Morgunblaðið - 15.11.2014, Síða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. NÓVEMBER 2014
Elskuleg móður-
systir okkar hefur
lokið lífsgöngu sinni
hér á jörð. Guðrún
fæddist 16. júlí 1927
á Þinghóli í Tálknafirði. Hún var
dóttir Emils Vestfjörð Sæmunds-
sonar og Kristínar Guðbjörnsdótt-
ur. Kristín móðir Guðrúnar flutti
með Laufeyju dóttur sína, sem
hún átti fyrir, að Bæ í Hrútafirði
en Rúna litla varð eftir hjá pabba
sínum og Kristjönu fóstru sinni.
Skjótt skipast veður í lofti. Emil
faðir hennar lést árið 1931. Þá var
Guðrún fjögurra ára gömul. Eftir
það leystist heimilið upp og Krist-
jana flutti á Patreksfjörð með
Rúnu litlu og fór að vinna þar.
Rúna flutti að Dröngum á
Skógarströnd til systur sinnar
Valborgar og eiginmanns hennar,
Guðmundar Ólafssonar, þegar
hún var sjö ára. Jakob fósturbróð-
ir þeirra flutti einnig að Dröngum
og ólust þau þar upp með okkur
systkinunum á Dröngum. Það var
alltaf mikið líf og fjör á Dröngum.
Við systkinin erum fimm, Ólafur
Kristinn, Kristjana Emilía, Unn-
Guðrún
Emilsdóttir
✝ Guðrún Emils-dóttir fæddist
16. júlí 1927. Hún
lést 28. október
2014. Útför Guð-
rúnar fór fram 14.
nóvember 2014.
steinn, Rósa Vest-
fjörð og Kristín
Björk. Móðir okkar
var ljósmóðir og fað-
ir okkar landpóstur.
Best munum við
eftir Rúnu við að
segja okkur sögur,
hún var einstaklega
minnug og sagði lif-
andi og skemmtilega
frá. Þær eru ótelj-
andi minningarnar
frá þeim tímum. Ein af þeim er
þegar við vorum að rifja hey á
túninu heima á Dröngum, stund-
um dag eftir dag. Þetta var þreyt-
andi vinna en með Rúnu var það
gaman því hún sagði okkur sögur
allan tímann sem við vorum að
rifja. Það var alveg ótrúlegt hvað
hún kunni af sögum. Þetta voru
ævintýri og skessusögur og ekki
má gleyma sögunni af Kiðhúsi
sem bjó í Kiðhúshólnum í túninu á
Dröngum. Þessar stundir voru
okkur krökkunum ógleymanleg-
ar.
Þannig hafa þær verið okkar
samverustundir með Rúnu í gegn-
um árin. Glaða og góða skapið
hennar gerði allt betra og
skemmtilegra þar sem hún var ná-
læg. Hún var sannkallaður gleði-
gjafi.
Rúna var dugleg og ósérhlífin
og fús að hjálpa þeim sem þurftu
hjálpar við. Aldrei kvartaði hún og
aldrei heyrðum við hana hallmæla
nokkrum manni. Rúna var mikil
hannyrðakona og féll aldrei verk
úr hendi. Mamma kallaði hana
alltaf Rúnu systur og festist það
nafn í fjölskyldunni. Okkur systk-
inunum fannst það eðlilegt enda
kallaði Rúna mömmu alltaf Boggu
systur. Samband þeirra systranna
var mjög náið alla þeirra ævidaga.
Guðrún giftist Bjarna Sigurði
Andréssyni, kennara í Stykkis-
hólmi. Þau eignuðust fjögur börn,
Kristjönu Ástu, Andrés Emil, Ás-
dísi og Heiðrúnu Gróu. Þau
bjuggu í Stykkishólmi og nokkur
ár á Varmalandi í Borgarfirði og
síðar í Reykjavík. Síðustu árin bjó
Rúna í Kópavogi.
Guðrún var lærður sjúkraliði
og starfaði um áratugi sem
sjúkraliði á Landakoti.
Það var henni kærkomið að
dvelja síðustu mánuðina á Landa-
koti þar sem hún hafði unnið og
kunni vel við sig og þar var henni
hjúkrað af alúð síðustu stundirn-
ar.
Við systkinin frá Dröngum og
fjölskyldur okkar viljum þakka
fyrir allar samverustundir með
Rúnu frænku. Blessuð sé minning
hennar.
Við vottum börnum og tengda-
börnum Guðrúnar, barnabörnum
og þeirra fjölskyldum innilega
samúð okkar og biðjum þeim
blessunar.
Kristjana Emilía
Guðmundsdóttir.
Elsku Rúna (Guðrún) mín. Nú
ert þú búin að fá hvíldina úr þess-
um heimi. Margs er að minnast
sem spannar rúm 60 ár. Alltaf
varst þú til taks ef ég þurfti á að
halda. Taka stelpurnar mínar þeg-
ar ég var langt gengin með eitt
enn. Þökk sé þér. Yndislegir tímar
þegar við vorum að fara í tjald-
ferðir. Í Miðfjarðará, vestur á firði
og veiðar og tjaldvera við Mývatn.
Einnig fórum við saman hringinn í
kring um landið. Svo kom að því
að við urðum einar. Að minnsta
kosti tíu sinnum fórum við saman
til Kanarí. Þar voru alltaf margir
Hólmarar og á kvöldin var setið
fram á nótt á svölunum í hlýjunni.
Oft voru dætur þínar í seilingar-
fjarlægð og sóttu allt vatn fyrir
okkur og oft fylgdi annar vökvi
með.
Rúna mín, þú ert sú
óeigingjarnasta og besta mann-
eskja sem ég hef kynnst og alltaf
var þitt heimili opið með hlýju og
góðgjörðum. Þín verður sárt sakn-
að.
Ég lýk þessum fátæklegu orð-
um á vísum sem Bjarni gaf Axel:
Leiftri varpar steinn á liðnar slóðir,
lítill bolli tendrar helgar glóðir.
Geymdur neisti glaðni í mínu ljóði,
glóðin lýsi sögusvið í óði.
Trúarhitinn talar hjartans málið.
Tunga steinsins hert í þögn sem stálið,
sveigjanleg í sorgarraunum manna,
sannleiksrökin dýpstu fús að kanna.
Hönd og andi háleitt skópu verkið,
hljóðin steininn vígði fórnarmerkið.
Kristin hugsjón kaleik hjó í steininn,
kraftur Guðs hann rétti að lækna mein-
in.
(Bjarni Andrésson)
Auður Hinriksdóttir.
Jón Höskuldsson,
föðurbróðir minn,
fæddist á björtum
vordegi 7. júní 1938
á Bólstað í Bárðar-
dal. Afi og amma
höfðu misst ungan dreng árið áð-
ur og því var mikil gleði yfir að
von skyldi vera á barni. Þetta var
fyrir daga nútímatækni og því
vissi enginn að drengirnir yrðu
tveir. Sá sem fyrr fæddist,
Tryggvi, var stærri og dekkri yf-
irlitum. Sá seinni, Jón, alltaf kall-
aður Óni, var ljósari og veik-
byggðari, einungis 9 merkur.
Um hann var búið í skókassa á
ofninum í norðurstofu uns hann
tók að braggast.
Stærðar- og litamunurinn á
þeim bræðrum hélst þó áfram og
Jón Höskuldsson
✝ Jón Höskulds-son fæddist 7.
júní 1938. Hann lést
5. nóvember 2014.
Útför Jóns fór fram
14. nóvember 2014.
þeir fylgdust að í
flestu; skólagöngu í
Bárðardal, harmon-
ikkunámi, vertíð í
Vestmannaeyjum
og síld á Raufar-
höfn.
Ég fæddist vorið
sem þeir urðu 16
ára og fyrstu minn-
ingarnar um þá eru
um mikla töffara,
dásamlega brillj-
antíngreidda svo hárið haggaðist
ekki tímunum saman. Þannig
fóru þeir á böllin á Breiðumýri
og í Sandvík. Þar kynntist Óni
henni Ástu sinni sem þá var
kaupakona á Stóruvöllum. Í
henni eignaðist hann einstakan
lífsförunaut og fullorðinsárin
tóku við. Óni flutti til Akureyrar,
lærði bifvélavirkjun, sem varð
hans ævistarf; fyrst á Bifreiða-
verkstæði Jóhannesar Kristjáns-
sonar en seinna hjá Vegagerð-
inni, Norðurverki og
Akureyrarbæ.
Ýmsar minningar fara um
hugann. Óni og Ásta flutt í
Skarðshlíðina og koma í Bólstað
á fyrsta bílnum sínum, hvítum
Moskvich, börnin fæðast eitt af
öðru, Óni veikist hastarlega af
brjósthimnubólgu og er vart
hugað líf. Læknaðist þó, farinn
að stunda hestamennsku og bú-
inn að byggja fyrir fjölskylduna
fallegt einbýlishús í Kvistagerði
1.
Hann söng í karlakór og spil-
aði á harmonikkuna sína á böll-
um og í öllum fjölskylduboðum
enda afar músíkalskur. Þau
komu oft í Bólstað þar sem Óni
hjálpaði til við heyskap og hús-
byggingar og alltaf fór hann í
göngur.
Sjálf varð ég unglingur, fór til
Akureyrar í skóla og bjó hjá Sig-
rúnu föðursystur minni. Mikill
samgangur var milli heimilanna
og samskiptin því meiri. Fyrir
kom að ég passaði frændsystkini
mín í Skarðshlíð og síðar Kvista-
gerði. Daginn sem ég tók bílpróf-
ið kom Óni að sækja mig í barna-
pössun og skipaði mér að bragði
að setjast undir stýri. Mikið
óskaplega var ég skelkuð að
þurfa að stjórna bílnum án kenn-
ara en jafnframt stolt að frændi
skyldi treysta mér til að keyra
bílinn sinn.
Óni var glaður á góðri stund
og þau hjónin frjálsleg og for-
dómalaus. Eitt sinn þegar þau
fóru út að skemmta sér vorum
við nafna mín Guðmundsdóttir,
báðar á unglingsaldri, fengnar til
að passa börnin. Eitthvað mis-
skildum við hlutverkaskipt-
inguna; þau komu heim glöð og
allsgáð en um ástandið á barn-
fóstrunum verður ekki fjölyrt
hér. Ekki minnist ég þess að
þeim þætti þetta sérstaklega
ámælisvert en skömmin var okk-
ar.
Síðustu árin hafa verið Óna
frænda erfið, lungun voru veik
og þrekið búið. Þá naut hann að-
hlynningar og endalausrar vænt-
umþykju Ástu sem gerði allt sem
í hennar valdi stóð til að hann
gæti verið sem mest heima. Eins
hefur ört stækkandi fjölskyldan
verið stolt hans og gleði og dug-
leg að stytta honum stundir.
Ég þakka Óna frænda sam-
fylgdina.
Pálína Héðinsdóttir.
„Hann afi okkar var afar lífs-
glaður og jákvæður maður.
Hann tók ætíð á móti okkur
barnabörnunum með bros á vör
og faðmlagi. Við vorum alltaf vel-
komin og helst vildi hann að við
værum alltaf hjá honum.
Hann studdi við bakið á okkur
og má segja að hann hafi verið
okkar helsti stuðningsmaður. Afi
var mjög stoltur af fólkinu sínu.
Það vissu líka allir því hann var
ófeiminn við að láta vita hversu
stoltur hann var af okkur og
hvað okkur gekk vel. Hann átti
líka yndislega fjölskyldu og vini.
En ein manneskja stóð svo
sannarlega upp úr. Amma Ásta
var ljósið í lífi hans. Hann elskaði
ömmu út af lífinu og talaði alltaf
um hvað hann væri heppinn að
hafa hana. Allt sem amma gerði
var frábært. Það nýjasta sem afi
var montinn með var lopapeysa
sem amma prjónaði. Mikið var
peysan æðisleg og falleg og allir
voru sammála.
Tónlist hefur alltaf verið hluti
af lífi afa og ömmu. Afi elskaði að
spila á harmónikku og amma
syngur eins og engill. Það var
sjaldan þögn heima í Kvistagerði
og oftar en ekki hljómaði fagurt
harmónikkuspil um allt hús. En
helsta áhugamál afa var alltaf
hestamennskan. Þau eru ófá
hestaferðalögin sem þau hjónin
hafa farið í. Afi var alltaf fremst-
ur í rekstri á sínum helstu reið-
skjótum; Neista, Blossa eða Plat-
oni. Við getum ekki varist því að
hugsa til þess að hann sé nú þeg-
ar þeysandi um á sínum bestu
hestum.
Nú þegar afi er farinn hugsum
við um allt sem hann hefur kennt
okkur og við erum afar þakklátar
fyrir að hafa kynnst honum. Við
teljum að það mikilvægasta sem
við lærðum af honum hafi verið
þrautseigja og hjartahlýja. Afi
lét aldrei bugast þrátt fyrir allt
sem gekk á í lífi hans. Hugarfar
afa verður okkur alltaf hugleikið.
Núna bíður afi eftir okkur á
himnum og við hlökkum til að
ferðast með honum um ókunnar
slóðir. Við elskum þig afi.
Aníta Hrund Hjaltadóttir,
Ásta Dúna Jakobsdóttir,
Hildur Ýrr Aðalgeirsdóttir,
Hugrún Eir Aðalgeirsdóttir,
Pálína Höskuldsdóttir og
Þóra Höskuldsdóttir.
Flestir eru sam-
mála um að foreldr-
ar eigi ekki að þurfa
að lifa börnin sín en
amma lifði tvö af sín-
um börnum og núna fyrir þremur
vikum var yngsta dóttir hennar,
mamma mín, jörðuð. Það varð
ömmu óneitanlega að falli.
Amma var algjör töffari, hress,
hreinskilin og ég er mjög stolt af
því að heita í höfuðið á henni. Mér
finnst líka gaman að segja sögur
og hreinlega monta mig af henni
eins og til dæmis að hún væri orð-
in þetta gömul og byggi ennþá
heima hjá sér, keyrði bíl, spilaði
Bryndís
Guðmundsdóttir
✝ Bryndís Guð-mundsdóttir
fæddist 17. júlí
1925. Hún lést 5.
nóvember 2014. Út-
för Bryndísar fór
fram 14. nóvember.
bridge reglulega og
fyrir einu og hálfu
ári þegar hún hætti
að nota hjólastól eft-
ir að hafa misst
máttinn í fótunum.
Aldrei sýndi hún
veikleikamerki og
fyrir um þremur vik-
um í jarðarför
mömmu minnar tók
hún ekki í mál þess
konar vitleysu að
láta keyra sig í hjólastól í kirkj-
unni á meðan ég myndi glöð
hlamma mér í stólinn og láta
keyra mig um.
Ég á margar minningar um
ömmu, meðal annars í sumarbú-
staðnum í æsku þar sem farið var í
sund á Selfossi á laugardegi og í
Hveragerði á sunnudegi, ég tók
strætó til hennar og afa eftir skóla
í 10 ára bekk og þá kenndi amma
mér sko aldeilis spilamennskuna.
Mér þykir vænst um núna í
seinni tíð þegar við gátum setið
saman yfir handavinnu, ýmist
heklað eða prjónað, fyrst sat ég og
hún kenndi mér eitthvað og svo öf-
ugt. Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa verið svona mikið með ömmu
og við vorum ekki bara amma og
barnabarn heldur vinkonur. Ekki
skemmdi fyrir ef pönnsur eða
súkkulaðikaka voru á boðstólum
og við gerðum okkur aldeilis daga-
mun þegar rjóminn var þeyttur
með bakkelsinu.
Elsku amma, ég geri ráð fyrir
að þið mamma séuð ásamt fleiri
föllnum ættingjum og vinum á
góðum stað og að ykkur líði vel.
Við sem eftir erum á þessari jörð
reynum að gera slíkt hið sama, þó
hægt gangi, við tökum bara einn
dag í einu.
Bryndís Björk.
Elsku Bryndís mín er látin, eft-
ir erfið veikindi og mikla sorg.
Bibba, sem hún var oftast kölluð
hjá okkur, var systurdóttir stjúpa
míns, hún var sterk kona eins og
Jónína móðir hennar var. Ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að búa
sem ung kona hjá þessari frábæru
fjölskyldu í nokkur ár: Bibbu,
Gissuri og þeirra góðu börnum
Jónínu, Gunnari, Símoni og Ingi-
björgu. Bibba missti eiginmann
sinn 2008, Gunnar son sinn 2010
og nú síðast Ingibjörgu dóttur
sína 17. október síðastliðinn. Þetta
held ég að sé það erfiðasta sem
foreldri þarf að takast á við, að
missa börnin sín. Það er mikil sorg
þegar fólk á besta aldri fellur frá
og eftir standa makar og börn. Því
að þessi vágestur skuli herja á
marga í sömu fjölskyldu er erfitt
að taka en þessi fjölskylda hefur
öll staðið saman sem einn maður,
það er aðdáunarvert.
Það var sama hvað hún Bibba
fékkst við, allt lék í hennar hönd-
um. Öll handavinna og sauma-
skapur, svo var hún frábær
briddsspilari. Sibba mín, þú varst
ekki bara mágkona Bibbu, þið vor-
uð góðar vinkonur, þú átt þakkir
skilið fyrir hvað þú sinntir henni
vel í veikindunum eins og börnin
hennar.
Elsku Jónína, Símon, Hulda,
Örn og ykkar fjölskylda; eigið alla
okkar samúð frá mér og mínum.
Sveinsína (Sína).
Það er mjög erfitt
og óskiljanlegt að
vera núna, svo snemma á lífsleið-
inni, að skrifa minningarorð um
elskulega tengdamóður mína,
Guðbjörgu Elsie. Þetta gerðist
svo hratt, við náum þeesu bara
ekki alveg. Elsie var búin að vera í
mínu lífi í nær 18 ár, helming ævi
minnar, en ég kynntist Villa elsta
syni hennar þegar við vorum ung í
námi í Reykjavík. Hún var svo
góð, falleg og yndisleg kona,
hörkudugleg, mikil félagsvera og
elskaði fólkið sitt svo innilega. El-
sie gaf mér og okkur svo mikið í
lífinu, við eigum margar góðar og
skemmtilegar minningar um El-
sie sem ég er svo þakklát fyrir og
mun geyma ávallt í hjarta mínu.
Elsie var alltaf tilbúin að gera allt
fyrir okkur og vildi svo innilega
vera með okkur. Seinustu tvö árin
sem við áttum saman eftir að við
fluttum aftur til Njarðvíkur hafa
gefið okkur fjölskyldunni svo mik-
ið, ógleymanlegar og dýrmætar
minningar. Mínar uppáhalds-
minningar um Elsie eru þegar
hún sat með okkur og horfði á fót-
bolta, en hún hafði mikinn áhuga á
enska boltanum og það var alveg
yndislegt að sjá og heyra rökræð-
urnar í stofunni með henni, Villa
og stelpunum okkar og fleiri fjöl-
skyldumeðlimum um leikinn.
Henni fannst einnig æðislegt að
hóa öllum saman í mat og sama
hvað strákarnir sögðu um að hafa
eitthvað auðvelt til að útbúa, þá
var hún yfirleitt búin að framreiða
dýrindis máltíð og fallega uppsett
borð þegar allir komu. Þetta þótti
Guðbjörg Elsie
Einarsdóttir
✝ Guðbjörg ElsieEinarsdóttir
fæddist 18. mars
1957. Hún lést 11.
október 2014. Útför
Guðbjargar fer
fram frá Ytri-
Njarðvíkurkirkju í
dag, 21. október
2014.
henni svo gaman og
voru alveg frábærar
og dýrmætar stund-
ir þegar maður
hugsar til baka.
Ég er svo þakklát
fyrir hvað Elsie var
mikið í kringum
okkur og börnin
okkar, þau Vilborgu
Rós, Birnu Sif og
Brynjar Vagn, og
hvað hún talaði mik-
ið við þau beint frá hjartanu, sagði
við þau svo oft að amma elskaði
þau og fyrir það er ég afar þakk-
lát. Þau orð sparaði hún aldrei og
sagði þau ósjaldan við okkur Villa.
Í gegnum árin, þegar við komum
heim til hennar, var hún ekki mik-
ið að kippa sér upp við það ef
krakkarnir okkar voru að leika
sér með dýra hluti eða annað sem
ekki var leikföng. Hún var vön að
segja: „Ef þetta brotnar, þá
brotnar þetta bara,“ og brosti svo.
En nú er hjartað mitt brotið og
tárin streyma, ég sakna þín.
Kvöld eitt, nokkrum dögum eftir
andlátið, fór ég inn með Brynjar
Vagn í háttinn og ég spurði hann:
„Hver elskar þig?“ Þá svaraði
hann: „Amma Elsie.“ Og við mun-
um aldrei heyra þig segja þetta
aftur. Ég og við erum ekki tilbúin
að kveðja og við söknum þín,
þetta er svo erfitt og ranglátt.
Innst inni veit ég að nú líður þér
betur, að baráttan er búin en mað-
ur er bara ekki tilbúinn. Fleiri orð
til þín fer ég með í mínum bænum.
Elsku Elsie mín, hvíl í friði,
þín María.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
María I. Vilborgardóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar