslu og uppeldis þeirra Trú-
manns og Birnu. Helgi vinur
minn var með nýtísku tösku
með mynd af Mikka mús, engir
Bítlar orðnir frægir en Andrés
önd og Mikki mús í hávegum
hafðir. Í gamla Hvolsskóla var
ekki talað mikið um skólastefn-
ur sem síðar ruddu sér til rúms.
Í mínum huga gekk skólastefna
þessara sæmdarhjóna út á „að
það væri leikur að læra“ og
voru flestar stundir gæðastund-
ir. Undantekningin var e.t.v.
þegar Trúmann var að siða
okkur til og sneri sér síðan til
veggjar þegar hann hafði náð
fullkomnum tökum á bekknum.
Ég hafði hann alltaf grunaðan
um að glotta þá við tönn. Ég
bar þetta síðar undir hann og
hann neitaði ekki. Í frítímanum
fengum við oft að vera í skól-
anum undir handleiðslu Trú-
manns og Birnu. Við spiluðum í
hljómsveit með trommu sem
gerð var í handavinnutíma hjá
Trúmanni, gítarspil sem Birna
hafði kennt okkur, árshátíðir
skólans sem ég sé enn í dýrð-
arljóma, hlutverk valin í takt
við getu nemenda og allir fengu
að vera með. Sjálfur varð ég
síðar kennari og reyndi að feta í
fótspor þessara góðu hjóna
meðal annars með því að sinna
félagsstarfi nemenda minna.
Fallegar minningar hrannast
upp. Þegar við minnumst skóla-
og uppeldisleiðtogans Trú-
manns Kristiansen, sem í lok
starfsævinnar var farinn að
kröftum, „þá gistir okkur ekki
lengur gráður, heldur gleði og
söngur að morgni“ í fallegri
minningu um einstakan uppal-
anda sem hefur haft svo mikil
áhrif á uppeldi margra á Hvols-
velli og í Hveragerði. Hvíl í
friði, gamli vinur. Samúðar-
kveðjur sendi ég Birnu Frí-
Trúmann
Kristiansen
✝ Guðríður Ey-rún Jónsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 22.
október 1936. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Grund 4.
júní 2014.
Hún var dóttir
hjónanna Guð-
rúnar Ágústu Guð-
mundsdóttur og
Jóns Bachmanns
Ólafssonar. Guðríður átti eina
systur, Ólöfu Soffíu Jóns-
dóttur.
Guðríður Eyrún giftist 22.
október 1954 eftirlifandi
manni sínum, Viggó Þorsteins-
Eyrún, látin. 3) Agnes, f. 21.
ágúst 1959, maki Júlíus Þór
Jónsson, f. 13. janúar 1956,
börn þeirra eru: Jón Þór, Mar-
grét Kristín, Viggó og Þórður
Ingi. 4) Salome Herdís, f. 27.
júlí 1962, maki Baldur Pét-
ursson, f. 11. janúar 1958,
börn þeirra eru: Davíð, Sig-
urður og Ólöf Guðrún. 5) Jón
Bachmann, f. 25. janúar 1967.
Guðríður ólst upp á Flateyri
og 18 ára fór hún í Húsmæðra-
skólann í Hveragerði 1954.
Þar kynntist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum, Viggó Þor-
steinssyni, og byrjuðu þau sinn
búskap í Hveragerði, 1970
fluttu þau síðan til Reykjavík-
ur, þar sem þau hafa búið síð-
an. Guðríður var mjög fjölhæf
kona og vann ýmis störf sam-
hliða húsmóðurstörfum.
Útför Guðríðar Eyrúnar
verður gerð frá Bústaðakirkju
í dag, 16. júní 2014, kl. 13.
syni, f. 7. janúar
1934. Hann var
sonur Agnar Sig-
fúsdóttur og Þor-
steins Georgs Jón-
assonar. Börn
Guðríðar Eyrúnar
og Viggós Þor-
steinssonar eru: 1)
Guðrún Ágústa, f.
7. apríl 1955, maki
Helgi Hólm Krist-
jánsson, f. 8. okt.
1951, börn þeirra eru: Krist-
jana, Birgitta og Jónas. 2)
Rannveig Rúna, f. 1. júlí 1957,
maki Gunnar Þórðarson, f. 17.
september 1945, dætur þeirra
eru: Unnur Guðný og Guðríður
Mamma og pabbi kynntust
þegar mamma fór í Húsmæðra-
skólann í Hveragerði. Þau giftu
sig, komu sér upp fallegu heimili í
Hveragerði og eignuðust fimm
börn; fjórar stelpur og einn strák.
Árið 1970 fluttu þau til Reykjavík-
ur, keyptu sér fallega íbúð á góð-
um stað í Ásgarði 75, þar sem var
stutt í leikskóla, barnaskóla,
gagnfræðaskóla og aðra þjónustu
sem hentaði fjölskyldunni mjög
vel. Á ég mjög góðar minningar
þaðan. Á seinni árum fluttu þau úr
Ásgarði í Grafarvoginn.
Mamma var alltaf mjög dugleg
og mikil fjölskyldukona og vann
hún hlutastarf hjá sjónvarpinu og
einnig saumaði hún gardínur fyrir
Vogue og prjónaði lopapeysur og
ýmislegt fleira, mikil kjarnakona,
fjölhæf og dugleg. Mamma fékk
heilablóðfall 36 ára og var þetta
mikið áfall, en hún var ákveðin í að
geta gengið og lifað eðlilegu lífi.
Með dugnaði sínum, jákvæðni og
bjartsýni kom hún sér á fætur og
horfði björtum augum fram á við.
Það var alltaf mjög stór hópur
hjá mömmu og pabba á aðfanga-
dagskvöld, jóladag og gamlárs-
kvöld. Mamma mótmælti því í
fyrstu þegar dæturnar töluðu um
að fara að taka við jólaboðunum,
það segir svo margt hvað hún
hafði gaman af því að halda fjöl-
skyldunni saman og gera vel. Þær
eru óteljandi góðu stundirnar sem
við höfum átt með ykkur innan-
lands sem utan eins og þegar þú
heimsóttir okkur fjölskylduna til
Brussel, við hoppuðum upp í lestir
og skoðuðum allt mögulegt, svo
sátum við í glampandi sól á þessu
fallega torgi, Grand Plaze, með
rauðvín og hlustuðum á trompet-
leikara, við höfum oft rifjað þetta
upp saman.
Þrátt fyrir veikindi þín sein-
ustu ár varstu ekkert mikið fyrir
það að kvarta og sýna vanlíðan
heldur vildir frekar hafa létta
lund í kring um þig og horfa björt-
um augum á næsta dag. Þú varst
umvafin ást og umhyggju og mik-
ið heimsótt á Grund þar sem þú
dvaldist seinustu fjögur árin í lífi
þínu, bundin við hjólastól, en hélst
áfram að gera þér léttan dag með
heimsóknum, bæjarferðum eða
ferðum heim, á þitt fallega heimili.
Á þessu ári hefðu Guðríður Ey-
rún og Viggó átt 60 ára
brúðkaupsafmæli.
Elsku mamma og tengda-
mamma, takk fyrir allt. Blessuð
sé minnig þín.
Hér þótt lífið endi,
rís það upp í Drottins dýrðarhendi.
(Matthías Jochumsson)
Salome og Baldur.
Elsku besta amma, við eigum
öll svo góðar og dýrmætar minn-
ingar um þig sem við eigum eftir
að varðveita að eilífu. Það var svo
gaman um jólín, áramótin og jafn-
vel bara þegar maður kíkti yfir í
stutta heimsókn. Sem barn hjól-
aði maður oft til að heimsækja
ömmu og afa og var ávallt tekið
svo vel á móti manni.
Þú einkenndist af svo mikilli já-
kvæðni, gleði og tókst lífinu svo
létt með bros á vör. Þú kenndir
manni þá mikilvægu lexíu að láta
ekkert hindra sig í lífinu. Við
munum aldrei eftir því að heyra
þig kvarta yfir hlutunum eða vera
í vondu skapi, sama hvað gekk á,
þú varst svo mikil hetja! Þú munt
alltaf eiga stað í hjörtum okkar og
þín verður sárt saknað. Takk fyrir
allt.
Hvíldu í friði elsku amma.
Davíð, Sigurður
og Ólöf Guðrún.
Ég kynntist Gurrý um vorið
1979, en hafði þá verið að dandal-
ast í kringum dóttur hennar
Agnesi frá útmánuðum. Gurrý
var ákveðinn persónuleiki, við átt-
um samleið í pólitík, trúðum á
frelsi og athafnir einstaklingsins.
Guðríður Eyrún kom frá Flateyri
við Önundarfjörð, fór suður eins
og margir, hennar val varð hús-
mæðraskólinn í Hveragerði. Þar
kynntist hún samferðamani sín-
um, Viggó Þorsteinssyni bifvéla-
virkja. Hann bjó í Hveragerði og
kom á Studebakernum upp að
skólanum í hauströkkrinu og lýsti
upp herbergi Gurrýjar, stúlkunn-
ar sem hann þráði. Uppi varð fót-
ur og fit, töffarinn kominn og hún
fór rúnt um plássið. Þeirra rúntur
varð lengri; þau giftu sig og
bjuggu í Hveragerði fram til 1970,
fluttu þá í höfuðstaðinn með fjór-
ar dömur og einn dreng í fartesk-
inu.
Glæsilegt par, síðar dundi
ógæfan yfir; Gurrý fær blóðtappa
aðeins 36 ára gömul, en starfaði
þá í mötuneyti sjónvarpsins, löm-
uð á öðrum helmingi líkamans
upp frá því. Fjölskyldan þjappað-
ist saman á sinn hátt og nú reyndi
mikið á ungar dæturnar sem tóku
við mörgum hlutum á heimilinu
ásamt útivinnandi föður.
Alltaf var gaman að hitta
tengdamóður, hún hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum,
hnyttin í tilsvörum sem kallaði
fram bros. Var ekkert feimin við
að tjá sig, röggsöm, vildi ekkert
vera að stoppa lengi við í heim-
sóknum og fór allra sinna ferða
meðan heilsan leyfði. Hafði yndi
af að ferðast um landið og erlend-
is líka. Sérstaklega eru mér
minnisstæð gamansöm gamlárs-
kvöld í Ásgarðinum, en þá átti
hún það til að spila á nikkuna ein-
hendis og munnhörpu gat hún
líka leikið á með, en eflaust hafði
hljómsveitarkappinn Viggó
kennt henni.
Gurrý var hreinlynd og ósér-
hlífin og bar ekki vandamál sín á
torg, og þótt líkaminn hefði löngu
gefið sig var hugurinn í topp-
standi. Hitti hana vestur á Grund
Guðríður Eyrún
Jónsdóttir