Frúin - 01.03.1963, Side 11

Læknarnir ræddu einnig við Ralph,
sem skýrði þeim svo frá, að Eve —
sem var annars róleg, skynsöm og
hlédræg — hefði tekið hokkrum
breytingum upp á síðkastið. Hvað eft-
ir annað hefði hún auðsýnt frekju
og ósvífni í framkomu, að því er
hann sagði. En læknarnir lögðu þó
ekki sérstakan trúnað á ummæli
hans. Þeir áttu erfitt með að hugsa
sér, að þessi rólega kona, Eve White,
gæti auðsýnt ósvífni og frekju.
Hún kom hvað eftir annað til at-
hugunar hjá þeim, en læknarnir urðu
ekki varir við nein merki sálarlegrar
Jane hefir fundið ástina og hún er mjög þakklát, því að Earl elskar hana
nægilega heitt til að bíða og sjá . . .

Getur margskonar persónuleiki búið í sálu konu? Getur
hún bókstaflega haft hamskipti af þeim sökum? Getur hún tal-
að tungum — gengið með breyttu göngulagi — haft gerólíkar
skoðanir? Getur ein verið hugljúf og heiðvirð, önnur léttúðug og
drykkfelld? Geta margar, ólíkar sálir búið í sama líkama og
barizt um yfirráð yfir honum? Lesið svörin í þessari merki-
legu grein, sem byggð er á rannsóknum tveggja bandarískra
lækna, er skyggndust inn í duldustu afkima mannssálarinnar og
h,raus hugur við því, er þeir komust þá í kynni við.
rísku læknar, Corbett H. Thigpen og
Hervey M. Cleckley, hina sérkenni-
legu lýsingu sína á merkilegasta
dæmi sálklofa, sem menn hafa enn
kynnzt. Það er frásögn af Eve White
— konunni með andlitin þrjú — sem
bjó ekki aðeins yfir einum persónu-
leika heldur tveim að auki, sem voru
gerólíkir hinu rétta sjálfi hennar, —
það er að segja þeirri manneskju,
sem vinir hennar og kunningjar
þekktu. Þetta er hin hörmulega frá-
sögn af konu, sem klofnaði í mis-
munandi persónuleika gegn vilja sín-
um, svo að hún hegðaði sér stund-
um þveröfugt við það, sem hún hefði
gert, ef allt hefði verið með felldu.
Hún heitir Eve White, en hún h'ef-
ur einnig verið þekkt undir nafninu
Eve Black og Jane. Sagt hefur verið
frá hinni furðulegu ævi hennar í
Bandaríkjunum, þar sem hún býr nú
undir nýju nafni — og sem enn önn-
ur kona en áður.
Þegar hún leitaði fyrst til lækn-
anna, kvaðst hún haft gifzt ungum
manni, Ralph White að nafni, sex
árum áður. Hjúskapur þeirra var
ekki sérlega ástríkur .... og upp
á síðkastið hafði þó vont versnað,
því að Ralph vildi ala dóttur þeirra,
Bonnie, upp í kaþólskum sið, en Eve
vildi, að hún yrði alin upp í mót-
mælendatrú.
truflunar í fari hennar .... Fortíð
hennar var athuguð, en ekkert fannst
í sambandi við æsku hennar eða ung-
lingsár, sem gefið gæti skýringu á
sífelldum höfuðkvölum hennar. Hún
sagði, að hún missti stundum minnið
stutta stund, en þegar hún athugaði
þetta til botns, væri hún ekki viss
um, að um minnisleysi væri raun-
verulega að ræða.
Þannig leið næstum ár til enda,
og þá fengu læknarnir einkennilegt
bréf frá frú White. Upphafið var al-
veg eðlilegt. Hún skýrði frá líðan
sinni. Lífið var aftur eðlilegt, að því
undanskildu, að hún fékk höfuðverk
við og við. En læknunum brá, er þeir
lásu endi bréfsins. Það var eins og
önnur kona héldi á pennanum —
orðavalið var gerbreytt — og rithönd-
in var ekki eins og hjá Eve White.
Hún gat ekki gefið neinar skýr-
ingar á bréfinu, þegar læknarnir
gengu á hana. Grát setti skyndilega
að henni, og hún viðurkenndi, að hún
heyrði stundum „raddir“, og nú var
hún hrædd um, að hún mundi lenda
í geðveikrahæli. Hún sagði ennfrem-
ur frá því, að maður hennar hefði
einu sinni fundið dýra og djarflega
kjóla 1 klæðaskáp hennar, — og hún
hefði ekki getað gefið skýringu á því,
hvernig þeir voru komnir þar. Ralph
hafði orðið mjög æstur við þetta og
trúði ekki orði af því, sem hún sagði.
Læknarnir sefuðu hana. Engin
ástæða væri til að setja hana í vit-
firringahæli, og Eve fór aftur að tala
um þessi einkennilegu atvik í sam-
bandi við kjólana. Hún vissi ekki,
hvernig þeir höfðu lent í klæðaskápn-
um hennar, og henni þótti leitt, að
maðurinn hennar skyldi ekki trúa
því, að hún hefði ekki keypt þá.
Allt í einu þagnaði hún. Hún sat
alveg hreyfingarlaus í fáeinar mín-
útur, og það var eins og þokuhula
færðist yfir hugsandi augu hennar.
Hún lokaði augunum og greip um
FRÚIN
11