Morgunblaðið - 27.06.2014, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JÚNÍ 2014
✝ GeirlaugurJónsson, bók-
bindari í Reykjavík,
fæddist á Sauð-
árkróki 29.3. 1932.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 16. júní 2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Jón Þ.
Björnsson, f. 15.8.
1882, d. 21.8. 1964
frá Veðramóti í
Gönguskörðum, skólastjóri á
Sauðárkróki, og Geirlaug Jó-
hannesdóttir, f. 28.8. 1892, d.
6.4. 1932 frá Hólum í Eyjafirði.
Stjúpmóðir Geirlaugs var Rósa
Stefánsdóttir, f. 10.10. 1895, d.
14.7.1993. Systkini Geirlaugs
eru: Stefán, f. 1913, d. 1989, Jó-
hanna Margrét, f. 1915, d. 1985,
Þorbjörg, f. 1917, d. 2005, Sig-
urgeir, f. 1918, d. 1996, Björn, f.
1920, d. 1995, Ragnheiður Lilja,
f. 1923, d. 2013, Gyða, f. 1924, d.
2011 og Ólína Ragnheiður, f.
1929. Fóstursystir Geirlaugs er
Geirlaug Björnsdóttir, f. 1939.
Geirlaugur kvæntist 7.6. 1958
Jóhönnu Jóhannsdóttur, f. 22.10.
1922 á Akureyri, d. 5.7. 2010.
Foreldrar hennar voru hjónin
Jóhann Friðgeir Steinsson, tré-
smíðameistari á Akureyri, f. á
Ytri-Kálfsskinni á Árskógs-
strönd 4.11. 1892, d. 18.7. 1973
og Sigríður Guðbjörg Jóhanns-
dóttir, f. á Siglunesi 19.11. 1894,
d. 19.2. 1962. Geirlaugur og Jó-
hanna eignuðust
tvær dætur. 1)
Hrönn, f. 11.9. 1959,
fiðluleikari og flug-
freyja í Reykjavík.
Barn hennar með
Ómari Hallssyni, f.
17.3. 1948, veitinga-
manni í Bandaríkj-
unum, er Freyr, f.
11.1. 1987, deild-
arstjóri í Reykjavík.
2) Sigríður Hulda, f.
9.4. 1963, píanóleikari og tónlist-
arkennari, gift Paulo Weglinski,
f. 3.11. 1959 tónlistarmanni.
Börn þeirra eru: Þór Weglinski,
f. 11.4. 1989, háskólanemi, og
Jóhanna Weglinski, f. 2.9. 1991,
háskólnemi. Þau eru búsett í Rio
de Janeiro, Brasilíu.
Geirlaugur ólst upp á Sauðár-
króki þar sem hann lauk hefð-
bundinni skólagöngu. Að henni
lokinni fór hann til Reykjavíkur
og stundaði bókbandsnám í Iðn-
skólanum þar. Að námi loknu
hóf hann störf í Prentsmiðjunni
Eddu og starfaði víðar við iðn
sína. Meistari varð hann árið
1978. Iðn sína rækti hann af
samviskusemi og virðingu eins
og honum var einkar vel lagið í
lífi sínu öllu. Síðustu árin dvaldi
Geirlaugur á Hrafnistu í Reykja-
vík.
Útför Geirlaugs verður gerð
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 27. júní 2014, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku pabbi minn.
Nú hefur þú kvatt okkur. Þú
gerðir það með stæl. Dast og
handleggsbraust þig, síðar þann
dag kom í ljós að þú varst líka
mjaðmargrindarbrotinn. Þegar
aðgerð átti að hefjast kvaddir þú.
Þetta kom okkur dálítið í opna
skjöldu, en við trúum því að
mamma hafi tekið glöð á móti þér,
með vöfflum og rjóma.
Þú varst vandaður og góður
maður sem aldrei gerði flugu
mein, hvað þá mönnum. Eftir lifa
góðar minningar um þig. Ljúfling-
inn hann pabba minn. Á hverju
kvöldi settist þú á rúmstokkinn
hjá mér, byrjaðir gjarnan á því að
fallbeygja með mér ýmis nafnorð,
s.s. hestur um hest, svo straukst
þú um kollinn minn og fórst með
bænir, Vertu Guð faðir faðir minn,
Vertu yfir og allt um kring og svo
faðirvorið.
Seinna gerðir þú þetta sama
með honum Frey mínum, alltaf
þegar hann var næturgestur ykk-
ar. Þú hafðir gott vald á íslenskri
tungu og þér var annt um að við
töluðum vandað mál. Skólastjóra-
sonurinn.
Jólatrjáakaupin voru ævintýra-
ferðir. Við Hulda vildum stórt tré.
Enginn bíll á heimilinu og þú
barst þetta á bakinu upp allan
Grensásveginn. Dæturnar með að
sjálfsögðu, við fengum hlutverk,
það var að halda undir fótinn.
Ég á eftir að sakna þín, pabbi
minn. Mikið. Við vorum fastur,
daglegur punktur hvort í lífi ann-
ars. En þú sagðir eitt sinn við mig
að þú myndir fara á betri stað og
ég ætla að trúa því. Nú ert þú með
mömmu á himnum, í tertum og
fínheitum.
Bless, pabbi minn, og takk fyrir
allt.
Ég elska þig.
Þín
Hrönn.
Við keyrum norður á Sauðár-
krók, sumarið 2011. Þegar nær
dregur bænum er eins og faðir
minn sé dreginn upp úr minnis-
leysi því sem bagaði hann á efri
árunum. Hann byrjar að nefna
bóndabæi, rifja upp og muna
kennileiti báðum megin vegar.
Það er eins og hann, aldraður
maðurinn, sé kominn aftur í tíðina
og sé orðinn aftur að móðurlausa
ljóshærða hnokkanum með dökku
tindrandi augun. Með þessu
augnaráði vann drengurinn hjörtu
bæjarbúa og bjó sér til mæður í
hinum ýmsu húsum bæjarins.
Löngu eftir að hann var kominn til
Reykjavíkur og hafði fest þar ræt-
ur með Jóhönnu sinni og okkur
Hrönn, skein sólin yfir Tindastól
ennþá í huga hans.
Í öðru ferðalagi, árið 1992, fór
Geirlaugur til Ríó de Janeiro til að
heimsækja okkur og í þeirri ferð
vann hann sér orðstír fyrir það að
tala óspart á íslensku við innlenda.
Hann tók upp þetta ráð því hann
talaði næstum enga ensku og alls
enga portúgölsku en langaði að tjá
sig. Fólk náttúrlega skildi ekkert í
íslenskunni hans, þó af vandaða
taginu væri, en fólk skildi góðvild-
ina sem streymdi frá honum.
Þetta var Geirlaugur í hnotskurn.
Með tifandi augum sínum og gull-
hjarta vann hann samúð fólks. All-
ir skildu tungumál hans. Góðvildin
var hans heimspeki og hún er al-
þjóðlegt tungumál.
Nú er ég komin til Íslands til að
kveðja pabba minn í hinsta sinn.
Lending á Leifsstöð eftir langt
ferðalag frá Brasilíu. Ég hef lagt
mörg slík ferðalög að baki og alltaf
hefur pabbi beðið mín eins og
traustur klettur, hlýr og elskandi.
Í þetta sinn er enginn Geirlaugur
til að faðma og fá hlýju frá. Þessi
stóri fallegi maður, með fallegu
brúnu augun og stóra virðulega
nefið, er farinn í sína síðustu ferð
til landsins góða, til endurfunda
við Jóhönnu sína.
Við fjölskylda hans í Ríó de Ja-
neiro munum geyma hann í hjört-
um okkar og hlýja okkur við minn-
inguna um göfugleika hans og
gæði.
Hulda, Paulo,
Þór og Jóhanna.
Afi minn.
Þrátt fyrir að mér finnist þú
hafa farið of fljótt frá okkur þá
veit ég að þú ert hvíldinni feginn,
farinn til ömmu í vöfflur og kaffi.
Flestar mínar minningar frá
yngri árum eru af Grensásvegin-
um, þegar ég var hjá þér og
ömmu. Beið ég oft spenntur út í
glugga í hádeginu og fylgdist með
strætisvögnunum sem keyrðu
framhjá svo hægt væri að láta
ömmu vita hvenær afi kæmi heim.
Með tímanum komst ég síðan að
því að amma vissi alveg hvenær
mætti búast við þér inn um dyrn-
ar. Hún heyrði nefnilega alltaf
þegar þú snýttir þér fyrir utan
húsið, áður en gengið var inn
stigaganginn. Þá var hægt að setj-
ast við matarborðið. Allt saman
eftir röð og reglu, eins og þú lifðir.
Já, þær eru margar minning-
arnar og sögur sem koma upp,
enda ófáar stundir sem við áttum
saman. Hins vegar er sú hlýja og
vinátta sem einkenndi okkar sam-
band mér efst í huga og er ég
þakklátur fyrir að hafa haft þig
mér við hlið.
Ég er sko vinur þinn.
Langbesti vinur þinn.
Gangi illa fyrir þér,
allt á skakk og skjön
hvert sem litið er.
Þá skaltu muna vísdómsorð frá mér
að ég er vinur þinn.
(Randy Newman)
Við brölluðum ýmislegt saman
og kenndir þú mér margt, allt
fram á þinn síðasta dag. Hluti sem
munu nýtast mér um ókomna
framtíð.
Mín síðustu orð til þín voru
„vertu sterkur, afi minn“. Það
varstu svo sannarlega, elsku afi
minn. Þú varst sterkur á þann veg
að kveðja okkur, fá hvíld og njóta
aftur samveru hennar ömmu.
Þinn
Freyr.
„Hvað hef ég að gera til Kaup-
mannahafnar?“
Í æsku minni var þessi setning
oft höfð eftir Geirlaugi móður-
bróður mínum, Gilla frænda. Fjöl-
skyldan hafði lagt að honum að
leggja land undir fót og fara utan
en fengið þessi viðbrögð. Geir-
laugur fór hvergi og enn hefur
enginn getað svarað þessari heim-
spekilegu spurningu. Hvað hefur
maður svo sem að gera til Kaup-
mannahafnar?
Gilli frændi var hluti af æsku
minni og uppeldi. Frændgarður-
inn var stór, samheldinn og veislu-
glaður. Þar voru kaffiveitingar
jafnan hafðar um hönd og meðlæti
nokkuð ótæpilegt. Líkaði okkur
unga fólkinu þessi háttur vel,
ómæld sætindi, rjómi, marens,
krem og súkkulaði. Hóp okkar
krakkanna fyllti Gilli í þessum
efnum og stundum ýmsum öðrum.
Gilli náði oft betra sambandi við
okkur ungviðið en aðrir fullorðnir
og fátt þótti honum betra en ræki-
legur kökuskammtur í góðum
kaffiselskap. Kankvís, brosmildur
og barngóður. Heill, einlægur og
vænn.
Geirlaugur Jónsson var lærður
bókbindari og vann í Prentsmiðj-
unni Eddu í Skuggasundi. Þegar
ungur drengur seldi Vísi var blað-
ið prentað í Eddu. Þangað fékk Óli
blaðasali að sækja blöðin beint,
framhjá afgreiðslunni. Fljótlega
komst ungi maðurinn í þann hóp. Í
Eddu hittumst við því, frændurn-
ir, nær daglega á þessum tíma,
þegar við blaðasalar biðum eftir
blöðunum úr prentvélinni. Urðum
við frændur nokkurs konar sam-
starfsmenn á þessum árum og
með okkur tókst góður vinskapur
sem entist alla tíð. Eftir að hann
lét af störfum við bókbandið batt
hann inn bækur fyrir mig af ein-
stakri natni og fagmennsku. Mér
er mikils virði að hafa fengið nær
allan Skírni í arf eftir móðurafa
minn, föður Geirlaugs, og eiga
Skírni nú innbundinn með hönd-
um Gilla frænda og handbragði.
Geirlaugur Jónsson er gott
dæmi um mann sem hafði ánægju
af lífinu, naut fjölskyldu sinnar og
vina án þess öll tilveran væri á tvö-
földum hraða. Hann lét bílprófið
eiga sig, fór sinna ferða á eigin vél-
arafli og horfði á lífið í gegnum
þykk og sterk gleraugu. Sú hóf-
semd og hæverska, yfirvegun og
rósemi sem honum fylgdi mætti
vera mörgum til eftirbreytni.
Hann heldur nú í einu langferðina
sem hann trúði á.
Samúðarkveðjur sendi ég
Hrönn, Huldu og öllum börnun-
um; ekki síst Frey sem reynst hef-
ur afa sínum einstakur.
Í Guðs friði,
Óskar Magnússon.
Geirlaugur Jónsson frændi
minn er látinn, 82ja ára að aldri,
það bar snöggt að og óvænt, þó
kannski væri hann á vissan hátt
saddur lífdaga sinna. Hann var
yngstur í barnahópi afa míns og
ömmu, Jóns Þ. Björnssonar,
kennara og skólastjóra, og Geir-
laugar Jóhannesdóttur, húsfreyju
á Sauðárkróki, hópi sem í voru
fimm stúlkur og fimm drengir.
Pabbi minn var elstur. Geirlaugur
naut þó ekki móður sinnar, hún
lést af barnsförum skömmu eftir
að hann fæddist. Við móðurmiss-
inn urðu systkinin að standa sam-
an og þau eldri að ganga þeim
yngri í foreldra stað en afi vann
langan vinnudag í skólanum og
gegndi að auki fjölmörgum fé-
lagsstörfum í þessu litla samfélagi
sem Krókurinn var. Eldri systk-
inin tóku ábyrgð á hinum yngri og
hin yngri nutu skjóls af hinum
eldri í eiginlegri sem óeiginlegri
merkingu. Og skjólsins nutu þau
ekki síður af seinni konu Jóns,
Rósu Stefánsdóttur. Þegar þau
tíndust suður tóku eldri systkinin
svo á móti þeim og studdu þau
áfram og lögðu þeim lið. Geirlaug-
ur átti sinn stað og sinn sess í
þessum frændgarði uns hann hitti
Jóhönnu Jóhannsdóttur og þau
settu saman bú og eignuðust dæt-
urnar tvær og til varð annar
frændgarður sem tengdist enn
öðrum, nýju tengdafólki sem tók
honum vel og hann naut þess nú
að eiga góða að til beggja handa
og styrka stoð við hlið sér.
Geirlaugur var bókbindari að
mennt og iðn og þar lá hans ævi-
starf. Hann hafði metnað fyrir
handverki sínu, naut þess að vinna
vel það sem hann gerði, naut þess
að lýsa því sem vel var gert og í
hverju galdurinn lá en eyddi ekki
tíma í að tala um nútímalega hrað-
virkni sem honum fannst jafngilda
hroðvirkni. Bækur skyldu bundn-
ar. Hann hafði sterka hönd hand-
verksmannsins, handtakið var
þétt og hlýtt og hann horfði í aug-
un á manni þegar hann heilsaði og
talaði til manns.
Síðustu árin voru Geirlaugi á
stundum erfið, það var honum
áfall að missa Jóhönnu en hann
naut þess að vinir frá fornu fari,
skólafélagar, tengdafólkið hans,
börnin og barnabörnin sýndu hon-
um ást og virðingu og ekki síst
afastrákurinn Freyr sem var með
honum og studdi hann og leiddi til
loka. Í minningunni birtist brosið
þegar glaðst var yfir einhverju
skemmtilegu, fölskvalaust bros
sem kviknaði í augunum og
breiddist yfir andlitið og lýsti á
móti manni.
Við Ólöf og synir okkar sendum
Hrönn og Huldu og fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur.
Stefán Örn Stefánsson.
Geirlaugur
Jónsson
minnisstætt hvað allt var fallega
brotið saman og snyrtilega frá-
gengið í skápnum því hún var ein-
staklega snyrtileg og vandvirk.
Hún Ragna var mikill heimsborg-
ari, ung fór hún sem au pair sem
var nú ekki algengt á þessum ár-
um, og einnig voru nú ekki mjög
margar flugfreyjurnar á árunum
1966-1970 hér á landi, en það voru
ferðalögin sem heilluðu okkar
konu. Hún var mikið í Ameríku-
fluginu og þá var jafnan stoppað í
einhverja daga og hún gat skoðað
sig um. Hún var líka mjög listræn
og teiknaði og málaði frábærar
myndir og rithönd hennar var svo
glæsileg og lýsandi fyrir hana.
Svo kynntist hún honum Erling
sínum, sem við vorum að vissu
leyti svolítið afbrýðisamar út í til
að byrja með, en það var nú fljótt
að breytast þegar við kynntumst
honum, því Erling er mikill öðling-
ur og tók okkur í fjölskyldunni
opnum örmum. Erling hefur stað-
ið eins og klettur með Rögnu sinni
í gegnum öll hennar erfiðu veik-
indi, svo æðrulaus og blíður að eft-
ir því var tekið, enda voru þau
mjög samrýnd hjón og í huga
þeirra sem þekktu þau voru þau
bara eitt, Ragna og Erling. Einnig
hafa þau hjón verið foreldrum
okkar alveg einstök og litið til með
þeim í þeirra veikindum og Ragna
hugsaði til pabba fram á sinn síð-
asta dag og við systurnar erum
þeim eilíflega þakklátar fyrir.
Já, hún Ragna okkar var alveg
einstök kona og hennar verður
sárt saknað. Söknuðurinn er sár,
en sárastur er hann hjá Erling og
börnunum þeirra og barnabörn-
um, en einnig hjá okkur hinum því
betri, hugulsamari og vandaðri
konu er erfitt að finna.
Elsku Erling okkar, Guggí,
Adolf, Björg, Ingimar, Auður og
fjölskyldur, við vitum að minning-
in um yndislega manneskju lifir
með okkur öllum. Við vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð. Að leið-
arlokum viljum við þakka þér,
elsku Ragna okkar, hvað þú hefur
verið okkur góð og hugulsöm alla
tíð.
Hvíl í friði elskuleg.
Edda og
Brynhildur (Binna).
Vinátta og von, kærleikur og
kraftur, trygglyndi, trú og æðru-
leysi. Allt eru þetta orð sem koma
í huga minn þegar ég minnist
kærrar vinkonu minnar, hennar
Rögnu Jóns., sem lést eftir erfið
veikindi 21. júní síðastliðinn.
Samfylgd okkar hefur varað
allt okkar líf, við ólumst upp í
sömu götu, Oddeyrargötunni á
Akureyri þar sem við fæddumst
og fylgdumst að ásamt góðum
stórum hóp barna sem léku sér
saman í Skátagilinu og koma sam-
an enn þann dag í dag til að rifja
upp bernskuárin. Já, það er margs
að minnast, allir leikirnir sem
fram fóru og lífsgleðin sem var svo
sönn og djúp. Við vorum lið sem
naut samveru og lífsins.
Eftir að við stofnuðum fjöl-
skyldur hefur vináttan haldist og
við átt skemmtilegar samveru-
stundir, bæði fyrir norðan og
sunnan. Einnig höfum við Ragna
ferðast saman utan lands og innan
með góðum vinum. Þá nutum við
þess að fræðast og sjá heiminn.
Alls þessa minnist ég nú með
miklu þakklæti.
Mér er í dag ofarlega í huga
þakklæti fyrir stuðninginn sem
Ragna í veikleika sínum í vetur
sýndi mér, krafturinn og kærleik-
urinn var óendanlegur. Hugur
hennar var hjá þeim sem áttu erf-
itt og hún sendi þeim góðar óskir
um bata, þrátt fyrir eigin veikindi
og baráttu. En hún naut þess
einnig að vera umvafin elsku og
óeigingirni. Erling hefur verið
sem klettur við hlið hennar ásamt
börnunum, fjölskyldu og svo
mörgum góðum vinum, sem ég
veit að Ragna mat mikils.
Við höfum öll misst mikið við
fráfall hennar en við eigum minn-
ingarnar sem munu lifa áfram í
hjörtum okkar og huga. Við erum
öll rík að hafa átt samleið með
Rögnu og nú þegar hún hefur
kvatt lífið þökkum við Gísli öll ár-
in, biðjum góðan Guð að vera með
Erling og fjölskyldunni allri.
Guð gefur, Guð tekur. Vinátta
og kærleikur lifir. Far þú í friði,
Ragna mín, Guð blessi minningu
þína. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Valgerður (Dútla).
Nú þegar lengstur er sólar-
gangur kveðjum við Ragnheiði
Jónsdóttur, sem bar með sér birtu
og hlýju. Hún hafði einstaklega
góða, ljúfa og gefandi nærveru.
Hún var glæsileg, fáguð,
skemmtileg og með frjóan huga.
Við gengum saman í Svölurnar,
góðgerðarfélag flugfreyja og
-þjóna, og vorum samferða á fundi
og hvöttum hvor aðra til að mæta
vel. Um miðjan mars síðastliðinn
mættum við svo í 40 ára afmæli
Svalanna með eiginmönnum okk-
ar og skemmtum okkur konung-
lega.
Í Svöluferðalagi fyrir tveimur
árum gistum við í sama herbergi.
Hafði ég með mér gamlar flug-
freyjuskrár frá því að við vorum
báðar flugfreyjur hjá Loftleiðum
og gat sýnt henni svart á hvítu að
við höfðum verið saman í tveggja
daga stoppi í New York. Í þessum
mánuði eru liðin 46 ár síðan. Við
rifjuðum upp skemmtilegar minn-
ingar langt fram á nótt og grín-
uðumst með það að ég hefði þekkt
hana í öll þessi ár, en hún mig í
mun styttri tíma. Hún mundi
nefnilega ekki eftir mér við end-
urnýjuð kynni þegar eiginmenn
okkar urðu stúkubræður í Odd-
fellow. Sjálfar áttum við líka sam-
leið í sömu stúkunni í Oddfellow-
reglunni í 13 ár. Þar kom frjór
hugur hennar stúkunni til góða
þegar hún lagði fram sinn skerf
við stefnumótun fyrir stúkuna.
Ragna var mjög listræn, minn-
isstæður er fallegur fáni sem hún
hannaði fyrir Landssamband
Sinawik. Hún málaði undurfagrar
vatnslitamyndir, sem ég hvatti
hana til að halda sýningu á, en hún
var svo hæversk að hún tók ekki
undir það.
Í veikindum sínum sýndi hún
mikið æðruleysi og var ekki á því
að gefast upp fyrir þessum vá-
gesti. Það var fallegt að sjá hversu
Erling og öll fjölskyldan umvafði
hana með ást og umhyggju þessi
erfiðu ár, sendi ég þeim innilegar
samúðarkveðjur.
Ég kveð Rögnu vinkonu mína
með söknuði og þakklæti fyrir gef-
andi og góða samfylgd og allar
skemmtilegu minningarnar sem
munu ylja um ókomna tíð.
Anna Þórdís.
Það er með miklum hlýhug og
þakklæti sem við kveðjum Ragn-
heiði Jónsdóttur, félaga okkar í
Svölunum. Það fór ekki mikið fyr-
ir henni en hlýjan og væntum-
þykjan sem hún sýndi umlék okk-
ur þegar við hittumst. Hún tók
virkan þátt í störfum félagsins og
var alltaf reiðubúin að leggja hönd
á plóg.
Hin síðustu ár fór það ekki
framhjá okkur hve veik hún var og
við dáðumst að dugnaði hennar og
æðruleysi. Alltaf með bros á vör
og full af gleði sem smitaði út frá
sér.
Það snerti okkur allar að hitta
hana á 40 ára afmæli Svalanna í
mars, það var einstakt að sjá
þessa kjarkmiklu konu birtast
með eiginmanni sínum á balli.
Sama gleðin og hlýjan eins og allt-
af. Ekki síst snerti það okkur að
upplifa hve samband þeirra hjóna
var ljúft og fallegt. Það er gott að
hugsa til þess að þau hjónin sögð-
ust sjaldan hafa skemmt sér eins
vel og þetta kvöld.
Við sendum eiginmanni, börn-
um og öllum aðstandendum sam-
úðarkveðjur. Við munum minnast
Ragnheiðar og sakna hennar. Hún
hefur kennt okkur hvað lífið og
vinskapur er mikils virði og
hversu miklu máli það skiptir að
vera með til síðasta dags.
Fyrir hönd Svalanna,
Greta Önundardóttir.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Minningargreinar