Hrund - 01.07.1967, Blaðsíða 11

kort og þess háttar. Þetta sendi hún
honum á hverjum degi. A bónda-
bænum í Tolochenaz beið litill
óþolinmóður drengur eftir því að
bréfberinn færði honum síðustu
kveðjuna frá mömmu. Kortin setti
hann á snúru, sem fest var horna á
miili í herberginu hans.
Einn góðan veðurdag i marz
komu Gina og Sean til Hollywood.
Sean var í þriggja vikna páskaleyfi.
Elskulegur kvikmyndaframleið-
andi, Mel Ferrer að nafni, hafði gefið
stjörnunni sinni frí í nokkra daga
til að fara með soninn til Disney-
lands. Sean flaug síðan tveim dögum
á undan þeim til Sviss. Skólinn var
að byrja, og hann mátti ekki missa
tvo heila daga. Einnig var þetta
varúðarráðstöfun.
„Honum þykir svo gaman í
skólanum," segir Audrey. „Og
hann er strax farinn að skrifa svo
vel. Hvers vegna á ítölsku? Jú -
Gina hjálpar honum smávegis — og
franskan hennar . . .“ Audrey
gleymir seint fyrsta skóladegi hans:
„Hann var örlítið kvíðinn, svo að
við Mei fórum með honum. Við
skildum hann svo eftir þar, og mér
fannst ég bíða heila eilifð heima. í
rauninni var hann aðeins eina
klukkustund - þau voru bara að
kynnast kennaranum og þess háttar.
Hann kom aftur yfir sig htifinn.
,,Ég fékk blýant og stilabók,“
hrópaði hann stoltur, „skólinn er
agalega skemmtilegur." Þannig hef-
ur það verið síðan. Á veturna fara
þau á skauta og í langar gönguferðir
alltaf við og við. Þau læra líka að
sjálfsögðu - bókstafi og töiustafi,
lestur og skrift.“
Um jólin kom Sean í fyrsta sinn
fram sem leikari. Það er eftirlætis
jólaminning móður hans.
„Síðasta sunnudag fyrir jól halda
börnin litlu jólin í kirkjunni í
Tolochenaz. Þau fá gríðarstórt jóla-
tré, sem nær alveg upp í loft, lýst
kertaljósum. Börnin leika jólaleik
og fara með kvæði. Sean hafði sagt
okkur, að hann þyrfti að læra eitt-
hvað utanbókar, og fór svo með
lítið fallegt jólakvæði á frönsku
fyrir mig. Við æfðum það saman, og
ég reyndi að kenna honum að bera
það fram skýrt og greinilega. Við
héldum, að hann ætti að lesa það
með hinum börnunum.
Þetta kvöld fórum við Mel í
kirkju til að hlusta á, ægilega æst og
taugaveikluð. Sean var alveg himn-
eskur. Hann lék lamb, hvítklæddur
með pappírseyru og bómull á höfð-
inu. Eftir leikinn var komið að
kvæðalestrinum. Kennarinn stóð
upp og kynnti börnin, og okkur til
mikillar furðu, var Sean kynntur
fyrstur. Liklega vegna þess að hann
var yngstur. Hann kom upp á sviðið
aleinn, beinn í baki og flutti kvæðið
hárri röddu. Hann talaði alveg jafn
hátt og skýrt og ég hafði kennt
honum. Við vorum dauðhrædd um,
að hann myndi gleyma einhverju
eða missa kjarkinn, en hann stóð sig
eins og hetja. Við vorum afar stolt
og hrifin.“
Auðvitað gæti hver móðir sagt
okkur það sama.