Morgunblaðið - 15.11.2014, Side 51

MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. NÓVEMBER 2014
Ef ég mætti yrkja,
yrkja vildi ég jörð.
Sveit er sáðmanns
kirkja,
sáning bænar gjörð,
vorsins söngvaseiður
sálmalögin hans.
Blómgar akur breiður,
blessun skaparans.
(BÁ.)
Genginn er á vit feðra sinna
bóndinn og fræðimaðurinn Þor-
steinn Geirsson á Reyðará. Þor-
steinn var bóndi á Reyðará í Lóni
um margra áratuga skeið. Hann
var góður bóndi, mikill sauðfjár-
ræktarmaður og ræktaði tún sín
vel. Búið var afurðagott og hann
var oft fyrstur að hefja slátt.
Þorsteinn var mikill félags-
málamaður, sat í fjölmörgum
nefndum og stjórnum. Hann var
forystumaður í sinni sveit. Alls
staðar þar sem hann kom að verki
var hlutunum fylgt eftir af festu,
dugnaði og mikilli nákvæmni.
Ég ætla að minnast fyrst og
fremst starfa hans fyrir Búnaðar-
samband Austur-Skaftfellinga.
Þorsteinn sat í stjórn sambands-
ins frá 1962-1986 og var gjaldkeri
allan þann tíma.
Á þessum árum átti sér stað
mikil uppbygging í sveitum sýsl-
unnar, bændur brutu land til
ræktunnar, byggð voru útihús
víða og hagur sveitanna vænkað-
ist.
Þorsteinn Geirsson
✝ ÞorsteinnGeirsson fædd-
ist 8. apríl 1926.
Hann lést 24. októ-
ber 2014. Útför
Þorsteins var gerð
8. nóvember 2014.
Það var því tals-
vert um að vera á
vettvangi Búnaðar-
sambandsins sem
stofnað var 1951.
Reyndi þá mikið
á stjórnarmenn
þess og Þorsteinn á
Reyðará vann af
mikilli eljusemi og
fórnfýsi að þeim
framfaramálum
sem Búnaðarsam-
bandið hafði forystu um. Fyrir
utan öll hefðbundin verkefni
Búnaðarsambandsins tók það
einnig að sér að taka á móti fólki í
bændaferðum úr öðrum héruð-
um, útvega gistingu á bæjunum
og sjá um leiðsögn um sýsluna.
Í einni slíkri ferð var ung kona,
Vigdís Guðbrandsdóttir frá Hey-
dalsá í Strandasýslu. Hún varð
síðar eiginkona Þorsteins. Þau
unnu ötullega að uppbyggingu á
Reyðará og voru ákaflega sam-
stiga í búskapnum, þá stóð hún
eins og klettur við hlið hans í
þeim félagsmálum sem hann tók
að sér.
Árið 1976 gaf Elías Jónsson
bóndi á Rauðabergi jörð sína til
Búnaðarsambandsins. Þetta var
mikil gjöf og árið 1979 var hafist
handa við að byggja starfs-
mannaaðstöðu á Rauðabergi, auk
íbúðarhúss. Búnaðarsambandið
átti fjármuni til að hefja fram-
kvæmdir en fljótt kom í ljós að
þeir dygðu skammt. Á þessum
tíma ríkti gríðarleg verðbólga,
u.þ.b 40% á ári og ljóst var að þau
lán sem tekin voru hækkuðu
óbærilega.
Stjórn Búnaðarsambandsins
stóð frammi fyrir miklum vanda
þar sem tekjur þess dugðu engan
veginn, þær hækkuðu ekkert í
líkingu við lánin.
Með gríðarlegum dugnaði og
samstöðu tókst að fjármagna
framkvæmdir, ég held að á engan
sé hallað þó fullyrt sé að Þor-
steinn á Reyðará hafi átt stærst-
an þátt í því. Sjö árum eftir að
framkvæmdir hófust, eða 15. nóv-
ember 1986, borgaði hann upp
síðasta lánið vegna uppbyggingar
á Rauðabergi. Með þessu þrek-
virki lauk Þorsteinn á Reyðará
farsælu starfi sínu sem gjaldkeri
Búnaðarsambands Austur-Skaft-
fellinga.
Ég vil fyrir hönd Búnaðarsam-
bands Austur-Skaftfellinga
þakka Þorsteini Geirssyni allt
það ómælda starf er hann innti af
hendi fyrir bændur. Ég færi Guð-
brandi, Geir, Gunnari og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúð-
arkveðjur.
Eiríkur Egilsson,
Seljavöllum.
„Manstu þegar þú komst fyrst
til okkar í sveitina 26. maí 1966?
Það var fimmtudagur og það
rigndi fram eftir degi en stytti
upp um kvöldið.“ Einhvern veg-
inn svona spurði Steini mig þegar
ég heimsótti hann og Dísu á
Reyðará einn sumardag nær 30
árum síðar. Þetta kom mér
reyndar ekkert á óvart því að
Steini var með minnugri mönnum
sem ég hef á ævinni kynnst.
Ég átti því láni að fagna að
vera viðloðandi Reyðará í mörg
ár, fyrst í þessum hefðbundna
„sendur í sveit“ sumarpakka sem
flest borgarbörn kynntust á þess-
um árum og síðar sem vinnumað-
ur hluta af sumri í nokkur ár á
eftir. Steini og Dísa voru nýgift
þegar ég kom fyrsta sumarið og
Geir, elsti sonur þeirra rétt orð-
inn eins árs. Gunnar Bragi kom
síðan í heiminn seinna um sum-
arið. Það var því mikið fjör og
mikið gaman á Reyðará á þessum
tíma.
Þorsteinn var mikill hugsuður,
forvitinn og nýjungagjarn en
þessir eiginleikar endurspegluð-
ust í hvernig hann nálgaðist bú-
skapinn.
Hann pældi mikið í hvernig
best væri að haga fóðurgjöf til að
hámarka dilkaþunga sláturfjár,
með þeim árangri að hann var
ávallt í fremstu röð á landsvísu á
því sviði. Hann var einnig opinn
fyrir því að nýta sér tæknifram-
farir í landbúnaði en í því sam-
bandi gleymi ég seint sumrinu
þegar fyrsta heybindivélin var
tekin í notkun og heyhirðingin
hvorki gekk né rak vegna sí-
felldra bilana tækniundursins.
Þorsteinn tók að sér fjölmörg
trúnaðarstörf fyrir bændasam-
tökin og oddviti sveitarinnar var
hann til margra ára.
Hann var ráðagóður og hjálp-
samur þegar leitað var til hans og
meðal tíðra gesta þegar ég dvaldi
á Reyðará voru m.a. Egill heitinn
Jónsson frá Seljavöllum og Ás-
grímur heitinn Halldórsson, fyrr-
verandi kaupfélagsstjóri og út-
gerðarmaður. Það fór ekki á milli
mála að þeir báru mikla virðingu
fyrir Þorsteini.
Fræðistörf áttu hug Þorsteins
þegar tími gafst til frá bústörfum
og árangur þeirrar vinnu má m.a.
finna í fjórum bókum hans um
fólkið í sveitinni.
Þorsteinn er nú laus úr viðjum
þess sjúkdóms sem hefur hindrað
hann í langan tíma að geta tjáð
sig við umheiminn og fagnar
hann vonandi núna endurfundum
við sína heittelskuðu Dísu.
Ég votta Geir, Gunnari Braga,
Guðbrandi og fjölskyldum þeirra
mína innilegustu samúð.
Sverrir Sverrisson.
Síðastliðna daga
hefur hugurinn
reikað aftur í tím-
ann, til áranna sem
barn og unglingur á Akureyri.
Þar leikur Magga stórt hlutverk.
Á Eyrarveginum hjá ömmu
Soffíu og afa Frímanni, þar sem
við frændsystkinin eyddum
miklum tíma, var Magga dagleg-
ur gestur hjá tengdaforeldrum
sínum.
Hún var ömmu minni og afa
ómetanlegur stuðningur alla tíð.
Og Vestursíðan, heimili Möggu
og Grettis, stóð alltaf öllum opin
og þangað var gott að koma. Á
menntaskólaárunum var ég þar
sem eitt af þeirra börnum, því
mín fjölskylda var erlendis.
Magga var ein sú ósérhlífnasta
manneskja sem ég hef kynnst.
Það var ekki til það sem hún
gerði ekki fyrir aðra, alltaf til í
að hjálpa og veita stuðning. Og
hún var ekki lengi að því. Því það
sem hún gerði, gerði hún oftast
hratt. Hún vélritaði hraðar en ég
hef séð nokkurn gera, prjónaði á
ógnarhraða lopapeysur og margt
fleira, saumaði á okkur frænk-
urnar 17. júní dress svo fátt eitt
sé nefnt.
Ekkert slór eða hangs. Hún
útvegaði mér líka fyrstu sumar-
vinnuna mína, í frystihúsi ÚA
þegar ég var 14 ára. En erfitt
var að borga Möggu greiðann,
því hún átti mun auðveldara með
að gefa en þiggja. Eftir að ég
flutti frá Akureyri hitti ég
Möggu og Gretti sjaldnar. Þó
gat ég alltaf treyst því að heyra
Margrét Valgerður
Þórðardóttir
✝ Margrét Val-gerður Þórðar-
dóttir fæddist 9.
maí 1952. Hún lést
29. október 2014.
Útför Margrétar
fór fram 10. nóv-
ember 2014.
frá henni að
minnsta kosti einu
sinni á ári, því hún
klikkaði ekki á að
hringja í mig á af-
mælisdaginn minn.
Þannig var Magga,
pottþétt.
Ég þakka Möggu
fyrir allt sem hún
hefur gert fyrir
mig. Ég er heppin
að hafa fengið að
kynnast henni. Minningarnar
geymi ég áfram. Hennar nán-
ustu, Gretti móðurbróður mín-
um, þeim Hauki, Axel, Jennýju
og þeirra fjölskyldum sendi ég
styrk og samúðarkveðjur á þess-
um erfiða tíma.
Eva Jónasdóttir.
Er haustsins byljir höstum,
köldum róm
harðan fella lífsins skapadóm,
fölna lauf og blikna grösin græn,
sem geislum sólar forðum undu væn,
þá vil ég klökkur leggja lítið blóm
á leiði þitt með þökk og fyrirbæn.
(Sverrir Pálsson)
Blessuð sé minning þín, elsku
vinkona.
Elsku Grettir og fjölskylda.
Innilegar samúðarkveðjur.
Jóhanna og Arngrímur.
Ég man ekki eftir mér án
Möggu í lífi mínu. Við vorum
ekki nema 3-4 ára þegar við
kynntumst fyrst í Munkanum og
hélst sú vinátta fram á síðasta
dag.
Þegar ég veiktist um 7 ára ald-
ur var ég rúmliggjandi í rúmt ár.
Enginn mátti koma í heimsókn
vegna smithættu, nema Magga.
Hún var hjá mér hvern einasta
dag og hélt mér félagsskap sem
sýndi vel hennar trygglyndi og
þá manngæsku sem hún bjó yfir.
Síðan þá hefur alltaf verið litið
á hana sem hluta af okkar fjöl-
skyldu.
Við brölluðum ýmislegt mis-
gott og gáfulegt í gegnum tíðina.
Er mér minnisstætt þegar við
ætluðum að verða brúnar og sæt-
ar fyrir ball sem við vorum að
fara á um kvöldið en enduðum í
staðinn á bráðamóttökunni með
annars stigs bruna í andlitinu
eftir ónýtan ljósalampa.
Við byrjuðum að æfa körfu-
bolta hjá Einari Bolla og unnum
það afrek að verða fyrstu Ís-
landsmeistarar kvenna í körfu-
bolta. Við ákváðum að láta þar
við sitja og hættum á toppnum
og höfum oft hlegið að því hvern-
ig það hafi verið að horfa á okkur
troða í körfuna!
Prjónaskapur og handavinna
lá alltaf vel fyrir Möggu og var
hún ekki nema 11 ára þegar hún
prjónaði fyrstu peysuna á sig, ég
man að hún var útprjónuð blá
með hvítu munstri. Síðan eru
óteljandi þær flíkur sem hún hef-
ur framleitt á vini og ættingja.
Hún átti erfitt með að sitja að-
gerðalaus og var alltaf tilbúin að
hjálpa til sama á hvaða sviði það
var.
Magga var heppin í einkalíf-
inu, kynntist Gretti sínum ung og
eignaðist þá sína aðra fjölskyldu
sem reyndist henni mjög vel. Þau
eignuðust notalegt heimili ásamt
börnum sínum þremur og voru
iðin við að halda matarboð.
Eðlilega skildu leiðir okkar
um tíma, þegar Magga stofnaði
fjölskyldu og ég flutti suður en
alltaf héldum við sambandinu.
Þegar ég flutti til baka heim til
Akureyrar 1985 tókum við aftur
upp okkar góða samband og
makar okkar áttu vel saman. Þá
varð meðal annars badminton-
félagið Þrusurnar til. Sá klúbbur
stóð svo sannarlega undir nafni
þar sem tilþrifin hjá Möggu voru
svo mikil að hún fótbrotnaði á
einni æfingunni.
Öðru hvoru þurfti badminton-
klúbburinn að smakka bruggið
hennar Möggu og æfa söng í leið-
inni, Gretti til lítillar ánægju sem
mæta þurfti í vinnu snemma dag-
inn eftir.
Við Magga fórum einnig sam-
an á golfnámskeið, hún heillaðist
alveg og varð það hennar helsta
áhugamál á seinni árum.
Lengst af starfaði Magga á
skrifstofu ÚA ásamt föður mín-
um og minntist hann oft á hversu
góður og duglegur starfskraftur
hún væri.
Sá dugnaður og kraftur var til
staðar allt til loka, þegar hún
tókst á við sitt síðasta og jafn-
framt erfiðasta verkefni, langt
gengið lungnakrabbamein sem
hún greindist með seinnipartinn í
sept 2014.
Áður hafði hún náð að sigrast
á hvítblæði sem greindist hjá
henni 2006 og fannst öllum að
það hefði verið nóg á hana lagt.
Möggu verður sárt saknað.
Elsku Grettir, Haukur, Axel,
Jenný og fjölskyldur. Við Höddi
sendum ykkur innilegar samúð-
arkveðjur.
Takk fyrir samfylgdina og allt
þitt elsku Magga.
Þín vinkona,
Sólveig Gísladóttir (Systa).
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
(Hugrún)
Margrét æskuvinkona mín
hefur alltaf verið með mér í huga
og skilið án orða. Ég kynntist
henni í Gagnfræðaskóla Akur-
eyrar 1967, þegar ég var nýflutt
úr sveit, feimin og þekkti enga.
Flestar stelpurnar áttu „bestu
vinkonu“ og hún líka. Samt sem
áður bauð hún mér að slást í hóp
vinkvenna sinna, sem var mér
ómetanlegt. Tilveran breyttist
um hæl. 15 ára vinkonur segja
hvor annarri frá öllu, haldast í
hendur, hringja daglega og
klæða sig jafnvel eins. Við vild-
um líkjast hvor annarri, en samt
vera sjálfstæðar. Á þessum tíma
dreymdi okkur um draumaprins-
inn, verðandi fjölskyldu og eigið
starf. Við brölluðum líka margt
saman til að uppgötva heiminn
og okkur sjálfar. Margrét stóð
svo sannarlega við það, sem hún
ætlaði sér. Hún giftist ung efni-
legu æskuástinni sinni. Grettir
og hún unnu samhent hörðum
höndum við að koma upp börnum
sínum þremur og árangurinn er
glæsileg og vel gefin börn og
barnabörn.
Við lærðum saman á bíl 17 ára
gamlar. Móðir hennar taldi það
sjálfsagt, en ég átti föður sem
var á annarri skoðun hvað stúlk-
ur varðar. Við unnum harða bar-
áttu saman. Eftir námið leigðum
við bíl ökukennarans og keyrðum
austur fyrir fjall til að heimsækja
Gretti.
Skólabræður okkar og vinir
stofnuðu Bravóbítlana á Akur-
eyri á sínum tíma. Þeir halda
tónleika enn í dag okkur til mik-
illar gleði. Í fyrra spiluðu þeir á
Græna hattinum. Þá sátum við
Margrét enn og aftur á fremsta
bekk og lifðum í augnablikinu.
Í seinni tíð fórum við báðar að
spila golf. Golfmótin 52 með ár-
ganginum okkar voru hápunktur
sumarsins. Hún var raunveru-
legur golfspilari, róleg og töff á
vellinum, sem ekki allir geta.
Þau orð, sem koma upp í huga
mér á þessari stundu eru mörg.
Margrét var hugrökk, viljasterk,
rausnarleg, gestrisin, hæfilega
forvitin og ósérhlífin. Aðrir komu
alltaf á undan henni. Hún var í
mínum huga einstök stúlka, sem
alltaf sá möguleikana og vissi
hvaða stefnu skyldi taka; aldrei
efins.
Hjá henni hef ég líka fengið
þann besta íslenska heimilismat
sem til er.
Margrét var mikil prjónakona.
Ég hef dáðst að því starfi sem
hún vann á því sviði. Hún var
músíkölsk og spilaði á bæði gítar
og píanó fyrir utan sönginn okk-
ar.
Ég hef verið búsett í Svíþjóð
til fjölda ára og alltaf átt einlæga
vináttu hennar þrátt fyrir fjar-
lægðina. Við hjónin höfum heim-
sótt Margréti og Gretti marg-
sinnis og notið gestrisni þeirra í
hvívetna alla tíð.
Ég vil fyrir hönd okkar Birgis
og fjölskyldu minnar þakka fyrir
ómetanlegar samverustundir.
Líf mitt hefði aldrei orðið eins og
það varð án vináttu Margrétar
og ég kveð hana með miklum
söknuði.
Við höldum áfram í hennar
anda, hittumst með golfkylfurn-
ar og syngjum Bítlalögin með
vinkonum okkar og vinum.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Grettis, Hauks, Axels,
Jennýjar og fjölskyldna þeirra.
Blessuð sé minnig einstakrar
vinkonu.
Ásta Arnþórsdóttir.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Þú ert hetjan
mín. Hversu oft ég
sagði þessi orð við
mágkonu mína og
meinti þau svo inni-
lega. Því hún Krissa barðist
hetjulega og af miklu æðruleysi
við sjúkdóm sinn. Í hvert sinn
sem hann tók sig upp aftur var
alltaf sama svarið: „Þetta er
verkefni sem ég þarf að takast á
við og ég ætla mér að klára það!“
En því miður er það ekki alltaf
svo að maður fari með sigur af
hólmi þó svo að viljann og kraft-
inn vanti ekki. Ég er búin að eiga
samleið með Krissu í nær hálfa
öld. Hún var vinkona mín, systir
sem ég aldrei átti og mágkona.
Hún giftist bróður mínum aðeins
18 ára gömul. Þótt þau væru ung
vissu þau hvað þau vildu og það
var að eyða lífinu saman. Og það
fengu þau í rúm 40 ár. Garðar
hefur staðið sem klettur við hlið
konu sinnar í veikindum hennar
og ég veit hversu þakklát og stolt
hún var að eiga hann. Gleðigjafar
hennar voru dæturnar Kristrún
Lísa, Vilborg Anna og barna-
börnin fjögur sem hún kallaði
litlu gullmolana og djásnin sín.
Krissa var skemmtileg kona,
mikið líf og fjör í kring um hana,
alltaf til í að gera eitthvað
skemmtilegt og hugmyndaflugið
var mikið. Hún var vakin og sofin
yfir velferð fjölskyldu sinnar. Ef
einhver átti slæman dag var hún
mætt á staðinn með sín góðu ráð
og linnti ekki látum fyrr en sá
hinn sami var farinn að brosa á
ný. Yfirleitt var það þannig að
hlutirnir urðu að ganga hratt fyr-
ir sig og setningar eins og „koma
svo“ og „drífa sig“ óma í koll-
inum á mér. Það var einfaldlega
ekki hennar stíll að gera hluti á
morgun ef það var hægt að gera
þá í dag. Dætur okkar eru jafn-
aldrar svo samgangurinn varð
ennþá meiri fyrir vikið. Og alltaf
var pláss hjá þeim hjónum fyrir
litla frænku í lengri eða skemmri
tíma ef foreldrarnir brugðu sér
af bæ. Það eru svo margar
Kristrún
Stefánsdóttir
✝ Kristrún Stef-ánsdóttir fædd-
ist 4. janúar 1955.
Hún lést 20. októ-
ber 2014. Útför
hennar fór fram 30.
október 2014.
dásamlegar stundir
sem við höfum átt
saman sem eru svo
dýrmætar, sér í lagi
núna á þessum
köldu vetrardögum.
Skemmtilegar tjald-
ferðir, sumarhúsa-
ferðir og systkina-
efling, sem frú
Kristrún stóð fyrir,
já hún var límið.
Þar var mikið hleg-
ið, keppt í misskynsamlegum
þrautum og sungið fram á rauða-
nótt. Og dásamlegir dagar í
Veiðivötnum þar sem flestir fóru
að veiða en við Krissa kusum að
sitja heima með prjónana okkar
og spjalla og nutum þess svo
innilega. Þá eru ógleymanlegar
ferðir okkar í sólina á Mallorca
eða Benidorm. Oft var dvalið í
sömu íbúðinni og það var ekki
leiðinlegt í þeim íbúðum. Hún
kenndi mér að borða ólífur, tók
smátíma en frú Kristrún gafst
ekki upp og taldi mér trú um að
þetta væri afar hollt og nú hef ég
lært að elska ólífur og í hvert
sinn sem ólífukrukka er opnuð
verður mér hugsað til mágkonu
minnar og verður það svo um
ókomna tíð.
Elsku Krissa mín, ég vona
innilega að herskari engla um-
vefji þig hlýjum örmum á meðan
við hin lofum að vera dugleg að
umvefja Garðar þinn, stelpurnar
þínar og alla litlu gullmolana
þína sem voru þér svo dýrmætir.
Ég þakka þér fyrir öll árin sem
við höfum átt saman og geymi
dýrmætan sjóð minninga í hjarta
mínu. Elsku Garðar minn, Vil-
borg Anna, Lísa og aðrir að-
standendur, guð gefi ykkur styrk
á erfiðum tímum. Hvíl þú í frið
elsku Krissa mín.
Sigríður Victoría Árna-
dóttir (Sirrý).