Morgunblaðið - 05.11.2014, Page 22

Morgunblaðið - 05.11.2014, Page 22
22 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. NÓVEMBER 2014 ✝ Ágústa KristínÁrnadóttir fæddist í Vest- mannaeyjum 6. ágúst 1921. Hún lést á Landspítal- anum 27. október 2014. Foreldrar henn- ar voru Árni Sigur- jón Finnbogason, f. 5.11. 1893, d. 22.6. 1992 og Guðbjörg Aðalheiður Sigurðardóttir, f. 15.2. 1896, d. 30.1. 1958. Systk- ini hennar eru: Rósa, f. 1916, d. 1983, Ráðhildur, f. 1917, d. 1997, Ágústa Kristín, f. 1919, d. 1919, Sigurbjörn, f. 1920, d. 1998, Að- alheiður Árný, f. 1925, d. 1989, Áslaug Árnadóttir, f. 1928, d. 2007, Finnbogi, f. 1930, Borg- þór, f. 1932, d. 2008. Ágústa giftist 8. ágúst 1942 eiginmanni sínum, Emil Jóhanni Magnússyni, f. 25.7. 1921, d. 8.2. 2001. Foreldrar hans voru Rósa Sigurðardóttir, f. 6.11. 1898, d. 21.5. 1939 og Magnús Guð- Guðmundsdóttir og Hrund Jóns- dóttir. 6) Emil, f. 7.2. 1959, kvæntur Sigríði Erlu Jóns- dóttur. Börn þeirra eru: Monika og Una. Að auki eignuðust Ágústa og Emil son, Gísla Má Gíslason, f. 8.1. 1947. Hann var ættleiddur af Ráðhildi, systur Ágústu, og manni hennar Gísla Þorsteinssyni í Vestmanna- eyjum. Gísli Már er kvæntur Sigrúnu Valbergsdóttur. Börn þeirra eru: Kári og Vala. Barna- börnin eru 14, barna- barnabörnin 29 og barnabarna- barnabörnin 9. Að skólaskyldu í Vestmanna- eyjum lokinni starfaði Ágústa við ýmis störf, m.a. í fiskvinnslu og netagerð. Hún réð sig einnig í vist á Vopnafirði. Árið 1945 fluttu Emil og Ágústa til Þórs- hafnar þar sem Emil starfaði hjá Kaupfélagi Langnesinga og stofnaði litlu síðar eigin verslun á Þórshöfn. Haustið 1952 flutti fjölskyldan til Grundarfjarðar þar sem þau bjuggu og störfuðu allt til ársins 1991 að þau flutt- ust í Garðabæ. Seinustu æviárin bjuggu þau á Hrafnistu í Hafnarfirði. Útför Ágústu fer fram frá Garðakirkju í dag, 5. nóvember 2014, og hefst athöfnin kl. 13. mundsson, f. 23.4. 1893, d. 28.3. 1972. Börn Ágústu og Emils eru: 1) Aðal- heiður Rósa, f. 25.3. 1942, d. 1.6. 2008. Hún var gift Bald- vini Magnússyni. Börn þeirra eru: Magnús og Bjarney Björt. Börn Aðal- heiðar Rósu af fyrra hjónabandi eru Hrund og Drífa Óskars- dætur. 2) Árni Magnús, f. 14.4. 1943, kvæntur Þórunni B. Sig- urðardóttur. Börn þeirra eru: Orri, Arna og Ágústa Rós. 3) Aa- got, f. 2.3. 1945, d. 27.6. 2012. Sambýlismaður hennar var Árni Þ. Sigurðsson. Börn hennar af fyrri hjónaböndum eru Ágústa og Ólafur Ingþórsbörn og Em- ilía Guðmundsdóttir (Guð- mundur er látinn). 4) Hrund, f. 22. 2. 1946, d. 10. 6. 1953. 5) Ágústa Hrund, f. 5.1. 1948, sam- býlismaður hennar er Árni Þór- ólfsson. Börn hennar eru: Gríma Ágústa tengdamóðir mín, amma Gústa, var einstök, eigin- lega eins og sítifandi spörfugl, flögrandi um og sífellt að snyrta í kringum sig. Hún var ævinlega létt og kát þegar hún tók undir kveðjur þeirra sem komu, bros- mild og hlý, dillandi sér eftir dæg- urtónlist. Hún var fínleg og falleg kona og ákaflega smekkleg en þó svo ótrúlega nægjusöm og hún valdi af kostgæfni það sem hún vildi klæðast og hvað hún hafði í kringum sig. Allt átti sinn stað og því átti ekki að breyta, einstaka flíkur hlutu inngöngu í fataskáp- inn, ekkert annað kom til greina, engar málamiðlanir, ein dragt, ein skyrta o.s.frv. og aðeins eitt veski sem í var einn herbergislyk- ill, retturnar, kveikjari og greiða; sama greiðan til margra ára, aldrei peningaveski , ekkert ves- en. Gústa og Bói fluttu á efri árum frá Grundarfirði í Garðabæ og þá urðu kynnin við yngri afkomend- urna mun meiri og ömmustelp- urnar í Garðabæ náðu að tengjast þeim vel fyrir andlát hans árið 2001. Síðustu æviárin var Bói mikill sjúklingur og lá tæp sex ár á sjúkradeildinni á Hrafnistu og var Gústa vön að eyða dögunum hjá honum, en þurfti svo að fara heim í Kirkjulundinn uppúr kl. 16, jafnvel í miðri pílukastkeppni, sem henni þótti afleitt, sérstak- lega þar sem hún var iðulega í toppbaráttu. Svo þurfti hún að láta skutla sér aftur þangað á kvöldin ef einhverjar skemmtanir voru, því henni var ævinlega vel- komið að mæta á bjórkvöld og böll þar sem hún var mjög liðtæk og þreyttist aldrei í tjúttinu. Hún sótti því um að geta flutt þangað, en þar fór í verra því hún var allt of hress 85 ára samkvæmt öldr- unarmati. En þar kom þó að lok- um að hún fékk herbergi og undi hún hag sínum afar vel á Hrafn- istu til síðasta dags, sjálfri sér nóg í sinni eigin veröld, svolítið óþekk og matvönd, en það gerir bara minninguna um hana mun skemmtilegri og við mæðgurnar munum alltaf minnast hennar hlæjandi og kátrar og sjáum hana fyrir okkur „smartínulega“ , silf- urhærða með sígó, brosandi og dillandi sér við danstónlist. Með þakklæti, virðingu og eft- irsjá, Guð geymi elskulega tengdamóður og ömmu. Sigríður Erla Jónsdóttir, Monika og Una Emilsdætur. Mín allra fyrsta minning um Gústu tengdamömmu er nú orðin rúmlega hálfrar aldar gömul. Hún er frá því þegar ég, ásamt Árna syni hennar, heimsótti hana á Landspítalann en þá hafði hún farið í magauppskurð. Mér fannst hún falleg og blíð kona. Nokkru seinna fór ég til Grundarfjarðar og við unga parið settum upp hringana. Þetta var um haust og ég varð snortin á leiðinni af nátt- úrufegurðinni á Snæfellsnesi og man sérstaklega eftir leiðinni í gegnum Berserkjahraun. Gústa stóð glaðbeitt við eldavélina og hrærði í pottum þegar ég kom og tók höfðinglega á móti mér með fínum mat. Seinna kom ég aftur og bjó þá inni á heimilinu að sum- arlagi og einhvernveginn fannst mér hún alltaf vera við eldhús- störfin og við hin hjálpuðum henni örugglega allt of lítið. Hún var mikil húsmóðir, allt skyldi vera hreint og fínt, það var ryk- sugað, skúrað og bónað. Hún var sjálf alltaf fín og fóru þau Emil tengdapabbi oft til Reykjavíkur ýmissa erinda og þá fékk hún sér gjarnan permanent í leiðinni. Ég hugsaði oft um hvort allt þetta permanent myndi ekki fara illa með hárið en nei, ekkert fór illa með hárið á henni, það var henn- ar höfuðprýði alla tíð. Á sunnu- dögum var til siðs að klæða sig upp á og spássera í fínum skóm á ómalbikuðum götunum. Á jólum 1963 gengum við Árni í hjóna- band og Gústa sló upp veislu með heitu súkkulaði og rjómatertum. Svo það er margs að minnast og fyrir margt að þakka. Ég minnist einnig utanlandsferðar til Portú- gal árið 1993 með viðkomu í Kaupmannahöfn þar sem við tvær fórum á píanótónleika með Daniel Barenboim. Þá var nú gaman. Fjölskyldan bjó á Nes- vegi 5 og var íbúðin á efri hæðinni en Verslunarfélagið Grund á þeirri neðri. Það var píanó á heimilinu en ég man ekki eftir að hún hafi spilað á það. Eitt sinn spurði hún mig hvort ég gæti ekki bara kennt sér á píanó. Ég taldi betra að hún færi til píanókenn- ara en þá sagðist hún ekki þora til kennara því hún væri ekki með nógu fallegar hendur. Um sex- tugt byggðu þau hjónin sér óvenju glæsilegt hús að Sæbóli 20 þar sem sjálft Kirkjufellið, höfuð- djásn Grundfirðinga, blasti við út um stóran stofugluggann. Þar bjuggu þau í 10 ár eða þar til þau fluttu í Kirkjulund í Garðabæ og síðan á Hrafnistu í Hafnarfirði. Þar átti hún nokkur góð ár eftir að hún varð ekkja og naut þess að taka þátt í ýmsum viðburðum, m.a. dansi og söng. Mér finnst við hæfi að þakka sérstaklega því fólki sem veitti henni ánægju með tónlistarflutningi. Einnig öllu starfsfólki á Hrafnistu fyrir góða umönnun. Nú hefur Gústa mín fengið hvíldina og hittir nú aftur Bóa sinn og dæturnar þrjár sem hún hefur séð á eftir. Ég bið góð- an Guð að blessa hana og þau öll. Langri lífsgöngu, oft erfiðri, er nú lokið. Oftar var þó gaman og er ekkert nema þakklæti til hennar í huga mínum og fjölskyldu minn- ar. Ég sendi öllum aðstandendum innilegar samúðarkveðjur „og kannski á upprisunnar mikla morgni/við mætumst öll á nýju götuhorni.“ T.G. Þórunn B. Sigurðardóttir. Á sjöunda áratug liðinnar ald- ar rak móðir mín sumarhótel í Grundarfirði sem þá var kallað Grafarnes og þótti fádæma drungalegt nafn á þorpi við rætur eins fegursta fjalls landsins. Þarna áttum við sólrík, annasöm og yndisleg sumur. Einkum vegna þess hve vel okkur var tek- ið af bæjarbúum. Hjálpsemi og elskulegheit einkenndu íbúa þorpsins. Einn þessara íbúa var Gústa. Hún var eiginkona Emils, kaupmannsins í Grund, en ég kynntist henni í gegnum Lillu, dóttur þeirra hjóna, sem varð strax mín besta vinkona á staðn- um. Gústa var hlédræg og hafði sig ekki mikið í frammi, en hún var einstaklega gestrisin og hlý. Heimilið sem var hennar starfs- vettvangur endurspeglaði þessi notalegheit og mikla smekkvísi. Það var gaman að sitja og spjalla við hana og segja henni sögur og hlusta á dillandi hláturinn. Nokkrum árum seinna varð ég tengdadóttir systur hennar og eiginlega hennar líka. Gústa hafði nefnilega gefið Ráðhildi, systur sinni í Vestmannaeyjum sem ekki varð barna auðið, drenghnokka. Sá kom til Eyja frá Þórshöfn á Langanesi þriggja mánaða og hlaut nafnið Gísli Már. Hann hafði alla tíð gott samband við sína líffræðilegu foreldra og nýt- ur þeirra forréttinda að eiga systkini, þrátt fyrir að vera ein- birni. Gústa og Emil heimsóttu okk- ur meðan við bjuggum í Þýska- landi og við fórum í ævintýraför til Frakklands. Á tveimur bílum ókum við um París og leituðum uppi hina og þessa staði. Ég ók á undan á Volkswagen-bjöllunni með borgarkortið á stýrinu og Gústa fylgdist með bílnum á eftir okkur, sem Gísli Már ók, hvort hann næði ekki örugglega yfir á ljósum. Skemmtilegasta atvikið í ferðinni fannst Gústu þegar ég beygði inn á breiðstræti, sem reyndist vera einstefna – og á móti okkur streymdu bifreiðar á fjórum akreinum eins og flotinn ósigrandi. Ég tók 270° hring á gatnamótunum. Og bíllinn fyrir aftan okkur elti. Þetta var oft rifj- að upp og tekin vestmanneysk hlátursgusa í kjölfarið. Ég minnist Gústu sem elsku- legrar manneskju sem gaman var að heimsækja og fá í heimsókn. Hún var glöð og þakklát og kvart- aði ekki þrátt fyrir lélega heilsu mörg undanfarin ár. Ég minnist kankvísa brossins og prakkara- lega svipsins þegar hún sagði að sig langaði svo mikið í sígarettu. Og svo bætti hún við: „Er ég ekki agaleg?“ En Gústa var aldrei aga- leg. Hún var falleg og kvenleg, einlæg og blátt áfram. Að leiðarlokum þakka ég fyrir mig og hugsa til hennar með þakklæti og söknuði. Sigrún Valbergsdóttir. Ég er einstaklega þakklát fyrir að hafa fengið að hafa elsku ömmu mína svona lengi hjá mér en nú er hún farin á vit nýrra æv- intýra með afa og hinum englun- um okkar sem við söknum. Ég á margar góðar minningar um ömmu Gústu. Ég man vel eftir því þegar afi og amma bjuggu í Grundarfirði. Amma sat svo gjarnan við enda borðstofuborðs- ins, með sígarettu á fallega, litla, græna öskubakkanum sínum og lagði kapal. Amma kenndi mér ungri að leggja kapal, það mun fylgja mér ævilangt. Rétt eins og tedrykkjan, en ég drekk teið mitt alveg eins og amma, með smá sykri og mjólk. Amma kom mér líka upp á lagið að borða kaptein- kex með smjöri, appelsínumar- melaði og osti. Í hvert skipti sem ég fæ mér það, sem er ansi oft með teinu mínu, þá verður mér hugsað til ömmu með hlýhug. Ég man alltaf eftir hvað heimili ömmu og afa í Grundó var fallegt, yndislega útsýnið úr stofuglugg- anum sem hún eflaust horfir á núna með afa. Eitt af uppáhald- inu mínu heima hjá ömmu og afa voru sparisápurnar hennar ömmu. Risastórar kringlóttar sápur í alls kyns fallegum litum, mér fannst þær ótrúlega flottar. Þær voru geymdar í glerkrukku og ég stóð stundum og horfði á þær. Sápurnar voru að mörgu leyti eins og amma, fallegar, áhugaverðar og einstakar. Amma bjó líka til bestu kleinur í heimi og ég gleymi aldrei hversu góðar þær voru alltaf hjá henni, enda hef ég aldrei smakkað betri. Sandkakan hennar ömmu var líka sú besta í heimi. Ég eyddi mörg- um jólum með afa og ömmu og seinna síðan með ömmu eftir að afi dó. Það var alltaf svo notalegt hjá okkur mömmu og ömmu. Við borðuðum góðan mat, lásum jóla- kortin og opnuðum pakkana í ró- legheitum. Ég man að í hvert ein- asta skipti sem amma opnaði jólagjöf heyrðist, „guð, þetta er alltof mikið“. Það þurfti ekki mik- ið til að gleðja hana ömmu, geisla- diskur, gott brandí og súkkulaði var afar vinsælt og sérstaklega svona seinni árin. Jólin verða öðruvísi án ömmu þó hún fylgist örugglega með okkur. Elsku amma mín, ég bið englana að gæta þín og ég vona að þér líði vel þarna uppi með afa og hinum englunum okkar sem við söknum. Knús og kossar til þín, elsku amma mín, kveðja, Hrund. Ég eyddi mörgum stundum heima hjá ömmu og afa í Grund- arfirði sem barn. Þau áttu ekki aðeins fallegasta húsið í bænum heldur höfðu þau útsýni yfir fjörðinn og Kirkjufellið var rammað inn í stofugluggann. Fjaran aðeins steinsnar frá og inn um gluggann var hægt að hlusta á öldugjálfrið. Þegar veður var vont sat maður bæði hugfang- inn og hræddur og horfði á öld- urnar skella á fjörunni af miklum krafti og sjóinn frussast í allar áttir. Bæði húsið og fjaran var ævintýraheimur sem lítil stelpa gat leikið sér í dagana langa og heima hjá ömmu og afa var ég ávallt aufúsugestur. Amma var virðuleg kona, alltaf vel tilhöfð og fallega klædd, hárið hnausþykkt, liðað og silfurgrátt en sjálf var hún útlimalöng og grönn. Mér fannst hún glæsileg og þótti ekki lítið gaman að skoða alla fallegu munina sem hún átti. Í skápunum var hægt að finna fína pelsa og leðurstígvél en slík- ar gersemar var ekki nokkur leið að standast. Enda var farið í þeirri múnderingu í fjöruferð við litla hrifningu ömmu sem sagði að nú yrði ég sko skömmuð þegar afi kæmi heim. Sjálf sagði hún ekki eitt styggðarorð, sennilega of upptekin af því að gera fínt og elda hrygg með brúnni sósu og aldrei varð neitt úr skömmunum. Hús þeirra ömmu og afa var inn- réttað mjög fallegum klassískum húsgögnum, bækur og málverk þöktu heilu veggina og amma lagði sig alla fram um að hafa fínt og snyrtilegt í kringum sig. Sterkasta minningin sem ég á um ömmu er þó sennilega þar sem hún situr við borðendann á veg- legu dökku mahóníborðstofu- borðinu og leggur kapal. Gúrku- sneiðar og sígó voru alltaf innan seilingar. Þarna kenndi amma mér að leggja kapal, vera þolin- móð en bölva smávegis þegar hann gekk ekki upp. Ömmu Gústu þótti lítið varið í veislur nema það væri smá lögg í glasi. Hún dáði Elvis og dansaði við harmónikkuspil. Þegar ég varð eldri skáluðum við nöfnurn- ar og hún smellti fingrum og dill- aði sér dálítið við góða músík. Þá var gaman að vera til og hún kunni að njóta lífsins á slíkum stundum. Eftir að hún fluttist suður og kom sér fyrir á Hrafn- istu í Hafnarfirði var hún oft hrókur alls fagnaðar á skemmt- unum sem þar voru haldnar. Hún gekk tignarlega um og sýndi vist- mönnum nýjustu tískustrauma eins og þaulvön tískusýningar- dama og fór í lagningu svo stund- um varð hárið dálítið blátt en hún varð bara virðulegri fyrir vikið. Lífið var þó svo sannarlega ekki alltaf dans á rósum. Hún missti unga dóttur sína úr berkl- um, eiginmann sinn og síðar tvær fullorðnar dætur. Um sorgina var lítið talað enda var hún ef- laust ekki alin upp við slíkt en víst er að hún hlýtur að hafa verið mikil. Sjálf var hún orðin veik- burða á síðari árum og síðustu vikurnar var hún mikið veik. Nú hefur hún fengið hvíldina góðu og er vonandi komin í faðm þeirra sem fóru á undan henni. Hver veit nema hún hitti jafnvel Elvis? Ég sendi aðstandendum ömmu innilegar samúðarkveðjur. Megi hún hvíla í friði og hafa þökk fyrir allt. Ágústa Rós Árnadóttir. Amma var stórglæsileg kona en umfram allt góð og hjartahlý. Í dag þegar ég kveð ömmu mína með söknuði leita fram minningarnar um allar góðu stundirnar í Grundarfirði, fyrst á Nesveginum og svo í Sæbólinu. Þar bjó hún okkur fallegt heimili með miklum myndarskap. Amma var alltaf til staðar og fyrir það er ég þakklát. Amma var mikill fagurkeri og það var ekki aðeins heimilið sem bar þess merki heldur var hún sjálf ávallt vel til fara og smekk- leg, svo „smart og lekker“. Hún var músíkölsk og naut þess að hlusta á létta tónlist. Sé hana fyr- ir mér taka undir með Hauki Morthens eða að dilla sér undir laginu „In the summertime da, da, di, di, di“. Hún raulaði meira að segja undir þegar ég var að æfa mig á píanóið, sama hvaða glamur það var. Við spiluðum ekki aðeins tónlist heldur var mikið spilað á spil. Þau voru ófá kvöldin sem við spiluðum manna, ef ekki þá lagði amma kapal. Það var oft gestkvæmt á heim- ilinu, sérstaklega um stórhátíðir og á sumrin. Þá kom fjölskyldan öll saman og ömmu þótti sann- arlega vænt um að hafa sína nán- ustu í kringum sig. Jólin eru mér sérstaklega minnisstæð, ilmur- inn af rjúpunum, heimatilbúni ís- inn, heita súkkulaðið, góðu kök- urnar, mávastellið og allt svo hátíðlegt, markað af smekklegu handbragði ömmu. Það var mikið að gera hjá kaupmannsfjölskyld- unni fyrir jólin, verslunin opin lengi fram eftir en amma fékk okkur samt með sér í að bursta alla skó, fægja silfrið og taka all- ar bækur úr hillum til að þurrka af þeim og raða svo aftur. Hún var óþreytandi. En í minningunni eru þetta skemmtilegar stundir þar sem margt var skrafað. Búðin skipaði stóran sess í lífi okkar, þar vann fjölskyldan sam- an, lengstum amma, afi og móðir mín. Barnabörnin höfðu þar sum- arvinnu. Mikið var oft gaman hjá okkur. En í hádeginu var búðinni lokað, við skruppum heim í te og brauð, hlustuðum á fréttirnar og svo lögðu allir sig í hálftíma. Ömmu fannst gott að halla sér. Ömmu var annt um sína nán- ustu og vildi helst hafa fjölskyld- una nálægt sér. Ég veit að hún hafði miklar áhyggjur af mér þegar ég fór ein til Frakklands eftir stúdentspróf. Þau afi komu þangað í heimsókn og vinum mín- um þar fannst það heldur svalt að fá ömmu og afa í heimsókn, hvað þá að þau skyldu koma með á hverfispöbbinn. Þau fóru víða. Amma og afi voru samhent og elsk hvort að öðru alla tíð svo hvorugt mátti af öðru sjá. Þegar afi dó fyrir allmörgum árum sýndi amma mikinn styrk og hélt áfram að lifa með þeirri reisn sem hún hafði til að bera. Það var notalegt að vera í ná- Ágústa Kristín Árnadóttir Elsku mamma, þú hefðir orðið 75 ára í dag. Við þökk- um þér fyrir allt sem þú varst okkur. Þú varst ein- stök og minning um þig lifir með okkur alla tíð. Nú kveðjum við þig með þessu ljóði sem okkur finnst lýsa þér mjög vel. Hún var einstök perla. Afar fágæt perla, skreytt fegurstu gimsteinum sem glitraði á og gerðu líf samferðamanna hennar innihaldsríkara og fegurra. Aðalbjörg Sigvaldadóttir ✝ Aðalbjörg Sig-valdadóttir fæddist 5. nóv- ember 1939. Hún lést 24. september 2014. Útför hennar fór fram 7. október 2014. Fáar perlur eru svo ríkulega búnar, gæddar svo mörgum af dýrmætustu gjöfum Guðs. Hún hafði ásjónu engils sem frá stafaði ilmur umhyggju og vináttu, ástar og kærleika. Hún var farvegur kærleika Guðs, kærleika sem ekki krafðist endurgjalds. Hún var vitnisburður um bestu gjafir Guðs, trúna, vonina, kærleikann og lífið. Blessuð sé minning einstakrar perlu. (Sigurbjörn Þorkelsson) Hvíldu í friði. Selma, Sævar, Agnar og Sverrir Már.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.