Frúin - 01.03.1963, Síða 18

Hversvegna skipta karlar litum —
og konur? Hvers vegna eru Evrópu-
menn hárprúðari en til dæmis íbúar
hitabeltisins? Hvers vegna fann nátt-
úran eiginlega upp á því að láta
mönnum vaxa skegg?
Þessar og þvílíkar hugleiðingar
leita á menn og hafa verið teknar
til athugunar vegna þess, að fyrir
nokkru voru liðin 100 ár frá því að
Darwin sendi frá sér bók sína um
„Uppruna tegundanna“ — Origin of
the Species. Allskonar þróunarkenn-
ingum hefur verið kollvarpað upp á
síðkastið, og þau atriði, sem hér verð-
ur á drepið, voru rædd á skemmti-
legan hátt af dr. C. B. Goodhart á
fundi í Vísindaframfarafélaginu
brezka eða „British Association for
the Advancement of Science“.
ÞEGAR ÞEIR REKA
ÚT ÚR SÉR TUNGUNA.
Karldýr margra dýrategunda roðna
þegar þau komast í stríðsham. Rauði
liturinn er hjá þeim aðvörunarmerki
fyrir aðra karla, hættumerki: Ef þið
hverfið ekki á stundinni, þá skuluð
þið svei mér —--------!
Þannig hefur þetta vafalaust einnig
verið hjá fyrstu verum, sem menn
má kalla, og eru það leifar frá fornri
tíð, að menn verða enn eldrauðir,
er þeir reiðast. Karldýr af baviana-
tagi, svo og aðrir karlapar, opna kjaft-
inn og reka út úr sér tunguna, þeg-
ar þeir reiðast .... og dr. Goodhart
segir, að það séu aðeins leifar frá for-
feðrum okkar í apahópi, þegar dreng-
ir grípa til þess ráðs að reka út úr
sér tunguna, ef þeim sinnast við ein-
hvern.
UM VARALIT OG
UPPRUNA KOSSA.
Eru konur þá einnig í vígahug, þeg-
ar þær bregða litum? Nei, roði kvenn-
anna er einskonar kynskart, æsandi
kynprýði.
Goodhart kemst skemmtilega að
orði um þennan roða, er hann segir:
„Eins og allir vita, sem reynt hafa
að koma sér í mjúkinn hjá hinu fagra
kyni, er roði hinnar ungu konu, þeg-
ar elskandi hennar setur fram kröf-
ur til hennar, ekki alltaf tákn þess,
að hún óski þess, að hann falli frá
kröfum sínum .... og roði hennar
kælir heldur ekki óskir hans.“
Goodhart bætti því við, að þótt það
OG
FAGURT
*
Hafi lesandanum ekki fundizt þró-
unarkenningin skemmtileg áður,
hlýtur hann að komast á aðra
skoðun, þegar hann les þessa fróð-
legu grein um hugleiðingar dr.
Goodharts. Annars fjalla þær um
eins jarðneska hluti og ástir,
kossa og stríð.
sé takmörkum bundið, hversu mjög
yngismeyjar geti roðnað, gætu þær
notað vara- og vangalit til þess að
varðveita nokkurn eggjandi roða,
svo að karlmennirnir missi ekki áhug-
ann ....
Þegar rætt væri um rauðar meyjar-
varir, hélt Goodhart áfram, kæmust
menn ekki hjá því að ræða um kossa.
Það fyrirbrigði fyndist þó aðeins hjá
manninum meðal hinna æðri dýra.
Þó smella sumir apar með vörunum,
þegar þeir láta vel hver að öðrum.
Goodhart er þeirrar skoðunar, að þeir
varasmellir væru stig í þróuninni til
mannlegra kossa.
LOFTSLAG OG ROÐI.
Eins og þegar hefur verið getið,
er það skoðun Goodharts, að forfeð-
ur vorir fyrir ævalöngu hafi skipt
litum, þegar þeir voru í vígamóð.
Hann telur, að það sé sönnun þess,
að fyrstu raunverulegu karlmennirn-
ir hafi átt heimkynni í tempruðu
loftslagi og verið ljósir á hörund —
því að hjá öðrum ber ekki á því,
að mönnum hitni í hamsi og þá setji
dreyrrauða.
Síðar þokuðu menn sér til hlýrri
svæða á hnettinum, segir Goodhart,
þar sem litaraftið breyttist smám
saman fyrir áhrif sólarljóssins. Good-
hart telur samkvæmt þessu, að ljósir
menn, svo sem Evrópumenn, standi
nær forfeðrum sínum, er í trjánum
bjuggu, en til dæmis hitabeltisbúar.
Hann kemst að sömu aðstöðu, þegar
hann athugar, hve mismunandi hár-
prúðir menn eru.
HVÍTIR MENN
ERU LOÐNASTIR.
Enginn kynþáttur í heimi hefur
eins mikinn hárvöxt og apar, en for-
sögumaðurinn hlýtur að hafa verið
eins loðinn. Þá ályktun má m. a.
draga af því, að á vissu stigi er
mannsfóstrið vaxið fíngerðu hári.
En hárvöxturinn er mjög takmark-
aður hjá fullorðnum. Þó er hann
mismunandi mikill hjá hinum ýmsu
kynþáttum, og þar sem Evrópumenn
eru loðnastir allra manna, hlýtur það
að stafa af því, að þeir standi næst
forfeðrum sínum í apaætt á þessu
sviði.
En hvers vegna láta menn sér vaxa
skegg? Svörin við þessu eru að lík-
indum eins mörg og einstaklingar af
karlkyni, en dr. Goodhart fékk áheyr-
endur sína til að skellihlæja, þegar
hann sýndi með skemmtilegum mynd-
um, að ekki er til svo skringilega
vaninn skeggvöxtur, að eigi megi
finna fyrirmynd hans hjá öpum!
SKRAUT
TIL SKELFINGAR.
Skegg og annar hárvöxtur á höfði
apa er til þess ætlaður, að skjóta
öðrum öpum skelk í bringu, því að
þeim mun meiri sem þessi hárvöxt-
ur er, þeim mun betur veit keppi-
nauturinn um hreysti viðkomandi
apa. Margir frumstæðir kynþættir,
sem geta ekki státað af skeggvexti
eða hárvexti apa, skreyta sig með
fjöðrum og öðru til að vera ægilegri
ásýndum, þegar þeir fara í hernað.
Þeir endurlífga þannig skelfingar-
skraut fortíðarinnar.
Goodhart sýndi einnig myndir af
slíkum villimönnum, en benti jafn-
framt á, að sams konar tilhneigingar
yrði vart hjá Evrópumönnum, að því
er snerti hár- og skeggsnyrtingu. Alls-
konar fjaðraskraut á höttum her-
manna og stórmenna er einnig sönn-
un fyrir þessu, að dómi Goodharts
— eða hvað finnst mönnum um
bjarnarskinnshúfurnar sem ensku og
dönsku lífverðirnir ganga með?
18
FRÚIN