Fréttir - Eyjafréttir - 25.05.2000, Side 15

Fimmtudagur 25. maí 2000
Fréttir
15
erð sjónvarpsþátta, auglýsinga fyrir sjónvarp og kvikmynda svo fátt eitt sé nefnt
unnar er annað hér á landi en ég þekki.
Það er líka frábært að sitja í kaffi í húsi
og mamman og pabbinn búa í næsta
húsi og frændinn eða frænkan í þar
næsta húsi.“
Blair, eins og aðrir í Keikóhópnum,
hefur þurft að takast á við veðrið og
þegar Island ber á góma heima í
Bandaríkjunum segist hann nefna
þrennt, veðrið, sterk fjölskyldubönd
og tungumálið. „Island á orðið mikið í
manni og þegar ég er heima tala ég
mest um Island og Keikóverkefnið. A
móti er ég mest spurður um Bláa lónið
en það þekki ég ekki. Við erum á eyju
sem er ekki nema ftmm mílna löng og
þriggja mflna breið og okkar vitneskja
um Island takmarkast af því. Við
verðum að hlíta lögum Utlendinga-
eftirlitsins sem takmarka mjög ferðir
okkar þannig að maður veit lítið um
meginlandið.“
Blair segir að nú fari í hönd spenn-
andi tímar því framundan er ákvörðun
um hvort Keikó verður sleppt í sumar
eða ekki. Hann segist reyna að fylgjast
eins náið með verkefninu og kostur er.
Sjálfur segist Blair aldrei hafa litið á
Keikó sem gæludýr og haft ekkert
tengst honum . „Keikó varð ekki til
fyrir okkur heldur verður hann að fara
sínu fram og það er okkar verk að
koma honum út í frelsið aftur. Mitt
verk er að fylgjast með kvínni,
myndavélum og öðrum búnaði neðan-
sjávar sem tengist verkefninu. Það
gerist stundum að Keikó er allt í einu
kominn á öxlina á manni þar sem
maður er að vinna neðansjávar. Það er
á vissan hátt ógnvekjandi því þetta er
nú einu sinni drápshvalur (killer-
whale) og ég er farinn að skynja hann
sem slflcan. Það má segja að öll vinnan
við Keikó sé að skila sér og ég sé
ekkert því til fyrirstöðu að honum
verði sleppt í sumar.“
Stór dagur þegar Keikó
verður sleppt
Hvað með íslenskar konur? Nú
hlær Blair en eftir smástund kemur
svarið. „Þær eru fallegar en ég er
ennþá að reyna að átta mig á þeim.
Mér dettur í hug sagan af manninum
sem allt í einu skildi konur. Hann dó
hlæjandi en náði aldrei að segja frá
uppgötvun sinni. En íslenskar konur
eru dásamlegar og hafa mikil áhrif á
sitt umhverfi. Það sem kentur fyrst
upp í hugann þegar íslenskar konur
ber á góma er fyrst og fremst fegurð
og svo kemur mikill viljastyrkur."
Blair segir að það verði stór dagur
þegar Keikó verður sleppt og í
framhaldi af því fer hann ásamt
öðrum, sem tengjast Keikóverkefninu
til síns heima á ný. Þegar hann er
spurður að þvf hvort hann muni sakna
Islands segist hann ekki vera farinn og
ekki á leiðinni að fara. „Það er margt
sem á eftir að gera og_ svo vildi ég
gjaman ferðast um ísland þegar
þessari vinnu lýkur svo ég vona að ég
verði hér enn um hríð. Eg hef kynnst
góðu fólki héma og hef lagt mig fram
um að kynnast menningu ykkar um
leið og ég hef reynt að fá fólk hér til að
skilja hvernig við hugsum. Auðvitað
gerist þetta ekki einn, tveir og þrír en
þetta er að koma hjá mér. A margan
hátt em þetta tveir heimar en í dag
finnst mér munur á Islendingum og
Bandaríkjamönnum ekki eins mikill
og mér fannst fyrst. En við höfum ekki
Júróvisjon, ég hefði ekki viljað missa
af að kynnast þessu evrópska
fyrirbrigði sem væri kannski óvitlaust
að færa yfir á Bandaríkin þar sem ríkin
52 tefldu hvert fram sínu lagi,“ segir
Blair Mott að lokum.
Ó.G.
BLAIR -Mitt verk er að fylgjast með kvínni, myndavélum og öðrum búnaði neðansjávar sem tengist verkefninu.
ég dvelji mestan hluta ársins á
íslandi."
Mörg spennandi verkefni
Blair segist eins og aðrir hafa fýlgst
með flutningi Keikós til Islands en
hann átti ekki von á að hann ætti eftir
að tengjast verkefninu. Hann vann
áfram hjá köfunarfélaginu og átti að
taka þátt í kvikmynd á vegum þess
þegar hann fór til systur sinnar í
Colorado þar sem hann var í einn
mánuð. „Hún var á leiðinni til Afríku
og ég hjálpaði henni að pakka niður
um leið og ég sagði henni M öllu sem
ég vissi um Afríku og miðlaði henni af
reynslu minni af því að vera þar.“
Aður en Blair fór til Colorado átti
hann að taka þátt í kvikmynd sem gera
átti fýrir köfunarfélagið en þegar hann
kom til baka komst hann að því að
tökum á kvikmyndinni var þegar
lokið. Hann tók þetta ekki illa upp,
segist miklu frekar hafa litið á þetta
sem tákn um að hann stæði á
vegamótum.
„Einu sinni á ári er félag, sem hefur
það að markmiði að vernda og að-
stoða sjávardýr, með sýningu í Santa
Barbara. Eg fór á sýninguna og þar
hitti ég einn úr Jean-Michel-Cousteau
hópnum. Hann spurði hvað ég væri að
gera. Ég sagði honum eins og var að
ég hefði enga fasta vinnu en ég þyrfti
áfram að borga mína reikninga.
Sjálfur var ég með ýmsar hugmyndir í
kollinum og þeir gáfu mér ekki
ákveðið svar hvort þeir ætluðu að ráða
mig eðaekki."
Til íslands
Meðal þess sem Blair lét sig dreyma
um var að komast til íslands en hann
lét það ekkert uppi þegar hann bað
stjómendur Jean-Michel-Cousteau
stofnunarinnar um vinnu. „Þeir litu
hver á annan um leið og þeir veltu
fyrir sér hvað þeir gætu notað mig. Ég
átti helst von á að vera sendur til
Mexíkó en tveimur eða þremur vikum
seinna var ég kominn til Vestmanna-
eyja,“ segir Kalifomíupeyinn sem var
tilbúinn til að takast á við snjó og
kulda á landinu kalda.
„En þetta var ekki eins slæmt og ég
hélt og þegar maður mætir vondu
veðri er það alltaf spuming um
hvemig maður klæðir sig,“ segir Blair
og hlær.
Hann kom fyrst til Vestmannaeyja
þann 21. febrúar árið 1999 þannig að
hann fékk íslenskan vetur beint í æð.
Þegar hann er spurður um fyrstu
áhrifin af Islandi og Vestmannaeyjum
verður augnabliks þögn. „Ég er héma
vegna vinnunnar og var ekki mikið að
velta hlutunum fyrir mér. Mér fannst
þó frábært að vera allt í einu kominn
norður á 63° á stað sem ég hafði aldrei
komið til áður. Ég lít að sumu leyti á
þetta sem ævintýri og var ákveðinn í
að láta ekki kuldann hafa áhrif á mig
og hann hefur ekki háð mér til þessa.
En auðvitað eru viðbrigðin mikil, að
koma hingað frá Kalifomíu og ég hef
ekki notað eins mikið af fötum á
minni 29 ára ævi eins og ég hef gert á
þessu tæplega eina og hálfa ári á
Islandi."
Klettsvíkin minnir um fátt á þá
ímynd sem Blair hefur af sjálfum sér
en hann lítur á sig sem dæmigerðan
strandargaur. „Ég hef stundað brim-
reið, sótt strandateiti og skemmt mér
við varðelda á ströndinni. Þetta er hluti
af mér en ég læt það ekki stjóma lífi
mínu. Ef þú spyrð mig að því hvort ég
sakni Kalifomíu yrði svarið: -Kannski
í eina mínútu. Það hefur verið svo
mikið að gera síðan ég kom að enginn
tími hefur gefist til láta sig dreyma um
sól og sand. Maður er kannski ekki að
kafa á hverjum degi en þegar kvíin
brotnaði í september síðastliðnum var
nóg að gera. Þá kafaði ég 100 sinnum
á 28 dögum."
Sterk fjölskyldubönd
Hvað hefur komið þér mest á óvart hér
á landi? „Ef ég lít á mannlíftð þá er
það mikilvægi fjölskyldunnar en fjöl-
skyldubönd virðast vera miklu sterkari
en maður á að venjast í Kalifomíu. Ég
get ekki talað fyrir öll Bandaríkin í
þessu efni en viðhorfið til fjölskyld-
kynna mér aðstæður á hverjum stað
svo sem dýralíf og fleira sem kemur
að notum við kynningarstarfið."
Þegar Blair er spurður að því hvort
þama haft hann ekki verið kominn í
draumastarfið sagðist hann alltaf Ifta á
sitt næsta verkefni sem það mikil-
vægasta en fyrir þremur ámm tók
hann þá ákvörðun að hætta öllum
þvælingi eftir fimm ár. „Nú á ég tvö ár
eftir af þeim tíma og nú verður maður
bara að sjá til.“
Mörg spennandi verkefni
í eitt ár, frá janúar 1998, hætti Blair
öllum ferðalögum og dvaldist heima í
Santa Barbara þar sem hann settist í
skóla. Um leið vann hann við ýmis
verkefni í köfun, t.d. í auglýsingum
fyrir sjónvarp, lék í kvikmyndum og
tók að sér áhættuhlutverk í kvik-
myndum. „Ég vann fýrir BBC,
National Geographic og gat átt von á
að vinna með stómm nöfnum í kvik-
myndaheiminum, eins og t.d. Tom
Cruise ef því var að skipta. Þessi verk-
efni gáfu góðan pening en það vantaði
stöðugleikann. A þessum tíma vann
ég líka við að koma upp köfunarfélagi
þar sem kynna á sögu köfunar. Ég var
í stjóm félagsins og er það ennþá þó
BLAIRífuIlum skrúða.